Μετάβαση στο περιεχόμενο

Ισλάμ στη Ρωσία

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Το τζαμί Κολσαρίφ στο Καζάν, είναι ένα από τα μεγαλύτερα τζαμιά στη Ρωσία.
Το τζαμί Νορντ Καμάλ στο Νορίλσκ είναι το βορειότερο τζαμί του κόσμου[1].

Το Ισλάμ στη Ρωσία είναι η δεύτερη πιο διαδεδομένη θρησκεία του έθνους. Σύμφωνα με το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ το 2017[2], οι Μουσουλμάνοι στη Ρωσία ανέρχονταν σε 16.220.000 ή το 12% του συνολικού πληθυσμού. Ωστόσο, οι πληθυσμοί δύο ομοσπονδιών με ισλαμική πλειοψηφία δεν προσμετρήθηκαν λόγω κοινωνικής αναταραχής. Επρόκειτο για την Τσετσενία και την Ινγκουσετία, οι οποίες έχουν συνολικό πληθυσμό σχεδόν 2 εκατομμυρίων, επομένως ο συνολικός αριθμός μουσουλμάνων είναι μεγαλύτερος.Συνολικα το Ισλάμ θεωρείται ότι είναι η θρησκεία του 12-15% του πληθυσμού της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Μεταξύ αυτών των μουσουλμάνων, οι 6.700.000 ή 4,6% του συνολικού πληθυσμού της Ρωσίας δεν είχαν συσχετισμό με καμία ισλαμική σχολή.

Αναγνωρισμένο σύμφωνα με το νόμο και από Ρώσους πολιτικούς ηγέτες ως μία από τις παραδοσιακές θρησκείες της Ρωσίας, το Ισλάμ είναι μέρος της ρωσικής ιστορικής κληρονομιάς και επιδοτείται από τη ρωσική κυβέρνηση[3]. Η θέση του Ισλάμ ως μεγάλης ρωσικής θρησκείας, παράλληλα με τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό, χρονολογείται από την εποχή της Μεγάλης Αικατερίνης, η οποία χρηματοδότησε τον ισλαμικό κλήρο και υποτροφίες μέσω της Συνέλευσης του Αρινμπούρκ[4].

Η ιστορία του Ισλάμ και της Ρωσίας περιλαμβάνει περιόδους συγκρούσεων μεταξύ της μουσουλμανικής μειονότητας και της ορθόδοξης πλειοψηφίας, καθώς και περιόδους συνεργασίας και αμοιβαίας υποστήριξης. Η μελέτη του Ρόμπερτ Κριους για τους Μουσουλμάνους, που ζουν υπό τον Τσάρο, δείχνει ότι "η μάζα των Μουσουλμάνων" ήταν πιστή σε αυτό το καθεστώς μετά την Αικατερίνη, και τάχθηκε υπέρ του απέναντι στον Οθωμανό αντίπαλό του[5]. Μετά την πτώση του τσαρικού καθεστώτος, η Σοβιετική Ένωση εισήγαγε μια πολιτική κρατικού αθεϊσμού, η οποία εμπόδισε την πρακτική του Ισλάμ και άλλων θρησκειών και οδήγησε στην εκτέλεση και καταστολή διαφόρων μουσουλμάνων ηγετών.

Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, το Ισλάμ ανέκτησε ένα κύρος, νομικά αναγνωρισμένο χώρο στη ρωσική πολιτική. Πιο πρόσφατα, ο Πρόεδρος Πούτιν ενοποίησε αυτήν την τάση, επιδοτώντας τη δημιουργία τζαμιών και ισλαμικής εκπαίδευσης, την οποία χαρακτήρισε "αναπόσπαστο μέρος του πολιτιστικού κώδικα της Ρωσίας"[6], ενθαρρύνοντας τη μετανάστευση από πρώην σοβιετικά κράτη της πλειοψηφίας των Μουσουλμάνων και καταδικάζοντας αυτό, που θεωρεί το ρωσικό κράτος εγκληματική αντιμουσουλμανική ρητορική μίσους, όπως σκιτσογραφίες του Μωάμεθ[7].

Οι Μουσουλμάνοι αποτελούν την πλειοψηφία του πληθυσμού των δημοκρατιών του Μπασκορτοστάν και του Ταταρστάν στην Ομοσπονδιακή Περιφέρεια του Βόλγα, και κυριαρχούν μεταξύ των εθνικοτήτων στην Ομοσπονδιακή Περιφέρεια του Βόρειου Καυκάσου, που βρίσκονται μεταξύ της Μαύρης Θάλασσας και της Κασπίας Θάλασσας: οι Κιρκάσιοι, οι Μπαλκάρ, οι Τσετσένοι, οι Ινγκούς, οι Καμπαρντίν, οι Καρατσάι και πολλοί λαοί του Νταγκεστάν. Επίσης, στη μέση της περιοχής του Βόλγα κατοικούν πληθυσμοί Τατάρων και Μπασκίρ, η συντριπτική πλειονότητα των οποίων είναι Μουσουλμάνοι. Άλλες περιοχές με αξιοσημείωτες μουσουλμανικές μειονότητες περιλαμβάνουν τη Μόσχα, την Αγία Πετρούπολη, τις δημοκρατίες της Αντιγκέα, τη Βόρεια Οσετία-Αλάνια και τα όμπλαστ του Αστραχάν, της Μόσχας, του Αρινμπούρκ και του Ουλιάνοφσκ. Υπάρχουν πάνω από 5.000 εγγεγραμμένες θρησκευτικές μουσουλμανικές οργανώσεις[8], που αντιστοιχούν σε πάνω από το ένα έκτο του αριθμού των εγγεγραμμένων ρωσικών ορθόδοξων θρησκευτικών οργανώσεων, περίπου 29.268, από τον Δεκέμβριο του 2006.

