Κεντρικός Σιχ Ναός (Σιγκαπούρη)
| Κεντρικός Σιχ Ναός | |
|---|---|
 Ο Κεντρικός Σιχ Ναός στη Σιγκαπούρη. | |
 | |
| Είδος | γκουντβάρα |
| Γεωγραφικές συντεταγμένες | 1°19′8″N 103°51′38″E |
| Διοικητική υπαγωγή | Bendemeer, Kallang |
| Χώρα | Σιγκαπούρη |
| δεδομένα (π) | |
Ο Κεντρικός Σιχ Ναός είναι ο πρώτος γκουντβάρα των Σιχ στη Σιγκαπούρη. Ιδρύθηκε το 1912 και μεταφέρθηκε αρκετές φορές πριν καταλήξει το 1986 στην τοποθεσία που βρίσκεται μέχρι και σήμερα, στη διασταύρωση των δρόμων Towner και Serangoon της περιοχής Καλάνγκ. Ο γκουντβάρα αποτελεί το βασικό μέρος λατρείας για τις 15,000 Σιχ της χώρας, και είναι επίσης γνωστός ως Wada Gurdrawa.
Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1849, μετά την κατάκτηση του Ινδικού κράτους του Παντζάμπ από τη Βρετανία, αρκετοί Παντζάμπις άρχισαν να μεταναστεύουν στο εξωτερικό, σε μέρη όπως η Σιγκαπούρη. Οι Βρετανοί αποφάσισαν να στρατολογήσουν Σιχ μετανάστες ως δυνάμεις ασφαλείας στις αποικίες τους κι έτσι οι Σιχ άρχισαν να καταφτάνουν στη Σιγκαπούρη το 1881, για τον σχηματισμό ενός βοηθητικού σώματος αστυνομικής δύναμης για τις αποικίες, αποτελούμενο από Σιχ.
Ο πρώτος γκουντβάρα δημιουργήθηκε στους στρατώνες της αστυνομίας, αλλά σύντομα δεν μπορούσε να φιλοξενήσει τον αυξανόμενο πληθυσμό της Σιχ κοινότητας. Έτσι, το 1912 με τη βοήθεια ενός Σίντι εμπόρου αγοράστηκε ένα μπαγκάλοου στον δρόμο Κουίν. Οι Σιχ χρησιμοποίησαν τη γη για να κτίσουν έναν γκουντβάρα, ο οποίος στη συνέχεια, όταν άρχισαν να ιδρύονται νέοι ναοί, έγινε γνωστός ως «Κεντρικός Σιχ Ναός». Το όνομα Wada Gurdwara σημαίνει «Μεγάλος Ναός».[1] Ο Κεντρικός Σιχ Ναός ανακατασκευάστηκε το 1921 και η αίθουσα εκκλησιάσματος τοποθετήθηκε στον πρώτο όροφο, ενώ οι υπόλοιπες εγκαταστάσεις και η κουζίνα στο ισόγειο. Αποτελεί έθιμο για τους γκουντβάρας να παρέχουν φαγητό και κατάλυμα στους επισκέπτες.[2] Πέραν της βασικής του λειτουργίας ως μέρος λατρείας, ο ναός χρησιμοποιείται επίσης για αγαθοεργίες και εκπαιδευτικές υπηρεσίες.
Οι εσωτερικές διαμάχες που μάστιζαν τους Σιχ της κοινότητας, οδήγησε αργότερα στον διαχωρισμό της κοινότητας σε τρεις φατριές από διαφορετικές περιοχές του Κεντρικού Παντζάμπ, τις Μάζα, Μάλβα και Ντοάμπα. Οι διαμάχες για την ηγεσία οδήγησαν σε διάσπαση και της ηγεσίας του ναού, με αποτέλεσμα το 1917, η διαχείριση του ναού να περάσει στα χέρια του Μουσουλμανικού και Ινδουιστικού Διοικητικού Συμβουλίου, κάτι το οποίο οι Σιχ εξέλαβαν ως προσβολή. Τη δεκαετία του 1930, η Σιχ κοινότητα διαμαρτυρήθηκε δημοσίως εναντίον της διοίκησης και το 1940, η αποικιακή κυβέρνηση δημιούργησε το «Διάταγμα του Queen Street Gurdwara», το οποίο επέτρεπε στους Σιχ να διορίζουν το δικό τους διοικητικό συμβούλιο διαχείρισης, όπου οι τρεις φατριές είχαν ίση αντιπροσώπευση.
