Φιλίππη του Αινώ
| Φιλίππη του Αινώ | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Philippa of Hainault (Αγγλικά) |
| Γέννηση | 24 Ιουνίου 1314 Βαλανσιέν[1] |
| Θάνατος | 15 Αυγούστου 1369 ή 1369[2] Κάστρο του Ουίντσορ |
| Αιτία θανάτου | οίδημα |
| Τόπος ταφής | Αββαείο του Ουέστμινστερ |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βασίλειο της Αγγλίας |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | αντιβασίλισσα |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Εδουάρδος Γ΄ της Αγγλίας (από 1328)[3][4] |
| Τέκνα | Εδουάρδος του Γούντστοκ[3] Ιωάννα της Αγγλίας[5] Λάιονελ της Αμβέρσας[3] Ιωάννης της Γάνδης[3] Εδμόνδος του Λάνγκλεϊ[3] Μαρία του Γουόλθαμ Θωμάς του Γούντστοκ[3] Joan of England[5] Ισαβέλλα του Κουσί[5] William of Hatfield[5] Blanche de la Tour Plantagenet[5] Μαργαρίτα, κόμισσα του Πέμπροκ[5] Thomas of England[5] William of Windsor[5] |
| Γονείς | Γουλιέλμος Α΄ του Αινώ και Ιωάννα του Βαλουά |
| Αδέλφια | Γουλιέλμος Β΄ του Αινώ Μαργαρίτα Β΄, κόμισσα του Αινώ Ιωάννα του Αινώ |
| Οικογένεια | Οίκος των Πλανταγενετών |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Πόλεμοι/μάχες | Εκατονταετής Πόλεμος |
| Θυρεός | |
.svg) | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Η Φιλίππη του Αινώ (Βαλανσιέν, 24 Ιουνίου 1314 [6] - 15 Αυγούστου 1369) ήταν βασίλισσα της Αγγλίας και σύζυγος του κορυφαίου Άγγλου βασιλιά Εδουάρδου Γ' Πλανταγενέτη και δούκισσα της Γκιέννης.[7]. Η Φιλίππη ήταν δεύτερη κόρη και τρίτο παιδί του Γουλιέλμου Α' του Αινώ και και της Ιωάννας του Βαλουά εγγονής του Φιλίππου Γ' του Τολμηρού.[8] Η μεγάλη συζυγική πίστη και η δημοτικότητα της Φιλίππης διατηρήθηκαν μέχρι τον θάνατο της σε ηλικία 55 ετών από οίδημα, ο μεγαλύτερος γιος της Εδουάρδος, ο μαύρος πρίγκιπας έγινε κορυφαίος στρατιωτικός ηγέτης όπως ο πατέρας του. Το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης δημιούργησε ξεχωριστή βασιλική πτέρυγα προς τιμή της. Η μεγαλύτερη αδελφή της Φιλίππης Μαργαρίτα Β΄, κόμισσα του Αινώ παντρεύτηκε τον Γερμανό αυτοκράτορα Λουδοβίκο Δ' τον Βαυαρό (1324). Το 1345 ο αδελφός τους Γουλιέλμος Β΄ του Αινώ σκοτώθηκε σε μάχη στο Φρίσλαντ, η Μαργαρίτα τον διαδέχθηκε στις κομητείες του Αινώ, της Φρίσλαντ, της Ζηλανδίας και της Ολλανδίας στο όνομα του ανήλικου γιου της Γουλιέλμου Ε΄ της Ολλανδίας. Ο βασιλιάς της Αγγλίας Εδουάρδος Γ' ζήτησε να γίνει ο ίδιος κληρονόμος των επαρχιών στο όνομα της συζύγου του αλλά αυτό απαγορεύτηκε επειδή δεν επιτρεπόταν από τον νόμο να κληρονομήσουν τις κομητείες κόρες.[9]
Γάμος της Φιλίππης με τον διάδοχο του Αγγλικού θρόνου Εδουάρδο
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Όταν ήταν μόλις 8 ετών ο Εδουάρδος Β΄ της Αγγλίας αποφάσισε να παντρέψει τον διάδοχο Εδουάρδο με μια απο τις κόρες του δούκα Γουλιέλμο Α' της Φλάνδρας επειδή επιθυμούσε έντονα συμμαχία μαζί του (1322). Ο Εδουάρδος έστειλε τον επίσκοπο Στάμπλετον του Έξετερ να του παρουσιάσει μια αναλυτική περιγραφή της εμφάνισης και του χαρακτήρα των θυγατέρων του Γουλιέλμου, μια περιγραφή που αναφέρει τη Φιλίππη σαν παιδί σύμφωνα με τον ιστορικό Ίαν Μόρτιμερ αφορούσε τη μεγαλύτερη αδελφή της Μαργαρίτα.[10] Το καλοκαίρι του 1326 η Ισαβέλλα της Γαλλίας (1295-1358) σύζυγος του Εδουάρδου Β΄ έφτασε στην αυλή του πατέρα της προκειμένου να αναζητήσει συμμαχίες για να ανατρέψει τον σύζυγο του, έφερε μαζί της τον 14χρονο γιο της Εδουάρδο που τον αρραβώνιασε με την Ισαβέλλα. Το νεαρό ζευγάρι ήταν δεύτερα ξαδέλφια, ήταν απαραίτητη μια παπική απαλλαγή προκειμένου να πραγματοποιηθεί ο γάμος, ο πάπας Ιωάννης ΚΒ' την υπέγραψε στην Αβινιόν τον Σεπτέμβριο του 1327.[11]
