Βλάσης Ανδρικόπουλος

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Μετάβαση στην πλοήγηση Πήδηση στην αναζήτηση
Βλάσης Ανδρικόπουλος
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση1881
Λακκώματα Αχαΐας
Θάνατος20  Ιουνίου 1961
Πάτρα
ΕθνικότηταΈλληνες
Χώρα πολιτογράφησηςΕλλάδα
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΝέα ελληνική γλώσσα
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητααξιωματικός
αθλητής
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Βλάσης Ανδρικόπουλος[α] (Λακκώματα Αχαΐας, 1881 - Πάτρα, 20 Ιουνίου 1961) ήταν Έλληνας στρατιωτικός, τιμημένος με πολλά παράσημα, αντιστασιακός, καθώς και αθλητής όπου υπήρξε πανελληνιονίκης.

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αθλητική διαδρομή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Από μικρή ηλικία ασχολήθηκε με τον αθλητισμό και εντάχθηκε στην Γ.Ε. Πατρών. Στους Πανελλήνιους αγώνες στίβου του 1907 κατέκτησε την πρώτη θέση στην ελληνορωμαϊκή πάλη ελαφρών βαρών.[3] Το 1910 συμμετείχε στους πρώτους Πανελλήνιους σκοπευτικούς αγώνες, τα «Α΄ Ελευθέρια» όπως ονομάστηκαν, που με 25 επιτυχημένες βολές και 132 βαθμούς τελικώς βραβεύτηκε με ένα περίστροφο όπου ήταν το έπαθλο.[εκκρεμεί παραπομπή]

Στρατιωτική διαδρομή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πήρε μέρος στο Μακεδονικό Κομιτάτο, πολέμησε στους Βαλκανικούς πολέμους και, ως εθελοντής, στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.[4] Το 1909 πήρε μέρος στο Κίνημα στο Γουδί.[5] Κατά τη δεκαετία του 1920 διετέλεσε Φρούραρχος της πόλης των Πατρών.[6] Τιμήθηκε με διάφορα ελληνικά παράσημα αλλά και με τον γαλλικό «Πολεμικό Σταυρό».[4]

Κατά την Κατοχή, αφού δεν τελεσφόρησαν οι προσπάθειές του για οργάνωση αντιστασιακής ομάδας του βενιζελικού χώρου και αφού απέρριψε πρόταση συμμετοχής του στον ΕΔΕΣ, βγήκε το 1943 στα βουνά αντάρτης με δική του επταμελή ομάδα,[7] ενώ διατηρούσε και σχέσεις με τον πολιτικό Θεμιστοκλή Σοφούλη.[8] Στην πορεία συνεργάστηκε με το ΕΑΜ. Σε ηλικία 62 ετών έγινε διοικητής του 12ου (ΙΒ΄) Συντάγματος Πεζικού του ΕΛΑΣ που δρούσε στην περιοχή της Αχαΐας-Ηλείας.[7]

Πήρε μέρος σε πολλές νικηφόρες μάχες, όπως στο Λεόντιο και στην Ερυμάνθεια το 1943.[9] Μετά τη Μάχη στο Λεόντιο οργάνωσε, μαζί με τον Δημ. Μίχο, στρατοδικείο-ανταρτοδικείο, το οποίο καταδίκασε έναν «μισητό» Ιταλό αξιωματικό και δυο επιπλέον Ιταλούς αιχμαλώτους σε θάνατο.[10] Με δική του μεσολάβηση σώθηκαν κατηγορούμενοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ στην Αχαΐα, καθώς διέθετε μια μετριοπαθή πολιτική στάση έναντι των εχθρών του ΕΑΜ. Μάλιστα, έσωσε ακόμη και άτομα που υπήρξαν συνεργάτες των Γερμανών. Η στάση αυτή και οι πράξεις του τον έριξαν σε δυσμένεια, με αποτέλεσμα να μετατεθεί στην 10η (Ι΄) Ταξιαρχία.[11] Το 1944 ήρθε στην Αχαΐα ο Άρης Βελουχιώτης ο οποίος επανέφερε τον Ανδρικόπουλο ως διοικητή του 12ου Συντάγματος.

