Κλαύδιος Αλβίνος

Κλαύδιος Αλβίνος
	Μουσείο Πούσκιν, Μόσχα, αντίγραφο (το πρωτότυπο βρίσκεται στο Λούβρο).
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη; μητρική γλώσσα	Decimus Clodius Albinus (Λατινικά)
Γέννηση	150; Αδρύμητος
Θάνατος	19 Φεβρουαρίου 197; Λούγδουνο
Συνθήκες θανάτου	αυτοκτονία και θανατική ποινή
Χώρα πολιτογράφησης	Αρχαία Ρώμη
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	λατινική γλώσσα
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	πολιτικός
Οικογένεια
Τέκνα	Pescennius Princus
Γονείς	Ceionius Postumius και Aurelia Messalina
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	Ρωμαίος συγκλητικός; Ρωμαίος έπαρχος; Ύπατος στην αρχαία Ρώμη
	Σχετικά πολυμέσα
	δεδομένα

Ο Δέκιμος Κλαύδιος Αλβίνος, λατιν. Decimus Clodius Albinus (π. 150 - 10 Φεβρουαρίου 197) ήταν Ρωμαίος στρατηγός, συγκλητικός και σφετεριστής, που διεκδίκησε τον Αυτοκρατορικό τίτλο αρκετές φορές μεταξύ των ετών 193 και 197. Ανακηρύχθηκε Αυτοκράτορας από τις λεγεώνες στη Βρετανία και την Ιβηρική (Hispania) έπειτα από τον φόνο του Περτίνακα το 193 (του Έτους των Πέντε Αυτοκρατόρων). Ανακήρυξε τον εαυτό του Αυτοκράτορα ξανά το 196, πριν την τελική ήττα του το επόμενο έτος.

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Αλβίνος γεννήθηκε στο Hardumentum της επαρχίας της Αφρικής (αρχ. Αδρύμητον, νυν Σους Τυνησίας) σε μία αριστοκρατική Ρωμαϊκή οικογένεια του Σειονίου γένους. Ο πατέρας του Σειόνιος λέγεται ότι του έδωσε το όνομα "Αλβίνος λόγω της υπερβολικά λευκής επιδερμίδας του. Καθώς έδειξε διάθεση για στρατιωτική ζωή, εισήλθε στον στρατό όταν ήταν πολύ νέος και υπηρέτησε με διάκριση, ειδικά το 175 κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του Αβίδιου Κάσσιου εναντίον του Αυτοκράτορα Μάρκου Αυρηλίου. Η αξία του αναγνωρίστηκε από τον Αυτοκράτορα σε δύο επιστολές του, που τον αποκαλεί Αφρικανό και επαινείται για τη στρατιωτική του εμπειρία και τον σοβαρό χαρακτήρα του. Ο Αυτοκράτορας αναφέρει ότι χωρίς τον Αλβίνο, οι λεγεώνες της Βιθυνίας θα είχαν πάει με τον Αβίδιο Κάσσιο και ότι προτίθεται να τον κάνει ύπατο (consul).

Ο Αυτοκράτορας Κόμμοδος έδωσε στον Αλβίνο μία διοίκηση στη Βελγική Γαλατία και μετά στη Βρετανία. Όμως όταν διαδόθηκε η ψευδής φήμη ότι ο Κόμμοδος απεβίωσε, ο Αλβίνος τον κατηγόρησε μπροστά στους στρατιώτες του αποκαλώντας τον τύραννο και υποστήριξε ότι θα ήταν ωφέλιμο για τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία να αποκαταστήσει τη Σύγκλητο στο αρχαίο της αξίωμα και εξουσία. Η Σύγκλητος ικανοποιήθηκε πολύ με αυτά τα συναισθήματα, αλλά όχι ο Αυτοκράτορας, που έστειλε τον Ιούνιο Σεβήρο για να απαλλάξει τον Αλμπίνο από τη διοίκηση. Παρά τούτα ο Αλβίνος κράτησε τη θέση του ως και μετά τους φόνους του Κόμμοδου και του διαδόχου του Περτίνακα το 193.

Σεβήρος και Αλβίνος, αρχικά σύμμαχοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αφού δολοφονήθηκε ο Περτίναξ, ο έπαρχος του πραιτωρίου Αιμίλιος Λαίτιος και οι άνδρες του, που είχαν οργανώσει τη δολοφονία, "πώλησαν" το αξίωμα του Αυτοκράτορα στον πλούσιο Συγκλητικό Δίδιο Ιουλιανό και τον έστεψαν Αυτοκράτορα. Όμως μία σειρά από εξεγέρσεις από τα στρατεύματα των επαρχιών και η αιφνίδια δολοφονία του Δ. Ιουλιανού σήμαινε ότι η απόφαση για τον επόμενο Αυτοκράτορα ήταν ακόμη μακριά. Σύντομα μετά ο Πεσκένιος Νίγηρ ανακηρύχθηκε Αυτοκράτορας από τις λεγεώνες της Συρίας· ο Σεπτίμιος Σεβήρος από τον στρατό του Ιλλυρικού και της Παννονίας· και ο Αλβίνος από τα στρατεύματα της Βρετανίας και της Γαλατίας.

