Τζουζέπε Μεάτσα

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Τζουζέπε Μεάτσα
Προσωπικές πληροφορίες
Ημερ. γέννησης23 Αυγούστου 1910
Τόπος γέννησηςΜιλάνο, Ιταλία
Ημερ. θανάτου21 Αυγούστου 1979 (68 ετών)
Τόπος θανάτουΡαπάλο, Ιταλία
Ύψος1,69 μ.
ΘέσηΕπιθετικός
Επαγγελματική καριέρα*
ΠερίοδοςΟμάδαΣυμμ.†(Γκ.)†
1927–1940Ίντερ348(241)
1940–1942ΑΚ Μίλαν37(9)
1942–1943Γιουβέντους27(10)
1944ΑΣ Βαρέζε 191020(7)
1945–1946Αταλάντα ΜΚ14(2)
1946–1946Ίντερ17(2)
Σύνολο463(271)
Εθνική ομάδα
ΠερίοδοςΟμάδαΣυμμ.†(Γκ.)†
1930–1939Ιταλία53(33)
Προπονητική καριέρα
ΠερίοδοςΟμάδα
1946Αταλάντα ΜΚ
1946–1948Ίντερ
1948–1949Μπεσίκτας
1949–1951Αουρόρα Προ Πάτρια 1919
1952–1953Ιταλία
1955–1956Ίντερ
1957Ίντερ
* Οι συμμετοχές και τα γκολ στις προηγούμενες ομάδες υπολογίζονται μόνο για τα εγχώρια πρωταθλήματα.
† Συμμετοχές (Γκολ).

Ο Τζουζέπε Μεάτσα (Giuseppe Meazza, ιταλικά : dʒuˈzɛppe meˈattsa , 23 Αυγούστου 1910 – 21 Αυγούστου 1979), υπήρξε Ιταλός ποδοσφαιριστής, που αγωνίζονταν ως επιθετικός. Θεωρείται από τους ειδικούς του ποδοσφαίρου ως ο κορυφαίος Ιταλός ποδοσφαιριστής όλων των εποχών[1][2][3] και ένας από τους σπουδαιότερους στην παγκόσμια ιστορία.[4][5][6] Στις εκλογές της IFFHS για την ανάδειξη των καλύτερων του 20ού αιώνα κατέλαβε την 21η θέση.[7] Για εκείνους που τον είδαν να αγωνίζεται ως μέσα αριστερά ή δεξιά στο τότε σύστημα και στα καλύτερα χρόνια του ήταν ο μεγαλύτερος παίκτης που είχε δει ο κόσμος του ποδοσφαίρου.[8][9]

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Μεάτσα γεννήθηκε στις 23 Αυγούστου του 1910 σε γειτονιά του Μιλάνο. Όταν ήταν 7 χρονών, ο πατέρας του πέθανε στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και έπρεπε να ανατραφεί από τη μητέρα, πωλητή φρούτων σε αγορά του δρόμου.[10] Από την παιδική ηλικία έδειξε πάθος για το ποδόσφαιρο παρά την αντίθεση της μητέρας του, παίζοντας ξυπόλητος, επειδή η μητέρα του έκρυψε το μόνο ζευγάρι παπούτσια που είχε. Έγινε μέλος ομάδας στην ηλικία των 12 ετών, όταν συμφώνησε να παίξει στην Γκλόρια. Εκείνη την εποχή, η φασιστική εξουσία ανάγκασε τους νέους από 8 έως 14 ετών να συναντώνται τακτικά για να τους εκπαιδεύουν στα βασικά του στρατού και ονομάστηκαν balilla. Αυτό το όνομα θα του παραμείνει.[11] Δεν είχε ακόμα χρήματα για να αγοράσει τα ποδοσφαιρικά παπούτσια, οπότε βρήκε ένα ζευγάρι μεγάλο νούμερο.[12]

