Ζεράρ Ντεπαρντιέ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ζεράρ Ντεπαρντιέ
Όνομα στη
μητρική γλώσσα
Gérard Depardieu (Γαλλικά)[1]
Προφορά
Γέννηση27  Δεκεμβρίου 1948[2][3][4]
Σατωρού[5]
ΚατοικίαΣατωρού[6]
Χώρα πολιτογράφησηςΡωσία (από 2013)[7][8][9]
Γαλλία[1]
Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα[10]
Ιδιότηταηθοποιός ταινιών[1], ηθοποιός θεάτρου[1], σκηνοθέτης κινηματογράφου[11][12][1], παραγωγός ταινιών[13][12][1], τηλεοπτικός παραγωγός[14][1], επιχειρηματίας[13][15], ηθοποιός[1], ηθοποιός φωνής[16] και τραγουδιστής[17][1]
ΣύζυγοςΚαρίν Σιλά και Ελιζαμπέτ Ντεπαρντιέ (1971–1996)
ΤέκναΖυλί Ντεπαρντιέ, Γκιγιόμ Ντεπαρντιέ, Ροξάν Ντεπαρντιέ και Jean Depardieu[18]
ΓονείςΡενέ Ντεπαρντιέ και Αν Ντεπαρντιέ
ΑδέλφιαΑλαίν Ντεπαρντιέ
ΣυγγενείςDelphine Depardieu (ανιψιά)
ΒραβεύσειςΙππότης της Λεγεώνας της Τιμής (1996)[19], Ιππότης του Εθνικού Τάγματος της Τιμής (1985), Volpi Cup for Best Actor, 7 d'Or, Lumière Award, Lyon Festival of cinema, βραβείο Σεζάρ καλύτερου άνδρα ηθοποιού (1981), National Society of Film Critics Award for Best Actor (1983), Βραβείο Χρυσές Σφαίρες για τον Καλύτερο Άνδρα Ηθοποιό σε Κωμωδία ή Μιούζικαλ (1990), βραβείο Καλύτερου Ηθοποιού στο Φεστιβάλ των Καννών (1990), βραβείο Σεζάρ καλύτερου άνδρα ηθοποιού (1991), London Film Critics Circle Award for Actor of the Year (1992), Stanislavsky Award (2006), Lumières Award for Best Actor (2007) και Golden Lion for Lifetime Achievement (1997)[20]
Commons page Σχετικά πολυμέσα
Ο Ντεπαρντιέ το 1991
Ο Ντεπαρντιέ το 2001

Ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ (γαλλικά: Gérard Xavier Marcel Depardieu, 27 Δεκεμβρίου 1948) είναι Γάλλος, πολιτογραφημένος Ρώσος, ηθοποιός του κινηματογράφου.[21] Έχει συμμετάσχει σε περισσότερες από διακόσιες ταινίες,[22] ερμηνεύοντας πληθώρα διαφορετικών ρόλων.[23]

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γεννήθηκε στις 27 Δεκμβρίου του 1948, στο Σατωρού. Ο πατέρας του ήταν μεταλλωρύχος.[21] Στα 13 του χρόνια παράτησε το σχολείο,[22] ενώ στα 15 του πήγε στο Παρίσι, για να σπουδάσει τη δραματική τέχνη. To 1965, έπαιξε για πρώτη φορά σε κινηματογραφική ταινία, η οποία ήταν μικρού μικρού μήκους και είχε τίτλο "Le Beatnik et le Minet".[23] Στη συνέχεια, ενσωματώθηκε στο θίασο του Ζαν-Λουί Κοσέ και, έπειτα, συμμετείχε στην τηλεοπτική σειρά "Rendez vous a Badenberg". Εκείνη την περίοδο γνώρισε τους Ρυφύς και Ρομάν Μπυτέιγ, με τους οποιούς έπαιξε στο θέατρο "Café de la Gare".[21] Ακολούθησαν μικροί ρόλοι σε μεγάλου μήκους ταινίες,[23] όπως το "Ναταλί Γκρανζέ" (1972) της Μαργκερίτ Ντυράς, η οποία είχε παταγώδη αποτυχία.[21]

