Βίος του Πλάτωνα

Προτομή του Πλάτωνα

Ο Πλάτων (αρχαία ελληνικά: Πλάτων‎‎, "πλατύς, ευρύστερνος" π. 428/427 – 348/347 π.Χ.) ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος, ο δεύτερος από την τριάδα των αρχαίων Ελλήνων, μαζί με τον Σωκράτη και τον Αριστοτέλη, που λέγεται ότι έθεσε τα φιλοσοφικά θεμέλια του δυτικού πολιτισμού.

Λίγα είναι γνωστά για τα πρώτα χρόνια και για την εκπαίδευση του Πλάτωνα. Ο Πλάτων καταγόταν από μια από τις πιο πλούσιες και πολιτικά δραστήριες οικογένειες της Αθήνας. Οι αρχαίες πηγές τον περιγράφουν ως ένα έξυπνο αλλά σεμνό αγόρι που διέπρεπε στις σπουδές του. Ο πατέρας του έκανε τα πάντα για να δώσει στον γιο του σωστή εκπαίδευση, επομένως ο Πλάτωνας πρέπει να διδάχθηκε γραμματική, μουσική, γυμναστική και φιλοσοφία από διακεκριμένους δασκάλους της εποχής του.

Ημερομηνία και τόπος γέννησης

Η συγκεκριμένη χρονολογία γέννησης του Πλάτωνα δεν είναι γνωστή. Με βάση τις αρχαίες πηγές, οι περισσότεροι σύγχρονοι μελετητές εκτιμούν ότι ο Πλάτων γεννήθηκε μεταξύ 428 και 427 π.Χ. Ο γραμματικός Απολλόδωρος ο Αθηναίος υποστηρίζει στα Χρονικά του ότι ο Πλάτων γεννήθηκε το πρώτο έτος της 88ης Ολυμπιάδας (427 π.Χ.), την έβδομη ημέρα του μήνα Θαργηλιώνα. Σύμφωνα με έναν άλλο βιογράφο του, Νεάνθη τον Κυζικηνό, ο Πλάτων πέθανε 84 ετών. Αν δεχτούμε την εκδοχή του Νεάνθη, ο Πλάτων ήταν νεότερος από τον Ισοκράτη κατά έξι χρόνια, και ως εκ τούτου γεννήθηκε το δεύτερο έτος της 87ης Ολυμπιάδας, τη χρονιά που πέθανε ο Περικλής (429 π.Χ.).

Το Χρονικό του Ευσεβίου της Καισαρείας ονομάζει το τέταρτο έτος της 89ης Ολυμπιάδας ως του Πλάτωνα, όταν ήταν άρχων ο Στρατοκλής, ενώ το Αλεξανδρινό χρονικό αναφέρει την 89η Ολυμπιάδα, επί άρχοντα Ισάρχου. Σύμφωνα με το λεξικό Σούδα, ο Πλάτων γεννήθηκε στην Αίγινα την 88η Ολυμπιάδα εν μέσω των προετοιμασιών για τον Πελοποννησιακό Πόλεμο και έζησε 82 χρόνια. Ο σερ Τόμας Μπράουν θεωρεί επίσης ότι ο Πλάτων γεννήθηκε στην 88η Ολυμπιάδα. Οι πλατωνιστές της Αναγέννησης γιόρτασαν τη γέννηση του Πλάτωνα στις 7 Νοεμβρίου. Ο Ούλριχ Βιλαμόβιτς εκτιμά ότι ο Πλάτων γεννήθηκε όταν ήταν άρχων ο Διότιμος, δηλαδή μεταξύ 29 Ιουλίου 428 και 24 Ιουλίου 427 π.Χ. Ο Έλληνας φιλόλογος Ιωάννης Καλιτσουνάκης πιστεύει ότι ο φιλόσοφος γεννήθηκε στις 26 ή 27 Μαΐου 427 π.Χ., ενώ ο Τζόναθαν Μπαρνς θεωρεί έτος γέννησης του Πλάτωνα το 428 π.Χ. Από την πλευρά της, η Ντέμπρα Νέιλς ισχυρίζεται ότι ο φιλόσοφος γεννήθηκε το 424/423 π.Χ.

