Μετάβαση στο περιεχόμενο

Νέστορ Μαχνό

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Νέστορ Μαχνό
Διοικητής του Επαναστατικού Εξεγερσιακού Στρατού της Ουκρανίας
Διοικητής της Ελεύθερης Περιοχής της Ουκρανίας
Προσωπικά στοιχεία
Γέννηση7 Νοεμβρίου 1888, Χουλιαϊπόλε, Ρωσική Αυτοκρατορία
Θάνατος6 Ιουλίου 1934 (45 ετών)
Παρίσι, Τρίτη Γαλλική Δημοκρατία
ΕθνότηταΟυκρανός
ΥπηκοότηταΛαϊκή Δημοκρατία της Ουκρανίας και Ρωσική Αυτοκρατορία
Πολιτικό κόμμαΚανένα (Αναρχοκομμουνιστής)
ΣύζυγοςΑγκάφια "Γκαλίνα" Αντρέγεβνα Κουζμένκο
ΠαιδιάΓιελένα
ΚατοικίαΕλεύθερη Περιοχή Ουκρανίας(Ντονέτσκ,Ζαπορίζια), Ουκρανία
ΕπάγγελμαΕπαναστάτης,Ζωγράφος, Συγγραφέας, Ποιητής, Αγρότης
ΘρήσκευμαΚαμία (Άθεος)
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα
Τμήμα μιας σειράς λημμάτων
Σχολές σκέψης
  • Θεωρία
  • Πρακτική
  • Ταξική πάλη
  • Αντιρρησίας συνείδησης
  • Αποκέντρωση
  • Άμεση δημοκρατία
  • Ατομικισμός
  • Προλεταριακός διεθνισμός
  • Μουτουαλισμός
  • Κοινωνική οικολογία
  • Το Α σε κύκλο
  • Επανάσταση
    		•
    Πρόσωπα
    Σχετικά θέματα
    Αναρχισμός
    Πολιτική


    Ο Νέστορ Ιβάνοβιτς Μαχνό (Не́стор Іва́нович Махно́, 7 Νοεμβρίου 1888 - 6 Ιουλίου 1934), γνωστός και ως «Μπάτκο Μαχνό», δηλ. πατερούλης Μαχνό (από το батько, υποκοριστικό του πατέρας), ήταν Ουκρανός επαναστάτης, αναρχοκομμουνιστής, Αταμάνος και διοικητής ενός ανεξάρτητου στρατού χωρικών στην Ουκρανία κατά τη διάρκεια του Ρωσικού Εμφυλίου Πολέμου του 1917-1922.

    Ως διοικητής στρατού στην Ουκρανία, που πιο συχνά αναφέρεται ως Μαχνοβτσίνα (το κίνημα του Μαχνό) ή μερικές φορές Ελεύθερη Περιοχή, ο Μαχνό οδήγησε ένα στρατό ανταρτών κατά τη διάρκεια του Ρωσικού Εμφύλιου Πολέμου. Ο Μαχνό ήταν σύμμαχος του Κόκκινου στρατού και πολέμησε εναντίον Ουκρανών εθνικιστών, δυνάμεων Γερμανίας και της Αυστροουγγαρίας, τη Δημοκρατία του Χέτμαν, τον Λευκό Στρατό, μικρότερες δυνάμεις υπό την ηγεσία των Ουκρανών Αταμάνων ενώ κατέστειλε τη φιλογερμανική μειονότητα των Μεννονιτών.

    Τον Νοέμβριο του 1920 οι Μπολσεβίκοι τελικά επιτέθηκαν εναντίον του Μαχνό. Αφού διέφυγε εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου συμμετείχε σε αναρχική ομάδα και απεβίωσε το 1934.

    Νεανικά χρόνια

    [Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

    Γεννήθηκε σε φτωχή οικογένεια αγροτών στο Χουλιαϊπόλε, στο Κυβερνείο του Εκατερίνοσλαβ της Ρωσικής Αυτοκρατορίας (σημερινή περιφέρεια Ζαπορίζιας, Ουκρανία). Ήταν ο νεότερος από πέντε παιδιά. Τα αρχεία της εκκλησίας δείχνουν ημερομηνία βάφτισης την 27 Οκτώβρη 1888, όμως οι γονείς του Νέστορ Μαχνό καταχώρησαν ως χρονολογία γέννησής του το 1889 ώστε να αναβάλουν τη στρατολόγηση του.

    Ο πατέρας του πέθανε όταν ήταν δέκα μηνών και λόγω της ακραίας φτώχειας δούλεψε ως βοσκός σε ηλικία επτά ετών.[1] Στα οκτώ του χρόνια, τον χειμώνα πήγαινε στο δημοτικό σχολείο του Χουλιαϊπόλε και κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού εργαζόταν για τοπικούς γαιοκτήμονες. Εγκατέλειψε το σχολείο στην ηλικία των δώδεκα ετών και εργαζόταν ως εργάτης γης σε κτήματα ευγενών και σε γεωργικές επιχειρήσεις Μεννονιτών αγροτών.