Το 1974, έπαιξε τον πρώτο του πρωταγωνιστικό ρόλο, στην ταινία "Ο Χορός των Διεφθαρμένων" του Μπερτράν Μπλιε, ο οποίος ήταν μέλος της επιτροπής του Φεστιβάλ των Καννών. Το 1976, συμπρωταγωνίστησε με την Ορνέλλα Μούτι στην ταινία "Η τελευταία γυναίκα"[22] και στο "1900", του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι.[23] Το 1980, κέρδισε το βραβείο Σεζάρ, χάρις στην ερμηνεία του στο "Το τελευταίο μετρό", στην οποία συμπρωταγωνίστησε με την Κατρίν Ντενέβ[22] και σκηνοθέτης ήταν ο Φρανσουά Τρυφώ. Μέσα στην ίδια χρονιά συνεργάστηκε, και πάλι, με τον Μωρίς Πιαλά, για την ταινία "Λούλου".

Το 1981, πρωταγωνίστησε στην ταινία του Ντανιέλ Βιν, "Η επιστροφή του Μαρτέν Γκερ" και το 1982, στο "Δαντών", του Αντρέι Βάιντα.[23] Το 1985, κέρδισε το βραβείο του καλύτερου ηθοποιού, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, αφού πρωταγωνίστησε στο "Police" του Μωρίς Πιαλά. Την επόμενη χρονιά πρωταγωνίστησε στο "Ζαν ντε Φλορέτ" του Κλωντ Μπερρί. Το 1987, συνεργάστηκε και πάλι με τον Πιαλά στην ταινία "Κάτω από τον ήλιο του σατανά", συμπρωταγωνιστώντας, παράλληλα, με την Σαντρίν Μπονέρ, ενώ το 1988, συμπρωταγωνίστησε με την Ιζαμπέλ Αντζανί στο "Camille Claudel". Το 1990, συνεργάστηκε με τον Ζαν-Πωλ Ραππενώ για την ταινία "Συρανό ντε Μπερζεράκ", χάρις στην ερμηνεία του στην οποία, κέρδισε το βραβείο Σεζάρ, το βραβείο καλύτερου ηθοποιού του Φεστιβάλ των Καννών, ενώ προτάθηκε και για ένα βραβείο Όσκαρ. Την ίδια χρονιά κέρδισε το Χρυσό Γάντι του καλύτερου ηθοποιού,[22] πρωταγωνιστώντας στην ταινία του Πίτερ Ουϊαρ, "Η πράσινη κάρτα".

Το 1991, συνεργάστηκε σε επαγγελματικό επίπεδο, για πρώτη φορά με το γιο του Γκιγιώμ, στην ταινία "Όλα τα πρωινά του κόσμου" του Αλαίν Κορνώ.[21] Το 1992, στην ταινία "1492: Conquest of Paradise" είχε τον ρόλο του Χριστόφορου Κολόμβου.[22] Το 1994, πρωταγωνίστησε στην ταινία του Υβ Ανζελό, "Ο συνταγματάρχης Σαμπέρτ"[23] και στο "My Father the Hero". Το 1996, έπαιξε στο "Hamlet". Την ίδια χρονιά του απονεμήθηκε ο τίτλος του "Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής". Το 1998, πρωταγωνίστησε στην ταινία "Το Σιδηρούν Προσωπείον" (μαζί με τους Τζέρεμυ Άιρονς, Λεονάρντο Ντι Κάπριο, Τζων Μάλκοβιτς, Γκάμπριελ Μπερν και Χιου Λώρι). Το 1999, είχε τον ρόλο του Οβελίξ στην ταινία "Αστερίξ και Οβελίξ εναντίον Καίσαρα", συμπρωταγωνιστώντας με τον Κριστιάν Κλαβιέ. Η ταινία αυτή προτάθηκε για τέσσερα βραβεία Σεζάρ, κερδίζωντας τα τρία από αυτά.[22] Το 2000, έπαιξε στο "Vatel" του Ρόλαντ Ζοφέ.[23] και συμπρωταγωνίστησε με την Γκλεν Κλόουζ στην ταινία "Τα 102 σκυλιά της Δαλματίας".

