Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές.Βοηθήστε συνδέοντας το κείμενο με τις πηγές χρησιμοποιώντας παραπομπές, ώστε να είναι επαληθεύσιμο.
Το πρότυπο τοποθετήθηκε χωρίς ημερομηνία. Για τη σημερινή ημερομηνία χρησιμοποιήστε: {{χωρίς παραπομπές|20|10|2020}}
Ο Φάνης Χριστοδούλου (Ελευσίνα, 22 Μαΐου1965) είναι Έλληνας πρώην διεθνής καλαθοσφαιριστής και αποτελεί μια από τις σημαντικότερες μορφές για την ιστορία του αθλήματος στην Ελλάδα. Ήταν μαζί με τους Γκάλη, Γιαννάκη και Φασούλα οι "σωματοφύλακες" της Εθνικής Ελλάδας για πολλά χρόνια. Αδελφός του είναι ο επίσης πρώην διεθνής καλαθοσφαιριστής Χρήστος Χριστοδούλου.
Ο Φάνης Χριστοδούλου ήταν ένας μπασκετμπολίστας που μπορούσε να αγωνιστεί σε όλες τις θέσεις κατά τη διάρκεια του αγώνα (παλαιότερα στην μπασκετική ορολογία της χώρας μας για να αποδοθεί αυτός ο όρος χρησιμοποιούταν η λέξη "ταλέντο"; στην πορεία όμως άλλαξε σημασία και χρησιμοποιείται ευρέως για κάποιον χαρισματικό παίχτη νεαρής ηλικίας. Ενώ στα αγγλικά ο όρος που χρησιμοποιείται για να αποδοθεί η αρχική σημασία του "ταλέντου" είναι "all-around-player") Ήταν ασυναγώνιστος στη θέση του φόργουορντ αλλά και ως πάουερ φόργουορντ, όμως όταν χρειαζόταν μπορούσε να γίνει ένας εξίσου καλός πλέι μέικερ ή σούτιγκ γκαρντ αλλά και ένας αξιόμαχος σέντερ (έστω και με δυσκολία λόγω ύψους). Μεγάλη έφεση στο τρίποντο, εξαιρετικός στην πάσα και συνήθως αναλάμβανε το μαρκάρισμα του καλύτερου παίκτη της αντίπαλης ομάδας. Πολλοί τον συνέκριναν με τον Τσαρλς Μπάρκλεϊ ο οποίος μάλιστα είχε πει : "Με έχουν δυσκολέψει αρκετοί παίκτες στο ΝΒΑ αλλά θυμάμαι ένας παίκτης της Εθνικής Ελλάδος που με έπαιξε απίστευτη άμυνα στο Mundobasket. Ήταν το νούμερο 15.".
Η καταγωγή του είναι από Ροζενά Κορινθίας. Το προσωνύμιο Μπέμπης δεν άργησε να του κολλήσει και παρέμεινε μέχρι το τέλος της καριέρας του
Ξεκίνησε την μπασκετική του καριέρα από το σωματείο της Δάφνης, πριν μεταπηδήσει στον Πανιώνιο και γίνει ο ηγέτης της ομάδας για πολλά χρόνια. Το 1989 επιλέχθηκε από τους Ατλάντα Χωκς στο νούμερο 96 του ντραφτ αλλά ποτέ δεν πήρε τη μεγάλη απόφαση για να παίξει στον NBA. Στον "ιστορικό" αγωνίστηκε για 13 συνεχόμενες χρονιές και έγινε ταυτόσημο με τον μπασκετικό Πανιώνιο που φιγουράριζε στις 4 καλύτερες ομάδες της χώρας με εξαίρεση την τελευταία χρονιά του "μπέμπη" στους ""κυανέρυθρους"" όπου έμειναν εκτος play-off μετά από πάρα πολλά χρόνια. Με τον Πανιώνιο κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδας το 1991 στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας (73-70) με αντίπαλο τον τότε κάτοχο του Κυπέλλου Κυπελλούχων ΕυρώπηςΠΑΟΚ
Στην Ευρώπη η μεγαλύτερη διάκριση του Φάνη σε συλλογικό επίπεδο ήταν η πορεία μέχρι τον ημιτελικό του Κυπέλλου Κόρατς το 1994 όπου απεναντί του βρέθηκε πάλι ο ΠΑΟΚ όμως δεν επαναλήφθηκε το 1991 και οι "ασπρόμαυροι" προκρίθηκαν και στη συνέχεια κατέκτησαν το τρόπαιο στον τελικό.
Στο τέλος της καριέρας του, πήγε στον Παναθηναϊκό, τον οποίο βοήθησε να κατακτήσει το Πρωτάθλημα Ελλάδας (1998) μετά από 14 χρόνια, και με τον οποίο κατέκτησε το μοναδικό τρόπαιο. Μετά το τέλος αυτής της σεζόν, το καλοκαίρι του 1998 ανακοίνωσε την οριστική του αποχώρηση από το άθλημα, μιας και οι χρόνιοι τραυματισμοί δεν του επέτρεπαν να συνεχίσει να αγωνίζεται ανταγωνιστικά. Χαρακτηριστικό είναι ότι ο Φάνης από πολύ νωρίς αγωνιζόταν με πρόβλημα και στα δύο γόνατα (δεν αποχωριζόταν ποτέ τις επιγονατίδες) και παρά τις καταχρήσεις που[εκκρεμεί παραπομπή] πολλοί υποστηρίζουν ότι έκανε δεν μετακόμισε ποτέ από τη λίστα των κορυφαίων καλαθοσφαιριστών στην Ευρώπη.
Η ΚΑΕ Πανιώνιος για να τον τιμήσει απέσυρε τη φανέλα με το νούμερο 4 προς τιμήν του.[1]
Δύο χρόνια αργότερα κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ του Ζάγκρεμπ. Με δικό του τρίποντο στο τέλος του ημιτελικού αγώνα εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης, η εθνική νίκησε 81-80 και πέρασε στον τελικό της διοργάνωσης.
Συμμετείχε ακόμα στα Ευρωμπάσκετ του, 1993, 1995 και 1997, στα Μουντομπάσκετ του 1986, 1990, 1994 και στους Ολυμπιακούς αγώνες του 1996.
Α.Ο. Δάφνης
