Μετάβαση στο περιεχόμενο

Ροδιά Ηρακλείου

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Αυτή είναι μια παλιά έκδοση της σελίδας, όπως διαμορφώθηκε από τον PapaJohnWp (συζήτηση | συνεισφορές) στις 12:48, 20 Νοεμβρίου 2019. Μπορεί να διαφέρει σημαντικά από την τρέχουσα έκδοση.

Συντεταγμένες: 35°21′54″N 25°1′14″E / 35.36500°N 25.02056°E / 35.36500; 25.02056

Για άλλες χρήσεις, δείτε: Ροδιά (αποσαφήνιση).
Ροδιά
Ο ναός του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου (Chiesa Rodea), από την οποία πήρε το όνομά του το χωριό
Ροδιά is located in Greece
Ροδιά
Ροδιά
Διοίκηση
ΧώραΕλλάδα
ΔήμοςΜαλεβιζίου
Γεωγραφία
ΝομόςΗρακλείου
Υψόμετρο300
Έκταση21,6
Πληροφορίες
Παλαιά ονομασίαΡογδιά

Η Ροδιά είναι χωριό της επαρχίας Μαλεβιζίου και ομώνυμη Τοπική Κοινότητα στο δήμο Μαλεβιζίου, με 798 κατοίκους, με βάση την απογραφή του 2011[1]. Η απόστασή της από το Ηράκλειο είναι περί τα 16 χλμ. και βρίσκεται στις ανατολικές πλαγιές υψώματος με θέα προς την πόλη και τον κόλπο του Ηρακλείου. Οι κάτοικοι ασχολούνται κυρίως με τη γεωργία (αμπελοκαλλιέργειες, ελαιοκομία, κηπευτικά, εσπεριδοειδή). Το 1998 εγκρίθηκε η δημιουργία αλιευτικού καταφυγίου στη Ροδιά. Η ποδοσφαιρική ομάδα του χωριού [2], ιδρυθείσα το 1985, αγωνίζεται στη Γ΄ κατηγορία του Τοπικού Πρωταθλήματος. Το Παλαιόκαστρο αποτελεί το επιβλητικότερο ίσως μνημείο κοντά στο χωριό[3]. Στον οικισμό λειτουργούν περιφερειακό ιατρείο, νηπιαγωγείο και Δημοτικό Σχολείο.

Τοπική Κοινότητα Ροδιάς

Με 2.274 κατοίκους το 2011, την Τοπική Κοινότητα Ροδιάς απαρτίζουν 8 οικισμοί, συμπεριλαμβανομένης της έδρας. Οι οικισμοί αυτοί, συνοδευόμενοι από τον πληθυσμό τους το 2011, είναι:

Ιστορικά στοιχεία

Η ενετική έπαυλη των Μοδινών

Η Ροδιά (παλαιότερα γνωστή ως Ρογδιά) αναφέρεται για πρώτη φορά το 1248 ως Rodea, όπου είχε βοσκοτόπι Μονής Σφάκας (η οποία βρίσκεται κοντά στο Μύρτο). Επίσης αναφέρεται ως Chera Rodea σε έγγραφο του Δουκικού Αρχείο του Χάνδακα που χρονολογείται από το 1395.[4] Ο οικισμός δεν αναφέρεται στις βενετικές απογραφές. Αναφέρεται στην τουρκική απογραφη του 1671 με το όνομα Rodya στην επαρχία Μαλεβιζίου με 9 χαράτσα. Σημειώνεται επίσης Chiera Rodea σε σχεδιάγραμμα του Φραντσέσκο Μπαζιλικάτα του 1618[5]. Την ύπαρξη του οικισμού κατά τη βενετοκρατία πιστοποιεί και ο σωζόμενος τώρα πύργος, ο οποίος ήταν το μέγαρο των φεουδαρχών της περιοχής αδελφών Γεωργίου και Φραγκίσκου Μοδινών, οι οποίοι αναφέρονται φεουδάρχες του τμήματος αυτού της επαρχίας Μαλεβιζίου από το 1565. Το μέγαρο αυτό κηρύχθηκε μνημείο διατηρητέο και περιήλθε στην κυριότητα του Κράτους.

Δίπλα στο μέγαρο σώζεται ο παλαιός ναός του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, η Chiera Rodea, η αναφερόμενη από το Βασιλικάτα, από τον οποίο πήρε το όνομά του το χωριό[4]. Στο υπέρθυρο σώζεται η χρονολογία 1553 και στέμμα, το οποίο υποθέτει ο Gerola ότι ανήκει στον οίκο των Καλεργών.

Κάτω από το χωριό και λίγο βορειότερα βρίσκεται ο όρμος Φρασκιά, ο οποίος χρησιμοποιούνταν από τους Βενετούς όταν δεν μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν το λιμάνι του Χάνδακα. Στον όρμο αυτό αποβιβάστηκαν το 1364 τα βενετικά στρατεύματα υπό τον condotiero Dal Verme για την καταστολή της επανάστασης της Δημοκρατίας του Αγίου Τίτου.

Ο Ιωάννης Χατζηδάκης αναφέρει στην Περιήγηση της Κρήτης (1881) ότι στη Ροδιά σώζεται έπαυλη του Μεχμέτ Αλή Πασά της Αιγύπτου. Από τη Ροδιά καταγόταν η Άννα Καλλέργη, κόρη του Κωνσταντίνου Καλλέργη, τον οποίο ακολούθησε σε όλες τις μάχες το 1866. Παντρεύτηκε τον Ιωάννη Κοντογιάννη από το Σέλινο και με το όνομα Κοντογιάννενα ή Καπετάν Γιάννενα ή Σπανονικόλης ανέπτυξε δράση ώστε ο αρχηγός Κριάρης την έκαμε οπλαρχηγό.

Πορεία πληθυσμού σύμφωνα με τις απογραφές:[4]

Απογραφή 1900 1920 1928 1940 1951 1961 1971 1981 1991 2001 2011
Πληθυσμός 606 685 703 790 784 891 777 765 801 798

Βιβλιογραφία

  • Το Ηράκλειον και ο Νομός του, έκδ. Νομ. Ηρακλείου.

Παραπομπές

  1. Απογραφή Πληθυσμού 2011.
  2. «ΕΠΣ Ηρακλείου». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Οκτωβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 29 Νοεμβρίου 2007. 
  3. kairatos.com.gr
  4. 4,0 4,1 4,2 Στέργιος Σπανάκης (1993). Πόλεις και χωριά της Κρήτης στο πέρασμα των αιώνων, τόμος Β. Ηράκλειο: Γραφικές Τέχνες Γ. Δετοράκης. σελ. 683. 
  5. Στ. Σπανάκη, Μνημεία Κρητ. Ιστορίας, V, πιν. 18