Καριέρα σε συλλόγους[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στα 14 χρόνια του η Μίλαν τον απορρίπτει εξαιτίας της λεπτότητάς του, αλλά έγινε δεκτός στην ομάδα νέων της Ίντερ. Ένα από τα αστέρια της, ο Φούλβιο Μπερναρντίνι, τον ανακάλυψε παρακολουθώντας ένα παιχνίδι των νεοτέρων και ήταν τόσο πεπεισμένος για το ταλέντο του που ζήτησε από τον πρώτο προπονητή να τον προωθήσει στην πρώτη ομάδα. Ο Μεάτσα κατάφερε να πείσει όλους χάρη στην τεχνική του, την ικανότητα χρήσης και των δύο ποδιών του και τη διορατικότητά του. Συνήθιζε να ξεκινά αγωνιζόμενος σε χαμηλό ρυθμό και στη συνέχεια ανέβαινε έχοντας ως βάση την εμπιστοσύνη στον εαυτό του και ικανότητα στην τελική προσπάθεια. Παρά το μέτριο ανάστημά του τα κατάφερνε και στο ψηλό παιχνίδι.[12] Έκανε το ντεμπούτο του με την Ίντερ το Δεκέμβριο του 1927, σε ηλικία 17 ετών, σε έναν αγώνα του Κόπα Βόλτα με αντίπαλο τη Μίλαν (6–2), στον οποίο σημείωσε δύο γκολ και ήδη ο ιταλικός τύπος από την επομένη μέρα μιλούσε για το νέο αστέρι του ποδοσφαίρου.[8] Στην πρώτη του χρονιά (αγωνιστική περίοδος 1927–28), σημείωσε 12 γκολ σε 33 παιχνίδια και η εξαιρετική ικανότητά του να ελέγχει την μπάλα είχε ήδη επισημανθεί.[13]

Από την χρονιά του 1928–29, ανέλαβε το ρόλο του συντονιστή των επιθετικών στην SS Ambrosiana, αποτέλεσμα της συγχώνευσης μεταξύ της Ίντερ και της US Milanese, και επιβεβαίωσε την κλάση με 33 γκολ σε 29 παιχνίδια. Στο πρώτο έτος της πρώτης Εθνικής κατηγορίας (1929–30) ήταν ο πρώτος σκόρερ με 31 γκολ, ζωτικής σημασίας για την κατάκτηση του πρώτου πρωταθλήματος. Έκανε το ντεμπούτο του στις 9 Φεβρουαρίου του 1930 και από τότε έγινε ένα από τα είδωλα των οπαδών, με δύο τίτλους πρωταθλήματος (1930 και 1938), το Κύπελλο Ιταλίας το 1939 και τρεις τίτλους πρώτου σκόρερ (1930, 1936 και 1938).[10][14] Στις 27 Απριλίου της πρώτης σεζόν, είχε σημειώσει χατ τρικ εντός των πρώτων τεσσάρων λεπτών και ένα τέταρτο γκολ πριν από το ημίχρονο, με νίκη 6–0 επί της Ρόμα.[8] Εκτός από τις επιδόσεις του στο άθλημα, τράβηξε την προσοχή με τον τρόπο ζωής του: δεν είναι υπερβολή να πει κανείς πως αποτέλεσε, αν όχι τον πρώτο, έναν απο τους πρώτους σταρ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Οδηγούσε σπορ αυτοκίνητα, έπινε σαμπάνια, λάτρευε τις γυναίκες και τη νυχτερινή ζωή, ενώ ήταν ο μόνος παίκτης της «σκουάντρα ατζούρα» στον οποίο επιτρεπόταν το κάπνισμα. Στους αγώνες εμφανιζόταν πάντα προσεκτικά χτενισμένος. Ο αρχοντικός τρόπος στο παιγνίδι του, γεμάτο ντρίπλες και φαντασία ενέργειες, συνηγορεί στον χαρακτηρισμό μιας μορφής «προγενέστερου» σούπερ - σταρ, ενώ σε κανέναν μάλλον δεν προκαλεί εντύπωση το γεγονός πως ξεχώριζε για τις ικανότητες του στον χορό και ειδικότερα στο τάνγκο. Το προσωνύμιό του ήταν «Πεπίνο».[15][16] Έγινε το σύμβολο του νέου επαγγελματικού ποδοσφαίρου που έφερε στην Ιταλία το 1923 ο Εδουάρδο Ανιέλι. Δημιουργήθηκε το εθνικό πρωτάθλημα, αγωνίστηκαν ξένοι ποδοσφαιριστές, κυρίως Αργεντινοί. Το ποδόσφαιρο είχε αρχίσει να χτίζει μοντέλα νεωτερικότητας. Δίπλα στους κυβερνώντες και αστέρες του κινηματογράφου, ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής είχε αποκτήσει ευκολότερη και πιο έντονη δημοτικότητα.[17]

