Μετάβαση στο περιεχόμενο

Στρατιωτικός νόμος στην Πολωνία

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Στρατιωτικός νόμος στην Πολωνία
Πολωνική κρίση του 1980–1981
Πολωνικά τανκς T-55 εισέρχονται στην πόλη Ζμπόνσιν καθώς κινούνται ανατολικά προς το Πόζναν, 13 Δεκεμβρίου 1981
Χρονολογία13 Δεκεμβρίου 1981 – 22 Ιουλίου 1983 (1 έτος, 7 μήνες, 1 εβδομάδα και 2 ημέρες)
Τόπος Λαϊκή Δημοκρατία της Πολωνίας
ΈκβασηΝίκη της Πολωνικής Κυβέρνησης
  • Καταστολή της αντιπολίτευσης
  • Οι διαμαρτυρίες κατεστάλησαν
  • Βαθύτερη οικονομική κρίση
  • Συνεχιζόμενη αντίσταση μέχρι το 1989
Αντιμαχόμενοι

Λαϊκή Δημοκρατία της Πολωνίας

Υποστηριζόμενοι από:

Σοβιετική Ένωση (Υποστήριξη πληροφοριών και στρατιωτικός εξοπλισμός)

Κίνημα Αλληλεγγύης

Υποστηριζόμενοι από:

Πολωνική εξόριστη κυβέρνηση
Ηνωμένες Πολιτείες (Οικονομική υποστήριξη)
Ηνωμένο Βασίλειο (Οικονομική υποστήριξη)
Ηγετικά πρόσωπα
Δυνάμεις

Αρχική δύναμη:[1]

  • 80.000 στρατιώτες
  • 30.000 αστυνόμοι
  • 1.750 τανκς
  • 1.900 οχήματα μάχης
  • 9.000 αυτοκίνητα
23.000 μέλη της Αλληλεγγύης, διαδηλωτές και άλλοi μη προνομιούχοι εμπόλεμοι οπλισμένοι κυρίως με φορητά όπλα
Απώλειες
Άγνωστες
  • 91 θάνατοι
  • Χιλιάδες συλλήψεις

Ο στρατιωτικός νόμος στην Πολωνία (πολωνικά: Stan wojenny w Polsce‎‎) υπήρχε μεταξύ 13 Δεκεμβρίου 1981 και 22 Ιουλίου 1983. Η κυβέρνηση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Πολωνίας περιόρισε δραστικά την καθημερινή ζωή με την εισαγωγή στρατιωτικού νόμου και στρατιωτικής χούντας, σε μια προσπάθεια να αντιμετωπίσει την πολιτική αντιπολίτευση, ιδιαίτερα το κίνημα Αλληλεγγύη.

Από τα τέλη της δεκαετίας του 1970, η κομμουνιστική Πολωνία βρισκόταν σε βαθιά οικονομική ύφεση. Ο Έντβαρντ Γκιέρεκ, Πρώτος Γραμματέας του Ενιαίου Εργατικού Κόμματος Πολωνίας (ΕΕΚΠ), είχε λάβει μια σειρά μεγάλων δανείων από ξένους πιστωτές για να επιτύχει καλύτερη οικονομική απόδοση, αλλά αυτό, αντίθετα, οδήγησε σε εσωτερική κρίση. Τα βασικά αγαθά ήταν διαθέσιμα με κουπόνι μερίδων, γεγονός που λειτούργησε ως κίνητρο για την ίδρυση του πρώτου αντικομμουνιστικού συνδικάτου στο Κομμουνιστικό Μπλοκ, γνωστό ως Αλληλεγγύη, το 1980. Ο Γκιέρεκ, ο οποίος επέτρεψε στο συνδικάτο να εμφανιστεί σύμφωνα με τη Συμφωνία του Γκντανσκ, καθαιρέθηκε από τη θέση του λιγότερο από ένα μήνα αργότερα και περιορίστηκε σε κατ΄ οίκον περιορισμό. Μετά από αμέτρητες απεργίες και διαδηλώσεις εργαζομένων σε κύριες βιομηχανικές περιοχές, η Πολωνία όδευε προς τη χρεοκοπία. Ο νέος Πρώτος Γραμματέας, Στρατηγός Βόιτσεχ Γιαρουζέλσκι, ήταν αποφασισμένος να βάλει τέλος στις διαδηλώσεις με τη βία εάν χρειαζόταν.

Στις 13 Δεκεμβρίου 1981, ο Γιαρουζέλσκι ανακοίνωσε την εισαγωγή του στρατιωτικού νόμου σε μια τηλεοπτική ομιλία του, μετά την ψηφοφορία του Συμβουλίου της Επικρατείας την προηγούμενη ημέρα, που ενέκρινε επισήμως την εισαγωγή του. Μια εξωσυνταγματική στρατιωτική χούντα, το Στρατιωτικό Συμβούλιο Εθνικής Σωτηρίας (ΣΣΕΣ), σχηματίστηκε για να κυβερνήσει την Πολωνία εκείνη την εποχή. Ο Πολωνικός Λαϊκός Στρατός, η Πολιτοφυλακή, οι ειδικές παραστρατιωτικές μονάδες ZOMO και τα τανκς αναπτύχθηκαν στους δρόμους για να αποθαρρύνουν τους διαδηλωτές να ξεκινήσουν τακτικές περιπολίες, να ελέγξουν στρατηγικές επιχειρήσεις και να διατηρήσουν την απαγόρευση κυκλοφορίας. Τα υπεραστικά ταξίδια χωρίς άδεια απαγορεύτηκαν, οι ελλείψεις τροφίμων εντάθηκαν και επιβλήθηκε λογοκρισία σε όλα τα μέσα ενημέρωσης και την αλληλογραφία. Οι μυστικές υπηρεσίες παρακολουθούσαν τηλέφωνα σε δημόσιους θαλάμους και κρατικούς θεσμούς. Χιλιάδες ακτιβιστές της αντιπολίτευσης φυλακίστηκαν χωρίς δίκη[2] και παρόλο που ο στρατιωτικός νόμος άρθηκε το 1983, πολλοί πολιτικοί κρατούμενοι αφέθηκαν ελεύθεροι μέχρι τη γενική αμνηστία το 1986. Η καταστολή της αντιπολίτευσης οδήγησε την κυβέρνηση του Ρόναλντ Ρήγκαν να επιβάλει οικονομικές κυρώσεις κατά της Πολωνίας και της γειτονικής Σοβιετικής Ένωσης, επιδεινώνοντας περαιτέρω την οικονομία της πρώτης.

Ορισμένες διαμαρτυρίες εμφανίστηκαν ως απάντηση στην εισαγωγή του στρατιωτικού νόμου. Στις 16 Δεκεμβρίου, οι ομάδες ZOMO κατέστειλαν την απεργία των ανθρακωρύχων υπέρ της Αλληλεγγύης στο Ανθρακωρυχείο Βούγιεκ στη βιομηχανική πόλη Κατοβίτσε, σκοτώνοντας εννέα διαδηλωτές. Άλλες διαδηλώσεις σε όλη την Πολωνία διαλύθηκαν από στρατιωτικές ή παραστρατιωτικές μονάδες, οι οποίες χρησιμοποίησαν κανόνια νερού, δακρυγόνα, ρόπαλα και κλομπ, σκοτώνοντας 91 άτομα συνολικά, αν και ο αριθμός αυτός είναι αβέβαιος και εξακολουθεί να συζητείται μεταξύ των ιστορικών.[2] Ο στρατιωτικός νόμος πέτυχε να περιθωριοποιήσει το κίνημα της Αλληλεγγύης, το οποίο θα παρέμενε σε μεγάλο βαθμό στο περιθώριο μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1980. Καθώς λιγότεροι άνθρωποι συμμετείχαν σε αντικυβερνητικές διαδηλώσεις, ο στρατιωτικός νόμος ανεστάλη στις 31 Δεκεμβρίου 1982[3] και άρθηκε επίσημα στις 22 Ιουλίου 1983, μια κρατική αργία.

