Μαξίμα Καισαρησία

Η Μαξίμα Καισαρησία, λατιν.: Maxima Caesariensis (δηλ. "καισαρική επαρχία τού Μαξίμου"), επίσης γνωστή ως Britannia Maxima, ήταν μία από τις επαρχίες της διοίκησης των "Βρετανών", που δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια των Διοκλητιανών Μεταρρυθμίσεων στα τέλη του 3ου αι. ^[1] Πιθανότατα δημιουργήθηκε μετά την ήττα τού σφετεριστή Αλλέκτου από τον Κωνστάντιο Α΄ Χλωρό το 296 και αναφέρεται στον περί το 312 Κατάλογο της Βερόνας των ρωμαϊκών επαρχιών. Η θέση και η πρωτεύουσά της παραμένουν αβέβαια, αν και πιθανότατα βρισκόταν δίπλα στη Φλαβία Καισαρησία (Flavia Caesariensis). Με βάση τον ενδεχόμενα υπατικό βαθμό του κυβερνήτη της, θεωρείται τώρα ότι αποτελούνταν από την πόλη Aυγούστα ή Λονδίνιον (σημερινό Λονδίνο) και τη νοτιοανατολική Αγγλία.

Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά τη ρωμαϊκή κατάκτηση της Βρετανίας, η Βρετανία διοικήθηκε ως ενιαία επαρχία από το Καμουλόδουνον (Κόλτσεστερ) και στη συνέχεια το Λονδίνιον (Λονδίνο) μέχρι τις μεταρρυθμίσεις τού Σεβήρου μετά την εξέγερση του κυβερνήτη της Κλόδιου Αλβίνου. Αυτές χώρισαν την επικράτεια σε Άνω Βρετανία και Κάτω Βρετανία (Britannia Superior και Britania Inferior), των οποίων οι αντίστοιχες πρωτεύουσες ήταν το Λονδίνιον (Londinium) και το Eβόρακον (York). Κατά τις πρώτες φάσεις των μεταρρυθμίσεων του Διοκλητιανού, η Βρετανία βρισκόταν υπό τον έλεγχο της Βρετανικής αυτοκρατορίας του Αλλέκτου ως μέρος της επανάστασης των Καραυσίων. Κάποια στιγμή μετά την ανάκτηση τού εδάφους από τον Κωνστάντιο Α΄ Χλωρό το 296 μ.Χ., ιδρύθηκε η διοίκηση των Βρετανιών (με τον αντιπρόσωπο (vicarius) της στο Λονδίνιον) και έγινε τμήμα της πραιτωριανής επαρχίας της Γαλατίας. Οι Βρετανίες χωρίστηκαν σε τρεις, τέσσερις ή πέντε επαρχίες, ^[3] που φαίνεται να έφεραν τα ονόματα Πρώτη, Δευτέρα, Mαξίμα Καισαρησία και (πιθανώς) Φλαβία Καισαρησία, και Βαλεντία. ^[5] ^[6] ^[7]

Η τοποθέτηση και οι πρωτεύουσες αυτών των όψιμων βρετανικών επαρχιών είναι αβέβαιες, αν και ο Κατάλογος Αξιωμάτων (Notitia Dignitatum) απαριθμεί τον κυβερνήτη της Μαξίμα (αρχικά διοικητή [praeses] από την τάξη των ιππέων) ως ανυψωμένο στον υπατικό βαθμό. Οι μελετητές συνήθως το συνδέουν αυτό με τη διακυβέρνηση στο Λονδίνιον, το οποίο ήταν επίσης η πρωτεύουσα τού αντιπροσώπου (vicarius) στη διοίκηση (diocese). ^[8]

Περιγράφοντας τις μητροπολιτικές έδρες της πρώιμης βρετανικής εκκλησίας, που ιδρύθηκε από τους Σ. Σ. Φέιγκαν και " Ντούβιαν", ο Γεράλδος της Ουαλίας τοποθέτησαν τη "Mαξίμα" στο Eβόρακον (Γιόρκ) και το Λονδίνιον στη Φλαβία, ^[9] ^[10] λέγοντας ότι η πρώτη ονομάστηκε από τον αυτοκράτορα Mάξιμο. ^[9] Ο Γουίλιαμ Κάμντεν τον ακολούθησε ^[2] και αυτή η τοποθέτηση έγινε γενικά αποδεκτή μετά την εμφάνιση της πλαστογραφίας τού Τσαρλς Μπέρτραμ, που είχε μεγάλη επιρροή με το έργο του Η Περιγραφή της Βρετανίας (1740), που έδωσε στη Mαξίμα σύνορα από το Χάμπερ και το Mέρσεϋ μέχρι το τείχος τού Αδριανού. ^[11] Αυτό το έργο απομυθοποιήθηκε κατά τη διάρκεια των μέσων τού 19ου αι.

Οι σύγχρονοι μελετητές είναι αβέβαιοι, εάν η επαρχία ονομάστηκε για τον δυτικό ανώτερο Αυτοκράτορα Βαλέριο Μαξιμιανό ή τον ανατολικό κατώτερο αυτοκράτορα Γαλέριο Μαξιμιανό. ^[12] Ο Μπέρλυ έχει υποστηρίξει ότι η Μαξίμα και η Φλαβία αποτελούσαν αρχικά μία ενιαία επαρχία, η οποία έλαβε το όνομα Βρετανία Καισαρησία (Britannia Caesariensis) ως ένδειξη εύνοιας, για υποστήριξη κατά τού στασιαστή Αλλέκτου το 296. Αν και η Φλαβία συνήθως πιστεύεται, ότι σχηματίστηκε από την παλαιά επαρχία της Κάτω Βρετανίας, ο Μπέρλυ προτείνει ότι η Άνω Βρετανία χωρίστηκε στα δύο (Πρώτη και Καισαρησία) και μετά σε τρία (Πρώτη, Mαξίμα και Φλαβία). Αυτό επαναλαμβάνει την προηγούμενη θεωρία τού Κάμντεν (στηριζόμενη στον Σέξτο Ρούφο) ότι η Μαξίμα σχηματίστηκε πρώτα, και η Φλαβία ακολούθησε κάποια στιγμή μετά.^[2]^[13]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