Η γενέτειρα του Πλάτωνα επίσης αμφισβητείται. Ο Διογένης Λαέρτιος αναφέρει ότι ο Πλάτων «γεννήθηκε, σύμφωνα με ορισμένους συγγραφείς, στην Αίγινα στο σπίτι του Φιδιάδη γιου του Θαλή». Ο Διογένης αναφέρει ως μία από τις πηγές του την Παντοδαπή ιστορία του Φαβωρίνου. Σύμφωνα με τον Φαβωρίνο, ο Αρίστων και η οικογένειά του στάλθηκαν από την Αθήνα για να εγκατασταθούν ως κληρούχοι (άποικοι που διατηρούν την αθηναϊκή υπηκοότητα), στο νησί της Αίγινας, από το οποίο εκδιώχθηκαν από τους Σπαρτιάτες μετά τη γέννηση του Πλάτωνα εκεί. Η Νέιλς επισημαίνει ωστόσο ότι δεν υπάρχει καμία αναφορά για σπαρτιατική εκδίωξη Αθηναίων από την Αίγινα μεταξύ 431 και 411 π.Χ. Από την άλλη, κατά τη νικίεια ειρήνη, η Αίγινα αφέθηκε σιωπηρά υπό τον έλεγχο της Αθήνας και οι Σπαρτιάτες κατέλαβαν το νησί μόλις το καλοκαίρι του 411. Επομένως, η Νέιλς συμπεραίνει ότι «ίσως ο Αρίστων ήταν κληρούχος, ίσως πήγε στην Αίγινα το 431, και ίσως ο Πλάτων γεννήθηκε στην Αίγινα, αλλά τίποτα από αυτά δεν επιτρέπει την ακριβή χρονολόγηση του θανάτου του Αρίστωνα (ούτε της γέννησης του Πλάτωνα)». Η Αίγινα θεωρείται ο τόπος γέννησης του Πλάτωνα και από το λεξικό Σούδα.

Οικογένεια

Πατέρας του Πλάτωνα ήταν ο Αρίστων, από τον δήμο του Κολλυτού. Σύμφωνα με μια παράδοση, που αναφέρεται από τον Διογένη Λαέρτιο αλλά αμφισβητείται από τον Ούλριχ Βιλαμόβιτς, ο Αρίστων ήλκε την καταγωγή του από τον βασιλιά της Αθήνας, Κόδρο, και τον βασιλιά της Μεσσηνίας, Μέλανθο. Ο ίδιος ο Κόδρος ήταν ημίθεος που είχε πατέρα τον θεό της θάλασσας Ποσειδώνα. Ωστόσο, αυτοί οι ισχυρισμοί δεν αναφέρονται στους διαλόγους του φιλοσόφου. Μητέρα του Πλάτωνα ήταν Περικτιόνη, η οικογένεια της οποίας είχε σχέση με τον διάσημο Αθηναίο νομοθέτη και λυρικό ποιητή Σόλωνα. Η γενιά του Σόλωνα φτάνει μέχρι τον Δροπίδη, άρχοντα το 644 π.Χ. Η Περικτιόνη ήταν αδελφή του Χαρμίδη και ξαδέλφη του Κριτία, δύο εξεχουσών μορφών από τους Τριάκοντα Τυράννους, το βραχύβιο ολιγαρχικό καθεστώς που ακολούθησε την κατάρρευση της Αθήνας στο τέλος του Πελοποννησιακού Πολέμου (404–403 π.Χ.).

