Θυσία
 |
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
Η θυσία είναι η κυριότερη μορφή της λεγομένης δημοσίας λατρείας κυρίως στις παγανιστικές θρησκείες, όπως τουλάχιστον καταμαρτυρούν αμέτρητες έγκυρες ιστορικές πηγές.
Στους Αρχαίους θεωρείται αδιανόητη μία λατρεία χωρίς θυσιαστική πράξη, έχει δε αυτή πολλές μορφές και σε όλον τον προχριστιανικό κόσμο αποτελούσε για όλα τα έθνη ένα δώρο προς τους Θεούς, προσφερόμενο ευλαβικά μέσα από ένα συγκροτημένο τελετουργικό, με το οποίο επιδιωκόταν από τους ευσεβείς η εύνοια των Θεών κατά την πανάρχαια αρχή «ένα δώρο πάντα για ένα δώρο».
Μία θυσία μπορεί να έχει την μορφή:
- θανάτωσης ανθρώπου (ανθρωποθυσία) (αποδεκτή σε ορισμένες παγανιστικές λατρείες)
- ζωοσφαγής, αφιέρωση κάποιων ειδικών τμημάτων του κρέατος στους Θεούς και χρησιμοποίηση των υπολοίπων για εορταστικό γεύμα των συμμετεχόντων,
- συμβολικής καύσεως ή αποθέσεως μιας ποσότητος από τη γεωργική εσοδεία,
- ταφής, αφιερώσεως, ή καταστροφής πολυτίμων αντικειμένων ή λαφύρων, ή, τέλος,
- απλής σπονδής ακριβών υγρών επάνω στον βωμό.
- της εκατόμβης (θυσιάζουμε βουβάλια)
Την επίσημη θεολογία της θυσίας περιγράφει πολύ ωραία ο Σαλλούστιος στο «Περί των Θεών Και του Κόσμου» (XVI, αδ) με τα εξής λόγια:
- «Επειδή τα πάντα έχομεν εκ των Θεών, είναι δίκαιον να δίδωμεν εις τους παρέχοντας τμήμα εκ των δωρεών των. Ούτω, προσφέρομεν εκ των αγαθών μας τα διάφορα αναθήματα, εκ του σώματός μας την κόμην μας και εκ της ζωής μας τας θυσίας. Αι προσευχαί χωρίς θυσίας είναι κενοί λόγοι, ενώ εκείναι που συνοδεύονται δια θυσιών, είναι λόγοι έμψυχοι, διότι ο λόγος ενισχύει την ζωήν και η ζωή εμψυχώνει τον λόγον» (μετφ. Π. Γράβιγγερ).
Δείτε επίσης
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Sacrifice στο Wikimedia Commons
