Μετάβαση στο περιεχόμενο

Ιάκωβος Α΄ της Σκωτίας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
(Ανακατεύθυνση από Τζέιμς Α' της Σκωτίας)
Ιάκωβος Α;
Περίοδος4 Απριλίου 1406 – 21 Φεβρουαρίου 1437
Στέψη21 Μαΐου 1424
ΠροκάτοχοςΡοβέρτος Γ΄ της Σκωτίας
ΔιάδοχοςΙάκωβος Β΄ της Σκωτίας
Γέννηση25 Ιουλίου 1394[1][2]
Αβαείο Ντανφέρμλιν, Σκωτία
Θάνατος21 Φεβρουαρίου 1437 (43 ετών)
Περθ (Σκωτία)
Τόπος ταφήςΠερθ (Σκωτία)
ΣύζυγοςΙωάννα Μπωφόρ
ΕπίγονοιΜαργαρίτα Στιούαρτ
Ισαβέλλα της Σκωτίας, δούκισσα της Βρετάνης
Ελεονώρα της Σκωτίας
Μαρία Στιούαρτ, κόμισσα του Μπάκαν
Ιωάννα Στιούαρτ, κόμισσα του Μόρτον
Αλέξανδρος Στιούαρτ, δούκας του Ροδεσέι
Ιάκωβος Β΄ της Σκωτίας
Αναμπέλα της Σκωτίας
ΟίκοςΟίκος των Στιούαρτ
ΠατέραςΡοβέρτος Γ΄ της Σκωτίας
ΜητέραΑναμπέλα Ντράμοντ
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Ιάκωβος Α΄ της Σκωτίας (James I of Scotland, κάστρο του Ντανφέρμλιν, 25 Ιουλίου 1394 - 21 Φεβρουαρίου 1437) ήταν ο μικρότερος από τους τρεις γιους του Ροβέρτου Γ΄ της Σκωτίας και της συζύγου του Αναμπέλας Ντράμοντ. Την εποχή που ήταν 8 ετών είχαν πεθάνει οι δυο μεγαλύτεροι αδελφοί του, ο μεγαλύτερος Ροβέρτος σε νηπιακή ηλικία και ο δεύτερος Δαυίδ Στιούαρτ αιχμάλωτος του θείου του Ροβέρτου Στιούαρτ, δούκα του Όλμπανυ στο κάστρο του Φώκλαντ. Ο δούκας του Όλμπανυ αθωώθηκε από το κοινοβούλιο αλλά ο Ροβέρτος Γ΄ αποφάσισε τον χειμώνα του 1405 - 1406 να στείλει τον Ιάκωβο για ασφάλεια στη Γαλλία. Τον Φεβρουάριο του 1406 ο μικρός Ιάκωβος με τη συνοδεία ευγενών πιστών στον πατέρα του συγκρούστηκε με οπαδούς του Άρστιμπαλντ, 4ου κόμη του Ντάγκλας που τον ανάγκασαν να καταφύγει στο κάστρο του Μπας Ροκ σε ένα μικρό νησί στο Φερθ του Φορθ. Ο Ιάκωβος παρέμεινε στο νησί μέχρι τα μέσα του Μαρτίου και αποφάσισε να αναχωρήσει για τη Γαλλία, συνελήφθη όμως στις 22 Μαρτίου από Άγγλους πειρατές που τον παρέδωσαν στον Ερρίκο Δ΄ της Αγγλίας. Ο Ροβέρτος Γ΄ όταν έμαθε τα δυσάρεστα νέα για τον γιο του πέθανε από τη λύπη του στις 4 Απριλίου 1406 και ο μικρός Ιάκωβος έμεινε αιχμάλωτος των Άγγλων 18 χρόνια.

Ο Ιάκωβος Α΄ είχε εξαιρετική εκπαίδευση στην Αγγλική αυλή στο πλευρό του μελλοντικού Ερρίκου Ε΄ της Αγγλίας, ενώθηκε μαζί του τη διετία 1420 - 1421 στην εκστρατεία του στη Γαλλία. Ο ξάδελφος του Ιακώβου Μέρντοχ Στιούαρτ που ήταν επίσης αιχμάλωτος των Άγγλων από το 1402 ελευθερώθηκε ύστερα από ανταλλαγή με τον Χένρι Πέρσι, 1ο κόμη του Σκωτίας. Ο Ιάκωβος παντρεύτηκε την Ιωάννα Μπωφόρ κόρη του Ιωάννη Μπωφόρ τον Φεβρουάριο του 1424 αμέσως μετά την απελευθέρωση του ενώ επέστρεφε στη Σκωτία. Δεν ήταν στην αρχή εξαιρετικά δημοφιλής στους Σκωτσέζους αλλά έγινε σημαντικά όταν έγιναν γνωστά τα νέα για τη συμμετοχή του στην εκστρατεία του Ερρίκου Ε΄ εναντίον της Γαλλίας, οι Σκωτσέζοι με πολύ ψηλούς φόρους συγκέντρωσαν το αστρονομικό ποσό των 40.000 στερλινών για την απελευθέρωση του. Ο ιστορικός Ουόλτερ Μπάουερ (1385 - 1449) τον περιγράφει σαν μονάρχη με μεγάλα χαρίσματα και αρετές, ήταν αθλητικός τύπος με αγάπη στη μουσική και τη λογοτεχνία. Ο Ιάκωβος Α΄ σε αντίθεση με τον πατέρα του και τον παππού του δεν είχε ερωμένες, απέκτησε πολλά παιδιά με τη νόμιμη σύζυγο του Ιωάννα ενώ κατάφερε να επιβάλει τον νόμο και την τάξη σε όλους τους υπηκόους του.

Ο Ιάκωβος Α΄ για να ισχυροποιήσει τη θέση και το στέμμα του άρχισε τη δίωξη των αντιπάλων του, ο θείος του Μέρντοχ Στιούαρτ και οι δυο γιοι του εκτελέστηκαν με την κατηγορία της έσχατου προδοσίας (1425). Το 1428 φυλάκισε στη διάρκεια σύγκλισης ενός κοινοβουλίου στο Ινβερνές τον Αλέξανδρο, λόρδο του Άιλα, συνέλαβε τον Άρστιμπαλντ, 5ο κόμη του Ντάγκλας (1431) και τον Γεώργιο, κόμη του Μαρς (1434). Ο Ιάκωβος αγνόησε να πληρώσει τον ψηλό ποσό των λύτρων στους Άγγλους, χρησιμοποίησε τα χρήματα για την ανέγερση των ανακτόρων του Λινλιθγκόου και πολλών άλλων μεγαλοπρεπών οικοδομημάτων. Τον Αύγουστο του 1436 απέτυχε να καταλάβει το Αγγλοκρατούμενο κάστρο του Ρόξμπουργκ, ακολούθησε η απόπειρα του Ροβέρτου Γκράχαμ να τον συλλάβει στο βασιλικό συμβούλιο. Ο Ιάκωβος Α΄ δολοφονήθηκε στο Περθ τη νύχτα της 20ης Φεβρουαρίου 1437 σε συνωμοσία με αρχηγό τον θείο και πρώην σύμμαχο του Γουόλτερ Στιούαρτ, η βασίλισσα Ιωάννα δραπέτευσε τραυματισμένη και ενώθηκε με τον γιο της Ιάκωβο Β΄ στο κάστρο του Εδιμβούργου.

Πρώτα χρόνια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παιδική ηλικία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τα εδάφη που παραχωρήθηκαν στον πρίγκιπα Ιάκωβο Στιούαρτ.

Ο Ιάκωβος Α΄ της Σκωτίας γεννήθηκε στο κάστρο του Ντανφέρμλιν 27 χρόνια μετά από τον γάμο των γονέων του.[3] Η ανατροφή του έγινε με τη φροντίδα της μητέρας του με την οποία περνούσε τον περισσότερο χρόνο.[4] Η μητέρα του πέθανε όταν ήταν 7 ετών, την επόμενη χρονιά πέθανε ο αδελφός του Δαυίδ, δούκας του Ροθεσέι που ήταν αιχμάλωτος του θείου του Ροβέρτου στο κάστρο του Φώκλαντ με πολλές πιθανότητες δολοφονίας.[5] Ο πρίγκιπας Ιάκωβος έγινε ο διάδοχος του θρόνου από τον Οίκο των Στιούαρτ.[6] Ο δούκας του Όλμπανυ και ο πιστός του σύμμαχος Άρστιμπαλντ, 4ος κόμης του Ντάγκλας απαλλάχτηκαν από τις κατηγορίες για τη δολοφονία του Δαυίδ με αποτέλεσμα την αποκατάσταση των τίτλων τους, ο κόμης του Ντάγκλας ξεκίνησε ξανά τις εχθροπραξίες με την Αγγλία.[7] Η συμμαχία των δουκών του Ντάγκλας και του Όλμπανυ δέχτηκε σκληρό πλήγμα μετά τη συντριβή του μεγάλου στρατού τους από τους Άγλλους στη μάχη του Χόμιλντον Χιλλ τον Σεπτέμβριο του 1402, ένας μεγάλος αριθμός ευγενών ανάμεσα τους ο Μέρντοχ γιος του δούκα του Όλμπανυ, οι κόμητες του Μόρεϊ, του Άνγκους και των Ορκάδων αιχμαλωτίστηκαν από τους Άγγλους. Την ίδια χρονιά πέθαναν ο δούκας του Ρόθεσει, ο Αλεξάντερ Λέσλι, κόμης του Ρος και ο Μάλκολμ Ντράμοντ λόρδος του Μαρ, τα κενά καλύφθηκαν με υποδεέστερους ευγενείς.[8] Την περίοδο 1402 - 1406 οι κομητείες του Ρος, του Μόρεϊ και του Μαρ ήταν χωρίς ηγεσία ενώ ο Μέρντοχ Στιούαρτ ήταν ακόμα αιχμάλωτος τον Άγγλων, ο δούκας του Όλμπανυ αναγκάστηκε απρόθυμα να συμμαχήσει με τον αδελφό του Αλέξανδρο, κόμη του Μπάκαν και τον γιο του επίσης Αλέξανδρο για να διατηρήσει τις φιλοδοξίες του στο Άιλα.[9] Η απουσία του Ντάγκλας στις βάσεις του στο Λόθιαν και στη Σκωτσέζικη Μάρκε ενθάρρυναν τους στενούς συμμάχους του βασιλιά Ροβέρτου Χένρι Σινκλέρ, κόμη των Ορκάδων και τον Δαυίδ Φλέμινγκ του Μπιγκαρ να αποκτήσουν τον έλεγχο των περιοχών.[8]