Εκτός από τον ίδιο τον Πλάτωνα, ο Αρίστων και η Περικτιόνη είχαν άλλα τρία παιδιά. Αυτά ήταν δύο γιοι, ο Αδείμαντος και Γλαύκων, και μια κόρη, Πωτώνη, μητέρα του Σπευσίππου (ανιψιού και διαδόχου του Πλάτωνα ως επικεφαλής της φιλοσοφικής του Ακαδημίας). Σύμφωνα με την Πολιτεία, ο Αδείμαντος και ο Γλαύκων ήταν μεγαλύτεροι από τον Πλάτωνα. Τα δύο αδέρφια διακρίθηκαν στη Μάχη των Μεγάρων, όταν ο Πλάτων δεν θα μπορούσε να είναι πάνω από 5 ετών. Ωστόσο, στα Απομνημονεύματά του, ο Ξενοφών παρουσιάζει τον Γλαύκωνα ως νεότερο του Πλάτωνα.

Ο Αρίστων φαίνεται να πέθανε όταν ο Πλάτων ήταν μικρός, αν και η ακριβής χρονολόγηση του θανάτου του είναι δύσκολη. Όταν πέθανε ο Αρίστων, ο αθηναϊκός νόμος απαγόρευε τη νομική ανεξαρτησία των γυναικών και, ως εκ τούτου, η Περικτιόνη παντρεύτηκε τον Πυριλάμπη, αδελφό της μητέρας της^a[›] (ο ίδιος ο Πλάτων λέει ότι ήταν θείος του Χαρμίδη), που είχε υπηρετήσει πολλές φορές ως πρέσβης στην περσική αυλή και ήταν φίλος του Περικλή, ηγέτη της δημοκρατικής παράταξης στην Αθήνα. Ο Πυριλάμπης είχε έναν γιο από προηγούμενο γάμο, τον Δήμο, που φημιζόταν για την ομορφιά του. Η Περικτιόνη γέννησε τον δεύτερο γιο του Πυριλάμπη, τον Αντιφώντα, ετεροθαλή αδερφό του Πλάτωνα, ο οποίος εμφανίζεται στον Παρμενίδη, όπου λέγεται ότι εγκατέλειψε τη φιλοσοφία, για να αφιερώσει τον χρόνο του στα άλογα. Έτσι ο Πλάτων ανατράφηκε σε ένα σπίτι με τουλάχιστον έξι παιδιά, από τα οποία ήταν το νούμερο πέντε.

Αν και δεν το έκανε για τον εαυτό του, ο Πλάτων συνήθιζε να εισάγει συγγενείς του στους διαλόγους του: ο Χαρμίδης έχει έναν διάλογο που φέρει το όνομά του. Ο Κριτίας μιλάει και στον Χαρμίδη και στον Πρωταγόρα. Ο Αδείμαντος και ο Γλαύκων παίρνουν εξέχοντα μέρη στην Πολιτεία. Από αυτές και άλλες αναφορές μπορεί κανείς να ανακατασκευάσει το γενεαλογικό του δέντρο. Σύμφωνα με τον Τζον Μπέρνετ, «η εναρκτήρια σκηνή του Χαρμίδη αποτελεί εξύμνηση ολόκληρης της [οικογενειακής] συγγένειας».

Όνομα

Σύμφωνα με τον Διογένη, ο φιλόσοφος πήρε το όνομά του από τον παππού του Αριστοκλή, αλλά ο προπονητής του στην πάλη, ο Αρίστων από το Άργος, τον ονόμασε «Πλάτωνα», που σημαίνει «πλατύς» λόγω της εύρωστης σιλουέτας του. Ο Διογένης αναφέρει τρεις πηγές για το όνομα του Πλάτωνα (Αλέξανδρος ο Πολυίστωρ, Νεάνθης ο Κυζικηνός και ανώνυμες πηγές), σύμφωνα με τις οποίες ο φιλόσοφος πήρε το όνομά του από το ευρύ (πλατύτης) στέρνο του, την ευγλωττία του ή επειδή είχε πολύ πλατύς μέτωπο. Όλες αυτές οι πηγές του Διογένη χρονολογούνται από την αλεξανδρινή περίοδο, η οποία πήρε πολλές πληροφορίες από τους περιπατητικούς προδρόμους της. Πρόσφατοι μελετητές αμφισβήτησαν τον Διογένη και υποστήριξαν ότι Πλάτων ήταν το αρχικό όνομα του φιλοσόφου και ότι ο θρύλος ότι το όνομά του υπήρξε Αριστοκλής προήλθε από την ελληνιστική εποχή. Ο Γκάθρι επισημαίνει ότι το Πλάτων ήταν κοινό όνομα στην αρχαία Ελλάδα, με 31 περιπτώσεις να είναι γνωστές μόνο στην Αθήνα.