Προμήνυμα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κύριο λήμμα: Ιστορία της Πολωνίας (1945-1989)

Μεταρρυθμίσεις του Έντβαρντ Γκιέρεκ (1970-1975)

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Γκιέρεκ στο Λευκό Οίκο με τον Πρόεδρο Τζέραλντ Φορντ, 1974

Όταν ο Έντβαρντ Γκιέρεκ διαδέχθηκε τον Βουαντίσουαφ Γκομούουκα ως αρχηγός κράτους το 1970, έλαβε αποφασιστικά μέτρα για την τόνωση της οικονομικής ανάπτυξης και την ανάπτυξη σύγχρονων υποδομών.[4] Ο Γκιέρεκ, μια πιο φιλελεύθερη προσωπικότητα από τον προκάτοχό του, ήταν αποφασισμένος να κάνει την Πολωνία την πλουσιότερη και πιο σημαντική οικονομικά κομμουνιστική χώρα του Ανατολικού Μπλοκ.[5] Ωστόσο, αυτές οι ιδέες προκάλεσαν αντίσταση από την σκληροπυρηνική κομμουνιστική ηγεσία, καθώς η μεταρρύθμιση θα εγκατέλειπε ουσιαστικά τις θεμελιώδεις αρχές μιας κεντρικά σχεδιασμένης μαρξιστικής οικονομίας. Η λαβή και η έμφαση στις κρατικές επιχειρήσεις και στις ελεγχόμενες από το κράτος τιμές ή εμπόριο χαλάρωσαν τελικά. Οι μικρές ιδιωτικές επιχειρήσεις άρχισαν να εμφανίζονται και η Πολωνία κατέγραψε προσωρινή αύξηση του ΑΕΠ και βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης.[6][7]

Ο Γκιέρεκ διατήρησε στενούς δεσμούς με τις Ηνωμένες Πολιτείες, τους οποίους χρησιμοποίησε στη συνέχεια για διπλωματικούς και οικονομικούς σκοπούς.[7] Για να συνεχιστούν οι μεταρρυθμίσεις, δανείστηκε μεγάλα χρηματικά ποσά από τους πιστωτές του Δυτικού Μπλοκ.[8] Αυτά τα διαδοχικά και αδιάλειπτα δάνεια στόχευαν κυρίως στη δημιουργία βαριάς βιομηχανίας, ορυχείων ή μεταποιητικών εγκαταστάσεων, τα οποία θα παρήγαγαν αγαθά για εξαγωγή.[8][9] Τα προβλεπόμενα έσοδα από τις εξαγωγές θα χρησιμοποιούνταν στη συνέχεια για την εξόφληση του χρέους. Εκτός από τη χρηματοδότηση του οικονομικού τομέα, τα χρήματα δαπανήθηκαν για κοινωνική στέγαση και για επέκταση των οδικών συνδέσεων, όπως για παράδειγμα ο πρώτος πλήρως λειτουργικός αυτοκινητόδρομος που συνδέει τη Βαρσοβία με τη βιομηχανική Σιλεσία, που άνοιξε για κυκλοφορία το 1976.[10] Επιπλέον, κατασκευάστηκαν πάνω από 1,8 εκατομμύρια διαμερίσματα Πλατενμπάου για να στεγάσουν τον αυξανόμενο πληθυσμό. Η γεωργική παραγωγή αυξήθηκε κατά σχεδόν 22% μεταξύ 1971 και 1975 και η βιομηχανική παραγωγή κατά 10,5% ετησίως.[11] Ο Γκιέρεκ ξεκίνησε επίσης την κατασκευή του κεντρικού σιδηροδρομικού σταθμού Βαρσοβίας, του πιο σύγχρονου σιδηροδρομικού σταθμού της Ευρώπης εκείνη την εποχή.[12][13][14][15]

Κρίση: χρέος, δελτία και ελλείψεις (1976–1981)

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κάρτα σίτησης για ζάχαρη, 1976

Καθώς οι δαπάνες αυξάνονταν και τα χρέη συσσωρεύονταν, οι ξένοι πιστωτές απέφυγαν να χορηγήσουν δάνεια στην Πολωνία. Επιπλέον, οι διαδηλώσεις του 1973, του Ιουνίου 1976 και οι πετρελαϊκή κρίση του 1979 επηρέασαν την εύθραυστη οικονομία. Λόγω της προηγούμενης αύξησης του ΑΕΠ, του εισοδήματος και των διευρυμένων βιομηχανιών, η ζήτηση για ορισμένα αγαθά και η κατανάλωση αυξήθηκαν.[16][17] Νέα εργοστάσια και κρατικές επιχειρήσεις απαιτούσαν εισαγόμενα καύσιμα, υλικά και εργατικό δυναμικό για τη λειτουργία των γραμμών παραγωγής.[18] Σύντομα, η χώρα άρχισε να εξάγει αποθέματα τοπικής παραγωγής που προορίζονταν για τον πολωνικό πληθυσμό, με αποτέλεσμα εκτεταμένες ελλείψεις.[19] Επειδή τα υπόλοιπα περιουσιακά στοιχεία κατευθύνονταν στην παραγωγή, τις εξαγωγές και την αποπληρωμή του χρέους, το κράτος μείωσε επίσης τις εισαγωγές για να ελαχιστοποιήσει τα έξοδα.

Το 1976, η κομμουνιστική κυβέρνηση εισήγαγε κάρτες σιτηρεσίου για τη ζάχαρη,[20] το κρέας, τα επεξεργασμένα τρόφιμα και τα γαλακτοκομικά.[21] Τα είδη ζαχαροπλαστικής, το κακάο, ο καφές, το ρύζι, ο καπνός και άλλα προϊόντα που δεν παράγονταν στην Πολωνία ήταν διαθέσιμα αποκλειστικά με δελτία που ήταν σχεδόν μόνιμα μη διαθέσιμα.[22][21] Λόγω της συνεχούς έλλειψης καπνού, τα συνηθισμένα τσιγάρα έγιναν μια μορφή νέου νομίσματος στη μαύρη αγορά. Το βιοτικό επίπεδο άρχισε να μειώνεται απότομα. Η προσφορά εισαγόμενων αγαθών περιορίστηκε στο ελάχιστο και η χώρα αναγκάστηκε να εξάγει ό,τι μπορούσε, συμπεριλαμβανομένου του άνθρακα που ήταν απαραίτητος για βασικές μονάδες θέρμανσης και ηλεκτροπαραγωγής. Οι διακοπές ρεύματος ήταν σύνηθες φαινόμενο.[23] Μέχρι το 1980, το χρέος ανερχόταν σε πάνω από 23 δισεκατομμύρια δολάρια, τότε σχεδόν το μισό του ονομαστικού ΑΕΠ της Πολωνίας.[24]

ο Έντβαρντ Γκιέρεκ (δεξιά) με τον Πρόεδρο Τζίμι Κάρτερ (αριστερά) κατά τη διάρκεια της κρατικής επίσκεψής του στη Βαρσοβία, 1977. Τα δάνεια και η Αλληλεγγύη ήταν μεταξύ των βασικών θεμάτων που συζητήθηκαν

Ταυτόχρονα, το νεοϊδρυθέν κίνημα Αλληλεγγύη ενθάρρυνε τους αγρότες να απόσχουν από την πώληση αγροτικών προϊόντων (σιτάρι, σιτηρά, φρούτα και άλλα) στο κράτος ως ένδειξη διαμαρτυρίας. Η πραγματική έλλειψη αγαθών στην αγορά και στα καταστήματα προκλήθηκε από το γεγονός ότι κατά καιρούς σταματούσε η παραγωγή λόγω των απεργιών που οργάνωσε η Αλληλεγγύη.[25] Το 1980, το εθνικό εισόδημα μειώθηκε κατά 6% σε σύγκριση με το προηγούμενο έτος και το 1981 κατά 12%.[26] Ο αριθμός των εξαγωγών μειώθηκε κατά 4,2%. Η κακοδιαχείριση και η σπατάλη ήταν άφθονη.[27]

Στις 6 Σεπτεμβρίου 1980, ο Γκιέρεκ καθαιρέθηκε από το γραφείο του, εκδιώχθηκε από το Ενιαίο Εργατικό Κόμμα Πολωνίας (πιθανώς υπό την πίεση της Σοβιετικής Ένωσης) και κατηγορήθηκε ψευδώς για διαφθορά.[28] Ένα χρόνο αργότερα, στις 10 Σεπτεμβρίου 1981, οι σοβιετικές αρχές ενημέρωσαν την πολωνική κυβέρνηση ότι σε σχέση με την κατάσταση που επικρατούσε στην Πολωνία, η ΕΣΣΔ θα μείωνε την τροφοδότηση πετρελαίου στην Πολωνία κατά 64% και φυσικού αερίου κατά 47%.[29] Η εισαγωγή ντίζελ από τη Σοβιετική Ένωση τερματίστηκε αμέσως.[29] Αυτή η ενέργεια είχε σκοπό να αναγκάσει τις πολωνικές κομμουνιστικές αρχές να καταστείλουν τις διαδηλώσεις και να διαλύσουν την Αλληλεγγύη.[30] Η κατάσταση ήταν ήδη δεινή και σταδιακά χειροτέρευε, γεγονός που τροφοδότησε μόνο το αντικομμουνιστικό αίσθημα. Ένας εμφύλιος κρέμονταν από μια κλωστή.[31]

Το 1981, η Πολωνία ειδοποίησε τη Λέσχη των Παρισίων (μια ομάδα δυτικοευρωπαϊκών κεντρικών τραπεζών) για την αφερεγγυότητα της, η οποία τράβηξε την προσοχή όλου του κόσμου.[32]

Εισαγωγή, περιορισμοί, περιπολίες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μυστικές προετοιμασίες και πρόκληση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Στρατηγός Γιαρουζέλσκι ήταν αποφασισμένος να καταστείλει κάθε αντιπολίτευση μαζί με το Κίνημα Αλληλεγγύης