    Στα δεκαεπτά του χρόνια εργάστηκε στο Χιουλάι-Πόλιε ως μαθητευόμενος ζωγράφος, ενώ στη συνέχεια ως εργάτης σε τοπικό χυτήριο σιδήρου. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ασχολήθηκε με την πολιτική επαναστατικών ομάδων. Η συμμετοχή του προέκυψε βάση των εμπειριών του από την αδικία στην εργασία καθώς και την τρομοκρατία του τσαρικού καθεστώτος στη διάρκεια της επανάστασης του 1905. Το 1906 ο Μαχνό προσχώρησε στην αναρχική οργάνωση του Χιουλάι-Πόλιε. Συνελήφθη το 1906 και αθωώθηκε ενώ συνελήφθη ξανά το 1907, αλλά δεν μπόρεσαν να τον κατηγορήσουν και οι κατηγορίες αποσύρθηκαν.[2]

    To 1908 συνελήφθη πάλι για τη δολοφονία ενός αστυνομικού και αυτή τη φορά καταδικάστηκε σε θάνατο δι' απαγχονισμού. Η ποινή του μετατράπηκε σε ισόβια κάθειρξη στη φυλακή Butyrskaya στη Μόσχα όπου γνώρισε τον αναρχικό Πιοτρ Αρσίνοφ και έγιναν φίλοι. Αφέθηκε ελεύθερος -όπως όλοι οι πολιτικοί κρατούμενοι-[3] μετά την επανάσταση του Φεβρουαρίου του 1917 και επέστρεψε στο Χουλιαϊπόλε.[1]

    Μαχνοβτσινα

    [Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

    1917

    [Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

    Επέστρεψε στη γενέτειρα του το 1917 και εκεί οργάνωσε με αναρχικό τρόπο, το κίνημα των αγροτών που ζητούσαν άμεση διαχείριση της γης που καλλιεργούσαν.[4] Εκλέχθηκε πρόεδρος ένωσης εργατών γης και τον Αύγουστο του 1917 ως πρόεδρος του Σοβιέτ της περιοχής του δημιούργησε ένοπλη ομάδα χωρικών με στόχο την απαλλοτρίωση της γης, η οποία πραγματοποιήθηκε τον Σεπτέμβρη του 1917. Οι κοινότητες που δημιουργήθηκαν λειτούργησαν ικανοποιητικά. Ο Μάχνο διέδωσε τις αναρχικές ιδέες και επεδίωξε τη συνεργασία με σοσιαλεπαναστάτες. Οι Μπολσεβίκοι στη περιοχή του παρακολουθούσαν την αύξηση της δύναμης του αλλά τον ανέχτηκαν καθώς είχαν κοινούς εχθρούς.[5]

    1918

    [Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

    Το 1918 οι μπολσεβίκοι, με την υπογραφή της Συνθήκη του Μπρεστ - Λιτόφσκ, παρέδωσαν την Ουκρανία στους Γερμανοαυστριακούς προκαλώντας την έντονη απογοήτευση του Μάχνο[6] Ακολούθησε η εισβολή του στρατού των Κεντρικών δυνάμεων στην περιοχή της δράσης του και ο Μαχνό απέφυγε τη σύλληψη από τις δυνάμεις κατοχής καταφεύγοντας στη Μόσχα τον Ιούνιο του 1918, όπου συναντήθηκε με τον Λένιν -ο οποίος προσφέρθηκε να τον βοηθήσει να γυρίσει στη περιοχή του-, τον Γιάκοβ Σβερντλόφ, τον Κροπότκιν καθώς και άλλους αναρχικούς[4]. Εφοδιασμένος με πλαστό διαβατήριο από τους Μπολσεβίκους γύρισε και βρήκε καμένο το σπίτι της μητέρας του καθώς τον ανάπηρο από τον πόλεμο αδερφό του εκτελεσμένο.[7] Ξεκίνησε να οργανώνει το αγροτικό στρατιωτικό κίνημα γνωστό ως Μαχνοβτσίνα ως αντάρτικη ομάδα κατά των Γερμανοαυστριακών.[1] Οι αναρχικοί είχανε βρει από τα αρχεία της αστυνομίας που είχαν κατασχεθεί διπλούς πράκτορες ανάμεσα τους και η θέση του Μάχνο ήταν να τους εκτελέσουν.[8]

    Ο Μαχνό από τον Νοέμβριο του 1918 λειτουργούσε ως ντε φάκτο σύμμαχος των Μπολσεβίκων[9] αν και από τότε θεωρούσε τους Μπολσεβίκους ως ανίκανους να καθοδηγήσουν την επανάσταση[10]. Ο στρατός του Μαχνό και του Νικηφόρ Γκριγκόριεφ ήταν το κύριο τμήμα του στρατού των Μπολσεβίκων που επιτέθηκε στο Κιέβο στα τέλη του 1918, υπό τον Βλαντίμιρ Αντόνοφ-Οβσέγενκο[11].