Τον επόμενο μήνα (Οκτώβριος 1327) ο Εδουάρδος έστειλε τον επίσκοπο του Κόβεντρι να παντρέψει τη Φιλίππη στο όνομα του στις Βαλενσιάννες, τη δεύτερη πόλη της κομητείας του Αινώ.[12] Η Φιλίππη έφτασε στο Λονδίνο τον Δεκέμβριο του 1327 με τη συνοδεία του θείου της Ιωάννη του Αινώ, ο λαός της πόλης της έκανε θριαμβευτική υποδοχή.[13] Ο επίσημος γάμος έγινε στις 24 Ιανουαρίου 1328 στο αβαείο του Υόρκ Μίνστερ λίγους μήνες μετά την άνοδο στον θρόνο της Αγγλίας του Εδουάρδου Γ', τον Αύγουστο του 1328 καθορίστηκε και η προίκα της, η Φιλίππη ήταν αντιβασίλισσα της Αγγλίας την εποχή που ο σύζυγος της απουσίαζε σε εκστρατείες στη Γαλλία, στη Σκωτία και στη Φλάνδρα.[14] Η Φιλίππη είχε τεράστια δημοτικότητα στον λαό για την ευγένεια και την καλοσύνη της, ο σύζυγος της άκουγε πάντοτε τη γνώμη της, όταν ο Εδουάρδος Γ΄ αποφάσισε να εκτελέσει τους αστούς του Καλαί ύστερα απο παράκληση της Φιλίππης τους χάρισε τη ζωή (1347).[15]
Βασίλισσα της Αγγλίας
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Την εποχή που παντρεύτηκε η Φιλίππη του Αινώ τον Εδουάρδο, 11 μήνες μετά από την άνοδο του στον θρόνο ουσιαστικοί κυβερνήτες της Αγγλίας ήταν η πεθερά της Ισαβέλλα της Γαλλίας (1295-1358) με τον ερωμένο της Ρότζερ Μόρτιμερ, 1ο κόμης του Μαρς, το νεαρό ζευγάρι ζούσε στα ανάκτορα του Γούντστοκ στην ακτή της Οξφόρδης. Σε αντίθεση με όλες τις προηγούμενες βασίλισσες η Φιλίππη δεν προκάλεσε τον Αγγλικό λαό, δεν έφερε συγγενείς της από την πατρίδα της για να εξουσιάζουν την αυλή της γι'αυτό έγινε αγαπητή όσο καμιά άλλη βασίλισσα της Αγγλίας. Η πεθερά της Ισαβέλλα της Γαλλίας (1295-1358) αρνήθηκε τα δυο πρώτα χρόνια να της παραδώσει τον τίτλο της βασίλισσας επειδή ήθελε να τον κρατήσει μόνιμα για τον εαυτό της, αναγκάστηκε να το κάνει όταν η Φιλίππη ήταν 6 μηνών έγκυος και οι προβλέψεις έδειχναν ότι θα γεννήσει γιο, σε τρεις μήνες γεννήθηκε ο μεγαλύτερος γιος του ζεύγους και διάδοχος του θρόνου Εδουάρδος του Γούντστοκ.[16]
Με τη γέννηση του διαδόχου ο Εδουάρδος Γ' αποφάσισε να αποτινάξει την εξουσία της μητέρας του και του εραστή της, διέταξε τη σύλληψη και την εκτέλεση του Ρότζερ Μόρτιμερ με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας, στην Ισαβέλλα χαρίστηκε η ζωή αλλά έζησε σε αιχμαλωσία το υπόλοιπο της ζωής της. Οι χρονικογράφοι και οι ιστορικοί εκφράζονται με τα καλύτερα λόγια για τη Φιλίππη στην περιγραφή τους για την εξωτερική εμφάνιση και τον χαρακτήρα της. Η Φιλίππη ήταν αντιβασίλισσα της Γαλλίας την περίοδο που ο σύζυγος της απουσίαζε σε μάχες, κατάφερε να εμψυχώσει τους Άγγλους στον αγώνα εναντίον των Σκωτσέζων όπου τελικά τους νίκησαν συλλαμβάνοντας τον βασιλιά της Σκωτίας αιχμάλωτο.[14] Έδειξε έντονο ενδιαφέρον για την εμπορική επέκταση του έθνους,[17] στη Φιλίππη χρεώνεται η συγγραφή πολλών εγγράφων τα οποία βρίσκονται σήμερα στην Εθνική Βιβλιοθήκη των Παρισίων.
