Μαρία της Σικελίας
Μαρία | |
---|---|
Περίοδος | 1377 - 1401 |
Προκάτοχος | Φρειδερίκος Γ´ |
Διάδοχος | Μαρτίνος Α´ |
Δούκισσα Αθηνών και Νέων Πατρών | |
Περίοδος | 1377-1388 |
Προκάτοχος | Φρειδερίκος Γ΄ της Σικελίας |
Διάδοχος | Νέριο Α΄ Ατσαγιόλι |
Γέννηση | 2 Ιουλίου 1363 Κατάνια, Σικελία |
Θάνατος | 25 Μαΐου 1401 Λεντίνι (Λεοντίνοι), Σικελία |
Σύζυγος | Μαρτίνος Α΄ της Σικελίας |
Οίκος | Οίκος της Βαρκελώνης |
Πατέρας | Φρειδερίκος Γ΄ της Σικελίας |
Μητέρα | Κωνσταντία της Αραγωνίας |
Σχετικά πολυμέσα | |
δεδομένα ( ) |
Η Μαρία της Σικελίας (Ισπανικά: Maria di Sicilia, 2 Ιουλίου 1363 - 25 Μαΐου 1401) ήταν Βασίλισσα της Σικελίας (1377 - 1401), Δούκισσα των Αθηνών (1377 - 1388) και Δούκισσα των Νέων Πατρών (1377 - 1388) από τον Οίκο της Βαρκελώνης. Ήταν κόρη του Φρειδερίκου Γ΄ της Σικελίας και της πρώτης συζύγου του Κωνσταντίας της Αραγωνίας κόρης του Πέτρου Δ΄ της Αραγωνίας.
Άνοδος στον θρόνο
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Γεννήθηκε στην Κατάνια και διαδέχθηκε το 1377 τον πατέρα της 15ετής.[1] Στην διαδοχή υπήρχε το πρόβλημα ότι ο Φρειδερίκος Β΄ της Σικελίας που είχε πεθάνει 14 χρόνια νωρίτερα, είχε αποκλείσει ρητά τις γυναίκες από την διαδοχή.[1] Επιπλέον ο πατέρας της, πριν την γέννησή της, στις 15 Ιουλίου του 1357, είχε ορίσει σαν διαδόχους του την αδελφή του Ελεονόρα και τον σύζυγό της Πέτρο Δ´ της Αραγωνίας.[2] Ο πατέρας της προκειμένου να αντιμετωπίσει τα προβλήματα διαδοχής του από την ανήλικη κόρη του, είχε ορίσει να κυβερνούν τέσσερις βαρώνοι, δύο από τη μερίδα των Σικελών και δύο από τη μερίδα των Αραγωνέζων. Οι αντιπρόσωποι (vicars) αυτοί ήταν ο Αρτάλε Αλαγκόνα, ο Φραγκίσκος Α' της Βεντιμίλια, ο Μαφρέδος Κιαραμόντε και ο Γουλιέλμος Περάλτα.
Απώλεια του Δουκάτου των Αθηνών
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Πέτρος Δ΄ διεκδίκησε τη διαδοχή βασιζόμενος στα κληρονομικά δικαιώματα που είχαν οριστεί πριν την γέννησή της και στον Σαλικό νόμο που είχε καθιερώσει ο Φρειδερίκος Β΄.[1][3][4] Επειδή η Μαρία ήταν πολύ νεαρή σε ηλικία η διαδοχή δεν άρεσε στους Καταλανούς της Αθήνας κυρίως λόγω της Τουρκικής απειλής.[3][4] Γιαυτό όσο αφορά την Ελλάδα οι αρχιεπίσκοποι Βαλλεστέρ των Αθηνών, Σίμων των Θηβών, Ματθαίος των Νέων Πατρών και οι κυριότεροι βαρόνοι και ιππότες τάχθηκαν με το μέρος του Πέτρου Δ΄. Μεταξύ αυτών ήταν ο κόμης των Σαλώνων και ηγέτης της Λαμίας Λουδοβίκος Φαδρίκ, ο εξάδελφός του δον Ζουάν του Αραγωνικού (Don John of Aragon), ο κόμης της Δημητριάδος (Mitre) στον κόλπο του Βόλου, οι διοικητές των πόλεων της Αθήνας, Λεβαδείας, Σαλώνων και Νέων Πατρών και πολλοί άλλοι, όπως και οι πολίτες για λόγους ασφάλειας.[5][4]
