Κύπελλο Ιντερτότο ΟΥΕΦΑ

Κύπελλο Ιντερτότο ΟΥΕΦΑ

Διοργανωτής	UEFA
Ίδρυση	1957
Αριθμός ομάδων	8
Πολυμέσα σχετικά με τη διοργάνωση

Το Κύπελλο Ιντερτότο (αγγλικά: UEFA Intertoto Cup) ήταν η τριτη μεγαλύτερη ποδοσφαιρική διασυλλογική διοργάνωση της UEFA. Διεξαγόταν κάθε καλοκαίρι με τη συμμετοχή ομάδων που δεν κατάφεραν να προκριθούν σε μια από τις δύο μεγάλες Ευρωπαϊκές διοργανώσεις (Τσάμπιονς Λιγκ, Κύπελλο ΟΥΕΦΑ) μέσω του εθνικού τους πρωταθλήματος. Από το 2009 καταργήθηκε.

Οποιοσδήποτε σύλλογος επιθυμούσε να συμμετάσχει έπρεπε να υποβάλλει αίτηση για την είσοδο του στο θεσμό, με το σύλλογο που είχε την υψηλότερη θέση στο εθνικό του πρωτάθλημα να κερδίζει τη συμμετοχή στην διοργάνωση. Αυτό βέβαια δεν σήμαινε ότι η ομάδα πρέπει να είχε καταταγεί ακριβώς πίσω από εκείνες που κατάφεραν να εξασφαλίσουν τη συμμετοχή τους στο κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Εάν η ομάδα η οποία βρισκόταν σε αυτή τη θέση δεν εκδήλωνε το ενδιαφέρον της, δεν είχε δικαίωμα να πάρει μέρος στο Κύπελλο Ιντερτότο, σε αντίθεση με μια κάποια άλλη ομάδα του ίδιου πρωταθλήματος, η οποία είχε υποβάλλει το αίτημα αυτό.

Ιστορικό

Το Κύπελλο Ιντερτότο διεξαγόταν υπό την αιγίδα της UEFA από το 1995 και αντικατέστησε το Κύπελλο Ράπαν που διεξαγόταν από το 1961. Ως το 1967 η επίσημη ονομασία του ήταν Διεθνές Ποδοσφαιρικό Κύπελλο (International Football Cup) αλλά έμεινε γνωστό ως Κύπελλο Ράπαν από το όνομα του εμπνευστή του, του Αυστριακού προπονητή Καρλ Ράπαν. Ιδρύθηκε ως μια θερινή διοργάνωση με τη χορηγία διαφόρων ευρωπαϊκών οργανισμών ποδοσφαιρικού στοιχήματος ώστε να υπάρχουν παιχνίδια για τα δελτία κατά τη θερινή περίοδο. Διεξαγόταν σε ομίλους, οι νικητές των οποίων διεκδικούσαν το τρόπαιο σε αγώνες νοκ-άουτ κατά τη χειμερινή σεζόν.

Από το 1967 καταργήθηκαν οι αγώνες νοκ-άουτ της β΄ φάσης ως ασύμφοροι οικονομικά. Το κύπελλο μετονομάστηκε σε Κύπελλο Ιντερτότο-Σίγκερ και μετατράπηκε σε ένα θερινό τουρνουά που γινόταν μόνο για το ποδοσφαιρικό στοίχημα. Οι ομάδες συμμετείχαν προαιρετικά με στόχο να δίνουν αγώνες προετοιμασίας και να έχουν κάποια οικονομικά οφέλη από τη συμμετοχή. Διεξαγόταν σε ομίλους των τεσσάρων ομάδων, ο αριθμός των οποίων ήταν διαφορετικός κάθε καλοκαίρι ανάλογα με τον αριθμό των συλλόγων που δήλωναν συμμετοχή στον θεσμό.

Στην ΟΥΕΦΑ

Εκδοχή του λογότυπο όταν ανέλαβε τη διοργάνωση η UEFA.

Το 1995 ανέλαβε τη διοργάνωσή του η UEFA, η οποία το ονόμασε Κύπελλο Ιντερτότο ΟΥΕΦΑ, έβαλε κανόνες στη συμμετοχή των ομάδων και το μετέτρεψε σε προκριματική διοργάνωση για το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Με την ενεργή ανάμειξή της η ΟΥΕΦΑ προσπάθησε να δώσει ένα κύρος στο θεσμό. Θέλησε αφενός να διατηρήσει τη διοργάνωση για τα θερινά δελτία ποδοσφαιρικού στοιχήματος, αφετέρου να δώσει την ευκαιρία μιας ευρωπαϊκής εμπειρίας σε ομάδες που δεν κατάφερναν να προκριθούν στα ευρωπαϊκά κύπελλα. Μάλιστα την πρώτη χρονιά εφαρμογής του θεσμού, η Ζιροντέν Μπορντό κατάφερε ξεκινώντας από το Ιντερτότο να φτάσει ως τον τελικό του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ.

