Εγιαλέτι του Αλγερίου
| Εγιαλέτι του Αλγερίου | |||
|---|---|---|---|
| 1516–5 Ιουλίου 1830 | |||
 | |||
| |||
 | |||
| Χώρα | Εγιαλέτι του Αλγερίου | ||
| Πρωτεύουσα | Αλγέρι | ||
| Ίδρυση | 1516 | ||
| Γλώσσες | Αραβικά και οθωμανικά Τουρκικά | ||
| Πολίτευμα | σουλτανάτο, Εγιαλέτι και στρατοκρατία | ||
| Διοίκηση | |||
| • Επικεφαλής | μπεηλέρμπεης (από 1519) | ||
| Γεωγραφικές συντεταγμένες | 36°47′6″N 3°3′45″E | ||
 Σχετικά πολυμέσα | |||
| δεδομένα () | |||
Το εγιαλέτι του Αλγερίου (τουρκικά: Eyalet-i Cezayir-i Garb,[1][2] αραβικά: ایالت جزاير غرب),[3] ή μπεηλερμπεηλίκι του Αλγερίου ήταν αυτόνομη επαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Το 1517, η περιοχή εντάχθηκε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία μετά τη Μάχη της Ριντανίγια. Σε διοικητικό επίπεδο, ενσωματώθηκε επίσημα το 1535 από τον Ορούτς Ρέις. Από το 1671 και μετά, οι Αλγερινοί διοικητές κατείχαν τον τίτλο του νταή. Από το 1671 έως το 1830, στην Αλγερία κυριαρχούσε το σύνολο του 28 θείου. Η περιοχή κατελήφθη από τη Γαλλία το 1830.
Ιστορία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Σύσταση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Από το 1496, οι Ισπανοί κατέκτησαν πολυάριθμες θέσεις στην ακτή της Βόρειας Αφρικής, οι οποίες είχαν καταληφθεί από το 1496: Μελίγια (1496), Μερς Ελ Κεμπίρ (1505), Οράν (1509), Μπιτζάγια (1510), Τρίπολη (1510) Αλγέρι, Σερσέλ, Ντελίς και Τέννης.[4] Την ίδια εποχή, οι οθωμανοί αδελφοί Ουρούτς και Χαϊρεντίν - και οι δύο γνωστοί στους Ευρωπαίους ως Μπαρμπαρόσα, ή «Κοκκινογένης» - δρούσαν με επιτυχία από την Τυνησία υπό τους Χαφσίδες. Το 1516, ο Ουρούτς μετέφερε τη βάση του στο Αλγέρι και ζήτησε την προστασία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το 1517, αλλά σκοτώθηκε το 1518 κατά την εισβολή του στο Βασίλειο του Τλεμσέν. Ο Χαϊρεντίν τον διαδέχτηκε ως στρατιωτικός διοικητής του Αλγέρι.[5]
Κατάληψη του Αλγερίου
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Ουρούτς, αδελφός του Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα, κατέλαβε το Αλγέρι το 1516, εκτός από το ισπανικό Πενιόν του Αλγερίου. Μετά το θάνατο του Ουρούτς το 1518 στο χέρι των Ισπανών κατά την άλωση του Τλεμσέν, ο Μπαρμπαρόσα ζήτησε τη βοήθεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με αντάλλαγμα την αναγνώριση της οθωμανικής εξουσίας στα εδάφη του.[6] Πριν φτάσει η βοήθεια των Οθωμανών, οι Ισπανοί ανέκτησαν την πόλη του Αλγερίου το 1519. Ο Μπαρμπαρόσα ανακατέλαβε την πόλη οριστικά το 1525, και το 1529 την ισπανική Πενιόν στην κατάληψη του Αλγερίου.[6]
Βάση στον πόλεμο ενάντια στην Ισπανία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα εγκατέστησε στρατιωτικές βάσεις στην περιοχή. Οι Οθωμανοί παρείχαν υποστηρικτική φρουρά 2.000 τουρκικών στρατευμάτων με πυροβολικό.[6] Άφησε τον Χασάν Αγά ως αναπληρωτή του όταν έπρεπε να μεταβεί στην Κωνσταντινούπολη το 1533.
Ο γιος του Μπαρμπαρόσα, ο Χασάν Πασάς, όταν ο πατέρας του αποχώρησε το 1544, έγινε πρώτος κυβερνήτης της περιοχής που διορίστηκε άμεσα από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Πήρε τον τίτλο του μπεηλέρμπεη. Το Αλγέρι αποτέλεσε βάση στον πόλεμο κατά της Ισπανίας, αλλά και στις συγκρούσεις των Οθωμανών με το Μαρόκο.
