Γάλλιο

Γάλλιο
Ψευδάργυρος ← Γάλλιο → Γερμάνιο Αργίλιο ↑ Ga ↓ Ίνδιο Περιοδικός Πίνακας
Κρύσταλλοι γαλλίου καθαρότητας 99,999%
Ιστορία
Ταυτότητα του στοιχείου
Όνομα, σύμβολο	Γάλλιο (Ga)
Ατομικός αριθμός (Ζ)	31
Κατηγορία	Μέταλλα
ομάδα, περίοδος, τομέας	13 (IIIA) ,4, p
Σχετική ατομική μάζα (Ar)	69,723(1)
Ηλεκτρονική διαμόρφωση	[Ar] 4s2 3d10 4p1
Αριθμός EINECS	231-163-8
Αριθμός CAS	7440-55-3
Ατομικές ιδιότητες
Ατομική ακτίνα	135 pm
Ομοιοπολική ακτίνα	122±3 pm
Ακτίνα van der Waals	187 pm
Ηλεκτραρνητικότητα	1,81
Κυριότεροι αριθμοί οξείδωσης	+3
Ενέργειες ιονισμού	1η:578,8 KJ/mol 2η:1979,3 KJ/mol 3η:2963 ΚJ/mol
Φυσικά χαρακτηριστικά
Κρυσταλλικό σύστημα	ορθορομβικό (α-Ga)
Κρυσταλλικό πλέγμα	μονοεδρικά κεντρωμένο
Σημείο τήξης	29,7646°C (85,5763°F) (302,9146 K)
Σημείο βρασμού	2204°C (3999°F) (2477 K)
Τριπλό σημείο	29,7666°C (85,5799°F) (302,9166 K)
Πυκνότητα	5,904 g/cm3
Ενθαλπία τήξης	5,59 KJ/mol
Ενθαλπία εξάτμισης	254 KJ/mol
Ειδική θερμοχωρητικότητα	25,86 J/mol·K
Μαγνητική συμπεριφορά	διαμαγνητικό
Ειδική ηλεκτρική αντίσταση	(20°C) 270 nΩ·m
Ειδική θερμική αγωγιμότητα	40,6 W/(m·K)
Σκληρότητα Mohs	1,5-2,5
Σκληρότητα Brinell	60 MPa
Μέτρο ελαστικότητας (Young's modulus)	9,81 GPa
Μέτρο διάτμησης (Shear modulus)	6,67 GPa
Λόγος Poison	0,47
Ταχύτητα του ήχου	2740 m/s (υγρό, 12 MHz), εγκάρσια κύματα σε στερεό 750 m/s, διαμήκη κύματα σε στερεό 3030 m/s
Η κατάσταση αναφοράς είναι η πρότυπη κατάσταση (25°C, 1 Atm) εκτός αν σημειώνεται διαφορετικά

Το χημικό στοιχείο γάλλιο (αγγλικά : gallium) είναι σπάνιο, μαλακό, εύτηκτο, εύθρυπτο σε χαμηλές θερμοκρασίες, αργυρόλευκο μέταλλο με στιλπνή μεταλλική λάμψη. Ο ατομικός αριθμός του είναι 31 και η σχετική ατομική μάζα του 69,723(1). Το χημικό του σύμβολο είναι "Ga" και ανήκει στην ομάδα 13 (III_A, με την παλαιότερη ταξινόμηση) του περιοδικού πίνακα, στην περίοδο 4 και στο p-block. Έχει θερμοκρασία τήξης 29,7646°C και θερμοκρασία βρασμού 2204°C.

Ανακαλύφθηκε το 1875 από τον Γάλλο χημικό Πολ-Εμίλ Λεκόκ ντε Μπουαμποντράν και πήρε το όνομά του από την Gallia, παλιά λατινική ονομασία της Γαλλίας.

