Φιλ Σπέκτορ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Φιλ Σπέκτορ
Ο Σπέκτορ το 2000
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Phil Spector (Αγγλικά)
Γέννηση26  Δεκεμβρίου 1939[1][2][3]
Μπρονξ
Νέα Υόρκη[4]
Θάνατος16  Ιανουαρίου 2021[5][6]
Στόκτον[7]
Αιτία θανάτουCOVID-19[7]
Συνθήκες θανάτουφυσικά αίτια[7]
Χώρα πολιτογράφησηςΗνωμένες Πολιτείες Αμερικής
ΣπουδέςFairfax High School[8]
Ιδιότηταμουσικός παραγωγός, συνθέτης και τραγουδοποιός
ΣύζυγοςRonnie Spector (1968–1972)
Όργανακιθάρα και πιάνο
Είδος τέχνηςποπ μουσική και ροκ
ΒραβεύσειςΕιδικό Βραβείο Επιτροπής Γκράμι (2000), Grammy Hall of Fame (1998), Rock and Roll Hall of Fame (2011)[9] και Rock and Roll Hall of Fame (1989)[10]
ΙστοσελίδαΕπίσημος ιστότοπος
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Χάρβεϊ Φίλιπ Σπέκτορ (αγγλικά: Harvey Phillip Spector, 26 Δεκεμβρίου 1939 - 16 Ιανουαρίου 2021), πιο γνωστός ως Φιλ Σπέκτορ, ήταν ένας Αμερικανός μουσικός παραγωγός και τραγουδοποιός, γνωστός για τις καινοτόμες πρακτικές ηχογράφησης και την επιχειρηματικότητά του στη δεκαετία του 1960 καθώς και για τις δύο δίκες και για την καταδίκη του για φόνο τη δεκαετία του 2000. Ο Σπέκτορ ανέπτυξε το Wall of Sound, ένα στιλ παραγωγής που χαρακτηρίζεται από τη διάχυση των τονικών χρωμάτων και τον πυκνό ορχηστρικό ήχο, το οποίο περιέγραφε ως "βαγκνερική" προσέγγιση στο ροκ εντ ρολ. Θεωρείται ευρέως μία από τις πιο επιδραστικές προσωπικότητες στην ιστορία της ποπ μουσικής[11][12] και ένας από τους πιο επιτυχημένους παραγωγούς της δεκαετίας του 1960.[13]

Γεννημένος στο Μπρονξ, ο Σπέκτορ μετακόμισε στο Λος Άντζελες ως έφηβος και ξεκίνησε την καριέρα του το 1958, ως ιδρυτικό μέλος των The Teddy Bears, για τους οποίους έγραψε το "To Know Him Is to Love Him", που έγινε νούμερο ένα επιτυχία στις ΗΠΑ. Το 1960, αφού μαθήτευσε δίπλα στους Τζέρι Λάιμπερ και Μάικ Στόλερ, ο Σπέκτορ συνίδρυσε την Philles Records και έγινε, στην ηλικία των 21 ετών, ο νεότερος ιδιοκτήτης δισκογραφικής εταιρείας στις ΗΠΑ εκείνη την εποχή.[14] Πρόβαλε καλλιτέχνες όπως οι Ronettes, οι Crystals και οι Άικ και Τίνα Τέρνερ, ενώ συνεργάστηκε και με τον ενορχηστρωτή Τζαν Νίτσε και τον μηχανικό Λάρι Λιβάιν.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, ο Σπέκτορ έκανε την παραγωγή στο άλμπουμ Let It Be των Beatles και σε πολλά σόλο άλμπουμ τω Τζον Λένον και Τζορτζ Χάρισον. Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1970, ο Σπέκτορ είχε 18 αμερικανικά Top 10 σινγκλ με διάφορους καλλιτέχνες. Τα πρώτε του τραγούδια ήταν τα "You've Lost That Lovin' Feelin'" των Righteous Brothers, "The Long and Winding Road" των Beatles και "My Sweet Lord" του Χάρισον. Ο Σπέκτορ βοήθησε να καθιερωθεί ο ρόλος του στούντιο ως οργάνου,[15] η ένταξη της αισθητικής της ποπ τέχνης στη μουσική,[16] και τα είδη αρτ ροκ[17] και ντριμ ποπ.[18] Κέρδισε Βραβείο Γκράμι το 1973 για το άλμπουμ της χρονιάς, για συνπαραγωγή στο Concert for Bangladesh του Χάρισον, ενώ το 1989 εισήχθη στο Rock and Roll Hall of Fame και το 1997 στο Songwriters Hall of Fame.[19] Το 2004, ο Σπέκτορ κατατάχθηκε σε 63η θέση στον κατάλογο των μεγαλύτερων καλλιτεχνών της ιστορίας του περιοδικού Rolling Stone.[20]

Μετά από τις παραγωγές του για τους Λέοναρντ Κόεν (Death of a Ladies' Man), Ντιον Ντιμούτσι (Born to Be with You) και Ramones (End of the Century), τη δεκαετία του 1980, ο Σπέκτορ παρέμεινε σε μεγάλο βαθμό ανενεργός, ζώντας στην απομόνωση, κάνοντας χρήση ναρκωτικών και παρουσιάζοντας αυξανόμενα ασταθή συμπεριφορά.[21][22] Το 2009, μετά από δύο δεκαετίες κατά τις οποίες είχε σχεδόν αποσυρθεί, καταδικάστηκε για τη δολοφονία της ηθοποιού Λάνα Κλάρκσον το 2003 σε φυλάκειση από 19 χρόνια έως ισόβια. Πέθανε στη φυλακή το 2021.

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

1939-1959: Τα πρώτα χρόνια και οι Teddy Bears[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Χάρβεϊ Φίλιπ Σπέκτορ γεννήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 1939.[23] Αργότερα υιοθέτησε το δεύτερό του όνομα, το οποίο προτιμούσε από το "Χάρβεϊ".[24] Γονείς του ήταν ο Μπέντζαμιν (1903-1949)[25] και η Μπέρθα (1911-1995)[26] Σπέκτορ, Ρωσοεβραίοι μετανάστες πρώτης γενιάς στο Μπρονξ της Νέας Υόρκης.[27] Η Μπέρθα είχε γεννηθεί στη Γαλλία από τους Ρώσους μετανάστες Τζορτζ και Κλάρα Σπέκτορ, οι οποίοι μετακόμισαν στην Αμερική το 1911, όταν η Μπέρθα ήταν 9 μηνών, ενώ ο Μπέντζαμιν γεννήθηκε ως Μπαρούχ (αργότερα το άλλαξε σε Μπέντζαμιν) στη Ρωσική Αυτοκρατορία από τον Τζορζ και την Μπέσι Σπέκτους ή Σπεκτρ, και έφτασε στην Αμερική με τους γονείς του το 1913 σε ηλικία 10 ετών.[28] Και δύο οικογένειες αγγλοποίησαν τα επώνυμά τους ως "Σπέκτορ" στα έγγραφά τους, έχοντας κοινό μάρτρα, τον ίζιντος Σπέκτορ.[29] Οι ομοιότητες στο όνομα και το παρελθόν των παππούδων οδήγησαν τον Σπέκτορ να πιστέψει ότι οι γονείς του ήταν πρώτα ξεδέλφια.[30] Η αδελφή του, Σίρλεϊ, η οποία ήταν έξι χρόνια μεγαλύτερή του, πέθανε το 2004 στο Έμετ της Καλιφόρνιας, σε ηλικία 70 ετών.[30]

Φωτογραφία του Σπέκτορ στο λύκειο, 1957

Τον Απρίλιο του 1949, ο πατέρας του Σπέκτορ, ο οποίος ήταν καταχρεωμένος, αυτοκτόνησε. Στην ταφόπλακά του είχαν χαραχθεί οι λέξεις "Μπεν Σπέκτορ. Πατέρας. Σύζυγος. To Know Him Was To Love Him (Όσοι τον γνώριζαν τον αγαπούσαν)".[31] Το 1953, η μητέρα του Σπέκτορ μετακόμισε με όλη την οικογένεια στο Λος Άντζελες όπου βρήκε δουλειά ως ράφτρα.[32] Ο Σπέκτορ πήγε στο γυμνάσιο στο Wilshire Boulevard και στη συνέχεια το 1955 στο λύκειο.[32] Όταν έμαθε να παίζει κιθάρα, ο Σπέκτορ έπαιξε το "Rock Island Line" σε μια εκπομπή ταλέντων στο σχολείο του.[33] Εντάχθηκε σε μια κοινότητα φιλόδοξων μουσικών, μεταξύ των οποίων οι Λου Άντλερ, Μπρους Τζόνστον, Στιν Ντάγκλασ και Σάντι Νέλσον.[34] Ο Σπέκτορ σχημάτισε ένα συγκρότημα, τους Teddy Bears, με τον Νέλσον και άλλους τρεις φίλους, τους Μάρσαλ Λάιμπ, Χάρβεϊ Γκόλντσταϊν και Ανέτ Κλάινμπαρντ.[35]

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο μουσικός παραγωγός Σταν Ρος - συνιδιοκτήτης του Gold Star Studios στο Χόλιγουντ - άρχισε να μυεί τον Σπέκτορ στην διαδικασία της παραγωγής και άσκησε μεγάλη επιρροή στο στιλ παραγωγής του.[36][35] Το 1958, οι Teddy Bears ηχογράφησαν το "Don't You Worry My Little Pet" που γράφτηκε από τον Σπέκτορ, και στη συνέχεια υπέγραψαν συμβόλαιο δύο έως τριών σινγκλ με την Era Records, με την υπόσχεση περισσότερων αν τα σινγκλ πήγαιναν καλά.[35]

Οι Teddy Bears ηχογράφησαν ένα ακόμη τραγούδι που είχε γράψει ο Σπέκτορ - εμπνευσμένο από το μήνυμα στον τάφο του πατέρα του. Κυκλοφορώντας από τη θυγατρική δισκογραφική της Era, Dore Records, το "To Know Him Is to Love Him" έφτασε στο νούμερο ένα στο Billboard Hot 100 στις 1 Δεκεμβρίου 1958 και είχε πωλήσει πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα μέχρι το τέλος του έτους.[37] Μετά την επιτυχία του ντεμπούτου του, το συγκρότημα υπέγραψε συμβόλαιο με την Imperial Records.[38] Το επόμενο τους σινγκλ, "I Don't Need You Anymore", έφτασε στο νούμερο 91. Έκαναν πολλές άλλες ηχογραφήσεις, κυκλοφορώντας και το άλμπουμ The Teddy Bears Sing!, αλλά δεν έφτασαν στα πρώτα 100 στις ΗΠΑ. Το συγκρότημα διαλύθηκε το 1959.[37]

1959-1962: Οι πρώτες παραγωγές, η Philles Records και οι Crystals[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Όσο ηχογραφούσε του άλμπουμ των Teddy Bears, ο Σπέκτορ γνώρισε τον Λέστερ Σιλ, πρώην διαφημιστή και μέντορα των Τζέρι Λάιμπερ και Μάικ Στόλερ.[39] Ο Σιλ και ο συνεργάτης του, Λι Χέιζελγουντ, υποστήριξαν το επόμενο συγκρότημα του Σπέκτορ, τους Spectors Three. Το 1960, ο Σιλ κανόνισε να εργασθεί ο Σπέκτορ ως μαθητευόμενος για τους Λάιμπερ και τον Στόλερ στη Νέα Υόρκη.[39] Ο Σπέκτορ συνέγραψε με τον Λάιμπερ την Top 10 επιτυχία του Μπεν Ε. Κινγκ "Spanish Harlem" και εργάστηκε ως μουσικός, παίζοντας σόλο κιθάρα στο τραγούδι των Drifters "On Broadway".