Ορίστηκε να μετέχουν υποχρεωτικά μια ή δύο ομάδες από κάθε πρωτάθλημα, οι αμέσως επόμενες στη βαθμολογία από τις συμμετέχουσες στις άλλες ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Όμως, επειδή υπήρξε μια επιφυλακτικότητα από αρκετούς συλλόγους και ομοσπονδίες, η ΟΥΕΦΑ δεν εφάρμοσε τις κυρώσεις που προέβλεπε η αρχική προκήρυξη και δέχτηκε την αντικατάσταση των ομάδων που αρνούνταν να πάρουν μέρος με άλλες είτε από το ίδιο πρωτάθλημα είτε από άλλη ομοσπονδία. Για παράδειγμα τα έτη: 1996, 1999, 2001 και 2004 δεν θέλησε να μετάσχει καμιά ελληνική ομάδα και οι δύο θέσεις δόθηκαν σε άλλες χώρες. Παρομοίως, το 1998 δήλωσε συμμετοχή μόνο μία ομάδα από την Ελλάδα αντί για δύο που είχε δικαίωμα.

Το 2009 η UEFA έκανε αλλαγές στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και το Κύπελλο Ιντερτότο καταργήθηκε. Οι ομάδες που λόγω της θέσης τους στο εθνικό τους πρωτάθλημα θα κέρδιζαν τη συμμετοχή τους στο Ιντερτότο, συμμετέχουν στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Η αιτία της κατάργησής του ήταν, σύμφωνα με την UEFA, το περιορισμένο ενδιαφέρον του κόσμου για τη διοργάνωση. Ωστόσο, υπάρχουν φήμες που υποστηρίζουν, πως μία άλλη σοβαρή αιτία ήταν οι υποψίες της UEFA για πολλά στημένα παιχνίδια στη διοργάνωση.

Από το Ιντερτότο στο ΟΥΕΦΑ

Από το Κύπελλο Ιντερτότο προκρινόταν στον 1ο γύρο του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ ο εξής αριθμός ομάδων:

• 1995: 2 ομάδες.
• 1996 ως 2005: 3 ομάδες.
• 2006 ως 2008: 11 ομάδες.

Τρόπος διεξαγωγής

Τις τρεις πρώτες σεζόν (1995 ως 1997) η διοργάνωση είχε δύο φάσεις. Στην α΄ φάση μετείχαν 60 σύλλογοι χωρισμένοι σε 12 ομίλους των 5 ομάδων, οι οποίοι έδιναν μονούς αγώνες μεταξύ τους (δύο εντός και δύο εκτός έδρας). Η μορφή αυτή διεξαγωγής αποτέλεσε πρόκριμα και αργότερα εφαρμόστηκε στους ομίλους του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ. Στη β΄ φάση οι νικητές των ομίλων έδιναν αγώνες νοκ-άουτ μέχρι να απομείνουν δύο (το 1995) και τρεις (1996 και 1997) που προκρίνονταν στον 1ο γύρο του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ.

Από το 1998 καταργήθηκε η φάση των ομίλων. Οι σύλλογοι μετείχαν σε γύρους νοκ-άουτ έτσι ρυθμισμένους ώστε να απομείνουν τρεις ομάδες που περνούσαν στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Με αυτή τη μορφή συνεχίστηκε ως το 2005. Από το 2006 συμμετέχει μόνο μία ομάδα από κάθε πρωτάθλημα. Οι γύροι μειώθηκαν σε τρεις και οι ομάδες που περνούν στο ΟΥΕΦΑ αυξήθηκαν σε έντεκα. Το 2008 το Κύπελλο Ιντερτότο διεξήχθη για τελευταία φορά.

Μέχρι το 2005 ως νικήτριες του Κυπέλλου Ιντερτότο θεωρούνταν οι 2-3 ομάδες που προκρίνονταν στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Από το 2006 και μετά, που ο αριθμός τους αυξήθηκε σε έντεκα, η ΟΥΕΦΑ καθιέρωσε να αναδεικνύεται νικητής της διοργάνωσης όποια ομάδα από τις έντεκα κατάφερνε να προχωρήσει πιο πολύ στους γύρους του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ. Όμως, σε κάποιες λίστες αναφέρονται ως νικήτριες και οι 11 ομάδες που προκρίνονταν από το Ιντερτότο στο ΟΥΕΦΑ.

