Δικαιώματα του Μαγδεβούργου
Τα Δικαιώματα του Μαγδεβούργου (γερμανικά: Magdeburger Recht), επίσης Νόμος του Μαγδεβούργου, ήταν ένα σύνολο προνομίων πόλης που αναπτύχθηκε για πρώτη φορά από τον Όθων Α΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (936-973) και βασίστηκε στον φλαμανδικό νόμο,[1] που διέπει τον βαθμό εσωτερικής αυτονομίας εντός των πόλεων και των χωριών που χορηγούνταν από τους κυβερνήτες. Ονομάστηκαν από τη γερμανική πόλη Μαγδεβούργο και αυτοί οι χάρτες πόλης ήταν ίσως το πιο σημαντικό σύνολο μεσαιωνικών νόμων στην Κεντρική Ευρώπη. Έγινε η βάση για τους γερμανικούς δημοτικούς νόμους που αναπτύχθηκαν κατά τη διάρκεια πολλών αιώνων στην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.[2] Τα δικαιώματα του Μαγδεβούργου υιοθετήθηκαν και προσαρμόστηκαν από πολλούς μονάρχες, συμπεριλαμβανομένων των ηγεμόνων της Βοημίας, της Μοραβίας, της Ουγγαρίας, της Πολωνίας και της Λιθουανίας, ένα ορόσημο στην αστικοποίηση της περιοχής που οδήγησε στην ανάπτυξη χιλιάδων χωριών και πόλεων.
Διατάξεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Όντας μέλος της Χανσεατικής Ένωσης, το Μαγδεβούργο ήταν μια από τις σημαντικότερες εμπορικές πόλεις, διατηρώντας το εμπόριο με τις Κάτω Χώρες, τις χώρες της Βαλτικής και το εσωτερικό (για παράδειγμα Μπράουνσβαϊγκ). Όπως με τους περισσότερους μεσαιωνικούς νόμους πόλης, τα δικαιώματα στόχευαν κυρίως στη ρύθμιση του εμπορίου προς όφελος των τοπικών εμπόρων και τεχνιτών, οι οποίοι αποτελούσαν το πιο σημαντικό μέρος του πληθυσμού πολλών τέτοιων πόλεων. Οι εξωτερικοί έμποροι που εισέρχονταν στην πόλη δεν είχαν το δικαίωμα να διαπραγματεύονται μόνοι τους, αλλά αναγκάστηκαν να πωλούν τα αγαθά που είχαν φέρει στην πόλη σε ντόπιους εμπόρους, εάν κάποιοι επιθυμούσαν να τα αγοράσουν.
Οι Εβραίοι και οι Γερμανοί ήταν μερικές φορές ανταγωνιστές σε αυτές τις πόλεις. Οι Εβραίοι ζούσαν υπό προνόμια που διαπραγματεύθηκαν προσεκτικά με τον βασιλιά ή τον αυτοκράτορα. Δεν υπόκεινταν στη δικαιοδοσία της πόλης. Αυτά τα προνόμια εγγυήθηκαν ότι θα μπορούσαν να διατηρήσουν την κοινοτική αυτονομία, να ζουν σύμφωνα με τους νόμους τους και να υπόκεινται άμεσα στη βασιλική δικαιοδοσία σε θέματα που αφορούν Εβραίους και Χριστιανούς. Μία από τις διατάξεις που χορηγήθηκαν στους Εβραίους ήταν ότι ένας Εβραίος δεν μπορούσε να εξαναγκαστεί να γίνει Gewährsmann (πληροφοριοδότης). Δηλαδή, είχε το δικαίωμα να κρατήσει εμπιστευτικό πώς είχε αποκτήσει αντικείμενα στην κατοχή του. Ένας Εβραίος με αυτό το δικαίωμα θα μπορούσε να αποκαλύψει εθελοντικά ποιος είχε χαρίσει, πουλήσει ή δανείσει το αντικείμενο, αλλά ήταν παράνομο να τον εξαναγκάσει να το πει. Άλλες διατάξεις που αναφέρονται συχνά ήταν η άδεια πώλησης κρέατος σε χριστιανούς ή η πρόσληψη χριστιανών υπηρετών. Τουλάχιστον από ορισμένους σύγχρονους παρατηρητές, η παράλληλη υποδομή Εβραίων και εθνοτικών κατοίκων θεωρήθηκε σημαντική. Στην πολιτική ανάπτυξης βασιλικής πόλης της μεσαιωνικής Πολωνίας, τόσο οι Γερμανοί έμποροι όσο και οι Εβραίοι κλήθηκαν να εγκατασταθούν στις πόλεις της Πολωνίας.