Διάδοχος του θρόνου

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τον Δεκέμβριο του 1404 ο βασιλιάς παραχώρησε στον νεαρό Ιάκωβο Στιούαρτ εδάφη στο Άιρσιρ και γύρω από το Φερθ του Κλάιντ για να προστατεύσει τον νεαρό πρίγκιπα και να εξασφαλίσει την περιουσία του για κάθε ενδεχόμενο.[10] Ο νεαρός Ιάκωβος τέθηκε υπό την προστασία και την κηδεμονία του επισκόπου Ερρίκου Ουάρντλβ του Αγίου Ανδρέα στις ανατολικές ακτές της χώρας (1405). Η εχθρότητα του Ντάγκλας έγινε περισσότερο έντονη χάρη στις δραστηριότητες του με τους κόμητες των Ορκάδων και του Φλέμινγκ που προσπαθούσαν να ισχυροποιηθούν στα σύνορα και είχαν διπλωματικές σχέσεις με τους Άγγλους.[11] Τον χειμώνα του 1405 - 1406 ο Ροβέρτος Γ΄ προσπάθησε να φυγαδεύσει τον μικρό γιο του στη Γαλλία για να τον προστατεύσει από τον δούκα του Όλμπανυ αλλά χωρίς σοβαρό σχέδιο.[12] Τον Φεβρουάριο του 1406 ο επίσκοπος Ουάρντλβ παρέδωσε τον νεαρό Ιάκωβο στους κόμητες των Ορκάδων και του Φλέμινγκ που με τον ισχυρό τους στρατό επιτέθηκαν στον Ντάγκλας, οι οπαδοί του νεαρού Ιάκωβου ζήτησαν βασιλική έγκριση για να επέμβουν στις περιοχές του Ντάγκλας.[13] Ακολούθησε σκληρή αντεπίθεση του Ντάγκλας, στην περιοχή Λόνγκ Έρμιστον Μουίρ σκοτώθηκε ο κόμης του Φλέμινγκ ενώ ο κόμης των Ορκάδων και ο Ιάκωβος δραπέτευσαν στο νησάκι Μπας Ροκ στο Φέρθ του Φορθ.[4][14] Παρέμειναν περίπου έναν μήνα και κατόπιν με το πλοίο "Ντάνζιγκ" αποφάσισαν να αποπλεύσουν για τη Γαλλία.[15] Στις 22 Μαρτίου 1406 το πλοίο έπεσε στην παγίδα Άγγλων πειρατών που συνέλαβαν τον νεαρό Ιάκωβο, τον μετέφεραν στον βασιλιά Ερρίκο Δ΄ που αποφάσισε να τον κρατήσει όμηρο.[16] Ο Ροβέρτος Γ΄ έμαθε τα δυσάρεστα νέα για την αιχμαλωσία του γιου του από τους Άγγλους στο "κάστρο του Ρόθεσει", πέθανε αμέσως μετά από τη λύπη του στις 4 Απριλίου 1406 και τάφηκε στο οικογενειακό "αβαείο του Πέισλι".[17][18]

Βασιλιάς σε αιχμαλωσία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τα ανάκτορα του Ουίνδσορ που ο Ιάκωβος Α΄ κρατήθηκε αιχμάλωτος.

Ο Ιάκωβος, ο βασιλιάς χωρίς στέψη παρέμεινε 18 χρόνια αιχμάλωτος των Άγγλων, την ίδια εποχή ο δούκας του Όλμπανυ ισχυροποιήθηκε στην κυβέρνηση της Σκωτίας.[19] Ο δούκας του Όλμπανυ πήρε όλα τα εδάφη του βασιλιά υπό τον έλεγχο του, του στέρησε όλους τους τίτλους και τα αξιώματα, στον Ιάκωβο Α΄ έμεινε μονάχα ο τίτλος "ο γιος του τελευταίου βασιλιά".[20] Ο βασιλιάς είχε μόνο ένα μικρό νοικοκυριό στο οποίο ανήκαν ο Χενρι Σινκλέρ, κόμης των Ορκάδων, ο Αλεξάντερ Σίτον ανιψιός του Σερ Δαυίδ Φλέμινγκ και ο αδελφός του κόμη των Ορκάδων Τζων Σινκλέρ που επέστρεψε μαζί με τον κόμη στη Σκωτία. Το νοικοκυριό του Ιακώβου που βρισκόταν υπό τη συντήρηση των Άγγλων σταδιακά άλλαξε με λιγότερο αξιόλογους άντρες.[20] Ο Ερρίκος Δ΄ συμπεριφέρθηκε καλά στον νεαρό Ιάκωβο και του παρήχε επαρκή εκπαίδευση, ο τρόπος διακυβέρνησης του Ερρίκου Δ΄ έγινε αποδεκτός στο νοικοκυριό του Ιακώβου μετά την ενηλικίωση του.[21] Ο Ιάκωβος δέχτηκε προσωπικές επισκέψεις από μεγάλους ευγενείς και με ατομικές επιστολές προσπάθησε να είναι ενήμερος για τα προβλήματα του βασιλείου.[22] Ο Ερρίκος Δ΄ πέθανε (1413), ο γιος και διάδοχος του Ερρίκος Ε΄ της Αγγλίας κατάργησε τις ελευθερίες που είχε δώσει στον Ιάκωβο ο πατέρας του, τον κράτησε αρχικά στον Πύργο του Λονδίνου μαζί με τους υπόλοιπους Σκωτσέζους αιχμαλώτους.[21] Ο ένας από τους αιχμαλώτους ήταν ο Μέρντοχ Στιούαρτ ο γιος του δούκα του Όλμπανυ που είχε συλληφθεί αιχμάλωτος στη μάχη του Χόμιλντον Χιλλ (1402), αρχικά ήταν μακριά από τον Ιάκωβο αλλά από το 1415 μέχρι την απελευθέρωση του Μέρντοχ (1415) ήταν μαζί στον πύργο του Λονδίνου και το κάστρο του Ουίνδσορ.[22]

Από το 1420 η κατάσταση του Ιακώβου Α΄ στην αυλή του Ερρίκου Ε΄ βελτιώθηκε σημαντικά, ο Ερρίκος Ε΄ στα πρότυπα του πατέρα του έπαψε να τον θεωρεί όμηρο και του συμπεριφέρθηκε σαν φιλοξενούμενο.[23] Ο Ιάκωβος συνόδευσε τον Ερρίκο στην εκστρατεία του στη Γαλλία στον πόλεμο εναντίον των Δελφινιστών, μετά την πολιορκία του Μελάν μιας πόλης νοτιοανατολικά των Παρισίων η φρουρά των Σκωτσέζων κατηγορήθηκε για προδοσία εναντίον του βασιλιά τους.[24] Ο Ιάκωβος παρέστη στην τελετή στέψης της Αικατερίνης του Βαλουά στις 23 Φεβρουαρίου 1421 και του δόθηκε η μεγάλη τιμή να κάτσει στο γεύμα στα δεξιά της βασίλισσας.[23] Ο Ερρίκος Ε΄ ξεκίνησε περιοδείες τον Μάρτιο σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Αγγλίας και έστεψε τον Ιάκωβο ιππότη την ημέρα εορτής του Αγίου Γεωργίου.[23] Τον Ιούλιο οι δυο βασιλείς έκαναν ξανά εκστρατεία στη Γαλλία, ο Ιάκωβος ασπάστηκε τις μεθόδους διακυβέρνησης του Ερρίκου και τον ενίσχυσε σε όλες του τις προσπάθειες να κερδίσει το στέμμα της Γαλλίας.[4] Ο Ερρίκος διόρισε τον Ιάκωβο και τον δούκα του Μπέντφορντ αρχηγούς του στρατού του στις 18 Ιουλίου 1421 στην πολιορκία του Ντρο, στις 20 Αυγούστου δέχτηκε την υποταγή της φρουράς.[25] Ο Ερρίκος Ε΄ πέθανε στις 31 Αυγούστου 1422 από δυσεντερία και τον Σεπτέμβριο ο Ιάκωβος Α΄ βρέθηκε στη συνοδεία που ακολούθησε τη φρουρά του βασιλιά στο Λονδίνο.[4]

Απελευθέρωση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το βασιλικό συμβούλιο του βρέφους Ερρίκου ΣΤ΄ αποφάσισε να απελευθερώσει τον Ιάκωβο Α΄ όσο το δυνατό συντομότερα. Τους πρώτους μήνες του 1423 βρήκαν μικρή ανταπόκριση από τους Σκωτσέζους επειδή ήταν υπό την επίδραση του δούκα του Όλμπανυ και των οπαδών του.[26] Ο Άρστιμπαλντ, κόμης του Ντάγκλας είχε μεγάλη εξουσία στα νότια ξεπερνώντας ακόμα και τον Όλμπανυ. Παρά το γεγονός ότι ο Άρστιμπαλντ είχε επίσης ευθύνες για τον θάνατο του μεγαλύτερου αδελφού του βασιλιά Δαυίδ (1402) βρέθηκε σε συμμαχία με τον βασιλιά που θα αποδειχτεί ζωτικής σημασίας (1423). Η θέση του Ντάγκλας στα σύνορα ήταν σε κίνδυνο, έπρεπε να ανακαταλάβει το κάστρο του Εδιμβούργου και να αντιμετωπίσει τους κόμητες του Άνγκους και του Μαρς.[27] Οι σχέσεις του Μέρντοχ με τον Ντάγκλας μετά τον θάνατο του πατέρα του (1420) και του επισκόπου Γουίλιαμ Λόντερ πέρασαν σε κρίση αφού οι περισσότεροι οπαδοί του Ντάγκλας ήταν εχθροί του Μέρντοχ.[28]

Οι μεγάλες πιέσεις των οπαδών του Ντάγκλας και του βασιλιά ανάγκασαν τον Μέρντοχ στο βασιλικό συμβούλιο που συνεκλήθη τον Αύγουστο του 1423 να συμφωνήσει στην αποστολή ομάδας για να διαπραγματευτεί την απελευθέρωση του Ιακώβου.[29] Οι σχέσεις του Ιακώβου με τον Οίκο του Λάνκαστερ άλλαξαν τον Φεβρουάριο του 1424 όταν παντρεύτηκε την Ιωάννα Μποφώρ, ξαδέλφη του Ερρίκου ΣΤ΄ και ανιψιά του Τόμας Μπωφόρ, δούκα του Έξετερ και του Ερρίκου Μπωφόρ.[30] Στο βασιλικό συμβούλιο του Ντάραμ στις 28 Μαρτίου 1424 αποφασίστηκε να δοθούν με δόσεις 40.000 στερλίνες για την απελευθέρωση του Ιακώβου, ο Ιάκωβος Α΄ το επικύρωσε με τη σφραγίδα του.[4] Ο βασιλιάς και η βασίλισσα υπό τη συνοδεία ευγενών συναντήθηκαν στις 5 Απριλίου στο αβαείο του Μελρόουζ με τον δούκα του Όλμπανυ που τους παρέδωσε τη βασιλική σφραγίδα.[31][32]

Προσωπική βασιλεία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πρώτες προσπάθειες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η είσοδος των ανακτόρων της Σκον και τα ερείπια όπως διασώζονται σήμερα.

