Βλάσης Ανδρικόπουλος

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Πήδηση στην πλοήγηση Πήδηση στην αναζήτηση
Βλάσης Ανδρικόπουλος
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση 1881
Λακκώματα Αχαΐας
Θάνατος 20  Ιουνίου 1961
Πάτρα
Εθνικότητα Έλληνες
Υπηκοότητα Ελλάδα
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες Νέα ελληνική γλώσσα
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα αξιωματικός
αθλητής
δεδομένα (π)

Ο Βλάσης Ανδρικόπουλος[α] (Λακκώματα Αχαΐας, 1881 - Πάτρα, 20 Ιουνίου 1961) ήταν Έλληνας στρατιωτικός, τιμημένος με πολλά παράσημα, αντιστασιακός και αθλητής πανελληνιονίκης.

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αθλητική διαδρομή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Από μικρή ηλικία ασχολήθηκε με τον αθλητισμό και γράφηκε στην Γ.Ε. Πατρών. Στους Πανελλήνιους αγώνες στίβου του 1907 κατέκτησε την πρώτη θέση στην ελληνορωμαϊκή πάλη ελαφρών βαρών.[3] Το 1910 συμμετείχε στους πρώτους Πανελλήνιους σκοπευτικούς αγώνες, τα Α' Ελευθέρια όπως ονομάστηκαν, που με 25 επιτυχημένες βολές και 132 βαθμούς βραβεύτηκε με ένα περίστροφο που ήταν το έπαθλο.[εκκρεμεί παραπομπή]

Στρατιωτική διαδρομή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πήρε μέρος στο Μακεδονικό Κομιτάτο, πολέμησε στους Βαλκανικούς πολέμους και, ως εθελοντής, στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.[4] Το 1909 πήρε μέρος στο Κίνημα στο Γουδί.[5] Κατά τη δεκατετία του 1920 διετέλεσε Φρούραρχος της πόλης των Πατρών.[6] Τιμήθηκε με διάφορα ελληνικά παράσημα και με τον γαλλικό Πολεμικό Σταυρό.[4]

Κατά την γερμανική κατοχή, αφού δεν τελεσφόρησαν οι προσπάθειές του για οργάνωση αντιστασιακής ομάδας του βενιζελικού χώρου και αφού απέρριψε πρόταση συμμετοχής του στον ΕΔΕΣ, βγήκε το 1943 στα βουνά αντάρτης με δική του επταμελή ομάδα,[7] ενώ διατηρούσε σχέσεις με τον πολιτικό Θεμιστοκλή Σοφούλη.[8] Στην πορεία συνεργάστηκε με το ΕΑΜ. Σε ηλικία 62 ετών έγινε διοικητής του 12ου Συντάγματος Πεζικού του ΕΛΑΣ που δρούσε στην περιοχή της Αχαΐας-Ηλείας.[7]

Πήρε μέρος σε πολλές νικηφόρες μάχες στο Λεόντιο, και στην μάχη στην Ερυμάνθεια το 1943.[9] Μετά τη μάχη στο Λεόντιο οργάνωσε, μαζί με τον Δημ. Μίχο, στρατοδικείο - ανταρτοδικείο, το οποίο καταδίκασε έναν «μισητό» Ιταλό αξιωματικό και δυο επιπλέον Ιταλούς αιχμαλώτους σε θάνατο.[10] Με δική του μεσολάβηση σώθηκαν κατηγορούμενοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του ΕΛΑΣ στην Αχαΐα, καθώς είχε μετριοπαθή πολιτική έναντι των εχθρών του ΕΑΜ. Έσωσε ακόμη και άτομα που υπήρξαν συνεργάτες των Γερμανών. Η στάση αυτή και οι πράξεις του τον έριξαν σε δυσμένεια, με αποτέλεσμα να μετατεθεί στην Ι΄ ταξιαρχία.[11] Το 1944 ήρθε στην Αχαΐα ο Άρης Βελουχιώτης ο οποίος επανέφερε τον Ανδρικόπουλο ως διοικητή του 12ου συντάγματος.