    1919

    [Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
    Η μαύρη σημαία του μαχνοβίτικου κινήματος[εκκρεμεί παραπομπή]

    Υπό την ονομαστική αρχηγία του Πάβελ Ντιμπένκο, ενώθηκαν οι δυνάμεις των Νικηφόρ Γκριγκόριεφ, Μαχνό και Ντιμπένκο σε χαλαρή οργάνωση στις αρχές του 1919.[12] Από τις μεγαλύτερες συνεισφορές του Μαχνό στις δυνάμεις του Κόκκινου Στρατού, ήταν η συμβολή του στην προσχώρηση του αταμάνου Νικηφόρ Γκριγκόριεφ στη πλευρά των Σοβιετικών στις αρχές του 1919, ο οποίος τελικά εκτελέστηκε από τις δυνάμεις του Μαχνό τον Ιούλη του 1919.[13] Μετά την εκτέλεση του Γκριγκόριεφ, ο Μαχνό έφτασε να διοικεί 100.000 βετεράνους αξιόμαχους στρατιώτες ενώ πολλοί λιποτάκτες του Κόκκινου στρατού εντάχθηκαν στις τάξεις του. Παρόλο όμως που η μονάδα του Μαχνό λόγω των νικών της είχε τιμηθεί με το Κόκκινο Λάβαρο και είχε γίνει ανεξάρτητη μεραρχία του Κόκκινου στρατού[14] το καλοκαίρι του 1919, κατηγορήθηκε για υπονόμευση των Σοβιετικών αρχών και διακόπηκε η συνεργασία κατόπιν εντολής του Λένιν και του Τρότσκι, παρά την υποστήριξη του Αντόνοφ-Οβσέγενκο που καθαιρέθηκε. Ο Τρότσκι αποφάσισε να σταματήσει η συνεργασία γιατί οι αναρχικές ιδέες γίνονταν δημοφιλείς στο σοβιετικό στρατό και επειδή οι αναρχικοί δεν κατάφεραν να κρατήσουν τη γραμμή του δυτικού μετώπου.

    Ο Μαχνό συνέχισε τις επιθέσεις εναντίον του στρατού του Αντόν Ντενίκιν, που εντυπωσίασαν τους αξιωματικούς του Λευκού Στρατού.[15] Έδωσε σημαντική και αυτόκλητη βοήθεια στους μπολσεβίκους όταν πολεμούσαν εναντίον του Αντόν Ντενίκιν στο Κιέβο στα τέλη του 1919.[16]

    1920

    [Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

    Το καλοκαίρι του 1920 η συνεργασία του στρατού του Μαχνό και των μπολσεβίκων συνεχίστηκε εναντίον του στρατηγού Πιότρ Βράνγκελ στην Κριμαία, αλλά μετά την επιτυχή απώθηση του, η Μαχνοβτσίνα κηρύχθηκε πάλι παράνομη.

    Οι μπολσεβίκοι εδραιώθηκαν το φθινόπωρο του 1920 στην κεντρική Ρωσία και μπόρεσαν να ελέγξουν και την Ουκρανία, έτσι με αφορμή τη μη προσβολή των δυνάμεων του Πιότρ Βράνγκελ από τις δυνάμεις του Μαχνό[17] ζήτησαν να ενταχθεί η Μαχνοβτσίνα στον Κόκκινο Στρατό, κάτι που δεν έγινε αποδεκτό με αποτέλεσμα η συμμαχία να λήξει οριστικά το φθινόπωρο του 1920[18] και οι δυο στρατοί να συγκρουστούν καθώς ξεκίνησαν εκκαθαρίσεις εναντίον των Μαχνοβιτών από την Τσεκά.[19]

    1921-1924

    [Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

    Τους επόμενους μήνες και έπειτα από διαδοχικές μάχες που έδωσε με τις Σοβιετικές δυνάμεις, ο Μαχνό τραυματίστηκε και κατέφυγε στη Ρουμανία και από εκεί στη Πολωνία όπου συνελήφθη κατηγορούμενος για συμμετοχή σε φιλοσοβιετικές ενέργειες γεγονός που αρνήθηκε[20] ενώ στο Γκντανσκ τον συνέλαβαν οι Γερμανικές αρχές κατηγορώντας του για τις διώξεις στους Γερμανικής καταγωγής πολίτες, φυλακίστηκε αλλά κατάφερε να αποδράσει.[21]

