Όλιβερ Ριντ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Όλιβερ Ριντ
Γέννηση13  Φεβρουαρίου 1938[1][2][3]
Γουίμπλεντον
Θάνατος2  Μαΐου 1999[1][2][3]
Βαλέτα[4]
Αιτία θανάτουέμφραγμα του μυοκαρδίου
Συνθήκες θανάτουφυσικά αίτια
Χώρα πολιτογράφησηςΗνωμένο Βασίλειο
ΣπουδέςEwell Castle School
Ιδιότηταηθοποιός ταινιών[5] και ηθοποιός τηλεόρασης
ΣύζυγοςJosephine Burge (από 1985)[6][7] και Kate Byrne[6][7]
ΤέκναSarah Reed[8] και Mark Reed[8][6]
ΓονείςPeter Reed[8][6] και [Beryl] Marcia Andrews[6]
ΑδέλφιαDavid Anthony Reed[6]
Simon Reed[6]
Είδος τέχνηςιστορική κινηματογραφική ταινία, θρίλερ και ταινία περιπέτειας
ΙστοσελίδαΕπίσημος ιστότοπος
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Ρόμπερτ Όλιβερ Ριντ (αγγλικά: Robert Oliver Reed, 13 Φεβρουαρίου 1938 – 2 Μαΐου 1999) ήταν Άγγλος ηθοποιός, γνωστός για τον έξαλλο τρόπο ζωής του. Αφού έκανε τις πρώτες του σημαντικές εμφανίσεις στην οθόνη σε ταινίες τρόμου στις αρχές της δεκαετίας του 1960, οι αξιοσημείωτες ταινίες του περιλαμβάνουν την Παγίδα (1966), το βραβευμένο με Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας το 1968 Όλιβερ! (σε σκηνοθεσία του θείου του Κάρολ Ριντ), το Ερωτευμένες γυναίκες (1969), το Ηρωική απόδραση (1969), τις Δαιμονισμένες (1971), τους Τρεις Σωματοφύλακες (1973), την Εκδίκηση της μυλαίδης (1974), το Τόμμυ (1975), Αθεράπευτα αστείος (1995) και τον Μονομάχο (2000).Mehmet Ali konak

Για την ερμηνεία του ως Αντόνιους Πρόσιμο, εκπαιδευτής μονομάχων στην ταινία Μονομάχος του Ρίντλεϊ Σκοτ, την τελευταία του ταινία, ο Ριντ προτάθηκε μεταθανάτια για το Βραβείο BAFTA Β΄ ρόλου το 2000. Στο απόγειο της καριέρας του, το 1971, οι Βρετανοί ψήφισαν τον Ριντ ως το πέμπτο πιο δημοφιλές κινηματογραφικό αστέρι.[9] Το Βρετανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου (BFI) δήλωσε ότι «οι συνεργασίες με τον Μάικλ Γουίνερ και τον Κεν Ράσελ στα μέσα της δεκαετίας του '60 έκαναν τον Ριντ εμβληματική εικόνα, αλλά από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 ο αλκοολισμός του άρχισε να επηρεάζει την καριέρα του.[10]

Τα πρώτα χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ρόμπερτ Όλιβερ Ριντ γεννήθηκε στις 13 Φεβρουαρίου 1938 στο Γουίμπλεντον του νοτιοδυτικού Λονδίνου, από τον Πίτερ Ριντ, αθλητικογράφο, και τη Μάρσια (το γένος Νάπιερ-Άντριους).[11] Ήταν ανιψιός του σκηνοθέτη σερ Κάρολ Ριντ και εγγονός του ηθοποιού σερ Χέρμπερτ Μπίρμπομ Τρι και της ερωμένης του, Μπίατρις Μέι Πίνεϊ (η οποία αργότερα πήρε το όνομα «Ριντ»),[12] που ήταν «το μόνο άτομο που κατάλαβε, άκουσε, ενθάρρυνε και φίλησε τον Όλιβερ».[13] Ο Ριντ ισχυριζόταν ότι ήταν απόγονος (εκτός γάμου) του Μεγάλου Πέτρου, τσάρου της Ρωσίας.[14] Ο Ριντ φοίτησε σε 14 σχολεία.[15] «Ο πατέρας μου νόμιζε ότι ήμουν απλώς τεμπέλης», είπε αργότερα ο Ριντ. «Με θεωρούσε αργόστροφο».[16]

Ο Ριντ έχει πει ότι είχε δουλέψει ως πυγμάχος, μπράβος, ταξιτζής και αχθοφόρος. Στη συνέχεια έκανε την υποχρεωτική στρατιωτική του θητεία στο Ιατρικό Σώμα του Βασιλικού Στρατού.[17] «Ο στρατός βοήθησε», είπε αργότερα. «Κατάλαβε ότι οι περισσότεροι άνθρωποι ήταν επίσης ηθοποιοί. Ήμουν στον στρατό εν καιρώ ειρήνης και όλοι μιλούσαν σε εμάς τους νέους για τον πόλεμο».[16]

Καριέρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα πρώτα χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ριντ ξεκίνησε την καριέρα του ως κομπάρσος. Εμφανίστηκε χωρίς αναφορά στο όνομά του στις ταινίες Λεφτά, σεξ και πειρασμός (1955) και Ο στρατηγός ήταν κατάσκοπος (1958). Οι μη τηλεοπτικές εμφανίσεις του επίσης χωρίς αναφορά στο όνομά του περιελάμβαναν επεισόδια των Αόρατος άνθρωπος (1958), The Four Just Men (1959) και Ο τρίτος άνθρωπος. Εμφανίστηκε επίσης στο ντοκιμαντέρ Hello London (1958).

Η πρώτη ευκαιρία του Ριντ ήταν να υποδυθεί τον Ριχάρδο Γ΄ της Αγγλίας σε μια τηλεοπτική σειρά έξι επεισοδίων του BBC με τίτλο The Golden Spur (1959). Αυτή η εμφάνιση, ωστόσο, δεν φάνηκε να βοήθησε αμέσως την καριέρα του: Συμμετείχε επίσης στις ταινίες Καπετάνιος για όλες τις δουλειές (1959), Ζητείται καμαριέρα (1959), Life Is a Circus (1960), The Angry Silence (1960), Η συμμορία των 8 τζέντλεμεν (1960) και Κορίτσια των αμαρτωλών πόθων (1960). Έπαιξε έναν μπράβο στο Ο δράκος του Λονδίνου (1960), έναν ρόλο με τον οποίο θα συνέδεε το όνομά του. Στο The Bulldog Breed (1960), ο Ριντ υποδύθηκε τον αρχηγό μιας συμμορίας τεντιμπόις.[18]

Ο Ριντ πήρε τον πρώτο του σημαντικό ρόλο στην ταινία Το σπαθί του Ρομπέν (1960). Επέστρεψε σε μικρούς ρόλους για τις ταινίες Τ' αφεντικό μου, η γυναίκα ου (1961), Δεν υπάρχει αγάπη για σένα (1961) και The Rebel (1961).