Μετά τη σύντομη θητεία του Στανίσουαφ Κάνια, ο Στρατηγός και Υπουργός Άμυνας Βόιτσεχ Γιαρουζέλσκι επιλέχθηκε ως νέος Πρώτος Γραμματέας. Πριν από την ανάληψη των καθηκόντων του, ο Γιαρουζέλσκι διέταξε το Πολωνικό Γενικό Επιτελείο να ενημερώσει τα σχέδια για έναν εθνικό στρατιωτικό νόμο στις 22 Οκτωβρίου 1980.[33] Το Νοέμβριο του 1980, το Υπουργείο Εσωτερικών σχεδίαζε να στείλει δυνητικά χιλιάδες αντιπολιτευόμενους σε κρατικές φυλακές και χώρους εγκλεισμού.[34]

Στις 5 Δεκεμβρίου 1980, ο Κάνια μίλησε για τις προετοιμασίες σχετικά με τον στρατιωτικό νόμο στη Σύνοδο Κορυφής του Συμφώνου της Βαρσοβίας στη Μόσχα.[35][36] Παρουσίασε τη δική του άποψη για το πώς να αποδυναμωθεί η Αλληλεγγύη και επέμεινε ότι μια «ψυχολογική-επιχειρησιακή μέθοδος» θα ήταν η πιο κατάλληλη για την πρόληψη της βίας.[37] Αυτή η μέθοδος συνεπαγόταν ισχυρή προπαγάνδα[37] ενάντια στο κίνημα και την ανάπτυξη μυστικών υπηρεσιών για να κρυφτούν και να διεισδύσουν στα κεντρικά γραφεία της Αλληλεγγύης με την ελπίδα να δημιουργήσουν εσωτερικές συγκρούσεις μέσα στην αντιπολίτευση. Ο Στρατηγός Γιαρουζέλσκι δεν ήταν πλήρως ικανοποιημένος με το σχέδιο και, σε περίπτωση αποτυχίας, σχεδίαζε ήδη ριζοσπαστικές ενέργειες με τη συμμετοχή του στρατού. Ο Στάνισουαφ Κάνια προειδοποίησε τον Λεονίντ Μπρέζνιεφ ότι μια ένοπλη επέμβαση από τη σοβιετική πλευρά για να βοηθήσει τον Γιαρουζέλσκι θα αντιμετωπιζόταν «με μια βίαιη αντίδραση, ή ακόμα και με μια εθνική εξέγερση»[38] που θα κλόνιζε την πολιτική του Ανατολικού Μπλοκ.[38]

Ο Ζμπίγκνιεφ Μπζεζίνσκι, επικεφαλής σύμβουλος ασφαλείας του προέδρου των ΗΠΑ, Τζίμι Κάρτερ, δήλωσε ότι εάν η Σοβιετική Ένωση αναλάμβανε ένοπλη επέμβαση στην Πολωνία, οι ΗΠΑ θα έκαναν αντεπίθεση με ανταποδοτικό τρόπο.[39] Σύμφωνα με τον ιστορικό και δημοσιογράφο Πολ Κένγκορ, ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ, Ρόναλντ Ρήγκαν, σκέφτηκε να στείλει αμερικανικά στρατεύματα στην Πολωνία για να τρομάξει τους Σοβιετικούς.[40] Αυτός ο ισχυρισμός δεν υποστηρίχθηκε από τον Μπζεζίνσκι ούτε από τον Ρίτσαρντ Πάιπς από το Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ.[40] Ο Κένγκορ στη συνέχεια εξήγησε ότι ο Ρήγκαν τελικά εγκατέλειψε το σχέδιο αφού πείστηκε από τους δικούς του συμβούλους ότι ο αμερικανικός στρατός που στάθμευε σε όλη την Ευρώπη ήταν λιγότερο ικανός και πολύ πιο αδύναμος από τις σοβιετικές δυνάμεις.[40] Οι Ηνωμένες Πολιτείες τελικά απάντησαν με οικονομικές κυρώσεις κατά της Πολωνίας και της ΕΣΣΔ.[39]

Μια λογοκριμένη περιφερειακή εφημερίδα που ανέφερε για τα γεγονότα του Μπίντγκοστς, στα οποία η πολιτοφυλακή κακοποίησε μέλη της Αλληλεγγύης. Η λογοκρισία ήταν για να αποτραπεί η συκοφαντία των κρατικών υπηρεσιών

Το Φεβρουάριο του 1981, το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας και το Υπουργείο Εσωτερικών πραγματοποίησαν ένα εκπαιδευτικό σενάριο, σκοπός του οποίου ήταν να διερευνήσουν τον τρόπο εισαγωγής του στρατιωτικού νόμου.[41] Τα υπουργεία συμφώνησαν ότι ο στρατιωτικός νόμος θα πρέπει να προηγείται από κατάλληλη προπαγάνδα που να ζητά την υποστήριξή του και η ίδια η απόφαση να βασίζεται στο πρόσχημα ότι θα έφερνε ειρήνη και σταθερότητα στην κοινωνία. Επισημάνθηκε επίσης ότι πρέπει να επιβληθεί στρατιωτικός νόμος προτού η πλήρως κινητοποιημένη Μαχητική Αλληλεγγύη και οι σύμμαχοί της οργανώσουν μια γενική απεργία που θα παραλύσει ολόκληρη τη χώρα. Μέχρι το Μάρτιο, η κατάσταση κλιμακώθηκε μετά τα γεγονότα του Μπίντγκοστς, στα οποία οι τοπικοί εκπρόσωποι της Αλληλεγγύης που προσκλήθηκαν σε μια συνεδρίαση του περιφερειακού εθνικού συμβουλίου στο Μπίντγκοστς για να συζητήσουν πιθανές απεργίες ξυλοκοπήθηκαν από την πολιτοφυλακή.[42] Το γεγονός, που επρόκειτο να εμφανιστεί στις εφημερίδες ως πρόκληση, συγκαλύφθηκε από λογοκριτές. Στις 27 Μαρτίου, η Αλληλεγγύη οργάνωσε μια προειδοποιητική απεργία που απευθύνθηκε στην κυβέρνηση, αλλά, στις 30 Μαρτίου, ο Λεχ Βαλέσα συναντήθηκε με τον Μιετσίσουαφ Ρακόφσκι και επιτεύχθηκε συμβιβασμός.[43] Η γενική απεργία ματαιώθηκε και η κατάσταση σταθεροποιήθηκε για σύντομο χρονικό διάστημα.[43]

Τον Ιούλιο, οι Σοβιετικοί αύξησαν τη στρατιωτική τους παρουσία στη στρατιωτική βάση στο Μπόρνε Σουλινόβο, όπου ο Κόκκινος Στρατός στάθμευε σύμφωνα με τη συμφωνία του Συμφώνου της Βαρσοβίας, όπως και σε όλες τις άλλες χώρες του Ανατολικού Μπλοκ.[44] Χωρίς να ειδοποιήσουν τις πολωνικές αρχές, οι Σοβιετικοί έστειλαν απροσδόκητα πάνω από 600 τανκς στο Μπόρνε Σουλινόβο. Ένα μήνα αργότερα, ο γενικός διοικητής του Συμφώνου της Βαρσοβίας, Βίκτορ Κουλίκοφ, ζήτησε να τοποθετηθούν Σοβιετικοί στρατιωτικοί σύμβουλοι στο Πολωνικό Γενικό Επιτελείο και να τοποθετηθούν σε όλα σχεδόν τα πολωνικά συντάγματα. Υποπτεύεται ότι ο Κουλίκοφ, ενεργώντας για λογαριασμό της Σοβιετικής Ένωσης, είχε την αποστολή να στείλει μυστικούς πράκτορες της Επιτροπής για την Κρατική Ασφάλεια (KGB) για να παρακολουθούν την κατάσταση στην Πολωνία από την οπτική γωνία του πολωνικού στρατού. Το αίτημά του, ωστόσο, απορρίφθηκε αμέσως από την πολωνική κυβέρνηση.[44]

Πάνω από 25.000 αφίσες που αναγγέλλουν τον στρατιωτικό νόμο τυπώθηκαν κρυφά στη Σοβιετική Ένωση, μεταφέρθηκαν στην Πολωνία με αεροπλάνο και κρύφτηκαν στο μεγάλο κτίριο που στεγάζει το Υπουργείο Εσωτερικών.[45] Η πλήρης έκταση των ενεργειών που ανέλαβε ο Γιαρουζέλσκι για την υποκίνηση στρατιωτικού νόμου δεν ήταν γνωστή ακόμη και από μερικούς από τους υψηλότερους αξιωματούχους της Κεντρικής Επιτροπής του Ενιαίου Εργατικού Κόμματος Πολωνίας ή του Πολωνικού Σέιμ.