Τον 15ου αιώνα οι Σκωτσέζοι βασιλείς είχαν μεγάλα προβλήματα με τα έσοδα και ο Ιάκωβος Α΄ δεν αποτελούσε εξαίρεση, η διακυβέρνηση του Όλμπανυ έφερε μεγάλη απώλεια εσόδων.[33] Η αριστοκρατία είχε χάσει τη βασιλική πατρότητα λόγω της τεράστιας χρονικής περιόδου αιχμαλωσίας του βασιλιά, ο δούκας του Όλμπανυ χρησιμοποίησε πολλές αντικανονικές μεθόδους, ο κόμης του Ντάγκλας και ο αδελφός του Ιάκωβος έκαναν μεγάλες κατασχέσεις στα έσοδα των τελωνείων.[34] Η στέψη του Ιακώβου Α΄ έγινε στις 21 Μαΐου 1424 στη Σκον, στην τελετή παραβρέθηκαν 18 μεγάλοι ευγενείς ανάμεσα τους και ο γιος του Μέρντοχ Αλέξανδρος με σκοπό να επανέλθει στον βασιλιά η κηδεμονία της αριστοκρατίας.[35] Ο πρώτος στόχος ήταν να συγκεντρωθεί το τεράστιο ποσό των λύτρων που χρωστούσαν στους Άγγλους γι'αυτό ο Ιάκωβος Α΄ ζήτησε προσωπικό έλεγχο των εσόδων με αποτέλεσμα μεγάλοι κόμητες όπως του Ντάγκλας και του Μαρ να στερηθούν τα προνόμια τους.[36] Η υποστήριξη που είχε ανάγκη από την αριστοκρατία τον πρώτο καιρό τον οδήγησαν σε μια περισσότερο συμβιβαστική πολιτική.[4]

Η μόνη εξαίρεση ήταν ο γιος του δούκα του Όλμπανυ Γουόλτερ Στιούαρτ, ο διάδοχος της κομητείας του Λέννοξ που εξεγέρθηκε εναντίον του πατέρα του (1423) επειδή δεν έδωσε στον μικρότερο αδελφό του Αλέξανδρο τον τίτλο. Ο Γουόλτερ Στιούαρτ ήταν επιπλέον έντονα δυσαρεστημένος με τον πατέρα του επειδή συμφώνησε να δοθούν τα λύτρα στους Άγγλους για την απελευθέρωση του Ιακώβου Α΄.[37] Ο Ιάκωβος Α΄ διέταξε τη σύλληψη του Γουόλτερ Στιούαρτ που φυλακίστηκε στο κάστρο του Μπας Ροκ στις 13 Μαΐου 1424, με την πράξη αυτή συμφώνησε και ο πατέρας του Μέρντοχ.[38] Ο βασιλιάς εκείνη την εποχή δεν μπορούσε να κινηθεί ανοιχτά εναντίον του Μέρντοχ Στιούαρτ επειδή οι κυριότεροι σύμμαχοι του ο ετεροθαλής αδελφός του Ιωάννης Στιούαρτ, 2ος κόμης του Μπάκαν και ο Άρστιμπαλντ Ντάγκλας, 4ος κόμης του Ντάγκλας πολεμούσαν στη Γαλλία εναντίον των Άγγλων μαζί με τους Δελφινιστές συμμάχους της Σκωτίας.[39] Ο κόμης του Μπάκαν ένας στρατηγός με διεθνή φήμη είχε υπό τη διοίκηση του 6000 Σκωτσέζους στρατιώτες και ήταν ένας από τους μεγαλύτερους στρατηγούς των Γαλλικών δυνάμεων. Ο Ιωάννης Στιούαρτ ωστόσο και ο Άρτσιμπαλντ Ντάγκλας έπεσαν τον Αύγουστο του 1424 στη μάχη του Βερνέιγ στην οποία ο στρατός της Σκωτίας γνώρισε τη συντριβή και ο Μέρντοχ με την οικογένεια του βρέθηκαν ακάλυπτοι.[37][40] Ο βασιλιάς Ιάκωβος βρήκε την κατάλληλη ευκαιρία να αναλάβει δράση εναντίον τους.

Εκτέλεση της οικογένειας του Όλμπανυ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο θάνατος του κόμη του Ντάγκλας στη μάχη του Βερνέιγ εξασθένισε σημαντικά τη θέση του γιου του Άρστιμπαλντ, 5ου κόμη του Ντάγκλας. Ο βασιλιάς και ο Άρστιμπαλντ Ντάγκλας συναντήθηκαν στις 12 Οκτωβρίου 1424 στο αβαείο του Μελρόουζ με πρόσχημα την περίπτωση ενός αφανούς κληρικού του Τζων Φόγκο.[41] Ο πραγματικός στόχος ήταν να πιέσει ο βασιλιάς τον Άρστιμπαλντ να αποδεχτεί τον κύριο βασιλικό ευνοούμενο τον Μελανό Ντάγκλας σαν κυρίαρχο βαρόνο. Όλοι οι σύμμαχοι του Ντάγκλας είχαν σκοτωθεί στη Γαλλία, έχασε την υποστήριξη της φρουράς του κάστρου του Εδιμβούργου και οι ελάχιστοι παλιοί σύμμαχοι που του είχαν απομείνει στράφηκαν υπέρ του Ιακώβου.[42] Με την ισχυρή συμμαχία του Μελανού Ντάγκλας ο βασιλιάς αποφάσισε να στραφεί εναντίον του κόμη του Όλμπανυ και ολόκληρης της οικογένειας του. Οι πρώτες κατηγορίες ήταν ο θάνατος του μεγαλύτερου αδελφού του βασιλιά Δαυίδ για τον οποίο υπεύθυνος ήταν πάντα ο πατέρας του Μέρντοχ Ροβέρτος Στιούαρτ, δούκας του Όλμπανυ και ότι ο Μέρντοχ δεν έκανε καμιά προσπάθεια για την απελευθέρωση του βασιλιά με στόχο τον σφετερισμό.[43] Τα εδάφη του κόμητος του Μπάκαν κατασχέθηκαν από το στέμμα, ο πεθερός του Μέρντοχ Ντόνντσαντχ, κόμης του Λέννοξ φυλακίστηκε και ο κύριος σύμμαχος του Αλέξανδρος Στιούαρτ, κόμης του Μαρ έλυσε τις διαφορές του με τον βασιλιά.[4] Το Κοινοβούλιο αποφάσισε τον Μάρτιο του 1425 τη σύλληψη του Μέρντοχ, της συζύγου του Ισαβέλλας, κόμισσας του Λέννοξ και του γιου τους Αλεξάνδρου, ο μικρότερος γιος τους Ιάκωβος Μορ Στιούαρτ δραπέτευσε στο Λέννοξ.[37]

Ο Ιάκωβος ο παχύς ξεσήκωσε τους κατοίκους του Λέννοξ και του Άρτζιλ σε επανάσταση εναντίον του βασιλιά, αυτό απέδωσε στην οικογένεια του Όλμπανυ την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας.[44] Ο Μέρντοχ Στιούαρτ, οι δυο γιοι του Γουόλτερ και Αλέξανδρος και ο πεθερός του Ντόνντσαντχ, κόμης του Λέννοξ από ένα συμβούλιο 7 μεγάλων ευγενών και 14 μικρότερων στο κάστρο του Στέρλινκ καταδικάστηκαν σε θάνατο με την κατηγορία της έσχατου προδοσίας σαν υποκινητές της εξέγερσης. Ο Γουόλτερ Στιούαρτ αποκεφαλίστηκε στις 24 Μαΐου 1425 και οι υπόλοιποι τρεις την επόμενη μέρα "μπροστά από τις πύλες του κάστρου".[45] Ο Ιάκωβος Α΄ έδειξε σκληρή συμπεριφορά, έκανε κατάσχεση ολόκληρης της περιουσίας τους με τις κομητείες του Φάιφ, του Μέντεθ και του Λέννοξ.[46] Νομικό ζήτημα τέθηκε με την περιουσία τους που κατείχαν από την εποχή του Ροβέρτου Μπρους, μια σειρά από συναλλαγές ανάμεσα στις κομητείες του Μαρ, του Μαρς και του Στράθερνη με τις κομητείες του Σέλκιρκ και του Ουίγκταουν του Μελανού Ντάγκλας κρίθηκαν παράνομες, το Στράθερν κατασχέθηκε το 1427 και το Μαρς το 1435.[47] Η κομητεία του Μαρ κατασχέθηκε με τον θάνατο του τελευταίου κόμη (1435) και οι ηγεμονίες του Γκαριόχ και του Μπάντενοχ επέστρεψαν στο στέμμα.[48] Ο Ιάκωβος Α΄ για να συγκεντρώσει τα λύτρα που χρωστούσε στους Άγγλους ανέβασε σημαντικά τη φορολογία επαναφέροντας τις διατάξεις του 1424, συγκέντρωσε συνολικά 26.000 λίρες από τις οποίες μόνο τις 12.000 έστειλε στους Άγγλους.[49] Από το 1429 ο Ιάκωβος σταμάτησε να πληρώνει τα λύτρα και χρησιμοποίησε το τεράστιο ποσό που είχε συγκεντρώσει στην αγορά πολυτελών προϊόντων και αγαθών από τη Φλάνδρα.[50] Μετά την καταστροφή των ανακτόρων του Λινλιθγκόου από πυρκαγιά (1425) τα οικοδόμησε ξανά μεγαλοπρεπώς χρησιμοποιώντας το ένα δέκατο του βασιλικού εισοδήματος.[51][52]

Σχέσεις με την εκκλησία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μνημείο του Ιακώβου Α΄ στο κάστρο του Ντράιμπουργκ (1814).