Το γάλλιο δεν υπάρχει σε ελεύθερη μορφή στη φύση, και τα λίγα ορυκτά με υψηλή περιεκτικότητα σ' αυτό, όπως ο γαλλίτης είναι πολύ σπάνια για να χρησιμεύσουν ως βασική πηγή του στοιχείου ή των ενώσεών του. Οι διάφορες πηγές δε συμφωνούν ως προς τη μέση περιεκτικότητα του στερεού φλοιού της γης σε γάλλιο. Έτσι, αναφέρονται περιεκτικότητες από 15 ppm έως και 19 ppm. Είναι πιο άφθονο από ό,τι πολλά πιο γνωστά μέταλλα, όπως το αντιμόνιο, το μολυβδαίνιο, το ασήμι και το βολφράμιο αλλά σε αντίθεση μ' αυτά δε βρίσκεται σε φυσικές εμφανίσεις ορυκτών με οικονομικό ενδιαφέρον. Παράγεται κυρίως ως παραπροϊόν κατά την παραγωγή αλουμίνας από το βωξίτη και από την έκπλυση του οξειδίου του ψευδαργύρου πριν από την ηλεκτρόλυσή του. Κυριότερες χώρες παραγωγής καθαρού γαλλίου είναι σήμερα η Κίνα, η Γερμανία, το Καζακστάν, η Ρωσία, η Ιαπωνία κ.ά.. Ένα σημαντικό ποσοστό του μετάλλου προκύπτει επίσης από τη δευτερογενή παραγωγή, κυρίως από ανακύκλωση ηλεκτρονικών συσκευών που περιέχουν ενώσεις όπως το GaAs. Τα βασικά κέντρα για τη δευτερογενή αυτή παραγωγή είναι ο Καναδάς, η Ιαπωνία, η Γερμανία, η Μεγάλη Βρετανία και οι Η.Π.Α.

Το γάλλιο διαλύεται αργά στο υδροχλωρικό οξύ και στο υδροξείδιο του καλίου με παραγωγή υδρογόνου. Σχηματίζει ένα οξείδιο, το Ga₂O₃ που είναι αδιάλυτο στο νερό αλλά διαλυτό στην αμμωνία και στο καυστικό κάλιο. Χλωρίδια, σουλφίδια και νιτρικά άλατα του γαλλίου είναι όλα πολύ διαλυτά στο νερό. Το θειικό γάλλιο μπορεί να δώσει στυπτηρία.

Επειδή το στοιχείο υγροποιείται λίγο πάνω από τη θερμοκρασία δωματίου, λιώνει εύκολα στο χέρι. Εάν, ωστόσο, ένα σφαιρίδιο από λιωμένο γάλλιο έρθει σε επαφή με κομμάτι στερεοποιημένου μετάλλου, κάτω από το σημείο τήξης του, αμέσως θα στερεοποιηθεί.

Το χαμηλό σημείο τήξης του γαλλίου έχει χρησιμοποιηθεί ως σημείο αναφοράς της θερμοκρασίας, ενώ σήμερα χρησιμοποιείται το τριπλό σημείο (29,767°C) στην υλοποίηση της Διεθνούς Θερμοκρασιακής Κλίμακας του 1990 (ITS-90). Το μέταλλο από την εποχή της ανακάλυψής του μέχρι σήμερα χρησιμοποιείται κυρίως σε θερμομετρικές εφαρμογές και για την παρασκευή μεταλλικών κραμάτων με ασυνήθιστες ιδιότητες σταθερότητας και ευκολίας τήξης. Για παράδειγμα, το κράμα galinstan που περιέχει μεταξύ άλλων και 68,5 Ga % έχει σημείο τήξης -19°C. Ενώσεις του γαλλίου, όπως το αρσενίδιο GaAs και το νιτρίδιο GaN, χρησιμοποιούνται ευρύτατα ως ημιαγωγοί σε ηλεκτρικά κυκλώματα μικροκυμάτων, σε υπέρυθρες εφαρμογές σε διόδους (LEDs) λέιζερ και μπλε-ιώδους φωτός. Σχεδόν το 95 % του παραγομένου παγκοσμίως γαλλίου διοχετεύεται σε εφαρμογές ημιαγωγών, παρόλο που ανακαλύπτονται συνεχώς καινούργιες χρήσεις του μετάλλου σε νέα κράματα και κυψέλες καυσίμων.