Το 2002, είχε και πάλι το ρόλο του Οβελίξ, στην ταινία "Αστερίξ και Οβελίξ: επιχείρηση Κλεοπάτρα", στην οποία έπαιξε και η Μόνικα Μπελλούτσι και έκοψε 15 εκατομμύρια εισιτήρια μόνο στη Γαλλία. Την ίδια χρονιά, έπαιξε στην ταινία "Between Strangers", με τη Σοφία Λόρεν και τον Μάλκολμ ΜακΝτάουελ.[22] Το 2004, έπαιξε στο "Ο χρόνος που κυλά" του Αντρέ Τισενέ και την επόμενη χρονιά, συνεργάστηκε ξανά με τον Μπερτράν Μπλιε για το "Πόσο μ'αγαπάς;".[23] Το 2006, πρωταγωνίστησε στο "Paris, je t'aime". Την ίδια χρονιά, μάλιστα, του απονεμήθηκε το βραβείο Στανισλάφσκι, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Μόσχας, για την καριέρα του στο χώρο της υποκριτικής. Το 2008, ξαναπήρε το ρόλο του Οβελίξ, για το "Ο Αστερίξ στους Ολυμπιακούς Αγώνες", μαζί με τους Κλοβί Κορνιγιάκ και Αλαίν Ντελόν. Η ταινία αυτή είχε προϋπολογισμό 78 εκατομμύρια ευρώ. Το 2010, πρωταγωνίστησε στις ταινίες "Mammuth" και "Potiche" (στη δεύτερη μαζί με την Κατρίν Ντενέβ).[22] Το 2012, πρωταγωνίστησε στο "Αστερίξ και Οβελίξ στη Βρετανία"[24] και στο "Ο άνθρωπος που γελά".[25]

Άρνηση της γαλλικής υπηκοότητας λόγω φορολογίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 2012, ο Ντεπαρντιέ κατέφυγε στο Βέλγιο, μετά από μέτρα που πήρε η κυβέρνηση του Φρανσουά Ολλάντ για την υψηλή φορολόγηση των πλουσίων.[26] Ο πρωθυπουργός της Γαλλίας Ζαν-Μαρκ Αιρώ χαρακτήρισε την ενέργειά του αυτή αξιοθρήνητη και ο ηθοποιός, αντιδρώντας, απαρνήθηκε τη γαλλική υπηκοότητα,[27] με τις ηθοποιούς Κατρίν Ντενέβ και Μπριζίτ Μπαρντό να στηρίζουν την απόφασή του (η πρώτη έστειλε ανοιχτή επιστολή προς τους επικριτές του), ενώ ο πρόεδρος της Ρωσίας, Βλαντίμιρ Πούτιν, δήλωσε ότι, δεν θα έφερε αντίρρηση εάν ο Ντεπαρντιέ ζητούσε ρωσικό διαβατήριο.[26] Ο εκπρόσωπός του, όμως, δήλωσε άγνοια για τη δήλωση αυτή, καθώς και για τις προθέσεις του, ενώ ο πρόεδρος της Τσετσενίας γνωστοποίησε πως, θα υποδεχόταν με χαρά το Γάλλο ηθοποιό.[27] Εκτός από τη βελγική και τη ρωσική υπηκοότητα, αρκετά πιθανό φαινόταν για τον ηθοποιό να γίνει πολίτης του Μαυροβουνίου.[28] Τελικά, στις 3 Ιανουαρίου του 2013, ο Πούτιν υπέγραψε διάταγμα, το οποίο παρείχε στον Ντεπαρντιέ τη ρωσική υπηκοότητα.[29]

Προσωπική ζωή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Είναι νυμφευμένος με την Ελιζαμπέτ Γκινιό.[21]

Το 2008, πέθανε ο -επίσης ηθοποιός- γιος του, Γκιγιώμ, από οξεία πνευμονία.