Ο Ιάκωβος Α΄ προσπάθησε να επιβάλει την εξουσία του όχι μονάχα στην αριστοκρατία αλλά και στην εκκλησία θεωρώντας αρκετά δαπανηρά όλα τα προνόμια που της δόθηκαν από την εποχή του Δαυίδ Α΄ της Σκωτίας.[53] Οι θρησκευτικές μεταρρυθμίσεις του Ιακώβου προσανατολίστηκαν στην ίδρυση αυστηρών μοναστηριακών ταγμάτων, συγκάλεσε συνέλευση επισκόπων, ίδρυσε Καρτεσιανό τάγμα στο Περθ και άλλα θρησκευτικά τάγματα.[54] Ο έλεγχος που προσπάθησε να ασκήσει στην εκκλησία επεκτάθηκε συνολικά, διόρισε επισκόπους δικής του επιλογής στο Ντάνκελντ, στη Γλασκώβη και στο Μόρεϊ.[55] Τον Μάρτιο του 1425 ο Ιάκωβος ζήτησε στη συνέλευση του Κοινοβουλίου από τους ιερείς να προσεύχονται υπέρ της υγείας των μελών της βασιλικής οικογένειας, αργότερα η απαίτηση του επεκτάθηκε σε όλες τις θρησκευτικές συγκεντρώσεις.[56] Το ίδιο κοινοβούλιο νομοθέτησε "να εφαρμοστούν οι βασιλικοί νόμοι σε ολόκληρο το βασίλειο", ταξίδευσε στη Ρώμη (1426) προκειμένου να πάρει την άδεια για περισσότερες θρησκευτικές εξουσίες.[57] Η νέα σύγκλιση του Κοινοβουλίου τον Ιούλιο του 1427 επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά την εξουσία του βασιλιά στην εκκλησία.[58]

Στις 25 Ιουλίου 1431 προγραμματίστηκε η σύγκλιση εκκλησιαστικού συμβουλίου στο Μπάζελ αλλά δεν έγινε ποτέ μέχρι τις 14 Δεκεμβρίου επειδή το συμβούλιο και ο Πάπας Ευγένιος Δ΄ βρέθηκαν σε συνεχή διαφωνία. Το συμβούλιο ζήτησε να στείλει ο πάπας αντιπροσώπους της εκκλησίας της Σκωτίας, ο επίσκοπος Τόμας Λίβινγκστον του Ντάντριναναν και ο ιερέας Τζον Ντι Ουιντσέστερ του Μόρεϊ ήταν παρόντες τον Νοέμβριο και τον Δεκέμβριο του 1432.[59] Το 1433 ύστερα από απαίτηση του πάπα διόρισε στο συμβούλιο δυο επισκόπους, δυο ηγούμενους και τέσσερις αξιωματούχους. Την περίοδο 1434 - 1437 κλήθηκαν 28 Σκωτσέζοι επίσκοποι να παραστούν στα συμβούλια αλλά μονάχα ο Τζων Κάμερον της Γλασκώβης, ο Τζων Κράναχ του Μπρέχιν και ο ηγούμενος Πάτρικ Γούδερσπουν του Χόλυρουντ το έκαναν αυτοπροσώπως.[60] Ο πάπας Ευγένιος έστειλε τον απεσταλμένο του επίσκοπο Αντόνιο Άλταν του Ουρμπίνο να διαπραγματευτεί με τον Ιάκωβο την κατάργηση των αντί - εκκλησιαστικών νόμων του 1426.[61][62] Ο επίσκοπος του Ουρμπίνο έφτασε στη Σκωτία τον Δεκέμβριο του 1436, μια συμφωνία συμφιλίωσης ακολούθησε ανάμεσα στον Ιάκωβο Α΄ και τον πάπα τον Φεβρουάριο του 1437 που δεν ολοκληρώθηκε επειδή στις 21 Φεβρουαρίου 1437 ο βασιλιάς δολοφονήθηκε.[63]

Εκστρατεία στη Χάιλαντ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τον Ιούλιο του 1428 ο βασιλιάς συγκάλεσε συμβούλιο στο Περθ ζητώντας οικονομική υποστήριξη μέσω φορολογίας για νέα εκστρατεία στη Χάιλαντ εναντίον του ήμι-αυτόνομου λόρδου του Άιλα, το συμβούλιο αρχικά αρνήθηκε αλλά τελικά συμφώνησε. Ο στόχος του δεν ήταν μια γενική εκστρατεία εναντίον των Κελτών του βορά αλλά να ενισχύσει τη βασιλική εξουσία, συγκεκριμένα δήλωσε :[64][65]

"Θα πάω, θα εκπληρώσω τις απαιτούμενες υπηρεσίες και θα επιστρέψω, θέλω να ελέγξω αν έχω ολόκληρη τη χώρα υπό τον ελεγχο μου"

Οι αρχηγοί των Γαλατικών βασιλείων του βορά κλήθηκαν από τον Ιάκωβο Α΄ σε συνέλευση στο Ινβερνές. Ο Ιάκωβος Α΄ συνέλαβε στις 24 Αυγούστου 50 ευγενείς ανάμεσα στους οποίους τον Αλεξάντερ, τρίτο λόρδο του Άιλα και τη μητέρα του Μαριότα, κόμισσα του Ρος, πολλοί από αυτούς εκτελέστηκαν, άλλοι όπως ο ίδιος ο Αλεξάντερ ελευθερώθηκαν.[66] Την περίοδο που ήταν αιχμάλωτος ο Αλεξάντερ ο Ιάκωβος προσέγγισε τον θείο του Τζων Μορ και του ζήτησε να πάρει ο ίδιος την ηγεσία του Οίκου του Ντόμναλ - Αλεξάντερ, ο Τζων Μορ το αρνήθηκε όσο ο ανιψιός του ήταν φυλακισμένος γι'αυτό συνελήφθη και εκτελέστηκε.[67] Η μεγάλη ανάγκη του βασιλιά για συμμάχους στα δυτικά και στα βόρεια τον ανάγκασε να αναζητήσει συμφιλίωση με τον λόρδο του Άιλα με την ελπίδα να γίνει πιστός οπαδός του γι'αυτό του έδωσε την ελευθερία του. Ο Αλεξάντερ όμως υπό την πίεση του ευγενούς Ντόναλντ Μπάλοχ γιου του Τζων Μορ και του Αλασντάιρ Καράς του Λόχαμπερ ξεκίνησε επανάσταση με επίθεση στο κάστρο του Ινβερνές την άνοιξη του 1429.[68] Η κρίση έγινε μεγαλύτερη όταν οι Άγγλοι σταμάτησαν να εμπιστεύονται τον Ιάκωβο Α΄ και αποφάσισαν να ανεβάσουν στον θρόνο της Σκωτίας τον Ιάκωβο τον παχύ που ήταν εξόριστος στην Ιρλανδία.[69] Ο Ιάκωβος ο παχύς αποφάσισε να επανέλθει δυναμικά και να ανατρέψει τον Ιάκωβο με ισχυρό στρατό και με την υποστήριξη των Άγγλων αλλά ο αιφνίδιος και πρόωρος θάνατος του διέκοψε τα σχέδια.[70]

Εντάσεις στο κοινοβούλιο για τους φόρους

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι στρατοί συναντήθηκαν στις 21 Ιουνίου στο Λοχάμπερ, ο Αλεξάντερ μετά την αποχώρηση των Τσάτταν και των Κάμερον γνώρισε μεγάλη συντριβή, ο Αλεξάντερ δραπέτευσε στην Άιλα αλλά ο Ιάκωβος συνέχισε να λεηλατεί την κομητεία καταλαμβάνοντας τον Ιούλιο τα ισχυρά κάστρα του Ντίνγκγουολ και του Ούρκχαρτ.[71] Ο βασιλιάς δέχτηκε στα νησιά περισσότερες ενισχύσεις με πυροβολικό και ο Αλεξάντερ σε απελπιστική κατάσταση ικέτευε για ειρήνη, ο Ιάκωβος Α΄ τον ανάγκασε να υποταχθεί ολοκληρωτικά.[72] Τον Αύγουστο του 1429 ο Ιάκωβος έδωσε μεγάλες εξουσίες στον Αλέξανδρο Στιούαρτ, κόμη του Μαρ για να διατηρήσει την ειρήνη στα βόρεια και στα δυτικά.[73] Οι κάτοικοι του Άιλα εξεγέρθηκαν ξανά τον Σεπτέμβριο του 1431 προκαλώντας δυο σημαντικές ήττες στον βασιλικό στρατό : ο στρατός του Μαρ χτυπήθηκε στο Ινβερλόχι και ο στρατός του Μόρεϊ στο Καίθνες.[74] Οι ήττες έπληξαν σημαντικά την αξιοπιστία και τη φήμη του Ιακώβου.[75] Το 1431 πριν τον Σεπτέμβριο ο βασιλιάς συνέλαβε δυο από τους ανιψιούς του: τον Τζων Κένεντι του Κάρικ και τον Άρστιμπαλντ, κόμη του Ντάγκλας λόγω της σύγκρουσης ανάμεσα στον Τζων και στον θείο του Τόμας Κένεντι στην οποία ο Ντάγκλας είχε εμπλακεί.[76] Η σύλληψη του Ντάγκλας προκάλεσε μεγάλες εντάσεις στη χώρα και ο Ιάκωβος Α΄ αναγκάστηκε να απελευθερώσει τον κόμη στις 29 Σεπτεμβρίου υπό τον όρο να τον υποστηρίξει στο επόμενο κοινοβούλιο της Περθ που είχε σκοπό να ζητήσει μεγαλύτερες χρηματικές ενισχύσεις.[75] Το κοινοβούλιο δεν ήταν πρόθυμο να επιτρέψει στον βασιλιά μεγαλύτερες ενισχύσεις για εκστρατεία στη Χάιλαντ και διατήρησε τον πλήρη έλεγχο της εισφοράς. Το Κοινοβούλιο ήταν ανένδοτο στον βασιλιά και αρνήθηκε να τον υποστηρίξει στις επόμενες εκστρατείες του στον βορά γι'αυτό ο Ιάκωβος Α΄ "συγχώρεσε τους κόμητες του Ντάγκλας και του Ρος". Η στάση για τον Ντάγκλας ήταν φυσιολογική αφού είχε ελευθερωθεί πριν από τρεις βδομάδες αλλά για τον Ρος ήταν αλλαγή πολιτικής, τέσσερις νέες εκστρατείες που σχεδίαζε ο Ιάκωβος για τον βορά διεκόπησαν από το Κοινοβούλιο.[77]

Σχέσεις με τους Γάλλους

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το κάστρο του Ρόξμπουργκ.