12–13 Δεκεμβρίου 1981: Επιχειρήσεις Έλατο και Αζαλέα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το Στρατιωτικό Συμβούλιο Εθνικής Σωτηρίας (ΣΣΕΣ), το οποίο ιδρύθηκε στις 13 Δεκεμβρίου και προήδρευσε της στρατιωτικής χούντας. Η πολωνική συντομογραφία του «WRONa» σημαίνει κοράκι και τα μέλη του συμβουλίου ήταν γνωστά στην αντιπολίτευση ως κακά «Κοράκια»

Στις 12 Δεκεμβρίου 1981, λίγο πριν τα μεσάνυχτα, το Πολωνικό Συμβούλιο της Επικρατείας συγκεντρώθηκε στο Παλάτι Μπελβέντερ της Βαρσοβίας και ενέκρινε τον εθνικό στρατιωτικό νόμο. Ταυτόχρονα, ιδρύθηκε το Στρατιωτικό Συμβούλιο Εθνικής Σωτηρίας (WRON – Wrona μεταφράζεται ως «Κοράκι») και μέλη του ήταν υψηλόβαθμοι στρατηγοί ή στρατιωτικοί του Πολωνικού Λαϊκού Στρατού, οι οποίοι ήταν επικεφαλής της στρατιωτικής χούντας. Οι στρατηγοί και οι αξιωματικοί αργότερα έγιναν γνωστοί στο κοινό ως κακά «Κοράκια», σε σχέση με το πολωνικό όνομα του συμβουλίου.

Ακριβώς στις 00:00 (12:00 π.μ.), οι Μηχανοκίνητες Εφεδρείες της Πολιτοφυλακής (ZOMO) ξεκίνησαν την «Akcja Jodła» («Επιχείρηση Έλατο») και συνέλαβαν τα πρώτα μέλη της Αλληλεγγύης που βρίσκονταν σε κοντινή απόσταση.[46][47] Στη συνέχεια τους έστειλαν σε χώρους κράτησης που είχαν προετοιμαστεί προηγουμένως.[47] Συνολικά, από 70.000 έως 80.000 στρατιώτες του Λαϊκού Στρατού και 30.000 αξιωματούχοι του Υπουργείου Εσωτερικών αναπτύχθηκαν για δράση. Περίπου 1.750 τανκς, 1.900 τεθωρακισμένα οχήματα μάχης, 500 στρατιωτικοποιημένες μονάδες μεταφοράς, 9.000 αυτοκίνητα και αρκετές μοίρες ελικοπτέρων βρίσκονταν σε υπηρεσία.[33][48] Το 25% όλων των μονάδων συγκεντρώθηκαν στην πρωτεύουσα, Βαρσοβία, ή σε γύρω περιοχές.

Πριν από την Επιχείρηση Έλατο ήταν η «Akcja Azalia» (Επιχείρηση Αζαλέα), που ξεκίνησε γύρω στις 22:30 (10:30 μ.μ.) στις 12 Δεκεμβρίου.[49] [50] Σύμφωνα με την Επιχείρηση Αζαλέα, οι μυστικές υπηρεσίες, τα παραστρατιωτικά στρατεύματα, οι πολιτοφυλακές, οι ZOMO και τα Στρατεύματα Προστασίας των Συνόρων εισέβαλαν σε 451 εγκαταστάσεις τηλεπικοινωνιακών ανταλλακτηρίων και έκοψαν τηλεφωνικές γραμμές για να αποτρέψουν την φερόμενη εξάπλωση παραπληροφόρησης.[50] Ωστόσο, ο πραγματικός σκοπός της επιχείρησης ήταν να εμποδίσει την Αλληλεγγύη να επικοινωνήσει με τα παραρτήματά της σε άλλες πόλεις για να κινητοποιήσει τους διαδηλωτές. Οι ραδιοφωνικοί και τηλεοπτικοί σταθμοί επίσης πολιορκήθηκαν.[49] Όλοι οι εθελοντές που επιθυμούσαν να βοηθήσουν στις συλλήψεις κλήθηκαν στην Εφεδρεία Εθελοντών Πολιτοφυλακών.

Το Πολωνικό Ραδιόφωνο ενημέρωσε για την επιβολή στρατιωτικού νόμου στις 06:00 (6:00 π.μ.) και μετέδωσε την ομιλία του Στρατηγού Γιαρουζέλσκι.[51] Το δίκτυο Telewizja Polska και το επικεφαλής ειδησεογραφικό του πρόγραμμα Dziennik μετέδωσε την ομιλία σε μια ελαφρώς τροποποιημένη έκδοση.[52] Τη δήλωση παρακολούθησαν εκατομμύρια Πολωνοί πολίτες παρά τις πρώτες πρωινές ώρες.

16 Δεκεμβρίου 1981: Ανθρακωρυχείο Βούγιεκ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τρεις ημέρες μετά την επιβολή των περιορισμών, οι ανθρακωρύχοι στο Ανθρακωρυχείο Βούγιεκ στη βιομηχανική πόλη Κατοβίτσε ξεκίνησαν απεργίες κατά της κήρυξης στρατιωτικού νόμου από τον Στρατηγό Γιαρουζέλσκι.[53] Οι περισσότεροι από τους ανθρακωρύχους και τους εργάτες στο Βούγιεκ ήταν σύμμαχοι με το Κίνημα Αλληλεγγύης, με τους ηγέτες του να μποϊκοτάρουν τις κρατικές βιομηχανίες. Επιπλέον, ο άνθρακας ήταν μια πολύτιμη πηγή καυσίμου που χρησιμοποιήθηκε για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας και θερμότητας, αλλά και σημαντικό εξαγωγικό υλικό.[54] Με την πώληση και την εξαγωγή άνθρακα, η κομμουνιστική κυβέρνηση απέκτησε αρκετά χρήματα για να εξοφλήσει σταδιακά το ανεξόφλητο χρέος.[54] Ωστόσο, καθώς η Αλληλεγγύη μποϊκόταρε τα ορυχεία στη Σιλεσία και οι διαδηλώσεις έγιναν πιο συχνές, το επίπεδο παραγωγής μειώθηκε σημαντικά μαζί με τα έσοδα.

Ο Γιαρουζέλσκι το αντιλήφθηκε ως απειλή τόσο για την κρατική ασφάλεια όσο και για την οικονομία. Οι δυνάμεις που χρησιμοποιήθηκαν στην ώθηση αποτελούνταν από οκτώ διμοιρίες εφέδρων πολιτοφυλακών υποστηριζόμενες από την Εφεδρεία Εθελοντών Πολιτοφυλακών, επτά κανόνια νερού, τρία συντάγματα με οχήματα μάχης πεζικού και ένα σύνταγμα αρμάτων μάχης.[55] Αποφασίστηκε ότι η κατάσταση ήταν πολύ σοβαρή για την υιοθέτηση των αρχών της ηθικής για την κατάλληλη αντιμετώπιση των ανθρακωρύχων. Αντίθετα, η καλά εξοπλισμένη Πολιτοφυλακή και τα στρατεύματα του στρατού πυροβόλησαν εναντίον των διαδηλωτών με μια τεχνική «πυροβόλησε για να σκοτώσεις».[55] 21 τραυματίστηκαν, 8 σκοτώθηκαν επί τόπου και 1 πέθανε στο νοσοκομείο, με το νεότερο θύμα να είναι μόλις 19 ετών.[56] Το υπόλοιπο πλήθος διαλύθηκε βίαια. Οι ανθρακωρύχοι αντέδρασαν επανειλημμένα με τα εργαλεία εργασίας τους και, ως αντίποινα, τραυμάτισαν δεκάδες στρατιώτες και πολιτοφύλακες.[57] Ήταν ένα από τα πιο θανατηφόρα μεμονωμένα περιστατικά κατά την περίοδο του στρατιωτικού νόμου.[58]

Γκντανσκ, Κρακοβία, Λούμπιν και συνεχείς διαδηλώσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Δείτε επίσης: Διαδηλώσεις στην Πολωνία το 1982
Η πρώην έδρα του ΕΕΚΠ στο Γκντανσκ (δεξιά). Η Πολιτοφυλακή πυροβολούσε διαδηλωτές από την οροφή

Την ίδια μέρα με την ειρήνευση του Βούγιεκ, μια διαδήλωση 30.000[59] ανδρών πραγματοποιήθηκε στο βόρειο λιμάνι του Γκντανσκ. Οι συγκρούσεις με την Πολιτοφυλακή συνεχίστηκαν μέχρι τις 17 Δεκεμβρίου και πάνω από 324 άτομα τραυματίστηκαν. Η πολιτοφυλακή χρησιμοποίησε πυροβόλα όπλα και πολυβόλα όταν το πλήθος πλησίασε τα κεντρικά γραφεία του Ενιαίου Εργατικού Κόμματος Πολωνίας στο Γκντανσκ.[60] Μία σύντομη και πιθανώς προληπτική ομοβροντία από την οροφή του κτιρίου χτύπησε πολλούς ανθρώπους και τραυμάτισε τέσσερις. Ένας συμμετέχων σκοτώθηκε.[61] Στη νότια πόλη της Κρακοβίας σημειώθηκαν επίσης έντονες διαδηλώσεις, με χιλιάδες διαδηλωτές στο δρόμο απαιτώντας τον τερματισμό του στρατιωτικού νόμου και του κομμουνιστικού κανόνα.[62]

Τη νύχτα της 29ης–30ης Απριλίου 1982, ντόπιοι ανθρακωρύχοι στο Βοντζίσουαφ Σλόνσκι τοποθέτησαν μια βόμβα και ανατίναξαν ένα μνημείο αφιερωμένο στους Σοβιετικούς στρατιώτες που πήραν τον έλεγχο της Πολωνίας από τους Ναζί το 1945.[63] Ήταν το μόνο περιστατικό που αφορούσε εκρηκτικά και οι δράστες που συνελήφθησαν στη συνέχεια έγιναν γνωστοί ως «Βομβιστές από τη Σιλεσία» (πολωνικά: Bombowcy ze Śląska).[63] Η επιχείρηση στέφθηκε με επιτυχία καθώς το μνημείο δεν ανακατασκευάστηκε ποτέ, αν και οι βομβιστές καταδικάστηκαν και φυλακίστηκαν αμέσως μετά. Άλλοι ύποπτοι και εκατοντάδες άλλοι ανθρακωρύχοι σε όλη τη Σιλεσία απολύθηκαν και απομακρύνθηκαν από τις θέσεις εργασίας τους, γεγονός που αποδυνάμωσε περαιτέρω την οικονομία.