    Ιδεολογία, πρακτική στα χρόνια του πολέμου

    [Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

    Το πρόγραμμα του Μαχνό, επηρεασμένο από τους αναρχικούς και τους σοσιαλεπαναστάτες ήταν να υπάρχουν "ελεύθερα Σοβιέτ", όπου οι συμμετέχοντες θα μπορούσαν να εκλέγουν οι ίδιοι τους αντιπροσώπους τους, σε συνδιάσκεψη του Σοβιέτ της περιοχής του αποφασίστηκε η απόρριψη της δικτατορίας του ενός κόμματος όπως στόχευαν οι μπολσεβίκοι, η κολλεκτοβιοποιήση εδαφών και επιχειρήσεων καθώς και η δημιουργία συνεταιρισμών. Τα πολιτικά κόμματα απαγορεύτηκαν και σε αντίθεση με τους μπολσεβίκους, η Μαχνοβτσίνα ισχυρίστηκε ότι άφησε τους εργάτες να είναι αυτόνομοι δηλαδή να λειτουργούν χωρίς την καθοδήγηση κάποιου κόμματος. Όπως έγραφαν σε προκήρυξη τους: «Οι Μαχνοβίτες δεν μπορούν παρά να δώσουν συμβουλή και βοήθεια...Σε καμία περίπτωση δεν θα κυβερνήσουν, ούτε επιθυμούν κάτι τέτοιο.»[22]Στις περιοχές που έλεγχε ο στρατός του Μαχνό, γίνανε προσπάθειες για τερματιστεί ο καπιταλισμός, δημιουργήθηκαν συνελεύσεις, η γη από τους γαιοκτήμονες να περάσει στα χέρια των πολλών, ενώ έγιναν προσπάθειες να δημιουργηθεί εκπαιδευτικό σύστημα σύμφωνα με τις αρχές του ελευθεριακού παιδαγωγού Φρανσίσκο Φερέρ.[23] Επέτρεψε την ελευθερία του Τύπου, αλλά όχι των πολιτικών οργανώσεων.[24]

    Ο Μαχνό αποθάρρυνε την ομάδα του από το να κατάσχει αγαθά από τους χωρικούς και για αυτό το λόγο είχε τη φήμη του λιγότερου αγρίου από τις άλλες αντάρτικες ομάδες αν και τελικά οι πράξεις ήταν παρόμοιες.[25] Στις τάξεις της Μαχνοβτσίνα είχαν συρρεύσει αναρχικοί από τη Ρωσία. Παρόλο που μαζεύτηκαν και λίγα εγκληματικά στοιχεία, όπως έγινε σε όλες τις παρατάξεις, το κίνημα του Μαχνό στεκόταν στο ύψος των αξιών του αναρχισμού.[23][ασαφές] Ο Μαχνό απέφυγε να χρησιμοποιήσει στις τάξεις του κινήματος, τους αναρχικούς των πόλεων καθώς πίστευε ότι δεν θα μπορούσαν να καθοδηγήσουν τους αγρότες, ενώ απέφυγε να δρα κοντά σε κατοικημένες περιοχές λόγω του φόβου των αντιποίνων σε αμάχους.[26] Οι Σοβιετικοί όταν ήταν σύμμαχοι μαζί του τον παρουσίαζαν ως λαϊκό ήρωα ενώ μετά τη διάρρηξη των σχέσεων τους τον δυσφημούσαν.[27] Η μπολσεβίκικη προπαγάνδα κατηγόρησε τον Μαχνό για αντισημιτισμό όμως κάτι τέτοιο είναι ανυπόστατο καθώς αρκετές φορές κατέκρινε τον αντισημιτισμό, αν και άντρες του συμμετείχαν σε αντισημιτική βία[28].

    Υπήρχε επίσης μυστική αστυνομία επιφορτισμένη να βρίσκει τους αντιπάλους στο αναρχικό στρατόπεδο αφού ο Μάχνο ήταν αναγκασμένος να προστατέψει το στρατόπεδο των αναρχικών από μυστικούς πράκτορες των αντιπάλων του.[23] Παρά την προσπάθεια του Μάχνο να αποφύγει τη στρατιωτικοποίηση, σημαντικοί αξιωματικοί διορίζονταν από τον ίδιο ενώ οι υπόλοιποι εκλέγονταν από τις συνελεύσεις στρατιωτών ενώ παράλληλα ο στρατός του λειτουργούσε με την παραδοσιακή στρατιωτική πειθαρχεία των Κοζάκων.[29] Ο Μαχνό έκανε υποχρεωτική στρατολόγηση αν και ήθελε να παραμείνει ο στρατός του εθελοντικός, όμως αυτό το έκανε σε ένα βαθμό γιατί οι επιστρατευμένοι αγρότες θα μπορούσαν να δικαιολογηθούν για να μην γίνονταν αντεκδικήσεις.[30] Διατηρούσε ειδικό σώμα 200 περίπου σωματοφυλάκων που πιθανόν έπαιρνε μέρος σε ειδικές αποστολές.[31] Ο Μαχνό εξέδωσε νόμισμα και αργότερα το αποκήρυξε[32].

    Πιστώνεται την εφεύρεση της τατσάνκα (tachanka), ενός κάρου που έφερε τοποθετημένο ένα βαρύ πολυβόλο.[33]

    Η ανάμειξη των Ελλήνων στο συγκεκριμένο κίνημα εντάσσεται στις ευρύτερες πολιτικές ζυμώσεις που έλαβαν χώρα στις ελληνικές περιοχές της νότιας Ουκρανίας και ιδιαίτερα της Μαριούπολης με τα 25 ελληνικά χωριά την περίοδο 1918-19. Ήδη από το 1918 αντάρτικα αποσπάσματα μαχνοβιτών δρούσαν στα ελληνικά χωριά Μαγκούς, Γιάλτα, Μ. Γιανισόλ, Σ. Κερεμεντσίκ κ.ά.[34]