Η απελευθέρωση του Ιακώβου Α΄ από τους Άγγλους (1424) δεν βελτίωσε τις σχέσεις ανάμεσα στα βασίλεια, ο Ιάκωβος συμπεριφέρθηκε σαν ανεξάρτητος Ευρωπαίος μονάρχης χωρίς καμιά διάθεση να είναι υποτελής των Άγγλων, τα εκκρεμή προβλήματα ήταν η εξόφληση των λύτρων και η ανανέωση της ειρήνης που είχε λήξει το 1430. Το 1428 ο Κάρολος Ζ΄ της Γαλλίας έστειλε τον απεσταλμένο του Ρενό της Σαρτρ αρχιεπίσκοπο της Ρενς στη Σκωτία με πρόταση να παντρέψει τον γιο του δελφίνο Λουδοβίκο με την κόρη του Ιακώβου Α΄ Μαργαρίτα Στιούαρτ, και με δώρο στον Ιάκωβο τη Σαιντόνγκ.[78] Ο Σκωτσέζος βασιλιάς επιβεβαίωσε τη συνθήκη τον Οκτώβριο του 1428, ο Ιάκωβος με εδάφη στη Γαλλία έγινε σημαντικός πολιτικός παράγοντας σε ολόκληρη την Ευρώπη.[79] Η συμμαχία με τη Γαλλία σταμάτησε προσωρινά μετά την ήττα των Γάλλων στη μάχη του Βερνέιγ (1428), ο Ιάκωβος Α΄ αναγκάστηκε να συμφιλιωθεί με τους Άγγλους και να ξεκινήσει νέες διπλωματικές επαφές με την Αραγωνία, την Αυστρία, το Βασίλειο της Καστίλης, τη Δανία, το Μιλάνο, τη Νάπολη και το Βατικανό.[80] Η ειρήνη με την Αγγλία επεκτάθηκε μέχρι το 1436 και οι υποσχέσεις στους Γάλλους για τον γάμο της κόρης του Ιακώβου με τον δελφίνο δεν προχώρησαν. Ο βασιλιάς της Σκωτίας έπρεπε να είναι περισσότερο προσεκτικός με τους Άγγλους επειδή ο κύριος σύμμαχος τους Φίλιππος Γ΄ της Βουργουνδίας είχε στην κυριαρχία του τις Κάτω Χώρες που είχαν καθοριστικό ρόλο στο εμπόριο της Σκωτίας.[81]

Η ειρήνη με την Αγγλία έληξε τον Μάιο του 1436, οι συνομιλίες ανάμεσα στους Άγγλους και τους Γάλλους βρέθηκαν σε αδιέξοδο και οι Γάλλοι επανήλθαν με νέες προτάσεις στον Ιάκωβο Α΄ για επαναφορά της συνθήκης του 1428.[82] Την άνοιξη του 1436 η πριγκίπισσα Μαργαρίτα απέπλευσε για τη Γαλλία και τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου οι Σκωτσέζοι με μεγάλο στρατό ξεκίνησαν την πολιορκία των Άγγλων στο κάστρο του Ρόξμπουργκ.[4] Η εκστρατεία κατέληξε σε μεγάλο φιάσκο για τους Σκωτσέζους και όπως αναφέρει ο Μισέλ Μπράουν ο Ιάκωβος Α΄ έβαλε τον νεαρό και άπειρο ξάδελφο του Ροβέρτο Στιούαρτ του Άθολ αντιμέτωπο με τους έμπειρους κόμητες του Ντάγκλας και του Άνγκους. Ο Μπράουν εξηγεί ότι ο πόλεμος προκάλεσε μεγάλη δυσαρέσκεια και εχθρότητες, όταν οι ιερείς της Γιορκ, του Ντάραμ και ο κόμης της Νορθουμβρίας έστειλαν στρατό στην περιοχή οι Σκωτσέζοι οπισθοχώρησαν. Ο τρόπος της ήττας και η καταστροφή του ακριβού του πυροβολικού στάθηκε η αντίστροφη μέτρηση για τον Ιάκωβο τόσο στην εξωτερική του πολιτική όσο και στο εσωτερικό της Σκωτίας.[83][84]

Δολοφονία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Συμμαχία με τον θείο του κόμη του Άθολ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Γουόλτερ Στιούαρτ, 1ος κόμης του Άθολ ήταν ο μικρότερος γιος του Ροβέρτου Β΄ της Σκωτίας από τη δεύτερη σύζυγο του Ευφημία του Ρος και ο μοναδικός γιος του Ροβέρτου Β΄ που είχε πάρει κομητεία όσο ζούσε ο πατέρας του. Ο μεγαλύτερος αδελφός του Δαυίδ Στιούαρτ, κόμης του Στράθερν είχε πεθάνει πριν τις 5 Μαρτίου 1389 την ημερομηνία που η κόρη του Ευθυμία Στιούαρτ, κόμισσα του Στράθερν καταγράφεται για πρώτη φορά κόμισσα του Στράθερν.[85] Ο Γουόλτερ κυβέρνησε τα επόμενα 15 χρόνια το Στράθερν σαν κηδεμόνας και βοήθησε τον μεγαλύτερο ετεροθαλή αδελφό του Ροβέρτο, αντιβασιλιά της Σκωτίας να επιβάλει τον νόμο στον αδελφό του Αλέξανδρο, κόμη του Μπάκαν, τον βοήθησε τέλος στον εμφύλιο με τον ανιψιό τους Δαυίδ, δούκα του Ρόθεσει (1402).[86] Ο δούκας του Όλμπανυ τακτοποίησε τον γάμο της Ευφυμίας με τον Πάτρικ Γκράχαμ, ο γάμος στέρησε από τον Γουόλτερ το Στράθερν αλλά πήρε σαν αποζημίωση τις κομητείες του Άθολ και του Μέθβεν.[86][87] Ο Πάτρικ Γκράχαμ δολοφονήθηκε σε μια λογομαχία με τον Τζων Ντράμοντ τον κύριο υπηρέτη της κομητείας του (1413).

Η συγγένεια του Ντράμοντ με τον Άθολ και η εμπλοκή του κόμη στο Στράθερν παρά τις έντονες διαμαρτυρίες του Ροβέρτου του Όλμπανυ δείχνει πολλές πιθανότητες να είχε συμμετοχή και ο κόμης του Άθολ στη δολοφονία. Ακολούθησε αιματοχυσία ανάμεσα στους κόμητες του Όλμπανυ και του Άθολ, ο Ιάκωβος όταν επέστρεψε στη Σκωτία συμμάχησε με τον θείο του Γουόλτερ του Άθολ.[88] Ο κόμης του Άθολ συμμετείχε στο συμβούλιο των 21 ευγενών που καταδίκασε στις 24 Μαΐου 1425 σε θάνατο τον Μέρντοχ Στιούαρτ και τους δυο γιους του με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Ο Ιάκωβος Α΄ παραχώρησε στον Γουόλτερ του Άθολ την κομητεία του Στράθερν, ο μεγαλύτερος γιος του Γουόλτερ Δαυίδ στάλθηκε όμηρος στην Αγγλία σύμφωνα με τους όρους για την απελευθέρωση του Ιακώβου και πέθανε εκεί (1434) ενώ ο νεώτερος γιος του Άλαν έπεσε στη μάχη του Ίνβερλοχι (1431). Ο διάδοχος του Γουόλτερ στην κομητεία του Άθολ έγινε ο εγγονός του Ροβέρτος ο γιος του Δαυίδ, και οι δυο ήταν οι αμέσως επόμενοι διάδοχοι στον θρόνο της Σκωτίας μετά τον Ιάκωβο.[86] Ο Ιάκωβος Α΄ συνέχισε να δείχνει μεγάλη εύνοια στον Άθολ, διόρισε τον εγγονό του Ροβέρτο προσωπικό Καγκελάριο (1437) αλλά μετά από μια σειρά αποτυχιών του Ιακώβου παππούς και εγγονός είδαν με καχυποψία τον βασιλιά που ήθελε να στερήσει από την κομητεία τα πλούτη της. Ο Γουόλτερ και ο εγγονός του Ροβέρτος άρχισαν να φοβούνται ότι μετά τον θάνατο του ηλικιωμένου Γουόλτερ ο Ιάκωβος θα κάνει κατάσχεση της κομητείας για λογαριασμό του στέμματος και ότι η κατοχή του Ροβέρτου θα περιοριστεί σε εδάφη της περιόδου 1406 - 1416.[89]

Δολοφονία με πρωτοβουλία του θείου του

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η οπισθοχώρηση του Ιακώβου στο Ρόξμπουργκ έφερε μεγάλη δυσπιστία στους Σκωτσέζους για τις πολιτικές και στρατιωτικές ικανότητες του βασιλιά τους.[90] Τον Οκτώβριο του 1436, δυο μήνες μετά το φιάσκο του Ρόξμπουργκ ο Ιάκωβος συγκάλεσε ξανά το κοινοβούλιο ζητώντας μεγαλύτερη φορολογία για να συνεχίσει τον πόλεμο με τους Άγγλους.[91] Οι κόμητες υπό την ηγεσία του Σερ Ρόμπερτ Γκράχαμ πρώην συμβούλου του δούκα του Όλμπανυ και τότε συμβούλου του Άθολ αντιστάθηκαν σκληρά στις απαιτήσεις του βασιλιά. Ο Ρόμπερτ Γκράχαμ προσπάθησε να συλλάβει τον βασιλιά ανεπιτυχώς, στη συνέχεια φυλακίστηκε και εξορίστηκε αλλά ο Ιάκωβος Α΄ δεν είδε την περίπτωση του σαν απειλή.[92] Τον Ιανουάριο του 1437 ο κόμης του Άθολ δέχτηκε άλλη μια απειλή από τον βασιλιά όταν ανέτρεψε τον νόμιμο επίσκοπο του Καθεδρικού ναού του Ντάνκελντ και τον αντικατέστησε με τον ανιψιό και οπαδό του Ιάκωβο Κένεντι.[89]