Θρύλοι

Σύμφωνα με αναφορές αρχαίων συγγραφέων, η μητέρα του Πλάτωνα έμεινε έγκυος από ένα θεϊκό όραμα: ο Αρίστων προσπάθησε να κατακτήσει την Περικτιόνη, αλλά απέτυχε. Τότε, του εμφανίστηκε σε όραμα ο Απόλλωνας και, ως αυτού, ο Αρίστων δεν συνευρέθηκε ερωτικά με την Περικτιόνη. Όταν εκείνη γέννησε τον Πλάτωνα, μόνο τότε ξάπλωσε μαζί της ο άντρας της. Σύμφωνα με έναν άλλο μύθο, ενώ ο Πλάτων κοιμόταν ως βρέφος στον Υμηττό (οι γονείς του έκαναν θυσίες στις Μούσες και τις Νύμφες), κάθισαν μέλισσες στα χείλη του. Αυτό ήταν οιωνός του γλυκού ύφους με το οποίο θα μιλούσε για τη φιλοσοφία.

Προτομή του Σωκράτη, ρωμαϊκό μάρμαρο (Λούβρο, Παρίσι)

Εκπαίδευση

Ο Απουλήιος μάς πληροφορεί ότι ο Σπεύσιππος εξήρε την οξύνοια και τη σεμνότητα του Πλάτωνα ως παιδιού. Αργότερα, ο ίδιος ο Πλάτων θα χαρακτήριζε ως δώρα της φύσης την ευκολία στη μάθηση, τη μνήμη, τη σοφία, την οξύνοια, το νεανικό πνεύμα και τη μεγαλοπρέπεια ψυχής. Σύμφωνα με τον Διογένη, η μόρφωση του Πλάτωνα, όπως και κάθε άλλου αγοριού στην αρχαία Αθήνα, ήταν σωματική όσο και πνευματική. Διδάχθηκε γραμματική (δηλαδή ανάγνωση και γραφή), μουσική^b[›] και γυμναστική από τους πιο διακεκριμένους δασκάλους της εποχής του. Διέπρεψε τόσο στις σωματικές ασκήσεις που ο Δικαιάρχος έφτασε στο σημείο να πει, στον πρώτο τόμο των Βίων του, ότι ο Πλάτωνας πάλεψε στα Ίσθμια, τα πήγε εξαιρετικά καλά και έγινε πολύ γνωστός. Ο Απουλήιος υποστηρίζει ότι ο φιλόσοφος συμμετείχε επίσης σε δημόσιο διαγωνισμό στα Πύθια. Ο Πλάτων είχε επίσης παρακολουθήσει μαθήματα φιλοσοφίας. Πριν γνωρίσει τον Σωκράτη, γνώρισε τον Κρατύλο (μαθητή του Ηρακλείτου, εξέχοντος προσωκρατικού φιλοσόφου) και μυήθηκε στη φιλοσοφία του Ηρακλείτου.

Σύμφωνα με τους αρχαίους συγγραφείς, υπήρχε η παράδοση ότι η αγαπημένη ασχολία του Πλάτωνα στα νεανικά του χρόνια ήταν ποίηση. Έγραψε ποιήματα, διθυράμβους στην αρχή, και στη συνέχεια λυρικά ποιήματα και τραγωδίες (μία τετραλογία), αλλά εγκατέλειψε αυτό του το πάθος και έκαψε τα ποιήματά του όταν γνώρισε τον Σωκράτη και στράφηκε στη φιλοσοφία. Υπήρχε επίσης μια ιστορία ότι την ημέρα που του εμπιστεύθηκαν τον Πλάτωνα, ο Σωκράτης είπε ότι του είχε παραδοθεί ένας κύκνος. Οι σύγχρονοι μελετητές πιστεύουν ότι ο Πλάτωνας ήταν πιθανότατα μικρό παιδί όταν γνώρισε τον Σωκράτη. Η εκτίμηση αυτή βασίζεται στο γεγονός ότι ο Κριτίας και ο Χαρμίδης, στενοί συγγενείς του Πλάτωνα, ήταν φίλοι του Σωκράτη.