Ο μπεηλέρμπεης συνέχισε να διορίζεται για απεριόριστη θητεία μέχρι το 1587. Αφού η Ισπανία έστειλε πρεσβεία στην Κωνσταντινούπολη το 1578 για να διαπραγματευτεί εκεχειρία, οδηγώντας σε επίσημη ειρήνη τον Αύγουστο του 1580, η περιοχή του Αλγερίου αποτελούσε οθωμανικό έδαφος, βάση στον πόλεμο κατά της Ισπανίας. Εκείνο το διάστημα, η Οθωμανική Αυτοκρατορία εγκαθίδρυσε οθωμανική διοίκηση στο Αλγέρι και τις εξαρτήσεις του, με επικεφαλής πασά, με τριετή θητεία ούτως ώστε να βοηθήσει στην εδραίωση της οθωμανικής εξουσίας στο Μαγκρέμπ.
Κουρσάροι της Μεσογείου
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Παρά το τέλος των επίσημων εχθροπραξιών με την Ισπανία το 1580, οι επιθέσεις στη χριστιανική και ιδιαίτερα στην καθολική ναυτιλία, οδηγώντας στη δουλεία τους συλληφθέντες, εξαπλώθηκαν στο Αλγέρι και αποτελούσαν στην πραγματικότητα την κύρια πηγή εσόδων της περιοχής.[7]
Στις αρχές του 17ου αιώνα, το Αλγέρι έγινε μαζί με άλλους λιμένες της Βόρειας Αφρικής, όπως η Τύνιδα, μια από τις βάσεις για την αγγλοτουρκική πειρατεία. Υπήρχαν μέχρι 8.000 αποστάτες στην πόλη το 1634.[7][8] (οι αποστάτες ήταν πρώην χριστιανοί, μερικές φορές περνούσαν στην παρανομία μετακόμιζαν οικειοθελώς στο μουσουλμανικό έδαφος ασπαζόμενοι το Ισλάμ.) Ο Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα πιστώθηκε την καταστροφή του Πενιόν του Αλγερίου και τη χρησιμοποίησε πέτρα για την κατασκευή του εσωτερικού λιμανιού.
Μια σύγχρονη επιστολή δηλώνει:
«Το άπειρο των αγαθών, κοσμημάτων και θησαυρών των Άγγλων πειρατών μας καθημερινά από τους χριστιανούς μεταφερόταν στο Αλαράς (Λαράς, στο Μαρόκο), στο Αλγέρι και στην Τύνιδα για τον μεγάλο εμπλουτισμό του Μοριά και των Τούρκων και την υποβάθμιση των χριστιανών»
— Σύγχρονη επιστολή που αποστέλλεται από την Πορτογαλία στην Αγγλία.[9]
Η πειρατεία και η δουλεία των χριστιανών που προέρχονταν από το Αλγέρι αποτελούσαν σημαντικό πρόβλημα καθόλη τη διάρκεια των αιώνων, οδηγώντας σε τακτικές αποστολές ευρωπαϊκών δυνάμεων. Η Ισπανία (1567, 1775, 1783), η Δανία (1770), η Γαλλία (1661, 1665, 1682, 1683, 1688), η Αγγλία (1622, 1655, 1672), έστειλαν πολεμικά πλοία εναντίων του Αλγερίου.[7] Ο Αμπραάμ Ντουκέν πολέμησε τους Βερβερίνους πειρατές το 1681 και βομβάρδισε το Αλγέρι μεταξύ 1682 και 1683 για να βοηθήσει τους χριστιανούς αιχμαλώτους.[10]
Δανοαλγερινός πόλεμος
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Στα μέσα του 1700, το δανονορβηγικό εμπόριο στη Μεσόγειο επεκτάθηκε. Προκειμένου να προστατευθεί η επικερδής επιχείρηση από την πειρατεία, η Δανία–Νορβηγία είχε εξασφαλίσει ειρηνευτική συμφωνία με τα κράτη της Μπαρμπαριάς. Αφορούσε την καταβολή ετήσιου φόρου στους επιμέρους κυβερνήτες και επιπλέον στα κράτη.
Το 1766, το Αλγέρι είχε νέο κυβερνήτη, τον νταή Μπαμπά Μοχάμεντ μπεν-Οσμάν. Ζήτησε να αυξηθεί η ετήσια πληρωμή της Δανίας-Νορβηγίας και να λάβει νέα δώρα. Η Δανία-Νορβηγία αρνήθηκε τις απαιτήσεις. Λίγο μετά, αλγερινοί πειρατές κατέλαβαν τρία δανονορβηγικά πλοία και όσοι ανοίκαν στα πληρώματα πουλήθηκαν ως δούλοι.
Απειλούσαν να βομβαρδίσουν την πρωτεύουσα της Αλγερίας εάν οι Αλγερινοί δεν συμφωνούσαν σε μια νέα ειρηνευτική συμφωνία υπό δανέζικους όρους. Το Αλγέρι δεν εκφοβίστηκε από το στόλο, ο στόλος ήταν 2 φρεγάτες, 2 γαλιότες και 4 πλοία γραμμής.