Το Ισλάμ στη Ρωσία ανά περιοχή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τέμενος στη Μόσχα
Τζαμί της Αγίας Πετρούπολης
Λευκό Τζαμί του Αστραχάν
Τέμενος των 25 Προφητών στην Ούφα, Μπασκορτοστάν
Μεγάλο Τζαμί της Μαχαχκάλα στη Μαχατσκάλα, Νταγκεστάν
Τζαμί στο Ιζέφσκ της Ουντμουρτίας
Τζαμί στο Γιακούτσκ, Γιακουτία

Ιστορία του Ισλάμ στη Ρωσία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οι Μογγόλοι κυβερνήτες της Χρυσής Ορδής ήταν Μουσουλμάνοι από το 1313. Μέχρι το 1330, τρία από τα τέσσερα μεγάλα Χανάτα της Μογγολικής Αυτοκρατορίας είχαν γίνει Μουσουλμάνοι.

Στα μέσα του 7ου αιώνα μ.Χ., ως μέρος της μουσουλμανικής κατάκτησης της Περσίας, το Ισλάμ διείσδυσε στην περιοχή του Καυκάσου, τμήματα της οποίας αργότερα ενσωματώθηκαν μόνιμα από τη Ρωσία[9]. Οι πρώτοι που έγιναν μουσουλμάνοι στο σημερινό ρωσικό έδαφος, ο λαός Νταγκεστάν (περιοχή του Ντερμπέντ, μεταστράφηκε μετά την αραβική κατάκτηση της περιοχής στον 8ο αιώνα. Το πρώτο μουσουλμανικό κράτος στο έδαφος της Ρωσίας ήταν η Βουλγαρία του Βόλγα [10] (922). Οι Τατάροι του Χανάτου του Καζάν κληρονόμησαν τον πληθυσμό των πιστών από αυτό το κράτος. Αργότερα οι περισσότεροι από τους Ευρωπαίους και τους Καυκάσιους τουρκικούς λαούς έγιναν επίσης οπαδοί του Ισλάμ[11].

Οι Τάταροι του Χανάτου της Κριμαίας, τελευταίου διαδόχου της Χρυσής Ορδής, συνέχισαν να επιτίθενται στη Νότια Ρωσία και έκαψαν τμήματα της Μόσχας το 1571[12]. Μέχρι τα τέλη του 18ου αιώνα, οι Τάταροι της Κριμαίας διατηρούσαν ένα τεράστιο δουλεμπόριο με την Οθωμανική Αυτοκρατορία και τη Μέση Ανατολή, εξάγοντας περίπου 2 εκατομμύρια σκλάβους από τη Ρωσία και την Ουκρανία κατά την περίοδο 1500-1700. [13]

Από τις αρχές του 16ου αιώνα έως και την πορεία του 19ου αιώνα, όλη η Υπερκαυκασία και το νότιο Νταγκεστάν κυβερνήθηκαν από διάφορες διαδοχικές ιρανικές αυτοκρατορίες (Σαφαβίδες, Αφσαρίδες και Κατζάροι), καθώς και από τους γεωπολιτικούς και ιδεολογικούς γείτονές τους αντιπάλους από την άλλη πλευρά, τους Οθωμανούς Τούρκους. Στις αντίστοιχες περιοχές που κυβέρνησαν, τόσο στον Βόρειο Καύκασο όσο και στον Νότιο Καύκασο, το Σιιτικό Ισλάμ και το Σουνιτικό Ισλάμ εξαπλώθηκαν, με αποτέλεσμα τη γρήγορη και σταθερή μεταστροφή πολλών περισσότερων εθνοτικών Καυκάσιων λαών σε παρακείμενες περιοχές.

Η περίοδος από τη ρωσική κατάκτηση του Καζάν το 1552 από τον Ιβάν τον Τρομερό μέχρι την περίοδο της Μεγάλης Αικατερίνης το 1762 παρουσίασε συστηματική ρωσική καταστολή των Μουσουλμάνων μέσω πολιτικών αποκλεισμού και διακρίσεων, καθώς και την καταστροφή του μουσουλμανικού πολιτισμού με την εξάλειψη των εξωτερικών εκδηλώσεων του Ισλάμ όπως τα τεμένη[14]. Οι Ρώσοι αρχικά έδειξαν προθυμία να επιτρέψουν στο Ισλάμ να ανθίσει, καθώς οι μουσουλμάνοι κληρικοί προσκλήθηκαν στις διάφορες περιοχές για να κηρύξουν στους μουσουλμάνους, ιδίως στους Καζάκους, τους οποίους οι Ρώσοι έβλεπαν με περιφρόνηση[15][16]. Ωστόσο, η ρωσική πολιτική μετατοπίστηκε προς την αποδυνάμωση του Ισλάμ εισάγοντας προϊσλαμικά στοιχεία συλλογικής συνείδησης[17]. Τέτοιες απόπειρες περιελάμβαναν μεθόδους εγκωμιασμού προϊσλαμικών ιστορικών προσωπικοτήτων και επιβολής αίσθησης κατωτερότητας στέλνοντας τους Καζάκους σε ελίτ ρωσικά στρατιωτικά ιδρύματα. Σε απάντηση, οι Καζάκοι θρησκευτικοί ηγέτες προσπάθησαν να φέρουν θρησκευτική ένταση υποστηρίζοντας τον παντουρκισμό, αν και καταδιώχθηκαν[18]. Η κυβέρνηση της Ρωσίας πλήρωσε μελετητές του Ισλάμ από την περιοχή των Ουραλίων και Βόλγα για να εργάζονται μεταξύ των Καζάκων[19].