Οικογένεια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η Φιλίππη και ο Εδουάρδος Γ΄ απέκτησαν 13 παιδιά, από τα οποία επέζησαν μετά τη βρεφική ηλικία τα 9, ενώ 3 απεβίωσαν στη μεγάλη επιδημία της πανώλης (1348-1350). Τα παιδιά τους ήταν:
- Εδουάρδος ο μαύρος πρίγκηπας 1330-1376, διάδοχος, δούκας της Κορνουάλης.
- Ισαβέλλα 1332-1382, παντρεύτηκε τον Ενγκεράντ Ζ΄ του Κουσύ, 1ο κόμη τού Μπέντφορντ.
- Ισαβέλλα 1333/4-1348, απεβ. 14/15 ετών από πανώλη.
- Λάιονελ 1338-1368, δούκας του Κλάρενς.
- Ιωάννης 1340-1399, 1ος δούκας του Λάνκαστερ. Γενάρχης του κλάδου των Λάνκαστερ.
- Εδμόνδος 1341-1402, 1ος δούκας της Υόρκης. Γενάρχης του κλάδου της Υόρκης.
- Μαρία 1344-1361, παντρεύτηκε τον Ιωάννη Δ΄ δούκα της Βρεττάνης.
- Μαργαρίτα 1346-1361, παντρεύτηκε τον Ιωάννη Χέιστινγκς κόμη του Πέμπροκ.
- Θωμάς 1355-1397, 1ος δούκας του Γκλώστερ.
- Θωμάς 1347-48, Γουλιέλμος 1348, απεβίωσαν από την πανώλη· Λευκή 1342 απεβίωσε σύντομα μετά τη γέννησή της.
Πρόγονοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το τέλος
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η Φιλίππη του Αινώ απεβίωσε στις 15 Αυγούστου/1369 από οίδημα στο κάστρο του Ουίνδσορ σε ηλικία 55 ετών, η κηδεία της έγινε 6 μήνες αργότερα στις 29 Ιανουαρίου 1370 στο Αββαείο του Ουέστμινστερ. Ο τάφος της τοποθετήθηκε στη βόρεια πλευρά του παρεκκλησίου του Εδουάρδου του Ομολογητή απέναντι από τους τάφους του Εδουάρδου Α', της Ελεονόρας της Καστίλης και του Ερρίκου Γ'. Σε 8 χρόνια δίπλα από την ίδια τη Φιλίππη θα ταφεί και ο σύζυγος της Εδουάρδος Γ' της Αγγλίας (1377).
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 2014.
- ↑ «A Historical Dictionary of British Women» (Αγγλικά) Routledge. 17 Δεκεμβρίου 2003. ISBN-13 978-1-85743-228-2.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 «Kindred Britain»
- ↑ p10188.htm#i101872. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 5,6 5,7 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
- ↑ David Williamson, Debrett's Kings and Queens of Britain, p.81, Webb and Bower Publishers, Ltd., London, 1986
- ↑ Strickland, Agnes, Lives of the queens of England from the Norman conquest, Vol.2, (George Barrie and Sons, 1902), 222.
- ↑ Leese, Thelma Anna, Blood royal: issue of the kings and queens of medieval England, 1066–1399, (Heritage Books Inc., 2007), 140.
