Γυναικείος κινηματογράφος

Ο όρος γυναικείος κινηματογράφος μπορεί να νοηματοδοτηθεί με (τουλάχιστον) δυο διαφορετικούς τρόπους.

• Αφενός αναφέρεται σε μια σειρά ταινιών που έγιναν κυρίως στις δεκαετίες του 1970 και του 1980 στην δυτική Γερμανία με σαφή φεμινιστικό χαρακτήρα και επικεντρώνεται στα προβλήματα και τις προοπτικές των γυναικών, που παίζουν και τον πρωταγωνιστικό ρόλο.
• Αφετέρου μπορεί να αναφέρεται σε ταινίες που έχουν σχεδιαστεί ειδικά για το στερεότυπο της γυναίκας-θεατή, στο οποίο και απευθύνονται και το οποίο και προωθούν. Ταινίες όπως το Pretty Woman, οι Ανθισμένες Μανόλιες ή το Dirty Dancing ανήκουν σε αυτό το είδος, το οποίο ονομάζεται υποτιμητικά "chick-flick" στα Αγγλικά.

Κύριος εκπρόσωπος του όρου με την πρώτη έννοια είναι οι ταινίες της σκηνοθέτιδας Μαργκαρέτε φον Τρότα, η οποία μεταξύ άλλων συνεργάστηκε στην ταινία Η χαμένη τιμή της Καταρίνα Μπλουμ. Άλλες γνωστές σκηνοθέτιδες αυτής της κίνησης ήταν η Helma Sanders-Brahms, η Ula Stöckl και άλλες. Οι ταινίες αυτές προσπάθησαν να καταρρίψουν τη μέχρι εκείνη την εποχή στερεοτυπική παρουσίαση της γυναίκας στις ταινίες ως femme fatale ή σε παραδοσιακούς ρόλους όπως της μητέρας και να τονίσουν σε αντίθεση τις ικανότητες της γυναίκας για ανεξαρτησία και μη ετεροπροσδιοριζόμενη ταυτότητα. Συχνά ασχολήθηκαν με θέματα ειδικά για γυναίκες, όπως η ενδοοικογενειακή βία ή η άμβλωση, αλλά και πιο καθολικά θέματα όπως ο πόλεμος, η πολιτική ή η επαγγελματική ζωή από μια συγκεκριμένη γυναικεία προοπτική.