    Βιαιοπραγίες σε βάρος της γερμανόφωνης μειονότητας

    [Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

    Οι Μεννονίτες ήταν μια εύπορη θρησκευτική ομάδα Αναβαπτιστών Χριστιανών Γερμανικής καταγωγής, η οποία συνεργάστηκε με τις Γερμανικές κατοχικές δυνάμεις καθώς και τον Λευκό στρατό[35]. Με τη Συνθήκη του Μπρεστ - Λιτόφσκ, ξαναπήραν τα εδάφη που ήταν παλιότερα δικά τους και οργάνωσαν παραστρατιωτικές μονάδες ("Selbstschutz")[36] με τη βοήθεια των κεντρικών δυνάμεων και επιτέθηκαν στις δυνάμεις που υποστήριζαν την επανάσταση. Από την περίοδο της κατοχής είχαν γίνει στόχοι επιδρομών των δυνάμεων του Μαχνό και η παραδοσιακή φιλειρηνική μειονότητα διχάστηκε ως προς τις επιλογές αντίδρασής της. Μεταξύ άλλων έγιναν στόχος λόγω του πλούτου τους, της κοινωνικής θέσης τους αλλά και την υποστήριξη τους στις δυνάμεις που ήταν εχθρικές απέναντι στην επανάσταση.[37] Ειδικότερα κατά το 1919 γίνανε στόχοι καταστροφικών επιδρομών.[38] Για τη μειονότητα το πρόσωπο του Μαχνό αποτελεί μια καθολικά αρνητική προσωπικότητα, ενώ στην αναρχική ιστοριογραφία απουσιάζουν τα γεγονότα που περιλαμβάνουν τους Μεννονίτες [39] επιπλέον οι Μεννονίτες δεν αναφέρονται με το ονομα τους, αλλά ως "γερμανοί αποικιοκράτες" ή "καπιταλιστές εκμεταλλευτές".

    Σε μια μόνο περιοχή 100 γυναίκες είχαν σύφιλη από τους βιασμούς του στρατού του Μαχνό. Ενώ κατά την οπτική Μεννονιτών, "κληρονομιά" των Μαχνοβιτών ήταν η επιδημία τύφου του 1920[40][41] καθώς με τους βιασμούς διαδόθηκε ο τύφος και άλλα σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα.[42]

    Τον Νοέμβρη του 1919 δυνάμεις του Μαχνό απέκλεισαν το χωριό Άιχενφελντ[43] από όλες τις εξόδους και εκτέλεσαν 70 άντρες και 5 γυναίκες ενώ υπήρξαν πολλοί βιασμοί γυναικών. Ενώ τις επόμενες ημέρες τα θύματα φτάσανε τους 136. Το γεγονός αναφέρεται ως σφαγή του Άιχενφελντ[44]. Μια εκτίμηση υπολογίζει ότι υπήρξαν μεταξύ 2.000 με 3.000 συνολικά τα θύματα της μειονότητας[45].

    Παρίσι

    [Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

    Τελικά, διέφυγε στο Παρίσι το 1925. Εκεί συμμετείχε σε ομάδα Ρώσων αναρχικών εξόριστων, οι οποίοι εξέδιδαν το περιοδικό Dielo Truda από το οποίο πήρε το όνομα και η ομάδα. Εξέδωσαν το φυλλάδιο για την "Οργανωτική Πλατφόρμα της Γενικής Ένωσης Αναρχικών" το 1926, με το οποίο καλούσαν για καλύτερη οργάνωση των αναρχικών[46] και τον συντονισμό μέσω κεντρικής επιτροπής[47]. Το κείμενο προκάλεσε αρκετές συζητήσεις και αντιδράσεις (από τους Ερρίκο Μαλατέστα, Βολίν, Έμμα Γκόλντμαν), με κύριο επιχείρημα ότι εισήγαγε εξουσιαστικές ιδέες. Βασική εναντίωση του Μαλατέστα ήταν η αρχή της συλλογικής ευθύνης όπου η κάθε ένωση θα ήταν συλλογικά υπεύθυνη για τις πράξεις του κάθε μέλους.[48] Ο Μαλατέστα συμφώνησε πάντως πως υπήρχε ανάγκη για οργανωτική ενότητα των αναρχικών, ενώ κρίνοντας από τον 21ο αιώνα, οι Μίχαελ Σμιτ και Λούσιεν φαν ντερ Βαλτ θεωρούν πως οι ιδέες του κειμένου δεν ξέφυγαν από τις κλασσικές αναρχικές παραδόσεις.[49]

    Πέθανε στο Παρίσι, όπου ζούσε σε πολύ δύσκολες συνθήκες με τη γυναίκα του και την κόρη του[47], από φυματίωση[50] ή κατά άλλους από το ποτό και τη φτώχεια[51].