- ↑ Geoffroy G. Sury, « Bayern Straubing Hennegau, XIV – XVe s.: la Maison de Bavière en Hainaut », Edit. Geoffroy G. Sury, Bruxelles, © 2010 (2e éd.), p. 128: – Les 12–18 mai 1364, Albert de Bavière, bail et gouverneur des comtés de Hainaut, etc., sollicita les Etats généraux de Hainaut, de Hollande, de Zélande et de Frise, de donner leurs avis sur les prétentions du roi Edouard (III) d’Angleterre, du chef de son épouse Philippa de Hainaut, à la succession des dits pays de Hainaut, de Hollande, de Zélande et de Frise. Ces quatre Etats déclarèrent que la coutume de ceux-ci réservait cette succession aux hoirs mâles, par primogéniture, et s’opposait au dénombrement desdits pays. In, G. Wymans, « Inventaire analytique du chartrier de la Trésorerie des comtes de Hainaut », aux A.E. Mons, n° d’ordre (cote) 1052, Editions A.G.R., Bruxelles, 1985, p. 223. (Or. sur pch. ; 8 sc. ébréchés et brisés, 16 sc. disp.); – Réponse opposée, (en 1364) après consultation des Etats des pays concernés, par le duc de Bavière (Albert Ier), bail et gouverneur des comtés de Hainaut, etc., aux prétentions du roi Edouard III d’Angleterre évoquées précédemment. In, G. Wymans, « Inventaire analytique du chartrier de la Trésorerie des comtes de Hainaut », aux A.E. Mons, n° d’ordre (cote) 1053, Editions A.G.R., Bruxelles, 1985, p. 224. (Minute sur parchemin, (Sans date (mai 1364.); – A Westminster, le 6 décembre 1365, le roi Edouard (III) d’Angleterre accorde un sauf-conduit au duc Albert de Bavière et à 120 suivants pour venir traiter à la Cour d’Angleterre du différend relatif au douaire de la reine Philippa (de Hainaut), son épouse, à la condition qu’il soit accompagné de membres des Etats de Hainaut, de Hollande, de Zélande, et de Frise, et muni de lettres de pleins pouvoirs délivrés par ces mêmes Etats pour parvenir à un accord définitif. In, G. Wymans, « Inventaire analytique du chartrier de la Trésorerie des comtes de Hainaut », aux A.E. Mons, n° d’ordre (cote) 1061, Editions A.G.R., Bruxelles, 1985, p. 225. (Or. sur pch.; sc. disp.)
- ↑ Mortimer, Ian, The Perfect King: The Life of Edward III, Father of the English Nation, Vintage 2008, p.34.
- ↑ David Williamson, Debrett's Kings and Queens of Britain, p.81
- ↑ Sury Geoffroy G., Guillaume Ier (d'Avesnes) comte de Hainaut et sa fille Philippe, in, « Bayern Straubing Hennegau : la Maison de Bavière en Hainaut, XIVe – XVe s. », Edit. Geoffroy G. Sury, Bruxelles, 2010 (2e éd.), p. 55 : – Un parchemin daté du 30 August 1327 à Avignon, à un sceau, énonce que le pape Jean (XXII) accorde les dispenses nécessaires pour le mariage du roi Edouard (III) d'Angleterre et de Philippa, fille du comte Guillaume (Ier) de Hainaut, etc., sa parente au troisième degré. In, G. Wymans, « Inventaire analytique du chartrier de la Trésorerie des comtes de Hainaut », aux A.E. Mons, n° d'ordre (cote) 583, Editions A.G.R., Bruxelles, 1985, p. 130. ; – Un parchemin daté du 8/10/1327 à Nottingham, au sceau disparu, énonce qu'Edouard (III), roi d'Angleterre, donne procuration à R., évêque de Coventry, pour épouser en son nom, Philippa, fille du comte Guillaume (Ier) de Hainaut, etc., et régler la constitution de son douaire. In, G. Wymans, « Inventaire analytique du chartrier de la Trésorerie des comtes de Hainaut », aux A.E. Mons, n° d'ordre (cote) 587, Editions A.G.R., Bruxelles, 1985, p. 131.
- ↑ Thomas B. Costain, The Three Edwards, p.249, Doubleday and Company, Garden City, New York, 1958
- ↑ 14,0 14,1 Strickland, Agnes. Lives of the Queens of England: From the Norman Conquest
- ↑ Encyclopædia Britannica, retrieved 10 March 2010
- ↑ Cawley, Charles, Kings of England, Edward III, Medieval Lands database, Foundation for Medieval Genealogy
- ↑ Costain, p.242
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Salmonson, Jessica Amanda. (1991) The Encyclopedia of Amazons. Paragon House. page 212. ISBN 1-55778-420-5
- Weir, Alison (1999). Britain's Royal Family: A Complete Genealogy. The Bodley Head London, UK. ISBN 0-7126-7448-9. page 92.
- Ashley, Mike (2002). British Kings & Queens. Carroll & Graf. ISBN 0-7867-1104-3. pages 185 & 186.
- Sury, Geoffroy G., « Bayern Straubing Hennegau : la Maison de Bavière en Hainaut, XIVe – XVe s. », (2nd Ed.), Geoffroy G. Sury, Edit., Brussels, 2010. pp. 55, 66 & 128.
- Arnold, Margot. Queen Consorts of England: The Power Behind the Throne. New York: Facts On File, 1993.