Το ανάκτορο του Χαν της Κριμαίας στο Μπαχτσισαράι το 1857. Η Κριμαία κατακτήθηκε από τη Ρωσική Αυτοκρατορία το 1783.

Η ισλαμική δουλεία δεν είχε φυλετικούς περιορισμούς. Ρωσίδες κοπέλες είχαν νόμιμη άδεια να πωληθούν στο ρωσικό ελεγχόμενο Νόβγκοροντ σε Τάταρους από το Καζάν το 1600 με ρωσικό νόμο. Γερμανοί, Πολωνοί και Λιθουανοί επιτρεπόταν να πωληθούν στους Τατάρους της Κριμαίας στη Μόσχα. Το 1665, οι Τάταροι είχαν τη δυνατότητα να αγοράσουν Πολωνούς και Λιθουανούς σκλάβους από τους Ρώσους. Πριν από το 1649, Ρώσοι μπορούσαν να πωληθούν σε μουσουλμάνους σύμφωνα με το ρωσικό νόμο στη Μόσχα. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με άλλα μέρη της Ευρώπης εκτός της Ρωσίας, όπου δεν επιτρέπεται στους μουσουλμάνους να κατέχουν χριστιανούς[20].

Οι Κοζάκοι στρατολόγησαν και ενσωμάτωσαν μουσουλμάνους Μισάρ Τατάρους[21]. Βαθμοί στους Κοζάκους απονεμήθηκαν στους Μπασκίρ.[22]. Μουσουλμάνοι Τούρκοι και Βουδιστές Καλμούκοι υπηρέτησαν ως Κοζάκοι. Κοζάκοι των Ουραλίων, του Τερέκ, του Αστραχάν και Κοζάκοι του Ντον είχαν Καλμούκους στις τάξεις τους. Μουσουλμάνοι Μισάρ και Τεπτιάρ υπηρετούν Τατάρους μουσουλμάνους και Μουσουλμάνοι Μπασκίρ εντάχθηκαν στους Κοζάκους του Αρινμπούρκ[23]. Οι μη μουσουλμάνοι Κοζάκοι μοιράστηκαν το ίδιο καθεστώς με τους Κοζάκους Σιβήριους Μουσουλμάνους[24]. Μουσουλμάνοι Κοζάκοι στη Σιβηρία ζήτησαν Ιμάμη[25]. Κοζάκοι στη Σιβηρία περιελάμβαναν Τατάρους Μουσουλμάνους όπως στην Μπασκίρια[26].

Μπασκίρ στο Παρίσι κατά τη διάρκεια των Ναπολεόντιων Πολέμων, 1814

Οι Μπασκίρ και οι Καλμούκοι στο ρωσικό στρατό πολέμησαν ενάντια στις δυνάμεις του Ναπολέοντα [27] [28]. Κρίθηκαν κατάλληλοι για κατακλυσμό αντιπάλων αλλά όχι για έντονες μάχες[29]. Οι Μουσουλμάνοι Μπασκίρ έφεραν βέλη, τόξα και όπλα μάχης σώμα με σώμα. Πολεμούσαν και γυναίκες Μπασκίρ μεταξύ των συνταγμάτων[30]. Οι δυνάμεις του Ναπολέοντα αντιμετώπισαν έφιππους Καλμούκους[31]. Επίσης, Καλμούκοι και Μπασκίρ υπηρέτησαν στο ρωσικό στρατό στη Γαλλία[32].

Ενώ η συνολική απέλαση (όπως εφαρμόστηκε σε άλλα χριστιανικά έθνη, όπως η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Σικελία) δεν ήταν εφικτή για την επίτευξη ομοιογενούς ρωσοορθόδοξου πληθυσμού, άλλες πολιτικές, όπως επιχορηγήσεις γης και προώθηση της μετανάστευσης από άλλους ρωσικούς και μη μουσουλμανικούς πληθυσμούς σε μουσουλμανικά εδάφη, εκτόπισαν πολλούς μουσουλμάνους, καθιστώντας τους μειονότητες σε περιοχές όπως ορισμένα μέρη της περιοχής των Νότιων Ουραλίων, και ενθαρρύνοντας τη μετανάστευση σε άλλα μέρη όπως η Οθωμανική Τουρκία και η γειτονική Περσία, ενώ σχεδόν αφανίστηκαν οι Κιρκάσιοι, οι Τάταροι της Κριμαίας και διάφοροι Μουσουλμάνοι του Καυκάσου. Ο ρωσικός στρατός συγκέντρωσε ανθρώπους, στέλνοντας μουσουλμάνους από τα χωριά τους σε λιμάνια της Μαύρης Θάλασσας, όπου περίμεναν πλοία, που παρέχονταν από τη γειτονική Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ο ρητός ρωσικός στόχος αφορούσε την αποβολή των εν λόγω ομάδων από τη γη τους[33]. Τους δόθηκε μια επιλογή για το πού θα επανεγκατασταθούν: στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, στην Περσία ή στη Ρωσία μακριά από τα παλιά τους εδάφη. Ο Ρωσοκαυκάσιος πόλεμος έληξε με την υπογραφή όρκων πίστης από τους Κιρκάσιους ηγέτες στις 2 Ιουνίου [21 Μαΐου στο Παλαιό Ημερολόγιο] 1864. Στη συνέχεια, η Οθωμανική Αυτοκρατορία προσφέρθηκε να φιλοξενήσει τους Κιρκάσιους, που δεν ήθελαν να αποδεχθούν την κυριαρχία ενός χριστιανού μονάρχη, και πολλοί μετανάστευσαν στην Ανατολία, την καρδιά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, και κατέληξαν στη σύγχρονη Τουρκία, Συρία, Ιορδανία, Παλαιστίνη, Ιράκ και το Κοσσυφοπέδιο. Πολλοί άλλοι Καυκάσιοι Μουσουλμάνοι κατέληξαν στο γειτονικό Ιράν: σημαντικοί αριθμοί Σιϊτών Λεζγκί, Αζέρων, Μουσουλμάνων Γεωργιανών, Καμπαρντίν και Λακ[34]. Διάφοροι Ρώσοι, Καύκασιοι και Δυτικοί ιστορικοί συμφωνούν στον αριθμό περίπου 500.000 κατοίκων του ορεινού Καυκάσου, που απελάθηκαν από τη Ρωσία το 1860. Μεγάλο ποσοστό αυτών πέθανε κατά τη μετακίνηση λόγω ασθενειών. Όσοι παρέμειναν πιστοί στη Ρωσία εγκαταστάθηκαν στα πεδινά, στην αριστερή όχθη του ποταμού Κουμπάν. Η τάση του εκρωσισμού συνεχίστηκε με διαφορετικούς ρυθμούς κατά την υπόλοιπη τσαρική και σοβιετική περίοδο.

