Αλεπού Κέρκυρας

Αλεπού
Αλεπού
Διοίκηση
Χώρα	Ελλάδα
Περιφέρεια	Ιονίων Νήσων
Περιφερειακή Ενότητα	Κέρκυρας
Δήμος	Κεντρικής Κέρκυρας και Διαποντίων Νήσων
Δημοτική Ενότητα	Κερκυραίων
Γεωγραφία και στατιστική
Νομός	Κέρκυρας
Έκταση	2,332 (η κοινότητα) χλμ2
Υψόμετρο	15
Πληθυσμός	3.116 (de facto) (2011)
Άλλα
Ταχ. κωδ.	49 132 & 49 150

Η Αλεπού είναι μικρή κωμόπολη της Κέρκυρας. Αποτελεί έδρα ομώνυμης δημοτικής κοινότητας, της δημοτικής ενότητας (τέως δήμου) Κερκυραίων, του δήμου Κεντρικής Κέρκυρας και Διαποντίων Νήσων, της περιφερειακής ενότητας (τέως νομού) Κέρκυρας, στην περιφέρεια Ιονίων Νήσων, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης, καθώς και των μεταβολών μετά από αυτό το πρόγραμμα. Πριν το σχέδιο Καποδίστριας και το πρόγραμμα Καλλικράτης, ανήκε στην επαρχία και νομό Κερκύρας, στο γεωγραφικό διαμέρισμα Ιονίων Νήσων.

Γεωγραφία

Η Αλεπού είναι μικρή κωμόπολη της Α. Κέρκυρας. Βρίσκεται δυτικά της πρωτεύουσας -κατ’ ουσίαν είναι δυτικό προάστιο της Κέρκυρας-, στις όχθες του ρέματος Ποταμού και σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 15. Απέχει 4 χλμ. περίπου Δ. του κέντρου της πόλης της Κέρκυρας. Η δημοτική κοινότητα είναι χαρακτηρισμένη ως αστικός πεδινός οικισμός, με έκταση 2,332 χμ² (2011).

Πληθυσμός

Μόνιμος

Έτος	Πληθυσμός
1991	1.507
2001	1.656
2011	3.149

Πραγματικός (de facto)

Έτος	Πληθυσμός
1961	747
1971	787
1981	972
1991	1.523
2001	1.606
2011	3.116

Διοικητικές μεταβολές μέχρι τον «Καλλικράτη»

Ο οικισμός αναγνωρίστηκε το 1866 και προσαρτήθηκε στον δήμο Ποταμογειτόνων του νομού Κέρκυρας. Το 1912 ορίστηκε έδρα της κοινότητας Αλεπούς. Με το ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997 αποσπάστηκε από την κοινότητα Αλεπούς και προσαρτήθηκε στον δήμο Κερκυραίων. Με το ΦΕΚ 43Α - 09/03/2019 αποσπάστηκε από τον δήμο Κερκυραίων και προσαρτήθηκε στον δήμο Κεντρικής Κέρκυρας και Διαποντίων Νήσων.

Ιστορικά στοιχεία

Η Αλεπού υπήρξε, από παλιά, τμήμα του οικιστικού ιστού της πόλης της Κέρκυρας, καθώς απαντά σε γραπτές πηγές ήδη από τον 16ο αιώνα, ως μπόργκο (προάστιο). Σχετικά με την ονομασία του οικισμού αυτού υπάρχουν διάφορες εκδοχές. Άλλοι ισχυρίζονται ότι προέρχεται από την ποικιλία σταφυλιού «αλουπού», που πιθανόν ευδοκιμούσε στην περιοχή και άλλοι ότι προήλθε από παραφθορά του ονόματος της οικογένειας γαιοκτημόνων Αληπούτζα (Alpuzza), η οποία ήταν γραμμένη στο Libro d’ Oro από το 1559. Το 1584 θεμελιώθηκε ο ναός της Αγίας Παρασκευής, στο κέντρο του πυρήνα του αρχικού οικισμού. Ως κύριοι γαιοκτήμονες της περιοχής, τον 18ο αιώνα, αναφέρονται οι οικογένειες Τσιριγκάκη, Κοσκινά και Τησαρχόντου.

Διατηρητέα

• Το κτήριο ιδιοκτησίας Aνδρέα Κοσκινά Eίναι κτισμένο σε δύο διαφορετικές αρχιτεκτονικές φάσεις. Στο ισόγειο που είναι και το αρχικό κτίριο, τα ανοίγματα είναι τοξωτά με πέτρινη κορνίζα, ενώ στον όροφο είναι ορθογωνικά με πέτρινα πλαίσια. Xαρακτηριστική είναι επίσης η επιμήκης κορνίζα που χωρίζει τους δύο ορόφους καθώς και οι διακοσμητικές παραστάδες σχηματισμένες από το επίχρισμα στις άκρες της πρόσοψης.
• Το σπίτι ιδιοκτησίας Θεοδώρου Γρίμμα, ενδιαφέρον δείγμα διώροφου Κερκυραϊκού κτιρίου του προηγούμενου αιώνα. Xαρακτηριστική είναι η διάρθρωση της κυρίας εισόδου με τις διακοσμητικές παραστάδες και το επιστύλιο, όλα φτιαγμένα με τραβηχτά επιχρίσματα, καθώς επίσης και οι κορνίζες γύρω από τα ανοίγματα
• Η εκκλησία της Αγίας Παρασκευής, ενδιαφέρον δείγμα επτανησιακού ναού. Πρόκειται για μονόχωρη βασιλική των αρχών του 18ου αιώνα με τοιχογραφίες της ίδιας εποχής. Περιβάλλεται από πεσσοστήρικτο ανοικτό νάρθηκα στις 3 πλευρές του

Πηγές

• Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 1981, 2006 (ΠΛΜ)
• Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, 1963
• Οργανισμός εκδόσεων «Ελλάδα», χάρτες (εκδ. Βαρελάς)
• Περιοδικό «Διακοπές», εκδ. Δ.Ο.Λ., 2010
• eetaa.gr