Ο πρώτος πραγματικός καλλιτέχνης που ανέλαβε ο Σπέκτορ ως παραγωγός ήταν ο Ρόνι Κρόφορντ.[40] Οι Λάιμπερ και ο Στόλερ συνέστησαν τον Σπέκτορ να κάνει την παραγωγή στο "Corrine, Corrina" του Ρέι Πίτερσον, το οποίο έφτασε στο νούμερο 9 τον Ιανουάριο του 1961. Αργότερα, κάνει μία ακόμη μεγάλη επιτυχία για τον Κέρτις Λι, το "Pretty Little Angel Eyes", το οποίο έφτασε στο νούμερο 7. Επιστρέφοντας στο Χόλιγουντ, ο Σπέκτορ συμφώνησε να συνεργαστεί με τον Σιλ. Μετά από την απόρριψη του "Be My Boy" από τις Paris Sisters, ο Σιλ ίδρυσε μια νέα δισκογραφική εταιρεία, την Gregmark Records, με τον Λι Χέιζελγουντ, και κυκλοφόρησε το τραγούρι. Το κομμάτι έφτασε μόνο ως το νούμερο 56, αλλά η συνέχειά του, "I Love How You Love Me", έγινε επιτυχία, φτάνοντας στο νούμερο 5.[41]

Στα τέλη του 1961, ο Σπέκτορ ίδρυσε μια δισκογραφική εταιρεία με τον Σιλ, ο οποίος μέχρι τότε είχε τερματίσει τη συνεργασία του με τον Χέιζελγουντ. Η Philles Records συνδυάστηκε τα πρώτα ονόματα των δύο ιδρυτών της.[42] Μέσα από τους Hill and Range Publishers, ο Σπέκτορ βρήκε τρία σχήματα που ήθελε να προωθήσει: Ducanes, Creations και Crystals. Οι δύο πρώτοι υπέγραψαν συμφωνητικά με άλλες εταιρείες, αλλά ο Σπέκτορ κατάφερε να εξασφαλίσει τις Crystals για τη νέα του εταιρεία. Το πρώτο τους σινγκλ, "There's No Other (Like My Baby) " έφτασε στο νούμερο 20. Η επόμενη κυκλοφορία τους, "Uptown", έφτασε στην 13η θέση.[43]

Ο Σπέκτορ συνέχισε να εργάζεται ανεξάρτητα με άλλους καλλιτέχνες.[44] Το 1962, έκανε την παραγωγή στο "Second Hand Love" της Κόνι Φράνσις, το οποίο έφτασε στο νούμερο 7.[44] Ο Άχμετ Έρτεγκαν της Atlantic συνεργάστηκε με τον Σπέκτορ και τη μελλοντική σταρ του Μπρόντγουεϊ Τζιν Στισόν στο "Talk to Me", B-side του οποίου ήταν "Tired of Trying", γραμμένο από την Τζιν Στισόν.

1962-1965: Bob B. Soxx & the Blue Jeans, Ronettes και Righteous Brothers[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1962, ο Σπέκτορ πήρε μια σύντομη δουλειά ως παραγωγός για τη Liberty Records. Ενώ εργαζόταν στη Liberty, άκουσε ένα τραγούδι γραμμένο από τον Τζιν Πίτνεϊ, για τον οποίο είχε κάνει την παραγωγή της επιτυχίας "Every Breath I Take" που έφτασε στο νούμερο 41 την προηγούμενη χρονιά. Το "He's a Rebel" έπρεπε να κυκλοφορήσει στη Liberty από τη Βίκυ Καρ, αλλά ο Σπέκτορ πήγε στο Gold Star Studios και ηχογράφησε μια έκδοση με την Νταρλίν Λαβ και τους Blossoms. Ο δίσκος κυκλοφόρησε από τη Philles, αποδόθηκε στις Crystals και γρήγορα ανέβηκε στην κορυφή των επιτυχιών.

Ronettes, 1966. Ο Σπέκτορ παντρεύτηκε τη Βερόνικα Μπένετ (γνωστή ως Ρόνι, κέντρο) το 1968.

Όταν το "He's a Rebel" έφτασε στο νούμερο 1, ο Λέστερ Σιλ είχε φύγει από την εταιρεία, και ο Σπέκτορ ήταν ο μόνος ιδιοκτήτης της Philles. Δημιούργησε ένα νέα συγκρότημα, τους Bob B. Soxx & the Blue Jeans, με τους Νταρλίν Λαβ, Φανίτα Τζέιμς (μέλος των Blossoms) και Μπόμπι Σιν, έναν τραγουδιστή με τον οποίο είχε συνεργαστεί στη Liberty. Το συγκρότημα γνώρισε επιτυχία με τα "Zip-a-Dee-Doo-Dah" (νούμερο 8), "Why Do Lovers Break Each Other's Heart" (νούμερο 38) και "Not Too Young to Get Married" (νούμερο 63). Ο Σπέκτορ κυκλοφόρησε επίσης σόλο υλικό της Νταρλίν Λαβ το 1963. Την ίδια χρονιά, κυκλοφόρησε το "Be My Baby" των Ronettes, το οποίο ανέβηκε στο νούμερο 2.

Ο Σπέκτορ χρησιμοποίησε την πλήρη λίστα της Philles και της Wrecking Crew για να δημιουργήσει ένα άλμπουμ που θα γινόταν επιτυχία τα Χριστούγεννα του 1963. Το A Christmas Gift for You από τη Philles Records κυκλοφόρησε λίγες μέρες μετά τη δολοφονία του Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι τον Νοέμβριο του 1963.[45]

Στις 28 Σεπτεμβρίου 1963, οι Ronettes εμφανίστηκαν στο Cow Palace, κοντά στο Σαν Φρανσίσκο. Μαζί τους έπαιζαν και οι Righteous Brothers. Ο Σπέκτορ, ο οποίος διηύθυνε την μπάντα, εντυπωσιάστηκε τόσο από τον Μπιλ Μέντλεϊ και τον Μπόμπι Χάτφιλντ, που αγόρασε το συμβόλαιό τους από τη Moonglow Records και τους έφερε στη Philles. Στις αρχές του 1965, το "You've Lost That Lovin' Feelin'" έγινε το δεύτερο νούμερο 1 σινγκλ. Ακολούθησαν τρεις ακόμα μεγάλες επιτυχίες με το ντουέτο, τα "Just Once in My Life" (νούμερο 9), "Unchained Melody" (νούμερο 4) και "Ebb Tide" (νούμερο 5). Παρά τις επιτυχίες, έχασε το ενδιαφέρον του για την παραγωγή των Righteous Brothers και πούλησε το συμβόλαιό τους και όλες τους τις ηχογραφήσεις στην Verve Records. Ωστόσο, ο ήχος των σινγκλ των Righteous Brothers ήταν τόσο ξεχωριστός, που το συγκρότημα επέλεξε να τον αντιγράψει μετά την αποχώρησή του από τον Σπέκτορ, σημειώνοντας μια δεύτερη νο 1 επιτυχία το 1966 με το "(You're My) Soul and Inspiration" σε παραγωγή Μπιλ Μέντλεϊ.[46]

Ο Σπέκτορ το 1965

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο Σπέκτορ σχημάτισε μία ακόμη θυγατρική δισκογραφική, την Phi-Dan Records, εν μέρει για να κρατήσει τον διαφημιστή Ντάνι Ντέιβις. Η εταιρεία κυκλοφόρησε σινγκλ από καλλιτέχνες όπως Μπέτι Γουίλις, Lovelites και Ikettes. Καμία από ηχογραφήσεις της Phi-Dan δεν ήταν παραγωγή του Σπέκτορ.

Η ηχογράφηση του "Unchained Melody", που αναφέρεται σε ορισμένες εκδόσεις ως παραγωγή του Σπέκτορ, αν και ο Μέντλεϊ έχει πει επανειλημμένα ότι ήταν αρχικά δική του παραγωγή ως κομμάτι άλμπουμ,[47] γνώρισε ένα δεύτερο κύμα δημοτικότητας 25 χρόνια μετά την αρχική της κυκλοφορία, όταν εμφανίστηκε στην ταινία του 1990 Αόρατος εραστής. Η επανεκδόση του σινγκλ ξαναμπήκε στο Billboard Hot 100, και έφτασε στο νούμερο ένα στα Adult Contemporary charts. Αυτό έφερε τον Σπέκτορ πίσω στο Τοπ 40 των ΗΠΑ για πρώτη φορά από την τελευταία του εμφάνιση το 1971 με το Imagine του Τζον Λένον, αν και είχε κάνει επιτυχίες στο βρετανικό top 40 στο ενδιάμεσο με τους Ramones.[48]

1966-1969: Άικ & Τίνα Τέρνερ και παύση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Σπέκτορ με τους Modern Folk Quartet, για τους οποίος έκανε το "This Could Be the Night" το 1966.

Η τελευταία συμφωνία του Σπέκτορ με τη Philles ήταν με το ανδρόγυνο Άικ και Τίνα Τέρνερ τον Απρίλιο του 1966. Ο Σπέκτορ θεωρούσε το άλμπουμ τους River Deep - Mountain High το καλύτερο έργο του, αλλά δεν έφτασε υψηλότερα από το νούμερο 88 στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο δίσκος, ο οποίος τελικά περιελάμβανε την Τίνα Τέρνερ χωρίς τον Άικ, έγινε επιτυχία στη Βρετανία, φτάνοντας στο νούμερο 3.

Ο Σπέκτορ κυκλοφόρησε άλλο ένα σινγκλ με τους Άικ και Τίνα Τέρνερ, το "I'll Never Need More Than This", ενώ διαπραγματευόταν την εξαγορά της Philles από την A&M Records το 1967. Η συμφωνία δεν υλοποιήθηκε, και ο Σπέκτορ έχασε στη συνέχεια τον ενθουσιασμό για την εταιρεία του και τις ηχογραφήσεις. Ήδη απομονωμένος, αποσύρθηκε προσωρινά από το κοινό, κάνοντας έναν γάμο με τη Βερόνικα Μπένετ (Ρόνι), τραγουδίστρια των Ronettes, το 1968.[49] Ο Σπέκτορ εμφανίστηκε σε μια καμέο εμφάνιση σε ένα επεισόδιο του Η Τζίνι και το τζίνι (1967) και ως έμπορος ναρκωτικών στην ταινία Ξένοιαστος καβαλάρης (1969).[50]

Το 1969, ο Σπέκτορ επέστρεψε για λίγο στη μουσική βιομηχανία υπογράφοντας μια συμφωνία παραγωγής με την A&M Records. Το σινγκλ των Ronettes "You Came, You Saw, You Conquered" απέτυχε, αλλά ο Σπέκτορ επέστρεψε στο Hot 100 με το "Black Pearl", των Sonny Charles and the Checkmates, Ltd., το οποίο έφτασε στο νούμερο 13.[51]

