Τζουζέπε Βέρντι

Τζουζέπε Βέρντι
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Giuseppe Verdi (Ιταλικά)
Γέννηση	10  Οκτωβρίου 1813 Λε Ρονκόλ
Θάνατος	27  Ιανουαρίου 1901 Μιλάνο
Αιτία θανάτου	εγκεφαλικό επεισόδιο
Συνθήκες θανάτου	φυσικά αίτια
Τόπος ταφής	Casa di Riposo per Musicisti
Χώρα πολιτογράφησης	Βασίλειο της Ιταλίας (1861–1901)
Θρησκεία	ρωμαιοκαθολικός
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	Ιταλικά
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	συνθέτης διευθυντής ορχήστρας συγγραφέας πολιτικός
Αξιοσημείωτο έργο	Τραβιάτα Ριγκολέττο Αΐντα Ναμπούκο Τροβατόρε Requiem Φάλσταφ Quattro Pezzi Sacri
Περίοδος ακμής	1830
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/Κίνημα	Ιστορική Δεξιά
Οικογένεια
Σύζυγος	Μαργαρίτα (1836–1840) Τζιουζεπίνα Στρεπόνι (1859–1897)
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων του Βασιλείου της Ιταλίας (1861–1865) γερουσιαστής του Βασιλείου της Ιταλίας (1874–1876)
Βραβεύσεις	Τάγμα της Αξίας για τις Τέχνες και Επιστήμες Μεγαλόσταυρος Ιππότης του Τάγματος των Αγίων Μαυρικίου και Λαζάρου Τάγμα του Αγίου Στανίσλαου Ιππότης της Λεγεώνας της Τιμής (1847) Μεγαλόσταυρος της Λεγεώνας της Τιμής Civil Order of Savoy Τάγμα του Μετζιντιγέ Μεγαλόσταυρους ιππότης του Τάγματος του Στέμματος της Ιταλίας Commander's Cross of the Order of Franz Joseph Pour le Mérite Τάγμα του Αγίου Στανισλάου (Οίκος των Ρομανώφ)
Ιστότοπος
www.verdi.san.beniculturali.it
Υπογραφή
Σχετικά πολυμέσα

Ο Τζουζέπε Φορτουνίνο Φραντσέσκο Βέρντι (ιταλικά:Giuseppe Fortunino Francesco Verdi, 10 Οκτωβρίου 1813 – 27 Ιανουαρίου 1901) ήταν Ιταλός μουσικός συνθέτης, από τους διασημότερους στο είδος της όπερας. Ανάμεσα στα δημοφιλέστερα έργα του ανήκουν οι όπερες Ριγκολέττο, Ναμπούκο, Τραβιάτα και Αΐντα, μέρη των οποίων ("La donna è mobile", "Va, pensiero", "Libiamo" και θριαμβικό εμβατήριο αντίστοιχα) είναι πασίγνωστα.

Τα πρώτα χρόνια, η γρήγορη ανέλιξη και η οικογενειακή τραγωδία

Γεννήθηκε στη Ρονκόλα της τότε Γαλλικής Αυτοκρατορίας, ένα χωριό κοντά στο Μπουσσέτο της Ιταλίας, και πέθανε στο Μιλάνο. Γονείς του ήταν οι Κάρλο Τζουζέπε Βέρντι και Λουίτζια Ουττίνι (Luigia Uttini). Ενώ ακόμα ήταν παιδί, η οικογένεια μετακόμισε στο Μπουσσέτο, όπου η μόρφωση του μελλοντικού συνθέτη διευκολύνθηκε πολύ από τις επισκέψεις του στη μεγάλη βιβλιοθήκη της τοπικής σχολής των Ιησουιτών. Στο Μπουσσέτο ο Βέρντι πήρε τα πρώτα του μαθήματα στη μουσική σύνθεση. Πολύ νωρίς έδειξε καταπληκτική κλίση στη μουσική. Σε ηλικία 20 ετών πήγε στο Μιλάνο για να συνεχίσει τις σπουδές του και στα 23 του χρόνια πήρε τη θέση του διευθυντή της φιλαρμονικής του Μπουσσέτο. Το 1839 παρουσιάστηκε η πρώτη του όπερα, ο Ομπέρτο, στη Σκάλα του Μιλάνου, με πολύ καλές κριτικές. Τον ίδιο χρόνο ο θάνατος της γυναίκας του και των δύο παιδιών του τον έφεραν σε απελπισία σε σημείο να μη θέλει πλέον άλλο ν' ασχοληθεί με τη μουσική.

Η επιστροφή

Παρά ταύτα το 1840 παρουσιάστηκε η κωμική όπερα Μια μέρα βασιλείας, η οποία όμως σημείωσε αποτυχία. Στενοχωρημένος ο Βέρντι αποσύρθηκε στο σπίτι του στο Μιλάνο. Έτσι δύο χρόνια μετά, με τον θρίαμβο της τέχνης πάνω στον πόνο του, το 1842, αποδέχθηκε την πρόταση να ξαναρχίσει να γράφει όπερες για τη Σκάλα του Μιλάνου και η όπερά του Ναμπούκο (= Ναβουχοδονόσωρ) απέσπασε πολύ καλές κριτικές και γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Από τότε ο Βέρντι αφοσιώθηκε στη σύνθεση όπερας. Ήταν η αρχή μιας θριαμβευτικής σταδιοδρομίας που συνδέθηκε πολύ στενά με τις προσπάθειες για την πολιτική ένωση (Risorgimento) της Ιταλίας. Μια τάση που ο ίδιος ο Βέρντι ενεθάρρυνε με τη θεματολογία των έργων του, τα οποία, εμπνεόμενα από το ιστορικό παρελθόν και επενδυμένα με εντυπωσιακά χορωδιακά, δημιουργούσαν εύκολα στο κοινό συνειρμούς με την τρέχουσα πολιτική πραγματικότητα. Χαρακτηριστικό της ταύτισης του ονόματος του Βέρντι με το Risorgimento ήταν το σύνθημα που ακουγόταν τότε Viva VERDI (Viva Vittorio Emanuele Re D'Italia - Ζήτω ο Βίκτωρ Εμμανουήλ βασιλιάς της Ιταλίας).