Μαθητές και προσωπικό της Ρωσικής-Μουσουλμανικής Σχολής Θηλέων Εριβάν, 1902

Μια πολιτική σκόπιμης επιβολής αντιμοντέρνας, παραδοσιακής, αρχαίας συντηρητικής ισλαμικής εκπαίδευσης στα σχολεία και ισλαμικής ιδεολογίας επιβλήθηκε από τους Ρώσους, προκειμένου να παρακωλύσει σκόπιμα και να καταστρέψει οποιαδήποτε αντίσταση στην εξουσία τους, διατηρώντας τους σε κατάσταση νάρκης και αποτροπής διείσδυσης ξένων ιδεολογιών[35][36].

Συλληφθέντες Σοβιετικοί στρατιώτες από μουσουλμανικά υπόβαθρα προσφέρθηκαν εθελοντικά σε μεγάλο αριθμό για τις Ανατολικές Μονάδες της Βέρμαχτ.

Η κομουνιστική εξουσία καταπίεσε και κατέστειλε το Ισλάμ, όπως και άλλες θρησκείες στη Σοβιετική Ένωση. Πολλά τζαμιά (βάσει εκτιμήσεων, πάνω από 83% στο Ταταρστάν) έκλεισαν.

Το Ισλάμ κατά τη μετασοβιετική περίοδο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Περιοχές στη Ρωσία με σημαντικό μουσουλμανικό πληθυσμό

Υπήρξαν πολλά στοιχεία επίσημης συμφιλίωσης προς το Ισλάμ στη Ρωσία τη δεκαετία του '90. Ο αριθμός των μουσουλμάνων, που επιτρέπεται να κάνουν προσκυνήματα στη Μέκκα, αυξήθηκε απότομα μετά το τέλος του εμπάργκο της σοβιετικής εποχής το 1991[37]. Το 1995, η νεοσυσταθείσα Ένωση Μουσουλμάνων της Ρωσίας, με επικεφαλής τον Ιμάμη Χατίμπ Μουκαντάς του Ταταρστάν, άρχισε να οργανώνει ένα κίνημα, που στοχεύει στη βελτίωση της διεθνοτικής κατανόησης και τον τερματισμό της παρατεταμένης παρανόησης των Ρώσων για το Ισλάμ. Η Ένωση Μουσουλμάνων της Ρωσίας είναι η άμεση διάδοχος της - πριν τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο - Ένωσης Μουσουλμάνων, η οποία είχε τη δική της παράταξη στη Ρωσική Δούμα. Η μετακομουνιστική ένωση δημιούργησε ένα πολιτικό κόμμα, το Πανρωσικό Μουσουλμανικό Δημόσιο Κίνημα Νουρ, το οποίο ενεργεί σε στενό συντονισμό με μουσουλμάνους ιμάμηδες για την υπεράσπιση των πολιτικών, οικονομικών και πολιτιστικών δικαιωμάτων των μουσουλμάνων. Το Ισλαμικό Πολιτιστικό Κέντρο της Ρωσίας, το οποίο περιλαμβάνει ένα μεντρεσέ (ιεροδιδασκαλείο), άνοιξε στη Μόσχα το 1991. Στη δεκαετία του '90, ο αριθμός των ισλαμικών εκδόσεων αυξήθηκε. Μεταξύ αυτών είναι μερικά περιοδικά στα ρωσικά, και συγκεκριμένα: "Ислам" (Ισλάμ), "Эхо Кавказа" (Ekho Kavkaza) και "Исламский вестник" (Islamsky Vestnik), και της ρωσόφωνης εφημερίδας "Ассалам" (Assalam), και "Нуруль Ислам" (Nurul Islam), που δημοσιεύονται στο Μαχατσκαλά του Νταγκεστάν.

Μιντιμέρ Σαϊμίγιεφ, πρόεδρος της Δημοκρατίας του Ταταρστάν, στο Τζαμί Κολσαρίφ του Καζάν.