Πρωταγωνιστής[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο πρώτος πρωταγωνιστικός ρόλος του Ριντ ήρθε με την ταινία Η κατάρα του λυκανθρώπου (1961). Ερμήνευσε επίσης δεύτερους ρόλους στα Αίμα στο κόκκινο ποτάμι (1962), Ο πλοίαρχος φάντασμα (1962), μια ιστορία λαθρέμπορων, Οι καταραμένοι (1963), μια ταινία επιστημονικής φαντασίας σε σκηνοθεσία Τζόζεφ Λόουζι, Δυο μάτια γεμάτα τρόμο (1963), ψυχολογικό θρίλερ και Σπαθί και πορφύρα (1963), που διαδραματίζεται κατά τη διάρκεια του αγγλικού εμφυλίου πολέμου.[19]

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, εμφανίστηκε σε ορισμένες παραγωγές του καναλιού ITV και ως γκεστ σταρ σε επεισόδια της σειράς Ο άγιος με τον Ρότζερ Μουρ. Είχε επίσης πρωταγωνιστικό ρόλο στη ταινία τρόμου The Party's Over (που γυρίστηκε το 1963, αλλά κυκλοφόρησε το 1965).

Μάικλ Γουίνερ και Κερτ Ράσελ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1964, πρωταγωνίστησε στην πρώτη από τις έξι ταινίες του Μάικλ Γουίνερ με τίτλο Αμαρτωλό Σαββατοκύριακο. Την ταινία είδε ο Κεν Ράσελ, ο οποίος στη συνέχεια επέλεξε τον Ριντ για τον φερώνυμο ρόλο της ταινίας Ντεμπισί (1965), μιας τηλεοπτικής βιογραφικής ταινίας για τον Γάλλο συνθέτη Κλοντ Ντεμπυσί.[20] Ο Ριντ είπε ότι αυτό ήταν κρίσιμο για την καριέρα του γιατί «Ήταν η πρώτη φορά που γνώρισα τον Κεν Ράσελ και ήταν ο πρώτος ρόλος που πήρα αφότου έκοψα το πρόσωπό μου σε καβγά και κανείς δεν μου έδινε δουλειά. Όλοι με θεωρούσαν ανάπηρο».[16] Ήταν επίσης η πρώτη φορά που δεν έπαιξε τον κακό.[21] Ο Ριντ είπε αργότερα «Οι ταινίες του Χάμερ μου είχαν δώσει το ξεκίνημά μου, ο Μάικλ Γουίνερ το ψωμί μου, μετά ο Κεν Ράσελ ήρθε και μου έδωσε την τέχνη μου».[22]

Αφηγήθηκε την τηλεοπτική ταινία του Ράσελ Always on Sunday (1965). Ο Ριντ επέστρεψε στον Χάμερ για τον Επαναστάτη των Ινδιών (1965), υποδυόμενος έναν κακό Ινδό σε μια ταινία δράσης. Αργότερα την αποκάλεσε την χειρότερη ταινία που γύρισε ποτέ με τον Χάμερ.[23] Έπαιξε έναν κανονικό ρόλο στην τηλεοπτική σειρά R3 (1965).

Η καριέρα του Ριντ ανέβηκε επίπεδο όταν πρωταγωνίστησε στη δημοφιλή κωμωδία Πώς ληστέψαμε τον Πύργο του Λονδίνου (1966), τη δεύτερη ταινία του με τον Γουίνερ. Αφού έπαιξε έναν κακό στην ταινία τρόμου Το σπίτι των ζωντανών νεκρών (1967), γύρισε και τρίτη ταινία με τον Γουίνερ, το Δεν θα ξεχάσω ποτέ τ' όνομά του (1967), συμπρωταγωνιστώντας με τον Όρσον Γουέλς. Ο Ριντ ξανασυνεργάστηκε με τον Ράσελ για μια άλλη τηλεταινία, την Κόλαση του Δάντη (1967), στον ρόλο του Ντάντε Γκάμπριελ Ροσέτι.[23]

Όλιβερ! και αναγνώριση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το αστέρι του Ριντ ανέβηκε περισσότερο ως αποτέλεσμα του ρόλου του στο επιτυχημένο μιούζικαλ Όλιβερ! (1968) του θείου του Κάρολ Ριντ. Ήταν τεράστια επιτυχία και κέρδισε Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, ενώ ο Ριντ έλαβε επαίνους για την ερμηνεία του ως κακός.

Έπαιξε επίσης στη μαύρη κωμωδία Το συνδικάτο των χιλίων δολοφόνων (1969) με την Νταϊάνα Ριγκ και τον Τέλι Σαβάλας[24] και σε μια πολεμική ταινία με τίτλο Ηρωική απόδραση (1969).[25]

Πιο επιτυχημένη από κάθε άλλη ήταν η τέταρτη ταινία του με τον Ράσελ, μια κινηματογραφική εκδοχή του Ερωτευμένες γυναίκες (1969), στην οποία πάλεψε γυμνός με τον Άλαν Μπέιτς μπροστά σε μια φωτιά.[26]

Το Ένα κορίτσι για όλα (1970) ήταν μια σεξοκωμωδία βασισμένη σε ένα μυθιστόρημα του Κίνγκσλεϊ Έιμις. [27] Το Μαύρα γυαλιά (1970) ήταν ένα θρίλερ σε σκηνοθεσία Ανατόλ Λίτβακ.[28] Την επόμενη χρονιά, ο Ριντ εμφανίστηκε στην αμφιλεγόμενη ταινία Οι δαιμονισμένες (1971), σε σκηνοθεσία Ράσελ με τη Βανέσα Ρέντγκρεϊβ.[29]

Σύμφωνα με ένα ανέκδοτο, ο Ριντ θα μπορούσε να έχει επιλεγεί για να παίξει Τζέιμς Μποντ. Το 1969, οι παραγωγοί των ταινιών Μποντ Άλμπερτ Μπρόκολι και Χάρι Σόλτσμαν αναζητούσαν αντικαταστάτη του Σον Κόνερι και ο Ριντ (ο οποίος είχε πρόσφατα παίξει έναν πολυμήχανο δολοφόνο στο Συνδικάτο των χιλίων δολοφόνων) αναφέρθηκε ως πιθανή επιλογή για τον ρόλο, με τους Τίμοθι Ντάλτον και Ρότζερ Μουρ ως επίσης πιθανές επιλογές.[30] Όποιος κι αν ήταν ο λόγος, ο Ριντ δεν ενσάρκωσε ποτέ τον Μποντ. Μετά τον θάνατο του Ριντ, η εφημερίδα Guardian Unlimited χαρακτήρισε την απόφαση για το κάστινγκ «Μία από τις μεγάλες χαμένες ευκαιρίες της ιστορίας του μεταπολεμικού βρετανικού κινηματογράφου».[31]

Ο Ριντ (αριστερά) με την Κάρολ Αντρέ και τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι στο Αξέχαστο Σαββατοκύριακο (1973)

Ο Ριντ έκανε μια σειρά από έργα προσανατολισμένα στη δράση: Ο λόφος της τιμωρίας (1971), ένα γουέστερν γυρισμένο στην Ισπανία με τον Τζιν Χάκμαν, Διψασμένος για εκδίκηση (1972), μια σκληρή γκανγκστερική ταινία, και Αύξηση πληθυσμού μηδέν (1972), μια ταινία επιστημονικής φαντασίας με την Τζεραλντίν Τσάπλιν. Τον Μάρτιο του 1971, είπε ότι θα έκανε μια ταινία, την Προσφορά, την οποία θα συνέγραφε και θα ήταν παραγωγός, αλλά το έργο δεν έγινε.[32] Γύρισε το Καταζητούμενος λιποτάκτης (1972) με την Γκλέντα Τζάκσον. Ο Ριντ εμφανίστηκε επίσης σε πολλές ιταλικές ταινίες: Το αξέχαστο Σαββατοκύριακο (1973), με τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι ; Οργισμένο καλοκαίρι (1973) με την Κλάουντια Καρντινάλε και Revolver (1973) με τον Φάμπιο Τέστι.