Έτσι έπειτα από σχεδόν 40 χρόνια (το 1967 είχε απονεμηθεί τίτλος για τελευταία φορά, όταν λεγόταν Κύπελλο Ράπαν) το Ιντερτότο έπαψε να είναι η μοναδική στα χρονικά διεθνής ποδοσφαιρική διοργάνωση χωρίς νικητή, το «κύπελλο χωρίς κυπελλούχο» (cup of the cupless), όπως χαρακτηριζόταν από πολλούς. Το 2006 τροπαιούχος ήταν η Νιούκασλ Γιουνάιτεντ, το 2007 το Αμβούργο και το 2008 η Σπόρτινγκ Κλούμπε ντε Μπράγκα.

Νικητές

Νικήτριες ομάδες ανά έτος

2006–2008

Στη λίστα περιλαμβάνονται όλες οι νικήτριες ("συμπρωταθλήτριες") ομάδες που κέρδισαν το Κύπελλο Ιντερότο ΟΥΕΦΑ και προκρίθηκαν στον Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Ο τελικός νικητής (που καθοριζόταν από την επίδοση των ομάδων στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ) αναγράφονται με έντονη γραφή.

Έτος	Νικήτριες
2008	Μπράγκα	Άστον Βίλα	Ντεπορτίβο Λα Κορούνια	Στουτγκάρδη	Ρόζενμποργκ	Νάπολι
		Ρενς	Βασλούι	Έλφσμπουργκ	Γκρασχόπερς	Στουρμ Γκρατς
2007	Αμβούργο ΣΦ	Ατλέτικο Μαδρίτης	Άλμποργκ ΜΚ	Σαμπντόρια	Μπλάκμπερν Ρόβερς	Λανς
		Λεϊρία	Ραπίντ Βιέννης	Χάμαρμπυ	Οτέλουλ Γκαλάτσι	Τομπόλ
2006	Νιούκασλ Γιουνάιτεντ	Οσέρ	Γκρασχόπερς	Όντενσε Μπόλντκλουμπ	Ολιμπίκ Μαρσέιγ	Χέρτα Βερολίνου
		Καϊσερίσπορ	Εθνικός Άχνας	Τβέντε	Ριντ	Μάριμπορ

1995–2005

Τα αποτελέσματα που παρουσιάζονται είναι τα συνολικό σκορ των αγώνων των μεταξύ των ομάδων. Στη λίστα περιλαμβάνονται οι ομάδες που κέρδισαν τους τελικούς και προκρίθηκαν στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ.

Έτος	Νικήτριες	Φιναλίστ	Αποτέλεσμα
2005	Αμβούργο	Βαλένθια	1 – 0
	Λανς	ΤΦΡ Κλουζ	4 – 2
	Ολιμπίκ Μαρσέιγ	Ντεπορτίβο Λα Κορούνια	5 – 3
2004	Λιλ	Λεϊρία	2 – 0 (παρ.)
	ΦΚ Σάλκε 04	Σλόβαν Λίμπερετς	3 – 1
	Βιγιαρρεάλ	Ατλέτικο Μαδρίτης	2 – 2 (3 – 1 στα πέναλτι)
2003	ΦΚ Σάλκε 04	Πάσινγκ	2 – 0
	Βιγιαρρεάλ	Χέρενφεν	2 – 1
	Περούτζια Κάλτσιο	Βόλφσμπουργκ	3 – 0
2002	Μάλαγα	Βιγιαρρεάλ	2 – 1
	Φούλαμ	Μπολόνια	5 – 3
	Στουτγκάρδη	Λιλ	2 – 1
2001	Άστον Βίλα	Βασιλεία	5 – 2
	Παρί Σεν Ζερμέν	Μπρέσια Κάλτσιο	1 – 1 (ε)
	Τρουά	Νιούκασλ Γιουνάιτεντ	4 – 4 (ε)
2000	Ουντινέζε	Σίγκμα Όλομουτς	6 – 4
	Θέλτα Βίγο	Ζενίτ Αγ. Πετρούπολης	4 – 3
	Στουτγκάρδη	Οσέρ	3 – 1
1999	Μονπελιέ	Αμβούργο	2 – 2 (3 – 0 στα πέναλτι)
	Γιουβέντους	Σταντ Ρενναί	4 – 2
	Γουέστ Χαμ Γιουνάιτεντ	Μετς	3 – 2
1998	Βαλένθια	ΦΚ Ρεντ Μπουλ Σάλτσμπουργκ	4 – 1
	Βέρντερ Βρέμης	Βοϊβοντίνα	2 – 1
	Μπολόνια	Ρουχ Χόρζοβ	3 – 0
1997	Μπαστιά	Χάλμσταντ	2 – 1
	Ολιμπίκ Λυών	Μονπελιέ	4 – 2
	Οσέρ	Ντούισμπουργκ	2 – 0
1996	Καρλσρούη	Σταντάρ Λιέγης	3 – 2
	Γκανγκάμπ	Ρότορ Βόλγκογκραντ	2 – 2 (ε)
	Σίλκεμποργκ	Σέγκεστα	2 – 2 (ε)
1995	Στρασμπούρ	Τιρόλ Ίνσμπρουκ	7 – 2
	Ζιροντέν Μπορντό	Καρλσρούη	4 – 2