Το γάλλιο εμφανίζεται σε πολύ μικρές ποσότητες στο ανθρώπινο σώμα. Πιθανότατα είναι παρόν εξαιτίας μικρών ποσοτητών στο φυσικό περιβάλλον και στο νερό, καθώς και εξαιτίας υπολειμμάτων στα λαχανικά και τα φρούτα. Το καθαρό γάλλιο δεν αποτελεί επιβλαβή ουσία για τους ανθρώπους κατά την επαφή. Πολλές φορές αγγίζεται μόνο και μόνο για την απλή ευχαρίστηση που προκαλεί η παρατήρησή του όταν λειώνει από τη θερμότητα που εκπέμπεται από το ανθρώπινο χέρι. Εντούτοις, είναι γνωστό ότι αφήνει σημάδι στα χέρια. Μερικές ενώσεις του γαλλίου μπορούν στην πραγματικότητα να είναι πολύ επικίνδυνες όπως για παράδειγμα το χλωριούχο γάλλιο (ΙΙΙ) οι ατμοί του οποίου μπορούν να προκαλέσουν μέχρι και μερική παράλυση.

Το γάλλιο έχει δύο σταθερά ισότοπα το ⁶⁹Ga και το ⁷¹Ga.

Ιστορία

Την ύπαρξη και ορισμένες από τις κυριότερες φυσικοχημικές ιδιότητες του γαλλίου είχε προβλέψει ήδη από το 1870 ο μεγάλος Ρώσος χημικός Ντμίτρι Μεντελέγιεφ (Dmitri Ivanovich Mendeleev, 1834-1907). Είχε ονομάσει μάλιστα και το άγνωστο, ακόμα, χημικό στοιχείο έκα-αλουμίνιο (eka-aluminium) με σύμβολο Ea.

Ο Γάλλος φυσικοχημικός Πολ-Εμίλ Λεκόκ ντε Μπουαμποντράν (Paul Emile Francois Lecoq de Boisbaudran, 1838–1912) στο Παρίσι ήταν ο πρώτος που επιβεβαίωσε το σύστημα ταξινόμησης των στοιχείων του Μεντελέγιεφ, ανακαλύπτοντας φασματοσκοπικά το 1875 το έκα-αλουμίνιο και ονομάζοντάς το γάλλιο.

O Paul Émile Lecoq de Boisbaudran ανακάλυψε το γάλλιο

Ο Μπουαμποντράν γεννήθηκε στις 18 Απριλίου του 1838 στην επαρχία Κονιάκ όπου ο πατέρας του και τα αδέρφια του απασχολούνταν στα οικογενειακά αποστακτήρια παρασκευάζοντας κονιάκ. Από τη μητέρα του, που ήταν πολύ μορφωμένη, διδάχθηκε ξένες γλώσσες, τους κλασσικούς συγγραφείς και ιστορία και έτσι εύκολα έγινε δεκτός στην Πολυτεχνική Σχολή του Παρισιού όπου σπούδασε τα αγαπημένα του αντικείμενα, φυσική και χημεία. Σε όλη τη διάρκεια της ερευνητικής του καριέρας είχε την υποστήριξη της οικογένειάς του και ένας θείος του μάλιστα του προμήθευσε τα στοιχειώδη για ένα μικρό ιδιωτικό εργαστήριο μέσα στο οποίο ανακάλυψε το γάλλιο. Ο Μπουαμποντράν ανακάλυψε επίσης και τα χημικά στοιχεία των σπανίων γαιών σαμάριο (1879) και δυσπρόσιο (1886), ενώ απομόνωσε και το στοιχείο γαδολίνιο (1886).

Ο Μπουαμποντράν ενδιαφερόταν πολύ έντονα για τη φασματοσκοπία και τις εφαρμογές της. Είχε μελετήσει πολλά φάσματα για δεκαπέντε χρόνια και συμπέρανε ότι πρέπει να υπήρχε κάποια κανονικότητα και συμμετρία στην εμφάνιση των φασματικών γραμμών που εκπέμπονταν από ομάδες παρόμοιων και συγγενικών μετάλλων. Στις αρχές της δεκαετίας του 1870, σκέφθηκε ότι, σύμφωνα με την άποψή του περί επαναλαμβανόμενων φασματικών γραμμών και σύμφωνα με το Μεντελέγιεφ, θα έπρεπε να υπάρχει ένα στοιχείο μεταξύ του αλουμινίου, που είχε ανακαλυφθεί το 1825 και του ινδίου που είχε ανακαλυφθεί το 1863. Τα φάσματα των δύο αυτών στοιχείων ήταν γνωστά και αφού τα ορυκτά που τα περιείχαν είχαν ήδη αναλυθεί προσεκτικά, υπήρχαν λίγες ελπίδες να ανακαλυφθεί κάποιο νέο χημικό στοιχείο στα υπολείμματα των αναλύσεων. Αυτό όμως δεν απογοήτευσε το Μπουαμποντράν ο οποίος το καλοκαίρι του 1868 προμηθεύτηκε από το ορυχείο Πιερρεφίτ της κοιλάδας Αργκελέ των Πυρηναίων ορέων 52 κιλά μεταλλεύματος σφαλερίτη (ZnS) και το Φεβρουάριο του 1874 άρχισε την κατεργασία του. Το καλοκαίρι του επόμενου χρόνου βρήκε ενδείξεις για την ύπαρξη του νέου στοιχείου και ανακοίνωσε την ανακάλυψή του στην εργασία του στις 30 Αυγούστου 1875. Αναφέρει ο ίδιος :

