Μπάρμπου Ντιμίτριε Στιρμπέι
| Μπάρμπου Ντιμίτριε Στιρμπέι | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 17 Αυγούστου 1799 Κραϊόβα |
| Θάνατος | 13 Απριλίου 1869 Νίκαια |
| Τόπος ταφής | Holy Trinity Chapel |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ρουμανία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ρουμανικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Elisabeta of Pascani, Cantacuzina, Co-heiress of Oltenia |
| Τέκνα | George Barbu Știrbei Alexandru B. Știrbei Helene Bibesco-Stirbey |
| Γονείς | Démètre Bibesco και noble Ecaterina Vacarescu[1] |
| Αδέλφια | Γκεόργκε Μπιμπέσκου |
| Οικογένεια | Bibescu |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Μπάρμπου Ντιμίτριε Στιρμπέι, ρουμαν.: Barbu Dimitrie Ştirbei, επίσης Stirbey, (17 Αυγούστου 1799 – 13 Απριλίου 1869), μέλος της οικογένειας βογιάρων Μπιμπέσκου, ήταν πρίγκιπας (hospadar) της Βλαχίας σε δύο περιπτώσεις, μεταξύ 1848–1853 και μεταξύ 1854-1856. [2]
Πρώιμη ζωή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γεννημένος από τον Ντουμιτράκε Μπιμπέσκου και της συζύγου του, υιοθετήθηκε από τον εκ μητρός πάππο του, τον τελευταίο από την οικογένεια Στιρμπέι, που τον άφησε κληρονόμο τού πλούτου και τού οικογενειακού του ονόματος.
Σπούδασε φιλοσοφία και νομικά στο Παρίσι, στις αρχές της βασιλείας του Λουδοβίκου ΙΗ΄, το 1815. Μετά την επιστροφή στη Βλαχία, το 1821 κατέφυγε από την εξέγερση των Βλάχων του 1821 στο Μπρασόβ της Τρανσυλβανίας (μέρος της Αυστριακής Αυτοκρατορίας εκείνη την εποχή). Νυμφεύτηκε το 1821 την Ελισάβετ Καντακουζηνή (1805-1874), κόρη του Γρηγορίου Καντακουζηνού-Πασκάνου και της Ελένης Μπρανκοβεάνου.
Σταδιοδρομία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1825 επέστρεψε στο Βουκουρέστι και ανέλαβε πολλά αξιώματα με τη διοίκηση του Γρηγόριου Δ΄ Γκίκα. Όταν η Βλαχία καταλήφθηκε από την Αυτοκρατορική Ρωσία μετά τον Ρωσο-Τουρκικό πόλεμο του 1828-1829, ο στρατηγός Πάβελ Κίσελεφ τον προήγαγε στην κεντρική κυβέρνηση, όπου υπηρέτησε ως πρόεδρος της επιτροπής της Βλαχίας, η οποία ήταν επιφορτισμένη με τη σύνταξη του Οργανικού Κανονισμού, της πρώτης μορφής συνταγματικού νόμου. που εφαρμόστηκε στη Βλαχία.
Το 1836 του ανατέθηκε η διοίκηση του Υπουργείου Δικαιοσύνης, όπου δημιούργησε έναν νέο εμπορικό κώδικα, βασισμένο στο Ναπολεόντειο πρότυπο, και βελτίωσε τις ποινικές και αστικές διαδικασίες. Μετά την απομάκρυνση του Γρηγορίου Δ΄ Γκίκα από τον θρόνο, ο Στιρμπέι ήταν υποψήφιος για το αξίωμα, στις μόνες εκλογές που διεξήχθησαν σύμφωνα με τις διατάξεις των Κανονισμών, αλλά αποκήρυξε τις ψήφους του υπέρ του αδελφού του, Γκεόργγκε Μπιμέσκου.
Πρίγκιπας της Βλαχίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Όταν η Βλαχική Επαναστατική Κυβέρνηση του 1848 ανατράπηκε από τα Οθωμανικά στρατεύματα και επρόκειτο να ονομαστεί νέος πρίγκιπας, ο σουλτάνος Αμπντούλ-Μετζίτ Α΄ υποστήριξε τον Μπάρμπου Στιρμπέι για το αξίωμα και του απονεμήθηκε ο θρόνος για μία επταετή θητεία (σύμφωνα με τις διατάξεις της Σύμβασης Μπαλτά-λιμάν του 1849). Η βασιλεία του ξεκίνησε υπό την κοινή κατοχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και της Αυτοκρατορικής Ρωσίας, κατοχή η οποία έληξε το 1851, όταν ο Μπάρμπου Στιρμπέι τιμήθηκε με το παράσημο της Αγίας Άννας από τον Ρώσο Αυτοκράτορα Νικόλαο Α΄.
Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του, ο Στιρμπέι προώθησε μέτριες μεταρρυθμίσεις, όπως μία ελαφρά μεταρρύθμιση του δικαστικού συστήματος, που οδήγησε σε αύξηση του αριθμού των επιλυμένων νομικών διαφορών. Πήρε μέτρα για να επιβάλει μία (ακόμη πολύ συντηρητική) μεταρρύθμιση της γης, με την ψήφιση ενός νόμου, το 1851, στον οποίο οι αγρότες αναφέρονταν ως «ενοικιαστές» και που τους επέτρεπε να μετακινούνται ευκολότερα μεταξύ των ιδιοκτησιών των βογιάρων. Στο θέμα της δουλείας των Ρομά, ο Στιρμπέι ξεκίνησε περιορίζοντας το εσωτερικό εμπόριο σκλάβων, απαγόρευσε τον χωρισμό των οικογενειών μέσω των τελευταίων και τελικά κατήργησε τον θεσμό εντελώς.
Στην αρχή του Κριμαϊκού Πολέμου το 1853, η Βλαχία καταλήφθηκε ξανά από αυτοκρατορικά ρωσικά στρατεύματα. Ο Μπάρμπου Στριμπέι έμεινε στο Βουκουρέστι μέχρι την επίσημη κήρυξη του πολέμου από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, μετά την οποία κατέφυγε στη Βιέννη, για να επιστρέψει το επόμενο έτος, το φθινόπωρο του 1854, μετά τη ρωσική αποχώρηση, όταν η χώρα βρισκόταν υπό αυστριακή και οθωμανική κατοχή.
Το 1856, μετά το τέλος του πολέμου, με τη Συνθήκη των Παρισίων, τέθηκε σε διάταξη το ζήτημα της ενοποίησης της Μολδαβίας και της Βλαχίας, των δύο Παραδουνάβιων πριγκηπάτων. Ο Στιρμπέι υποστήριξε την ένωση, αν και όχι πολύ έντονα, καθώς ήλπιζε να γίνει πρίγκιπας του προκύπτοντος κράτους. Ωστόσο, στις αρχές του καλοκαιριού, καθώς είχε λήξει η θητεία του, οπισθοχώρησε ως πρίγκιπας και έφυγε για το Παρίσι.
Μετέπειτα ζωή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1857 εξελέγη βουλευτής στο ad hoc ντιβάν, μία συνέλευση που επιφορτίστηκε να δώσει στη Βλαχία ένα νέο συνταγματικό πλαίσιο. Αφού τα ντιβάνια επιβεβαίωσαν την ένωση των δύο χωρών εκλέγοντας τον Aλεξάντερ-Ιωάν Κούζα ως ηγεμόνα (domnitor), επέστρεψε στο Παρίσι μαζί με τον αδελφό του Γκεόργκε Μπιμπέσκου.
Επέστρεψε προσωρινά στη χώρα το 1866, για να υποστηρίξει τον νεοεκλεγέντα πρίγκιπα Κάρολο Α΄ του πριγκιπάτου της Ρουμανίας. Ο Μπάρμπου Στριμπέι πέρασε τα τελευταία του χρόνια στη Γαλλία, όπου απεβίωσε το 1869 στη Νίκαια, αφού επισκέφθηκε το Βουκουρέστι για τελευταία φορά το 1868.
Σημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 Leo van de Pas: (Αγγλικά) Genealogics. 2003.
- ↑ Ioan C. Filitti: „Catagrafia oficială de toţi boierii Țării Românești“, in „Revista Arhivelor“, Band 2, Bukarest 1929, S. 7
Βιβλιογραφικές αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- (in Romanian) Dan Berindei, "Barbu Ştirbei - a transitional hospodar", in Magazin Istoric, January 2006. Accessed online July 7, 2006.
| |||||||||||
|