1967–94

Κατά τη διάρκεια της περιόδου 1967-94 δεν υπήρχαν νικητές της διοργάνωσης, αφού διεξάγονταν μόνο αγώνες σε ομίλους. Οι τελικοί νικητές (που καθορίζονταν από την τελική βαθμολογία σε όλους τους ομίλους) αναγράφονται με έντονη γραφή.

Μη-περιφερειακό σύστημα (1969, 1971-94)

Έτος	Όμιλος 1	Όμιλος 2	Όμιλος 3	Όμιλος 4	Όμιλος 5	Όμιλος 6	Όμιλος 7	Όμιλος 8	Όμιλος 9	Όμιλος 10	Όμιλος 11	Όμιλος 12
1994	Xάλμσταντ	Γιανγκ Μρόις	AIK	Αμβούργο Σ	Μπεκέστσαμπα	Σλόβαν Μπρατισλάβας	Γκρασχόπερς	Αούστρια Βιέννης	–	–	–	–
1993	Ραπίντ Βιέννης	Τρέλεμποργκς	Νόρσεπιγκ	Μάλμε	Σλάβια Πράγας	Ζυρίχη	Γιανγκ Μπόις	Ντιναμό Δρέσδης	–	–	–	–
1992	Κοπεγχάγη	Σιόφοκ	Ίρντιγκεν	Καρλσρούη ΣΚ	Ραπίντ Βιέννης	Λύνγκμπυ	Σλόβαν Μπρατισλάβας	Άαλμποργκ	Σλάβια Πράγας	Λοκομοτίβ Γκόρνα Οριαχόβιτσα	–	–
1991	Νεσατέλ Ξαμάξ	Λοζάν-Σπορ	Αούστρια Σάλτσμπουργκ	Ντούκλα Μπάνσκα Μπίστριτσα	Μπολντκλούμπεν 1903	Γκρασχόπερς	Ίρντιγκεν	Ντούναϊσκα Στρέντα	Τιρόλ Ίνσμπρουκ	Έρεμπρο	–	–
1990	Νεσατέλ Ξαμάξ	Τιρόλ Ίνσμπρουκ	Λεχ Πόζναν	Σλόβαν Μπρατισλάβας	Μάλμε	ΓΑΙΣ	Λουκέρνη	Φιρστ Βιέννα	Κέμνιτσερ	Ίρντιγκεν	Όντενσε	–
1989	ΦΚ Λουκέρνη	Μπολντκλούμπεν 1903	Τιρόλ Ίνσμπρουκ	Γκρασχόπερς	Ταταμπάνια	Νέστβεντ	Έρεμπρο	Σπάρτα Πράγας	Μπάνικ Όστραβα	Έργκριτε	Καϊζερσλάουτερν	–
1988	Μάλμε	Γκέτεμποργκ	Μπάνικ Όστραβα	Αούστρια Βιέννης	Γιανγκ Μπόις	Καϊζερσλάουτερν	Ίκαστ ΦΣ	Καρλ Τσάις Ιένα	Γκρασχόπερς	Καρλσρούη	Ίρντιγκεν	–
1987	Καρλ Τσάις Ιένα	Πόγκον Στσέτσιν	Βίσμουτ Άουε	Ταταμπάνια	Μάλμε	ΑΪΚ	Έταρ Βελίκο Τάρνοβο	Μπρόντμπυ	–	–	–	–
1986	Φορτούνα Ντίσελντορφ	Ουνιόν Βερολίνου	Μάλμε	Ροτ Βάις Έρφουρτ	Σίγκμα Όλομουτς	Ουίπεστ	Μπρόντμπυ	Λύνγκμπυ	Λεχ Πόζναν	ΙΦΚ Γκέτεμποργκ	Σλάβια Πράγας	Καρλ Τσάις Ιένα
1985	Βέρντερ Βρέμης	Ροτ Βάις Έρφουρτ	Γκέτεμποργκ	ΑΪΚ	Βίσμουτ Άουε	Σπάρτα Πράγας	Γκόρνικ Ζάμπρζε	Μακάμπι Χάιφα	Μπάνικ Όστραβα	Ουίπεστ ΦΚ	ΜΤΚ Βουδαπέστης	–
1984	Μποέμιανς Πράγας	ΑΓΦ	Φορτούνα Ντίσελντορφ	Σταντάρ Λιέγης	ΑΪΚ	Μάλμε	Βίντεοτον	Μακάμπι Νετάνια	Ζυρίχη	ΓΚΣ Κατοβίτσε	–	–