Σύμφωνα με διάφορα δημοσιεύματα έχει επιζήσει από αεροπορικό ατύχημα, πενταπλό μπάι-πας και περισσότερα από 15 ατυχήματα με μοτοσυκλέτα.[22]

Φέρεται να είχε πολύ καλές σχέσεις με τον Μιχαήλ Γκορμπατσώφ και τον Φρανσουά Μιτεράν.[21]

Στις 4 Σεπτεμβρίου 2020 βαπτίστηκε Χριστιανός Ορθόδοξος στον Ι. Καθεδρικό Ναό του Αγίου Αλεξάνδρου Νέφσκι στο Παρίσι[30].

Φιλμογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Έτος Επίσημος τίτλος της ταινίας Ελληνικός τίτλος Σημειώσεις
1965 Le Beatnik et le Minet
1971 Un peu de soleil dans l'eau froide Λίγος ήλιος στο κρύο νερό
1972 Nathalie Granger Ναταλί Γκρανζέ
1972 La Scoumone Αγάπη για τον έρωτα
1974 Les Valseuses Ο Χορός των Διεφθαρμένων
1974 Η Παλιοπαρέα
1975 Ληστεία Τρίτου Βαθμού
1975 Ερωτικό Τρίο
1976 1900 1900
1976 La Dernière Femme Η Τελευταία Γυναίκα
1977 Dites-lui que je l'aime
1978 Préparez vos mouchoirs
1980 Loulou Λούλου
1980 Le Dernier Métro Το τελευταίο μετρό Ο Ντεπαρντιέ κέρδισε το πρώτο του βραβείο Σεζάρ
1981 Le Retour de Martin Guerre Η επιστροφή του Μαρτέν Γκερ
1981 La Femme d'à côté Η Γυναίκα της Διπλανής Πόρτας
1982 Danton Δαντών
1985 Police Ο Ντεπαρντιέ κέρδισε το βραβείο του καλύτερου ηθοποιού στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας
1986 Tenue de soirée
1986 Jean de Florette Ζαν ντε Φλορέτ
1987 Sous le soleil de Satan Κάτω από τον ήλιο του σατανά
1988 Camille Claudel Καμίλ Κλωντέλ
1989 Trop belle pour toi
1990 Cyrano de Bergerac Συρανό ντε Μπερζεράκ Ο Ντεπαρντιέ κέρδισε βραβείο Σέζαρ, βραβείο καλύτερου ηθοποιού του Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών και προτάθηκε και για βραβείο Όσκαρ
1990 Green Card Η πράσινη κάρτα Ο Ντεπαρντιέ κέρδισε το Χρυσό Γάντι του καλύτερου ηθοποιού
1991 Tous les matins du monde Ολα τα πρωινά του κόσμου
1992 1492: Conquest of Paradise 1492: Χριστόφορος Κολόμβος
1993 Germinal Ζερμινάλ
1994 Le Colonel Chabert Ο συνταγματάρχης Σαμπέρτ
1994 My Father the Hero
1996 The Secret Agent
1996 Hamlet
1998 The man in the iron mask Το Σιδηρούν Προσωπείον
1999 Astérix et Obélix contre César Αστερίξ και Οβελίξ εναντίον Καίσαρα Η ταινία κέρδισε τρία βραβεία César
2000 Vatel Vatel
2001 102 Dalmatians Τα 102 σκυλιά της Δαλματίας
2002 Astérix & Obélix: Mission Cléopâtre Αστερίξ και Οβελίξ: επιχείρηση Κλεοπάτρα
2002 I am Dina
2002 Between Strangers
2003 Le pacte du silence
2003 Nathalie...
2003 Last holiday
2004 Les Temps qui changet Ο χρόνος που κυλά
2005 Combien tu m'aimes Πόσο μ'αγαπάς;
2006 Paris, je t’ aime
2006 Quand j'étais chanteur
2008 Astérix aux jeux olympiques Ο Αστερίξ στους Ολυμπιακούς Αγώνες
2008 Babylon A.D.
2010 Mammuth
2010 Portiche
2012 Asterix & Obelix: Au Service de sa Majeste Ο Αστερίξ και ο Οβελίξ στη Βρετανία
2012 L'homme qui rit Ο άνθρωπος που γελά

