Συλιβαινιώτικα Αχαΐας
Συντεταγμένες: 38°9′41″N 22°19′54″E / 38.16139°N 22.33167°E
| Συλιβαινιώτικα Αχαΐας | |
|---|---|
| Διοίκηση | |
| Χώρα | Ελλάδα |
| Αποκεντρωμένη Διοίκηση | Πελοποννήσου, Δυτικής Ελλάδας και Ιονίου |
| Περιφέρεια | Δυτικής Ελλάδας |
| Περιφερειακή Ενότητα | Αχαΐας |
| Δήμος | Αιγιαλείας |
| Δημοτική Ενότητα | Ακράτας |
| Δημοτική Κοινότητα | Συλιβαινιώτικων |
| Γεωγραφία | |
| Γεωγραφικό διαμέρισμα | Πελοπόννησος |
| Νομός | Αχαΐας |
| Υψόμετρο | 92 μέτρα |
| Πληθυσμός | |
| Μόνιμος | 958 |
| Έτος απογραφής | 2021 |
| Πληροφορίες | |
| Παλαιά ονομασία | Συλίβαινα |
| Ταχ. κώδικας | 250 06 |
| Τηλ. κωδικός | 2696 |
Τα Συλιβαινιώτικα είναι κωμόπολη στον Νομό Αχαΐας της Πελοποννήσου (Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας). Υπάγεται στον Δήμο Αιγιαλείας και ο πληθυσμός της σύμφωνα με την απογραφή του 2011 είναι 1.165 άτομα[1].
Γενικά και ιστορικά στοιχεία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Τα Συλιβαινιώτικα βρίσκονται δίπλα από την Εθνική Οδό Αθηνών-Πατρών, πλησίον της Ακράτας, στη δεξιά όχθη του ποταμού Κράθι[2]. Σε ανασκαφές που έχουν πραγματοποιηθεί εντός των ορίων της κοινότητας[3] έχουν ανακαλυφθεί ευρήματα της νεολιθικής περιόδου[4]. Ο σύγχρονος οικισμός δημιουργήθηκε επί Τουρκοκρατίας, από κτηνοτρόφους της ορεινής Συλίβαινας που προσέρχονταν με τα κοπάδια τους στην περιοχή για τον χειμώνα και οι οποίοι εγκαταστάθηκαν μόνιμα στην περιοχή μετά την εγκατάλειψη της Συλίβαινας κατά το 1914[2]. Μεταπολεμικά, εγκαταστάθηκαν στα Συλιβαινιώτικα και άτομα από την Αγία Βαρβάρα Αιγιαλείας[2], ενώ ο οικισμός απέκτησε πλήρες δίκτυο ύδρευσης το 1976[5]. Εκκλησιαστικά υπάγεται στη μητρόπολη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας και η ενοριακή εκκλησία της (κτίσμα της δεκαετίας του 1910) είναι αφιερωμένη στον Άγιο Νικόλαο[6].
Διοικητικά, τα Συλιβαινιώτικα αναγνωρίστηκαν το 1919 ως έδρα κοινότητας της επαρχίας Καλαβρύτων, ενώ το 1944 προσαρτήθηκαν στην επαρχία Αιγιαλείας[2]. Από το 1997 μέχρι το 2011 ανήκαν στον καποδιστριακό Δήμο Ακράτας και έκτοτε υπάγονται στον καλλικρατικό Δήμο Αιγιαλείας.
Απογραφές πληθυσμού
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]| Απογραφή | 1889 | 1896 | 1907 | 1920 | 1928 | 1940 | 1951 | 1961 | 1971 | 1981 | 1991 | 2001 | 2011 |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Πληθυσμός | 73[7] | 49[7] | 112[7] | 226[7] | 249[8] | 273[8] | 302[8] | 350[8] | 740[8] | 698[8] | 808[8] | ; | 1165[1] |
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 ΕΛ.ΣΤΑΤ. - Μόνιμος πληθυσμός της Ελλάδος. Απογραφή 2011, σελ. 51537.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Γεωργίου Αγγ. Κανελλοπούλου, Ιστορία και λαογραφία των χωριών και οικισμών της περιοχής Ανατολικής Αιγιαλείας-Καλαβρύτων. Ήτοι των περιλαμβανομένων στον χώρο των τέως δήμων Αιγείρας, Ακράτας, Κραθίδος, Νωνάκριδος και Φελλόης, Αθήνα 1981, σελ. 380-381.
- ↑ «Ιστορικό Δ.Δ. Συλίβαινας». Αιγιόραμα. aigiorama.gr. Ανακτήθηκε στις 24 Δεκεμβρίου 2020.
- ↑ Συλλογικό, Καταγραφή των αξιόλογων οικισμών του Ν. Αχαΐας που μπορούν να χαρακτηριστούν ως παραδοσιακοί και να προστατευτούν, ΤΕΕ - Τμήμα Δυτικής Ελλάδας, Πάτρα 2010, σελ. 4.
- ↑ Κανελλοπούλου, 1981, σελ. 384-385.
- ↑ «ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΑΚΡΑΤΑΣ». imkalaig.gr. Ιερά Μητρόπολις Καλαβρύτων και Αιγιαλείας. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Ιανουαρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 24 Δεκεμβρίου 2020.
- ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 Κανελλοπούλου, 1981, σελ. 382.
- ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 8,4 8,5 8,6 Μιχαήλ Σταματελάτος, Φωτεινή Βάμβα-Σταματελάτου, Επίτομο Γεωγραφικό Λεξικό της Ελλάδος, Ερμής, Αθήνα 2001, σελ. 726.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Αποτελέσματα της Απογραφής Πληθυσμού-Κατοικιών 2011 που αφορούν στο Μόνιμο Πληθυσμό της Χώρας, Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας, τχ. 2ο, φ. 3465 (28 Δεκεμβρίου 2012).
Βιβλιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Λουλούδης, Θεόδωρος Η. (2010). Αχαΐα. Οικισμοί, οικιστές, αυτοδιοίκηση. Πάτρα: Νομαρχιακή Επιχείρηση Πολιτιστικής Ανάπτυξης Ν.Α. Αχαΐας.