1970-1973: Επιστροφή και συνεργασίες με τους Beatles[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις αρχές του 1970, ο Άλαν Κλάιν, ο νέος ατζέντης των Beatles, έφερε τον Σπέκτορ στην Αγγλία.[52] Μετά την εντυπωσιακή παραγωγή του στο σόλο σινγκλ του Τζον Λένον "Instant Karma!", το οποίο έφτασε στο νούμερο 3,[53] ο Σπέκτορ κλήθηκε από τον Λένον και τον Τζορτζ Χάρισον να μετατρέψει τις εγκαταλελειμμένες ηχογραφήσεις των Beatles για το Let It Be σε άλμπουμ.[54] Ο Σπέκτορ χρησιμοποίησε πολλές από τις τεχνικές παραγωγής του, κάνοντας σημαντικές αλλαγές στις ενορχηστρώσεις και τον ήχο ορισμένων τραγουδιών. Το άλμπουμ κυκλοφόρησε ένα μήνα μετά τη διάλυση των Beatles και ανέβηκε στους πίνακες επιτυχιών των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου[55] δίνοντας και το νούμερο 1 σινγκλ στις ΗΠΑ "The Long and Winding Road".[56] Οι προσθήκες του Σπέκτορ στο "The Long and Winding Road" εξόργισαν τον συνθέτη του, Πολ Μακάρτνεϊ. Εκτός από τον Μακάρτνεϊ, πολλοί μουσικοκριτικοί επέκριναν επίσης τη δουλειά του Σπέκτορ στο Let It Be.[55] Ο Σπέκτορ ισχυρίστηκε ότι αυτό οφείλεται εν μέρει σε δυσαρέσκεια με το ότι ένας Αμερικανός παραγωγός φαινόταν να "αναλαμβάνει" ένα τόσο δημοφιλές αγγλικό συγκρότημα. Ο Λένον υπερασπίστηκε τον Σπέκτορ, λέγοντας στο Rolling Stone: "Του δόθηκε το πιο άθλιο σύνολο κακών ηχογραφήσεων, με φρικτά συναισθήματα. Και αυτός το αξιοποίησε. Έκανε πολύ καλή δουλειά".[57]

Διαφήμιση για το "What Is Life" του Τζορτζ Χάρισον

Στο πολυπλατινένιο άλμπουμ του Χάρισον All Things Must Pass (νούμερο 1, 1970), ο Σπέκτορ βοήθησε παρέχοντας ένα συμφωνικό περιβάλλον, αν και τα προβλήματα υγείας του σήμαιναν ότι μετά την ηχογράφηση των βασικών τραγουδιών, απείχε από το έργο μέχρι το στάδιο του μιξάζ.[58] Το Rolling Stone επαίνεσε τον ήχο του άλμπουμ, αποκαλώντας τον "βαγκνερικό".[59] Το τριπλό LP έδωσε δύο μεγάλες επιτυχίες:[60] "My Sweet Lord" (νούμερο 1) και "What Is Life" (νούμερο 10). Το ίδιο έτος, ο Σπέκτορ έκανε τη συμπαραγωγή του Plastic Ono Band του Λένον (νούμερο 6), ενός λιτού άλμπουμ χωρίς το Wall of Sound.[61] Μαζί με τον Χάρισον, έκανε επίσης την παραγωγή στο ντεμπούτο των Derek and the Dominos, "Tell the Truth", αλλά στο συγκρότημα δεν άρεσε ο ήχος και απέσυρε τον δίσκο.[61]

Ο Σπέκτορ έγινε επικεφαλής του A&R για την Apple Records.[62] Κράτησε τη θέση μόνο για έναν χρόνο, κατά τη διάρκεια του οποίου έκανε τη συμπαραγωγή του σινγκλ του 1971 "Power to the People" του Λένον (νούμερο 11) και του άλμπουμ του Imagine. Το ομότιτλο τραγούδι του άλμπουμ έφτασε στο νούμερο 3. Μαζί με τον Χάρισον, ο Σπέκτορ έκανε τη συμπαραγωγή του "Bangla Desh" του Χάρισον (νούμερο 23) - το πρώτο φιλανθρωπικό ροκ σινγκλ[59] - και του "Try Some, Buy Some" της συζύγου του, Ρόνι Σπέκτορ, (νούμερο 77).[63][64][63]

Διαφήμιση του 1971 για το άλμπουμ του Τζον Λένον Imagine

Το ίδιο έτος ο Σπέκτορ επέβλεψε την ζωντανή ηχογράφηση των συναυλιών Concert for Bangladesh που διοργάνωσε ο Χάρισον στη Νέα Υόρκη, που είχε ως αποτέλεσμα το τριπλό άλμπουμ The Concert for Bangladesh.[65] Το άλμπουμ κέρδισε βραβείο "άλμπουμ της χρονιάς" στα Βραβεία Γκράμι του 1973. Παρά τη ζωντανή του ηχογράφηση, ο Σπέκτορ χρησιμοποίησε 44 μικρόφωνα ταυτόχρονα για να δημιουργήσει το Wall of Sound.[66][67] Μετά τον θάνατο του Χάρισον το 2001, ο Σπέκτορ είπε ότι η πιο δημιουργική περίοδος της καριέρας του ήταν όταν εργάστηκε με τους Λένον και Χάρισον στις αρχές της δεκαετίας του 1970 και πίστευε ότι αυτό ίσχυε και για τους Λένον και Χάρισον, παρά τα επιτεύγματά τους με τους Beatles.

Ο Λένον συνέχισε τη συνεργασία του με τον Σπέκτορ το 1971 στο χριστουγεννιάτικο άλμπουμ Happy Xmas (War Is Over)" και το άλμπουμ Some Time in New York City του 1972 που έλαβε κακές κριτικές. Και τα δύο άλμπουμ ήταν συνεργασίες με τη Γιόκο Όνο. Στα τέλη του 1972, η Apple επανεξέδωσε το A Christmas Gift for You του Σπέκτορ από τη Philles Records (με τίτλο Phil Spector's Christmas Album),[63] φέρνοντας στις ηχογραφήσεις την εμπορική επιτυχία και την κριτική αναγνώριση που δεν είχαν κατά την κυκλοφορία τους το 1963.[68][69] Αντίστοιχα, το σινγκλ "Happy Xmas" των Λένον και Όνο δεν πήγε καλά σε πωλήσεις μετά την αρχική του κυκλοφορία, αλλά αργότερα έγινε σταθερό κομμάτι στα ραδιοφωνικά πλέι λιστ τα Χριστούγεννα.[69]

Ο Χάρισον και ο Σπέκτορ άρχισαν να εργάζονται στο άλμπουμ του Χάρισον Living in the Material World τον Οκτώβριο του 1972, αλλά η κακή κατάσταση του Σπέκτορ οδήγησε σύντομα τον Χάρισον να τον απολύσει.[70]

Στα τέλη του 1973, ο Σπέκτορ έκανε τις αρχικές ηχογραφήσεις για το άλμπουμ του Λένον Rock 'n' Roll του 1975 (νούμερο 6).[71][72] Οι ηχογραφήσεις πραγματοποιήθηκαν στο Λος Άντζελες, όπου ο Λένον είχε δώσει στον Σπέκτορ για πρώτη φορά τον πλήρη έλεγχο της παραγωγής, αλλά αμαυρώθηκαν από κατάχρηση ουσιών και χαοτικές ενορχηστρώσεις.[73] Στη διάρκεια κάποιας ηχογράφησης, ο Σπέκτορ έβγαλε τα όπλα του και πυροβόλησε, ενώ ο Λένον ηχογραφούσε.[74][76] Τον Δεκέμβριο, ο Λένον και ο Σπέκτορ έλυσαν τη συνεργασία τους.[74]Δεδομένου ότι το στούντιο είχε κρατηθεί από την εταιρεία παραγωγής του, ο Σπέκτορ κράτησε τις κασέτες μέχρι τον Ιούνιο του επόμενου έτους, μέχρι να τις αγοράσει ο Λένον μέσω της Capitol Records.[75]

1974-1980: Σοβαρό ατύχημα, Warner-Spector Records, Λέοναρντ Κόεν και Ramones[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Καθώς προχωρούσε η δεκαετία του 1970, ο Σπέκτορ απομονωνόταν όλο και περισσότερο. Ο πιο πιθανός και σημαντικός λόγος για την αποχώρησή του, σύμφωνα με τον βιογράφο Ντέιβ Τόμσον, ήταν ότι το 1974 τραυματίστηκε σοβαρά όταν πέρασε μέσα από το παρμπρίζ του αυτοκινήτου του σε ένα δυστύχημα στο Χόλιγουντ. Ο Σπέκτορ παραλίγο να σκοτωθεί και διακομίστηκε στο Ιατρικό Κέντρο[77] UCLA τη νύχτα της 31ης Μαρτίου με σοβαρά τραύματα στο κεφάλι που απαίτησαν πολύωρη χειρουργική επέμβαση με πάνω από 300 ράμματα στο πρόσωπο και πάνω από 400 στο πίσω μέρος του κεφαλιού του.[78] Οι τραυματισμοί στο κεφάλι του, όπως δήλωσε ο Τόμσον, ήταν ο λόγος που ο Σπέκτορ άρχισε να φοράει εξωφρενικές περούκες τα επόμενα χρόνια.[79]

Ο Σπέκτορ ίδρυσε τη δισκογραφική Warner-Spector με τη Warner Bros. Records, η οποία ανέλαβε νέες ηχογραφήσεις παραγωγής Σπέκτορ με τους Σερ, Νταρλίν Λαβ, Ντάνι Πότερ και Τζέρι Μπο Κίνο, καθώς και αρκετές επανακυκλοφορίες. Μια παρόμοια σχέση με την Βρετανική Polydor Records οδήγησε στη δημιουργία της Phil Spector International το 1975. Όταν τα σινγκλ των Σερ και Κίνο (οι ηχογραφήσεις του τελευταίου κυκλοφόρησαν μόνο στη Γερμανία) απέτυχαν στα τσαρτ, ο Σπέκτορ κυκλοφόρησε το Born to Be with You του Ντιον Ντιμούτσι το 1975, που ηχογραφήθηκε από τον Σπέκτορ το 1974 και στη συνέχεια απορρίφθηκε από τον τραγουδιστή. Τη δεκαετίες του 1990 και του 2000, το άλμπουμ αναβίωσε μεταξύ των οπαδών της indie rock.[80] Οι περισσότερες από τις κλασικές ηχογραφήσεις της Philles είχαν βγει εκτός κυκλοφορίας στις ΗΠΑ μετά το κλείσιμο της αρχικής εταιρείας, αν και ο Σπέκτορ είχε κυκλοφορήσει αρκετές συνθέσεις της στη Βρετανία. Τέλος, κυκλοφόρησε μια αμερικανική συλλογή ηχογραφήσεων της Philles το 1977, η οποία ξανάφερε τις περισσότερες από τις πιο γνωστές επιτυχίες του Σπέκτορ στην κυκλοφορία μετά από πολλά χρόνια.