Το Καζάν έχει μεγάλο μουσουλμανικό πληθυσμό (πιθανώς τη δεύτερη μετά τη Μόσχα αστική ομάδα Μουσουλμάνων και τη μεγαλύτερη αυτόχθονα ομάδα στη Ρωσία) και φιλοξενεί το Ρωσικό Ισλαμικό Πανεπιστήμιο στο Καζάν του Ταταρστάν. Η εκπαίδευση γίνεται στα ρωσικά και ταταρικά. Στο Νταγκεστάν, υπάρχουν ορισμένα ισλαμικά Πανεπιστήμια και ισλαμικά θρησκευτικά σχολεία, αξιοσημείωτα μεταξύ των οποίων είναι το Ισλαμικό Πανεπιστήμιο του Νταγκεστάν και το Ινστιτούτο Θεολογίας και Διεθνών Σχέσεων, του οποίου ο πρύτανης Μακσούντ Σαντίκοφ δολοφονήθηκε στις 8 Ιουνίου 2011[38].

Ο Ταλγκάτ Ταντζχουντίν ήταν ο αρχι-Μουφτής της Ρωσίας. Από τη σοβιετική εποχή, η ρωσική κυβέρνηση έχει χωρίσει τη Ρωσία σε μια σειρά μουσουλμανικών πνευματικών διευθύνσεων. Το 1980, ο Ταντζχουντίν έγινε Μουφτής της Ευρωπαϊκής ΕΣΣΔ και της Σιβηρίας. Από το 1992 είναι επικεφαλής της κεντρικής ή συνδυασμένης μουσουλμανικής πνευματικής διεύθυνσης όλης της Ρωσίας.

Ο Βλαντίμιρ Πούτιν έχει δηλώσει ότι "ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός είναι πολύ πιο κοντά στο Ισλάμ από τον Καθολικισμό". [39] [40] [41] [42]

Υπήρξε μεγάλος θυμός από κυρίως μουσουλμάνους από τον Καύκασο εναντίον των γελοιογραφιών του Τσάρλι Χέμπντο στη Γαλλία[43]. Ο Πούτιν πιστεύεται ότι υποστήριξε διαμαρτυρίες μουσουλμάνων στη Ρωσία εναντίον του περιοδικού και της Δύσης[44].

Ο Πούτιν επέτρεψε επίσης την ντε φάκτο εφαρμογή του νόμου της Σαρία στην Τσετσενία από τον Ραμζάν Καντίροφ, συμπεριλαμβανομένης της πολυγαμίας και του επιβεβλημένου πέπλου για τις γυναίκες. [45]

Ο Βλαντίμιρ Πούτιν και ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν άνοιξαν το καθεδρικό τέμενος της Μόσχας στις 23 Σεπτεμβρίου 2015.

Μια αλυσίδα e-mail είχε διαδώσει μια ψεύτικη ομιλία, που αποδίδεται στον Πούτιν, η οποία ζητούσε σκληρές πολιτικές αφομοίωσης για τους μετανάστες. Δεν υπάρχουν αποδείξεις για τέτοια ομιλία στα ρωσικά ΜΜΕ ή στα αρχεία της Δούμα. [46] [47] [48] [49]

Το Ισλάμ έχει επεκταθεί υπό την εξουσία του Πούτιν[50].

Ένα σούπερ μάρκετ που ανήκει σε μουσουλμάνο Τάταρο στο Ταταρστάν, πουλούσε ημερολόγια με εικόνες του Αμερικανού Προέδρου Μπαράκ Ομπάμα, που απεικονιζόταν ως μαϊμού, και αρχικά αρνήθηκε να ζητήσει συγγνώμη για την πώληση του ημερολογίου[51][52]. Στη συνέχεια αναγκάστηκαν να ζητήσει συγγνώμη αργότερα[53].

Δημογραφικά στοιχεία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τσετσένοι βετεράνοι του Β' Παγκοσμίου Πολέμου κατά τη διάρκεια εορτασμών για την 66η επέτειο της νίκης στον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο.

Η πλειοψηφία των Μουσουλμάνων στη Ρωσία ακολουθούν τον σουνιτικό κλάδο του Ισλάμ. Περίπου το 10% ή περισσότερο από δύο εκατομμύρια είναι Σιίτες Μουσουλμάνοι[54]. Υπάρχει επίσης μια ενεργή παρουσία Αχμαντίγια[55]. Σε μερικές περιοχές, ιδίως στο Νταγκεστάν και την Τσετσενία, υπάρχει μια παράδοση Σουνιτικού Σουφισμού[56]. Οι Αζέροι ήταν επίσης ιστορικά και εξακολουθούν να είναι ονομαστικά οπαδοί του Σιϊτικού Ισλάμ. Καθώς η δημοκρατία τους χωρίστηκε από τη Σοβιετική Ένωση, σημαντικός αριθμός Αζέρων μετανάστευσαν στη Ρωσία για αναζήτηση εργασίας.

Η μουσουλμανική κοινότητα στη Ρωσία συνεχίζει να μεγαλώνει, έχοντας φτάσει τα 25 εκατομμύρια[57].

Αξιοσημείωτοι Ρώσοι, που έχουν μεταστραφεί στο Ισλάμ, είναι ο ακαδημαϊκός Βιάτσεσλαβ Πολόσιν[58], ο Βλαντιμίρ Χόντοφ και ο Αλεξάντερ Λιτβινένκο, αποστάτης της Ρωσικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, ο οποίος μεταστράφηκε λίγο πριν πεθάνει[59] [60].