    Κριτική στο πρόσωπο του

    [Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

    Επέδειξε ιδιαίτερη ικανότητα στη στρατιωτική ηγεσία ενώ η προσωπικότητα του μαγνήτιζε ανθρώπους, από την άλλη πλευρά είχε ευμετάβλητο και οξύθυμο χαρακτήρα και ήταν καχύποπτος[3]. Ημερολόγιο της εποχής στελέχους της Μαχνοβίτικης αντικασκοπείας ανέφερε ότι ο Μαχνό απείλησε με εκτέλεση αξιωματικό που φλέρταρε τη γυναίκα του.[52]

    Ο Βολίν όντας στην εξορία και έχοντας πλέον εχθρικές σχέσεις με τον Μαχνό, τον κατηγόρησε για τα πεπραγμένα του στον Μαύρο στρατό, για εξουσιαστική νοοτροπία, υπερβολική βία, βιασμούς[53] και συνεχή μέθη. Κατηγορίες τις οποίες υιοθέτησαν και άλλα στελέχη του Μαύρου Στρατού και άλλοι αναρχικοί.[54][55] Αντίθετα η Ίντα Μετ ανέφερε ότι η γυναίκα του Μαχνό ήταν συνέχεια δίπλα του, και είχε ενεργή δράση εναντίον των βιαστών και κάτι τέτοιο ήταν ανυπόστατο. Ο Αλεξάντερ Μπέρκμαν σε γράμμα του ανέφερε ότι ο Μαχνό είχε στρατιωτική ιδιοσυγκρασία και βρισκόταν στην απόλυτη επιρροή του Αρσίνοφ.[56]

    Ο Ιστορικός του αναρχικού κινήματος Τζωρτζ Γούντκοκ σε βιβλίο του 1962 του πιστώνει εξαιρετικές στρατιωτικές ικανότητες αλλά του χρεώνει ότι ο στρατός του ήταν ελευθεριακός μόνο κατ' όνομα.[57] Ο Πήτερ Μάρσαλ αναφέρει ότι την περίοδο 1918-9 ο Μαχνό συνέβαλε στο αναρχικό όραμα μιας ελεύθερης κοινωνίας βασισμένης σε κοινότητες αλλά ύστερα από τα μέσα του 1919 ουσιαστικά ξεκίνησε μια χαλαρή διακυβέρνηση από τον ίδιο και τους συντρόφους του.[58] Ο Τζέημς Τζολ τον χαρακτηρίζει "άγριο μπεκρή" και γυναικά αλλά του αναγνωρίζει ότι πέτυχε μοναδικό επίτευγμα στην ιστορία του αναρχισμού.[59] Αντίθετα κατά τον Αλεξάντρ Σκιρντά δεν υπάρχουν ασφαλή στοιχεία που να τεκμηριώνουν ότι είχε τη συνήθεια να πίνει.[60] Ο Michael Malet αναφέρεται στο ευρύτερο πρόβλημα του αλκοολισμού που υπήρχε στο στρατό του Μαχνό.[61]

    Αν και πολλές μαρτυρίες δεν διασώθηκαν λόγω του ψυχολογικού τραύματος θυμάτων[62], συγγραφείς με οπτική φιλική στους Μεννονίτες έχουν αμφισβητήσει την αναρχική ιδεολογία του Μαχνό ενώ παράλληλα αναρχικοί συγγραφείς έχουν επικριθεί ως απολογητές του.[63] Η οπτική ορισμένων από τη μειονότητα των Μεννονιτών είναι ότι δέχτηκαν πρώτοι επίθεση από τις δυνάμεις του Μαχνό και ύστερα φτιάξανε τάγματα ασφαλείας για τη προστασία τους.[64]

    Βιβλιογραφία

    [Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

    Πολιτιστικές επιρροές

    [Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

    Στα τέλη του 2013 η Ουκρανική κεντρική τράπεζα ανακοίνωσε την κυκλοφορία νομίσματος με την εικόνα του Νέστορ Μαχνό. [65]

    Στην οθόνη

    [Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

    Οι «9 ζωές του Νέστορ Μαχνό» (Девять жизней Нестора Махно) είναι μια σειρά 12 επεισοδίων για τον ουκρανό επαναστάτη Μαχνό και το αγροτικό μαχνοβίτικο κίνημα. Γυρίστηκε στην Ουκρανία το 2005 και προβλήθηκε από τη ρώσικη κρατική τηλεόραση 2 χρόνια αργότερα. Βλέπε: «Οι 9 Ζωές του Νέστορ Μαχνό» (τηλεοπτική σειρά – ελληνικοί υπότιτλοι)