1983	Τβέντε	Γιανγκ Μπόις	Πόγκον Στσέτσιν	Μακάμπι Νετάνια	Σλομπόντα Τούζλα	Μποέμιανς Πράγας	ΙΦΚ Γκέτεμποργκ	Χάμαρμπυ	Βίντεοτον	Βιτκόβιτσε	–	–
1982	Σταντάρ Λιέγης	Βίτζεβ Λοτζ	ΑΓΦ	Λύνγκμπυ	Αντμίρα Βάκερ Μέντλινγκ	Μποέμιανς Πράγας	Μπράγκε	Έστερς	Γκέτεμποργκ	–	–	–
1981	Βίνερ Σπορτ-Κλουμπ	Σταντάρ Λιέγης	Βέρντερ Βρέμης	Μπούντουτσνοστ Ποντγκόριτσα	ΑΓΦ	Μόλενμπεκ	Γκέτεμποργκ	Κίκερς Στουτγκάρδης	Χβέζντα Χεμπ	–	–	–
1980	Σταντάρ Λιέγης	Μποέμιανς Πράγας	Μακάμπι Νετάνια ΦΚ	Σπάρτα Πράγας	ΦΚ Νίτρα	Χάλμσταντ ΜΚ	Μάλμε ΦΦ	ΙΦΚ Γκέτεμποργκ	ΙΦ Έλφσμποργκ	–	–	–
1979	Βέρντερ Βρέμης	Γκρασχόπερς	Άιντραχτ Μπράουνσβαϊγκ	Μποέμιανς Πράγας	Σπαρτάκ Τρνάβα	Ζμπρόγιοβκα Μπρνο	Πιρίν Μπλαγκόεβγκραντ	Μπάνικ Όστραβα	–	–	–	–
1978	Ντούισμπουργκ	Σλάβια Πράγας	Χέρτα Βερολίνου	Άιντραχτ Μπράουνσβαϊγκ	Μάλμε ΦΦ	Lokomotiva Košice	Τάτραν Πρέσοβ	Μακάμπι Νετάνια	Γκράτσερ	–	–	–
1977	Xάλμσταντ ΜΚ	Ντούισμπουργκ	Ίντερ Μπρατισλάβα	Σλάβια Σόφιας	Σλάβια Πράγας	Φρεμ	Γιέντνοτα Τρέντσιν	Σλόβαν Μπρατισλάβας	Έστερς	Πόγκον Στσέτσιν	–	–
1976	Γιανγκ Μπόις	Χέρτα Βερολίνου	Τέπλιτσε	Μπάνικ Όστραβα	Ζμπρόγιοβκα Μπρνο	Σπαρτάκ Τρνάβα	Ίντερ Μπρατισλάβα	Έστερς	Γιουργκόρντεν	Βοϊβοντίνα	Βίτζεβ Λοτζ	–
1975	Τιρόλ Ίνσμπρουκ	ΛΑΣΚ Λιντς	Άιντραχτ Μπράουνσβαϊγκ	Ζαγκλέμπιε Σοσνόβιετς	Ζμπρόγιοβκα Μπρνο	Ρίμπνικ	Οτβίνταμπεργκς ΦΦ	Καϊζερσλάουτερν	Μπελενένσες	Τσέλικ Ζένιτσα	–	–
1974	Ζυρίχη	Αμβούργο	Μάλμε ΦΦ	Σταντάρ Λιέγης	Σλόβαν Μπρατισλάβας	Σπαρτάκ Τρνάβα	Ντούισμπουργκ	Μπάνικ Όστραβα	Κόσιτσε	ΚΟΦ	–	–
1973	Αννόβερο 96	Σλόβαν Μπρατισλάβας	Χέρτα Βερολίνου	Ζυρίχη	Ρίμπνικ	Τέπλιτσε	Φέγενορντ	Βίσλα Κρακοβίας	Νίτρα	Έστερς	–	–
1972	Νίτρα	Νόρσεπιγκ	Σαιντ-Ετιέν	Σλάβια Πράγας	Σλόβαν Μπρατισλάβας	Άιντραχτ Μπράουνσβαϊγκ	Αννόβερο 96	ΛΑΣΚ Λιντς	–	–	–	–
1971	Χέρτα Βερολίνου	Σταλ Μιέλετς	Σερβέτ	Φότμπαλ Τρίνετς	Οτβίνταμπεργκς	Άιντραχτ Μπράουνσβαϊγκ	Αούστρια Σάλτσμπουργκ	–	–	–	–	–
1969	Μάλμε ΦΦ	Σομπιέρκι Μπίτομ	Γκρόιτερ Φιρτ	Ζίλινα	Νόρσεπιγκ	Γιέντνοτα Τρέντσιν	Φρεμ	Βίσλα Κρακοβίας	Όντρα Οπόλε	–	–	–