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: «BnF catalogue général». (Γαλλικά) general catalog of BnF. Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας. Παρίσι. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  2. Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά, Αγγλικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 26  Απριλίου 2014.
  3. «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Gerard-Depardieu. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. (Αγγλικά) SNAC. w6zc884f. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  5. www.telegraph.co.uk/culture/film/7981900/Juliette-Binoche-and-Gerard-Depardieu-Une-entente-thats-far-from-cordiale.html.
  6. www.magcentre.fr/63826-depardieu-un-petit-francais-ne-a-chateauroux.
  7. eng.kremlin.ru/news/4833.
  8. www.telegraph.co.uk/news/worldnews/vladimir-putin/9783711/Vladimir-Putin-welcomes-Gerard-Depardieu-to-Russia.html.
  9. www.telegraph.co.uk/culture/film/film-news/10059602/Gerard-Depardieu-set-to-star-alongside-Liz-Hurley-in-new-Russian-thriller.html.
  10. www.rtl.fr/culture/medias-people/gerard-depardieu-deja-russe-et-francais-l-acteur-est-desormais-aussi-dubaiote-7900129718.
  11. digiguide.tv/celebrity/G%C3%A9rard+Depardieu/39314/.
  12. 12,0 12,1 www.nytimes.com/movies/person/530448/G-rard-Depardieu/filmography.
  13. 13,0 13,1 www.gettyimages.com/detail/news-photo/french-born-russian-actor-grard-depardieu-recording-the-news-photo/482277325.
  14. www.goldstar.com/events/santa-monica-ca/cyrano-de-bergerac-1.
  15. www.bloomberg.com/bw/articles/2012-12-17/depardieu-will-give-up-french-citizenship-over-taxes.
  16. Ανακτήθηκε στις 23  Οκτωβρίου 2019.
  17. www.rtbf.be/article/gerard-depardieu-sa-discrete-carriere-de-chanteur-aura-bientot-40-ans-10380993.
  18. www.parismatch.be/actualites/people/2022/07/01/il-est-parfait-jean-le-fils-de-16-ans-de-gerard-depardieu-se-fait-remarquer-2BVUJK44TFEIDPD4GELW3N7NAE/.
  19. «Journal officiel de la République française». (Γαλλικά) Journal officiel de la République française. Ανακτήθηκε στις 15  Φεβρουαρίου 2024.
  20. (Ιταλικά) www.labiennale.org/it/storia-della-mostra-del-cinema.
  21. 21,0 21,1 21,2 21,3 21,4 21,5 21,6 ^ Ζεράρ Ντεπαρντιέ ΤΟ ΒΗΜΑ
  22. 22,00 22,01 22,02 22,03 22,04 22,05 22,06 22,07 22,08 22,09 ^ Who is who: Ζεράρ Ντεπαρντιέ Clickatlife.gr
  23. 23,0 23,1 23,2 23,3 23,4 23,5 23,6 23,7 ^ Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Larousse Britannica, τόμος 39, σελ. 479
  24. ^ Αστεριξ και Οβελίξ στη Βρετανία Αθηνόραμα
  25. ^ L'homme qui rit (2012) Imdb.com
  26. 26,0 26,1 ^ Η Κατρίν Ντενέβ υπερασπίζεται τον Ζεράρ Ντεπαρντιέ ΤΑ ΝΕΑ
  27. 27,0 27,1 ^ «Ασυλο» από την Τσετσενία στον Ζεράρ Ντεπαρντιέ ΤΟ ΒΗΜΑ
  28. ^ Ο Πούτιν «έστειλε» ρωσικό διαβατήριο στον Ζεράρ Ντεπαρντιέ Newsbomb.gr
  29. ^ Ρώσος πολίτης με εντολή Πούτιν ο Ντεπαρντιέ Lifo.gr
  30. Kedroff, Jean· Bucco, Amaury. «[Info VA] Depardieu a été baptisé chrétien orthodoxe à la cathédrale russe de Paris ce vendredi». Valeurs actuelles (στα Γαλλικά). Ανακτήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 2020.