Λίγο πριν τα Δεκεμβριανά ήταν υπέρμαχος της ρήξης με τον βρετανικό παράγοντα και πρότεινε στον Νίκο Μπελογιάννη να χτυπήσουν τα βρετανικά στρατεύματα, κάτι που ο τελευταίος, ως πολιτικός επίτροπος του 9ου Συντάγματος, δεν επέτρεψε.[12] Στη διάρκεια των Δεκεμβριανών, ενώ προσπάθησε να διαμαρτυρηθεί για τη στάση των Βρετανών, λαμβάνει τελεσίγραφο από Βρετανό ταξίαρχο να αποχωρήσει το 12ο σύνταγμα από τη Πάτρα μέχρι τις 11 Ιανουαρίου του 1945 το οποίο και έγινε.[13][14]

Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις βουλευτικές εκλογές του 1946 ο Ανδρικόπουλος υπέγραψε διακήρυξη, σαν εκπρόσωπος του Αγροτικού κόμματος, καλώντας τον λαό να απόσχει.[15] Την ίδια χρονιά καταδικάστηκε στο Ειδικό Δικαστήριο Δοσίλογων μαζί με τους Δημήτρη Μίχο, Γεώργιο Αρετάκη και άλλα στελέχη του ΕΛΑΣ σε 6 χρόνια φυλάκισης για τη διάλυση του τμήματος Δροσοπούλου. Όντας φυλακισμένος στη Πάτρα, το 1950 έκανε δήλωση αποκύρηξης του ΚΚΕ.[16][17] Αποφυλακίστηκε στις 23 Μαΐου του 1952.[18] Πέθανε το 1961.

Σημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Γράφεται ενίοτε ως Βλάσσης Ανδρικόπουλος.[1] Ως αντιστασιακός ήταν γνωστός και σαν Ανδρίτσας ή Ανδρίτσος, γερο-Βλάσης, γερο-Ανδρίτσης[2] και διάφορες παραλλαγές τους.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Βλ. Κώστας Ν. Τριανταφύλλου (1995) [1952]. Ιστορικόν λεξικόν των Πατρών. Α΄ (3η έκδοση). Πάτρα: Τυπογραφείο Πέτρου Χρ. Κούλη, σελ. 215. http://anemi.lib.uoc.gr/metadata/3/8/e/metadata-02-0000253.tkl. 
  2. ↑ Βλ. Μάγερ 2004, σελ. 762 και Stouras 2012, σελ. 68, 134.
  3. ↑ Πολίτης 1997.
  4. ↑ 4,0 4,1 Φιλοσόφου 2010, σελ. 783.
  5. ↑ Stouras 2012, σελ. 216-217.
  6. ↑ Πολίτης 2006.
  7. ↑ 7,0 7,1 Φιλοσόφου 2010, σελ. 783-784
  8. ↑ Βλ. εφ. Ελευθερία, αρ.φ. 5850 (10 Οκτωβρίου 1963), σελ. 3. Ανακτήθηκε στις 14-03-2014.
  9. ↑ Μούτουλας 2004, σελ. 366
  10. ↑ Μάγερ 2004, σελ. 135-136.
  11. ↑ Φιλοσόφου 2010, σελ. 784.
  12. ↑ Μούτουλας 2004, σελ. 592.
  13. ↑ Νικητόπουλος 2007, σελ. 19-20.
  14. ↑ Καραλής 1959.
  15. ↑ Λάζαρης 2006.
  16. ↑ Βλ. εφ. Εμπρός, αρ.φ. 1730 (31 Οκτωβρίου 1950), σελ. 6. Ανακτήθηκε στις 14-03-2014.
  17. ↑ Βλ. εφ. Νεολόγος Πατρών, αρ.φ. 22360 (31 Οκτωβρίου 1950), σελ. 6.
  18. ↑ Βλ. εφ. Εμπρός, αρ.φ. 2212 (23 Μαΐου 1952), σελ. 4. Ανακτήθηκε στις 15-03-2014.

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Καραλής, Κώστας Θ. (1959). Ιστορία των δραματικών γεγονότων Πελοποννήσου, 1943–1949. Β΄. Αθήνα, σελ. 56-57. 
  • Λάζαρης, Βασίλης (2006). Ο εμφύλιος πόλεμος στην Αχαΐα. Αθήνα: Σύγχρονη Εποχή, σελ. 113. ISBN 960-451-017-7. 
  • Μούτουλας, Παντελής (2004). Πελοπόννησος, 1940-45. Η περιπέτεια της επιβίωσης, του διχασμού και της απελευθέρωσης. Αθήνα: Βιβλιόραμα. ISBN 9789608087408. 
  • Πολίτης, Νίκος Ε. (1997). Ο πατραϊκός αθλητισμός. Β΄: Από την εποχή του Τόφαλου ως την ίδρυση της Παναχαϊκής. Πάτρα: Αχαϊκές Εκδόσεις, σελ. 84. ISBN 960-7164-92-X. 
  • Πολίτης, Νίκος Ε. (2006). Πατρινολογήματα. Γ΄. Πάτρα: Περί Τεχνών, σελ. 95. ISBN 960-6684-14-2. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Βλάσης_Ανδρικόπουλος&oldid=6854362"