Στον εμφύλιο πόλεμο που ακολούθησε, ο Αλβίνος αρχικά συμμάχησε με τον Σεβήρο, ο οποίος κατέλαβε τη Ρώμη. Ο Αλβίνος πρόσθεσε το όνομα του Σεβήρου στο δικό του και αποδέχθηκε τον τίτλο τού Καίσαρα από αυτόν. Οι δύο τους έγιναν οι ύπατοι του έτους 194. Ο Αλβίνος παρέμεινε ουσιαστικά ηγέτης του μεγαλύτερου μέρους του δυτικού μέρους της Αυτοκρατορίας, με υποστήριξη τριών λεγεώνων της Βρετανίας και μίας της Ισπανίας. Όταν ο Δ. Ιουλιανός εκτελέστηκε με διαταγή της Συγκλήτου, η οποία φοβόταν τη δύναμη του Σ. Σεβήρου, ο τελευταίος έστρεψε τα όπλα εναντίον του Πεσκένιου Νίγηρα. Έπειτα από την ήττα και το τέλος του Νίγηρα το 194 και την πλήρη εξάλειψη των οπαδών του, ειδικά μετά την πτώση του Βυζαντίου το 196 που τον είχε υποστηρίξει, ο Σεβήρος αποφάσισε να αναδειχθεί σε απόλυτο κύριο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ο Αλβίνος, βλέποντας ότι η θέση του κινδύνευε, προετοιμάστηκε για αντίσταση. Ένας αγγελιοφόρος του Σεβήρου επιτέθηκε να τον δολοφονήσει: ο Αλβίνος μόλις που γλίτωσε και τότε τέθηκε επικεφαλής του στρατού του, που λέγεται ότι αποτελείτο από 150.000 άνδρες.

Ο Αλβίνος αυτοανακηρύσσεται Αυτοκράτορας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το φθινόπωρο του 196 ο Αλβίνος έλαβε την είδηση, ότι ο Σεβήρος είχε διορίσει τον πρεσβύτερο γιο του Καρακάλλα ως διάδοχό του με τον τίτλο του Καίσαρα και ότι είχε πείσει τη Σύγκλητο να κηρύξει τον Αλβίνο επίσημο εχθρό της Ρώμης. Τώρα που δεν είχε να χάσει κάτι, ο Αλβίνος κινητοποίησε τις λεγεώνες του στη Βρετανία, ανακήρυξε τον εαυτό του Αυτοκράτορα (Imperator Caesar Δέκιμος Κλαύδιος Σεπτίμιος Αλβίνος Augustus), διέσχισε το στενό και πέρασε στη Γαλατία, φέρνοντας ένα μεγάλο μέρος της Βρετανικής φρουράς μαζί του. Νίκησε τον απεσταλμένο του Σεβήρου, τον Βίριο Λούπο και μπόρεσε να διεκδικήσει τις στρατιωτικές δυνάμεις της Γαλατίας, αλλά -αν και έκανε το Λούγδουνο (Λυόν) επιτελείο των επιχειρήσεών του- δεν μπόρεσε να κερδίσει την υπακοή των λεγεώνων του Ρήνου.

Στις 19 Φεβρουαρίου 197 ο Αλμπίνος συναντήθηκε με τον στρατό του Σεβήρου στη μάχη του Λούγδουνου. Έπειτα από τη σκληρή σύγκρουση με 150.000 στρατιώτες σε κάθε πλευρά, σύμφωνα με τον Δίωνα Κάσσιο, ο Αλβίνος νικήθηκε και αυτοκτόνησε ή συνελήφθη και εκτελέστηκε με εντολή του Σεβήρου. Ο Σεβήρος ξάπλωσε το γυμνό σώμα του Αλβίνου και οδήγησε το άλογό του επάνω του, για ταπείνωση. Η σύζυγος και οι γιοί του αρχικά συγχωρήθηκαν, αλλά όταν μετά αποκεφάλισε τον νεκρό Αλβίνο, έκανε το ίδιο και σε εκείνους. Το ακέφαλο σώμα του πετάχτηκε στον ποταμό Ροδανό μαζί με τα σώματα των μελών της φονευθείσας οικογένειάς του. Ο Σεβήρος έστειλε το κεφάλι του στη Ρώμη ως προειδοποίηση στους υποστηρικτές εκείνου· έστειλε μία αυθάδη επιστολή στη Σύγκλητο, στην οποία τη χλεύαζε για την υποστήριξή της στον Αλβίνο. Η πόλη του Λούγδουνου λεηλατήθηκε και οι οπαδοί εκείνου διώχθηκαν σκληρά από τον Σεβήρο.

Λέγεται ότι έγραψε μία πραγματεία "περί Γεωργίας" και μία συλλογή από Μιλησιακές ιστορίες.

Οικογένεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Είχε έναν γιο (ή ίσως δύο), που εκτελέστηκε με τη μητέρα του κατά διαταγή του Σεβήρου.

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

↑ «Gran Enciclopèdia Catalana» (Καταλανικά) Grup Enciclopèdia. 0018271.
↑ «Identifiants et Référentiels». (Γαλλικά) IdRef. Agence bibliographique de l'enseignement supérieur. Ανακτήθηκε στις 11 Μαΐου 2020.

[35d1c87d9016f443ee25c3aaa1552121d32e8f60-1] «Gran Enciclopèdia Catalana» (Καταλανικά) Grup Enciclopèdia. 0018271.

[ab77df96d3fc09f3baf3cfa65c2f0b3065809113-2] «Identifiants et Référentiels». (Γαλλικά) IdRef. Agence bibliographique de l'enseignement supérieur. Ανακτήθηκε στις 11 Μαΐου 2020.

[1]

[2]