Υπήρχε και μειοψηφία υποστηρικτών της Μαρίας. Αρχηγός αυτών ήταν ο Φραγκίσκος Ζόρζι, μαρκήσιος της Βοδονίτσας, ο οποίος επειδή ήταν Βενετός δεν συμπαθούσε τους Καταλανούς και την υποτέλεια του σε αυτούς. Μαζί με αυτόν είχαν συνταχθεί και ο φεουδάρχης της Αίγινας, Πέτρος Φαδρίγος (Don Pedro Fadrique), ξάδελφος του Λουδοβίκου Φαδρίγου των Σαλώνων και ο Θωμάς ντε Πο (Thomas de Pou) γαμπρός του Ρογήρου ντε Λούρια (Roger de Lluria).[6][4] Κάτω από αυτές τις πιέσεις η Μαρία γίνεται υποχείριο του Πέτρου του Δ΄, ο οποίος το 1379, διόρισε στο δουκάτο των Αθηνών και Νέων Πατρών ως γενικό επίτροπο, τον Φίλιππο Ντελμάου υποκόμη Ροκαβέρτη.[7]
Οικογένεια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η Μαρία παντρεύτηκε τον Νοέμβριο του 1391 τον Μαρτίνο Α΄ της Σικελίας τον επονομαζόμενο και «Νέο», υιό του Μαρτίνου του Πρεσβύτερου. Έτσι ο Πέτρος ο Δ΄ αποσύρθηκε από τις διεκδικήσεις του γιατί ο Μαρτίνος ο Α΄ ήταν εγγονός του και γιος του Μαρτίνου της Αραγωνίας.[1] Όλες αυτές οι διαμάχες είχαν σαν αποτέλεσμα να αποδυναμωθούν οι Καταλανοί και να καταληφθεί το δουκάτο των Αθηνών από τον Νέριο τον Α΄ το 1388.[8][1] Με τον σύζυγο της Μαρτίνο τον Νέο απέκτησε ː
- Πέτρος (1394 - 1400), απεβίωσε 6ετής.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Setton, Kenneth M. (1975), βλ. πηγές σελ. 214
- ↑ Setton, Kenneth M. (1975), βλ. πηγές στη σελ. 214 η παραπομπή 170
- ↑ 3,0 3,1 Μίλλερ, μετάφρ. Λάμπρου, 1909-10, Tόμος A', βλ. πηγές σελ. 434.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 Miller, W. (1908), βλ. πηγές, σελ. 305
- ↑ Μίλλερ, μετάφρ. Λάμπρου, 1909-10, Tόμος A', βλ. πηγές σελ. 434-435
- ↑ Μίλλερ, μετάφρ. Λάμπρου, 1909-10, Tόμος A', βλ. πηγές σελ. 435
- ↑ Μίλλερ, μετάφρ. Λάμπρου, 1909-10, Tόμος A', βλ. πηγές σελ. 436
- ↑ Μίλλερ, μετάφρ. Λάμπρου, 1909-10, Tόμος A', βλ. πηγές σελ. 460-461
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- (Αγγλικά) Setton, Kenneth M. (1975) "Volume III: The fourteenth and fifteenth centuries", Edited by Harry W. Hazzard, University of Wisconsin Press: Madison. Ανακτήθηκε 21/06/2018.
- Μίλλερ, Ουΐλλιαμ μετάφρ. Σπυρ. Π. Λάμπρου, 1909-1910, «Ιστορία της Φραγκοκρατίας εν Ελλάδι (1204-1566)» μετά προσθηκών και βελτιώσεων, Tόμος A'. Εν Αθήναις: Ελληνική Εκδοτική Εταιρεία.
- (Αγγλικά) Miller, W. (1908) "The Latins in the Levant. A History of Frankish Greece (1204-1566)" (Cambridge and New York). Αρχειοθετήθηκε 10/11/2017. Ανακτήθηκε 17/06/2017.
- Lo Forte Scirpo, Maria Rita (2003). C'era una volta una regina...: due donne per un regno: Maria d'Aragona e Bianca di Navarra. Naples: Liguori. ISBN 88-207-3527-X.
- Cawley, Charles, SICILY, Foundation for Medieval Genealogy, retrieved September 2014
- [1]