Τα κοινά

«Ορισμένοι άντρες που ανέλαβαν αξιώματα κάλεσαν τον σύντροφό μας Σωκράτη ενώπιον των δικαστηρίων, κατηγορώντας τον με την πιο ανίερη κατηγορία που στον Σωκράτη άξιζε λιγότερο απ' όλους· γιατί αυτοί οι άνδρες τον κατηγόρησαν για ασέβεια, τον καταδίκασαν και τον σκότωσαν – τον ίδιο άνθρωπο που προηγουμένως, όταν οι ίδιοι είχαν την ατυχία να βρεθούν στην εξορία, αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στην ανίερη σύλληψη ενός από τους φίλους των ανδρών που τότε εξορίστηκαν».

— Πλάτων (;) Έβδομη επιστολή

Σύμφωνα με την Έβδομη επιστολή, της οποίας η αυθεντικότητα αμφισβητείται, όταν ο Πλάτων ενηλικιώθηκε, φανταζόταν ότι θα αναμειχθεί στα κοινά. Στην πραγματικότητα προσκλήθηκε από το καθεστώς των Τριάκοντα Τυράννων (ο Κριτίας και ο Χαρμίδης ήταν μεταξύ των ηγετών τους) να συμμετάσχει στην κυβέρνηση, αλλά δεν δέχτηκε. Ήλπιζε ότι υπό τη νέα ηγεσία η πόλη θα επέστρεφε στη δικαιοσύνη, αλλά σύντομα τον απώθησαν οι βίαιες ενέργειες του καθεστώτος. Αππογοητεύτηκε ιδιαίτερα όταν οι Τριάκοντα προσπάθησαν να εμπλέξουν τον Σωκράτη στη σύλληψη του δημοκρατικού στρατηγού Λέοντος της Σαλαμίνας και στην εκτέλεσή του με συνοπτικές διαδικασίες.

Το 403 π.Χ., η δημοκρατία αποκαταστάθηκε μετά την ανασύνταξη των δημοκρατών στην εξορία, οι οποίοι εισήλθαν στην πόλη μέσω του Πειραιά και συνάντησαν τις δυνάμεις των Τριάκοντα στη Μάχη της Μουνυχίας, όπου σκοτώθηκαν τόσο ο Κριτίας όσο και ο Χαρμίδης. Το 401 π.Χ. οι αποκατεστημένοι δημοκράτες εισέβαλαν στην Ελευσίνα και σκότωσαν τους υπόλοιπους υποστηρικτές της ολιγαρχίας, υποπτευόμενοι ότι προσέλαβαν μισθοφόρους. Μετά την ανατροπή των Τριάκοντα, η επιθυμία του Πλάτωνα να δραστηριοποιηθεί πολιτικά αναζωπυρώθηκε, αλλά η καταδίκη του Σωκράτη σε θάνατο έβαλε τέλος στα σχέδιά του. Ο Πλάτων ταξίδεψε στη Σικελία, την Αίγυπτο και την Ιταλία με οδηγό αυτό το ερώτημα. Το 399 π.Χ., ο Πλάτωνας και άλλοι σωκρατικοί κατέφυγαν προσωρινά στα Μέγαρα με τον Ευκλείδη, ιδρυτή της μεγαρικής φιλοσοφικής σχολής.