Οι επιτυχίες της ιταλικής εθνικής ομάδας τον βοήθησαν να είναι ένας από τους πρώτους παίκτες που έγιναν γνωστοί στο εξωτερικό. Ο πρώτος τίτλος ήταν το Διεθνές Κύπελλο Κεντρικής Ευρώπης (γνωστό και ως Κύπελλο Μιτρόπα) του 1930, που επανακτήθηκε το 1935, στο οποίο προστέθηκαν δύο Παγκόσμια Κύπελλα το 1934 και το 1938, το τελευταίο ως αρχηγός.[12][18] Μεταξύ 1930 και 1939 σημείωσε 33 γκολ σε 53 εμφανίσεις, αριθμός που ξεπεράστηκε μόνο το 1973. Ο προπονητής Βιττόριο Πότσο είχε πει γι' αυτόν ότι «έχοντας τον στην ομάδα σας σήμαινε ότι αρχίζετε να κερδίζετε με 1–0».[5] Στο Κύπελλο Μιτρόπα ήταν τρεις φορές πρώτος σκόρερ και δεύτερος συνολικά στην ιστορία του θεσμού.[19]

Ένας σοβαρός τραυματισμός ανάγκασε το Μεάτσα να μην παίξει παρά ένα μόνο παιχνίδι στην αγωνιστική περίοδο 1939–40 μένοντας ουσιαστικά εκτός δράσης για σχεδόν ένα χρόνο. Έχοντας επίγνωση ότι τα καλύτερα του χρόνια είχαν περάσει και η δυνατότητα πραγματικής ανάκαμψης δεν υπήρχε, το Νοέμβριο του 1940 ζήτησε τη μεταγραφή του στη Μίλαν.[20][21] Στη Μίλαν αγωνίστηκε για δύο χρόνια σημειώνοντας μόνο εννέα γκολ. Στις 9 Φεβρουαρίου του 1941, η Μίλαν αντιμετώπιζε την Ίντερ και ο Μεάτσα θα αντιμετώπιζε την αγαπημένη του ομάδα. Στα αποδυτήρια, πριν βγει στον αγωνιστικό χώρο, έκλαιγε για ώρα, ενθυμούμενος τις στιγμές που έζησε και ότι επρόκειτο να αγωνιστεί εναντίον της. Τελικά αγωνίστηκε σε όλο τον αγώνα και η ειρωνεία είναι ότι σκόραρε και το γκολ της ισοφάρισης στο τελικό 2–2.[22] Στη σεζόν του 1942–43 έφυγε από την ιδιαίτερη πατρίδα του για να παίξει για τη Γιουβέντους στο Τορίνο, και έπειτα είχε σύντομες παραμονές στη Βαρέζε και την Αταλάντα.[23] Καταλήγει να επιστρέψει στην Ίντερ το 1946–47 για να αποσυρθεί στην ομάδα που του έδωσε την πρώτη του ευκαιρία. Στα 19 χρόνια επαγγελματικής καριέρας, έπαιξε 429 αγώνες και σκόραρε 260 γκολ πρωταθλήματος. Από αυτό τον αριθμό, 365 παιχνίδια (με 243 τέρματα) ήταν με την φανέλα της Ίντερ.[24] Εξακολουθεί να κατέχει το ρεκόρ με τα περισσότερα χατ τρικ στο πρωτάθλημα με 17.[25]

Διεθνής καριέρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Μεάτσα ήταν διεθνής για την ιταλική εθνική ομάδα από το 1930 ως το 1939. Έπαιξε συνολικά 53 παιχνίδια και σημείωσε 33 γκολ, επιδόσεις που ήταν εθνικό ρεκόρ για την εποχή του.[26] Η επίδοση αυτή καταρρίφθηκε σχεδόν τέσσερις δεκαετίες αργότερα.[27] Παραμένει ο δεύτερος καλύτερος σκόρερ της ιταλικής εθνικής ομάδας.[18][28]

