Ρωσοτουρκικός Πόλεμος (1828-1829)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ρωσοτουρκικός πόλεμος (1828-1829)
Ρωσοτουρκικοί πόλεμοι
Χρονολογία1828-1829
ΤόποςΒαλκανική, Καύκασος
ΈκβασηΑποφασιστική νίκη των Ρώσων, συνθήκη της Αδριανούπολης
Αντιμαχόμενοι
Ρωσική Αυτοκρατορία
390.000
Υποστηριζόμενοι από:
: Βασίλειο της Γαλλίας (Περίοδος παλινόρθωσης Βουρβόνων)
Ηνωμένο Βασίλειο
Α΄ Ελληνική Δημοκρατία
Ηγετικά πρόσωπα

Ο Ρωσο-τουρκικός πόλεμος 1828-1829, γνωστός στην Ελλάδα (κυρίως στο Βόρειο Έβρο) ως "Πρώτη Ρωσία"[1] πυροδοτήθηκε από την ελληνική επανάσταση και ξέσπασε με την οργή του σουλτάνου για τη ρωσική συμμετοχή στη ναυμαχία του Ναυαρίνου κλείνοντας τα Δαρδανέλια για τα ρωσικά πλοία και ανακαλώντας τη σύμβαση του Άκκερμαν του 1826.

Οι συγκρούσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τον Ιούνιο του 1828 οι κύριες ρωσικές δυνάμεις με επικεφαλής τον αυτοκράτορα Νικόλαο Α΄α[›] διέσχισαν τον Δούναβη και προωθήθηκαν στην Δοβρουτσά. Στη συνέχεια οι Ρώσοι πολιόρκησαν τρεις βασικές ακροπόλεις το Σούμεν, τη Βάρνα και τη Σηλυβρία με τη βοήθεια του στόλου της Μαύρης Θάλασσας. Η πολιορκία του Σούμεν αποδείχθηκε πολύ πιο προβληματική, καθώς η ισχυρή τουρκική δύναμη 40.000 ανδρών ήταν υπέρτερη των ρωσικών δυνάμεων. Επιπλέον οι Τούρκοι πέτυχαν να περιορίσουν τους Ρώσους από τις προμήθειές τους. Η έλλειψη τροφίμων και η αύξηση των ασθενειών είχαν προκαλέσει περισσότερους θανάτους από ό,τι οι εχθροπραξίες και καθώς πλησίαζε ο χειμώνας ο ρωσικός στρατός αναγκάστηκε να αφήσει το Σούμεν και να οχυρωθεί στην Βεσσαραβία. Στις 7 Μαΐου 60.000 στρατιώτες με επικεφαλής τον στρατάρχη Ντιέμπιτς (Diebitsch) διέσχισε τον Δούναβη και ξαναπολιόρκησε την Σηλυβρία. Μέσα σε μερικές εβδομάδες η Σηλυβρία έπεσε στα χέρια των Ρώσων (19 Ιουνίου). Μέχρι τις 28 Αυγούστου ο ρωσικός στρατός είχε προσεγγίσει σε απόσταση 68 χιλιομέτρων την Κωνσταντινούπολη, προκαλώντας πανικό στους δρόμους της πρωτεύουσας και διαπράττοντας μεγάλη λεηλασία και καταστροφές στην πορεία του.[2]

Επίλογος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η πολιορκία του Καρς

Ο Σουλτάνος ​​δεν είχε άλλη επιλογή από το να διαμηνύσει για την ειρήνη, η οποία συνήφθη στην Αδριανούπολη στις 14 Σεπτεμβρίου 1829. Η Συνθήκη της Αδριανούπολης έδωσε στη Ρωσία το μεγαλύτερο μέρος της ανατολικής ακτής της Μαύρης Θάλασσας και τις εκβολές του Δούναβη. Η Τουρκία αναγνώρισε ρωσική κυριαρχία της Γεωργίας και τμήματα της σημερινής Αρμενίας, ενώ στη Σερβία παραχωρήθηκε αυτονομία και η Ρωσία είχε τη δυνατότητα να καταλάβει τη Μολδαβία και τη Βλαχία (εγγυάται την ευημερία τους και την πλήρη «ελευθερία του εμπορίου») μέχρις ότου η Τουρκία καταβάλει τις πολεμικές αποζημιώσεις. Η Μολδαβία και η Βλαχία παρέμειναν υπό ρωσική επικυριαρχία μέχρι το τέλος του Κριμαϊκού πολέμου.

Με τη συνθήκη της Αδριανούπολης αναγνωρίστηκε επίσης η ελληνική ανεξαρτησία απ' την Οθωμανική αυτοκρατορία. Χρόνια αργότερα (1853) ο Φρίντριχ Ένγκελς έγραψε σε άρθρο στη New York Tribune: "...ποιός έλυσε τελικά την έκβαση του αγώνα κατά την εξέγερση των Ελλήνων; Δεν ήταν ούτε η εξέγερση του Αλή Πασά ούτε η μάχη στο Ναυαρίνο ούτε ο γαλλικός στρατός στο Μοριά ούτε τα συνέδρια και τα πρωτόκολλα του Λονδίνου. Αλλά ήταν ο Ντιέμπιτς που εισέβαλε μέσω των Βαλκανίων στην πεδιάδα του Έβρου."[3]

Σημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

^ α: Ενδιαφέρον παρουσιάζει η εξωτερική πολιτική του Νικολάου Α΄ που επηρέασε σημαντικά τις διεθνείς εξελίξεις στην Ανατολή και συνέβαλε στην αίσια κατάληξη του Αγώνα των Ελλήνων για τη ανεξαρτησία.[4] Στα πλαίσια της πολιτικής του αυτής εντάσσεται η συμμετοχή της Ρωσίας στη ναυμαχία του Ναυαρίνου 1827 και ως συνέπεια του τελευταίου πολέμου υπήρξε η αναγνώριση της ελληνικής εθνικής ανεξαρτησίας από τη Πύλη (Συνθήκη της Αδριανούπολης) 1829, με την οποία άρχισε η πορεία διάλυσης του πολυεθνικού Οθωμανικού κράτους.[5]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. Rodosto, Κείμενα και μελέτες γιά τον Ανατολικό Ελληνισμό, Δημήτριος Α. Μαυρίδης, Βιβλιοκρισία: Θράκη, το σταυροδρόμι των Ελλήνων
  2. Adolfos Slade, Αρχεία ταξιδιού στην Τουρκία, Ελλάδα και Μαύρη θάλασσα, σ. 59,1833
  3. Μάρξ για Ρωσοτουρκικό
  4. C. de Grunwald, La vie de Nicolas 1er, 1946
  5. Εκπαιδευτική Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια «Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό», σ. 227. τόμ. 7, Εκδοτική Αθηνών 1987

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]