    Πιοτρ Αρσίνοφ

    Παραπομπές

    [Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
    1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Smele 2015, σελ. 188.
    2. ↑ Peter Arshinov HISTORY OF THE MAKHNOV1ST MOVEMENT (1918-1921) Translated by Lorraine and Fredy Perlman Black & Red Detroit Solidarity Chicago 1974
    3. ↑ 3,0 3,1 Russia in Flames: War, Revolution, Civil War, 1914 - 1921 1st Edition, Laura Engelstein, Oxford University Press, 2018 σελ 458
    4. ↑ 4,0 4,1 Joll 1975, σελ. 205.
    5. ↑ Joll 1975, σελίδες 205-07.
    6. ↑ The Russian Anarchists, Paul Avrich σελ 210
    7. ↑ The Russian Anarchists, Paul Avrich σελ 211-2
    8. ↑ Russia in Flames: War, Revolution, Civil War, 1914 - 1921 1st Edition, Laura Engelstein, Oxford University Press, 2018 σελ 459
    9. ↑ Akulov, Mikhail. 2013. War Without Fronts: Atamans and Commissars in Ukraine, 1917-1919. Doctoral dissertation, Harvard University σελ 330 Makhno, ever sinceNovember 1918 de facto partner of the Bolsheviks
    10. ↑ Reform in Revolutionary Times: The Civil-Military Relationship in Early Soviet Russia, σελίδα 123 Vasilis Vourkoutiotis
    11. ↑ A History of Ukraine: The Land and Its Peoples, Second Edition 2nd Edition Paul Robert Magocsi σελ 529
    12. ↑ Akulov, Mikhail. 2013. War Without Fronts: Atamans and Commissars in Ukraine, 1917-1919. Doctoral dissertation, Harvard University σελ 256-7
    13. ↑ Akulov, Mikhail. 2013. War Without Fronts: Atamans and Commissars in Ukraine, 1917-1919. Doctoral dissertation, Harvard University σελ 256 και 330
    14. ↑ The Russian Anarchists, Paul Avrich σελ 216
    15. ↑ Russia in Flames: War, Revolution, Civil War, 1914 - 1921 1st Edition, Laura Engelstein, Oxford University Press, 2018 σελ 465
    16. ↑ Russia in Flames: War, Revolution, Civil War, 1914 - 1921 1st Edition, Laura Engelstein, Oxford University Press, 2018 σελ 466
    17. ↑ Akulov, Mikhail. 2013. War Without Fronts: Atamans and Commissars in Ukraine, 1917-1919. Doctoral dissertation, Harvard University σελ 410
    18. ↑ Joll 1975, σελ. 209.
    19. ↑ Smele 2015, σελ. 189-90.
    20. ↑ Smele 2015, σελ. 191
    21. ↑ Makhno–Anarchy's Cossack: The Struggle for Free Soviets in the Ukraine 1917–1921. Translated by Sharkey, Paul. Oakland: AK Press. σελ 408
    22. ↑ Smele 2015, σελ. 189: Στα αγγλικά "The Makhnovists can do no more than give aid and counsel … In no circumstances can they, nor do they wish to, govern."
    23. ↑ 23,0 23,1 23,2 Smele 2015, σελ. 189
    24. ↑ Joll 1975, σελ. 207.
    25. ↑ Russia in Flames: War, Revolution, Civil War, 1914 - 1921 1st Edition, Laura Engelstein, Oxford University Press, 2018 σελ 459-460
    26. ↑ Reform in Revolutionary Times: The Civil-Military Relationship in Early Soviet Russia, σελίδα 124 Vasilis Vourkoutiotis
    27. ↑ Russia in Flames: War, Revolution, Civil War, 1914 - 1921 1st Edition, Laura Engelstein, Oxford University Press, 2018 σελ 461
    28. ↑ Russia in Flames: War, Revolution, Civil War, 1914 - 1921 1st Edition, Laura Engelstein, Oxford University Press, 2018 σελ 518
    29. ↑ The Russian Anarchists, Paul Avrich σελ 215
    30. ↑ ΟΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ Συγγραφέας: ΤΖΟΛ ΤΖΕΗΜΣ Εκδότης: ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ σελίδα 206-7
    31. ↑ Nestor Makhno in the Russian Civil War, Malet, Michael έκδοση 1982 σελίδα 102
    32. ↑ THE HISTORY OF UKRAINE, Paul Kubicek, Greenwood Press, 2008 σελ 88
    33. ↑ Michael Malet, Nestor Makhno in the Russian Civil War, Macmillan, 1982, σελίδα 85
    34. ↑ Participation of Priazov'ye Greek Colonists in the Makhnovist Movement (1918-1921) V. M. Chop, ανακτήθηκε στις 7/4/2019
    35. ↑ The Holocaust and the Germanization of Ukraine, Eric Steinhart, Cambridge University Press, 2015, σελίδα 27
    36. ↑ Cornelius J. Dyck, An Introduction to Mennonite History : Popular History of the Anabaptists and the Mennonites, Herald Press, 1993 σελ 186
    37. ↑ Marlene Epp, Women Without Men: Mennonite Refugees of the Second World War, UNIVERSITY OF TORONTO PRESS, 2000 σελίδα 19
    38. ↑ A History of Ukraine: The Land and Its Peoples, Second Edition 2nd Edition Paul Robert Magocsi σελ 541 Then, during 1919 and the height of the peasant leader Makhno’s military ravages, many German villages, especially in Katerynoslav province, were attacked in destructive pogroms.