Το ντεμπούτο του με την Ιταλία ήρθε στις 9 Φεβρουαρίου 1930 στη Ρώμη με αντίπαλο την Εθνικής Ελβετίας (4–2), όταν ήταν μόλις 19 χρονών και είχε εξαιρετική απόδοση σημειώνοντας δύο γκολ σε τρία λεπτά. Τον επόμενο μήνα έκανε τη δεύτερη του εμφάνιση, σημειώνοντας ένα γκολ στη νίκη με 2–0 στη Γερμανία. Αγωνίστηκε στον επόμενο αγώνα (1–1) με την Ολλανδία, αλλά τον Μάιο σημείωσε χατ τρικ στη νίκη 5–0 επί της Ουγγαρίας στον τελικό του Διεθνούς Κυπέλλου Κεντρικής Ευρώπης.[8] Ήδη μέχρι να κλείσει τα 20 χρόνια ζωής, είχε σκοράρει για λογαριασμό των Ατζούρι το ρεκόρ των 10 γκολ σε 7 εμφανίσεις.[27] Από το 1931 εδραιώθηκε στους έντεκα του Βιτόριο Πότσο. Κατά τη διάρκεια της καριέρας του κέρδισε δύο Παγκόσμια Κύπελλα (1934 και 1938) και δύο Διεθνή Κύπελλα Κεντρικής Ευρώπης (1930 και 1935).[10]

Τελικός Παγκοσμίου Κυπέλλου 1938 : Με τον αρχηγό της Ουγγαρίας Γκιόργκι Σάροσι

Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1934, το οποίο φιλοξένησε η Ιταλία, ο Μεάτσα εμφανίστηκε σε όλους τους αγώνες με την εθνική ομάδα. Στις 25 Μαρτίου 1934 στο Μιλάνο, η Ιταλία κέρδισε την Ελλάδα με 4–0 σε προκριματικό αγώνα με δύο γκολ που σημειώθηκαν από αυτόν.[29] Στην τελική φάση η πίεση ήταν έντονη στους παίκτες με τη διοργάνωση να λαμβάνει χώρα στην Ιταλία και ο Μουσολίνι είχε αναγνωρίσει την ευκαιρία να αναδείξει την αναγέννηση του έθνους μέσω της αθλητικής ικανότητας και πράγματι η χώρα είχε κάνει ό,τι μπορούσε για να εξαλείψει την πιθανότητα αποτυχίας. Ο Ιταλός δικτάτορας είχε ενδεικτικά διευκρινήσει Vincere o morire («νίκη ή θάνατος»).[30] Υπήρξαν διάφορες θεωρίες συνωμοσίας - αν και αναπόδεικτες - σχετικά με τη διαιτησία της διοργάνωσης, η οποία έκανε σημαντικά λάθη σχεδόν πάντα υπέρ των Ιταλών, με την οργανωτική επιτροπή της FIFA να αποτελείται κυρίως από Ιταλούς και Γερμανούς.[31] Για το Μεάτσα, το Παγκόσμιο Κύπελλο είχε φτάσει σε μια κακή στιγμή. Είχε υποφέρει από αρκετούς τραυματισμούς στα πόδια που είχαν επηρεάσει τη φόρμα του, και απέτυχε να σκοράρει στους οκτώ τελευταίους αγώνες της ομάδας στο πρωτάθλημα χάνοντας τον τίτλο από τη Γιουβέντους.[8][11] Παρά το γεγονός αυτό, ο Μεάτσα σημείωσε το τελευταίο γκολ στη νίκη του 7–1 επί των Ηνωμένων Πολιτειών στο 89ο λεπτό στον εναρκτήριο αγώνα του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Στην τελική φάση στο παιχνίδι με την Ισπανία, το παιχνίδι έληξε 1–1 και έπρεπε να επαναληφθεί την επόμενη μέρα. Ο Μεάτσα σκόραρε στο 11ο λεπτό, το μοναδικό τέρμα του παιχνιδιού. Ο τελικός ήταν εναντίον της Τσεχοσλοβακίας στο Εθνικό Στάδιο της Ρώμης. Μετά από 90 λεπτά οι δύο ομάδες ήταν στο 1–1. Η νίκη, ωστόσο, ήταν πολύ πιο δύσκολη καθώς το παιχνίδι πήγε σε επιπλέον χρόνο, μέχρι να γίνει ο Μεάτσα και πάλι ο εμπνευστής στο 95ο λεπτό του πρόσθετου χρόνου και η Ιταλία να κερδίσει τον τελικό με 2–1.[32][33][34] Ο Μεάτσα κέρδισε τη χρυσή μπάλα, το βραβείο που απονέμεται στον καλύτερο παίκτη σε κάθε τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου της FIFA.[35]

Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1938 που φιλοξένησε η Γαλλία, ο Μεάτσα έπαιξε σε όλους τους αγώνες σε πιο δημιουργικό ρόλο (ως επιθετικός μέσος) με τα καθήκοντα της επίτευξης τερμάτων να έχουν μετατεθεί στο Σίλβιο Πιόλα. Η ομάδα ήταν τελείως διαφορετική από εκείνη του 1934, ο Μεάτσα ήταν ένας από τους τρεις μόλις κοινούς παίκτες και το τελικό αποτέλεσμα απέδειξε το κορυφαίο επίπεδο του ιταλικού ποδοσφαίρου και τη μη συμπτωματική κατάκτηση του προηγούμενου τίτλου.[11][16] Έχοντας νικήσει Νορβηγία και Γαλλία, στον ημιτελικό απέναντι στη Βραζιλία, με το σκορ στο 1–0 η Ιταλία κέρδισε πέναλτι με τον Πιόλα. Στο πέναλτι ευστόχησε ο Μεάτσα και έτσι η Ιταλία νίκησε με 2–1 και βρέθηκε στο δεύτερο συνεχόμενο τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Αυτό ήταν το τελευταίο γκολ του για την εθνική που σημείωσε, ενώ το σχισμένο του παντελονάκι έπεσε καθώς είχε τραυματιστεί από αντίπαλους αμυντικούς.[36] Στον τελικό, οι Ιταλοί αντιμετώπισαν την Ουγγαρία, με την ουγγρική ομάδα να φαίνεται ως επικρατεστερη στις προβλέψεις διαθέτοντας τις επιθετικές αιχμές Γκιόργκι Σάροσι και Γκιούλα Ζέγκελερ. Ο Ιταλός τεχνικός Βιτόριο Πότσο (ο μόνος προπονητής στην ιστορία με δύο τίτλους Παγκοσμίου Κυπέλλου) ακολούθησε συντηρητική τακτική και δικαιώθηκε:[37] ο Μεάτσα δημιούργησε τα δύο πρώτα τέρματα της εθνικής πριν από το ημίχρονο, ενώ συνέβαλε σε ένα ακόμα δίνοντας στην Ιταλία το δεύτερο συνεχόμενο τίτλο της.[38][39] Κλείνοντας την καριέρα του είχε σημειώσει 347 τέρματα σε επίσημους αγώνες.[40]

Μετά την αποχώρησή του από την ενεργό δράση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής του σταδιοδρομίας ακολούθησε καριέρα προπονητή, η οποία δεν χαρακτηρίζεται επιτυχημένη. Τον Ιανουάριο του 1946 πήρε τα ηνία της Αταλάντα ως προσωρινός τεχνικός. Με τον ίδιο τρόπο θα έρθει η πρώτη του ευκαιρία να κατευθύνει την Ίντερ μεταξύ 1947 και 1948 μέχρι και την ιταλική εθνική ομάδα: μεταξύ 1952 και 1953.[16][41]

Ο Μεάτσα έφυγε από τη ζωή στις 21 του Αυγούστου του 1979, δύο ημέρες πριν κλείσει τα 69 χρόνια. Γνωρίζοντας ότι ο θάνατός του θα προσελκύσει αναπόφευκτα μεγάλο ενδιαφέρον, είχε ζητήσει ιδιωτική κηδεία και ζήτησε να μην δημοσιευτεί ο θάνατός του μόνο μετά την πραγματοποίηση της κηδείας. Στις 3 Μαρτίου του 1980, Ίντερ και Μίλαν που χρησιμοποιούν ως έδρα το ίδιο γήπεδο συμφώνησαν να μετονομάσουν το «στάδιο Σαν Σίρο» σε Στάντιο Τζουζέπε Μεάτσα.[42][43] Το 2012 οι The Times του Λονδίνου τον χαρακτήρισαν ως τον τέταρτο καλύτερο ποδοσφαιριστή των Παγκοσμίων Κύπελλων μετά τους Ντιέγκο Μαραντόνα, Πελέ και Φραντς Μπεκενμπάουερ.[44]

Τίτλοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ίντερ

  • Πρωτάθλημα Ιταλίας (3) : 1929–30 , 1937–38 , 1939–40
  • Κύπελλο Ιταλίας : 1938–39

Εθνική Ιταλίας

  • Παγκόσμιο Κύπελλο (2) : 1934 , 1938
  • Διεθνές Κύπελλο Κεντρικής Ευρώπης (2) : 1927–30 , 1933–35

Ατομικές διακρίσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Πρώτος σκόρερ πρωταθλήματος Ιταλίας (3) : 1929–30 , 1935–36 , 1937–38
  • Πρώτος σκόρερ Κυπέλλου Μιτρόπα (3) : 1930 (7 γκολ) , 1933 (5 γκολ) , 1936 (10 γκολ)
  • Παγκόσμιο Κύπελλο Χρυσή μπάλα : 1934
  • Καλύτερη ομάδα του Παγκοσμίου Κυπέλλου : 1934
  • IFFHS : 21ος καλύτερος ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα
  • Στην καλύτερη ενδεκάδα του 20ού αιώνα της Ιταλικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας
  • Εισαγωγή στην ιταλική αίθουσα ποδοσφαίρου (μεταθανάτια τιμή, 2011)
  • Εισαγωγή στην ιταλική αίθουσα των σπορ (μεταθανάτια τιμή, 2015)