Είχε μεγάλη επιτυχία παίζοντας τον Άθω στους Τρεις Σωματοφύλακες (1973) και στο Η εκδίκηση της μυλαίδης (1974) του σκηνοθέτη Ρίτσαρντ Λέστερ. Ο Ριντ έπαιξε έναν ρόλο χωρίς αναφορά του ονόματός του στο Μάλερ του Ράσελ (1974), ήταν ο πρωταγωνιστής στα Ο υπηρέτης του Διαβόλου (1973) και Δέκα μικροί Ινδιάνοι (1974). Το επόμενο έργο του με τον Κεν Ράσελ ήταν το Τόμμυ, όπου υποδύεται τον πατριό, βασισμένο στο concept άλμπουμ Tommy των The Who του 1969, και με πρωταγωνιστή τον τραγουδιστή του Ρότζερ Ντάλτρι. Στον Μεγάλο τυχοδιώκτη (1975) έπαιξε τον Ότο φον Μπίσμαρκ.

Ο Ριντ εμφανίστηκε στο The New Spartans (1975), στη συνέχεια έπαιξε μαζί με τους Κάρεν Μπλακ, Μπέτι Ντέιβις και Μπέρτζες Μέρεντιθ στην ταινία τρόμου Η βίλα των καταραμένων (1976), στο Ο κατάσκοπος χωρίς αύριο (1976) και στο Οι κατεργάρηδες του Κολοράντο (1976) με τον Λι Μάρβιν. Μετά το Επικίνδυνος στόχος (1977), έπαικε στο Πρίγκιπας και φτωχός (1977) με τη Ράκελ Γουέλς.

Ο Ριντ γύρισε το Συναγερμός για ένα δολοφόνο (1978) και το Ο επιθεωρητής Μάρλοου ξανακτυπά (1978). Αυτός και ο Τζάκσον ξαναβρέθηκαν στο Η ζούγκλα των θρανίων (1978) και μετά γύρισε μια ταινία στον Καναδά με τίτλο The Mad Trapper, που έμεινε ημιτελής. Ο Ριντ επέστρεψε στο είδος τρόμου ως δρ Χαλ Ράγκλαν στην ταινία του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ, Οι νεοσσοί (1979) και τελείωσε τη δεκαετία με την κωμωδία A Touch of the Sun (1979). [33]

Δεκαετία του 1980[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά τη δεκαετία του 1970, οι ταινίες του Ριντ είχαν μικρότερη επιτυχία. Γύρισε την κωμωδία Dr. Heckyl and Mr. Hype (1980) και Το λιοντάρι της ερήμου (1981) για την αντίσταση στην ιταλική κατοχή της Λιβύης, όπου συμπρωταγωνιστούσε ο Άντονι Κουίν. Στις 20 Ιανουαρίου 2016, το ISIS χρησιμοποίησε ένα απόσπασμα της ταινίας ως μέρος ενός προπαγανδιστικού βίντεο που απειλούσε την Ιταλία με τρομοκρατικές επιθέσεις.[34]

Ο Ριντ έπαιξε τον κακό στο Condorman της Disney (1981) και συμμετείχε στην ταινία τρόμου Το χτύπημα του φιδιού (1981). Ήταν επίσης ο κακός στο Το κεντρί Νο 2: Νέο κόλπο (1983) και εμφανίστηκε στο Φάνι Χιλ, οι αναμνήσεις μιας γυναίκας της ηδονής (1983). Έπαιξε επίσης στην ιρακινή ιστορική ταινία Al-Mas' Ala Al-Kubra (1983), με θέμα την επανάσταση του 1920 στη Μεσοποταμία (σημερινό Ιράκ), στους Σπασμούς (1983), στο Δύο και μοναδικοί (1983), στο Masquerade (1984), στο Χριστόφορος Κολόμβος (1985), στο Μαύρο τόξο (1985) και στο Αιχμάλωτη (1986). Λέει ότι σκεφτόταν να εγκαταλείψει την υποκριτική όταν ο Νίκολας Ρόουγκ του έδωσε στο Νησί των ναυαγών (1986) τον ρόλο ενός μεσήλικα Gerald Kingsland, ο οποίος βάζει αγγελία για μια «σύζυγο» για να ζήσει μαζί του σε ένα έρημο νησί έναν χρόνο.[16]

Ο Ριντ ήταν το θέμα της τηλεοπτικής εκπομπής This Is Your Life.[35] Ο Ριντ έπαιξε στις ταινίες Ταξιαρχία κρούσεως 27 (1987), Gor (1987), Κυρίαρχος του Ντράγκοναρντ Χιλ (1987), Ντράγκοναρντ (1987), Η ακτή των σκελετών (1988), Blind Justice (1988), Φωτιά στη φωτιά (1988) και Rage to Kill (1988). Οι περισσότερες από αυτές ήταν ταινίες Exploitation που γυρίστηκαν στη Νότια Αφρική και κυκλοφόρησαν απευθείας σε βίντεο.

Έπαιξε στα Οι περιπέτειες του βαρόνου Μινχάουζεν (1988) του Τέρι Γκίλιαμ (ως θεός Βουλκάνους) The Lady and the Highwayman (1989) με τον Χιου Γκραντ, Ο πύργος της φρίκης (1989); Οι τρεις σωματοφύλακες επιστρέφουν (1990), Το νησί των θησαυρών (1990) με τον Τσάρλτον Ίστον, A Ghost in Monte Carlo (1990), Το σάρωμα (1990) του Νίκου Μαστοράκη, Panama Sugar (1990) The Revenger (1990) The Pit and the Pendulum (1991), Prisoner of Honor (1991) και Severed Ties (1993).

Τα τελευταία χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι ταινίες στις οποίες εμφανίστηκε ο Ριντ περιλαμβάνουν τα Return to Lonesome Dove (1993), Αθεράπευτα αστείος (1995), The Bruce (1996), Ιερεμίας (1998) και Άσπονδοι φίλοι (1998). Ο τελευταίος του ρόλος ήταν ο ηλικιωμένος έμπορος σκλάβων Πρόσιμο στον Μονομάχο του Ρίντλεϊ Σκοτ (2000), όπου έπαιξε δίπλα στον Ρίτσαρντ Χάρις,[36] έναν ηθοποιό τον οποίο ο Ριντ θαύμαζε πολύ τόσο εντός όσο και εκτός οθόνης.[37] Η ταινία κυκλοφόρησε μετά τον θάνατό του με μερικά πλάνα που γυρίστηκαν με σωσία,[38] και ψηφιακή επεξεργασία.[39] Η ταινία ήταν αφιερωμένη σε αυτόν.[40] Εκτός από την μεταθανάτια αναγνώρισή του στα Βραβεία BAFTA, μοιράστηκε μια υποψηφιότητα για το Screen Actors Guild Award for Outstanding Performance by a Cast in a Motion Picture με τους υπόλοιπους βασικούς ερμηνευτές.[41]

Μουσική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εκτός από την υποκριτική, ο Ριντ κυκλοφόρησε αρκετά σινγκλ ποπ μουσικής, αν και με περιορισμένη επιτυχία. Αυτά περιλαμβάνουν τα "Wild One"/"Lonely for a Girl" (1961), "Sometimes"/"Ecstasy" (1962), "Baby It's Cold Outside" και "Wild Thing" (1992). Ο Ριντ αφηγήθηκε επίσης αργότερα ένα κομμάτι που ονομάζεται "Walpurgis Nacht" του ιταλικού συγκροτήματος χέβι μέταλ Death SS.[42]

Προσωπική ζωή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1959, ο Ριντ παντρεύτηκε την Κέιτ Μπερν.[43] Το ζευγάρι απέκτησε έναν γιο, τον Μαρκ, πριν χωρίσει το 1969. Ενώ γύριζε το Όλιβερ! (1968), γνώρισε την Τζάκι Ντάριλ, μια μπαλαρίνα που συμμετείχε επίσης στην ταινία.[44] Έγιναν ζυεγάρι και στη συνέχεια απέκτησαν μια κόρη, τη Σάρα. Το 1985 παντρεύτηκε τη Τζόζεφιν Μπερτζ, με την οποία παρέμεινε παντρεμένος μέχρι τον θάνατό του. Όταν γνωρίστηκαν το 1980, εκείνη ήταν 16 ετών και εκείνος 42.[45] Τα τελευταία χρόνια, ο Ριντ και η Μπερτζ ζούσαν στο Τσέρτσταουν, στην κομητεία Κορκ της Ιρλανδίας.