Η σκληρή αντίδραση απέναντι στον Ιάκωβο Α΄ στο βασιλικό συμβούλιο στάθηκε αφορμή να καταλάβει ο κόμης του Άθολ ότι ο βασιλιάς όχι μονάχα ήταν συνολικά περιφρονημένος αλλά είχε φτάσει η κατάλληλη ώρα να προχωρήσει στη δολοφονία του.[93] Ο Άθολ πήρε παραδείγματα από τους δυο μεγαλύτερους ετεροθαλείς αδελφούς του οι οποίοι σε διαφορετικές χρονικές περιόδους είχαν δείξει πολύ σκληρή στάση και βγήκαν πάντοτε κερδισμένοι, δεν δίστασε να επαναλάβει το ίδιο.[94] Η εκτέλεση της οικογένειας του Όλμπανυ (1425) έπαιξε σημαντικό ρόλο στην επανάσταση εναντίον του Ιακώβου Α΄, οι παλιοί υπηρέτες του Όλμπανυ έντονα δυσαρεστημένοι επειδή είχε κατασχεθεί η περιουσία τους προσέγγισαν αυτή τη φορά τον κόμη του Άθολ. Οι σημαντικότεροι από αυτούς τους ευγενείς ήταν ο Σερ Ρόμπερτ Γκράχαμ που είχε κάνει τρεις μήνες πριν απόπειρα να συλλάβει τον βασιλιά, και οι αδελφοί Ρόμπερτ και Χριστόφορος Τσάμπερ.[95] Ο Ρόμπερτ Τσάμπερ άν και είχε γίνει μέλος του βασιλικού νοικοκυριού είχε ακόμα ισχυρούς δεσμούς με την οικογένεια του Όλμπανυ.[96]

Σε σύντομο συμβούλιο στις 4 Φεβρουαρίου 1437 στο Περθ στην πρωτεύουσα της κομητείας του Άθολ οι συνωμότες αποφάσισαν να δολοφονήσουν τον βασιλιά που έμενε μαζί με τη σύζυγο του στο μοναστήρι των Μπλάκφριαρς.[97] Το απόγευμα της 20ης Φεβρουαρίου 1437 ο βασιλιάς και η βασίλισσα ήταν στα δωμάτια τους μακριά από τους υπηρέτες τους.[98] Ο εγγονός του Γουόλτερ Ροβέρτος που ήταν Καγκελάριος του βασιλιά επέτρεψε στους 30 συνωμότες με αρχηγούς τον Ρόμπερτ Γκράχαμ και τους αδελφούς Τσάμπερ να μπουν στα κτίρια που έμενε ο Ιάκωβος.[91][98] Ο Ιάκωβος Α΄ ειδοποιήθηκε και κρύφτηκε σε ένα αποχετευτικό κανάλι μέσα στα κτίρια αλλά στην προσπάθεια του να προστατέψει μια μπάλα του τένις οι συνωμότες τον βρήκαν και τον δολοφόνησαν.[99][100]

Εκτέλεση των δολοφόνων

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το κάστρο του Στέρλινγκ.

Οι συνωμότες δεν κατάφεραν να δολοφονήσουν και τη βασίλισσα που δραπέτευσε τραυματισμένη, ο εξάχρονος διάδοχος Ιάκωβος Β΄ ξέφυγε από τον έλεγχο του Άθολ με την απομάκρυνση του Τζων Σπενς από τη συνοδεία του.[100] Ο Σπενς δεν υπάρχει στις ιστορικές καταγραφές αλλά η ανακατανομή των εδαφών αποκαλύπτει τον ρόλο του στη δολοφονία. Δεν αναφέρεται πουθενά στη συνέχεια ότι υπήρχε αίσθημα φρίκης στους Σκωτσέζους για τους δολοφόνους, το βέβαιο είναι ότι άν οι συνωμότες είχαν δολοφονήσει και τη βασίλισσα ο Άθολ θα είχε πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες σαν κηδεμόνας του μικρού διαδόχου να έχει επιτυχία.[101] Η βασίλισσα είχε μια μικρή ομάδα οπαδών με επικεφαλής τον κόμη του Άνγκους και του Γουίλιαμ Κράιτον που εγγυήθηκαν την κηδεμονία του μικρού Ιακώβου, ο κόμης του Άθολ αντίθετα δεν είχε τη δική του ομάδα στενών οπαδών. Την πρώτη βδομάδα του Μαρτίου δεν υπήρχε νικητής ανάμεσα στις δυο πλευρές και ο επίσκοπος του Ουρμπίνο, ο απεσταλμένος του πάπα κάλεσε το βασιλικό συμβούλιο να κλείσει ειρήνη. Στα μέσα του Μαρτίου ο κόμης του Άνγκους και ο Γουίλιαμ Κράιτον αποφάσισαν να κινηθούν δυναμικά εναντίον του κόμη του Άθολ, ο κόμης συγκέντρωσε τις δυνάμεις του να αντισταθεί και η βασίλισσα κάλεσε τον λαό στις 7 Μαρτίου σε αντίσταση εναντίον των προδοτών.[102]

Η θέση του Γουόλτερ Στιούαρτ έγινε τραγική μετά τη σύλληψη του εγγονού του Ροβέρτου Στιούαρτ που ομολόγησε τον ρόλο του στη δολοφονία του βασιλιά.[103] Ο Γουόλτερ Στιούαρτ συνελήφθη από τον κόμη του Άνγκους, κρατήθηκε στο κάστρο του Εδιμβούργου, καταδικάστηκε και αποκεφαλίστηκε στις 26 Μαρτίου 1437 την επόμενη μέρα μετά την ορκωμοσία του νεαρού Ιακώβου Β΄.[104] Ο Σερ Ρόμπερτ Γκράχαμ ο αρχηγός των δολοφόνων συνελήφθη από πρώην οπαδούς του Άθολ, καταδικάστηκε σε συμβούλιο στο κάστρο του Στέρλινγκ και εκτελέστηκε λίγο μετά τις 9 Απριλίου.[105] Η βασίλισσα Ιωάννα πίεσε να αναλάβει την αντιβασιλεία αλλά το βασιλικό συμβούλιο τον Ιούνιο του 1437 αποφάσισε να γίνει αντιβασιλιάς και κηδεμόνας του νεαρού Ιακώβου Β΄ ο Άρστιμπαλντ, 5ος κόμης του Ντάγκλας.[106] Η βαλσαμωμένη καρδιά του Ιακώβου Α΄ μεταφέρθηκε σε προσκύνημα στους Αγίους Τόπους και ακολούθησε ο ενταφιασμός του στη μονή του Περθ, ο Τζορτζ Πάουελ Μσνιλ αναφέρει την πληρωμή 90 λιρών σαν κόστος για να μεταφερθούν οι Ιωαννίτες Ιππότες από τη Ρόδο στο Τσάρτερχαουζ.[107][108]

Ιστοριογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ιάκωβος Α΄ της Σκωτίας ήταν περίεργη ιστορική φυσιογνωμία, την περίοδο που ήταν ακόμα αιχμάλωτος των Άγγλων εκπαιδεύτηκε σε μεγάλο βαθμό στη μουσική, την ποίηση και τον αθλητισμό.[109] Ο Γουόλτερ Μπόοουερ, ηγούμενος του Ίντσκολμ επαινεί σε τόσο μεγάλο βαθμό τις μουσικές του ικανότητες που τον αποκαλεί "σύγχρονο Ορφέα" με άριστο χειρισμό στο τύμπανο, το φλάουτο και τη λύρα.[110] Οι αθλητικές ικανότητες του Ιακώβου σύμφωνα με τον Μπόουερ περιστράφηκαν γύρω από την πάλη, τη σφύρα και την τοξοβολία, έγραψε επίσης πολλά λογοτεχνικά έργα με πιο γνωστό το επικό ποίημα "Δε Κίνγκις Κουέρ"'. Ο Μπόουερ χαρακτήρισε τον Ιάκωβο Α΄ "ένας πύργος, ένα λιοντάρι, ένα φώς, ένα κόσμημα, ένας πυλώνας και ένας ηγέτης", "ο βασιλιάς που επανέφερε την τάξη στη Σκωτία σταματώντας κάθε μορφή ανομίας και λεηλασίας".[111] Ο Μπόουερ περιγράφει ότι ο Ιάκωβος Α΄ ήταν ικανός να μαχαιρώσει ακόμα και τον πιο στενό συγγενή του για να προκαλέσει αναταραχές στο βασιλικό συμβούλιο, ο Μπόουερ αν και ήταν μεγάλος υμνητής του βασιλιά δυσαρεστήθηκε έντονα από την εκτέλεση της οικογένειας του Όλμπανυ και από την απληστία του Ιακώβου για χρήματα και πλούτο. Ο Μπόουερ αν και δεν τονίζει τα αρνητικά χαρακτηριστικά του βασιλιά δείχνει έντονα ενοχλημένος από αυτά όπως και από την αυταρχικότητα της βασιλείας του.[4][112] Ο ιστορικός Τζον Σέρλι (γεν. το 1953) περιγράφει τα γεγονότα στο έργο του "Ο θάνατος του βασιλιά της Σκωτίας" με βάση μαρτυρίες της εποχής του, περιγράφει τον Ιάκωβο Α΄ σαν σκληρό και εκδικητικό βασιλιά με κίνητρο περισσότερο την εκδίκηση παρά την εφαρμογή του νόμου, συμφωνεί και με τις θέσεις του Μπόουερ για τους Όλμπανυ.[113] Σε έναν περίπου αιώνα οι συγγραφείς Τζον Μάικεν (1467 - 1550) και Χέκτορ Μπόες (1465 - 1536) βασισμένοι στις αφηγήσεις του Μπόουερ περιγράφουν τον Ιάκωβο Α΄ σαν κορυφαίο βασιλιά στην αρετή υπερβαίνοντας τον πατέρα τον παππού του και τον προπάππου του.[114] Τον 16ο αιώνα ο ιστορικός Τζωρτζ Μπιουκάναν και ο επίσκοπος Τζον Λέζλι (1527 - 1596) από διαφορετικά κίνητρα θεώρησαν θετική τη βασιλεία του Ιακώβου Α΄ αλλά ήταν έντονα προβληματισμένοι από τη συνεχή επιθετικότητα του βασιλιά.[114]

Στο πρώτο βιβλίο τον 20ο αιώνα για τον Ιάκωβο Α΄ οι Μπαλφουρ-Μέλβιλ αναφέρουν (1936) ότι ο βασιλιάς ήταν φύλακας του νόμου και της τάξης, η εκτέλεση της οικογένειας του Όλμπανυ δείχνει ότι "οι ένοχοι τιμωρούνταν πάντοτε σκληρά όσο ψηλά και αν βρίσκονταν, ο βασιλιάς είχε μεγάλα έσοδα από τις κομητείες του Φάιφ, του Μέντεθ και του Λέννοξ".[115] Οι Μπαλφουρ-Μέλβιλ βλέπουν τον Ιάκωβο Α΄ σαν βασιλιά - μεταρρυθμιστή με σκοπό να ισχυροποιήσει την εξουσία του βασιλιά και του κοινοβουλίου.[116] Ο ιστορικός Μίχαελ Λιντς (γεν. το 1946) αναφέρει ότι η δημοφιλία του Ιακώβου Α΄ ξεκίνησε αμέσως μετά τον θάνατο του όταν ο επίσκοπος του Ουρμπάνο τον φίλησε και τον κήρυξε μάρτυρα. Η μεγάλη αγωνία των Σκωτσέζων ιστορικών του μεσαίωνα να βρουν έναν "ισχυρό βασιλιά" δεν μειώνει σε τίποτα τις προσπάθειες του να υποτιμήσει το κοινοβούλιο ή τις συγκρούσεις του με αυτό.[117]