Ο Σπέκτορ άρχισε να αναδυθεί αργότερα την ίδια δεκαετία, συνεισφέροντας το 1977 σε ένα αμφιλεγόμενο άλμπουμ του Λέοναρντ Κόεν με τίτλο Death of a Ladies' Man. Αυτό εξόργισε πολλούς αφοσιωμένους οπαδούς του Κόεν που προτιμούσαν τον αυστηρό ακουστικό ήχο του σε σχέση με τον ορχήστρα και την χορωδία του ήχου που περιέχει το άλμπουμ. Η ηχογράφηση ήταν γεμάτη δυσκολίες. Μετά την ηχογράφηση των φωνητικών του Κόεν, ο Σπέκτορ μιξάρισε το άλμπουμ μόνος του στο στούντιο, αντί να επιτρέψει στον Κόεν να συμμετάσχει, όπως είχε κάνει στο παρελθόν.[77] Ο Κόεν σχολίασε ότι το αποτέλεσμα είναι "γκροτέσκο", αλλά "με αρετές" και για πολλά χρόνια, συμπεριελάμβανε μια αναδιαμορφωμένη έκδοση του τραγουδιού "Memories" σε ζωντανές συναυλίες του. Οι Μπομπ Ντίλαν και Άλεν Γκίνσμπεργκ επίσης συμμετείχαν στα φωνητικά στο "Don't Go Home with Your Hard-On".[81]

Οι Ramones το 1977

Ο Σπέκτορ έκανε επίσης την παραγωγή στο πολυαναμενόμενο άλμπουμ των RamonesRamones End of the Century το 1979. Όπως και η δουλειά του με τον Λέοναρντ Κόεν, το End of the Century δεν είχε καλή αποδοχή από τους οπαδούς των Ramones που θύμωσαν με τον "ραδιοφωνικό" του ήχο. Ωστόσο, περιέχει μερικά από τα πιο γνωστά και επιτυχημένα σινγκλ των Ramones, όπως "Rock 'n' Roll High School", "Do You Remember Rock 'n' roll Radio?", και τη διασκευή της προηγούμενης κυκλοφορίας του Σπέκτορ με τις Ronettes "Baby, I Love You". Ο κιθαρίστας Τζόνι Ραμόν σχολίασε αργότερα τη συνεργασία με τον Σπέκτορ για την ηχογράφηση του άλμπουμ: "Πραγματικά λειτούργησε σε ένα πιο αργό τραγούδι όπως το "Danny Says" - η παραγωγή λειτούργησε τρομερά. Για τα πιο σκληρά κομμάτια, δεν λειτούργησε το ίδιο καλά".

Για χρόνια κυκλοφορούσαν φήμες για ότι ο Σπέκτορ είχε απειλήσει μέλη των Ramones με όπλο στη διάρκεια των ηχογραφήσεων. Ο Ντι Ντι Ραμόν ισχυρίστηκε ότι κάποτε ο Σπέκτορ τον σημάδεψε με όπλο όταν προσπάθησε να φύγει από μια ηχογράφηση.[82][83] Ο ντράμερ Μάρκι Ραμόν θυμήθηκε το 2008: "[Τα όπλα] ήταν εκεί, αλλά είχε άδεια οπλοφορίας. Δεν μας κράτησε ποτέ ομήρους. Μπορούσαμε να φύγουμε ανά πάσα στιγμή".[84][85]

1981-2003: Αδράνεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Σπέκτορ παρέμεινε αδρανής το μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του 1980, του 1990 και των αρχών της δεκαετίας του 2000. Στις αρχές του 1981, λίγο μετά το θάνατο του Τζον Λένον, επανήλθε προσωρινά για τη συμπαραγωγή του Season of Glass της Γιόκο Όνο.[86]

Το 1989, η Τίνα Τέρνερ εισήγαγε τον Σπέκτορ στο Rock and Roll Hall of Fame ως μη ερμηνευτή.[87][19] Συμπεριλήφθηκε στο Songwriters Hall of Fame το 1997 και έλαβε τιμητικό Βραβείο Γκράμι το 2000.[88][89]

Το 1994, ο Σπέκτορ έγραψε μια επιστολή στην κριτική επιτροπή του Rock and Roll Hall of Fame για μην εισαχθούν οι Ronettes που ήταν υποψήφιες. Υποστήριξε ότι το συγκρότημα δεν ήταν κατάλληλο και δεν συνέβαλε αρκετά στη μουσική για να αξίζει την εισαγωγή.[90] Οι Ronettes εισήχθησαν τελικά στο Rock and Roll Hall of Fame, αλλά μόνο το 2007.[90]

Ο Σπέκτορ προσπάθησε να συνεργαστεί με τη Σελίν Ντιόν στο άλμπουμ της Falling into You αλλά διαφώνησε με την ομάδα παραγωγής της. Το τελευταίο του έργο που κυκλοφόρησε ήταν το Silence Is Easy από τους Starsailor, το 2003. Αρχικά υποτίθεται ότι θα έκανε την παραγωγή ολόκληρου το άλμπουμ, αλλά απολύθηκε λόγω προσωπικών και καλλιτεχνικών διαφορών. Ένα από τα δύο τραγούδια παραγωγής Σπέκτορ στο άλμπουμ, το ομότιτλο κομμάτι, ανέβηκε στο top 10 των σινγκλ στο Ηνωμένο Βασίλειο (το άλλο σινγκλ ήταν το "White Dove").[91]

2003-2021: Δολοφονία της Κλάρκσον και φυλάκιση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 3 Φεβρουαρίου 2003, ο Σπέκτορ πυροβόλησε την ηθοποιό Λάνα Κλάρκσον στο στόμα, ενώ βρίσκονταν στην έπαυλή του στην Αλάμπρα της Καλιφόρνιας. Το σώμα της βρέθηκε σε μια πολυθρόνα με μία μόνο πληγή από πυροβολισμό στο στόμα.[92] Ο Σπέκτορ είπε στο Esquire τον Ιούλιο του 2003 ότι ο θάνατος της Κλάρκσον ήταν "ακούσια αυτοκτονία" και ότι "φίλησε το όπλο".[93] Η κλήση ασθενοφόρου από το σπίτι του Σπέκτορ, που έγινε από τον οδηγό του Σπέκτορ, Αντριάνο ντε Σούζα, αναφέρει ότι ο Σπέκτορ είπε "Νομίζω ότι σκότωσα άνθρωπο".[93] Ο ντε Σούζα πρόσθεσε ότι είδε τον Σπέκτορ να βγαίνει από την πίσω πόρτα του σπιτιού με ένα όπλο στο χέρι.[93]

Ο Σπέκτορ παρέμεινε ελεύθερος με εγγύηση 1 εκατομμυρίου δολαρίων ενώ περίμενε τη δίκη του.[94] Εντωμεταξύ, έκανε την παραγωγή στο τραγούδι "Crying for John Lennon" του τραγουδιστή-τραγουδοποιού Χάργκο Χάλσα (γνωστού επαγγελματικά ως Χάργκο), το οποίο εμφανίστηκε αρχικά στο άλμπουμ του Χάργκο In Your Eyes το 2006.[95][96] Σε μια επίσκεψη στην έπαυλη του Σπέκτορ για μια συνέντευξη για την ταινία Strawberry Fields, ο Χάργκο έπαιξε στον Σπέκτορ το τραγούδι και του ζήτησε να κάνει την παραγωγή.[97]

Στις 19 Μαρτίου 2007, άρχισε η δίκη του Σπέκτορ. Ο πρόεδρος του δικαστηρίου Λάρι Πολ Φίντερ επέτρεψε τη μετάδοση της διαδικασίας στο Ανώτατο Δικαστήριο του Λος Άντζελες.[94] Στις 26 Σεπτεμβρίου, ο Φίντερ ανέβαλε τη δίκη λόγω ακαταλληλότητας του σώματος των ενόρκων.[98][99]

Το τραγούδι "B Boy Baby" που κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2007 από τους Μίτια Μπουένα και Έιμι Γουάινχαουζ περιείχε μελωδίες που επηρεάστηκαν έντονα από το "Be My Baby". Ως αποτέλεσμα, ο Σπέκτορ αναφερόταν ως τραγουδοποιός στο σινγκλ. Τα τμήματα από το "Be My Baby" τραγουδιούνται από τη Γουάινχαουζ.[100] Η Γουάινχαουζ αναφερόταν με θαυμασμό στο έργο του Σπέκτορ και συχνά ερμήνευε την πρώτη του επιτυχία, "To Know Him Is to Love Him".[101] Τον ίδιο μήνα, ο Σπέκτορ παρακολούθησε την κηδεία του Άικ Τέρνερ. Στον επικήδειό του, ο Σπέκτορ επέκρινε την αυτοβιογραφία της Τίνα Τέρνερ - και την επακόλουθη προώθησή της από την Όπρα Γουίνφρεϊ - ως ένα "κακογραμμένο" βιβλίο που "δυσφήμισε τον Άικ". Ο Σπέκτορ σχολίασε ότι "ο Άικ μετέτρεψε την Τίνα στο κόσμημα που ήταν. Όταν πήγα να δω τον Άικ να παίζει στο Cinegrill τη δεκαετία του '90... υπήρχαν τουλάχιστον πέντε Τίνα Τέρνερ στην σκηνή που έπαιζαν εκείνη τη νύχτα και οποιαδήποτε από αυτές θα μπορούσε να γίνει η πραγματική Τίνα Τερνερ".[102]

Στα μέσα Απριλίου 2008, το BBC Two μετέδοσε ένα αφιέρωμα με τίτλο Phil Spector: The Agony and the Ecstasy, του Βίκραμ Τζεϊάντι. Αποτελείται από την πρώτη συνέντευξη του Σπέκτορ - μετά από μια μακρά περίοδο σιωπής στα μέσα ενημέρωσης. Κατά τη διάρκεια της συζήτησης, εικόνες από τη δικαστική υπόθεση δολοφονίας εναλλάσσονται με ζωντανές ερμηνείες των τραγουδιών του σε τηλεοπτικά προγράμματα από τις δεκαετίες του 1960 και του 1970, μαζί με υπότιτλους που δίνουν κριτικές ερμηνείες για ορισμένες από τις παραγωγές του. Μιλά επίσης για το μουσικό ένστικτο που τον οδήγησε να δημιουργήσει μερικές από τις επιτυχίες του, από το You've Lost That Lovin' Feelin έως το River Deep, Mountain High, καθώς και το Let It Be, καθώς και για κατηγορίες που αισθάνεται ότι αναγκάστηκε να αντιμετωπίζει σε όλη τη ζωή του.[103]

Φωτογραφία από τη σύλληψη του Σπέκτορ, 2009

Η επανάληψη της δίκης του Σπέκτορ για ανθρωποκτονία δεύτερου βαθμού ξεκίνησε στις 20 Οκτωβρίου 2008,[104] με τον δικαστή Φίντλερ να προεδρεύει ξανά. Η διαδικασία αυτή δεν μεταδόθηκε από την τηλεόραση. Ο Σπέκτορ εκπροσωπήθηκε για άλλη μια φορά από τη δικηγόρο Τζένιφερ Λι Μπάρινγκερ.[105] Η υπόθεση έφτασε στους ενόρκους στις 26 Μαρτίου 2009, και 18 ημέρες αργότερα, στις 13 Απριλίου, οι ένορκoι έβγαλαν ετυμηγορία ενοχής.[106][107][108], ο Σπέκτορ κρίθηκε ένοχος για χρήση πυροβόλου όπλου κατά την εκτέλεση εγκλήματος, το οποίο πρόσθεσε τέσσερα χρόνια στη ποινή του.[109][110][111] Συνελήφθη αμέσως και στις Μαΐου 2009 καταδικάστηκε σε φυλάκιση από 19 χρόνια έως ισόβια.[112][113][114] Πολλές προσπάθειες έφεσης απέτυχαν, το 2011, το 2012 και το 2016.[115][116][117]

Κληρονομιά και επιρροή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σύμφωνα με τον κιθαρίστα Στιβ Βαν Ζαντ των E Street Band, ο Σπέκτορ ήταν μια "ιδιοφυΐα ανεπανόρθωτα διχασμένη". Στο Twitter, έγραψε: "[Ο Σπέκτορ] ήταν το απόλυτο παράδειγμα της τέχνης που είναι πάντα καλύτερη από τον καλλιτέχνη".[118]

Ο Σπέκτορ συνέβαλε στην έλευση του αρτ ροκ,[119] και άλλων ειδών όπως σουγκέιζινγκ[15] και νόιζ.[120] Ο συντάκτης του PopMatters Τζον Μπέργκστρομ αποδίδει τη δημιουργία της ντριμ ποπ στη συνεργασία του Σπέκτορ με τον Τζορτζ Χάρισον στο All Things Must Pass.[121]

Καλλιτέχνες που έχουν δηλώσει ότι έχουν επηρεαστεί από τον Σπέκτορ είναι οι Beatles, οι Beach Boys και οι Velvet Underground καθώς και σύγχρονοι μουσικοί παραγωγοί όπως Μπράιαν Ίνο και Τόνι Βισκόντι. Οι εναλλακτικοί ερμηνευτές της ροκ Cocteau Twins, My Bloody Valentine και The Jesus and Mary Chain έχουν αναφέρει τον Σπέκτορ ως επιρροή τους. Το σουγκέιζινγκ, ένα βρετανικό μουσικό κίνημα από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 έως τα μέσα της δεκαετίας του 1990, επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό από το Wall of Sound. Ο Τζέισον Πιρς των Spiritualized ανέφερε τη σημαντική επιρροή του Σπέκτορ στο άλμπουμ του Let It Come Down. Ο Μπόμπι Γκιλέσπι των Primal Scream και the Jesus and Mary Chain ήταν φανατικός θαυμαστής του Σπέκτορ, με την αρχή του τραγουδιού "Just Like Honey" να αποτελεί φόρο τιμής στο διάσημο "Be My Baby".