Το 1955, σχηματίστηκε μια επιτροπή οικοδόμησης από όλες τις φατριές με σκοπό να χτιστεί ένας νέος ναός. Το 1959, η επιτροπή απέκτησε ένα ακίνητο το οποίο αποτελείτο από εννέα σπίτια και το οποίο βρισκόταν γειτονικά του Κεντρικού Σιχ Ναού. Υπήρχαν σχέδια ο νέος ναός να χτιστεί στην περιοχή Νιούτον, παρά το ότι αρκετοί προτιμούσαν να παραμείνει στον δρόμο Κουίν. Τα αρχιτεκτονικά σχέδια ετοιμάστηκαν και εγκρίθηκαν από την κυβέρνηση της Σιγκαπούρης το 1963. Ωστόσο, έπειτα από μια νέα εσωτερική διαφωνία, τα σχέδια για το κτίσιμο του νέου ναού μπήκαν στο ράφι. Το 1976, η κυβέρνηση απέκτησε τη γη όπου βρίσκονταν τα εννέα σπίτια, ως μέρος ενός προγράμματος αστικής ανάπλασης, και ένα χρόνο αργότερα ζητήθηκε από τους Σιχ να εκκενώσουν τον ναό. Έτσι, τον Δεκέμβριο του 1979, ο ναός μεταφέρθηκε προσωρινά στον δρόμο Seng Poh στο κτήμα Tiong Bahru. Μια εναλλακτική τοποθεσία βρέθηκε στον δρόμο Towner, με την ανοικοδόμηση να ξεκινάει το 1984 και να ολοκληρώνεται το 1986. Ο ναός λειτούργησε τον Νοέμβριο του 1987, συμπίπτοντας με την 518η επέτειο του Γκουρού Νάνακ Ντεβ, του πρώτου Σιχ-Γκουρού.
Εγκαταστάσεις και αρχιτεκτονική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο ναός «στεγάζει» 15,000 άτομα και αποτελεί τον βασικό θρησκευτικό ναό της κοινότητας και όλων των γκουντβάρας της χώρας. Διαθέτει έναν εφταόροφο πύργο όπου βρίσκονται όλες οι εγκαταστάσεις της κοινότητας, αν και οι κύριες εγκαταστάσεις βρίσκονται στο Κέντρο των Σιχ στον δρόμο Jalan Bukit Merah. Το 1986, κτίριο βραβεύτηκε επίσης από το Ινστιτούτο Αρχιτεκτόνων της Σιγκαπούρης (SIA) με το βραβείο του «Αρχιτεκτονικού Σχεδιασμού» για τον τρούλο και την πύλη εισόδου του.
Οι θρησκευτικές εγκαταστάσεις του αποτελούνται από μια τεράστια αίθουσα προσευχής, τραπεζαρία και κουζίνα. Η αίθουσα προσευχής δεν περιέχει κολώνες, διαθέτει κλιματισμό και όλο το πάτωμα καλύπτεται από χαλί. Βρίσκεται κάτω από τον 13 μέτρων ύψους τρούλο του κτιρίου. Ο δεύτερος όροφος έχει τη δυνατότητα να φιλοξενήσει 400-500 καθιστά άτομα και 1500 όρθια. Το κτίριο διαχωρίζεται από τον πολυσύχναστο δρόμο Serangoon με τις τρεις εξωτερικές πλευρές του, ενώ ο τέταρτος εσωτερικός τοίχος ανοίγει σε μία διακοσμητική πισίνα. Η τραπεζαρία και η κουζίνα βρίσκονται στον πρώτο όροφο και ένας χώρος στάθμευσης χωρητικότητας 50 αυτοκινήτων, βρίσκεται στο υπόγειο.
Στον πύργο, υπάρχει ένας μικρός κοιτώνας, δωμάτια για τουρίστες, κατοικίες για μέχρι τέσσερις ιερείς, μία αίθουσα θρησκευτικής μελέτης, μια βιβλιοθήκη και ένα μουσείο αφιερωμένα σε βιβλία που σχετίζονται με τον Σιχισμό, καθώς επίσης και διοικητικά γραφεία.
Το κτίριο χρησιμοποιεί γυαλισμένο ροζ γρανίτη από τη Σαρδηνία, ενώ εσωτερικά χρησιμοποιήθηκαν μάρμαρα διαφορετικής κλίμακας. Ο 13 μέτρων ύψους τρούλος καλύπτεται με άσπρα, γκρίζα και χρυσά μωσαϊκά στο εσωτερικό του και λευκά στο εξωτερικό του. Το κτίριο είναι σχεδιασμένο σε σύγχρονη μορφή, εκτός από τον τρούλο του ο οποίος έχει έναν παραδοσιακό σχεδιασμό.
Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ «Central Sikh Temple (Wadda Gurdwara)». Singapore Mirror. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 31 Δεκεμβρίου 2006. Ανακτήθηκε στις 28 Αυγούστου 2006.
- ↑ «Central Sikh Temple». Central Sikh Gurdrawa Board. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Σεπτεμβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 28 Αυγούστου 2006.
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Singapore's 100 Historic Places. National Heritage Board. Archipelago Press. 2002. ISBN 981-4068-23-3.
- Norman Edwards· Peter Keys (1996). Singapore A Guide To Buildings, Streets, Places. Times Books International. ISBN 981-204-781-6.
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||