Ο ιστορικός Στιβ Μπόάρντμαν αναφέρει ότι ο Δαυίδ Α΄ έσπασε όλους τους περιορισμούς που δημιουργήθηκαν στη βασιλική εξουσία από την εποχή του παππού του Ροβέρτου Β΄.[118] Η Κριστίν Μζγκλάντέρι χαρακτηρίζει τις αντίθετες απόψεις σαν αποτέλεσμα "προπαγάνδας που ξέσπασε μετά τη δολοφονία του." Για όλους όσους ευτύχησαν να δουν τον βασιλιά νεκρό, ο Ιάκωβος Α΄ ήταν ένας τύραννος που προσπάθησε να υποτάξει την αριστοκρατία, έκανε κατάσχεση της περιουσίας της και "απέτυχε να αποδόσει δικαιοσύνη". Περιγράφει επίσης και την αντίθετη άποψη σύμφωνα με την οποία ο Ιάκωβος προσπάθησε να "δημιουργήσει ισχυρή κεντρική εξουσία απέναντι στους σκληρούς μεγιστάνες" και "η δολοφονία του έφερε μεγάλο χάος στη χώρα με πολλές εσωτερικές συγκρούσεις και εμφυλίους". Η Κριστίν Μζγκλάντέρι τέλος τονίζει ότι ο Ιάκωβος Α΄ Στιούαρτ έβαλε τη Σκωτία στην "Ευρωπαϊκή σφαίρα επιρροής".[100] Ο Μισέλ Μπράουν χαρακτηρίζει τον Ιάκωβο "σκληρό και επιθετικό μονάρχη" που τον ευνόησαν τα γεγονότα να δημιουργήσει μια μοναρχία σκληρής μορφής επειδή δεν υπήρχαν οι συγκρούσεις της εποχής του πατέρα του.[4] Ο Μπράουν γράφει ότι ο Ιάκωβος Α΄ ανέβηκε στην εξουσία ύστερα από 50 χρόνια στα οποία "οι βασιλιάδες συμπεριφέρθηκαν σαν μεγιστάνες και οι μεγιστάνες σαν βασιλιάδες", ο Ιάκωβος κατάφερε να καταργήσει τα μειονεκτήματα της μοναρχίας, τις προσπάθειες συνέχισε με επιτυχία ο γιος και διάδοχος του Ιάκωβος Β΄.[119] Ο Αλεξάντερ Γκράντ χαρακτηρίζει τον Ιάκωβο σαν "νομοθέτη" τονίζοντας ότι έκανε κωδικοποίηση των νόμων όλων των προηγούμενων βασιλέων της Σκωτίας, η άποψη ότι "άλλαξε τη μορφή της βασιλείας" θεωρείται υπερβολική.[120] Την εποχή του θανάτου του μόνο η οικογένεια των Ντάγκλας και οι μεγάλοι μεγιστάνες είδαν την ελάττωση της εξουσίας τους, αυτό μπορεί να χαρακτηριστεί σαν το μεγαλύτερο κατόρθωμα του Ιακώβου Α΄.[121]

Οικογένεια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Με τη σύζυγό του Ιωάννα Μπωφόρ, κόρη του Ιωάννη 1ου κόμη του Σόμερσετ, απέκτησε τέκνα:

Πρόγονοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πρόγονοι του Ιακώβου Α΄ της Σκωτίας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ΓΟυόλτερ Στιούαρτ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Ροβέρτος Β΄ της Σκωτίας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Μάρτζορι Μπρους
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Ροβέρτος Γ΄ της Σκωτίας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
σερ Άνταμ Μουρ, 1ος του Ρόβαλαν
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Ελισάβετ Μουρ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Τζάνετ Μουρ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Ιάκωβος Α΄ της Σκωτίας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Τζον Ντράμοντ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Αναμπέλα Ντράμοντ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Μαίρυ Μόντιφεξ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

Λογοτεχνία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μικρογραφία με παράσταση του Ιακώβου Α΄ και της συζύγου του Ιωάννας Μπωφόρ.

Ο Ιάκωβος Α΄ εμφανίζεται σε πολλά έργα, μυθιστορήματα και ιστορίες ανάμεσα στα οποία ήταν :[122]

  • "Το κλούβιο λιοντάρι" (1870) της Σάρλοτ Μάρι Γιόνγκ (1823 - 1901). Το μυθιστόρημα περιγράφει την αιχμαλωσία του Ιακώβου Α΄ από τους Άγγλους, τα γεγονότα την περίοδο 1421 - 1422 και τη φιλική σχέση του Ιακώβου με τον Ερρίκο Ε΄ της Αγγλίας. Η Κατερίνα των Βαλουά και ο Ρίτσαρντ Ουιτινγκτον ήταν οι βασικοί από τους δευτερεύοντες χαρακτήρες.[122]
  • "Μια βασιλική τραγωδία" (1905) του Ουίν Μέι. Το μυθιστόρημα περιγράφει τα γεγονότα την περίοδο 1436 - 1437 που οδήγησαν στη δολοφονία του Ιακώβου Α΄, η Αικατερίνη Ντάγκλας βρισκόταν ανάμεσα στις πρωταγωνίστριες.[122]
  • "Το λιοντάρι λύθηκε" (1967) του Νάιτζελ Τράντερ (1909 - 2000). Το μυθιστόρημα καλύπτει τα γεγονότα την περίοδο της βασιλείας του Ιακώβου Α΄ από το 1405 μέχρι τη δολοφονία του (1437).[123]
  • "Ένα βασιλικό ποίημα" (1819) του Ουάσινγκτον Ίρβινγκ (1783 - 1859). Ο συγγραφέας υμνεί τη μεγαλοπρέπεια του Δαυίδ Α΄ στο κάστρο του Ουίνδσορ και παρουσιάζει τα δυο γνωστά μεγάλα ποιήματα "Δε Κίνγκις Κουαίρ" και "Πράσινη Σκωτσέζικη εκκλησία του Χριστού".[124]
  • "Ιάκωβος Α΄ : Το κλειδί θα κρατήσει την κλειδαριά" (2014) της Ρόνα Μανρό (γεν. 1959). Μια συμπαραγωγή του Εθνικού Θεάτρου της Σκωτίας, του Εθνικού Θεάτρου της Μεγάλης Βρετανίας και του Διεθνούς Φεστιβάλ του Εδιμβούργου, οι τρεις Ιάκωβοι (Ιάκωβος Α΄, Ιάκωβος Β΄ και Ιάκωβος Γ΄ είναι τρία ξεχωριστά έργα. Το κάθε έργο παρουσιάζει τη Σκωτία μέσα στον χρόνο μετά την απελευθέρωση του Ιακώβου Α΄, τον γάμο του με την Ιωάννα και τις διαμάχες με τις ευγενείς οικογένειες για να εδραιώσει την εξουσία του στη Σκωτία.