Πολλοί προσπάθησαν να μιμηθούν τις μεθόδους του Σπέκτορ και ο Μπράιαν Γουίλσον των Beach Boys - που ήταν υπέρ της μονοφωνικής ηχογράφησης - θεωρούσε τον Σπέκτορ τον κύριο ανταγωνιστή του στα στούντιο. Στη δεκαετία του 1960, ο Γουίλσον θεωρούσε τον Σπέκτορ "τον πιο επιδραστικό παραγωγό. Είναι διαχρονικός. Δημιουργεί ένα ορόσημο κάθε φορά που μπαίνει στο στούντιο".[122] Η εμμονή του Γουίλσον για το έργο του Σπέκτορ έχει διαρκέσει δεκαετίες, με πολλές αναφορές στον Σπέκτορ και το έργο του σε τραγούδια του Γουίλσον με τους Beach Boys αλλά και στη σόλο καριέρα του.[123]

Οι παραγωγές του Τζόνι Φραντς στα μέσα της δεκαετίας του 1960 για την Ντάστι Σπρίνγκφιλντ και τους Walker Brothers χρησιμοποιούσαν επίσης ένα στιλ ηχογράφησης και ενορχήστρωσης Wall of Sound, έχοντας επηρεαστεί έντονα από τον ήχο του Σπέκτορ.[124] Ένα άλλο παράδειγμα είναι το Forum, ένα συγκρότημα του Λες Μπάξτερ, το οποίο σημείωσε μικρή επιτυχία το 1967 με το "The River Is Wide". Ο Σόνι Μπόνο, πρώην συνεργάτης του Σπέκτορ, δημιύργησε μια παραλλαγή του ήχου του Σπέκτορ με κιθάρα, η οποία ακούγεται κυρίως σε παραγωγές των μέσων της δεκαετίας του 1960 για την τότε σύζυγό του, Σερ, ιδίως στο "Bang Bang (My Baby Shot Me Down)".

Ο Μπρους Σπρίνγκστιν μιμήθηκε την τεχνική Wall of Sound στην ηχογράφησή του "Born to Run".[119] Το 1973, η βρετανική μπάντα Wizzard, με επικεφαλής τον Ρόι Γουντ, έκανε τρεις επιτυχίες με την επιρροή του Σπέκτορ με τα "See My Baby Jive", "Angel Fingers (A Teen Ballad)", και "I Wish It Could Be Christmas Everyday". Το τελευταίο έγινε διαρκής χριστουγεννιάτικη επιτυχία.[119] Άλλοι σύγχρονοι που επηρεάστηκαν από τον Σπέκτορ είαι οι Τζορτζ Μόρτον, Sonny & Cher, Rolling Stones, Four Tops, Μαρκ Γουέρτς, Lovin' Spoonful και Beatles.[125] Η σουηδική pop μπάντα ABBA ανέφερε ότι έχει επηρεαστεί από τον Σπέκτορ και χρησιμοποίησε τεχνικές Wall of Sound στα πρώτα της τραγούδια, όπως τα "Ring Ring", "Waterloo" και "Dancing Queen".[126][127] Η New Wave μπάντα Wall of Voodoo από το Λος Άντζελες πήρε το όνομά της από το Wall of Sound του Σπέκτορ.[128] Η επιρροή του Σπέκτορ είναι επίσης αισθητή και σε άλλες περιοχές του κόσμου, ιδιαίτερα στην Ιαπωνία. Ο μουσικός της σίτι ποπ Εϊίτσι Οχτάκι έχει επηρεαστεί από τον Σπέκτορ και το Wall of Sound.[129][130]

Προσωπική ζωή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σχέσεις και παιδιά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο πρώτος γάμος του Σπέκτορ έγινε το 1963 με την Ανέτ Μίραρ, τραγουδίστρια των Spectors Three, μιας ποπ τριάδας της δεκαετίας του 1960 που σχηματίστηκε και από τον Σπέκτορ, ο οποίος έδωσε στη δισκογραφική εταιρεία Annette Records το όνομα της Μίραρ.[131] Ο Σπέκτορ και η Μίραρ χώρισαν το 1966.[132] Ενώ ήταν ακόμα παντρεμένος[133] τη Μίραρ, άρχισε μια σχέση με τη Ρόνι Μπένετ, αργότερα γνωστή ως Ρόνι Σπέκτορ.[134] Η Μπένετ ήταν τραγουδίστρια του γυναικείου γκρουπ Ronettes (ένα ακόμη συγκρότημα παραγωγής Σπέκτορ). Παντρεύτηκαν το 1968 και υιοθέτησαν έναν γιο, τον Ντοντέ Φίλιπ Σπέκτορ.[135] Ως χριστουγεννιάτικο δώρο, ο Σπέκτορ έκανε έκπληξη στη σύζυγό του υιοθετώντας τα δίδυμα Λούις Φίλιπ Σπέκτορ και Γκάρι Φίλιπ Σπέκτορ.[136][137]

Στα απομνημονεύματά της που εκδόθηκαν το 1990 με τίτλο Be My Baby: How I Survived Mascara, Miniskirts And Madness, η Μπένετ ισχυρίστηκε ότι ο Σπέκτορ την είχε φυλακίσει στην έπαυλή του στην Καλιφόρνια και την είχε υποβάλει σε χρόνιο ψυχολογικό βασανισμό. Σύμφωνα με την Μπένετ, ο Σπέκτορ σαμποτάριζε την καριέρα της απαγορεύοντάς της να τραγουδά. Το 1972 δραπέτευσε από τη έπαυλη ξυπόλυτη με τη βοήθεια της μητέρας της.[136][138] Με το διαζύγιό τους το 1974, έχασε όλα τα μελλοντικά κέρδη από τους δίσκους της και παραιτήθηκε από την επιμέλεια των παιδιών τους. Υποστήριξε ότι αυτό οφειλόταν στο γεγονός ότι ο Σπέκτορ απείλησε να προσλάβει δολοφόνο για να τη σκοτώσει.[139]

Οι γιοι του Σπέκτορ, Γκάρι και Ντοντέ, δήλωσαν ότι ο πατέρας τους "τους κρατούσε αιχμαλώτους" ως παιδιά και ότι τους "ανάγκασε να έρθουν σε προσομοίωση σεξουαλικής επαφής" με την κοπέλα του. Σύμφωνα με τον Γκάρι, "μου είχε δέσει τα μάτια και με κακοποιούσε σεξουαλικά. Ο μπαμπάς μου είπε: "Θα γνωρίσεις κάποια" και θα είναι εκπαιδευτική εμπειρία".[140][141] Ο Ντοντέ περιέγραψε τον εαυτό του ως μέλος "μιας πολύ άρρωστης, διεφθαρμένης, δυσλειτουργικής οικογένειας".

Το 1982, ο Σπέκτορ απέκτησε δίδυμα με τη φίλη του, Τζάνις Ζαβάλα: οι Νικόλ Όντρεϊ Σπέκτορ και Φίλιπ Σπέκτορ Τζούνιορ πέθαναν από λευχαιμία το 1991.[137] Την 1η Σεπτεμβρίου 2006, ενώ είχε αποφυλακιστεί με εγγύηση και περίμενε να δικαστεί, ο Σπέκτορ παντρεύτηκε την τρίτη σύζυγό του, Ρέιτσελ Σορτ, η οποία εκείνη την εποχή ήταν 26 ετών. Ο Σπέκτορ υπέβαλε αίτηση διαζυγίου τον Απρίλιο του 2016, ισχυριζόμενος ασυμβίβαστες διαφορές.[142] Το ζευγάρι χώρισε το 2018.[143]

Υγεία, ασθένεια και θάνατος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Φωτογραφία σύλληψης από το 2014

Ο Σπέκτορ κατέθεσε στο δικαστήριο το 2005 ότι έκανε θεραπεία για διπολική διαταραχή (μανιοκατάθλιψη) για οκτώ χρόνια, λέγοντας: "Καθόλου ύπνος, κατάθλιψη, αλλαγές διάθεσης, διαταραχές διάθεσης , δυσκολία συμβίωσης, δυσκολία συγκέντρωσης, γενικά δυσκολία - μια δύσκολη στιγμή στη ζωή, με έχουν αποκαλέσει ιδιοφυΐα και νομίζω ότι μια ιδιοφυΐα δεν είναι εκεί συνέχεια και συνορεύει με την τρέλα".[144]

Στην πρώτη ποινική δίκη για τη δολοφονία της Κλαρκσον, ο εμπειρογνώμονας ιατροδικαστής Βίνσεντ Ντι Μάγιο είπε ότι ο Σπέκτορ μπορεί να πάσχει από νόσο του Πάρκινσον δηλώνοντας, "Κοιτάξτε τον κ. Σπέκτορ. Έχει χαρακτηριστικά του Πάρκισον. Τρέμει".[145]

Φωτογραφίες από τη φυλακή της Καλιφόρνιας που τραβήχτηκαν το 2013 (και κυκλοφόρησαν τον Σεπτέμβριο του 2014) δείχνουν στοιχεία προοδευτικής επιδείνωσης της υγείας του Σπέκτορ σύμφωνα με τους παρατηρητές.[146] [147] Κρατείτο στο νοσοκομείο της φυλακής στο Στόκτον από τον Οκτώβριο του 2013. Τον Σεπτέμβριο του 2014, αναφέρθηκε ότι ο Σπέκτορ είχε χάσει την ικανότητα να μιλάει, λόγω της λαρυγγικής θηλωμάτωσης.[147][148]

Στις 31 Δεκεμβρίου 2020, διακομίστηκε στο Γενικό Νοσοκομείο Σαν Χοακίν στο Φρεντς Καμπ της Καλιφόρνιας και διασωληνώθηκε τον Ιανουάριο του 2021.[149] Ο Σπέκτορ πέθανε σε εξωτερικό νοσοκομείο στις 16 Ιανουαρίου σε ηλικία 81 ετών.[150][151][152][153] Η κόρη του Σπέκτορ, Νικόλ, απέδωσε τον θάνατο του πατέρα της σε επιπλοκές του COVID-19, σύμφωνα με διάγνωση του Δεκεμβρίου 2020.[149][111] Ήταν επιλέξιμος για αποφυλάκιση με αναστολή το 2024.