Διάδοση του νόμου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μεταξύ των πιο προηγμένων συστημάτων του παλαιού γερμανικού νόμου της εποχής, τον 13ο και τον 14ο αιώνα, τα δικαιώματα του Μαγδεβούργου παραχωρήθηκαν σε περισσότερες από εκατό πόλεις στην Κεντρική Ευρώπη εκτός από τη Γερμανία, συμπεριλαμβανομένων των Σλέσβιχ, Βοημία, Πολωνία, Λευκορωσία,[3] Ουκρανία, ειδικά στην Πομερανία, την Πρωσία, το Μεγάλο Δουκάτο της Λιθουανίας (μετά τον Εκχριστιανισμό της Λιθουανίας) και πιθανώς τη Μολδαβία. Σε αυτά τα εδάφη ήταν κυρίως γνωστά ως γερμανικός ή τευτονικός νόμος. Δεδομένου ότι το τοπικό δικαστήριο του Μαγδεβούργου έγινε επίσης το ανώτατο δικαστήριο για αυτές τις πόλεις, το Μαγδεβούργο, μαζί με τον Λύμπεκ, ουσιαστικά καθόρισαν τον νόμο της βόρειας Γερμανίας, της Πολωνίας και της Λιθουανίας για αιώνες, αποτελώντας την καρδιά της πιο σημαντικής «οικογένειας» των δημοτικών νόμων. Αυτός ο ρόλος παρέμεινε έως ότου οι παλιοί γερμανικοί νόμοι αντικαταστάθηκαν διαδοχικά με το Ρωμαϊκό Δίκαιο υπό την επήρεια του Αυτοκρατορικού Δικαστικού Επιμελητηρίου, στους αιώνες μετά την ίδρυσή του κατά την Αυτοκρατορική Μεταρρύθμιση του 1495.
Εφαρμογή σε όλη την Ευρώπη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο νόμος του Μαγδεβούργου που εφαρμόστηκε στην Πολωνία ήταν διαφορετικός από την αρχική του γερμανική μορφή. Συνδυάστηκε με ένα σύνολο αστικών και ποινικών νόμων, και προσαρμόστηκε ώστε να συμπεριλάβει τον πολεοδομικό σχεδιασμό δημοφιλή σε ολόκληρη τη Δυτική Ευρώπη - που βασίστηκε (λίγο πολύ) στο αρχαίο ρωμαϊκό μοντέλο. Οι Πολωνοί ιδιοκτήτες γης χρησιμοποίησαν το προνόμιο τοποθεσίας που είναι γνωστό ως «διακανονισμός με το γερμανικό δίκαιο» σε ολόκληρη τη χώρα, όπου συνήθως δεν υπάρχουν Γερμανοί έποικοι. Εν τω μεταξύ, οι άνθρωποι της χώρας συχνά αγνοούσαν το πραγματικό γερμανικό κείμενο και ασκούσαν τον παλιό κοινό νόμο της Πολωνίας στις ιδιωτικές σχέσεις.[4]
Αξιοσημείωτες πόλεις της Πολωνίας, της Λιθουανίας και της σημερινής Λευκορωσίας και της Ουκρανίας διέπονταν από το προνόμιο της τοποθεσίας που είναι γνωστό ως «διακανονισμός με το γερμανικό δίκαιο» που εκδόθηκε από τους γαιοκτήμονες της Πολωνίας και του Μεγάλου Δουκάτου της Λιθουανίας (από τον 16ο έως τον 18ο αιώνα από τους γαιοκτήμονες από την Πολωνική-Λιθουανική Κοινοπολιτεία) περιλαμβάνουν τις Μπιεστς, Φρίστακ, Σαντόμιες, Κρακοβία, Κούρουφ, Μινσκ, Πόλοτσκ, Πόζναν, Ποπτσίτσε, Λοτζ, Βρότσουαφ, Στσέτσιν (που δεν ήταν μέρος της Πολωνίας όταν της χορηγήθηκαν δικαιώματα πόλης από έναν γαιοκτήμονα της Πομερανίας), Ζουοτορίγια, Βίλνιους, Τράκαϊ, Κάουνας, Γκρόντνο, Κίεβο, Λβιβ, Τσερνόβιτς (τώρα Τσερνιβτσί στην Ουκρανία), Μπρόντι, Λουτσκ, Βολοντίμιρ-Βολίνσκι, Σάνοκ, Σνιάτιν, Νίζιν, μεταξύ πολλών εκατοντάδων άλλων. Τα πλεονεκτήματα δεν ήταν μόνο οικονομικά, αλλά και πολιτικά. Μέλη ευγενών οικογενειών κατάφεραν να συμμετάσχουν στο πατριαρχείο της πόλης, συνήθως χωρίς αμφισβήτηση.[4] Στο μεσαιωνικό Βασίλειο της Ουγγαρίας, η πρώτη πόλη που έλαβε τα δικαιώματα του Μαγδεβούργου ήταν το Γκόλντμπεργκ το 1211 (λατινικά: Aurum, πολωνικά: Zlotoryja, σήμερα στην πολωνική πλευρά), τότε στο Σέκεσφεχερβαρ το 1237, ακολουθούμενη από, μεταξύ άλλων, τις Τρνάβα (1238), Νίτρα (1248), Λεβοτσά (1271) και Ζίλινα (1369). Οι πόλεις, συμπεριλαμβανομένων των Μπαρντέγιοβ, Βούδα, Μπρατισλάβα και Κόσιτσε υιοθέτησαν τα δικαιώματα πόλης της Νοτίου Γερμανίας της Νυρεμβέργης και όχι τα δικαιώματα του Μαγδεβούργου.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Jean W. Sedlar (1994). Law and Justice. University of Washington Press. σελ. 328. ISBN 0295972904. Ανακτήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 2012.
- ↑ Peter Stearns. «Magdeburg Law 1261: Northern Germany». World History in Documents: A Comparative Reader. New York University Press, 1998. Ανακτήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2014.
- ↑ «Magdeburg Rights granted to Minsk 510 years ago». Belteleradiocompany. 29 Ιουλίου 2009. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Ιουνίου 2011.
- ↑ 4,0 4,1 Όσκαρ Χαλέτσκι· Β. Φ. Ρένταουεϊ. The Law of Magdeburg used in Poland. Αρχείο Cambridge University Press. σελίδες 133–136. ISBN 1001288025. Ανακτήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 2012.
|