Περιφερειακό σύστημα (1967-68, 1970)

Year	Όμιλος Α1	Όμιλος Α2	Όμιλος Α3	Όμιλος Α4	Όμιλος Α5	Όμιλος Α6	Όμιλος Β1	Όμιλος Β2	Όμιλος Β3	Όμιλος Β4	Όμιλος Β5	Όμιλος Β6	Όμιλος Β7	Όμιλος Β8
1970	Σλόβαν Μπρατισλάβας	Αμβούργο	Τέπλιτσε	ΜΦΦ	Κόσιτσε	–	Άιντραχτ Μπράουνσβαϊγκ	Σλάβια Πράγας	Ολιμπίκ Μαρσέιγ	Έστερ	Βίσλα Κρακοβίας	Αούστρια Σάλτσμπουργκ	Μπάνικ Όστραβα	Πολόνια Μπίτομ
1968	Νυρεμβέργη	Άγιαξ	Σπόρτινγκ	Φέγενορντ	Εσπανιόλ	ΑΝΤΟ Ντεν Χάαχ	Κέμνιτσερ	Χάνσα Ρόστοκ	Σλόβαν Μπρατισλάβας	Κόσιτσε	Λοκομοτίβα Κόσιτσε	Όντρα Οπόλε	Άιντραχτ Μπράουνσβαϊγκ	Λέγκια Βαρσοβίας
1967	Λουγκάνο	Φέγενορντ	Λιλ ΟΣΚ	Λιρς ΣΚ	–	–	Αννόβερο 96	Ζαγκλιέμπιε Σοσνόβιετς	Πολόνια Μπίτομ	Γκέτεμποργκ	Ρουχ Χόρζοβ	Κόσιτσε	ΚΜ	Φορτούνα Ντίσελντορφ

1961–67

Τα αποτελέσματα παρουσιάζουν το τελικό σκορ των δύο αγώνων μεταξύ των δύο ομάδων, εκτός και αν υπάρχει σημείωση.

Σεζόν	Νικήτρια	Φιναλίστ	Αποτέλεσμα
1966–67	Άιντραχτ Φρανκφούρτης	Ίντερ Μπρατισλάβα	4 – 3
1965–66	ΦΚ Λοκομοτίβ Λειψίας	ΙΦΚ Νόρσεπιγκ	4 – 1
1964–65	Πολόνια Μπίτομ	ΦΚ Λοκομοτίβ Λειψίας	5 – 4
1963–64	Ίντερ Μπρατισλάβα	Πολόνια Μπίτομ	1 – 0*
1962–63	Ίντερ Μπρατισλάβα	Κάλτσιο Πάντοβα	1 – 0*
1961–62	Άγιαξ	Φέγενορντ	4 – 2*
* - Μονός τελικός (αν και η σεζόν 1962–63 ανεπίσημα αναφέρεται με διπλό τελικό (http://www.rsssf.com/tablesi/intertoto.html))

Νικητές

1995 ως 2005

Την περίοδο αυτή ως νικήτριες χαρακτηρίζονταν οι ομάδες που προκρίθηκαν από το Κύπελλο Ιντερτότο στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ της επόμενης σεζόν. Την μεγαλύτερη διάκριση στην ιστορία του Ιντερτότο πέτυχε η Μπορντό, που έφτασε ως τον τελικό του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ τη σεζόν 1995-96. Σε παρένθεση σημειώνεται ο γύρος του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, στον οποίο προχώρησε η καλύτερη ομάδα κάθε σεζόν κερδίζοντας τον άτυπο τίτλο της νικήτριας του Ιντερτότο, αν και αυτό το κριτήριο κατάταξης καθιερώθηκε το 2006.