Μερικά μέσα ενημέρωσης που ανέφεραν τον θάνατο του Σπέκτορ δεν αναφέρθηκαν εκτενώς στην καταδίκη του για δολοφονία, γεγονός που ξεσήκωσε αντιδράσεις. Κάποια παραδείγματα ήταν η νεκρολογία του στην εφημερίδα The New York Times και στο περιοδικό Rolling Stone, τα οποία αρχικά ανέφεραν, αντίστοιχα, ότι η κληρονομιά του Σπέκτορ "αμαυρώθηκε από μια καταδίκη για ανθρωποκτονία" και ότι η ζωή του "αναποδογύρισε" μετά την καταδίκή του. Αυτές οι νεκρολογίες αναθεωρήθηκαν μετά από αντιδράσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.[11]

Στην ποπ κουλτούρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Η Τζίνι και το τζίνι (1967, "Jeannie, the Hip Hippie" - κύκλος 3, επεισόδιο 6): Ο Φιλ Σπέκτορ έκανε καμέο εμφάνιση. Η Τζίνι αποφασίζει ότι θέλει να γίνει ποπ σταρ και προσλαμβάνει τον Σπέκτορ για βοήθεια.[154]
  • Πέρα απ' την κοιλάδα με τις κούκλες (1970): Ο χαρακτήρας του Ρόνι Μπαρζελ (Z-Man) βασίζεται στον Σπέκτορ, αν και ούτε ο Ρας Μέγιερ ούτε ο σεναριογράφος Ρότζερ Έμπερτ τον είχαν γνωρίσει.[155]
  • Το φάντασμα του παραδείσου (1974): Ο κακός χαρακτήρας Σουόν (που υποδύεται ο Πολ Γουίλιαμς) υποτίθεται ότι βασίστηκε στον Σπέκτορ. Μουσικός παραγωγός και επικεφαλής δισκογραφικής εταιρείας, ο Σουόν ονομαζόταν «Σπεκτρ» στα προσχέδια του σεναρίου της ταινίας.[156]
  • Τίνα (1993): Τον Σπέκτορ υποδύεται ο Ρομπ Λαμπέλ.[157]
  • Η φωνή της καρδιάς μου (1996): Η ταινία περιέχει πολλούς χαρακτήρες βασισμένους σε μουσικούς, συγγραφείς και παραγωγούς της δεκαετίας του 1960, μεταξύ των οποίων και ο (βασισμένος στο Σπέκτορ) χαρακτήρας Τζόελ Μίλνερ που υποδύθηκε ο Τζον Τουρτούρο.[158]
  • Στο ντοκιμαντέρ And the Beat Goes On: The Sonny and Cher Story (1999), τον Σπέκτορ υποδύεται ο Κρίστιαν Λέφλερ.
  • Metalocalypse (2006–2013): Ο χαρακτήρας Ντικ Νάμπλερ είναι μια παρωδία του Σπέκτορ, με βάση το επάγγελμα, την εμφάνιση και το ποινικό μητρώο.[159]
  • A Reasonable Man (2009): Ο Χαρβ Στίβενς φέρεται να βασίζεται στον Σπέκτορ. Η ταινία εξετάζει τη σχέση του με τον Τζον Λένον.[160]
  • Φιλ Σπέκτορ (2013): Τον Σπέκτορ υποδύεται ο Αλ Πατσίνο.[161]
  • Love & Mercy (2014): Τον Σπέκτορ υποδύεται ο Τζόναθαν Σλέιβιν. Ωστόσο, η σκηνή του κόπηκε από την κυκλοφορία τις ταινίες στις αίθουσες.[162]
  • Ο Σπέκτορ πήρε μέρος στην ταινία Ξένοιαστος καβαλάρης ως έμπορος ναρκωτικών.
  • Το τραγούδι "Christmas Kids" των ROAR αναφέρεται στη σχέση του Σπέκτορ με τη Ρόνι Σπέκτορ. Το ζευγάρι εμφανίζεται και στο εξώφυλλο του EP.

Δισκογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Βραβεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Βραβεία και υποψηφιότητες

Ετος Υποψήφιος / έργο Βραβείο Αποτέλεσμα
1972 Τζορτζ Χάρισον «My Sweet Lord» Βραβείο Γκράμι δίσκου της χρονιάς[87] Υποψηφιότητα
1972 Τζορτζ Χάρισον All Things Must Pass Βραβείο Γκράμι άλμπουμ της χρονιάς[87]
1973 Τζορτζ Χάρισον & Φίλοι The Concert for Bangladesh Βραβείο Γκράμι άλμπουμ της χρονιάς[163] Νίκη
1989 Φιλ Σπέκτορ Rock and Roll Hall of Fame Εισαγωγή
1997 Songwriter's Hall of Fame[19]
2000 Τιμητικό Βραβείο Γκράμι Trustees[87] Νίκη