“Avant-hier, vendredi 27 aoùt 1875, entre 3 et 4 heures du soir, j'ai trouvé des indices de l'existence probable d'un nouveau corps simple, dans le produits de l'examen chimique d'une blende provenant de la mine de Pierrefitte, vallée d'Argelès (Pyrénées)”.

“Προχθές, Παρασκευή 27 Αυγούστου 1875, μεταξύ 3 και 4 το απόγευμα, βρήκα ενδείξεις για την πιθανή ύπαρξη ενός νέου απλού σώματος, στα προϊόντα της χημικής εξέτασης του σφαλερίτη από το ορυχείο Pierrefitte, κοιλάδα Argelès (Πυρηναία)”.

Σε πρόσθετη σημείωση στο ίδιο άρθρο, που παρουσίασε ο Βουρτζ (Adolph Wurtz, 1817-1884) στην Ακαδημία, ο Μπουαμποντράν ονομάζει και το στοιχείο χωρίς όμως να δίνει εξηγήσεις για την επιλογή του ονόματος :

“Les expériences que j'ai exécutées depuis le 29 août me confirment dans la pensée que le corps observè doit être considéré comme un nouvel élément, auquel je propose de donner le nom Gallium”.

“Οι εμπειρίες που απέκτησα από τις 29 Αυγούστου μου επιβεβαιώνουν τη σκέψη ότι το παρατηρούμενο σώμα θα πρέπει να θεωρείται ως ένα νέο στοιχείο, για το οποίο προτείνω να δοθεί το όνομα Γάλλιο”.

Αμέσως μετά την ονομασία του νέου στοιχείου, διαδόθηκε ότι ο Lecoq de Boisbaudran ονόμασε το στοιχείο με βάση το δικό του όνομα : gallium από το gallus δηλαδή κόκορας (στα γαλλικά le coq). Δύο χρόνια μετά, το 1877, σε άρθρο του ο Γάλλος χημικός διευκρίνισε ότι ονόμασε το στοιχείο γάλλιο προς τιμή της πατρίδας του Γαλλίας.

Εκα-αλουμίνιο (Ea) και γάλλιο (Ga)
Ιδιότητα	Πρόβλεψη για το Ea (Μεντελέγιεφ)	Βρέθηκε για το Ga (Μπουαμποντράν)	Σημερινή τιμή για το Ga
Ατομικό βάρος	68 amu	69,7 amu	69,723 amu
Τύπος οξειδίου	Ea2O3	Ga2O3	Ga2O3
Πυκνότητα	5,9 g/cm3	5,91 g/cm3	5,904 g/cm3
Σημείο τήξης	χαμηλό	30,1°C	29,7646°C
Σημείο βρασμού	υψηλό	1983°C	2204°C
Άλλες ιδιότητες	μη πτητικό, ανεπηρέαστο από τον αέρα	μη πτητικό, ανεπηρέαστο από τον αέρα	μη πτητικό, ανεπηρέαστο από τον αέρα
Τύπος αλάτων	EaX3	GaX3	GaX3
Ανακάλυψη	Πιθανόν φασματοσκοπικά	Έγινε φασματοσκοπικά