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Alison Weir, Britain's Royal Families: The Complete Genealogy, Λονδίνο: Vintage books (2009), ISBN 9780099539735
  2. ↑ Michael Brown, James I, East Linton, Scotland: Tuckwell Press (1994), ISBN 1-86232-105-1
  3. ↑ Brown, James I, p. 9
  4. ↑ 4,00 4,01 4,02 4,03 4,04 4,05 4,06 4,07 4,08 4,09 Brown M. H., James I, ODNB
  5. ↑ Boardman, David Stewart, Duke of Rothesay ODNB
  6. ↑ Brown, James I, p. 13
  7. ↑ Boardman,Early Stewart Kings, pp. 239–246
  8. ↑ 8,0 8,1 Boardman, Early Stewart Kings, pp. 246–7
  9. ↑ Boardman,Early Stewart Kings, p. 260
  10. ↑ Brown, James I, pp. 13–4
  11. ↑ Brown, James I, pp. 14–6
  12. ↑ Boardman,Early Stewart Kings, pp. 291, 293
  13. ↑ Boardman,Early Stewart Kings, pp. 293–4
  14. ↑ Brown, James I, p. 16
  15. ↑ Boardman,Early Stewart Kings, p. 296
  16. ↑ Woodger, FENN, Hugh atte (d.1409), of Great Yarmouth, Norfolk
  17. ↑ Penman, Kings and Queens of Scotland, p. 134
  18. ↑ Boardman,Early Stewart Kings, p. 297
  19. ↑ Boardman,Early Stewart Kings, pp. 278, 312
  20. ↑ 20,0 20,1 Brown, James I, p. 18
  21. ↑ 21,0 21,1 Brown,James I, p. 20
  22. ↑ 22,0 22,1 Brown, James I, pp. 18–9
  23. ↑ 23,0 23,1 23,2 Stevenson, Chivalry and knighthood in Scotland, 1424–1513 p. 170
  24. ↑ Brown, James I, p. 23
  25. ↑ Wylie and Waugh, Reign of Henry the Fifth, pp. 326–7
  26. ↑ Brown, James I, p. 26
  27. ↑ Brown, James I, pp. 26–7
  28. ↑ Brown, James I, p. 27
  29. ↑ Brown, James I, pp. 27–8
  30. ↑ Brown, James I, pp. 24–5
  31. ↑ Fawcett & Oram, Melrose Abbey, p. 50
  32. ↑ MacQuarrie, Kingship and Nation, p. 215
  33. ↑ Lynch, Scotland: A New History, pp. 143, 145
  34. ↑ Grant, Independence and Nationhood, p.–185
  35. ↑ Stevenson, Chivalry and knighthood in Scotland, 1424–1513 pp. 171–2
  36. ↑ Brown, James I, p. 48
  37. ↑ 37,0 37,1 37,2 Brown M. H., Murdoch Stewart, ODNB
  38. ↑ Brown, James I, p. 47
  39. ↑ Lynch, Scotland: A New History, p. 144
  40. ↑ Brown M. H., John Stewart, ODNB
  41. ↑ Brown, James I, p. 52
  42. ↑ Brown, James I, p. 53
  43. ↑ McGladdery, James II, p. 6
  44. ↑ Brown, James I, p. 63
  45. ↑ Brown, James I, pp. 65–6
  46. ↑ MacQuarrie, Kingship and Nation, p. 215–6
  47. ↑ Grant, Independence and Nationhood, p. 189
  48. ↑ MacQuarrie, Kingship and Nation, p. 216
  49. ↑ Lynch,Scotland: A New History, p. 145
  50. ↑ Grant,Independence and Nationhood, p. 188
  51. ↑ Brown, James I, pp. 114–5
  52. ↑ Historic Scotland, Investigating Linlithgow Palace
  53. ↑ Grant, Independence and Nationhood, p. 94
  54. ↑ Brown, James I, pp. 116–7
  55. ↑ Brown, James I, pp. 117–8
  56. ↑ Watt, Medieval Church Councils, p. 152
  57. ↑ Watt, Medieval Church Councils, p. 151
  58. ↑ Watt, Medieval Church Councils, pp. 151–3
  59. ↑ Watt, Medieval Church Councils, pp. 153–4
  60. ↑ Watt, Medieval Church Councils, pp. 154–5
  61. ↑ Watt, Medieval Church Councils, pp. 155–6
  62. ↑ Brown, James I, p. 118
  63. ↑ Watt, Medieval Church Councils, p. 156
  64. ↑ Brown, James I, pp. 95–6
  65. ↑ Brown, James I, p.–96
  66. ↑ Brown, James I, pp. 96–7
  67. ↑ Brown, James I, p. 100
  68. ↑ Brown, James I, pp. 100–1
  69. ↑ Brown, James I, p. 101
  70. ↑ Brown, James I, pp. 101–2
  71. ↑ Brown, James I, pp. 102–3
  72. ↑ Brown, James I, p. 103
  73. ↑ Brown,James I, p. 104
  74. ↑ Brown, James I, pp. 138–9
  75. ↑ 75,0 75,1 Brown, James I, p. 139
  76. ↑ Brown, James I, pp. 133–4
  77. ↑ Brown, James I, pp. 139–40
  78. ↑ Brown, James I, pp.109–10
  79. ↑ Brown, James I, pp.110–1
  80. ↑ Grant, Independence and Nationhood, p.48
  81. ↑ Grant, Independence and Nationhood, p.49
  82. ↑ Brown,James I, p.162
  83. ↑ Brown, James I, pp.164–5
  84. ↑ Grant,Independence and Nationhood, p.50
  85. ↑ Boardman, Stewart, David, first earl of Strathearn and first earl of Caithness, ODNB
  86. ↑ 86,0 86,1 86,2 Brown, Walter Stewart, earl of Atholl, ODNB
  87. ↑ Brown, Atholl and the Death of James I, pp. 27–8
  88. ↑ Brown, Atholl and the Death of James I, p. 28
  89. ↑ 89,0 89,1 Brown, Atholl and the Death of James I, pp. 29–31
  90. ↑ Brown, James I, p. 174
  91. ↑ 91,0 91,1 MacQuarrie, Kingship and Nation, p. 219
  92. ↑ McGladdery, The Kings & Queens of Scotland: James I, p. 140
  93. ↑ Brown, James I, p. 182
  94. ↑ Brown, Atholl and the Death of James I, p. 31
  95. ↑ Brown, Atholl and the Death of James I, pp. 31–7
  96. ↑ Brown, Atholl and the Death of James I, p. 35
  97. ↑ Brown, Atholl and the Death of James I, pp. 34–8
  98. ↑ 98,0 98,1 McGladdery, The Kings & Queens of Scotland: James I, pp. 140, 143
  99. ↑ Roger Morgan, The silver ball of rattray: a note on an early form of tennis, The International Journal of the History of Sport, Vol. 8, Iss. 3, 1991
  100. ↑ 100,0 100,1 100,2 McGladdery, The Kings & Queens of Scotland: James I, p. 143
  101. ↑ Brown, Atholl and the death of James I, pp. 41–4
  102. ↑ Brown, James I, pp. 196–7
  103. ↑ Brown, Atholl and the death of James I, p. 43
  104. ↑ Brown, James I, pp. 197–8
  105. ↑ Brown, James I, p. 198
  106. ↑ Brown, James I, p. 199
  107. ↑ Cowan, The Ancient Capital of Scotland, pp. 304–5
  108. ↑ https://archive.org/stream/rotuliscaccariir05grea#page/178/mode/2up/search/Domus+Vallis+Virtutis
  109. ↑ Lynch, Scotland, A new History, p. 144
  110. ↑ Brown, James I, p. 2
  111. ↑ Brown, James I, pp. 2–3
  112. ↑ Brown, James I, pp. 2–4
  113. ↑ Brown, James I, p. 73
  114. ↑ 114,0 114,1 Brown, James I, p. 6
  115. ↑ Donaldson, Scottish Kings, p. 70
  116. ↑ Brown, James I, p. xii
  117. ↑ Lynch, Scotland: A New History, p. 146
  118. ↑ Boardman, Kingship, Oxford Companion to Scottish History (Online Ed.)
  119. ↑ Brown, James I, pp. 207–8
  120. ↑ Grant, Independence and Nationhood, pp. 189–190
  121. ↑ Grant, Independence and Nationhood, p. 191
  122. ↑ 122,0 122,1 122,2 Nield (1968), p. 51-52
  123. ↑ http://cunninghamh.tripod.com/books/tobytimeline04
  124. ↑ http://pinkmonkey.com/dl/library1/irvng013.pdf

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Barrow, G. W. S. (2003), The Kingdom of the Scots, Edinburgh: Edinburgh University Press.
  • Barrow, G. W. S. (2004), Stewart family (per. c.1110–c.1350), Oxford Dictionary of National Biography (online ed.), Oxford University Press.
  • Boardman, Stephen (2007), The Early Stewart Kings: Robert II and Robert III, 1371–1406, The Stewart Dynasty in Scotland Series, Edinburgh: John Donald, an imprint of Birlinn Ltd.
  • Boardman, S. I. (2004), Stewart, David, duke of Rothesay (1378–1402), Oxford Dictionary of National Biography (online ed.), Oxford University Press.
  • Boardman, S. I. (2004), Stewart, David, first earl of Strathearn and first earl of Caithness (b. in or after1357?, d. 1386?, Oxford Dictionary of National Biography (online ed.), Oxford University Press.
  • Broun, Dauvit; Reid, Norman H; Boardman, Steve; Lynch, Michael; Wormald, Jenny (2007), "Kingship", in Lynch, Michael, > The Oxford Companion to Scottish History (Oxford Reference Online ed.), Oxford: Oxford University Press
  • Brown, Michael (1994), James I, East Linton, Scotland: Tuckwell Press.
  • Brown, M. H. (2004), James I, Oxford Dictionary of National Biography (online ed.), Oxford University Press.
  • Brown, M. H. (2004), Stewart, John, third earl of Buchan (c.1380–1424), Oxford Dictionary of National Biography (online ed.), Oxford University Press.
  • Brown, M. H. (2004), Stewart, Murdoch, second duke of Albany (c.1362–1425), Oxford Dictionary of National Biography (online ed.), Oxford University Press.
  • Brown, M. H., "'I have thus slain a tyrant' – The Dethe of the Kynge of Scotis and the right to resist in early fifteenth-century Scotland", Innes Review, Glasgow: J.S. Burns & Sons, 47 (SPRING 1996): 24–44.
  • Brown, Michael H. (1992), "'That Old Serpent and Ancient of Evil Days': Walter, Earl of Atholl and the Death of James I", The Scottish Historical Review, Edinburgh: Edinburgh University Press, 71 (No. 191/192. Parts 1 & 2 Apr – Oct. 1992): 23–45.
  • Cowan, Samual (1904), The Ancient Caspital of Scotland, London: Simpkin, Marshall, Hamilton, Kent & Co
  • David, Charles Wendell (1920), Robert Curthose, Duke of Normandy, London: Humphery Milford
  • Fawcett, Richard & Oram, Richard (2004), Melrose Abbey, Stroud, Gloucestershire: Tempus Publishing Ltd.
  • Grant, Alexander (2001), Independence and Nationhood, Scotland 1306–1469, Edinburgh: Edinburgh University Press.
  • Lynch, Michael (1992), Scotland: A New History, London: Pimlico.
  • McGladdery, Christine (2001), "The House of Stewart, 1371–1625", in Oram, Richard, The Kings & Queens of Scotland, Stroud, Gloustershire: Tempus Publishing Ltd.
  • McGladdery, Christine (1990), James II, Edinburgh: John Donald Publishers Ltd.
  • MacQuarrie, Alan (2004), Medieval Scotland: Kingship and Nation, Gloucestershire, England: Sutton Publishing Limited.
  • Munro, R. W.; Munro, Jean (2004), MacDonald family (per. c.1300–c.1500):Earls of Ross, Oxford Dictionary of National Biography (online ed.), Oxford University Press, retrieved 6 September 2010
  • Nield, Jonathan (1968), A Guide to the Best Historical Novels and Tales, Ayer Publishing.
  • Penman, Michael (2001), "Robert III in The House of Stewart, 1371–1625", in Oram, Richard, The Kings & Queens of Scotland, Stroud, Gloustershire: Tempus Publishing Ltd.
  • Rigby, S.H. (2003), A Companion to Britain in the Later Middle Ages, Oxford, United Kingdom: Blackwell Publishers Limited.
  • Round, J. Horace (1901), Studies in Peerage and Family History, Westminster, London: Archibald Constable & Co Ltd
  • Stevenson, Katie (2006), 'Chivalry and knighthood in Scotland, 1424–1513, Woodbridge: The Boydell Press.
  • Watt, D. E. R. (2000), Medieval Church Councils in Scotland, Edinburgh: T&T Clark Ltd.
  • Weir, Alison (2008), Britain's Royal Families, London: Vintage.
  • Woodger, L. S. "Woodger, FENN, Hugh atte (d.1409), of Great Yarmouth, Norf.". The History of Parliament. Institute of Historical Research. Retrieved 3 March 2017.
  • Wylie, James Hamilton; Waugh, William Templeton (1914), The Reign of Henry the Fifth, The University Press.
  • Educational pamphlet, Investigating Linlithgow Palace (PDF), Historic Scotland, retrieved 7 September 2010
Ιάκωβος Α΄ της Σκωτίας
Γέννηση: 25 Ιουλίου 1394 Θάνατος: 21 Φεβρουαρίου 1437
Βασιλικοί τίτλοι
Προκάτοχος
Ροβέρτος Γ΄ της Σκωτίας 		Βασιλιάς της Σκωτίας

1406 - 1437 		Διάδοχος
Ιάκωβος Β΄ της Σκωτίας
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ιάκωβος_Α΄_της_Σκωτίας&oldid=10674331"