↑ Frere, Sheppard (1967). Britannia: a history of Roman Britain. Cambridge: Harvard University Press. σελίδες 198–199.
↑ ^2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 Camden, William (1610), «The Division of Britaine», Britain, or, a Chorographicall Description of the most flourishing Kingdomes, England, Scotland, and Ireland, http://www.visionofbritain.org.uk/travellers/Camden/7
↑ Polemius Silvius's 5th-century Nomina Omnium Provinciarum gives six provinces, but Roman administration over the Orcades (Orkney Islands) is generally discounted. Some modern scholars such as Birley, however, believe Maxima and Flavia were originally a single province Caesariensis which was later divided. This comports with Camden^[2] and some texts of Sextus Rufus, although they make the original province Britannia Maxima.
↑ Dornier, Ann (1982). «The Province of Valentia». Britannia 13: 253–260. doi:10.2307/526498.
↑ Valentia is generally treated as a later formation and placed variously beyond the Wall, around the Wall, and in Wales. It may, however, have simply been another name for the British diocese as a whole.^[4]
↑ Notitia Dignitatum.
↑ Verona List.
↑ Although note that the Notitia gave the same rank to the governor of the disputed province of Valentia.
↑ ^9,0 ^9,1 Giraldus Cambriensis [Gerald of Wales]. De Inuectionibus [On Invectives], Vol. II, Ch. I, in Y Cymmrodor: The Magazine of the Honourable Society of Cymmrodorion, Vol. XXX, pp. 130–1. George Simpson & Co. (Devizes), 1920. (in Latin)
↑ Gerald of Wales. Translated by W.S. Davies as The Book of Invectives of Giraldus Cambrensis in Y Cymmrodor: The Magazine of the Honourable Society of Cymmrodorion, Vol. XXX, p. 16. George Simpson & Co. (Devizes), 1920.
↑ Hughes, William. The Geography of British History: A Geographical Description of the British Islands at Successive Periods from the Earliest Times to the Present Day: With a Sketch of the Commencement of Colonisation on the Part of the English Nation, p. 87. Longman, Green, Longman, Roberts, & Green (London), 1863.
↑ Both are problematic, since there is no known reason to have named a British province after the eastern caesar but Constantius Chlorus's senior partner was not a caesar but an augustus.
↑ Stillingfleet, Edward. Origines Britannicæ: or, the Antiquities of the British Churches with a Preface, concerning Some Pretended Antiquities Relating to Britain, in Vindication of the Bishop of St. Asaph, New Ed., pp. 77 ff. Wm. Straker (London), 1840.

[1] Frere, Sheppard (1967). Britannia: a history of Roman Britain. Cambridge: Harvard University Press. σελίδες 198–199.

[cammy-2] 2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 Camden, William (1610), «The Division of Britaine», Britain, or, a Chorographicall Description of the most flourishing Kingdomes, England, Scotland, and Ireland, http://www.visionofbritain.org.uk/travellers/Camden/7

[3] Polemius Silvius's 5th-century Nomina Omnium Provinciarum gives six provinces, but Roman administration over the Orcades (Orkney Islands) is generally discounted. Some modern scholars such as Birley, however, believe Maxima and Flavia were originally a single province Caesariensis which was later divided. This comports with Camden^[2] and some texts of Sextus Rufus, although they make the original province Britannia Maxima.

[4] Dornier, Ann (1982). «The Province of Valentia». Britannia 13: 253–260. doi:10.2307/526498.

[5] Valentia is generally treated as a later formation and placed variously beyond the Wall, around the Wall, and in Wales. It may, however, have simply been another name for the British diocese as a whole.^[4]

[6] Notitia Dignitatum.

[7] Verona List.

[8] Although note that the Notitia gave the same rank to the governor of the disputed province of Valentia.

[letter-9] 9,0 ^9,1 Giraldus Cambriensis [Gerald of Wales]. De Inuectionibus [On Invectives], Vol. II, Ch. I, in Y Cymmrodor: The Magazine of the Honourable Society of Cymmrodorion, Vol. XXX, pp. 130–1. George Simpson & Co. (Devizes), 1920. (in Latin)

[letter2-10] Gerald of Wales. Translated by W.S. Davies as The Book of Invectives of Giraldus Cambrensis in Y Cymmrodor: The Magazine of the Honourable Society of Cymmrodorion, Vol. XXX, p. 16. George Simpson & Co. (Devizes), 1920.

[11] Hughes, William. The Geography of British History: A Geographical Description of the British Islands at Successive Periods from the Earliest Times to the Present Day: With a Sketch of the Commencement of Colonisation on the Part of the English Nation, p. 87. Longman, Green, Longman, Roberts, & Green (London), 1863.

[12] Both are problematic, since there is no known reason to have named a British province after the eastern caesar but Constantius Chlorus's senior partner was not a caesar but an augustus.

[stillfleet-13] Stillingfleet, Edward. Origines Britannicæ: or, the Antiquities of the British Churches with a Preface, concerning Some Pretended Antiquities Relating to Britain, in Vindication of the Bishop of St. Asaph, New Ed., pp. 77 ff. Wm. Straker (London), 1840.

[1]

[2]

[3]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[4]