Την τελευταία εβδομάδα του Σεπτεμβρίου του 1875, πήγε στο Παρίσι όπου συνέχισε τα πειράματα στο εργαστήριο του Βουρτζ και τελικά απέδειξε ότι το γάλλιο ήταν όντως ένα καινούργιο χημικό στοιχείο. Το νέο στοιχείο υπό την επίδραση ηλεκτρικής εκκένωσης, έδινε δύο πολύ χαμηλής έντασης ιώδεις φασματικές γραμμές στα 417,0 nm και στα 403,1 nm. Επειδή οι θέσεις των γραμμών αυτών επιβεβαίωναν τις θεωρητικές του προβλέψεις, ο Μπουαμποντράν συμπέρανε ότι είχε ανακαλύψει το άγνωστο στοιχείο μεταξύ αλουμινίου και ινδίου. Μετά από επίπονες προσπάθειες, το Νοέμβριο του 1875 κατόρθωσε να παρασκευάσει παραπάνω από 1 g γαλλίου. Στις 6 Δεκεμβρίου, παρουσίασε 3,4 mg στερεού γαλλίου στην Ακαδημία Επιστημών και τρεις μήνες αργότερα παρουσίασε δείγμα του υγρού μετάλλου. Αργότερα κατεργάστηκε 435 Kg σφαλερίτη και απομόνωσε 0,65 g γαλλίου. Στην ανακάλυψή του, ο Μπουαμποντράν, οδηγήθηκε όχι τόσο βασιζόμενος στον περιοδικό πίνακα και στις προβλέψεις του Μεντελέγιεφ, όσο στις δικές του απόψεις για την κανονικότητα των φασματικών γραμμών. Στις 22 Νοεμβρίου 1875, πάντως ο Ρώσος χημικός δήλωσε ότι πίστευε ότι το γάλλιο ήταν ταυτόσημο με το εκα-αλουμίνιο. Περαιτέρω έρευνες των ιδιοτήτων του νέου στοιχείου και των ενώσεών του, επιβεβαίωσαν πλήρως αυτή την άποψη.

Εμφανίσεις

Το γάλλιο δε βρίσκεται ελεύθερο στη φύση εξαιτίας των έντονων αναγωγικών του ιδιοτήτων. Είναι το 34ο αφθονότερο χημικό στοιχείο στο φλοιό της Γης. Η μέση περιεκτικότητα του μετάλλου στο στερεό φλοιό της Γης εκτιμάται από άλλους ερευνητές στα 15 ppm, από άλλους στα 16,9 ppm, και από ορισμένους στα 18-19 ppm.

Η μεγαλύτερη συγκέντρωσή του, 1.000 - 10.000 ppm, παρατηρείται στο ορυκτό γερμανίτης, ένα σύνθετο σουλφίδιο ψευδαργύρου, χαλκού, γερμανίου και αρσενικού που είναι τόσο σπάνιο που δε χρησιμοποιείται ως κύρια πηγή γαλλίου. Οι συγκεντρώσεις του μετάλλου στο σφαλερίτη, στο βωξίτη και σε κοιτάσματα άνθρακα είναι συνήθως χαμηλότερες κατά περίπου δύο τάξεις μεγέθους. Η περιεκτικότητα του βωξίτη και ορισμένων κοιτασμάτων Zn στις Η.Π.Α. σε γάλλιο εκτιμάται σε 50 ppm. Σε κοιτάσματα άνθρακα (coal) το εύρος περιεκτικότητας σε γάλλιο είναι 1 - 20 ppm (μέση τιμή 7 ppm) και σε τέφρα άνθρακα (coal ash) η μέση συγκέντρωση είναι 100 ppm.

Στο θαλασσινό νερό η μέση περιεκτικότητα του γαλλίου είναι περίπου 0,3 ppb (0,030 ± 0,007 μg Ga/Κg). Το κυρίαρχο μοριακό είδος στα νερά των ωκεανών, όπου η μέση περιεκτικότητα είναι περίπου 0,03 ppb, και σε pH = 8,1 είναι το σύμπλοκο ανιόν [Ga(OH)₄]^–. Πελαγικά είδη αργίλου από τον Ειρηνικό, Ατλαντικό και Ινδικό ωκεανό περιέχουν κατά μέσο όρο 22,4 ppm του στοιχείου.

Σε γρανιτικά πετρώματα η μέση περιεκτικότητα του μετάλλου βρέθηκε 18,1 ppm, ενώ σε πυριτικά ιζήματα βρέθηκε 9,9 ppm και σε βασάλτες 17 ppm. Υπολειμματικοί ψαμμίτες και άλλα ιζηματογενή πετρώματα πλούσια σε οξείδιο του πυριτίου, είναι γενικά φτωχοί σε γάλλιο. Σε ανθρακικά πετρώματα το γάλλιο βρίσκεται σε ίχνη, περίπου 0,06 ppm. Σε θειικά, και φθοριούχα ορυκτά, το γάλλιο δε βρίσκεται σε συγκεντρώσεις μεγαλύτερες από 0,15 ppm ενώ αντιθέτως παρατηρούνται αυξημένες συγκεντρώσεις σε άστριους πηγματιτικής προέλευσης, οι οποίο είναι και οι βασικοί περιέκτες γαλλίου σε γρανιτικά πετρώματα, και σε μαρμαρυγίες η σύνδεση του γαλλίου με τους οποίους, είναι υπεύθυνη για τον περιορισμό του μετάλλου σε λεπτόκοκκα ιζήματα.