Τον Δεκέμβριο του 1974, ο Ριντ εμφανίστηκε στο Desert Island Discs, μια εκπομπή του BBC Radio 4, όπου ο καλεσμένος μιλά για τη ζωή του και επιλέγει οκτώ αγαπημένα τραγούδια και τους λόγους για τις επιλογές του. Ο Ριντ επέλεξε το "Jardins sous la pluie" του Γάλλου συνθέτη Κλοντ Ντεμπισί ως το αγαπημένο του μουσικό κομμάτι και όταν ρωτήθηκε ποιο βιβλίο και ποιο άψυχο αντικείμενο πολυτελείας θα έπαιρνε μαζί του σε ένα έρημο νησί, ο Ριντ επέλεξε το βιβλίο Γουίνι το Αρκουδάκι και μια φουσκωτή κούκλα με τη μορφή γυναίκα.[46]

Δραστηριότητες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Μπρουμ Χολ στο Σάρεϊ, το σπίτι του Ριντ από το 1971 και για οκτώ χρόνια

Το 1964, ο Ριντ βρισκόταν στο νυχτερινό κέντρο διασκέδασης Crazy Elephant στην πλατεία Λέστερ, όταν ξέσπασε καβγάς στο μπαρ που έληξε με τον Ριντ να απομακρύνεται με ένα περιφρονητικό σχόλιο. Τον περίμεναν να πάει στην τουαλέτα, τον ακολούθησαν και του επιτέθηκαν με σπασμένα μπουκάλια.[47] Έκανε 63 ράμματα στη μία πλευρά του προσώπου του, απέκτησε μόνιμες ουλές και αρχικά νόμιζε ότι η κινηματογραφική του καριέρα είχε τελειώσει. Σύμφωνα με τον αδερφό του, μετά την επίθεση, ο εύσωμος Ριντ σήκωνε τα χέρια του κάνοντας μια αμυντική χειρονομία που πολλοί άνδρες θεώρησαν εκφοβιστική.

Το 1993, ο Ριντ μηνύθηκε ανεπιτυχώς από τον πρώην κασκαντέρ, σωσία και φίλο του, Ρεγκ Πρινς, για υποτιθέμενο τραυματισμό στη σπονδυλική στήλη που υπέστη ο τελευταίος ενώ βρισκόταν στα γυρίσματα της ταινίας Το νησί των ναυαγών.[48]

Ισχυρίστηκε ότι απέρριψε σημαντικούς ρόλους σε δύο ταινίες του Χόλιγουντ, Το κεντρί (αν και εμφανίστηκε στο σίκουελ του 1983 Το κεντρί Νο 2: Νέο κόλπο). Όταν η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου αύξησε τους φόρους στο προσωπικό εισόδημα τη δεκαετία του 1970, ο Ριντ αρχικά αρνήθηκε να συμμετάσχει στην έξοδο μεγάλων Βρετανών αστέρων του κινηματογράφου στο Χόλιγουντ και σε άλλες πιο φιλικές προς τους φόρους τοποθεσίες. Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, ο Ριντ μετακόμισε στο Γκέρνζι ως φορολογικός εξόριστος. Είχε πουλήσει το μεγάλο του σπίτι, το Μπρουμ Χολ, ανάμεσα στα χωριά Κόλνταρμπορ και Όκλεϊ του Σάρεϊ και αρχικά είχε μείνει σε ξενοδοχείο στο Σεντ Πίτερ Πορτ.[49]

Ο Ριντ περιέγραφε συχνά τον εαυτό του ως Βρετανό πατριώτη και προτιμούσε να ζει στο Ηνωμένο Βασίλειο παρά να μετακομίσει στο Χόλιγουντ. Υποστήριξε τις βρετανικές στρατιωτικές κινήσεις στη διάρκεια του πολέμου των Φόκλαντ. Σύμφωνα με τον συγγραφέα Ρόμπερτ Σέλερς, ο Ριντ προσπάθησε να ξανακαταταγεί στον βρετανικό στρατό σε ηλικία 44 ετών μετά το ξέσπασμα της σύγκρουσης, αλλά δεν έγινε δεκτός.[50][51]

Το 2013, ο Ρόμπερτ Σέλερς δημοσίευσε το What Fresh Lunacy Is This? – The Authorised Biography of Oliver Reed για τη ζωή του Ριντ.[52]

Αλκοολισμός[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εμφάνιση με την Κέιτ Μίλετ στο τηλεοπτικό πρόγραμμα Do Men Have to Be Violent?

Ο Ριντ ήταν γνωστός για τον αλκοολισμό του.[53] Υπάρχουν πολυάριθμα ανέκδοτα, όπως ο Ριντ και 36 φίλοι που πίνουν, σε ένα βράδυ: 60 γαλόνια μπίρα, 32 μπουκάλια ουίσκι, 17 μπουκάλια τζιν, τέσσερα καφάσια κρασί και ένα μπουκάλι Babycham. Στη συνέχεια, ο Ριντ άλλαξε την ιστορία, ισχυριζόμενος ότι ήπιε 106 μπίρες σε ένα διήμερο φαγοπότι πριν παντρευτεί την Μπερτζ: «Το γεγονός που αναφέρθηκε έλαβε χώρα στην πραγματικότητα κατά τη διάρκεια ενός διαγωνισμού μπρα ντε φερ στο Γκέρνζι, πριν από περίπου 15 χρόνια. Έχει μεταφερθεί με υπερβολικό τόπο». Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, ο Στιβ Μακουίν είπε ότι το 1973, πήγε στο Ηνωμένο Βασίλειο για να συζητήσει ένα κινηματογραφικό έργο με τον Ριντ, ο οποίος πρότεινε να επισκεφτούν ένα νυχτερινό κέντρο διασκέδασης του Λονδίνου.[54] Ο Ριντ μέθυσε τόσο που έκανε εμετό πάνω στον Μακουίν.[54]

Ο Ριντ έγινε στενός φίλος και σύντροφος στο ποτό με τον ντράμερ των Who, Κιθ Μουν, το 1974, ενώ δούλευαν μαζί στην κινηματογραφική εκδοχή του Τόμμυ.[55] Εκτός από τον έξαλλο τρόπο ζωής τους, ο Ριντ και ο Μουν είχαν πολλά κοινά.[56] Ο σερ Κρίστοφερ Λι, φίλος και συνάδελφος του Ριντ, σχολίασε τον αλκοολισμό του το 2014: «Όταν άρχιζε, μετά το [ποτό] νούμερο οκτώ, γινόταν το απόλυτο τέρας. Ήταν απαίσιο θέαμα».[57]

