Ιστορία της Βραζιλίας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
χάρτης της Βραζιλίας του 1886. Απεικονίζει ποτάμια, οροσειρές και γενικά τοπογραφικά χαρακτηριστικά.

Η καταγεγραμμένη ιστορία της Βραζιλίας ξεκινά με την άφιξη των Πορτογάλων το 1500. Στα εδάφη της χώρας που ονομάστηκε Βραζιλία ζούσαν αυτόχθονες πληθυσμοί για τουλάχιστον 11.000 χρόνια πριν την έλευση των εξερευνητών από την Πορτογαλία και υποστηρίζεται ότι προήρθαν από την περιοχή της Σιβηρίας, έχοντας περάσει μέσω της Βερίγγειας γέφυρας. Ένα τμήμα αυτών των πληθυσμών εγκαταστάθηκε στην λεκάνη του Αμαζονίου ποταμού,[1] όπου ανέπτυξε πολιτισμό, με πιο γνωστό αυτόν του νησιού Μαραζό.

Η ανακάλυψη της χώρας από τους Ευρωπαίους έγινε τον Απρίλιο του 1500, όταν πορτογαλική αποστολή υπό τον Πέδρο Άλβαρες Καμπράλ με αρχικό προορισμό την ανεύρεση δυτικού δρόμου για τις Ινδίες, έφτασε σε αυτό το κομμάτι της νότιας Αμερικής πιστεύοντας ότι επρόκειτο για νησί. Στις 21 Απριλίου του 1500 ανακαλύφθηκε ένα βουνό που ονομάστηκε Μόντε Πασκοάλ και στις 22 Απριλίου ο Καμπράλ αποβιβάστηκε στις ακτές.

Από τον 16ο έως τις αρχές του 19ου αιώνα, η Βραζιλία δημιουργήθηκε και επεκτάθηκε ως αποικία, βασίλειο και αναπόσπαστο μέρος της Πορτογαλικής Αυτοκρατορίας. Η Βραζιλία ονομάστηκε για λίγο «Γη του Τιμίου Σταυρού» από Πορτογάλους εξερευνητές και σταυροφόρους προτού ονομαστεί «Γη της Βραζιλίας» από τους Βραζιλιάνο-Πορτογάλους αποίκους και εμπόρους, που ασχολούνταν με το εμπόριο ξυλείας του εθνικού δέντρου της Βραζιλίας, που ονομάζεται ξύλο Μπραζίλ (Paubrasilia echinata). Η χώρα επεκτάθηκε νότια κατά μήκος της ακτής και δυτικά κατά μήκος του Αμαζονίου και άλλων ποταμών της ενδοχώρας από τις αρχικές 15 αποικίες, που ιδρύθηκαν στη βορειοανατολική ακτή του Ατλαντικού ανατολικά της Αλεξανδρινής γραμμής του 1494, που χώριζε την πορτογαλική επικράτεια στα ανατολικά από την ισπανική επικράτεια στα δυτικά. [2] Τα σύνορα της χώρας οριστικοποιήθηκαν μόλις στις αρχές του 20ου αιώνα - με το μεγαλύτερο μέρος της επέκτασης να σημειώνεται πριν από την ανεξαρτησία, με αποτέλεσμα τη μεγαλύτερη συνεχόμενη περιοχή στην Αμερική.

Στις 7 Σεπτεμβρίου 1822, η Πορτογαλική Μοναρχία κήρυξε την ανεξαρτησία της Βραζιλίας από την Πορτογαλία και έτσι το Βασίλειο της Βραζιλίας έγινε η Αυτοκρατορία της Βραζιλίας. Η χώρα έγινε προεδρική δημοκρατία το 1889 μετά από ένα στρατιωτικό πραξικόπημα. Μια αυταρχική στρατιωτική χούντα ήρθε στην εξουσία το 1964 και κυβέρνησε μέχρι το 1985. Μετά έγινε αποκατάσταση της πολιτικής διακυβέρνησης και της δημοκρατίας. Η Βραζιλία είναι πλέον μια ομοσπονδιακή δημοκρατία. [3]

Λόγω του πλούσιου πολιτισμού και της ιστορίας της, η χώρα κατέχει τη δέκατη τρίτη θέση στον κόσμο ως προς τον αριθμό των Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.[4] Η Βραζιλία είναι ιδρυτικό μέλος της Κοινότητας Χωρών της Πορτογαλικής Γλώσσας, της Mercosul, των Ηνωμένων Εθνών, των G20, των BRICS, του Οργανισμού Ιβηροαμερικανικών Κρατών και του Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών.