Σύμφωνα με τον Διογένη Λαέρτιο, σε όλη τη μετέπειτα ζωή του, ο Πλάτων ενεπλάκη στην πολιτική ζωή της πόλης των Συρακουσών. Ο Πλάτων επισκέφτηκε αρχικά τις Συρακούσες ενώ βρίσκονταν υπό την κυριαρχία του Διονυσίου. Κατά τη διάρκεια εκείνου του πρώτου ταξιδιού, ο κουνιάδος του Διονυσίου, Δίων των Συρακουσών, έγινε μαθητής του Πλάτωνα, αλλά ο ίδιος ο τύραννος στράφηκε εναντίον του Πλάτωνα. Ο Πλάτων παραλίγο να θαναρωθεί, αλλά πουλήθηκε ως σκλάβος. Ο κυρηναϊκός φιλόσοφος Αννίκερις εξαγόρασε την ελευθερία του Πλάτωνα έναντι είκοσι μνων. Μετά τον θάνατο του Διονυσίου, σύμφωνα με την Έβδομη επιστολή του Πλάτωνα, ο Δίων ζήτησε από τον Πλάτωνα να επιστρέψει στις Συρακούσες ως δάσκαλος του Διονυσίου Β΄ που θα γινόταν βασιλιάς φιλόσοφος. Ο Διονύσιος Β΄ φαινόταν να αποδέχεται τις διδασκαλίες του Πλάτωνα, αλλά άρχισε να υποψιάζεται τον Δίωνα, τον θείο του. Ο Διονύσιος έδιωξε τον Δίωνα και κράτησε τον Πλάτωνα παρά τη θέλησή του. Τελικά ο Πλάτων έφυγε από τις Συρακούσες. Ο Δίων θα επέστρεφε για να ανατρέψει τον Διονύσιο και για να κυβερνήσει τις Συρακούσες για μικρό χρονικό διάστημα προτού απομακρυνθεί από τον Κάλιππο, επίσης μαθητής του Πλάτωνα.

Θάνατος

Σύμφωνα με τον Σενέκα, ο Πλάτων πέθανε σε ηλικία 81 ετών την ίδια μέρα που γεννήθηκε. Το λεξικό Σούδα αναφέρει ότι έζησε μέχρι τα 82 του χρόνια, ενώ ο Νεάνθης ισχυρίζεται ότι πέθανε 84 ετών. Διάφορες πηγές έχουν κάνει αναφορές στον θάνατό του. Μια ιστορία, βασισμένη σε ένα καταστραμμένο χειρόγραφο, αναφέρει ότι ο Πλάτων πέθανε στο κρεβάτι του, ενώ μια νεαρή Θρακιώτισσα του έπαιζε φλάουτο. Μια άλλη παράδοση λέει ότι ο Πλάτων πέθανε σε ένα γαμήλιο γλέντι. Η αφήγηση βασίζεται στον Διογένη Λαέρτιο σε μια αφήγηση του Ερμίππου, ενός Αλεξανδρινού του 3ου αι. Σύμφωνα με τον Τερτυλλιανό, ο Πλάτων απλώς πέθανε στον ύπνο του.

Σημειώσεις

^ a: Οι γάμοι μεταξύ θείων και ανιψιών, αλλά και μεταξύ πρώτων εξαδέλφων, ήταν συνηθισμένοι στην αρχαία Αθήνα, προκειμένου να διαφυλαχτούν οι οικογενειακές περιουσίες.

^ b: Ως "μουσική" νοούνται όλοι οι κλάδοι των μουσών: χορός, λυρική ποίηση, επική ποίηση και ορχηστρική μουσική, αλλά και γεωμετρία, ιστορία, αστρονομία και άλλα.