Τον Μάιο του 1982, οι διαδηλώσεις που συγκαλούσε η Αλληλεγγύη έλαμβαν λιγότερης προσοχής και ο αγώνας κατά της κυβέρνησης προφανώς εξασθενούσε. Ωστόσο, τον Αύγουστο, οι κοινωνικές αναταραχές αυξήθηκαν ξανά. Στις 31 Αυγούστου 1982, πραγματοποιήθηκαν διαδηλώσεις σε περίπου 66[64] κωμοπόλεις και πόλεις, με τουλάχιστον 18 στο νοτιοδυτικό Βοεβοδάτο Κάτω Σιλεσίας. Στο Βρότσουαφ, ένα από τα κύρια κέντρα της Μαχητικής Αλληλεγγύης, πολλές χιλιάδες άνθρωποι συγκρούστηκαν για πολλές ώρες με μονάδες της πολιτοφυλακής.[65] Ένας διαδηλωτής σκοτώθηκε από σφαίρα.

Η πόλη εξόρυξης χαλκού Λούμπιν έγινε επίσης κεντρικό σημείο για συγκεντρώσεις υπό την ηγεσία της Αλληλεγγύης.[66] Εκείνη την ημέρα, οι συγκεντρωμένοι τραγούδησαν τον πολωνικό εθνικό ύμνο και φώναζαν βρισιές και συνθήματα κατά του κομμουνιστικού καθεστώτος, κατά της στρατιωτικής χούντας με επικεφαλής τον Γιαρουζέλσκι και κατά των Σοβιετικών. Μετά από περίπου 30 λεπτά, η συγκέντρωση των 2.000[66] περικυκλώθηκε από την Πολιτοφυλακή, οπλισμένη με τυφέκια επίθεσης AK-47. Σε απάντηση, αναστατωμένοι διαδηλωτές φώναξαν βρισιές όπως «γουρούνια», «ληστές», «Γκεστάπο», «δολοφόνοι» και «υπηρέτες του Μπρέζνιεφ».[67] Έγινε μια ανεπιτυχής προσπάθεια κατασκευής οδοφράγματος, αλλά οι κυβερνητικές μονάδες μπόρεσαν να περάσουν και διέλυσαν την πρώτη ομάδα με δακρυγόνα. Όταν οι διαδηλωτές ανασυγκροτήθηκαν και σχημάτισαν δεύτερο κύμα, η Πολιτοφυλακή άνοιξε πυρ και σκόπιμα δολοφόνησε 2 άνδρες. Το εξαγριωμένο πλέον πλήθος άρχισε συνεχείς επιθέσεις και η Πολιτοφυλακή πυροβόλησε πολλές φορές, τραυματίζοντας έναν ακόμη άνδρα στο πίσω μέρος του κεφαλιού του. Πέθανε στο νοσοκομείο λίγες μέρες αργότερα. Στάλθηκαν ενισχύσεις από τη Λεγκνίτσα[68] και οι νέοι στρατιώτες οργανώθηκαν σε λεγόμενες «ομάδες επιδρομής» σε φορτηγά Nysa.[66][69] Αυτές οι ομάδες περιφέρονταν στους δρόμους και συχνά επιτίθεντο σε περαστικούς.[69] Αμέσως μετά την ειρήνευση της διαμαρτυρίας, οι δυνάμεις ασφαλείας ξεκίνησαν την καταστροφή οποιωνδήποτε αποδεικτικών στοιχείων για την απόκρυψη του εγκλήματος.[70] Τη νύχτα της 31ης Αυγούστου – 1ης Σεπτεμβρίου, οι δρόμοι καθαρίστηκαν, με όλες τις οβίδες και τις σφαίρες να στέλνονται για ανάλυση. Στις 2 Σεπτεμβρίου, οι αρχές διέταξαν την επισκευή των κατεστραμμένων κτιρίων. Σπασμένα τζάμια αντικαταστάθηκαν και ίχνη από σφαίρες στους τοίχους καλύφθηκαν με γύψο.[70] Η έρευνα, παρά τις συνεχείς δηλώσεις μαρτύρων της σφαγής, έκλεισε.

Για να αποφευχθεί περαιτέρω κλιμάκωση, στις 14 Νοεμβρίου, ο Λεχ Βαλέσα αφέθηκε ελεύθερος από την κράτηση σε στρατόπεδο κράτησης. Μετά την απελευθέρωσή του, δεν έγινε καμία μεγάλη διαδήλωση.[71]

Νόμος, κανόνες και λογοκρισία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κύριο λήμμα: Λογοκρισία στη Λαϊκή Δημοκρατία της Πολωνίας
Μια κάρτα υπεραστικών ταξιδιών, 1981
Ένα λογοκριμένο τηλεγράφημα, 1982

Από την αρχή το Δεκέμβριο του 1981 επιβλήθηκε αυστηρή απαγόρευση κυκλοφορίας από τις 19:00 (7:00 μ.μ.) έως τις 6 το πρωί.[72] Η ώρα της απαγόρευσης κυκλοφορίας προσαρμόστηκε αργότερα σε 22:00 (10:00 μ.μ.) - 06:00.[73] Οι νυχτερινές βόλτες ή οι αποδράσεις ήταν απαγορευμένες και οι περιπολίες στους δρόμους ήταν κοινός τόπος. Το Στρατιωτικό Συμβούλιο Εθνικής Σωτηρίας σφράγισε τα σύνορα της χώρας, έκλεισε όλα τα αεροδρόμια[74] και η οδική πρόσβαση στις κύριες πόλεις περιορίστηκε. Ειδικά δελτία άδειας εκδόθηκαν για άτομα σε έκτακτες περιπτώσεις. Οι τηλεφωνικές γραμμές αποσυνδέθηκαν, το ταχυδρομείο υποβλήθηκε σε ανανεωμένη λογοκρισία,[75] ποινικοποιήθηκαν όλες οι ανεξάρτητες πολιτικές οργανώσεις και τα μαθήματα σε σχολεία και πανεπιστήμια ανεστάλησαν προσωρινά.[76]

Η κυβέρνηση επέβαλε έξι ημέρες εργασίας, ενώ τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, οι δημόσιες υπηρεσίες, οι υπηρεσίες υγειονομικής περίθαλψης, οι σταθμοί παραγωγής ενέργειας, τα ανθρακωρυχεία, τα λιμάνια, οι σιδηροδρομικοί σταθμοί και τα περισσότερα βασικά εργοστάσια τέθηκαν υπό στρατιωτική διαχείριση, με τους υπαλλήλους να πρέπει να ακολουθούν στρατιωτικές εντολές ή να αντιμετωπίζουν στρατοδικείο. Στο πλαίσιο της καταστολής, τα μέσα ενημέρωσης και τα εκπαιδευτικά ιδρύματα υποβλήθηκαν σε «επαλήθευση», μια διαδικασία που δοκίμαζε τη στάση κάθε εργαζομένου απέναντι στο καθεστώς και στο κίνημα Αλληλεγγύης. Ως αποτέλεσμα, χιλιάδες δημοσιογράφοι, δάσκαλοι και καθηγητές αποκλείστηκαν από τα επαγγέλματά τους. Τα στρατοδικεία ιδρύθηκαν για να παρακάμψουν το κανονικό δικαστικό σύστημα, ώστε να φυλακίσουν όσους διέδιδαν ψευδείς ειδήσεις.[77] Σε μια προσπάθεια να συντρίψουν την αντίσταση, οι τηλεφωνικές γραμμές πολιτών παρακολουθούνταν τακτικά από κυβερνητικούς πράκτορες.

Σύνοψη

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κατά την αρχική επιβολή του στρατιωτικού νόμου, πολλές δεκάδες άνθρωποι σκοτώθηκαν. Οι επίσημες αναφορές κατά τη διάρκεια της καταστολής ανέφεραν περίπου δώδεκα νεκρούς, ενώ μια κοινοβουλευτική επιτροπή κατά τα έτη 1989–1991 έφτασε σε έναν αριθμό πάνω από 90. Άλλοι επίσης σκοτώθηκαν και τραυματίστηκαν κατά τη διάρκεια ενός μαζικού δεύτερου κύματος διαδηλώσεων στις 31 Αυγούστου 1982.