Ο Ριντ συχνά νευρίαζε που οι εμφανίσεις του σε τηλεοπτικά τοκ σόου επικεντρώνονταν στα κατορθώματά του στο ποτό και όχι στην καριέρα του στην υποκριτική και στις τελευταίες ταινίες του. Στις 26 Σεπτεμβρίου 1975, ενώ ο Ριντ έδινε συνέντευξη στον Τζόνι Κάρσον στην εκπομπή The Tonight Show, η Σέλεϊ Γουίντερς, θυμωμένη με τα υποτιμητικά σχόλια που είχε κάνει ο Ριντ για τις φεμινίστριες και τη χειραφέτηση των γυναικών, του έριξε ένα ποτήρι ουίσκι στο κεφάλι μπροστά στην κάμερα.[58]

Ο Ριντ έφυγε από το πλατό του τηλεοπτικού τοκ σόου του Channel 4 After Dark αφού έφτασε μεθυσμένος και προσπάθησε να φιλήσει τη φεμινίστρια συγγραφέα Κέιτ Μίλετ, προφέροντας τη φράση «Δώσε ένα φιλάκι, βυζαρού».[59]

Ωστόσο, το Evil Spirits, μια βιογραφία του Ριντ που γράφτηκε από τον Κλιφ Γκούντγουιν, ανέφερε τη θεωρία ότι ο Ριντ δεν ήταν πάντα τόσο μεθυσμένος στα τοκ σόου όσο φαινόταν, αλλά έπαιζε τον ρόλο ενός ανεξέλεγκτα μέθυσου πρώην σταρ για να ζωντανέψει την κατάσταση κατόπιν εντολής των παραγωγών. Τον Οκτώβριο του 1981, ο Ριντ συνελήφθη στο Βερμόντ, όπου δικάστηκε και αθωώθηκε για διατάραξη κοινής ησυχίας ενώ ήταν μεθυσμένος. Ωστόσο, επικαλέστηκε ότι δεν αμφισβητεί δύο κατηγορίες για επίθεση και του επιβλήθηκε πρόστιμο 1.200 δολαρίων.[60] Τον Δεκέμβριο του 1987, ο Ριντ, ο οποίος ήταν υπέρβαρος και ήδη υπέφερε από ουρική αρθρίτιδα,[61] αρρώστησε σοβαρά με νεφρικά προβλήματα ως αποτέλεσμα του αλκοολισμού του και αναγκάστηκε να απέχει από το ποτό για περισσότερο από ένα χρόνο, κατόπιν συμβουλής του γιατρού του.

Στην ταινία Το νησί των κουρσάρων (1995), έπαιζε έναν μικρό ρόλο. Λόγω του ότι πήγε στα γυρίσματα εξαιρετικά μεθυσμένος, έχοντας ήδη αντιμετωπίσει προβλήματα για τον καβγά στο μπαρ, απολύθηκε πριν επιχειρήσει να «αποκαλυφθεί» δημόσια στην πρωταγωνίστρια Τζίνα Ντέιβις και αντικαταστάθηκε.[62]

Στα τελευταία του χρόνια, ενώ ζούσε στην Ιρλανδία, ο Ριντ ήταν τακτικός πελάτης στο μπαρ O'Brien's στο Τσέρτσταουν του Κορκ, κοντά στο νεκροταφείο όπου θα τον έθαβαν.[63]

Θάνατος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ριντ πέθανε από καρδιακή προσβολή κατά τη διάρκεια ενός διαλείμματος στα γυρίσματα του Μονομάχου στη Βαλέτα της Μάλτας, το απόγευμα της 2ας Μαΐου 1999.[64] Σύμφωνα με τον σεναριογράφο Ντέιβιντ Φρανζόνι, ο Ριντ είχε γνωρίσει μια ομάδα ναυτών σε ένα μπαρ και τους προκάλεσε σε αγώνα ποτού.[65] Ο Ριντ ένιωσε άσχημα όσο έπιναν και κατέρρευσε,[66] παρά τις προσπάθειες των άλλων να τον συνεφέρουν. Πέθανε στο ασθενοφόρο καθ' οδόν για το νοσοκομείο.[67] Ήταν 61 ετών.[67]

Ο ηθοποιός Ομίντ Ντζαλίλι, ο οποίος βρισκόταν επίσης στη Μάλτα την εποχή του θανάτου του Ριντ για τα γυρίσματα του Μονομάχου, είπε σε συνέντευξή του το 2016: «Είχε μήνες να πιει πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα... Όλοι έλεγαν ότι έκανε αυτό που ήθελε, αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Ήταν πολύ τραγικό. Ήταν σε ένα ιρλανδικό μπαρ και τον πίεσαν να πάρει μέρος σε διαγωνισμό ποτού. Θα έπρεπε να είχε φύγει, αλλά δεν το έκανε».[68] Έχοντας δώσει πολλές υποσχέσεις στον Ρίντλεϊ Σκοτ πριν από τα γυρίσματα, όπως ότι δεν θα έπινε κατά τη διάρκεια της παραγωγής, ο Ριντ δούλευε πίνοντας μόνο τα Σαββατοκύριακα.[69]

Η κηδεία του Ριντ πραγματοποιήθηκε στην Ιρλανδία στο Τσέρτσταουν,[70] όπου διέμενε τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Η σορός του ενταφιάστηκε στο τοπικό νεκροταφείο.[71] Στην ταφόπλακα του γράφει: «Έκανε τον αέρα να κινείται».[72][73]

Συνέπειες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ως αποτέλεσμα του θανάτου του, οι υπόλοιπες σκηνές του Ριντ στον Μονομάχο ολοκληρώθηκαν με τη σωσίες και εικόνες που έχουν παραχθεί από υπολογιστή (CGI).[74] Παρ' όλα αυτά, προτάθηκε μεταθανάτια για βραβείο BAFTA Β΄ Ανδρικού Ρόλου.[75]

Φιλμογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Έτος Πρωτότυπος τίτλος Τίτλος στα ελληνικά Ρόλος
Δεκαετία 1950
1955 Value for Money Λεφτά, σεξ και πειρασμός κομπάρσος
1958 The Square Peg Ο στρατηγός ήταν κατάσκοπος
1959 The Captain's Table Καπετάνιος για όλες τις δουλειές επιβάτης πλοίου
Upstairs and Downstairs Ζητείται καμαριέρα επιβάτης τρένου
Δεκαετία 1960
1960 Life Is a Circus θεατής
The Angry Silence Μικ
The League of Gentlemen Η συμμορία των 8 τζέντλεμεν μέλος χορωδίας
The Two Faces of Dr. Jekyll Ο δράκος του Λονδίνου μπράβος νυχτερινού κέντρου
Beat Girl Κορίτσια των αμαρτωλών πόθων άντρας
Hello London ρεπόρτερ στο αεροδρόμιο
The Bulldog Breed Η επικίνδυνη αποστολή του κυρίου Νόρμαν τεντιμπόι
Sword of Sherwood Forest Το σπαθί του Ρομπέν λόρδος Μέλτον
1961 His and Hers Τ' αφεντικό μου, η γυναίκα μου ποιητής
No Love for Johnnie Δεν υπάρχει αγάπη για σένα άντρας με κουβά στο κεφάλι
The Rebel καλλιτέχνης στο καφέ
The Curse of the Werewolf Η κατάρα του λυκανθρώπου Λίον
1962 The Pirates of Blood River Αίμα στο κόκκινο ποτάμι πειρατής
Captain Clegg Ο πλοίαρχος φάντασμα Χάρι Κόμπτρι
The Damned Οι καταραμένοι Κινγκ
1963 Paranoiac Δυο μάτια γεμάτα τρόμο Σάιμον Άσμπι
The Scarlet Blade Σπαθί και πορφύρα Τομ Σιλβέστερ
1964 The System Αμαρτωλό Σαββατοκύριακο Τίνκερ
1965 The Party's Over Μόιζ
The Brigand of Kandahar Ο επαναστάτης των Ινδιών Ιλάι Καν
1966 The Trap Η παγίδα κτήνος
1967 The Jokers Πώς ληστέψαμε τον Πύργο του Λονδίνου Ντέιβιντ Τρεμέιν
The Shuttered Room Το σπίτι των ζωντανών νεκρών Ίθαν
I'll Never Forget What's'isname Δεν θα ξεχάσω ποτέ τ' όνομά του Άντριου Κουίντ
1968 Oliver! Όλιβερ! Μπιλ Σάικς
1969 The Assassination Bureau Το συνδικάτο των χιλίων δολοφόνων Ιβάν Ντραγκομίλοφ
Hannibal Brooks Ηρωική απόδραση Στίβεν Μπρουκς (Χάνιμπαλ)
Women in Love Ερωτευμένες γυναίκες Τζέραλντ Κριτς
Δεκαετία 1970
1970 The Lady in the Car with Glasses and a Gun Η γυναίκα με το αυτοκίνητο Μάικλ Κάλντγουελ
Take a Girl Like You Ένα κορίτσι για όλα Πάτρικ Στάντις
1971 The Devils Οι δαιμονισμένες Έρμπεϊν
The Hunting Party Ο λόφος της τιμωρίας Φρανκ Κάλντερ
1972 Z.P.G. Αύξηση πληθυσμού μηδέν Ρας
Sitting Target Διψασμένος για εκδίκηση Χάρι Λόμαρτ
The Triple Echo Καταζητούμενος λιποτάκτης λοχίας
1973 Fury Οργισμένο καλοκαίρι Πάλιζιν
Mordi e fuggi Το αξέχαστο Σαββατοκύριακο Φαμπρίτσιο
Revolver Βίτο Τσιπριάνι
The Three Musketeers Ο Ντ'Αρτανιάν και οι 3 σωματοφύλακες Άθως
1974 Mahler Μάλερ ελεγκτής εισιτηρίων
Ein Unbekannter rechnet ab Δέκα μικροί Ινδιάνοι Χιου Λόμπαρντ
The Four Musketeers Η εκδίκηση της μυλαίδης Άθως
BlueBlood Τομ
1975 Tommy Τόμμυ Φρανκ
Royal Flash Ο μεγάλος τυχοδιώκτης Ότο φον Μπίσμαρκ
Lisztomania υπηρέτης
The New Spartans συνταγματάρχης Λάνσελοτ
1976 Burnt Offerings Η βίλα των καταραμένων Μπεν Ρολφ
The Sell Out Ο κατάσκοπος χωρίς αύριο Γκάμπριελ Λι
The Great Scout & Cathouse Thursday Οι κατεργάρηδες του Κολοράντο Τζο Νοξ
1977 The Ransom Επικίνδυνος στόχος Νικ Μακόρμικ
The Prince and the Pauper Πρίγκιπας και φτωχός Μάιλς Χέντον
1978 Tomorrow Never Comes Συναγερμός για ένα δολοφόνο Γουίλσον
The Big Sleep Ο επιθεωρητής Μάρλοου ξανακτυπά Έντι Μαρς
The Class of Miss MacMichael Η ζούγκλα των θρανίων Τέρενς Σάτον
The Mad Trapper
1979 The Brood Οι νεοσσοί δρ Χαλ Ράγκλαν
Δεκαετία 1980
1980 Dr. Heckyl and Mr. Hype δρ Χένρι Τζέκιλ / κύριος Χάιπ
Lion of the Desert Το λιοντάρι της ερήμου στρατηγός Ροντόλφο Γκρατσιάνι
1981 Condorman Κόντορμαν, ο σούπερ πράκτωρ Κρόκοφ
Venom Το χτύπημα του φιδιού Ντέιβ
1983 The Sting II Το κεντρί Νο 2: Νέο κόλπο Λόνεγκαν
Fanny Hill Φάνι Χιλ, οι αναμνήσεις μιας γυναίκας της ηδονής Έντουαρντ Γουίντλκαμ
Al-mas' Ala Al-Kubra συνταγματάρχης Λίτσμαν
Spasms Σπασμοί Τζέισον Κινκέιντ
Two of a Kind Δύο και μοναδικοί Μπίσλεϊ
1986 Castaway Το νησί των ναυαγών Τζέραλντ Κίνγσλαντ
Captive Αιχμάλωτη Γκρέγκορι Λε Βέι
1987 The Misfit Brigade Ταξιαρχία κρούσεως 27 στρατηγός
Gor Σαρμ
Master of Dragonard Hill Κυρίαρχος του Ντράγκοναρντ Χιλ Σανκς
Rage to Kill Έντουαρντ Τέρνερ
1988 Skeleton Coast Η ακτή των σκελετών Ντέιβιντ Σίμσον
Blind Justice Ίαν Μπάλινγκερ
The Adventures of Baron Munchausen Οι περιπέτειες του βαρόνου Μινχάουζεν Βουλκάνους
Captive Rage Φωτιά στη φωτιά στρατηγός Μπελμοντό
Dragonard Η εξέγερση Σανκς
1989 The House of Usher Ο πύργος της φρίκης Ρόντρικ Άσερ
The Return of the Musketeers Οι τρεις σωματοφύλακες επιστρέφουν Άθως
Δεκαετία 1990
1990 Hired to Kill Το σάρωμα Μάικλ Μπάρτος
Panama Sugar στρατηγός
The Revenger Τζακ Φίσερ
1991 The Pit and the Pendulum καρδινάλιος
1992 Severed Ties δρ Χανς Βον
1995 Funny Bones Αθεράπευτα αστείος Ντόλι Χόπκινς
Luise knackt den Jackpot Ο 'εγκέφαλος' της ληστείας Ματίας
Russian Roulette - Moscow 95 Πρινς
1996 The Bruce επίσκοπος Γουίσαρτον
A Touch of the Sun Ντάνιελ Νέλσον
1998 Parting Shots Άσπονδοι φίλοι Τζέιμι Κάμπελ-Στιούαρτ
Jeremiah Ιερεμίας στρατηγός Σαφάν
The Incredible Adventures of Marco Polo Ταξίδι στο τέλος της Γης Κορνίλιους Ντόνοβαν
Δεκαετία 2000
2000 Gladiator Ο μονομάχος Πρόσιμο
Orpheus & Eurydice Ορφέας και Ευρυδίκη αφηγητής (φωνή)