Βιβλιογραφικές αναφορές

Πρωτογενείς

• Apuleius, De Dogmate Platonis, I. See original text in Latin Library.
• Aristophanes.  The Wasps. Wikisource.  See original text in Perseus program.
• Aristotle (1908).  Metaphysics. Wikisource. . See original text in Perseus program.
• Cicero (1853).  On divination. Wikisource. , I, See original text in Latin library.
• Diogenes Laërtius (1925). « Book III». Lives of the Eminent Philosophers. Wikisource. .
• Plato.  Charmides. Wikisource. . See original text in Perseus program.
• Plato (1871).  Gorgias. Wikisource.  See original text in Perseus program.
• Plato (1871).  Parmenides. Wikisource.  See original text in Perseus program.
• Plato.  The Republic. Wikisource. . See original text in Perseus program.
• Plato (1851). « Seventh Letter». Epistles. Wikisource.  See original text in Perseus program.
• Plutarch. « Pericles». Lives. Wikisource.  See original text in Perseus program.
• Thucydides.  History of the Peloponnesian War. Wikisource. , V, VIII. See original text in Perseus program.
• Xenophon (1890s).  Hellenica. Wikisource.  See original text in Perseus program.
• Xenophon, Memorabilia. See original text in Perseus program.

Δευτερογενείς

• Browne, Sir Thomas (1646–1672). Pseudodoxia Epidemica. 
• Guthrie, W. K. C. (1986). A History of Greek Philosophy: Volume 4, Plato: The Man and His Dialogues: Earlier Period. Cambridge University Press. ISBN 0-521-31101-2. 
• Kahn, Charles H. (2004). «The Framework». Plato and the socratic dialogue: The Philosophical Use of a Literary Form. Cambridge University Press. ISBN 0-521-64830-0. 
• Macfait, Ebenezer (1760). Remarks on the life and writings of Plato. Oxford University. 
• Murray, Penelope (1996). «Introduction». Plato on Poetry: Ion; Republic 376e-398b9; Republic 595-608b10. Cambridge University Press. ISBN 0-521-34182-5. 
• Nails, Debra (2006). «The Life of Plato of Athens». A Companion to Plato edited by Hugh H. Benson. Blackwell Publishing. ISBN 1-4051-1521-1. 
• Nails, Debra (2002). «Ariston/Perictione». The People of Plato: A Prosopography of Plato and Other Socratics. Hackett Publishing. ISBN 0-87220-564-9. 
• Nietzsche, Friedrich Wilhelm (1967). «Vorlesungsaufzeichnungen». Werke: Kritische Gesamtausgabe (in German). Walter de Gruyter. ISBN 3-11-013912-X. 
• Notopoulos, A. (April 1939). «The Name of Plato». Classical Philology (The University of Chicago Press) 34 (2): 135–145. doi:10.1086/362227. https://archive.org/details/sim_classical-philology_1939-04_34_2/page/135. 
• «Plato». Encyclopædia Britannica. 2002. 
• «Plato». Encyclopaedic Dictionary The Helios Volume XVI (in Greek). 1952. 
• «Plato». Suda. http://www.stoa.org/sol-bin/search.pl?search_method=QUERY&login=guest&enlogin=guest&page_num=1&user_list=LIST&searchstr=Plato&field=hw_eng&num_per_page=25&db=REAL. 
• Riginos, Alice S. (1976). Platonica. The Anecdotes Concerning the Life and Writings of Plato. Brill. ISBN 90-04-04565-1. 
• Schall, James V. (Summer 1996). «On the Death of Plato». The American Scholar 65. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2020-08-06. https://web.archive.org/web/20200806150440/http://www.morec.com/schall/docs/dieplato.htm. Ανακτήθηκε στις 11 September 2011. 
• Smith, William (1870). «Plato». Dictionary of Greek and Roman Biography and Mythology. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Ιανουαρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 29 Φεβρουαρίου 2024. 
• Tarán, Leonardo (2001). Collected Papers 1962–1999. Brill Academic Publishers. ISBN 90-04-12304-0. 
• Taylor, Alfred Edward (2001). Plato: The Man and his Work. Courier Dover Publications. ISBN 0-486-41605-4. 
• Tennemann, W. G. (1839). «Life of Plato». Selections from German Literature edited by Bela Bates Edwards, Edwards Amasa Park. Gould, Newman and Saxton. 
• Wilamowitz-Moellendorff, Ulrich von (1917). Plato: his Life and Work (translated to Greek by Xenophon Armyros). Kaktos. ISBN 960-382-664-2.