Χατζ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ένα ρεκόρ 18.000 Ρώσων μουσουλμάνων προσκυνητών από όλη τη χώρα παρακολούθησαν το Χατζ στη Μέκκα της Σαουδικής Αραβίας το 2006[61]. Το 2010, τουλάχιστον 20.000 Ρώσοι μουσουλμάνοι προσκυνητές παρακολούθησαν το Χατζ, καθώς οι μουσουλμάνοι ηγέτες της Ρωσίας απέστειλαν επιστολές προς τον βασιλιά της Σαουδικής Αραβίας ζητώντας η σαουδική ποσόστωση για βίζες να αυξηθεί σε τουλάχιστον 25.000-28.000 για τους μουσουλμάνους[62]. Λόγω της συντριπτικής ζήτησης από Ρώσους Μουσουλμάνους, στις 5 Ιουλίου 2011, ο Μουφτής ζήτησε τη βοήθεια του Προέδρου Ντμίτρι Μεντβέντεφ για την αύξηση της κατανομής των ποσοστώσεων προσκυνήματος από τη Σαουδική Αραβία στο Βλαντικαφκάς[63]. Το 3ο Διεθνές Συνέδριο για τη Διαχείριση του Χατζ, που παρακολούθησαν περίπου 170 εκπρόσωποι από 12 κομητείες, πραγματοποιήθηκε στο Καζάν από τις 7 έως τις 9 Ιουλίου 2011[64].

Γλωσσικές αντιπαραθέσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Για αιώνες, οι Τάταροι αποτελούσαν τη μόνη μουσουλμανική εθνοτική ομάδα στην Ευρωπαϊκή Ρωσία, με την ταταρική γλώσσα να είναι η μόνη, που χρησιμοποιείται στα τζαμιά τους, κάτι που άλλαξε άρδην κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα, καθώς μεγάλος αριθμός μουσουλμάνων του Καυκάσου και της Κεντρικής Ασίας μετανάστευσαν σε πόλεις της κεντρικής Ρωσίας και άρχισαν να παρευρίσκονται τζαμιά, όπου μιλούσαν ταταρικά, δημιουργώντας πίεση στους ιμάμηδες τέτοιων τζαμιών για να αρχίσουν να χρησιμοποιούν ρωσικά[65][66]. Αυτό το πρόβλημα είναι εμφανές ακόμη και στο ίδιο το Ταταρστάν, όπου τα ταταρικά αποτελούν την πλειοψηφία[67].

Το Ισλάμ στη Μόσχα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σύμφωνα με τη ρωσική απογραφή του 2010, η Μόσχα έχει λιγότερους από 300.000 μόνιμους κατοίκους μουσουλμανικής καταγωγής, ενώ ορισμένες εκτιμήσεις υποδηλώνουν ότι η Μόσχα έχει περίπου 1 εκατομμύριο κατοίκους μουσουλμάνους και έως 1,5 εκατομμύρια μουσουλμάνους μετανάστες εργαζόμενους[68]. Η πόλη επέτρεψε την ύπαρξη τεσσάρων τζαμιών[69][70]. Ο δήμαρχος της Μόσχας ισχυρίζεται ότι αυτός ο αριθμός επαρκεί για τον πληθυσμό[71]. Άλλα 8.000 τζαμιά υπάρχουν σε ολόκληρη τη Ρωσία. [72]

Αντίληψη της κοινής γνώμης για τους Μουσουλμάνους

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Έρευνα, που δημοσιεύθηκε το 2019 από το ερευνητικό κέντρο Pew, διαπίστωσε ότι το 76% των Ρώσων είχαν ευνοϊκή άποψη για τους μουσουλμάνους, ενώ το 19% είχε αρνητική άποψη. [73]