Έτος	Σύλλογος	Κύπελλο ΟΥΕΦΑ (επόμενης σεζόν)
1995	Ζιροντέν Μπορντό ΡΚ Στρασμπούρ	Τελικός 2ος γύρος
1996	Καρλσρούη Αν Αβάν ντε Γκανγκάμπ Σίλκεμποργκ ΙΦ	Γύρος των 16 1ος γύρος 1ος γύρος
1997	Οσέρ Μπαστιά Ολιμπίκ Λυών	Προημιτελικά 2ος γύρος 2ος γύρος
1998	Μπολόνια Βαλένθια Βέρντερ Βρέμης	Ημιτελικά 2ος γύρος 2ος γύρος
1999	Γιουβέντους Γουέστ Χαμ Γιουνάιτεντ Μονπελιέ	Γύρος των 16 2ος γύρος 2ος γύρος
2000	Θέλτα Βίγο Ουντινέζε Στουτγκάρδη	Προημιτελικά 2ος γύρος Γύρος των 16
2001	Παρί Σεν Ζερμέν Άστον Βίλα Τρουά	3ος γύρος (των 32) 1ος γύρος 2ος γύρος
2002	Μάλαγα Στουτγκάρδη Φούλαμ ΦΚ	Προημιτελικά Γύρος των 16 3ος γύρος (των 32)
2003	Βιγιαρρεάλ Περούτζια ΦΚ Σάλκε 04	Ημιτελικά 3ος γύρος (των 32) 2ος γύρος
2004	Βιγιαρρεάλ Ολιμπίκ Λιλ ΦΚ Σάλκε 04	Προημιτελικά Γύρος των 16 Γύρος των 32
2005	Αμβούργο Ολιμπίκ Μαρσέιγ Ρασίνγκ Λανς	Γύρος των 16 Γύρος των 16 Γύρος των 32

2006 ως 2008

Νικήτρια ομάδα, στην οποία απονέμεται σχετικό τρόπαιο από την UEFA, αναδεικνύεται όποια προχωρήσει περισσότερο στους γύρους του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ.

Έτος	Σύλλογος	Κύπελλο ΟΥΕΦΑ
2006	Νιούκασλ Γιουνάιτεντ	γύρος των 16
2007	Αμβούργο	γύρος των 16
2008	Σπόρτινγκ Κλούμπε ντε Μπράγκα	γύρος των 16

Νικητές ανά χώρα

Από το 2006 έως το 2008, ο τελικό γύρος δεν ονομαζόταν «τελικό», αλλά απλά «τρίτος γύρος». Επιπρόσθετα, υπήρχαν 11 νικητές, σε σχέση με τους 3 με το παλιό σύστημα. Οι ομάδες που προχωρούσαν όσο πιο μακριά στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, λάμβαναν ένα τρόπαιο.