    39. ↑ The Makhnos of Memory: Mennonite and Makhnovist Narratives of the Civil War in Ukraine, 1917-1921 by Sean David Patterson σελ 4-5
    40. ↑ Playground of Violence: Mennonites and Makhnovites in the Time of War and Revolution Mikhail Akulov The Kazakh-British Technical University, Almaty, Kazakhstan, International Relations and Diplomacy, July 2015, Vol. 3, No. 7, 446 doi:
    41. ↑ Rempel, David G.; Carlson, Cornelia Rempel (2003). A Mennonite Family in Tsarist Russia and the Soviet Union. σελίδα 241
    42. ↑ University of Alberta THE FATE OF MENNONIT ES IN UKRAINE AND THE CRIMEA DURING SOVIET COLLECTIVIZATION AND THE FAMINE (1930-1933) COLIN PETER NEUFELDT σελ 13-4
    43. ↑ Historian Mennonite] A PUBLICATION OF THE MENNONITE HERITAGE CENTRE and THE CENTRE FOR MB STUDIES IN CANADA, Eichenfeld Massacre Revisited by Sean Patterson σελ 2
    44. ↑ The Makhnos of Memory: Mennonite and Makhnovist Narratives of the Civil War in Ukraine, 1917-1921 by Sean David Patterson σελ 124
    45. ↑ Nestor Ivanovich Maikhno 1889-1934 : Died as Exile in Paris William Schroeder Winnipeg, Canada Journal of Mennonite Studies Vol. 6,1988 σελ 215
    46. ↑ 2019 The Palgrave Handbook of Anarchism Editors: Levy, Carl, Adams, Matthew (Eds.) Turcato, Davide σελίδα 243
    47. ↑ 47,0 47,1 The Russian Anarchists, Paul Avrich σελ 241
    48. ↑ Making Sense of Anarchism Errico Malatesta’s Experiments with Revolution, 1889-1900, Turcato, Davide σελ 196-7
    49. ↑ *Graham, Robert (2005). «Preface». Anarchism: a Documentary History of Libertarian Ideas: from Anarchy to Anarchism Vol 3. Montréal: Black Rose Books. σελ. 459. ISBN 1-55164-250-6. 
    50. ↑ The Russian Anarchists, Paul Avrich σελ 249
    51. ↑ Marshall, Peter H. (1993). Demanding the Impossible: A History of Anarchism. Fontana. ISBN 978-0-00-686245-1. σελ 475
    52. ↑ The Makhnos of Memory: Mennonite and Makhnovist Narratives of the Civil War in Ukraine, 1917-1921 by Sean David Patterson σελ 67
    53. ↑ Footman, David 1961, Civil War in Russia, Faber & Faber. σελ 289 Voline goes on : The second failing of Makhno and of many of his close associates was their attitude towards women. These men, especially when intoxicated, could not refrain from behaviour that was improper disgusting would often be the correct adjective amounting almost to orgies in which certain women were obliged to participate.
    54. ↑ Peters, Victor 1970, Nestor Makhno: The Life of an Anarchist, Echo Books. σελ 58-9 but Makhno's regime he labels an "anti-authority" authoritarianism a "bastardization" of anarchy, which should be rejected.
    55. ↑ The Makhnos of Memory: Mennonite and Makhnovist Narratives of the Civil War in Ukraine, 1917-1921 by Sean David Patterson σελ 65-6
    56. ↑ The Russian Anarchists, Paul Avrich σελ 242
    57. ↑ Anarchism: A History of Libertarian Ideas and Movements is a 1962 book about the history of anarchism by George Woodcock. 1962 σελίδα 421
    58. ↑ Marshall, Peter H. (1993). Demanding the Impossible: A History of Anarchism. Fontana σελίδα 474
    59. ↑ ΟΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ Συγγραφέας: ΤΖΟΛ ΤΖΕΗΜΣ Εκδότης: ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ σελίδα 209
    60. ↑ Makhno–Anarchy's Cossack: The Struggle for Free Soviets in the Ukraine 1917–1921. Translated by Sharkey, Paul. Oakland: AK Press. σελ 302
    61. ↑ Nestor Makhno in the Russian Civil War, Malet, Michael έκδοση 1982 σελίδα 101
    62. ↑ "Sadly there are no diaries of the Grandmothers\" Healing Ancestral Wounds - An Exploration of Two Grandfather's Personal Mennonite Texts, 1852 - 1945, Eleanore Margaret Koop σελίδες 34-5, 2011 ST. STEPHEN’S COLLEGE
    63. ↑ The Makhnos of Memory: Mennonite and Makhnovist Narratives of the Civil War in Ukraine, 1917-1921 by Sean David Patterson σελ 71-2
    64. ↑ The Abuse of Power Among Mennonites in South Russia, Jacob A. Loewen, Abbotsford, British Colunzbia Wesley J. Prieb, Tabor College, Hillsboro, Kansas σελ 29 Journal of Mennonite Studies Vol. 14,1996
    65. ↑ On 25 October 2013, two new commemorative coins of Ukraine – “Olha Kobylianska” and “Nestor Makhno” – entered into circulation Αρχειοθετήθηκε 2019-04-07 στο Wayback Machine.. National Bank of Ukraine. ανακτήθηκε στις 7/4/2019

    Πηγές

    [Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
    Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Νέστορ_Μαχνό&oldid=9921785"