Μεθυλαρσίνη

Μεθυλαρσίνη
Γενικά
Όνομα IUPAC	Μεθυλαρσίνη
Χημικά αναγνωριστικά
Μοριακή μάζα	91,972 g/mol
Αριθμός CAS	593-52-2
SMILES	C[AsH2]
ChemSpider ID	71386
Φυσικές ιδιότητες
Σημείο βρασμού	1,2±9,0°C
Τάση ατμών	1739,6 mmHg
Χημικές ιδιότητες
Ελάχιστη θερμοκρασία; ανάφλεξης	-64,3±12,9°C
Επικινδυνότητα
	Εκτός αν σημειώνεται διαφορετικά, τα δεδομένα αφορούν υλικά υπό κανονικές συνθήκες περιβάλλοντος (25°C, 100 kPa).

Η μεθυλαρσίνη (αγγλικά: methylarsine) είναι οργανική χημική ένωση, που περιέχει άνθρακα, υδρογόνο και αρσενικό, με μοριακό τύπο CH₅As, αν και αποδίδεται συχνά και με τον ημισυντακτικό της τύπο CH₃AsH₂. Eίναι η απλούστερη οργανική αρσίνη και το «αρσενιούχο» ανάλογο της μεθαναμίνης και της μεθυλοφωσφίνης. Μπορεί να θεωρηθεί ότι προέρχεται από τη «μητρική» ένωση «αρσίνη» (PH₃), με αντικατάσταση ενός ατόμου υδρογόνου της τελευταίας από μεθύλιο (CH₃-). Ομοίως, βέβαια, μπορεί να θεωρηθεί ότι προέρχεται από το μεθάνιο, με αντικατάσταση ενός ατόμου υδρογόνου του τελευταίου από αρσύλιο (-AsH₂).

Ονοματολογία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ονομασία μεθυλαρσίνη προκύπτει αν η ένωση θεωρηθεί υποκατεστημένη αρσίνη, δηλαδή ένα άτομο υδρογόνου έχει αντικατασταθεί από μεθύλιο (CH₃).

Παραγωγή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Με οργανομαγνησιακή ένωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Με επίδραση μεθυλομαγνησιοβρωμίδιου (CH₃MgBr) σε χλωραρσίνη (AsH₂Cl) παράγεται μεθυλαρσίνη^[3]:

$\mathrm {CH_{3}Br+Mg{\xrightarrow {|Et_{2}O|}}CH_{3}MgBr{\xrightarrow {+AsH_{2}Cl}}CH_{3}AsH_{2}+MgClBr\downarrow }$

Με μεθυλένιο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Με επίδραση μεθυλενίου ([:CH₂]) σε αρσίνη (AsH₃) παράγεται μεθυλαρσίνη^[4]

$\mathrm {AsH_{3}+CH_{3}Cl+KOH{\xrightarrow {}}CH_{3}AsH_{2}+KCl+H_{2}O}$

Χημική συμπεριφορά και παράγωγα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αλκυλίωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η αντίδραση με αλκυλαλογονίδια γίνεται εύκολα, και η δευτεροταγής αλκυλομεθυλαρσίνη (RAsHCH₃), που παράγεται, είναι σταθερότερη^[5]:

$\mathrm {RX+CH_{3}AsH_{2}{\xrightarrow {}}RAsHCH_{3}+HX}$

Αναγωγικές ικανότητες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γενικά, οι ενώσεις του τρισθενούς αρσενικού, μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως αναγωγικά μέσα, συνήθως για να αφαιρέσουν οξυγόνο ή θείο από διάφορες ενώσεις. Μερικά σχετικά παραδείγματα είναι τα ακόλουθα^[5]:

1. Αναγωγή θειοξειδίων (RSOR) σε θειαιθέρες (RSR):

$\mathrm {RSOR+CH_{3}AsH_{2}{\xrightarrow {}}RSR+CH_{3}AsO}$

2. Αναγωγή νιτρωδοαλκανίων (RNO) σε αμίνες (RNH₂)

$\mathrm {RNO+CH_{3}AsH_{2}{\xrightarrow {}}RNH_{2}+CH_{3}AsO}$

3. Αναγωγή οξιράνιου σε αιθένιο:

$\mathrm {+CH_{3}AsH_{2}{\xrightarrow {}}CH_{2}=CH_{2}+CH_{3}AsO}$

4. Αναγωγή θειιράνιου σε αιθένιο:

$\mathrm {+CH_{3}AsH_{2}{\xrightarrow {}}CH_{2}=CH_{2}+CH_{3}AsS}$

Όπου τα R συμβολίζουν υδροκαρβύλια, και σε όποια ένωση αναφέρονται δύο από αυτά δεν είναι απαραίτητο να είναι ίδια μεταξύ τους.

Επίδραση μεθυλενίου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Με επίδραση μεθυλενίου ([:CH₂]) σε μεθυλαρσίνη παράγονται αιθυλαρσίνη (CH₃CH₂AsH₂) και διμεθυλαρσίνη (CH₃AsHCH₃)^[4]:

$\mathrm {CH_{3}AsH_{2}+CH_{3}Cl+KOH{\xrightarrow {}}{\frac {3}{5}}CH_{3}CH_{2}AsH_{2}+{\frac {2}{5}}CH_{3}AsHCH_{3}+KCl+H_{2}O}$

Πηγές πληροφόρησης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γ. Βάρβογλη, Ν. Αλεξάνδρου, Οργανική Χημεία, Αθήνα 1972
Α. Βάρβογλη, «Χημεία Οργανικών Ενώσεων», παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1991
Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

↑ Διαδικτυακός τόπος NIST
↑ Διαδικτυακός τόπος ChemSpider
↑ Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982, σελ. 267, §11.3Α1.
↑ ^4,0 ^4,1 Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982, σελ. 155, §6.7.3.
↑ ^5,0 ^5,1 Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982, σελ.270, §11.7B.

[1] Διαδικτυακός τόπος NIST

[2] Διαδικτυακός τόπος ChemSpider

[3] Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982, σελ. 267, §11.3Α1.

[Pet155673-4] 4,0 ^4,1 Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982, σελ. 155, §6.7.3.

[Pet270117B-5] 5,0 ^5,1 Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982, σελ.270, §11.7B.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]