Συλλογή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Δείτε επίσης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ «Arctic mosque stays open but Muslim numbers shrink». 15 Απριλίου 2007. 
  2. ↑ «RUSSIA 2017 INTERNATIONAL RELIGIOUS FREEDOM REPORT» (PDF). 
  3. ↑ Bell, I (2002). Eastern Europe, Russia and Central Asia. ISBN 978-1-85743-137-7. Ανακτήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 2007. 
  4. ↑ Azamatov, Danil D. (1998), "The Muftis of the Orenburg Spiritual Assembly in the 18th and 19th Centuries: The Struggle for Power in Russia's Muslim Institution", in Anke von Kugelgen; Michael Kemper; Allen J. Frank, Muslim culture in Russia and Central Asia from the 18th to the early 20th centuries, vol. 2: Inter-Regional and Inter-Ethnic Relations, Berlin: Klaus Schwarz Verlag, pp. 355–384,
  5. ↑ Robert D. Crews, For Prophet and Tsar, pp. 299-300 (Harvard, 2006)
  6. ↑ http://www.newsweek.com/putin-pledges-support-islamic-schools-russia-791561
  7. ↑ «Why Russia is No Place to Be Charlie». Tablet Magazine (στα Αγγλικά). 23 Ιανουαρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουλίου 2020. 
  8. ↑ Page, Jeremy (2005-08-05). «The rise of Russian Muslims worries Orthodox Church». The Times (London). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2011-08-11. https://web.archive.org/web/20110811104834/http://www.timesonline.co.uk/tol/news/world/article551693.ece. Ανακτήθηκε στις 2010-05-22. 
  9. ↑ Hunter, Shireen (2004). Islam in Russia: The Politics of Identity and Security. M.E. Sharpe. σελ. 3. 
  10. ↑ Mako, Gerald (2011). «The Islamization of the Volga Bulghars: A Question Reconsidered». Archivum Eurasiae Medii Aevi 18 (208). https://www.academia.edu/1902427/The_Islamization_of_the_Volga_Bulghars_A_Question_Reconsidered. Ανακτήθηκε στις 2015-10-07. 
  11. ↑ Shireen Tahmasseb Hunter, Jeffrey L. Thomas, Alexander Melikishvili, "Islam in Russia", M.E. Sharpe, Apr 1, 2004, (ISBN 0-7656-1282-8)
  12. ↑ Solovyov, S. (2001). History of Russia from the Earliest Times. 6. AST. σελίδες 751–809. ISBN 5-17-002142-9. 
  13. ↑ Darjusz Kołodziejczyk, as reported by Mikhail Kizilov (2007). «Slaves, Money Lenders, and Prisoner Guards:The Jews and the Trade in Slaves and Captives in the Crimean Khanate». The Journal of Jewish Studies. σελ. 2. 
  14. ↑ Frank, Allen J. Muslim Religious Institutions in Imperial Russia: The Islamic World of Novouzensk District and the Kazakh Inner Horde, 1780–1910. Vol. 35. Brill, 2001.
  15. ↑ Khodarkovsky, Michael. Russia's Steppe Frontier: The Making of a Colonial Empire, 1500-1800, pg. 39.
  16. ↑ Ember, Carol R. and Melvin Ember. Encyclopedia of Sex and Gender: Men and Women in the World's Cultures, pg. 572
  17. ↑ Hunter, Shireen. "Islam in Russia: The Politics of Identity and Security", pg. 14
  18. ↑ Farah, Caesar E. Islam: Beliefs and Observances, pg. 304
  19. ↑ Allen J. Frank (1998). Islamic Historiography and "Bulghar" Identity Among the Tatars and Bashkirs of Russia. BRILL. σελίδες 35–. ISBN 90-04-11021-6. 
  20. ↑ KIZILOV, MIKHAIL (2007). «Slave Trade in the Early Modern Crimea From the Perspective of_Christian Muslim and Jewish Sources». Journal of Early Modern History (Leiden: Koninklijke Brill NV) 11: 16. https://www.academia.edu/2971600/Slave_Trade_in_the_Early_Modern_Crimea_From_the_Perspective_of_Christian_Muslim_and_Jewish_Sources. 
  21. ↑ Allen J. Frank (1 Ιανουαρίου 2001). Muslim Religious Institutions in Imperial Russia: The Islamic World of Novouzensk District and the Kazakh Inner Horde, 1780-1910. BRILL. σελίδες 61–. ISBN 90-04-11975-2. 
  22. ↑ Allen J. Frank (1 Ιανουαρίου 2001). Muslim Religious Institutions in Imperial Russia: The Islamic World of Novouzensk District and the Kazakh Inner Horde, 1780-1910. BRILL. σελίδες 79–. ISBN 90-04-11975-2. 
  23. ↑ Allen J. Frank (1 Ιανουαρίου 2001). Muslim Religious Institutions in Imperial Russia: The Islamic World of Novouzensk District and the Kazakh Inner Horde, 1780-1910. BRILL. σελίδες 86–. ISBN 90-04-11975-2. 
  24. ↑ Allen J. Frank (1 Ιανουαρίου 2001). Muslim Religious Institutions in Imperial Russia: The Islamic World of Novouzensk District and the Kazakh Inner Horde, 1780-1910. BRILL. σελίδες 87–. ISBN 90-04-11975-2. 
  25. ↑ Allen J. Frank (1 Ιανουαρίου 2001). Muslim Religious Institutions in Imperial Russia: The Islamic World of Novouzensk District and the Kazakh Inner Horde, 1780-1910. BRILL. σελίδες 122–. ISBN 90-04-11975-2. 
  26. ↑ Allen J. Frank (1 Ιανουαρίου 2001). Muslim Religious Institutions in Imperial Russia: The Islamic World of Novouzensk District and the Kazakh Inner Horde, 1780-1910. BRILL. σελίδες 170–. ISBN 90-04-11975-2. 
  27. ↑ Vershinin, Alexander (29 July 2014). «How Russia’s steppe warriors took on Napoleon’s armies». Russia & India Report. https://in.rbth.com/arts/2014/07/29/how_russias_steppe_warriors_took_on_napoleons_armies_37029. 
  28. ↑ John R. Elting (1997). Swords Around a Throne: Napoleon's Grande Armée. Perseus Books Group. σελίδες 237–. ISBN 978-0-306-80757-2. 