Μετά από πρόσκληση του Γιαρουζέλσκι, αντιπροσωπεία του κυβερνώντος Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ουγγαρίας επισκέφθηκε την Πολωνία μεταξύ 27 και 29 Δεκεμβρίου. Οι Ούγγροι μοιράστηκαν με τους Πολωνούς συναδέλφους τους τις εμπειρίες τους για τη συντριβή της «αντεπανάστασης» του 1956. Νωρίτερα, το φθινόπωρο του 1981, η πολωνική τηλεόραση είχε μεταδώσει μια ειδική ταινία για τα γεγονότα του 1956 στην Ουγγαρία, που έδειχνε σκηνές ανταρτών να κρεμούν αξιωματικούς ασφαλείας, κ.λπ..[78]

  • Ο Γιαρουζέλσκι σε τηλεοπτικό στούντιο ανακοινώνει την εισαγωγή του στρατιωτικού νόμου
    Ο Γιαρουζέλσκι σε τηλεοπτικό στούντιο ανακοινώνει την εισαγωγή του στρατιωτικού νόμου
  • Η κήρυξη του στρατιωτικού νόμου από το Συμβούλιο της Επικρατείας
    Η κήρυξη του στρατιωτικού νόμου από το Συμβούλιο της Επικρατείας
  • Μονάδες της Πολιτοφυλακής μάχονται για να διαλύσουν τα πλήθη των διαδηλωτών
    Μονάδες της Πολιτοφυλακής μάχονται για να διαλύσουν τα πλήθη των διαδηλωτών

Οικονομική επίδραση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κάρτα με δελτίο τροφίμων, αλκοόλ και τσιγάρων

Ακόμη και μετά την άρση του στρατιωτικού νόμου, αρκετοί περιορισμοί παρέμειναν σε ισχύ για αρκετά χρόνια που μείωσαν δραστικά τις πολιτικές ελευθερίες των πολιτών. Είχε επίσης σοβαρές οικονομικές συνέπειες. Η κυβερνώσα στρατιωτική δικτατορία θέσπισε μεγάλες αυξήσεις τιμών (που ονομάστηκαν «οικονομικές μεταρρυθμίσεις»), οι οποίες οδήγησαν σε πτώση των πραγματικών μισθών. Η προκύπτουσα οικονομική κρίση οδήγησε σε ακόμη μεγαλύτερη χρήση δελτίων για τα περισσότερα βασικά προϊόντα και υλικά.

Ως συνέπεια των οικονομικών δυσκολιών και των πολιτικών καταστολών, μια έξοδος Πολωνών είδε 700.000 μετανάστες στη Δύση μεταξύ 1981 και 1989.[79] Αρκετές διεθνείς πτήσεις υπέστησαν ακόμη και αεροπειρατεία σε απόπειρες φυγής από τη χώρα και τα οικονομικά της προβλήματα. Μεταξύ Δεκεμβρίου 1980 και Οκτωβρίου 1983, έγινε αεροπειρατεία σε 11 πολωνικές πτήσεις μόνο προς το Αεροδρόμιο του Βερολίνου-Τέμπελχοφ.[80]

Την ίδια περίοδο, μια ομάδα που αυτοαποκαλείται «Πολωνικός Επαναστατικός Εσωτερικός Στρατός» κατέλαβε την Πολωνική Πρεσβεία στη Βέρνη της Ελβετίας στις 6 Σεπτεμβρίου 1982, παίρνοντας αρκετούς διπλωμάτες ως ομήρους. Ωστόσο, αυτό αποδείχθηκε ότι ήταν μια προφανής πρόκληση από τις κομμουνιστικές πολωνικές μυστικές υπηρεσίες με στόχο την απαξίωση του κινήματος Αλληλεγγύης.[81]

Διεθνής ανταπόκριση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Φοιτητές στο Εδιμβούργο της Σκωτίας συλλέγουν υπογραφές για ένα αίτημα για την υποστήριξη της Αλληλεγγύης το 1981

Μετά το περιστατικό στο Ανθρακωρυχείο Βούγιεκ στο Κατοβίτσε στις 23 Δεκεμβρίου 1981, οι Ηνωμένες Πολιτείες επέβαλαν οικονομικές κυρώσεις κατά της Λαϊκής Δημοκρατίας της Πολωνίας. Το 1982, οι Ηνωμένες Πολιτείες ανέστειλαν το καθεστώς του εμπορίου του πλέον ευνοούμενου έθνους μέχρι το 1987 και άσκησαν βέτο στην αίτηση της Πολωνίας για ένταξη στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.[82]

Ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β΄ έγραψε μια επιστολή στον Προκαθήμενο της Πολωνίας, Καρδινάλιο Στέφαν Βισίνσκι, στην οποία κάλεσε για ειρηνευτικές συνομιλίες μεταξύ του κράτους και των εργαζομένων, υποστηρίζοντας το «αναμφισβήτητο δικαίωμα των Πολωνών να επιλύουν τα προβλήματά τους μόνοι τους».

Επακόλουθα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Απόφαση αντισυνταγματικότητας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά την πτώση του κομμουνισμού στην Πολωνία το 1989, μέλη μιας κοινοβουλευτικής επιτροπής διαπίστωσαν ότι ο στρατιωτικός νόμος είχε επιβληθεί κατά σαφή παραβίαση του συντάγματος της χώρας, το οποίο είχε εξουσιοδοτήσει την εκτελεστική εξουσία να κηρύξει στρατιωτικό νόμο μόνο μεταξύ των συνόδων του κοινοβουλίου (άλλες φορές η απόφαση ήταν να ληφθεί από το Σέιμ). Ωστόσο, το Σέιμ είχε συνεδριάσει την εποχή που θεσπίστηκε ο στρατιωτικός νόμος. Το 1992, το Σέιμ κήρυξε την επιβολή του στρατιωτικού νόμου του 1981 ως παράνομη και αντισυνταγματική.

Συζήτηση για τη σοβιετική παρέμβαση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Περαιτέρω πληροφορίες: Σοβιετική αντίδραση στην πολωνική κρίση του 1980-1981
Οι υποκινητές του στρατιωτικού νόμου, όπως ο Βόιτσεχ Γιαρουζέλσκι, υποστηρίζουν ότι η στρατιωτική καταστολή έσωσε την Πολωνία από μια πιθανώς καταστροφική στρατιωτική επέμβαση της Σοβιετικής Ένωσης, της Ανατολικής Γερμανίας και άλλων χωρών του Συμφώνου της Βαρσοβίας (παρόμοια με τις προηγούμενες επεμβάσεις στην Ουγγαρία το 1956 και στην Τσεχοσλοβακία το 1968).[83] Δημόσια πρόσωπα που υποστήριξαν την εισαγωγή του στρατιωτικού νόμου (συμπεριλαμβανομένων ορισμένων από τις δεξιές προσωπικότητες όπως ο Γέντζεϊ Γκιέρτιχ) θα αναφέρονταν επίσης σε αυτήν την απειλή.

Το 2009, αρχειακά έγγραφα άφησαν να εννοηθεί ότι σε μια συνομιλία που είχε ο Γιαρουζέλσκι με τον Βίκτορ Κουλίκοφ, έναν Σοβιετικό στρατιωτικό ηγέτη, ο ίδιος ο Γιαρουζέλσκι εκλιπαρούσε για σοβιετική επέμβαση καθώς ο εσωτερικός του έλεγχος χειροτέρευε.[84][85] Ο Γιαρουζέλσκι απάντησε ισχυριζόμενος ότι το έγγραφο ήταν «μια ακόμη παραποίηση» και αρνήθηκε όλες τις κατηγορίες.[86]

Κείμενο διακήρυξης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Με επικεφαλής τον επικεφαλής στρατηγό Βόιτσεχ Γιαρουζέλσκι, το Στρατιωτικό Συμβούλιο Εθνικής Σωτηρίας (Wojskowa Rada Ocalenia Narodowego, WRON) σφετερίστηκε για τον εαυτό του εξουσίες που προορίζονται για την εποχή του πολέμου, εξ ου και το όνομα. Το σχέδιο παρουσιάστηκε στην κυβέρνηση της Σοβιετικής Ένωσης πριν από τη διακήρυξη τον Μάρτιο του 1981.

