Αργινίνη
| Αργινίνη | |||
|---|---|---|---|
| |||
| Γενικά | |||
| Όνομα IUPAC | Αργινίνη 2-αμινο-5-(αμινιμινομεθυλαμινο)πεντανοϊκό οξύ | ||
| Άλλες ονομασίες | 2-αμινο-5-γουανιδινοπεντανοϊκό οξύ | ||
| Χημικά αναγνωριστικά | |||
| Χημικός τύπος | C6H14N4O2 | ||
| Μοριακή μάζα | 174,20 amu | ||
| Συντομογραφίες | arg ή R | ||
| Αριθμός CAS | 7200-25-1 157-06-2 (R) 74-79-3 (S) | ||
| SMILES | NC(CCCNC(N)=N)C(O)=O | ||
| InChI | 1S/C6H14N4O2/c7-4(5(11)12)2-1-3-10-6(8)9/h4H,1-3,7H2,(H,11,12)(H4,8,9,10) Κλειδί: ODKSFYDXXFIFQN-UHFFFAOYSA-N | ||
| Αριθμός EINECS | 230-571-3 | ||
| Αριθμός RTECS | CF1934200 (S) | ||
| Αριθμός UN | 94ZLA3W45F | ||
| PubChem CID | 232 71070 (R) 6322 (S) | ||
| ChemSpider ID | 227 64224 (R) 6082 (S) | ||
| Φυσικές ιδιότητες | |||
| Σημείο τήξης | 260 °C | ||
| Σημείο βρασμού | 368 °C | ||
| Διαλυτότητα στο νερό |
87,1 kg/m³ στους 20 °C | ||
| Διαλυτότητα σε άλλους διαλύτες |
Ελάχιστα διαλυτή στην αιθανόλη Αδιάλυτη στον διαιθυλαιθέρα | ||
| Χημικές ιδιότητες | |||
| pKa1 | 2,488 (-COOH) | ||
| pKa2 | 12,48 (-NH3+) | ||
| pI | 7,484 | ||
| Επικινδυνότητα | |||
| |||
| Φράσεις κινδύνου | R36 | ||
| Φράσεις ασφαλείας | S26 | ||
| Εκτός αν σημειώνεται διαφορετικά, τα δεδομένα αφορούν υλικά υπό κανονικές συνθήκες περιβάλλοντος (25°C, 100 kPa). | |||
Η L-αργινίνη[1] είναι ένα από τα 22 πρωτεϊνογόνα αμινοξέα. Στο επίπεδο της μοριακής γενετικής, τα κωδικόνιά της είναι CGU, CGC, CGA, CGG, AGA, και AGG. Στα θηλαστικά η αργινίνη ταξινομείται στα ημιαπαραίτητα ή κάτω από ορισμένες συνθήκες απαραίτητα αμινοξέα. Δηλαδή, το αν είναι απαραίτητη ή όχι εξαρτάται από το στάδιο ανάπτυξης και την κατάσταση της υγείας του κάθε ανεξάρτητου όντος[2]. Τα πρόωρα βρέφη είναι ανίκανα να συνθέσουν αργινίνη, οπότε η αργινίνη είναι ένα απαραίτητο (διατροφικά) αμινοξύ γι' αυτά.[3] Υπάρχουν κάποιες ακόμη συνθήκες που θέτουν κάποια αυξημένη ζήτηση από το σώμα για σύνθεση L-αργινίνης, που συμπεριλαμβάνουν χειρουργικό ή άλλου είδους τραύμα, σήψη ή έγκαυμα. Γενικά όμως, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν είναι ανάγκη να πάρουν διατροφικά συμπληρώματα αργινίνης, γιατί το ανθρώπινο σώμα συνήθως μπορεί να την παράγει μόνο του με επάρκεια[4].
Η αργινίνη απομονώθηκε για πρώτη φορά από ένα εκχύλισμα από το φυτό λούπινο το 1886, από τον Ελβετό χημικό Ερνστ Σούλτζε (Ernst Schultze)[4].
Δομή
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η πλευρική αλυσίδα της αργινίνης αποτελείται από μια τριμελή ανθρακική αλυσίδα, στης οποίας το τέλος είναι συνδεμένη μια (σχετικά) πολύπλοκη ομάδα γουανιδίνης.
Με pKa = 12,48, η ομάδα της γουανιδίνης είναι θετικά φορτισμένη σε όξινα, ουδέτερα, ακόμη και στα περισσότερα βασικά περιβάλλοντα, και αυτό συνεπάγεται ιδιότητες βάσης για την αργινίνη. Λόγω της σύζευξης ανάμεσα στο διπλό δεσμό και το μονήρες ζεύγος ηλεκτρονίων του αζώτου, το θετικό φορτίο μετακινείται, επιτρέποντας το σχηματισμό πολλαπλών δεσμών υδρογόνου.
Διατροφικές πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η αργινίνη είναι ένα ημιαπαραίτητο αμινοξύ, με την έννοια ότι συνήθως το ανθρώπινο σώμα μπορεί να την παράγει, και όσο ισχύει αυτό δεν είναι απαραίτητη η άμεση λήψη της από τη διατροφή. Ωστόσο, η βιοσυνθετική οδός δεν παράγει πάντα αρκετή αργινίνη, και γι' αυτό είναι καλύτερα να λαμβάνεται μια ποσότητα αργινίνης άμεσα από τη διατροφή. Κάποια άτομα που έχουν κακή διατροφή ή σε κάποιες ιδιαίτερες φυσιολογικές συνθήκες, μπορεί να συμβουλευθούν να αυξήσουν την πρόσληψη τροφίμων που περιέχουν αργινίνη. Η αργινίνη μπορεί να βρεθεί σε μια μεγάλη ποικιλία τροφίμων, που συμπεριλαμβάνει τα ακόλουθα είδη[5]:
- Ζωικές πηγές L-αργινίνης: Γαλακτοκομικά, όπως γάλα, γιαούρτι, τυρί, ανθότυρο, βόειο και χοιρινό κρέας, ζελατίνη, πουλερικά, θαλασσινά.
- Φυτικές πηγές L-αργινίνης: Φύτρα και αλεύρι σίτου, φαγόπυρο, μούσλι, πλιγούρι βρώμης, ξηροί καρποί, σπόροι (όπως κολοκυθόσπορος, σουσάμι, ηλιόσπορος), ρεβύθια, σόγια.
Αναφορές και σημειώσεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Δείτε τις εναλλακτικές ονομασίες και επίσημες συντομογραφίες στον παρακείμενο πίνακα πληροφοριών χημικής ένωσης.
- ↑ Tapiero, H.; et al. (November 2002). «L-Arginine». Biomedicine and Pharmacotherapy 56 (9): 439–445 REVIEW. PMID 12481980.
- ↑ Wu, G.; et al. (August 2004). "Arginine deficiency in preterm infants: biochemical mechanisms and nutritional implications". Journal of Nutritional Biochemistry 15 (8): 332–451 REVIEW. doi:10.1016/j.jnutbio.2003.11.010. PMID 15302078.
- ↑ 4,0 4,1 Mayo Clinic
- ↑ L-Arginine Supplements Nitric Oxide Scientific Studies Food Sources". Retrieved 2007-02-20.
 |
Αυτό το λήμμα σχετικά με τη βιοχημεία χρειάζεται επέκταση. Μπορείτε να βοηθήσετε την Βικιπαίδεια επεκτείνοντάς το. |