Βερβερικοί πόλεμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στις αρχές του 19ου αιώνα, η περιοχή του Αλγερίου κατέφυγε και πάλι στην εκτεταμένη πειρατεία κατά της ναυτιλίας από την Ευρώπη και τις νέες Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, κυρίως λόγω εσωτερικών δημοσιονομικών δυσχερειών.[7] Αυτό με τη σειρά του οδήγησε στον Πρώτο Βερβερικό Πόλεμο και στο Δεύτερο Βερβερικό Πόλεμο, ο οποίος κορυφώθηκε τον Αύγουστο του 1816 όταν ο λόρδος Έξμουθ προχώρησε σε βομβαρδισμό του Αλγερίου.[11] Οι βερβερικοί πόλεμοι είχαν ως αποτέλεσμα την επίτευξη σημαντικής νίκης για το αμερικανικό ναυτικό.
Γαλλική εισβολή
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Κατά τη διάρκεια των Ναπολεόντειων Πολέμων, η περιοχή του Αλγερίου είχε επωφεληθεί σε μεγάλο βαθμό από το εμπόριο στη Μεσόγειο και από τις μαζικές εισαγωγές τροφίμων από τη Γαλλία, που αγοράζονταν κατά κύριο λόγο από τη Γαλλία. Το 1827, ο Αλγερινός ηγέτης Χουσεΐν Νταής, ζήτησε από τους Γάλλους να πληρώσουν ένα χρέος 31 ετών, το οποίο συνήφθη το 1799 αγοράζοντας προμήθειες για τη διατροφή των στρατιωτών της ναπολεόντιας εκστρατείας στην Αίγυπτο.
Ο Γάλλος πρόξενος Πιερ Ντεβάλ αρνήθηκε να δώσει απαντήσεις ικανοποιητικές στον Νταή, και σε μια έκρηξη θυμού, ο Χουσεΐν Νταής άγγιξε τον πρόξενο με το φτερό του. Ο Κάρολος Ι΄ χρησιμοποίησε το γεγονός αυτό ως δικαιολογία για να διακόψει τις διπλωματικές σχέσεις. Το εγιαλέτι του Αλγερίου καταργήθηκε με τη γαλλική εισβολή στο Αλγέρι το 1830, με επακόλουθο τη γαλλική κυριαρχία για τα επόμενα 132 χρόνια.[7]
Σημαίες
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]| Πολεμικές και ναυτικές σημαίες | |||||||||
| |||||||||
.svg)
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Salih Özbaran, The Ottoman response to European expansion: studies on Ottoman-Portuguese relations in the Indian Ocean and Ottoman Administration in the Arab Lands during the Sixteenth Century, Isis Press, 1994, ISBN 978-975-428-066-1, p. 35.
- ↑ Andrew C. Hess (1 Δεκεμβρίου 2010). The Forgotten Frontier: A History of Sixteenth-Century Ibero-African Frontier. University of Chicago Press. σελ. 253. ISBN 978-0-226-33031-0. Ανακτήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου 2013.
- ↑ Salih Özbaran (1994). The Ottoman response to European expansion: studies on Ottoman-Portuguese relations in the Indian Ocean and Ottoman administration in the Arab lands during the sixteenth century. Isis Press. σελ. 35. ISBN 978-975-428-066-1. Ανακτήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου 2013.
- ↑ An Historical Geography of the Ottoman Empire p.107ff
- ↑ ↑ Kamel Filali, L'Algérie mystique : Des marabouts fondateurs aux khwân insurgés, XVe-XIXe siècles, Paris, Publisud, coll. « Espaces méditerranéens », 2002, 214 p. ((ISBN 2866008952)), p. 56
- ↑ 6,0 6,1 6,2 Naylorp, by Phillip Chiviges (2009). North Africa: a history from antiquity to the present. University of Texas Press. σελ. 117. ISBN 978-0-292-71922-4. Ανακτήθηκε στις 24 Οκτωβρίου 2010.
- ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 7,4 Bosworth, Clifford Edmund (30 Ιανουαρίου 2008). Historic cities of the Islamic world. Brill Academic Publishers. σελ. 24. ISBN 978-90-04-15388-2. Ανακτήθηκε στις 24 Οκτωβρίου 2010.
- ↑ Tenenti, Alberto Tenenti (1967). Piracy and the Decline of Venice, 1580-1615. University of California Press. σελ. 81. Ανακτήθηκε στις 24 Οκτωβρίου 2010.
- ↑ Harris, Jonathan Gil (2003). Sick Economies: Drama, mercantilism, and disease in Shakespeare's England. University of Pennsylvania Press. σελ. 152ff. ISBN 978-0-8122-3773-3. Ανακτήθηκε στις 24 Οκτωβρίου 2010.
- ↑ Martin, Henri (1864). Martin's History of France. Walker, Wise & Co. σελ. 522. Ανακτήθηκε στις 24 Οκτωβρίου 2010.
- ↑ Kidd, Charles, Williamson, David (editors). Debrett's Peerage and Baronetage (1990 edition). New York: St Martin's Press, 199
Επιπλέον ανάγνωση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Konstam, Angus (2016). The Barbary Pirates. 15th–17th Centuries. Oxford: Osprey Publishing. ISBN 978-1-4728-1543-9.