Κατάταξη

Έντυπο Χώρα Χειροτονία ιππότου Ετος Σειρά Πηγή
Rolling Stone ΗΠΑ Κορυφαίοι καλλιτέχνες όλων των εποχών 2004, ενημερώθηκε το 2011 64
Washington Times Καλύτεροι παραγωγοί δίσκων όλων των εποχών 2008 2 [164]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ (Αγγλικά) Internet Movie Database. nm0817489. Ανακτήθηκε στις 14  Οκτωβρίου 2015.
  2. ↑ (Αγγλικά) Discogs. 190767. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. ↑ (Γερμανικά) Εγκυκλοπαίδεια Μπρόκχαους. spector-phil.
  4. ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. xx0040856. Ανακτήθηκε στις 28  Ιανουαρίου 2023.
  5. ↑ «PHIL SPECTOR DEAD AT 81». TMZ. 17  Ιανουαρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 17  Ιανουαρίου 2021.
  6. ↑ www.rollingstone.com/music/music-news/phil-spector-dead-obit-67459/.
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 www.tmz.com/2021/01/17/phil-spector-dead-dies-81/.
  8. ↑ Ανακτήθηκε στις 4  Μαρτίου 2021.
  9. ↑ web.archive.org/web/20161223164811/https://www.theguardian.com/music/2011/mar/15/tom-waits-rock-roll-hall-fame. Ανακτήθηκε στις 7  Μαρτίου 2021.
  10. ↑ phil-spector.
  11. ↑ 11,0 11,1 Wood, Mikael (January 18, 2021). «Phil Spector and the damaging myth of male creative genius». Los Angeles Times. https://www.latimes.com/entertainment-arts/music/story/2021-01-18/phil-spector-producer-abusive-male-genius. 
  12. ↑ Spillius, Alex (13 Απριλίου 2009). «Phil Spector guilty of murdering actress Lana Clarkson». The Daily Telegraph. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Φεβρουαρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 2 Απριλίου 2018. 
  13. ↑ Brown 2007, σελ. 1.
  14. ↑ Brown, Mick (4 Φεβρουαρίου 2003). «Pop's lost genius». The Daily Telegraph. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Σεπτεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 2018. 
  15. ↑ 15,0 15,1 Bannister 2007, σελ. 38.
  16. ↑ Holden, Stephen (February 28, 1999). «Music; They're Recording, but Are They Artists?». The New York Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις November 30, 2016. https://web.archive.org/web/20161130144527/http://www.nytimes.com/1999/02/28/arts/music-they-re-recording-but-are-they-artists.html. Ανακτήθηκε στις July 17, 2013. 
  17. ↑ Wiseman-Trowse, Nathan (30 Σεπτεμβρίου 2008). Performing Class in British Popular Music. Springer. σελίδες 148–154. ISBN 9780230594975. 
  18. ↑ Wiseman-Trowse, Nathan (30 Σεπτεμβρίου 2008). Performing Class in British Popular Music. Springer. σελίδες 148–154. ISBN 9780230594975. 
  19. ↑ 19,0 19,1 19,2 «Phil Spector». Songwriters Hall of Fame. Ανακτήθηκε στις 19 Ιανουαρίου 2021. 
  20. ↑ See:
  21. ↑ Sevigny, Catherine (5 Μαΐου 2007). «Wall of silence». The Guardian. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Ιανουαρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 24 Ιανουαρίου 2019. 
  22. ↑ Unterberger, Richie. «Phil Spector». AllMusic. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Μαΐου 2020. Ανακτήθηκε στις 21 Απριλίου 2020. 
  23. ↑ Thompson 2004, σελ. 10.
  24. ↑ Brown 2007, σελίδες 14, 19.
  25. ↑ «Benjamin Spector». 10 Ιανουαρίου 1903. 
  26. ↑ «Bertha Spector». 15 Ιουλίου 1911. 
  27. ↑ Brown 2007, σελίδες 12–14.
  28. ↑ Brown 2007, σελ. 13.
  29. ↑ Brown 2007, σελ. 14.
  30. ↑ 30,0 30,1 Brown 2007, σελ. 12.
  31. ↑ Thompson 2004, σελ. 12.
  32. ↑ 32,0 32,1 Brown 2007, σελ. 19.
  33. ↑ Thompson 2005, σελ. 28.
  34. ↑ Larkin, Colin (2002). The Virgin Encyclopedia of Popular Music. Virgin Publishing. ISBN 1-85227-923-0. 
  35. ↑ 35,0 35,1 35,2 Brown 2007, σελ. 37.
  36. ↑ Thompson 2004, σελ. 26.
  37. ↑ 37,0 37,1 Fred Bronson, The Billboard Book of Number One Hits, Billboard Publications, 1992, p. 46
  38. ↑ Brown 2007, σελίδες 44, 48.
  39. ↑ 39,0 39,1 Brown 2007, σελ. 55.
  40. ↑ Ribowsky 2006, σελίδες 86–88.
  41. ↑ Whitburn, Joel (2004). The Billboard Book of Top 40 Hits: Eighth Edition. Record Research. σελ. 480. 
  42. ↑ Brown 2007, σελ. 86.
  43. ↑ Joel Whitburn's Top Pop Singles 1955–1990 - (ISBN 0-89820-089-X)
  44. ↑ 44,0 44,1 Thompson 2005, σελ. 79.
  45. ↑ Spector, Ronnie (1990). Be My Baby, How I Survived Mascara, Miniskirts, and Madness or My Life as a Fabulous Ronette. Harmony Books. ISBN 978-0517574997. Ανακτήθηκε στις 26 Σεπτεμβρίου 2020. 
  46. ↑ «1966». billboard Top 100. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Ιανουαρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 16 Απριλίου 2020. 
  47. ↑ Dimery, Robert (2011). 1001 Songs: You Must Hear Before You Die. Cassell Illustrated. ISBN 978-1844037179. Ανακτήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου 2015. 
  48. ↑ Ramone, Marky (2017). Punk Rock Blitzkrieg – My Life As A Ramone. Kings Road Publishing. σελ. 177. ISBN 978-1786068170. Ανακτήθηκε στις 26 Σεπτεμβρίου 2020. 
  49. ↑ Williams 2003.
  50. ↑ Williams 2003, σελίδες 128–137.
  51. ↑ Dave Thompson (2010). Phil Spector: Wall Of Pain. Omnibus Press. σελίδες 268–. ISBN 978-0-85712-216-2. 
  52. ↑ Schaffner 1978, σελ. 137.
  53. ↑ Ribowsky 2006, σελ. 252.
  54. ↑ Hamelman 2009, σελίδες 136–37.
  55. ↑ 55,0 55,1 Brown 2007.
  56. ↑ Brown 2007, σελίδες 254–55.
  57. ↑ Wenner, Jann S. (January 21, 1971). «Lennon Remembers, Part One». Rolling Stone. https://www.rollingstone.com/music/music-news/lennon-remembers-part-one-186693/. Ανακτήθηκε στις April 18, 2020. 
  58. ↑ Schaffner 1978, σελ. 142.
  59. ↑ 59,0 59,1 Frontani 2009.
  60. ↑ Frontani 2009, σελίδες 157–58.
  61. ↑ 61,0 61,1 Ribowsky 2006, σελ. 257.
  62. ↑ Ribowsky 2006, σελ. 256.
  63. ↑ 63,0 63,1 63,2 Spizer 2005, σελ. 342.
  64. ↑ Madinger & Easter 2000.
  65. ↑ Williams 2003, σελ. 163.
  66. ↑ Badman, Keith (2009). The Beatles Diary Volume 2: After The Break-Up 1970–2001. Omnibus Press. σελ. 108. ISBN 978-0857120014. Ανακτήθηκε στις 26 Σεπτεμβρίου 2020. 
  67. ↑ «Concert For Bangladesh». albumlinernotes.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 16 Απριλίου 2020. 
  68. ↑ Williams 2003, σελ. 166.
  69. ↑ 69,0 69,1 Spizer 2005, σελ. 62.
  70. ↑ Spizer 2005, σελ. 254.
  71. ↑ Doggett 2011.
  72. ↑ Schaffner 1978, σελ. 175.
  73. ↑ Madinger & Easter 2000, σελ. 90.
  74. ↑ 74,0 74,1 Madinger & Easter 2000, σελ. 91.
  75. ↑ 75,0 75,1 Spizer 2005, σελ. 98.
  76. ↑ When asked about reports that Spector had fired his gun into the ceiling, Lennon said: "I don't like to tell tales out of school ... But I do know there was an awful loud noise in the toilet of the Record Plant West."[75]
  77. ↑ 77,0 77,1 Leibovitz, Liel (11 Δεκεμβρίου 2012). «Wall of Crazy: Phil Spector and Leonard Cohen's incredible album, released 35 years ago, is a time capsule of American pop music». Tablet: A New Read on Jewish Life. Nextbook Inc. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Δεκεμβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 12 Μαρτίου 2015. 
  78. ↑ «Phil Spector's Terrifying MugShot Is Horrible». SquareMirror.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Απριλίου 2015. Ανακτήθηκε στις 12 Μαρτίου 2015. 
  79. ↑ «Phil Spector's Terrifying MugShot Is Horrible». SquareMirror.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Απριλίου 2015. Ανακτήθηκε στις 12 Μαρτίου 2015. 
  80. ↑ Cox, Tom (February 10, 2001). «A masterpiece? Was it?». The Daily Telegraph (London). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις April 5, 2018. https://web.archive.org/web/20180405160419/https://www.telegraph.co.uk/culture/4721592/A-masterpiece-Was-it.html. Ανακτήθηκε στις April 2, 2018. 
  81. ↑ Roberts, Randall (10 Απριλίου 2009). «Leonard Cohen's Prophecy of the Phil Spector/Lana Clarkson Incident: 'Death of a Ladies' Man'». L.A. Weekly. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Ιουλίου 2015. Ανακτήθηκε στις 16 Ιουλίου 2015. 
  82. ↑ Minsky, David (7 Απριλίου 2015). «Marky Ramone on Phil Spector: "He Never Pointed a Gun at Us" – Miami New Times». Miami New Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Ιουλίου 2015. Ανακτήθηκε στις 16 Ιουλίου 2015. 
  83. ↑ «Marky Ramone: 'Phil Spector didn't hold a gun to us'». NME. 2 Δεκεμβρίου 2008. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 15 Ιουνίου 2009. 
  84. ↑ «Marky Ramone: 'Phil Spector didn't hold a gun to us'». NME. 2 Δεκεμβρίου 2008. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 15 Ιουνίου 2009. 
  85. ↑ Minsky, David (7 Απριλίου 2015). «Marky Ramone on Phil Spector: "He Never Pointed a Gun at Us" – Miami New Times». Miami New Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Ιουλίου 2015. Ανακτήθηκε στις 16 Ιουλίου 2015. 
  86. ↑ Brock Helander (1 Ιανουαρίου 2001). The Rockin' 60s: The People Who Made the Music. Schirmer Trade Books. σελίδες 659–. ISBN 978-0-85712-811-9. 
  87. ↑ 87,0 87,1 87,2 87,3 «Phil Spector». Recording Academy Grammy Awards. 23 Νοεμβρίου 2020. 
  88. ↑ «Phil Spector». Songwriters Hall of Fame. Ανακτήθηκε στις 19 Ιανουαρίου 2021. 
  89. ↑ «Phil Spector». Recording Academy Grammy Awards. 23 Νοεμβρίου 2020. 
  90. ↑ 90,0 90,1 «Phil Spector blasts The Ronettes' Hall Of Fame induction». NME. 7 Μαρτίου 2007. 
  91. ↑ «Music – Review of Starsailor – Silence Is Easy». BBC. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Νοεμβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 1 Αυγούστου 2014. 
  92. ↑ Bruno, Anthony. «Phil Spector: The 'mad genius' of rock'n'roll». TruTV.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Δεκεμβρίου 2012. 
  93. ↑ 93,0 93,1 93,2 «Phil Spector and the wall of charges». London, UK. 16 Μαρτίου 2007. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Δεκεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 2018. 
  94. ↑ 94,0 94,1 «US Spector trial to be televised». BBC News. London: BBC. 17 Φεβρουαρίου 2007. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Μαρτίου 2008. Ανακτήθηκε στις 9 Μαρτίου 2007. 
  95. ↑ «In Your Eyes – Hargo». Songs, Reviews, Credits, Awards. AllMusic. 24 Ιουλίου 2006. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Μαΐου 2020. Ανακτήθηκε στις 1 Αυγούστου 2014. 
  96. ↑ «Phil Spector continues work in studio». NME. 13 Αυγούστου 2007. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 30 Ιουνίου 2010. 
  97. ↑ «Phil Spector continues work in studio». NME. 13 Αυγούστου 2007. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 30 Ιουνίου 2010. 
  98. ↑ Archibold, Randal C. (September 27, 2007). «Mistrial Declared in Spector Murder Case». The New York Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις April 16, 2009. https://web.archive.org/web/20090416050800/http://www.nytimes.com/2007/09/27/us/27spector.html. Ανακτήθηκε στις September 26, 2009. 
  99. ↑ Morrison, Keith (12 Σεπτεμβρίου 2007). «Facing the music». New York City: NBC News. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Δεκεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 2018. 
  100. ↑ «Mutya Buena». NME. 1 Ιουνίου 2007. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Απριλίου 2016. Ανακτήθηκε στις 30 Ιουνίου 2010. 
  101. ↑ «Amy Winehouse: To know him is to love him (live)». 31 Οκτωβρίου 2009. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Ιουνίου 2016. Ανακτήθηκε στις 30 Ιουνίου 2010. 
  102. ↑ «Phil Spector criticises Tina Turner at Ike Turner's funeral». NME. 23 Δεκεμβρίου 2007. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Σεπτεμβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 30 Ιουνίου 2010. 
  103. ↑ Thorpe, Vanessa (February 18, 2008). «Phil Spector breaks his silence before second trial for murder». The Guardian (London). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις December 18, 2020. https://web.archive.org/web/20201218062644/https://www.theguardian.com/music/2008/feb/17/news.television. Ανακτήθηκε στις June 30, 2010. 
  104. ↑ «Phil Spector murder retrial gets underway, Jury selection begins in LA». London: TI Media. 21 Οκτωβρίου 2008. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Ιουνίου 2013. Ανακτήθηκε στις 31 Μαρτίου 2013. 
  105. ↑ «Attorney Jennifer Barringer (L) looks on pictures». Getty Images. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Φεβρουαρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 1 Φεβρουαρίου 2018. 
  106. ↑ Li, David K. (April 13, 2009). «Phil Spector faces the music». New York Post. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις July 27, 2009. https://web.archive.org/web/20090727022523/http://www.nypost.com/seven/04132009/news/nationalnews/phil_spector_faces_the_music_164259.htm. Ανακτήθηκε στις June 30, 2010. 
  107. ↑ «Phil Spector convicted of murder». BBC News. London: BBC. 13 Απριλίου 2009. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Απριλίου 2009. Ανακτήθηκε στις 13 Απριλίου 2009. 
  108. ↑ «Phil Spector found guilty of 2nd degree murder». Associated Press. April 13, 2009. http://www.knx1070.com/Convicted--Spector-Found-Guilty-of-2nd-Degree-Murd/4193920. Ανακτήθηκε στις December 18, 2018. 