Το γάλλιο είναι παρόν και στα περισσότερα είδη επιφανειακών εδαφών όπου περιέχεται σε ποσότητες από 2 ppm έως 200 ppm με μια μέση τιμή περίπου 21,1 ppm.

Στους μετεωρίτες, το γάλλιο βρίσκεται σε συγκέντρωση 7,8 ppm στους ανθρακίτες, και ειδικότερα 9,71 ppm στους CI-χονδρίτες, > 5 ppm στους Η-χονδρίτες και 2,6 ppm στους ευκρίτες.

Γεωχημεία του γαλλίου

Το γάλλιο είναι περίπου δύο φορές αφθονότερο στη λιθόσφαιρα από το βόριο, αλλά είναι δυσκολότερη η εξαγωγή του επειδή σε αντίθεση μ' αυτό, παρουσιάζει έντονη διασπορά στη λιθόσφαιρα και δε βρίσκεται ως κύριο στοιχείο σε οικονομικά εκμεταλλεύσιμα ορυκτά. Εμφανίζεται ως δευτερεύον συστατικό μαζί με ψευδάργυρο (Zn), με γερμάνιο (Ge) και με αργίλιο (Al). Ο σφαλερίτης (ZnS) ήταν στο παρελθόν σημαντική πηγή γαλλίου, αλλά έχει πλέον αντικατασταθεί από το βωξίτη από τον οποίο το μέταλλο λαμβάνεται ως παραπροϊόν της βιομηχανίας αργιλίου.

Στα αργιλιοπυριτικά κυρίως εδάφη αντικαθιστά ισόμορφα το αργίλιο στη δομή, οπότε πολλά τέτοια εδάφη έχουν ολικό λόγο Ga:Al περίπου 5000 έως 10000. Η γενική τάση του Ga να συγκεντρώνεται σε υπολειμματικά υλικά, αν και γενικά σε μικρότερο βαθμό από ότι το Al, αντικατοπτρίζεται στο γεγονός ότι σε πολλά εδαφικά προφίλ, η συγκέντρωση του Ga αυξάνεται καθώς μεγαλώνει η ποσότητα της αργίλου. Συνήθως παρατηρείται μια μικρή αύξηση της περιεκτικότητας του Ga με την αύξηση του βάθους μέσα στο έδαφος.

Σε αντίθεση με το αργίλιο που είναι λιθόφιλο στοιχείο και τα ίνδιο-θάλλιο που είναι κυρίως χαλκόφιλα, το γάλλιο εμφανίζει ενδιάμεση συμπεριφορά, δηλ. απαντάται και σε πυριτικά και σε θειούχα περιβάλλοντα και μάλιστα η συχνότητα εμφάνισής του αυξάνεται καθώς αυξάνεται και η αλκαλικότητα των πετρωμάτων. Εξαιτίας του μεγέθους του ιόντος Ga³⁺, το γάλλιο απαντάται ως αντικαταστάτης του Fe³⁺ και με το Al³⁺ στο βωξίτη, αλλά και ως σουλφίδιο με ψευδάργυρο και γερμάνιο.

Η κατανομή του γαλλίου σε ιζήματα του πυθμένα υπολογισμένη ως ελεύθερη ανθρακικών είναι στο σύνολό της, κοντά σε αυτήν του Al₂O₃. Η μεγαλύτερη συγκέντρωση του, παρόμοια με αυτή του Al, περιορίζεται στις εκβολές των ποταμών στην ισημερινή ζώνη, όπου οι τιμές φθάνουν τα 50-60 mg/L, όπως για παράδειγμα, στον Κόλπο της Βεγγάλης, κοντά στη Σουμάτρα. Τροπικές διεργασίες αποσάθρωσης εξασφαλίζουν επίσης υψηλές συγκεντρώσεις γαλλίου κοντά σε ωκεάνια νησιά όπως πχ. τα νησιά της Χαβάης όπου έχουν παρατηρηθεί τιμές 55-62 mg/L Ga, γεγονός που αντικατοπτρίζει τη συγκέντρωση του γαλλίου σε λατερίτες.