Εμφανιζόμενος στην πολωνική τηλεόραση στις 6:00 π.μ. στις 13 Δεκεμβρίου 1981, ο Στρατηγός Γιαρουζέλσκι είπε:

Σήμερα απευθύνομαι σε εσάς ως στρατιώτης και ως επικεφαλής της πολωνικής κυβέρνησης. Απευθύνομαι σε εσάς για εξαιρετικά σημαντικά ερωτήματα. Η πατρίδα μας βρίσκεται στο χείλος της αβύσσου. Τα επιτεύγματα πολλών γενεών και το πολωνικό σπίτι που έχει χτιστεί από τη σκόνη πρόκειται να μετατραπούν σε ερείπια. Οι κρατικές δομές παύουν να λειτουργούν. Κάθε μέρα επιφέρει νέα πλήγματα στην παρακμάζουσα οικονομία./.../Η ατμόσφαιρα των συγκρούσεων, της παρεξήγησης, του μίσους προκαλεί ηθική υποβάθμιση, ξεπερνά τα όρια της ανοχής. Οι απεργίες, η ετοιμότητα για απεργία, οι ενέργειες διαμαρτυρίας έχουν γίνει κανόνας ζωής. Ακόμη και οι νέοι του σχολείου παρασύρονται σε αυτό. Χθες το απόγευμα πολλά δημόσια κτίρια παρέμειναν κατειλημμένα. Οι κραυγές εκφράζονται σε σωματικά αντίποινα με τους «κόκκινους», με ανθρώπους που έχουν διαφορετικές απόψεις.Αυξάνονται τα κρούσματα τρόμου, απειλών και ηθικής βεντέτας, ακόμη και άμεσης βίας. Ένα κύμα αυθάδων εγκλημάτων, ληστειών και διαρρήξεων γίνεται σε όλη τη χώρα. Οι περιουσίες των υπόγειων καρχαριών, που ήδη αγγίζουν τα εκατομμύρια, αυξάνονται. Το χάος και η απογοήτευση έχουν φτάσει στο μέγεθος της καταστροφής. Οι άνθρωποι έχουν φτάσει στο όριο της ψυχολογικής ανοχής. Πολλοί άνθρωποι χτυπιούνται από απελπισία. Όχι μόνο μέρες, αλλά και ώρες προκαλούν την πανεθνική καταστροφή./.../Πολίτες!Το φορτίο ευθύνης που πέφτει πάνω μου σε αυτή τη δραματική στιγμή της πολωνικής ιστορίας είναι τεράστιο. Είναι καθήκον μου να αναλάβω αυτή την ευθύνη – σχετικά με το μέλλον της Πολωνίας, για το οποίο η γενιά μου πολέμησε σε όλα τα μέτωπα του πολέμου και για την οποία θυσίασε τα καλύτερα χρόνια της ζωής της. Δηλώνω, ότι σήμερα συγκροτήθηκε το Στρατιωτικό Συμβούλιο Εθνικής Σωτηρίας. Σύμφωνα με το Σύνταγμα, το Συμβούλιο της Επικρατείας έχει επιβάλει στρατιωτικό νόμο σε όλη τη χώρα. Μακάρι όλοι να καταλάβουν τα κίνητρα των πράξεών μας. Ένα στρατιωτικό πραξικόπημα, η στρατιωτική δικτατορία δεν είναι ο στόχος μας./.../Σε μακροχρόνια προοπτική, κανένα από τα προβλήματα της Πολωνίας δεν μπορεί να λυθεί με τη χρήση βίας. Το Στρατιωτικό Συμβούλιο Εθνικής Σωτηρίας δεν υποκαθιστά συνταγματικά όργανα εξουσίας. Ο μόνος σκοπός του είναι να διατηρήσει τη νομική ισορροπία της χώρας, να δημιουργήσει εγγυήσεις που δίνουν την ευκαιρία να αποκατασταθεί η τάξη και η πειθαρχία. Αυτός είναι ο απόλυτος τρόπος για να βγει η χώρα από την κρίση, να σωθεί η χώρα από την κατάρρευση./.../Κάνω έκκληση σε όλους τους πολίτες. Έφτασε η ώρα των βαρέων δοκιμασιών. Και πρέπει να τα αντέξουμε αυτά για να αποδείξουμε ότι αξίζουμε την Πολωνία.Ενώπιον όλου του πολωνικού λαού και όλου του κόσμου θα ήθελα να επαναλάβω τα αθάνατα λόγια:

Η Πολωνία δεν έχει ακόμη χαθεί, όσο ζούμε ακόμα!

