Πρώτη Γαλλική Αυτοκρατορία

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Γαλλική Αυτοκρατορία
Empire Français
1804 – 1815

Σημαία

Εθνόσημο
Εθνικό σύνθημα: Liberté, Ordre Public
Ελευθερία, Δημόσια Τάξη
Τοποθεσία της χώρας στον κόσμο
Η γαλλική αυτοκρατορία με την αποικιακή ιδιοκτησία της το 1812
και μεγαλύτερη πόληΠαρίσι
48°51′24″N 2°21′07″E / 48.856578°N 2.351828°E / 48.856578; 2.351828
Γαλλικά
Θρησκεία
Ρωμαιοκαθολικισμός
Απόλυτη Μοναρχία
ΝόμισμαΓαλλικό Φράγκο
Διοικητική διαίρεση της Πρώτης Γαλλικής Αυτοκρατορίας το 1812
Τα εδάφη της Πρώτης Γαλλικής Αυτοκρατορίας το 1812. Με ανοιχτό μπλε οι περιοχές που ήταν υπό κατοχή από το γαλλικό στρατό και εξαρτώμενες από τη Γαλλία, αλλά όχι επίσημα εδάφη της Αυτοκρατορίας

Πρώτη Γαλλική Αυτοκρατορία (γαλλ. Premier Empire) ονομάζεται η περίοδος της γαλλικής ιστορίας από το 1804 έως το 1815, υπό τον Ναπολέοντα Α΄ Βοναπάρτη ως «Αυτοκράτορα των Γάλλων».

Το τέλος της Α΄ Γαλλικής Δημοκρατίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Με το πραξικόπημα της 9ης Νοεμβρίου 1799 (η «18η Μπρυμαίρ»), ο Ναπολέων έθεσε τέρμα στο Διευθυντήριο και πήρε την εξουσία αρχικά ως Πρώτος Ύπατος της Γαλλικής Δημοκρατίας, αλλά στις 2 Δεκεμβρίου 1804 στέφθηκε μόνος του Αυτοκράτορας των Γάλλων (γαλ. Empereur des Français).

Το 1804 έγινε συνωμοσία για την ανατροπή του Ναπολέοντα και την επαναφορά των Βουρβόνων. Η αποτυχία της συνωμοσίας απετέλεσε ευκαιρία, να προσφερθεί στον Ναπολέοντα ο τίτλος του αυτοκράτορα με γνωμοδότηση της γερουσίας, το κείμενο της οποίας είχε συντάξει προηγουμένως ο ίδιος. Η ανακήρυξη της χώρας σε αυτοκρατορία εγκρίθηκε από λαϊκή ψηφοφορία. Η στέψη έγινε στην Παναγία των Παρισίων στις 2 Δεκεμβρίου 1804, ημέρα που θεωρείται η αρχή της Πρώτης Γαλλική Αυτοκρατορία. Στο αποκορύφωμά της, η αυτοκρατορία είχε υπό την κατοχή της τα εδάφη των Κάτω Χωρών και το στέμμα της Ιταλίας που είχε πάρει ο Ναπολέων (αν και μόνο το βόρειο κομμάτι είχε προσαρτηθεί κατευθείαν στην αυτοκρατορία). Στην πραγματικότητα ο Ναπολέων εξουσίαζε σχεδόν όλη τη δυτική Ευρώπη αλλά μην μπορώντας να την ελέγξει τη μοίρασε σε συγγενικά του πρόσωπα. Βασιλιάς της Ισπανίας έγινε ο αδελφός του Ιωσήφ, βασιλιάς της Νάπολης ο στρατηγός (και γαμπρός του Μυρά), ο άλλος του αδελφός Λουδοβίκος έγινε βασιλιάς του Βελγίου, ο μικρότερος αδελφός του βασιλιάς της Βεστφαλίας και ονόμασε τoν γιο του βασιλέα της Ρώμης.

Το τέλος της ναπολεόντειας αυτοκρατορίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η σειρά των πολέμων, που έκανε η Γαλλία μέχρι το 1813, με τελευταίο τον πόλεμο κατά της Ρωσίας το 1812, αλλά και η συντριπτική ήττα στη Λειψία («Μάχη των Εθνών», 16-19 Οκτωβρίου 1813) οδήγησαν στην κατάρρευση. Στις 6 Απριλίου 1814 ο Ναπολέων υπέγραψε στο Φονταινεμπλώ την παραίτησή του και του επετράπη να αποσυρθεί στη νήσο Έλβα.

Με τις ενέργειες του Ταλεϋράνδου και του Τσάρου Αλεξάνδρου της Ρωσίας έγινε και η παλινόρθωση των Βουρβόνων.