Σημαντικά χαρακτηριστικά

Το στοιχειακό γάλλιο δεν απαντάται ελεύθερο στη φύση, αλλά αντλείται εύκολα με την ρευστοποίηση. Το υψηλής καθαρότητας γάλλιο έχει ένα λαμπερό ασημί χρώμα και το στερεό μέταλλο σπάνια σπάζει σαν γυαλί όταν πέσει κάτω. Το γάλλιο διαστέλλεται κατά ποσοστό 3,1% όταν στερεοποιείται, και, επομένως αποθηκεύεται είτε σε γυαλί, είτε μεταλλικά σκεύη που αποφεύγονται γιατί υπάρχει πιθανότητα να ριχτούν τα σκεύη στην κατάψυξη. Το γάλλιο έχει την υψηλότερη πυκνότητα σε υγρή κατάσταση σαν λίγα μόνο υλικά, όπως το πυρίτιο, το γερμάνιο, το βισμούθιο, το αντιμόνιο και το νερό.

Επιλεγμένη βιβλιογραφία

• H. W. Roesky, David A. Atwood (2003). H. W. Roesky, David A. Atwood, επιμ. Group 13 chemistry III: industrial applications Structure and bonding (εικονογραφημένη έκδοση). Springer. ISBN 3540441050. 
• Pamela J. Shapiro, David A. Atwood, American Chemical Society. Division of Inorganic Chemistry, American Chemical Society. Meeting (2002). Pamela J. Shapiro, David A. Atwood, επιμ. Group 13 chemistry: from fundamentals to applications (εικονογραφημένη έκδοση). American Chemical Society. ISBN 0841237859. 
• Simon Aldridge, Tony Downs, Anthony J. Downs (2011). Simon Aldridge, Anthony J. Downs, επιμ. The Group 13 Metals Aluminium, Gallium, Indium and Thallium: Chemical Patterns and Peculiarities (εικονογραφημένη έκδοση). John Wiley and Sons. ISBN 0470681918. 
• Ebbing D.D, Gammon S.D. (2008). General Chemistry (9η έκδοση). Cengage Learning. ISBN 0618857486. 
• Emsley J (2003). Nature's building blocks: an A-Z guide to the elements. Oxford University Press. ISBN 0198503407. 
• Greenwood N. N., Earnshaw, A. (1997). Chemistry of the Elements. Oxford. ISBN 0750633654. 
• Heather H. (2010). ,, επιμ. The boron elements : boron, aluminum, gallium, indium, thallium. New York : Rosen Pub. ISBN 9781435853331. 
• Housecroft C.E., Sharpe A. G. (2005). Inorganic chemistry (3η έκδοση). Pearson Education Limited. ISBN 9780131755536. 
• Downs A. J. (1993). Chemistry of aluminium, gallium, indium and thallium. Blackie Acad. & Professional. ISBN 075140103X. 
• Mανουσάκης Γ.Ε. (1994). Γενική και Ανόργανη Χημεία. Αφοι Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη. ISBN 9603432725. 
• Pauling L. (2003). General Chemistry (3η έκδοση). Dover Publications Inc. ISBN 9780486656229. 
• Schwartz Μ. (2002). Encyclopedia of materials, parts, and finishes. CRC Press. ISBN 1566766613. 
• Weeks M.E. (1933). Discovery of the elements. Journal of Chemical Education. ISBN 0766138720. 
• Wiberg E., Nils Wiberg N., Holleman A.F. (2001). Inorganic chemistry. Academic Press. ISBN 0123526515. 

Δείτε επίσης

• Βόριο
• Αργίλιο
• Ίνδιο
• Θάλλιο

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Theodore Gray : Elements Display
• Mineral Species containing Gallium (Ga)
• Library of Inorganic Structures : Ga
• Pictures of Gallium, its minerals and applications
• High-resolution photographs of molten gallium, gallium crystals and gallium ingots under Creative Commons licence
• Pure Gallium crystals ~99,9999% picture in the element collection from Heinrich Pniok
• Κουτάλι από γάλλιο που λειώνει στο νερό