Βιβλία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 27  Απριλίου 2014.
  2. ↑ 2,0 2,1 (Αγγλικά) Internet Movie Database. nm0001657. Ανακτήθηκε στις 12  Οκτωβρίου 2015.
  3. ↑ 3,0 3,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb13898874h. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  4. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 31  Δεκεμβρίου 2014.
  5. ↑ (Αγγλικά) Internet Movie Database. tt0063385. Ανακτήθηκε στις 16  Οκτωβρίου 2022.
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 6,5 6,6 6,7 6,8 «Kindred Britain»
  7. ↑ 7,0 7,1 p68421.htm#i684210. Ανακτήθηκε στις 7  Αυγούστου 2020.
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
  9. ↑ Waymark, Peter (30 December 1971). "Richard Burton top draw in British cinemas," The Times, London, p. 2.
  10. ↑ «Oliver Reed: 10 essential films». BFI. https://www.bfi.org.uk/lists/oliver-reed-10-essential-films. Ανακτήθηκε στις 27 April 2022. 
  11. ↑ Reed, Oliver (1979). Reed All About Me: The Autobiography of Oliver Reed. W. H. Allen & Co. σελ. 7. ISBN 9780491020398. 
  12. ↑ «Mummer and daddy » 12 May 1979 » The Spectator Archive». The Spectator Archive. Ανακτήθηκε στις 14 Ιουλίου 2023. 
  13. ↑ Milligan, Spike (22 April 2013). «LIFE AS the son of a hellraiser». Irish Independent (INM Website). https://www.independent.ie/lifestyle/life-as-the-son-of-a-hellraiser-29210757.html. Ανακτήθηκε στις 16 May 2018. 
  14. ↑ «Books». OliverReed.net. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Σεπτεμβρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουλίου 2013. 
  15. ↑ King, Norman (3 May 1999). «Oliver Reed obituary». The Guardian (Guardian News & Media Limited). https://www.theguardian.com/film/1999/may/03/features1. Ανακτήθηκε στις 2 April 2019. 
  16. ↑ 16,0 16,1 16,2 16,3 OLIVER REED: ONE AMONG MANY PRETENDERS Luaine Lee, Knight. Chicago Tribune 23 October 1987: R.
  17. ↑ «Ex-army corporal who served with Oliver Reed wants to track down old comrades». South Wales Argus (Gannett Company). 10 March 2015. http://www.southwalesargus.co.uk/news/11845049.Ex_army_corporal_who_served_with_Oliver_Reed_wants_to_track_down_old_comrades/. Ανακτήθηκε στις 5 June 2018. 
  18. ↑ «The Bulldog Breed (1960)». British Film Institute. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 2022. 
  19. ↑ «The Scarlet Blade (1963)». BFI. https://www2.bfi.org.uk/films-tv-people/4ce2b6b524251. Ανακτήθηκε στις 22 October 2022. 
  20. ↑ Oliver Burns--at the Stake and at Film Critics Kramer, Carol. Chicago Tribune 22 August 1971: e3.
  21. ↑ 'The Jokers' Wild With Oliver Reed Marks, Sally K. Los Angeles Times 4 August 1967: d11.
  22. ↑ Reed p 124
  23. ↑ 23,0 23,1 Reed p 127
  24. ↑ Kürten, Jochen (22 Νοεμβρίου 2016). «100 years after his death, a new look at author Jack London». Deutsche Welle. Ανακτήθηκε στις 2 Απριλίου 2019. 
  25. ↑ Vincent, Alice (21 January 2013). «Michael Winner: His best films». Telegraph (Telegraph Media Group Limited). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 January 2022. https://ghostarchive.org/archive/20220112/https://www.telegraph.co.uk/culture/film/film-news/9815938/Michael-Winner-His-best-films.html. Ανακτήθηκε στις 2 April 2019. 
  26. ↑ Child, Ben (30 September 2011). «How Women in Love's nude wrestling scene romped past the 1960s censors». The Guardian (Guardian News & Media Limited). https://www.theguardian.com/film/2011/sep/30/women-in-love-censors-classification. Ανακτήθηκε στις 3 April 2019. 
  27. ↑ Brunson, Matt (5 Ιουλίου 2018). «Blockers, The Curse of the Cat People, Let's Make Love among new home entertainment titles». Creative Loafing Charlotte. Womack Digital, LLC. Ανακτήθηκε στις 3 Απριλίου 2019. 
  28. ↑ Greenspun, Roger (26 December 1970). «screen: 'The Lady in the Car With Glasses and Gun':Samantha Eggar Stars in Mystery Story». NY Times (The New York Times Company). https://www.nytimes.com/1970/12/26/archives/screen-the-lady-in-the-car-with-glasses-and-gunsamantha-eggar-stars.html. Ανακτήθηκε στις 3 April 2019. 
  29. ↑ Kemp, Stuart (15 November 2011). «'The Devils' With Oliver Reed and Vanessa Redgrave Scares Up U.K. DVD Release». The Hollywood Reporter. https://www.hollywoodreporter.com/news/the-devils-vanessa-redgrave-dvd-261628. Ανακτήθηκε στις 3 April 2019. 
  30. ↑ Alikhan, Anvar (28 Μαΐου 2017). «Was Roger Moore the best James Bond ever? Or the worst?». Scroll.in. Ανακτήθηκε στις 2 Απριλίου 2019. 
  31. ↑ «Devil of an actor». The Guardian (London: Guardian News & Media Limited). 7 May 1999. https://www.theguardian.com/film/1999/may/07/features6. Ανακτήθηκε στις 24 February 2006. 
  32. ↑ Reed's Formula for Success Murphy, Mary B. Los Angeles Times 27 March 1971: a9.
  33. ↑ Botting, Josephine (17 Μαρτίου 2017). «Why I love... The Brood». British Film Institute. Ανακτήθηκε στις 13 Ιουλίου 2019. 
  34. ↑ Lee, Benjamin (20 January 2016). «Oliver Reed movie used by Isis to threaten Italy». The Guardian. https://www.theguardian.com/film/2016/jan/20/oliver-reed-movie-isis-libya-gaddafi-italy. Ανακτήθηκε στις 2 March 2019. 
  35. ↑ «This Is Your Life (UK)». Episodedate.com. https://www.episodate.com/tv-show/this-is-your-life-uk?season=26. Ανακτήθηκε στις 17 August 2022. 
  36. ↑ Delaney, Tim· Madigan, Tim (22 Ιουλίου 2015). The Sociology of Sports: An Introduction (2nd έκδοση). McFarland Publishing. σελ. 68. ISBN 9780786497676. 
  37. ↑ Collings, Mark (31 March 2014). «When Stars Collide: Richard Harris On Drinking With Ollie Reed». Sabotage Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 June 2018. https://web.archive.org/web/20180612140858/https://sabotagetimes.com/life/when-stars-collide-part-four-oliver-reed-and-richard-harris. Ανακτήθηκε στις 7 June 2018. 
  38. ↑ Hassan, Genevieve (10 April 2017). «Missing in action: The films affected by actors' deaths». BBC News (BBC). https://www.bbc.com/news/entertainment-arts-26039225. Ανακτήθηκε στις 7 June 2018. 
  39. ↑ Patterson, John (27 March 2015). «CGI Friday: a brief history of computer-generated actors». The Guardian (Guardian News and Media Limited). https://www.theguardian.com/film/2015/mar/27/paul-walker-furious-seven-brief-history-of-computer-generated-actors. Ανακτήθηκε στις 7 June 2018. 
  40. ↑ Richards, Jeffrey (1 Ιουλίου 2008). Hollywood's Ancient Worlds. A&C Black. σελ. 177. ISBN 9780826435385. 