Λίγο πριν ξεσπάσουν τα Δεκεμβριανά ήταν υπέρμαχος της ρήξης με τον βρετανικό παράγοντα και πρότεινε στον Νίκο Μπελογιάννη να χτυπήσουν τα βρετανικά στρατεύματα, κάτι που ο τελευταίος, ως πολιτικός επίτροπος του 9ου Συντάγματος, δεν επέτρεψε.[12] Στη διάρκεια των Δεκεμβριανών, ενώ προσπάθησε να διαμαρτυρηθεί για τη στάση των Βρετανών, λαμβάνει τελεσίγραφο από Βρετανό ταξίαρχο να δώσει εντολή να αποχωρήσει 12ο Σύνταγμα από τη Πάτρα μέχρι τις 11 Ιανουαρίου του 1945 το οποίο και έγινε τελικά.[13][14]

Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις βουλευτικές εκλογές του 1946 ο Ανδρικόπουλος υπέγραψε διακήρυξη, σαν εκπρόσωπος του Αγροτικού κόμματος, καλώντας τον λαό να απόσχει.[15] Την ίδια χρονιά καταδικάστηκε στο Ειδικό Δικαστήριο Δοσίλογων μαζί με τους Δημήτρη Μίχο, Γεώργιο Αρετάκη και άλλα στελέχη του ΕΛΑΣ σε 6 χρόνια φυλάκισης για τη διάλυση του τμήματος Δροσοπούλου. Όντας φυλακισμένος στη Πάτρα, το 1950 έκανε δήλωση αποκήρυξης του ΚΚΕ.[16][17] Έκτισε όλη την ποινή του και αποφυλακίστηκε στις 23 Μαΐου του 1952.[18] Απεβίωσε το 1961 σε ηλικία 80 ετών.

Σημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Το μικρό του όνομα γράφεται ενίοτε και ως Βλάσσης.[1] Ως αντιστασιακός ήταν γνωστός και σαν Ανδρίτσος ή Ανδρίτσας, γερο-Βλάσης, γερο-Ανδρίτσης[2] και διάφορες παραλλαγές τους.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Βλ. Κώστας Ν. Τριανταφύλλου (1995) [1952]. Ιστορικόν λεξικόν των Πατρών. Α΄ (3η έκδοση). Πάτρα: Τυπογραφείο Πέτρου Χρ. Κούλη. σελ. 215. 
  2. ↑ Βλ. Μάγερ 2004, σελ. 762 και Stouras 2012, σελ. 68, 134.
  3. ↑ Πολίτης 1997.
  4. ↑ 4,0 4,1 Φιλοσόφου 2010, σελ. 783.
  5. ↑ Stouras 2012, σελ. 216-217.
  6. ↑ Πολίτης 2006.
  7. ↑ 7,0 7,1 Φιλοσόφου 2010, σελ. 783-784
  8. ↑ Βλ. εφ. Ελευθερία, αρ.φ. 5850 (10 Οκτωβρίου 1963), σελ. 3. Ανακτήθηκε στις 14-03-2014.
  9. ↑ Μούτουλας 2004, σελ. 366
  10. ↑ Μάγερ 2004, σελ. 135-136.
  11. ↑ Φιλοσόφου 2010, σελ. 784.
  12. ↑ Μούτουλας 2004, σελ. 592.
  13. ↑ Νικητόπουλος 2007, σελ. 19-20.
  14. ↑ Καραλής 1959.
  15. ↑ Λάζαρης 2006.
  16. ↑ Βλ. εφ. Εμπρός, αρ.φ. 1730 (31 Οκτωβρίου 1950), σελ. 6. Ανακτήθηκε στις 14-03-2014.
  17. ↑ Βλ. εφ. Νεολόγος Πατρών, αρ.φ. 22360 (31 Οκτωβρίου 1950), σελ. 6.
  18. ↑ Βλ. εφ. Εμπρός, αρ.φ. 2212 (23 Μαΐου 1952), σελ. 4. Ανακτήθηκε στις 15-03-2014.

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Καραλής, Κώστας Θ. (1959). Ιστορία των δραματικών γεγονότων Πελοποννήσου, 1943–1949. Β΄. Αθήνα. σελίδες 56–57. 
  • Μούτουλας, Παντελής (2004). Πελοπόννησος, 1940-45. Η περιπέτεια της επιβίωσης, του διχασμού και της απελευθέρωσης. Αθήνα: Βιβλιόραμα. ISBN 9789608087408. 
  • Πολίτης, Νίκος Ε. (1997). Ο πατραϊκός αθλητισμός. Β΄: Από την εποχή του Τόφαλου ως την ίδρυση της Παναχαϊκής. Πάτρα: Αχαϊκές Εκδόσεις. σελ. 84. ISBN 960-7164-92-X. 
  • Πολίτης, Νίκος Ε. (2006). Πατρινολογήματα. Γ΄. Πάτρα: Περί Τεχνών. σελ. 95. ISBN 9789606684142. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Βλάσης_Ανδρικόπουλος&oldid=8349977"