Εξύβριση
H Εξύβριση (ύβρις), σύμφωνα με το Αττικό δίκαιο , αποτελούσε παράπτωμα[1], όταν εκδηλώνεται σε δημόσιο χώρο. Αν κάποιος προβαίνει σε εξύβριση σε κλειστό χώρο αυτό δεν επισύρει ποινή.
Πίνακας περιεχομένων
Σύνοψη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στον Άρειο Πάγο που δίκαζε περιπτώσεις ανθρωποκτονίας, ο κατήγορος, που δεν χορηγούσε αιδώ, στεκόταν πάνω σ΄ ένα πέτρινο βάθρο που τ΄ονόμαζαν λίθον αναιδείας, ενώ ο κατηγορούμενος πάνω στον λίθον ύβρεως.[2] Καθένας είχε το δικαίωμα να εκφωνήσει δύο λόγους. Μετά τον πρώτο του λόγο ο κατηγορούμενος μπορούσε ακόμα να ζητήσει και να πετύχει να αυτοεξοριστεί εγκαταλείποντας τη περιουσία του.[3]
Η έννοια της ύβρεως[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η έννοια της ύβρεως, που δικονομικά εξειδικευόταν ως κακοποίηση και προσβολή, ήταν σε κάθε περίπτωση συνδεδεμένη με την επίδειξη αλαζονικής συμπεριφοράς, ασεβούς πνεύματος και αδιαφορίας για τον άλλο άνθρωπο, που εξωτερικευόταν με την προσβολή της προσωπικότητας του. Συνδεόταν επίσης με τη σημασία της προσβολής του θείου νόμου και των ηθών. Τα αδικήματα που καταγγέλονταν με την γραφή ύβρεως θα ήταν δυνατό, τις πιο πολλές φορές, να καταγγελθούν και με απλή δίκην ιδιωτικής φύσεως. Ο παθών είχε το βάρος της απόδειξης ότι αυτό που υπέστη ήταν κάτι περισσότερο από σωματική βλάβη και ότι μείωνε την αξιοπρέπειά του και τον έθιγε ως πρόσωπο.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πηγή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Αριστοτέλης, Ρητορική/1 1374a
- Αναστάσιος Αρβανιτάκης, Αιδώς «Η φύση και η σημασία του σεβασμού και της ντροπής στη ηθική ζωή των αρχαίων Ελλήνων», Ανάτυπο από τον VIII τόμο, τεύχος II της επιστημονικής επετηρίδας της Α.Β.Σ.Θ. 1984
