Τέμενος Καλεντέρχανε
Συντεταγμένες: 41°0′47.27″N 28°57′37.09″E / 41.0131306°N 28.9603028°E
| Τέμενος Καλεντέρχανε Kalenderhane Camii |
|
|---|---|
 Εξωτερική εικόνα Τεμένους το 2012 |
|
| Βασικές πληροφορίες | |
| Τοποθεσία | Κωνσταντινούπολη, Τουρκία |
| Γεωγραφικές συντεταγμένες | 41°00′47″N 28°57′37″E / 41.013132°N 28.960304°E |
| Υπαγωγή | Σουνιτικό Ισλάμ |
| Χώρα | Τουρκία |
| Έτος αφιέρωσης | 1746 |
| Αρχιτεκτονική περιγραφή | |
| Αρχιτεκτονικός τύπος | Εκκλησία με αρχιτεκτονική τύπου ελληνικού σταυρού |
| Αρχιτεκτονικός ρυθμός | Εποχής των Κομνηνών και των Παλαιολόγων |
| Αποπεράτωση | 12ου αιώνα |
| Μιναρές/Μιναρέδες | 1 |
Το Τέμενος Καλεντέρχανε [1] (Τουρκικά: Kalenderhane Camii) είναι ένα τζαμί στην συνοικία του Σαχζαδέ, το οποίο βρίσκεται νοτίως του υδραγωγείου του Ουάλεντος, στην Κωνσταντινούπολη. Πριν την άλωση της πόλης ήταν η Βυζαντινή εκκλησία της «Θεοτόκου Κυριώτισσας», η οποία χρονολογείται από το 12ο αιώνα [α]. Λίγο μετά την άλωση της πόλης ο βυζαντινός ναός μετατράπηκε σε ισλαμικό τέμενος[2].
Ετυμολογία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στα τούρκικα, η μονή λέγεται Καλεντέρχανε τζαμί. Πήρε το όνομά της από τους Καλενδέρ, ένα τάγμα Δερβίσηδων[2], οπαδούς του Ισπανού Άραβα Γιουσούφ από την Ανδαλουσία[3].
Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στο βόρειο μέρος του μνημείου έχουν γίνει ανασκαφές και έχουν βρεθεί ερείπια Ρωμαϊκού λουτρού, το οποίο χρονολογείται στα τέλη 4ου και αρχές 5ου αιώνα. Μετά το ρωμαϊκό λουτρό, κατά τον 6ο αιώνα χτίστηκε μια Βυζαντινή βασιλική εκκλησία. Την περίοδο της Εικονομαχίας (743-) άλλη μια εκκλησία χτίστηκε της οποίας το ιερό ενσωματώθηκε στο σημερινό κτήριο[2].
Κατά την αποκατάσταση-συντήρηση του μνημείου βρέθηκαν τοιχογραφίες με την ζωή του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης, τα οποία χρονολογούνται από το 1226 (περίοδος της λατινοκρατίας). Επίσης έχει βρεθεί ένα ψηφιδωτό με το Χριστό το οποίο χρονολογείται από το 7ο αιώνα. Το μωσαϊκό της «Θεοτόκου Κυριώτισσας» βρέθηκε στην κύρια είσοδο που οδηγούσε στο νάρθηκα. Άλλη μια εικόνα της Παναγιάς βρέθηκε σε τοιχογραφία σε μια πλευρά του παρεκκλησιού. Σήμερα τα ευρήματα αυτά εκτίθενται στο Αρχαιολογικό μουσείο της Κωνσταντινούπολης[1][2].
Σημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
α.^ Έγινε μελέτη του Καθηγητή Λι Στρίκερ/Lee Striker από το πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια μέσω της συνεργασίας του Dumbarton Oaks Society και του Τεχνικού Πανεπιστημίου της Κωνσταντινούπολης [2].
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 «Κωνσταντινούπολη την εποχή της Λατινοκρατίας». Εγκυκλοπαίδεια Μείζονος Ελληνισμού: Κωνσταντινούπολη. http://constantinople.ehw.gr/Forms/fLemmaBody.aspx?lemmaid=11944. Ανακτήθηκε στις 2012-12-26.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 John Freely (2011 - Sixth Edition). Blue Guide Istanbul. Somerset Books Company, σελ. 141-142. ISBN 978-1-905131-40-2.
- ↑ Αλέξανδρος Πασπάτης, επιμ. (1877). Βυζαντιναί μελέται Τοπογραφικαί και ιστορικαί. Κωνσταντινούπολη: Τυπογραφείο Αντωνίου Κορομηλά, Βιβλιοπωλείο των Αδελφών Δεσπάστα, σελ. 351. http://archive.org/stream/vyzantinaimelet00unkngoog#page/n409/mode/1up. Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2012.
|
|||||
|
|||||||
