Άνουβις
| Άνουβις | |
|---|---|
 | |
| Σύζυγος-οι | Ανπούτ |
| Γονείς | Σετ και Όσιρις και Νέφθυς |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| wikidata (π) | |
 |
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
| |||||
| Άνουβις σε ιερογλυφικά |
Ο Άνουβις -όπως μεταγράφηκε στα ελληνικά η αιγυπτιακή λέξη Inpou (Anpou) (κοπτικά: ⲁⲛⲟⲩⲡ)- ταυτίστηκε με τον ψυχοπομπό Ερμή. Σύμφωνα με τις πεποιθήσεις των αρχαίων Αιγυπτίων, άνοιγε το δρόμο του άλλου κόσμου για χάρη των νεκρών. Απεικονιζόταν ως μαύρος θως (τσακάλι) με χοντρή ουρά, ή ως μελαμψός άνδρας με κεφαλή τσακαλιού ή σκύλου, ιερού τοτεμικού ζώου του Ανούβιδος.[1] Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος για τον οποίο οι αρχαίοι Έλληνες είχαν δώσει στη μητρόπολη της λατρείας του το όνομα Κυνόπολις και ταυτίζεται με τον σκύλο φύλακα Κέρβερο της ελληνικής μυθολογίας
Ο μύθος της γέννησης
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Είναι η θεότητα που προΐστατο της ταρίχευσης και της νεκρώσιμης τελετουργίας. Στα κείμενα των Πυραμίδων, ο Άνουβις χαρακτηρίζεται τέταρτος γιος του Ρα και κατονομάζεται επίσης ως κόρη του Κεμπεχούτ (Qebehout) ή «θεά δρόσος». Αργότερα εισήλθε στην οικογένεια του Οσίριδος, καθώς σύμφωνα με τον μύθο η Νέφθυς, που είχε μείνει άτεκνη από τον σύζυγό της τον Σετ, τον γέννησε διαπράττοντας μοιχεία με τον αδελφό της τον Όσιρι.
Εγκατελειμένος από τη μητέρα του, μόλις γεννήθηκε, τέθηκε υπό την προστασία της Ίσιδος, η οποία ανέλαβε την ανατροφή του. Όταν μεγάλωσε, έλαβε μέρος στην εκστρατεία του Οσίριδος για την κατάκτηση του κόσμου. Όταν εκείνος δολοφονήθηκε μετά την επιστροφή του κατόπιν διαταγής του Ρα (Ρε) βοήθησε την Ίσιδα και τη Νέφθυ να τον θάψουν. Ο Άνουβις διαμόρφωσε το τυπικό της επικήδειας τελετουργίας και εκτέλεσε τη μουμιοποίηση του θεού, για να τον προφυλάξει από την επαφή με τον αέρα και να παρεμποδίσει τη σήψη του. Από τούτη τη διαδικασία κέρδισε και το προσωνύμιο «Κύριος των επιδέσμων».
Ο Κύριος των Νεκρών
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Από τότε ο Άνουβις συνδέθηκε με τις ταφικές τελετουργίες και απεικονίζονταν συνήθως ως ταριχευτής της μούμιας του νεκρού, την οποία υποδέχονταν στην πύλη του τάφου, για να της παραδώσει τις προσφορές που κατέθεταν οι κληρονόμοι της. Στη συνέχεια απεικονίζεται να κρατά τον νεκρό από το χέρι και με την ιδιότητα του φύλακα του ανακτόρου του Οσίριδος να τον οδηγεί προς την Αίθουσα της Κρίσης, για το ζύγισμα της ψυχής του.
Η λατρεία του Ανούβιδος, χάρις στο ρόλο του ως θεού των νεκρών, έγινε καθολικά αποδεκτή, ενώ η είσοδός του στον κεντρικό μύθο του Οσίριδος συνέτεινε στη μακρόχρονη διάρκεια της λατρείας του μέχρι τους νεότερους χρόνους, οπότε και ταυτίστηκε εντελώς με τον ψυχοπομπό Ερμή, επονομαζόμενος Ερμάνουβις. Στη μεγάλη, προς τιμήν της Ίσιδας λιτανεία, την οποία περιγράφει ο Απουλήιος, ο κυνοκέφαλος θεός φέρεται να βαδίζει προς τις εικόνες των θεών, κρατώντας στο χέρι το κηρυκείο και τους φοίνικες.
Λατρεία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Αν και δεν εμφανίζεται σε πολλούς μύθους, ήταν εξαιρετικά δημοφιλής στους Αιγυπτίους και σε εκείνους άλλων πολιτισμών.[2] Οι Έλληνες τον συνέδεσαν με τον θεό τους Ερμή, τον θεό που καθοδηγούσε τους νεκρούς στη μετά θάνατον ζωή. Το ζεύγος έγινε αργότερα γνωστό ως Ερμάνουβις. Ο Άνουβις λατρευόταν πολύ επειδή, παρά τις σύγχρονες πεποιθήσεις, έδινε στους ανθρώπους ελπίδα. Οι άνθρωποι θαύμαζαν με την υπόσχεση ότι το σώμα τους θα γίνει σεβαστό στον θάνατο, η ψυχή τους θα προστατευτεί και θα κριθεί δίκαια.[2]
Ο Άνουβις είχε άνδρες ιερείς που φορούσαν ξύλινες μάσκες με την ομοιότητα του θεού όταν εκτελούσαν τελετουργίες.[2][3] Το λατρευτικό του κέντρο ήταν στην Κυνόπολη της Άνω Αιγύπτου, αλλά μνημεία χτίστηκαν παντού και ήταν παγκοσμίως σεβαστός σε κάθε μέρος του έθνους.[2]
Συλλογή
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]-
Μάσκα Ανούβιδος
(Roemer- und Pelizaeus-Museum Hildesheim) -
Αγαλματίδιο του Ανούβιδος 332-30 π.Χ., σοβαντισμένο και βαμμένο ξύλο, 42,3 εκ., Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης (Νέα Υόρκη) -
Ένας πιστός που γονατίζει μπροστά στον Ανούβιδα
(Μουσείο τέχνης Ουόλτερς) -
Τμήμα φερέτρου με εικόνα του Ανούβιδος, 1550–712 π.Χ., (Μουσείο του Μπρούκλιν)
Δείτε επίσης
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Turner, Alice K. (1993). The History of Hell (στα Αγγλικά) (1st έκδοση). United States: Harcourt Brace. σελίδες 13. ISBN 978-0-15-140934-1.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 «Anubis». World History Encyclopedia. https://www.worldhistory.org/Anubis/. Ανακτήθηκε στις 2018-11-18.
- ↑ «Anubis». Encyclopaedia Britannica. 2018. Ανακτήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου 2018.