Υπό την αιγίδα της ΟΥΕΦΑ

Χώρα		Νίκες	Φιναλίστ	Νικήτριες ομάδες	Φιναλίστ
	Γαλλία	16	5	ΑΖ Οσέρ (2), ΡΚ Λανς (2), Ολιμπίκ Μαρσέιγ (2), ΣΚ Μπαστιά, Ζιροντέν Μπορντό, Αν Αβάν ντε Γκανγκάμπ, Λιλ ΟΣΚ, Ολιμπίκ Λυών, Μονπελιέ ΣΚ, Παρί Σεν Ζερμέν, Σταντ Ρενναί ΦΚ, ΡΚ Στρασμπούρ, ΕΣ Τρουά ΑΚ	ΑΖ Οσέρ, Λιλ ΟΣΚ, ΦΚ Μετς, Μονπελιέ ΣΚ, Σταντ Ρενναί ΦΚ
	Γερμανία	10	4	ΦφΜ Στουτγκάρδη (3), Αμβούργο ΣΦ (2), ΦΚ Σάλκε 04 (2), Χέρτα Βερολίνου, Καρλσρούη ΣΚ, Βέρντερ Βρέμης	ΜΣΒ Ντούισμπουργκ, Αμβούργο ΣΦ, Καρλσρούη ΣΚ, ΦφΛ Βόλφσμπουργκ
	Ισπανία	7	5	Βιγιαρρεάλ ΚΦ (2), Ατλέτικο Μαδρίτης, Θέλτα Βίγο, Μάλαγα ΚΦ, Βαλένθια ΚΦ	Βιγιαρρεάλ ΚΦ (2), Ατλέτικο Μαδρίτης, Ντεπορτίβο Λα Κορούνια, Βαλένθια ΚΦ
	Ιταλία	6	2	Μπολόνια ΦΚ 1909, Γιουβέντους, ΣΣΚ Νάπολι, Περούτζια Κάλτσιο, ΟΚ Σαμπντόρια, Ουντινέζε	Μπολόνια ΦΚ 1909, Μπρέσια Κάλτσιο
	Αγγλία	6	1	Άστον Βίλα (2), Μπλάκμπερν Ρόβερς, Φούλαμ ΦΚ, Νιούκασλ Γιουνάιτεντ, Γουέστ Χαμ Γιουνάιτεντ	Νιούκασλ Γιουνάιτεντ
	Αυστρία	3	3	Ραπίντ Βιέννης, ΣΒ Ριντ, Στουρμ Γκρατς	ΣΦ Πάσινγκ, ΦΚ Ρεντ Μπουλ Σάλτσμπουργκ, ΦΚ Τιρόλ Ίνσμπρουκ
	Δανία	3	1	Άλμποργκ ΜΚ, Όντενσε Μπόλντκλουμπ, Σίλκεμποργκ ΙΦ	Όντενσε Μπόλντκλουμπ
	Ρουμανία	2	3	Οτσέλουλ Γκαλάτσι, ΦΚ Βασλούι	ΤΦΡ Κλουζ, ΦΚ Φάρουλ Κονστάντσα, ΑΚΦ Γκλόρια 1922 Μπίστριτσα
	Σουηδία	2	2	ΙΦ Έλφσμποργκ, Χάμαρμπυ ΙΦ	Χάλμσταντ ΜΚ, Κάλμαρ ΦΦ
	Πορτογαλία	2	1	Σπόρτινγκ Κλούμπε ντε Μπράγκα, ΟΝ Λεϊρία	ΟΝ Λεϊρία
	Ελβετία	2	1	Γκρασχόπερς Ζυρίχης (2)	ΦΚ Βασιλεία
	Ολλανδία	1	3	ΦΚ Τβέντε	ΣΚ Χέρενφεν, ΝΑΚ Μπρέντα, ΦΚ Ουτρέχτη
	Τουρκία	1	2	Καϊσερίσπορ	Σίβασπορ, Τραμπζονσπόρ
	Νορβηγία	1	1	Ρόσενμποργκ ΜΚ	Λίλεστρεμ ΣΚ
	Κύπρος	1		Εθνικός Άχνας
	Καζακστάν	1		ΦΚ Τόμπολ Κοστανάι
	Σλοβενία	1		ΝΚ Μάριμπορ
	Ρωσία		5		ΦΚ Μόσχας, ΦΚ Ρότορ Βόλγκογκραντ, Ρουμπίν Καζάν, ΦΚ Σατούρν, Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης
	Βέλγιο		3		ΚΑΑ Γάνδη (2), Σταντάρ Λιέγης
	Ελλάδα		3		ΑΕ Λάρισας, ΟΦΗ, Πανιώνιος ΓΣΣ
	Ουκρανία		3		ΦΚ Τσερνομόρετς Οδησσού, ΦΚ Ντνίπρο Ντνιπροπετρόφσκ, ΣΚ Ταβρίγια Συμφερόπολης
	Βουλγαρία		2		ΠΦΚ Τσέρνο Μόρε Βάρνα, Τσερνομόρετς Μπουργκάς
	Τσεχία		2		ΣΚ Σίγκμα Όλομουτς, Σλόβαν Λίμπερετς
	Ισραήλ		2		Μπέι Σαχνίν ΦΚ, Μακάμπι Πετάχ Τίκβα
	Μολδαβία		2		Ντάτσια Κισινάου, ΦΚ Τιράσπολ
	Αζερμπαϊτζάν		1		Νεφτσί Μπακού ΠΦΚ
	Κροατία		1		ΧΝΚ Σέγκεστα
	Σερβία και Μαυροβούνιο		1		Βοϊβοντίνα Νόβι Σαντ
	Ουγγαρία		1		Χόνβεντ Βουδαπέστης
	Λετονία		1		ΦΚ Ρίγα
	Λιθουανία		1		ΦΚ Βέτρα
	Πολωνία		1		Ρουχ Χόρζοβ
	Σκωτία		1		Χιμπέρνιαν ΦΚ
	Σερβία		1		ΦΚ Χάιντουκ Κούλα

Περαιτέρω μελέτη

• mogiel.net by Pawel Mogielnicki

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Επίσημος ιστότοπος στην UEFA
• Επίσημος ιστότοπος στη λοταρία