  29. ↑ Michael V. Leggiere (16 Απριλίου 2015). Napoleon and the Struggle for Germany: Volume 2, The Defeat of Napoleon: The Franco-Prussian War of 1813. Cambridge University Press. σελίδες 101–. ISBN 978-1-316-39309-3. Michael V. Leggiere (16 Απριλίου 2015). Napoleon and the Struggle for Germany: 1. Cambridge University Press. σελίδες 101–. ISBN 978-1-107-08054-6. 
  30. ↑ Nasirov, Ilshat (2005). «Islam in the Russian Army». Islam Magazine (Makhachkala). http://islam.ru/en/content/story/islam-russian-army. 
  31. ↑ Andreas Kappeler (27 Αυγούστου 2014). The Russian Empire: A Multi-ethnic History. Routledge. σελίδες 129–. ISBN 978-1-317-56810-0. 
  32. ↑ Dominic Lieven (15 Απριλίου 2010). Russia Against Napoleon: The True Story of the Campaigns of War and Peace. Penguin Publishing Group. σελίδες 504–. ISBN 978-1-101-42938-9. 
  33. ↑ Kazemzadeh 1974
  34. ↑ А. Г. Булатова. Лакцы (XIX – нач. XX вв.). Историко-этнографические очерки. — Махачкала, 2000.
  35. ↑ Andrew D. W. Forbes (9 Οκτωβρίου 1986). Warlords and Muslims in Chinese Central Asia: A Political History of Republican Sinkiang 1911-1949. CUP Archive. σελίδες 16–. ISBN 978-0-521-25514-1. 
  36. ↑ Alexandre Bennigsen· Chantal Lemercier-Quelquejay (1967). Islam in the Soviet Union. Praeger. σελ. 15. 
  37. ↑ «History of Hajj in Russia from 18th to 21st century - IslamDag.info». 
  38. ↑ «IslamDag.info». 
  39. ↑ «Window on Eurasia: Putin Says Orthodoxy 'Closer to Islam than Catholicism Is'». 
  40. ↑ «Faith in expediency». 
  41. ↑ Nikolas K. Gvosdev· Christopher Marsh (22 Αυγούστου 2013). Russian Foreign Policy: Interests, Vectors, and Sectors. SAGE Publications. σελ. 297. ISBN 978-1-4833-2208-7. 
  42. ↑ Илья Косыгин (4 Ιανουαρίου 2012). «Православие ближе к исламу, чем к католицизму. В. Путин». 
  43. ↑ Arkhipov, Ilya· Kravchenko, Stepan. «Putin Points Muslim Rage at Cold War Foes». 
  44. ↑ «Chechnya declares public holiday to support huge anti-Charlie Hebdo rally». 20 Ιανουαρίου 2015. 
  45. ↑ Julia Ioffe (24 July 2015). «Putin Is Down With Polygamy». Foreign Policy. https://foreignpolicy.com/2015/07/24/vladimir-putin-polygamy-islam-chechnya-christian-far-right-europe-ramzan-kadyrov/. Ανακτήθηκε στις 28 January 2016. 
  46. ↑ «Fact Check: No record of Putin's speech on Muslims». 
  47. ↑ Archives. «Russian President Vladimir Putin Says No to Sharia-Fiction!». 
  48. ↑ Mikkelson, David. «Vladimir Putin's Speech to the Duma on Minorities». 
  49. ↑ «Vladimir Putin's Supposed Speech to the Duma on Minorities and Sharia Law». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Μαρτίου 2018. Ανακτήθηκε στις 12 Ιουλίου 2020. 
  50. ↑ Miller, Rebecca M. «Comeback: How Islam Got Its Groove Back in Russia». 
  51. ↑ «Russian Media Explodes With Vulgar and Racist Anti-Obama Rhetoric». 15 Δεκεμβρίου 2015. 
  52. ↑ «Russian supermarket under fire for selling 'monkey Obama' chopping board». 
  53. ↑ Alan, Bike Timerova, Naif Akmal and Nail (10 Δεκεμβρίου 2015). «Russian Chain Apologizes For Racist Obama Cutting Board». 
  54. ↑ Goble, Paul. «Because of Syria, Moscow Focusing on Sunni-Shiite Divide Within Russia». Window on Eurasia -- New Series. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2015. 
  55. ↑ Ingvar Svanberg, David Westerlund. Islam Outside the Arab World. Routledge. σελ. 418. ISBN 0-7007-1124-4. Ανακτήθηκε στις 27 Ιουνίου 2014. 
  56. ↑ «Shaykh Said Afandi al-Chirkawi - IslamDag.info». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Μαρτίου 2012. Ανακτήθηκε στις 12 Ιουλίου 2020. 
  57. ↑ «Islam in Russia». www.aljazeera.com. Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2018. 
  58. ↑ «IslamDag.info». 
  59. ↑ «Litvinenko converted to Islam father says». The Times (London). 2006-12-08. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2011-07-20. https://web.archive.org/web/20110720111754/http://www.timesonline.co.uk/tol/news/world/europe/article664318.ece. Ανακτήθηκε στις 2010-05-05. 
  60. ↑ «On The Road - British investigators land in Moscow». 
  61. ↑ Russian Pilgrims Number Exceeds 18,000, Ministry of Hajj, Saudi Arabia.
  62. ↑ «Russian Muslims on Hajj to Saudi Arabia». 8 Νοεμβρίου 2010. 
  63. ↑ «IslamDag.info». 
  64. ↑ «IslamDag.info». 
  65. ↑ «РЕЛИГАРЕ - "Русский ислам" как явление и как предмет исследования». www.religare.ru. 
  66. ↑ «The Rebirth of Islam in Russia». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Σεπτεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 12 Ιουλίου 2020. 
  67. ↑ http://www.allrussia.ru/pressreview/default.asp?id=37870&rub_id=19&VYear=2000&VMonth=4&VDay=18[νεκρός σύνδεσμος]
  68. ↑ «Строители и гувернантки покидают Москву». Российская газета. 
  69. ↑ «Russia's biggest mosque to be built in Moscow». 
  70. ↑ Shuster, Simon (2 Αυγούστου 2013). «Underground Islam». 
  71. ↑ «Moscow mayor: No more mosques in my city». 21 Νοεμβρίου 2013. 
  72. ↑ «7500 Mosques Have Been Erected in Russia Since Putin Became President». 
  73. ↑ «European Public Opinion Three Decades After the Fall of Communism – 6. Minority groups». Pew Research Center. 14 October 2019. https://www.pewresearch.org/global/2019/10/14/minority-groups/. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ισλάμ_στη_Ρωσία&oldid=10763655"