Η αναγνώριση εκτός Ιταλίας

Με τους Λομβαρδούς (1843), τον Ερνάνη (1844), τον Αττίλα (1846), τη Λουίζα Μίλλερ (1847) και τον Μάκβεθ (1849) ο Βέρντι πέτυχε την αναγνώρισή του ως συνθέτη και εκτός Ιταλίας. Στις αρχές τις δεκαετίας του 1850 τρεις όπερές του, ο Ριγκολέττο (1851), ο Τροβατόρε (1853) και η Τραβιάτα (1853), είχαν τεράστια επιτυχία, όπως και Οι Σικελικοί Εσπερινοί (1855) και ο Χορός Μεταμφιεσμένων (1859). Η διεθνής του καταξίωση φαίνεται και από το γεγονός ότι οι επόμενες όπερές του πρωτοανέβηκαν σε λυρικά θέατρα εκτός Ιταλίας. Το 1862 Η δύναμη του πεπρωμένου παρουσιάστηκε στην Αγία Πετρούπολη, ο Δον Κάρλος το 1867 στο Παρίσι και η Αΐντα το 1871 στο Κάιρο, για τα εγκαίνια της διώρυγας του Σουέζ.

Τα τελευταία έργα και το τέλος

Μετά από ένα μεγάλο διάστημα σιωπής, η γνωριμία του με τον κατά πολύ νεότερό του ποιητή και συνθέτη Αρίγκο Μπόιτο ανανέωσε το ενδιαφέρον του Βέρντι για την όπερα. Το 1887 παρουσιάστηκε ο Οθέλλος και τέλος το 1893 ο Φάλσταφ και τα δύο σε λιμπρέτα του Μπόιτο βασισμένα σε έργα του Σαίξπηρ. Ο Βέρντι πέθανε στις 27 Ιανουαρίου 1901 ύστερα από βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο. Στην κηδεία του προσήλθαν 200.000 άνθρωποι, τιμή που άρμοζε στον μεγάλο Ιταλό που τόσο αγαπήθηκε.

Εκτός από τις 26 όπερες ο Βέρντι έγραψε και εκκλησιαστική μουσική. Κορυφαίο έργο του σε αυτό τον τομέα είναι το Ρέκβιεμ (1874), ενώ ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν και τα Τέσσερα ιερά κομμάτια (1898). Επίσης έγραψε αρκετές ρομάνς και ένα κουαρτέτο για έγχορδα σε μι ελάσσονα (1873).

Εκτός μουσικής σκηνής διακρίθηκε για τον καλό χαρακτήρα του και τις αγαθοεργίες του. Μεταξύ άλλων χρηματοδότησε την ανέγερση και τη λειτουργία ενός νοσοκομείου και δημιούργησε έναν Οίκο Ανάπαυσης για τους αναξιοπαθούντες μουσικούς, σε μια κρύπτη του οποίου τάφηκε και ο ίδιος.

Όπερες

• Oberto, 1839
• Un giorno di regno (Μια μέρα βασιλιάς), 1840
• Nabucco (Ναμπούκο), 1842
• I Lombardi alla prima crociata (Οι Λομβαρδοί στην Πρώτη Σταυροφορία), 1843
• Ernani (Ερνάνης), 1844
• I due Foscari (Οι δύο Φόσκαρι), 1844
• Giovanna d'Arco (Ζαν ντ’ Αρκ), 1845
• Alzira, 1845
• Attila (Αττίλας), 1846
• Macbeth, 1847
• I masnadieri, (Οι Ληστές),1847
• Jérusalem (αναθεώρηση και απόδοση στα Γαλλικά των Λομβαρδών) 1847
• Il corsaro, 1848
• La battaglia di Legnano, (Η μάχη του Λενιάνο), 1849
• Luisa Miller (Λουίζα Μίλλερ), 1849
• Stiffelio, 1850
• Rigoletto (Ριγκολέττο), 1851
• Il trovatore (Τροβατόρε = «Ο τροβαδούρος»), 1853
• La traviata (Τραβιάτα = «Η παραστρατημένη»), 1853
• I vespri siciliani (Ο Σικελικός Εσπερινός), 1855
• Simon Boccanegra (Σιμόν Μποκανέγκρα), 1857
• Aroldo (αναθεώρηση του Stiffelio), 1857
• Un ballo in maschera (Χορός μεταμφιεσμένων), 1859
• La forza del destino (Η δύναμη του πεπρωμένου), 1862
• Don Carlos (Δον Κάρλος), 1867
• Aida (Αΐντα), 1871
• Otello (Οθέλος), 1887
• Falstaff, 1893