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ «FIFA World Cup countdown: Top 10 Italian footballers of all time». Ανακτήθηκε στις 24 Ιουλίου 2020. 
  2. ↑ «Top 10 Italian footballers of all time». Ανακτήθηκε στις 17 Μαρτίου 2020. 
  3. ↑ «Il mio nome è Giuseppe Meazza». Ανακτήθηκε στις 20 Μαΐου 2020. 
  4. ↑ «Dez craques que ajudam a contar a história do futebol». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Απριλίου 2021. Ανακτήθηκε στις 24 Απριλίου 2021. 
  5. ↑ 5,0 5,1 «The 100 greatest players of all time». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Μαρτίου 2022. Ανακτήθηκε στις 14 Μαρτίου 2022. 
  6. ↑ «FIFA : Regal images of football's king». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Ιανουαρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 30 Ιανουαρίου 2023. 
  7. ↑ «IFFHS Century Elections». Ανακτήθηκε στις 17 Μαρτίου 2020. 
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 8,4 «Giuseppe Meazza: Champion of the world». Ανακτήθηκε στις 8 Αυγούστου 2020. 
  9. ↑ «50 Greatest Players in World Cup History: #25 Giuseppe Meazza». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Ιουνίου 2022. Ανακτήθηκε στις 26 Ιουνίου 2022. 
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 «FAMOUS SOCCER PLAYERS : Giuseppe Meazza». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Ιανουαρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2020. 
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 «FRANCE FOOTBALL : Giuseppe Meazza, nouvel épisode de nos 100 joueurs qui ont marqué l'histoire de la Coupe du monde». Ανακτήθηκε στις 31 Οκτωβρίου 2020. 
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 «Giuseppe Meazza: A legend ahead of his time». Ανακτήθηκε στις 8 Αυγούστου 2020. 
  13. ↑ «INTER FC : Giuseppe Meazza». Ανακτήθηκε στις 12 Ιουνίου 2020. 
  14. ↑ «Italy - Serie A Top Scorers». Ανακτήθηκε στις 29 Ιουλίου 2020. 
  15. ↑ «Τζουζέπε Μεάτσα : όνομα "μύθος"». Ανακτήθηκε στις 20 Μαρτίου 2020. 
  16. ↑ 16,0 16,1 16,2 «Craque Imortal - Giuseppe Meazza». Ανακτήθηκε στις 29 Ιουνίου 2022. 
  17. ↑ «Messi? Meazza fu il vero bambino diventato divino». Ανακτήθηκε στις 20 Ιουλίου 2022. 
  18. ↑ 18,0 18,1 «Gli dei dello sport: Giuseppe Meazza». Ανακτήθηκε στις 1 Μαΐου 2021. 
  19. ↑ «Mitropa Cup 1927-1940 Statistics». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Νοεμβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 2020. CS1 maint: Unfit url (link)
  20. ↑ «World Cup legends». Ανακτήθηκε στις 21 Αυγούστου 2020. 
  21. ↑ «Picking the Greatest Soccer Player of Every Decade Since 1920». Ανακτήθηκε στις 10 Μαρτίου 2023. 
  22. ↑ «Το κλάμα του Τζουζέπε Μεάτσα πριν από ντέρμπι Ίντερ-Μίλαν…». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Νοεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 9 Αυγούστου 2020. 
  23. ↑ «Giuseppe Meazza : player profile». Ανακτήθηκε στις 12 Ιουνίου 2020. 
  24. ↑ «Inter's legends : Giuseppe Meazza». Ανακτήθηκε στις 25 Μαρτίου 2021. 
  25. ↑ «The Players With The Most Career Hat Tricks In Soccer History». Ανακτήθηκε στις 7 Απριλίου 2021. 
  26. ↑ «Giuseppe Meazza - Goals in International Matches». Ανακτήθηκε στις 12 Ιουνίου 2020. 
  27. ↑ 27,0 27,1 «Ο ανεπανάληπτος Τζουζέπε Μεάτσα». Ανακτήθηκε στις 25 Μαρτίου 2021. 
  28. ↑ «Italy - Record International Players». Ανακτήθηκε στις 30 Νοεμβρίου 2022. 
  29. ↑ «FIFA : Meazza stars in unique Greek tragedy». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Ιουνίου 2022. Ανακτήθηκε στις 18 Ιουνίου 2022. 
  30. ↑ «Giuseppe Meazza, el osario que no fue». Ανακτήθηκε στις 2 Απριλίου 2021. 
  31. ↑ «HUGO MEISL THE FATHER OF "AUSTRIA'S WONDERTEAM"». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Μαρτίου 2021. Ανακτήθηκε στις 27 Μαρτίου 2021. 
  32. ↑ «A brief history of Fifa World Cup: Italy 1934, when the Azzurri made it two in two for host nations». Ανακτήθηκε στις 12 Ιουνίου 2020. 
  33. ↑ «Power Ranking Every World Cup Final Ever Played». Ανακτήθηκε στις 18 Ιουνίου 2022. 
  34. ↑ «Top 10 player performances in World Cup history». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Νοεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 27 Νοεμβρίου 2020. 
  35. ↑ «World Cup Best Players (Golden Ball)». Ανακτήθηκε στις 12 Ιουνίου 2020. 
  36. ↑ «World Football: The 100 Greatest World Cup Players of All Time». Ανακτήθηκε στις 10 Μαρτίου 2023. 
  37. ↑ «FIFA : Lionhearted Pozzo the twin king (34) - 100 great World Cup moments». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Νοεμβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 30 Νοεμβρίου 2022. 
  38. ↑ «FIFA : Pozzo the mastermind as Italy retain their crown». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Ιουνίου 2021. Ανακτήθηκε στις 12 Ιουνίου 2020. 
  39. ↑ «All-time Top 20: No. 19 Giuseppe Meazza». Ανακτήθηκε στις 29 Ιουλίου 2020. 
  40. ↑ «Classement des Meilleurs buteurs de tous les temps (500 buteurs)». Ανακτήθηκε στις 6 Νοεμβρίου 2020. 
  41. ↑ «Giuseppe Meazza : manager profile». Ανακτήθηκε στις 12 Ιουνίου 2020. 
  42. ↑ «Όταν το «Σαν Σίρο»...έγινε «Τζουζέπε Μεάτσα» το 1980». Ανακτήθηκε στις 20 Μαΐου 2020. 
  43. ↑ «AC Milan : San Siro». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Φεβρουαρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 17 Μαρτίου 2020. 
  44. ↑ «Un diario inglés eligió a Maradona como el mejor jugador de la historia de los mundiales». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Ιουνίου 2022. Ανακτήθηκε στις 26 Ιουνίου 2022. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Βραβεία
Προκάτοχος
Χοσέ Ναζάτσι 		Πολυτιμότερος παίκτης Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου
1934 		Διάδοχος
Λεονίντας ντα Σίλβα
Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Τζουζέπε_Μεάτσα&oldid=9946848"