  41. ↑ «Nominations announced for the 7th Annual Screen Actors Guild Awards». Screen Actors Guild. 30 Ιανουαρίου 2001. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 31 Οκτωβρίου 2001. Ανακτήθηκε στις 27 Σεπτεμβρίου 2021. 
  42. ↑ «OliverReed.net». OliverReed.net. Ανακτήθηκε στις 30 Μαρτίου 2015. 
  43. ↑ Edgar, Kathleen J.· Kondek, Joshua (1998). Contemporary Theatre, Film and Television. 20. GALE Group. σελ. 346. ISBN 9780787620585. 
  44. ↑ Sellers, Robert (19 Φεβρουαρίου 2009). Hellraisers: The Life and Inebriated Times of Burton, Harris, O'Toole and Reed. Random House. σελ. 149. ISBN 9781409050100. 
  45. ↑ Jane, Warren (22 Ιουνίου 2013). «Shy schoolgirl who stole the heart of Oliver Reed». Express. Ανακτήθηκε στις 7 Ιουνίου 2018. 
  46. ↑ «Desert Island Discs: Oliver Reed». BBC. 2 December 1974. https://www.bbc.co.uk/programmes/p009n73z. Ανακτήθηκε στις 17 August 2022. 
  47. ↑ “Once In A Lifetime – Autobiographies and Biographies – Evil spirits – The life of Oliver Reed – Chapter Seven”. Retrieved. 13 October 2020
  48. ↑ Sad' Oliver Reed cleared of blame for stand-in's broken back. Weale, Sally. The Guardian 17 December 1993.
  49. ↑ «When Oliver Reed lived in Guernsey». Dukeofnormandie.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Απριλίου 2015. Ανακτήθηκε στις 30 Μαρτίου 2015. 
  50. ↑ «What Fresh Lunacy is This?: The Authorized Biography of Oliver Reed, by Robert Sellers». irishtimes.com. 25 Σεπτεμβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 18 Μαΐου 2020. 
  51. ↑ «REED AND DUNAWAY; 'COLUMBUS' STARS JUST SAILING ALONG». South Florida Sentinel. 18 Μαΐου 1985. Ανακτήθηκε στις 18 Μαΐου 2020. 
  52. ↑ Rees, Jasper (4 July 2013). «What Fresh Lunacy is This? The authorised biography of Oliver Reed by Robert Sellers, review». The Daily Telegraph. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 January 2022. https://ghostarchive.org/archive/20220112/https://www.telegraph.co.uk/culture/books/biographyandmemoirreviews/10146252/What-Fresh-Lunacy-is-This-The-authorised-biography-of-Oliver-Reed-by-Robert-Sellers-review.html. Ανακτήθηκε στις 16 May 2018. 
  53. ↑ Prone, Terry (20 July 2013). «In good spirits: why actor Oliver Reed was always drunk but never bored». Irish Examiner. https://www.irishexaminer.com/lifestyle/artsfilmtv/books/in-good-spirits-why-actor-oliver-reed-was-always-drunk-but-never-bored-237449.html. Ανακτήθηκε στις 5 June 2018. 
  54. ↑ 54,0 54,1 Cliff Goodwin (2011). "Evil Spirits: The Life of Oliver Reed". p. 141. Random House
  55. ↑ «'Moon the Loon' tops poll as rock's most excessive rogue». The Independent. 15 July 2015. https://www.independent.co.uk/news/uk/this-britain/moon-the-loon-tops-poll-as-rocks-most-excessive-rogue-84518.html. 
  56. ↑ Angus Konstam (2008) Piracy: The Complete History[νεκρός σύνδεσμος] p.313. Osprey Publishing, Retrieved 11 October 2011
  57. ↑ Festival del film Locarno. «Festival del film Locarno». pardolive.ch. 
  58. ↑ Sellers, Robert (2008). Hellraisers, Preface Publishing, p. 128; (ISBN 1906838364).
  59. ↑ «Blurring the story». Independent.ie. https://www.independent.ie/entertainment/books/blurring-the-story-29399306.html. Ανακτήθηκε στις 6 October 2020. 
  60. ↑ Krebs, Albin· Thomas, Robert McG Jr. (28 Οκτωβρίου 1981). «Notes On People; Actor Guilty in Brawl». The New York Times. Ανακτήθηκε στις 13 Νοεμβρίου 2017. 
  61. ↑ Goodwin, Cliff. Evil Spirits: The Life of Oliver Reed (2001) p. 246
  62. ↑ «Hall of infamy No 21: Oliver Reed». TheGuardian.com. 8 Μαΐου 1999. 
  63. ↑ «OliverReed.net». OliverReed.net. 9 Μαΐου 1999. Ανακτήθηκε στις 30 Μαρτίου 2015. 
  64. ↑ «Oliver Reed, Diverse Actor For Film and TV, Dies at 61». The New York Times. 3 May 1999. https://www.nytimes.com/1999/05/03/arts/oliver-reed-diverse-actor-for-film-and-tv-dies-at-61.html. 
  65. ↑ «Ridley Scott says Oliver Reed 'dropped down dead' during a drinking match while filming Gladiator». The Independent (στα Αγγλικά). 5 Μαΐου 2020. Ανακτήθηκε στις 5 Μαΐου 2023. 
  66. ↑ «Actor Oliver Reed dies in Malta bar» (στα αγγλικά). The Irish Times. https://www.irishtimes.com/news/actor-oliver-reed-dies-in-malta-bar-1.180416. Ανακτήθηκε στις 2023-05-05. 
  67. ↑ 67,0 67,1 Blackstock, Colin (3 May 1999). «Oliver Reed dies after last drink». The Guardian (Guardian News and Media Limited). https://www.theguardian.com/uk/1999/may/03/colinblackstock. Ανακτήθηκε στις 11 June 2018. 
  68. ↑ Djalili, Omid (2016-01-24). «The day Oliver Reed grabbed me by the balls» (στα αγγλικά). The Guardian. ISSN 0261-3077. https://www.theguardian.com/lifeandstyle/2016/jan/24/oliver-reed-grabbed-me-by-the-balls-omid-djalili. Ανακτήθηκε στις 2023-07-14. 
  69. ↑ «Ridley Scott says Oliver Reed 'dropped down dead' after challenging sailors to drinking match while filming Gladiator». The Independent. 5 May 2020. https://www.independent.co.uk/arts-entertainment/films/news/oliver-reed-gladiator-death-drinking-ridley-scott-20th-anniversary-russell-crowe-joaquin-phoenix-a9499331.html. Ανακτήθηκε στις 6 October 2020. 
  70. ↑ Oliver, Ted (16 May 1999). «Ten-day farewell to king of hellraisers». The Guardian (Guardian News and Media Limited). https://www.theguardian.com/uk/1999/may/16/theobserver.uknews3. Ανακτήθηκε στις 15 August 2018. 
  71. ↑ Hogan, Dick (17 May 1999). «Oliver Reed given a rousing send-off in Cork». Irish Times. https://www.irishtimes.com/news/oliver-reed-given-a-rousing-send-off-in-cork-1.185519. Ανακτήθηκε στις 15 August 2018. 
  72. ↑ Gallagher, Paul (3 Οκτωβρίου 2016). «'I died in a bar of a heart attack': Oliver Reed predicts his own death in a TV interview from 1994». Dangerous Minds. Ανακτήθηκε στις 2 Απριλίου 2019. 
  73. ↑ «'Actor Oliver Reed's Grave': YouTube video showcasing Oliver Reed's grave site, featuring the epitaph "He made the air move"». YouTube. 28 Σεπτεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 8 Αυγούστου 2022. 
  74. ↑ «15 Movie Scenes You Didn't Realise Were CGI». yahoo.com. 1 Απριλίου 2015. 
  75. ↑ Kennedy, Maev· arts· correspondent, heritage (1 Φεβρουαρίου 2001). «Reed named for Bafta award». Theguardian.com. Ανακτήθηκε στις 13 Νοεμβρίου 2017. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Όλιβερ_Ριντ&oldid=10282598"