Ντάνιελ Ντέι-Λιούις
Ο Σερ[1] Ντάνιελ Μάικλ Μπλέηκ Ντέι Λούις (αγγλ.:Sir Daniel Michael Blake Day-Lewis, 29 Απριλίου 1957) είναι πολυβραβευμένος Βρετανός ηθοποιός με διπλή υπηκοότητα (βρετανική και ιρλανδική). Μετά τις σπουδές του στη θεατρική σχολή Bristol Old Vic, ο Ντέι Λιούις έπαιξε σε πολλά θεατρικά έργα και ταινίες, κερδίζοντας τρία Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου, τέσσερα Βραβεία BAFTA και δύο Χρυσές Σφαίρες. Είναι γνωστός ως ένας από τους πιο επιλεκτικούς ηθοποιούς της κινηματογραφικής βιομηχανίας, καθώς έχει πρωταγωνιστήσει μόνο σε τέσσερις ταινίες την τελευταία δεκαετία. Θεωρείται ευρέως ως ο καλύτερος ηθοποιός όλων των εποχών.
Παιδικά - νεανικά χρόνια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Ντεί Λιούις γεννήθηκε στις 29 Απριλίου του 1957 στο Λονδίνο. Ήταν γιος της ηθοποιού Τζιλ Μπάλκον και του Αγγλοϊρλανδού ποιητή Σέσιλ Ντέι Λιούις. Δυο χρόνια μετά τη γέννησή του, η οικογένειά του μετακόμισε στο Κρουμς Χιλ, όπου ο Ντάνιελ μεγάλωσε μαζί με τη μεγαλύτερη αδελφή του, Ταμασίν Ντέι Λιούις. Ο πατέρας του, μετά από προβλήματα υγείας, πέθανε όταν ο Ντάνιελ ήταν 15 ετών.
Το 1968, οι γονείς του Ντέι Λιούις λόγω της απείθαρχης συμπεριφοράς του τον έστειλαν εσώκλειστο στο ιδιωτικό σχολείο Σεβενόουκς, στο Κεντ. Αν και δεν του άρεσε το σχολείο, εκεί ήρθε σε επαφή με τα δυο βασικά του ενδιαφέροντα, την ξυλουργική και την ηθοποιία. Η πρώτη του εμφάνιση σε ταινία έγινε σε ηλικία 14 ετών στην ταινία "Καταραμένη Κυριακή" (Sunday Bloody Sunday, 1971) στην οποία έπαιζε έναν βάνδαλο ως κομπάρσος. Περιέγραψε αυτή την εμπειρία ως «παράδεισο», καθώς πληρωνόταν (με 2 λίρες) για να σπάει ακριβά αυτοκίνητα. Μετά από δυο χρόνια στο Σεβενόουκς, ο Ντάνιελ μεταγράφηκε στο επίσης ιδιωτικό σχολείο Bedales στην κομητεία του Χαμσάιρ.
Μετά την αποφοίτησή του το 1975, έπρεπε να επιλέξει επαγγελματική κατεύθυνση. Αν και είχε διακριθεί στο "Εθνικό Θέατρο Νέων" (National Youth Theatre), αποφάσισε να γίνει μαραγκός, επιχειρώντας να γραφτεί σε μια σχολή. Ωστόσο, λόγω έλλειψης εμπειρίας, δεν έγινε δεκτός. Τότε έκανε αίτηση και έγινε δεκτός στη θεατρική σχολή "Bristol Old Vic", όπου φοίτησε για τρία χρόνια, και στη συνέχεια έπαιξε στην ίδια σχολή.
Καριέρα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Δεκαετία του ΄80
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Έντεκα χρόνια μετά το κινηματογραφικό του ντεμπούτο, ο Ντέι Λιούις συνέχισε την καριέρα του με έναν μικρό ρόλο στην ταινία Γκάντι (Gandhi, 1982). Το 1984, είχε έναν δεύτερο ρόλο στην ταινία Η ανταρσία του Μπάουντι (The Bounty, 1984), μετά την οποία μπήκε στον θεατρικό θίασο Royal Shakespeare Company, όπου έπαιξε τον Ρωμαίο στο Ρωμαίος και Ιουλιέτα.
Το 1985 έπαιξε στην ταινία Ωραίο μου πλυντήριο (My Beautiful Laundrette, 1985) του Στίβεν Φρίαρς. Κέρδισε την προσοχή του κοινού όταν η ταινία κυκλοφόρησε ταυτόχρονα με το Δωμάτιο με θέα (Room with a View, 1986), καθώς σε κάθε ταινία έπαιζε δυο εντελώς διαφορετικούς χαρακτήρες.
Το 1987, ο Ντέι Λιούις ανέλαβε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία του Φίλιπ Κάουφμαν Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι (The Unbearable Lightness of Being 1988) (βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Μίλαν Κούντερα), με συμπρωταγωνίστριες τη Λένα Ολίν και τη Ζυλιέτ Μπινός. Στη διάρκεια των γυρισμάτων που κράτησαν οκτώ μήνες έμαθε τσέχικα και αρνήθηκε για πρώτη φορά να αποδυθεί το ρόλο του στα διαλείμματα των γυρισμάτων.