Δείτε επίσης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ «The Day Poland Stood Still: Memories from the Introduction of Martial Law». Culture.pl. 
  2. ↑ 2,0 2,1 Poland marks communist crackdown, BBC News, 13 December 2006
  3. ↑ Barcikowski, Kazimierz (1998). U szczytów władzy (στα Πολωνικά). Warsaw: Wydawnictwo Projekt. σελ. 130. ISBN 8387168203. 
  4. ↑ Grala, Dariusz T. (2005). Reformy gospodarcze w PRL, 1982–1989: próba uratowania socjalizmu. Wydawn. TRIO. ISBN 9788374360333. 
  5. ↑ «Edward Gierek i jego koncepcja "drugiej Polski"». nowahistoria.interia.pl. 
  6. ↑ «Wojsko ludowe». 1980. 
  7. ↑ 7,0 7,1 Sawicki, Stanislaw J.· Sawicka-Brockie, Theresa (1982). Embattled Poland. Victoria University Press. ISBN 9780705507967. 
  8. ↑ 8,0 8,1 Bühler, Pierre (1999). Polska droga do wolności, 1939–1945. Dialog. ISBN 9788386483952. 
  9. ↑ Petrozolin-Skowrońska, Barbara (1997). Nowa encyklopedia powszechna PWN. Wydawn. Nauk. PWN. ISBN 9788301110970. 
  10. ↑ Wegner, Jacek (1997). Sternicy: opowieść o 10 przywódcach PPR-PZPR od Nowotki do Rakowskiego. Arcana. ISBN 9788326225468. 
  11. ↑ «Intelligence Report – Poland: The Economy Under Gierek» (PDF). Central Intelligence Agency. Οκτωβρίου 1975. Ανακτήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 2021. 
  12. ↑ «Polityka». Wydawn. Prasowe "Polityka". 2008. 
  13. ↑ Chomątowska, Beata (2015). Pałac. Biografia intymna. Otwarte. ISBN 9788324040384. 
  14. ↑ «Dworzec Centralny wpisany do rejestru zabytków». www.mwkz.pl. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Αυγούστου 2020. Ανακτήθηκε στις 24 Μαρτίου 2023. 
  15. ↑ «Miliardy na budowę. Tak powstawał Dworzec Centralny». TVN Warszawa. 
  16. ↑ «Polska spłaciła dług Gierka. Po 40 latach». Wprost. 29 Οκτωβρίου 2012. 
  17. ↑ «Wyścig z długiem». Forbes.pl. 
  18. ↑ Bühler, Pierre (1999). Polska droga do wolności, 1939–1945. Dialog. ISBN 9788386483952. 
  19. ↑ Zalewska, Joanna· Cobel-Tokarska, Marta (2014). Od obyczaju do mody: Przemiany życia codziennego. Akademia Pedagogiki Specjalnej. ISBN 9788362828913. 
  20. ↑ Rocznik. Wydawn. Nauk. PWN. 2002. ISBN 9788301137052. 
  21. ↑ 21,0 21,1 «Kwoty Cukru –najnowsze wiadomości gospodarcze i finansowe – Gospodarka.gazeta.pl». gazetapl. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Μαρτίου 2023. Ανακτήθηκε στις 24 Μαρτίου 2023. 
  22. ↑ «Życie na kartki». PolskieRadio.pl. 
  23. ↑ Bernacki, Włodzimierz· Górska, Aleksandra (2009). Kronika komunizmu w Polsce. Kluszczyński. ISBN 9788374470872. 
  24. ↑ «Zakłamywanie prawdy o długach Gierka». 16 Δεκεμβρίου 2012. 
  25. ↑ «Gierek siedział na wulkanie, który w końcu eksplodował – Muzeum Historii Polski». muzhp.pl. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Μαρτίου 2023. Ανακτήθηκε στις 24 Μαρτίου 2023. 
  26. ↑ «Polska Gierka». Onet Wiadomości. 7 Φεβρουαρίου 2003. 
  27. ↑ Ziemkiewicz, Rafał (2017). Polactwo. Fabryka Słów Sp.zo.o. ISBN 9788375748772. 
  28. ↑ Śmierzchalski-Wachocz, Dariusz (2007). Partia komunistyczna wobec Kościoła i przejawów wiary katolickiej w swoich szeregach na przykładzie Środkowego Nadodrza w latach 1945–1989. Apostolicum. ISBN 9788370315696. 
  29. ↑ 29,0 29,1 Andrzej Krajewski, „Gazowa pętla”, Dziennik Gazeta Prawna nr 111/2016.
  30. ↑ «NSZZ – Wiadomości». Onet Wiadomości. 
  31. ↑ «Strona główna – Reportaż – polskieradio24.pl». www.polskieradio24.pl. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Νοεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 24 Μαρτίου 2023. 
  32. ↑ «Club de Paris». www.clubdeparis.org. 
  33. ↑ 33,0 33,1 From Solidarity to Martial Law: The Polish Crisis of 1980–1981: A Documentary History by Andrzej Paczkowski, Malcolm Byrne.
  34. ↑ «38 lat temu komunistyczne władze wprowadziły w Polsce stan wojenny». TVN24. 
  35. ↑ «Koniec epoki Breżniewa». dzieje.pl. 
  36. ↑ «Stanisław Kania – przeciwnik stanu wojennego». 11 Δεκεμβρίου 2012. 
  37. ↑ 37,0 37,1 «Czemu stan wojenny wprowadzono dopiero w nocy z 12 na 13 grudnia 1981 r.?». Przystanek Historia. 
  38. ↑ 38,0 38,1 «Wyborcza.pl». wyborcza.pl. 
  39. ↑ 39,0 39,1 «Zbigniew Brzeziński i jego strategia wygrania Zimnej Wojny». 23 Ιουνίου 2018. 
  40. ↑ 40,0 40,1 40,2 «Wyborcza.pl». wyborcza.pl. 
  41. ↑ IPN, Pamięć pl-portal edukacyjny. «16 lutego 1981 roku w Warszawie przeprowadzono wspólną "grę sztabową" MON i MSW, podczas której testowano plany Sztabu Generalnego WP i MSW dotyczące wprowadzenia stanu wojennego». Pamięć.pl – portal edukacyjny IPN. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Απριλίου 2020. Ανακτήθηκε στις 24 Μαρτίου 2023. 
  42. ↑ MacEachin, Douglas J. (2010). U. S. Intelligence and the Confrontation in Poland, 1980–1981. Penn State Press. ISBN 9780271046525. 
  43. ↑ 43,0 43,1 Weber, Wolfgang (1989). Solidarity in Poland, 1980–1981 and the Perspective of Political Revolution. Mehring Books. ISBN 9780929087306. 
  44. ↑ 44,0 44,1 Benjamin Weiser (2005). Ryszard Kukliński. Życie ściśle tajne. Warszawa: Świat Książki. ISBN 8373916733. 
  45. ↑ Ryszard Terlecki: Miecz i tarcza komunizmu.
  46. ↑ Kamiński, Łukasz· Waligóra, Grzegorz (2010). NSZZ Solidarność, 1980–1989: Polska Zachodnia. Instytut Pamięci Narodowej, Komisja Ścigania Zbrodni Przeciwko Narodowi Polskiemu. ISBN 9788376291741. 
  47. ↑ 47,0 47,1 Narodowej, Instytut Pamięci. «Grzegorz Majchrzak – Stan wojenny, kryptonim "Jodła"». Instytut Pamięci Narodowej. 
  48. ↑ Dudek, Antoni· Marszałkowski, Tomasz (1999). Walki uliczne w PRL 1956–1989. Wydawn. Geo. ISBN 9788386124305. 
  49. ↑ 49,0 49,1 «Wypowiedzi na posiedzeniach Sejmu». www.sejm.gov.pl. 
  50. ↑ 50,0 50,1 «Akcja Azalia – Blisko Polski». 
  51. ↑ 33 lata temu wprowadzono w Polsce stan wojenny, 13 December 2014, σελ. polskieradio.pl, http://www.polskieradio.pl/39/156/Artykul/1318087,33-lata-temu-wprowadzono-w-Polsce-stan-wojenny 
  52. ↑ Wiktor Ferfecki, Joanna Idziak (13 December 2009), Nieznana wersja przemówienia gen. Jaruzelskiego, σελ. tvp.info, http://www.tvp.info/1166664/nieznana-wersja-przemowienia-gen-jaruzelskiego 
  53. ↑ Narodowej, Instytut Pamięci. «Pacyfikacja kopalni "Wujek" – największa zbrodnia stanu wojennego». Instytut Pamięci Narodowej. 
  54. ↑ 54,0 54,1 «Polityka». Wydawn. Prasowe "Polityka". 11 Απριλίου 2011. 
  55. ↑ 55,0 55,1 «Pomnik Dziewięciu z Wujka oraz Muzeum–Izba Pamięci Kopalni Wujek w Katowicach». silesia.travel. 
  56. ↑ «Pacyfikacja kopalni Wujek: Po 30 latach ujawnił się i mówi: Widziałem dramat na Wujku... Dlaczego tyle lat milczał?». plus.dziennikzachodni.pl. 16 Δεκεμβρίου 2018. 
  57. ↑ «pacyfikacja kopalni Wujek». pacyfikacja kopalni Wujek – pacyfikacja kopalni Wujek – Wydarzenia – Wiedza – Historia: Poszukaj. 
  58. ↑ «37 lat temu zginęło 9 górników Kopalni Wujek – największa tragedia stanu wojennego». dzieje.pl. 
  59. ↑ «Region Gdański 13 XII 1981– 22 VII 1983». 13grudnia81.pl. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Αυγούστου 2020. Ανακτήθηκε στις 24 Μαρτίου 2023. 
  60. ↑ grudnia 2016, przez Marek Kozubal-12 (12 Δεκεμβρίου 2016). «Stan wojenny zaskoczył wszystkich». 
  61. ↑ «37. rocznica morderstwa Antoniego Browarczyka». Gdańsk Strefa Prestiżu. 16 Δεκεμβρίου 2018. 
  62. ↑ «Orła WRON-a nie pokona! Stan wojenny w Polsce». Portal I.pl. 13 December 2019. https://polskatimes.pl/orla-wrona-nie-pokona-stan-wojenny-w-polsce/ar/c15-14652107. 
  63. ↑ 63,0 63,1 «"Bombowcy ze "Śląska" – zapomniana historia • Wodzisław Śląski». www.nowiny.pl. 
  64. ↑ «Sierpniowe manifestacje w 1982 r». dzieje.pl. 
  65. ↑ «Manifestacja we Wrocławiu 31 sierpnia 1982 roku: Kiedy ZOMO uciekało w panice». nowahistoria.interia.pl. 
  66. ↑ 66,0 66,1 66,2 «Wydarzenia lubińskie. Krwawy sierpień '82 w Zagłębiu Miedziowym». PolskieRadio.pl. 
  67. ↑ «Widziałem, jak zrobili mu dziurę w głowie. Myślicie, że to zabawa?». www.fakt.pl. 31 Αυγούστου 2017. 
  68. ↑ «Sierpień 82». 31sierpnia1982.pl. 
  69. ↑ 69,0 69,1 «Lubin 1982. Zbrodnia (nie)ukarana». dzieje.pl. 
  70. ↑ 70,0 70,1 IPN, Pamięć pl-portal edukacyjny. «POLOWANIE NA LUDZI. ZBRODNIA LUBIŃSKA 31 SIERPNIA 1982 ROKU». Pamięć.pl – portal edukacyjny IPN. 
  71. ↑ «Lech Wałęsa». www.fakt.pl. 
  72. ↑ «Życie codzienne w czasie stanu wojennego | Blisko Polski». 
  73. ↑ «Stan Wojenny». Sciaga.pl. 
  74. ↑ «Kalendarium stanu wojennego – Rocznica wprowadzenia stanu wojennego – raport specjalny – RMF24.pl». www.rmf24.pl. 
  75. ↑ Komaniecka, Monika (12 Δεκεμβρίου 2016). «Cenzura w stanie wojennym». Dziennik Polski. 
  76. ↑ «38 lat temu wprowadzono stan wojenny. "Ojczyzna nasza znalazła się nad przepaścią"». wiadomosci.dziennik.pl. 13 Δεκεμβρίου 2019. 
  77. ↑ 1981: Martial law, BBC
  78. ↑ Paczkowski, Andrzej· Byrne, Malcolm (2007). From Solidarity to Martial Law: The Polish Crisis of 1980–1981 : a Documentary History. Central European University Press. ISBN 9789637326967. 
  79. ↑ Kierzkowski, Henryk· Okólski, Marek (1993). Stabilization and Structural Adjustment in Poland. Psychology Press. ISBN 9780415100243. 
  80. ↑ «A Symbol Of Allied Solidarity Will Disappear. Berlin – The Atlantic Times». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Ιουλίου 2011. 
  81. ↑ «Terrorist Organization Profile: Polish Revolutionary Home Army». 
  82. ↑ «Poland – The United States». countrystudies.us. 
  83. ↑ Jaruzelski says martial law saved Poland Αρχειοθετήθηκε 2012-02-29 στο Wayback Machine., Euronews, 02/10/08
  84. ↑ «Informacje i wydarzenia | Gospodrka, Polityka, Finanse – newpolandexpress.pl». newpolandexpress.pl. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Οκτωβρίου 2011. 
  85. ↑ «Jaruzelski Again Denies Seeking Soviet Aid Against Solidarity». RadioFreeEurope/RadioLiberty. 
  86. ↑ «Poland's Jaruzelski denies he invited Soviet army». 9 Δεκεμβρίου 2009. 

Περαιτέρω ανάγνωση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Leopold Labedz, Πολωνία υπό τον Γιαρουζέλσκι: Poland Under Jaruzelski: Ένα Ολοκληρωμένο Βιβλίο Πηγών για την Πολωνία κατά τη διάρκεια και μετά τον στρατιωτικό νόμο
  • George Sanford, Στρατιωτική κυριαρχία στην Πολωνία: Η αναδόμηση της κομμουνιστικής δύναμης, 1981–1983

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Στρατιωτικός_νόμος_στην_Πολωνία&oldid=10613378"