  109. ↑ Davies, Caroline (January 17, 2021). «Phil Spector, pop producer convicted of murder, dies aged 81». The Guardian. https://www.theguardian.com/us-news/2021/jan/17/phil-spector-pop-producer-convicted-of-dies-aged-81. 
  110. ↑ Weber, Christopher; Deutsch, Linda (January 17, 2021). «Phil Spector, famed music producer and murderer, dies at 81». Associated Press. https://www.yahoo.com/news/phil-spector-famed-music-producer-160916853.html. 
  111. ↑ 111,0 111,1 «CDCR Inmate Locator». cdcr.ca.gov. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Δεκεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουνίου 2019. 
  112. ↑ Duke, Alan (May 29, 2009). «Phil Spector gets 19 years to life for murder of actress». CNN. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις September 23, 2010. https://web.archive.org/web/20100923030324/http://edition.cnn.com/2009/CRIME/05/29/spector.sentencing/index.html. Ανακτήθηκε στις May 30, 2009. 
  113. ↑ Duke, Alan (May 29, 2009). «Phil Spector gets 19 years to life for murder of actress». CNN. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις September 23, 2010. https://web.archive.org/web/20100923030324/http://edition.cnn.com/2009/CRIME/05/29/spector.sentencing/index.html. Ανακτήθηκε στις May 30, 2009. 
  114. ↑ Davies, Caroline (January 17, 2021). «Phil Spector, pop producer convicted of murder, dies aged 81». The Guardian. https://www.theguardian.com/us-news/2021/jan/17/phil-spector-pop-producer-convicted-of-dies-aged-81. 
  115. ↑ «Phil Spector denied murder appeal». BBC. 18 Αυγούστου 2011. Ανακτήθηκε στις 23 Ιουλίου 2021. 
  116. ↑ Sean Michaels (February 22, 2012). «Phil Spector appeal rejected by US supreme court». The Guardian. https://www.theguardian.com/world/2012/feb/22/phil-spector-appeal-supreme-court. Ανακτήθηκε στις July 23, 2021. «The music producer's conviction for the murder of Lana Clarkson in 2003 will not be overturned after court refuses to hear appeal ... The court let stand a California appeals court ruling last May that upheld Spector's conviction for the murder of Lana Clarkson in 2003. The court offered no comment on the case.» 
  117. ↑ «Phil Spector's Battle For Freedom Is Over! Judge Rules On Appeal». Radar Online. 17 Ιουνίου 2016. Ανακτήθηκε στις 23 Ιουλίου 2021. 
  118. ↑ Landrum, Jonathon Jr. (January 17, 2021). «Phil Spector's death resurrects mixed reaction from skeptics». Associated Press. Los Angeles. https://www.yahoo.com/news/phil-spectors-death-resurrects-mixed-024909351.html. «But while Spector made his mark as a revolutionary music producer, the stories of him waving guns at recording artists and being convicted of murder overshadowed his artistry.» 
  119. ↑ 119,0 119,1 119,2 Williams 2003, σελ. 25.
  120. ↑ Bannister 2007, σελ. 158.
  121. ↑ Bergstrom, John (13 Ιανουαρίου 2011). «George Harrison: All Things Must Pass». PopMatters. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Δεκεμβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 28 Απριλίου 2014. 
  122. ↑ Grevatt, Ron (March 19, 1966). «Beach Boys' Blast». Melody Maker. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις March 3, 2016. https://web.archive.org/web/20160303193107/http://i1218.photobucket.com/albums/dd420/kwan_dk/MMMarch191966.jpg. Ανακτήθηκε στις June 23, 2013. 
  123. ↑ Lambert, Philip (2007). Inside the Music of Brian Wilson: the Songs, Sounds, and Influences of the Beach Boys' Founding Genius. Continuum. σελίδες 331–79. ISBN 978-0-8264-1876-0. Ανακτήθηκε στις 8 Απριλίου 2016. 
  124. ↑ Ward, Kit (2018). City of Song: A London Sixties Music Trail. Prydain Press. σελίδες 35–. ISBN 978-1-916469-31-0. 
  125. ↑ Williams 2003, σελ. 24.
  126. ↑ Really Easy Piano: ABBA. Wise Publications. 2012. σελίδες 34–. ISBN 978-0-85712-947-5. 
  127. ↑ Jennings, Steve (1 Μαρτίου 2005). «Classic Tracks: Wall of Voodoo's "Mexican Radio"». Mix (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 17 Ιανουαρίου 2021. 
  128. ↑ Jennings, Steve (1 Μαρτίου 2005). «Classic Tracks: Wall of Voodoo's "Mexican Radio"». Mix (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 17 Ιανουαρίου 2021. 
  129. ↑ B., Sheila (13 Αυγούστου 2013). «Nippon Girls: Japanese Synth-pop, Bubble-gum, and Ballads Mix (1971-1985)». Chacha Charming (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Ιανουαρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 17 Ιανουαρίου 2021. 
  130. ↑ «Eiichi Ohtaki- Japanese music otaku legend». jculinferno (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 17 Ιανουαρίου 2021. 
  131. ↑ «Phil Spector's first wife reported missing». Daily Breeze (στα Αγγλικά). 20 Ιουλίου 2009. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Δεκεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου 2019. 
  132. ↑ Williams, Richard (12 Ιανουαρίου 2022). Phil Spector: Out Of His Head (στα Αγγλικά). Omnibus Press. ISBN 9780857120564. Ανακτήθηκε στις 13 Ιανουαρίου 2022. 
  133. ↑ «Spector, Ronnie Study Guide & Homework Help». eNotes.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Δεκεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 31 Μαρτίου 2013. 
  134. ↑ «Spector, Ronnie Study Guide & Homework Help». eNotes.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Δεκεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 31 Μαρτίου 2013. 
  135. ↑ «Phil Spector, Pop Music Hitmaker Convicted of Murder, Dies at 81» (στα αγγλικά). Bloomberg. January 17, 2021. https://www.bloomberg.com/news/articles/2021-01-17/phil-spector-pop-music-hitmaker-convicted-of-murder-dies-at-81. Ανακτήθηκε στις January 19, 2021. 
  136. ↑ 136,0 136,1 Muller, Marissa G. (12 Νοεμβρίου 2013). «Ronnie Spector: The Original Icon». Vice. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Μαΐου 2020. Ανακτήθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου 2019. 
  137. ↑ 137,0 137,1 «Phil Spector, Pop Music Hitmaker Convicted of Murder, Dies at 81» (στα αγγλικά). Bloomberg. January 17, 2021. https://www.bloomberg.com/news/articles/2021-01-17/phil-spector-pop-music-hitmaker-convicted-of-murder-dies-at-81. Ανακτήθηκε στις January 19, 2021. 
  138. ↑ Hoby, Hermione (March 6, 2014). «Ronnie Spector interview: 'The more Phil tried to destroy me, the stronger I got'» (στα αγγλικά). The Daily Telegraph. ISSN 0307-1235. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις May 29, 2014. https://web.archive.org/web/20140529103205/http://entertainment.ca.msn.com/music/photos/gallery.aspx?cp-documentid=24160517&page=7. Ανακτήθηκε στις November 25, 2017. 
  139. ↑ Arena, Salvatore (11 Ιουνίου 1998). «Marriage Hit Wrong Chord, Says Ronette». New York. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Ιουλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου 2019. 
  140. ↑ «Spector's Sons: Dad Caged Us» (στα αγγλικά). Daily News (New York). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις December 1, 2017. https://web.archive.org/web/20171201042449/http://www.nydailynews.com/archives/news/spector-sons-dad-caged-article-1.669891. Ανακτήθηκε στις November 25, 2017. 
  141. ↑ Willis, Tim (April 18, 2007). «Phil Spector's troubled life». The Daily Telegraph. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις September 13, 2018. https://web.archive.org/web/20180913002443/https://www.telegraph.co.uk/culture/books/3664496/Phil-Spectors-troubled-life.html. Ανακτήθηκε στις September 12, 2018. 
  142. ↑ «Phil Spector Files for Divorce: My Wife's Killing Me». TMZ. April 23, 2016. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις May 2, 2020. https://web.archive.org/web/20200502202445/https://www.tmz.com/2016/04/23/phil-spector-divorce/. Ανακτήθηκε στις April 23, 2016. 
  143. ↑ «Phil Spector Fast Facts». CNN. 25 Μαρτίου 2021. 
  144. ↑ Weber, Christopher; Deutsch, Linda (January 17, 2021). «Phil Spector, famed music producer and murderer, dies at 81». AP News. https://apnews.com/article/phil-spector-los-angeles-music-lana-clarkson-california-2845684db91046267039f7d628ce20d4. 
  145. ↑ «Defense expert, prosecutor spar in Phil Spector murder trial». USA Today. June 28, 2007. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις August 18, 2007. https://web.archive.org/web/20070818110753/http://www.usatoday.com/life/people/2007-06-28-phil-spector_N.htm. Ανακτήθηκε στις March 31, 2011. 
  146. ↑ «Phil Spector photos show prison taking its toll» (στα αγγλικά). 2024-03-11. ISSN 0140-0460. https://www.thetimes.co.uk/article/phil-spector-photos-show-prison-taking-its-toll-7gz76r2z59j. Ανακτήθηκε στις 2024-03-11. 
  147. ↑ 147,0 147,1 «Jailed Phil Spector's wall of silence as he loses ability to speak». Daily Mirror. September 26, 2014. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις December 21, 2017. https://web.archive.org/web/20171221213140/http://www.mirror.co.uk/3am/celebrity-news/jailed-phil-spectors-wall-silence-4331279. Ανακτήθηκε στις September 27, 2014. 
  148. ↑ «Music producer Phil Spector loses voice, now in facility for sick inmates». Daily News (New York). September 27, 2014. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις September 30, 2014. https://web.archive.org/web/20140930080711/http://www.nydailynews.com/entertainment/music/record-producer-phil-spector-loses-voice-facility-sick-inmates-article-1.1954901. Ανακτήθηκε στις October 2, 2014. 
  149. ↑ 149,0 149,1 Grimes, William (January 17, 2021). «Phil Spector, Famed Music Producer Imprisoned in Slaying, Dies at 81». The New York Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις December 28, 2021. https://ghostarchive.org/archive/20211228/https://www.nytimes.com/2021/01/17/arts/music/phil-spector-dead.html. Ανακτήθηκε στις January 17, 2021. 
  150. ↑ «CDCR Inmate Locator». California Department of Corrections and Rehabilitation. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Δεκεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουνίου 2019. 
  151. ↑ Cromelin, Richard; Wigglesworth, Alex; Winton, Richard (January 17, 2021). «Phil Spector, music producer convicted of murder, dies at 81 after contracting COVID-19». Los Angeles Times. https://www.latimes.com/california/story/2021-01-17/phil-spector-dead. Ανακτήθηκε στις January 17, 2021. «Before he was transferred to a hospital, Spector had been an inmate at the California Health Care Facility in Stockton» 
  152. ↑ Whitcomb, Dan (January 18, 2021). «Phil Spector, music producer and convicted killer, dies after contracting COVID-19». The Sydney Morning Herald. https://amp.smh.com.au/world/north-america/phil-spector-music-producer-and-convicted-killer-dies-after-contracting-covid-19-20210118-p56uso.html. Ανακτήθηκε στις January 17, 2021. 
  153. ↑ Davies, Caroline (January 17, 2021). «Phil Spector, pop producer convicted of murder, dies aged 81». The Guardian. https://www.theguardian.com/us-news/2021/jan/17/phil-spector-pop-producer-convicted-of-dies-aged-81. Ανακτήθηκε στις January 17, 2021. 
  154. ↑ «Phil Spector on 'I Dream of Jeannie' (with Boyce & Hart)». DangerousMinds. 1 Απριλίου 2013. Ανακτήθηκε στις 17 Ιανουαρίου 2021. 
  155. ↑ Ebert, Roger (January 1, 1970). «Beyond the Valley of the Dolls». Chicago Tribune. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις December 30, 2018. https://web.archive.org/web/20181230054847/https://www.rogerebert.com/reviews/beyond-the-valley-of-the-dolls-1980. Ανακτήθηκε στις February 13, 2020. 
  156. ↑ «Production». The Swan Archives. 4 Οκτωβρίου 1974. Ανακτήθηκε στις 28 Οκτωβρίου 2011. 
  157. ↑ Schäfer, Horst (1994). Fischer Film Almanach. Fischer Taschenbuch Verlag. σελ. 339. 
  158. ↑ Kermode, Mark (23 Μαρτίου 2006). «John Turturro». The Guardian. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Ιανουαρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 16 Ιανουαρίου 2019. 
  159. ↑ Daly, Joe (28 Μαρτίου 2020). «The 10 best moments from Metalocalypse». Metal Hammer Magazine (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 17 Ιανουαρίου 2021. 
  160. ↑ «Article at Exclaim.com». Exclaim!. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 30 Ιουνίου 2010. 
  161. ↑ Phil Spector (2013). Rotten Tomatoes, https://www.rottentomatoes.com/m/phil_spector, ανακτήθηκε στις January 17, 2021 
  162. ↑ MacLeod, Sean (15 Νοεμβρίου 2017). Phil Spector: Sound of the Sixties. Rowman & Littlefield. σελ. 158. ISBN 978-1-4422-6706-0. 
  163. ↑ «GRAMMY Rewind: 15th Annual GRAMMY Awards» (στα Αγγλικά). National Academy of Recording Arts and Sciences. 2 Δεκεμβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 17 Ιανουαρίου 2021. 
  164. ↑ «Top 5: Knob-twiddlers». The Washington Times (στα Αγγλικά). 4 Ιουλίου 2008. Ανακτήθηκε στις 17 Ιανουαρίου 2021. 

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

 

Περαιτέρω ανάγνωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Φιλ_Σπέκτορ&oldid=10513801"