Ο Ντέι Λιούις εφάρμοσε πλήρως την προσωπική του μέθοδο υποκριτικής το 1989 στην ταινία του Τζιμ Σέρινταν Το αριστερό μου πόδι (My Left Foot), που κέρδισε πολλά βραβεία, μεταξύ των οποίων και το Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου.
Ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις επέστρεψε στη σκηνή για να συνεργαστεί με τον Ρίτσαρντ Έιρ, παίζοντας τον Άμλετ στο Royal National Theatre του Λονδίνου, αλλά κατέρρευσε στη μέση μιας σκηνής όπου το φάντασμα του πατέρα του Άμλετ πρωτοεμφανίζεται στο γιο του. [2] Άρχισε να κλαίει ανεξέλεγκτα και αρνήθηκε να επιστρέψει στη σκηνή, οπότε ο αντικαταστάτης του αναγκάστηκε να ολοκληρώσει το έργο. Διαδόθηκε η φήμη ότι ο Ντέι Λιούις είχε δει το φάντασμα του πατέρα του, αν και επίσημα το περιστατικό αποδόθηκε σε υπερκόπωση. Σε βρετανική τηλεοπτική εκπομπή στο ITV ο ίδιος επιβεβαίωσε τη φήμη. Δεν εμφανίστηκε ξανά στη σκηνή έκτοτε.
Δεκαετία του '90
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το 1992, τρία χρόνια μετά το Όσκαρ, πρωταγωνίστησε στην ταινία Ο τελευταίος των Μοϊκανών (The Last of the Mohicans). Συνεργάστηκε και πάλι με τον Τζιμ Σέρινταν στην ταινία Εις το όνομα του πατρός (In the Name of the Father. 1993). Έχασε πολλά κιλά για το ρόλο, διατήρησε τη βορειοϊρλανδική του προφορά σε όλη τη διάρκεια των γυρισμάτων, και πέρασε μεγάλα χρονικά διαστήματα σε ένα κελί. Επίσης επέβαλε στο προσωπικό της ταινίας να του πετάει κρύο νερό και να τον βρίζει.
Το 1996, πρωταγωνίστησε δίπλα στη Γουϊνόνα Ράιντερ στην ταινία Οι μάγισσες του Σάλεμ (The Crucible) βασισμένη ομώνυμο στο θεατρικό έργο Άρθουρ Μίλερ. Ακολούθησε η ταινία του Τζιμ Σέρινταν και πάλι, Ο μποξέρ (The Boxer, 1997), μετά την οποία ο Ντέι Λιούις σχεδόν αποσύρθηκε από την υποκριτική και επέστρεψε στην παλιά του αγάπη, την ξυλουργική. Μετακόμισε στη Φλωρεντία της Ιταλίας, όπου γοητεύτηκε από την τέχνη των τσαγκάρηδων.[2]
2000 - σήμερα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Πέντε χρόνια μετά την τελευταία του ταινία, ο Ντέι Λιούις επέστρεψε με τις Συμμορίες της Νέας Υόρκης (Gangs of New York, 2002), μια ταινία του Μάρτιν Σκορσέζε (με τον οποίο είχε συνεργαστεί και στην ταινία Τα χρόνια της αθωότητας (The Age of Innocence, 1993)). Μετά τις Συμμορίες της Νέας Υόρκης, η σύζυγός του, σκηνοθέτιδα Ρεμπέκα Μίλερ (κόρη του θεατρικού συγγραφέα Άρθουρ Μίλερ), του έδωσε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία Μπαλάντα για δύο: Τζακ και Ρόουζ (The Ballad of Jack and Rose, 2005).
Το 2007, ο Ντέι Λιούις εμφανίστηκε στην ταινία του Πολ Τόμας Άντερσον Θα χυθεί αίμα (There Will Be Blood). Κέρδισε Βραβείο BAFTA Α΄ Ανδρικού Ρόλου, Χρυσή Σφαίρα και Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου (2008) για τον ρόλο του στην ταινία.
Το 2012, ο ηθοποιός υποδύθηκε τον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών Αβραάμ Λίνκολν στην ταινία Λίνκολν (Lincoln) του Στίβεν Σπίλμπεργκ, όπου εμφανίστηκε στο πλευρό του Τόμι Λι Τζόουνς και της Σάλι Φιλντ σε μια ερμηνεία που του χάρισε για άλλη μια φορά την εύνοια των κριτικών καθώς και το τρίτο του Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου, Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ανδρικής Ερμηνείας σε Δράμα, Βραβείο BAFTA και Βραβείο SAG. Με την τρίτη του νίκη στα Όσκαρ έγινε ο μοναδικός άνδρας ηθοποιός με τρία Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου[3].
Φιλμογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]| Έτος | Πρωτότυπος τίτλος | Τίτλος στα ελληνικά | Ρόλος |
|---|---|---|---|
| 1971 | Sunday Bloody Sunday | Καταραμένη Κυριακή | βάνδαλος |
| 1982 | Gandhi | Γκάντι | Κόλιν |
| 1984 | The Bounty | Η ανταρσία του Μπάουντι | Φράιερ |
| 1985 | My Beautiful Laundrette | Ωραίο μου πλυντήριο | Tζόνι |
| A Room with a View | Δωμάτιο με θέα | Σέσιλ Βάιζ | |
| 1986 | Nanou | Nanou | Mαξ |
| 1988 | The Unbearable Lightness of Being | Η αβάστακτη ελαφρότητα του είναι | Tόμας |
| Stars and Bars | Stars and Bars | Χέντερσον Ντορς | |
| 1989 | My Left Foot: The Story of Christy Brown | Το αριστερό μου πόδι | Κρίστι Μπράουν |
| Eversmile New Jersey | Χαμογελάστε, παρακαλώ | Φέργκους Οκόνελ | |
| 1992 | The Last of the Mohicans | Ο τελευταίος των Μοϊκανών | Χόκαϊ |
| 1993 | The Age of Innocence | Τα χρόνια της αθωότητας | Nιούλαντ Άρτσερ |
| In the Name of the Father | Εις το όνομα του πατρός | Τζέρι Κόνλον | |
| 1996 | The Crucible | Οι μάγισσες του Σάλεμ | Tζον Πρόκτορ |
| 1997 | The Boxer | The Boxer | Ντάνι Φλιν |
| 2002 | Gangs of New York | Οι συμμορίες της Νέας Υόρκης | Μπιλ Κάτινγκ (Χασάπης) |
| 2005 | The Ballad of Jack and Rose | Τζακ & Ρόουζ: Μπαλάντα για δύο | Τζακ Σλέιβιν |
| 2007 | There Will Be Blood | Θα χυθεί αίμα | Ντάνιελ Πλέινβιου |
| 2009 | Nine | Εννέα | Γκουίντο Κοντίνι |
| 2012 | Lincoln | Λίνκολν | Αβραάμ Λίνκολν |
| 2017 | Phantom Thread | Αόρατη κλωστή | Ρέινολντς Γούντκοκ |
Προσωπική ζωή
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Ντέι Λιούις σπάνια μιλάει δημόσια για την προσωπική του ζωή. Είχε μια σχέση με τη Γαλλίδα ηθοποιό Ιζαμπέλ Ατζανί. Η σχέση κράτησε έξι χρόνια και τελικά διαλύθηκε. Στις 9 Απριλίου 1995 γεννήθηκε ο Γκέιμπριελ Κέιν Ντέι-Λιούις στη Νέα Υόρκη, λίγους μήνες μετά το τέλος της σχέσης των δυο ηθοποιών.
Το 1996, ενώ δούλευε στην κινηματογραφική διασκευή του έργου The Crucible, επισκέφθηκε το σπίτι του θεατρικού συγγραφέα Άρθουρ Μίλερ, όπου γνώρισε την κόρη του, Ρεμπέκα Μίλερ. Το ζευγάρι έχει δυο γιους, τον Ρόναν Καλ Ντέι-Λιούις (γεν. 14 Ιουνίου, 1998) και τον Κάσελ Μπλέικ Ντέι-Λιούις (γεν. τον Μάιο του 2002) και ζουν στα σπίτια τους στις ΗΠΑ και την Ιρλανδία.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ https://www.independent.co.uk/news/people/daniel-day-lewis-knighted-at-buckingham-palace-oscar-winning-actor-becomes-a-sir-9862012.html
- ↑ 2,0 2,1 «Daniel Day-Lewis - Biography». web.archive.org. 16 Οκτωβρίου 2015. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Οκτωβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 2 Ιανουαρίου 2024.
- ↑ «Day-Lewis wins record third best actor Oscar». AP via Huffingtonpost.com. Ανακτήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου 2013.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Βιογραφία στο IMDb
- συνέντευξη, 19 Δεκεμβρίου 2007
- Αναλυτική βιογραφία στο Tiscali UK Αρχειοθετήθηκε 2008-05-11 στο Wayback Machine.
- Άγγλοι άνδρες ηθοποιοί κινηματογράφου
- Άγγλοι άνδρες ηθοποιοί τηλεόρασης
- Άγγλοι άνδρες ηθοποιοί θεάτρου
- Ιρλανδοί άνδρες ηθοποιοί κινηματογράφου
- Ιρλανδοί άνδρες ηθοποιοί τηλεόρασης
- Ιρλανδοί άνδρες ηθοποιοί θεάτρου
- Άγγλοι ιρλανδικής καταγωγής
- Βραβευμένοι με Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου
- Βραβευμένοι με BAFTA Α' Ανδρικού Ρόλου
- Βραβευμένοι με Χρυσή Σφαίρα Α΄ Ανδρικού Ρόλου (Δράμα)