Ιστορία των αυτοχθόνων πληθυσμών[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ζωγραφική σπηλαίων στο εθνικό πάρκο Σέρρα ντα Καπιβάρα. Αυτή η περιοχή έχει τη μεγαλύτερη συγκέντρωση προϊστορικών τοποθεσιών στην Αμερική. [5]

Μερικά από τα πρώτα ανθρώπινα υπολείμματα, που βρέθηκαν στην Αμερική, η Γυναίκα Λουζία, βρέθηκαν στην περιοχή Πέδρο Λεοπόλντο, Μίνας Ζεράις και παρέχουν στοιχεία για την ανθρώπινη κατοίκηση, που χρονολογείται τουλάχιστον 11.000 χρόνια πίσω. [6]

Όταν οι Πορτογάλοι εξερευνητές έφτασαν στη Βραζιλία, η περιοχή κατοικούνταν από εκατοντάδες διαφορετικούς τύπους φυλών Ζικουάμπου, «η πιο παλιά χρονολογείται τουλάχιστον 10.000 χρόνια στα υψίπεδα του Μίνας Ζεράις». [6] Η χρονολόγηση της καταγωγής των πρώτων κατοίκων, που οι Πορτογάλοι ονόμαζαν «Ινδιάνους» (índios) εξακολουθεί να αποτελεί αντικείμενο διαμάχης μεταξύ των αρχαιολόγων. Η παλαιότερη κεραμική, που βρέθηκε ποτέ στο δυτικό ημισφαίριο, με ραδιενεργό άνθρακα 8.000 ετών, ανασκάφηκε στη λεκάνη του Αμαζονίου της Βραζιλίας, κοντά στο Σανταρέμ, παρέχοντας στοιχεία που ανατρέπουν την υπόθεση ότι η περιοχή του τροπικού δάσους ήταν πολύ φτωχή σε πόρους, για να υποστηρίξει έναν σύνθετο προϊστορικό πολιτισμό» [7] Η τρέχουσα πιο ευρέως αποδεκτή άποψη ανθρωπολόγων, γλωσσολόγων και γενετιστών είναι ότι οι πρώιμες φυλές ήταν μέρος του πρώτου κύματος κυνηγών μεταναστών, που ήρθαν στην Αμερική από την Ασία, είτε μέσω ξηράς, μέσω του Βερίγγειου Στενού, είτε μέσω παράκτιων θαλάσσιων διαδρομών κατά μήκος του Ειρηνικού ωκεανού ή και τα δύο.

Οι Άνδεις και οι οροσειρές της βόρειας Νότιας Αμερικής δημιούργησαν ένα αρκετά έντονο πολιτιστικό όριο μεταξύ των εγκατεστημένων αγροτικών πολιτισμών της δυτικής ακτής και των ημινομαδικών φυλών της ανατολής, που ποτέ δεν ανέπτυξαν γραπτά κείμενα ή μόνιμη μνημειακή αρχιτεκτονική. Για το λόγο αυτό, πολύ λίγα είναι γνωστά για την ιστορία της Βραζιλίας πριν από το 1500. Τα αρχαιολογικά κατάλοιπα (κυρίως κεραμική) υποδηλώνουν ένα περίπλοκο πρότυπο περιφερειακών πολιτιστικών εξελίξεων, εσωτερικών μεταναστεύσεων και περιστασιακών μεγάλων κρατικών ομοσπονδιών.

Την εποχή της ευρωπαϊκής ανακάλυψης, το έδαφος της σημερινής Βραζιλίας είχε έως και 2.000 φυλές. Οι αυτόχθονες πληθυσμοί ήταν παραδοσιακά ως επί το πλείστο ημινομαδικές φυλές, που επιβίωναν με το κυνήγι, το ψάρεμα και τη γεωργία. Επίσης, καλλιεργούσαν μανιόκα και γλυκοπατάτες σε περιοχές, που είχαν εκχερσώσει με φωτιά.[8] Όταν οι Πορτογάλοι έφτασαν το 1500, οι ιθαγενείς ζούσαν κυρίως στις ακτές και στις όχθες μεγάλων ποταμών.

Ο πόλεμος των φυλών, ο κανιβαλισμός και η αναζήτηση του ξύλου Μπαζίλ για την πολύτιμη κόκκινη βαφή του έπεισαν τους Πορτογάλους ότι έπρεπε να εκχριστιανίσουν τους ιθαγενείς. Όμως οι Πορτογάλοι, όπως και οι Ισπανοί στις νοτιοαμερικανικές κτήσεις τους, είχαν φέρει μαζί τους ασθένειες, έναντι των οποίων πολλοί ιθαγενείς ήταν αβοήθητοι λόγω έλλειψης ανοσίας. Η ιλαρά, η ευλογιά, η φυματίωση, η γονόρροια και η γρίπη σκότωσαν δεκάδες χιλιάδες ιθαγενείς. Οι ασθένειες εξαπλώθηκαν γρήγορα κατά μήκος των εμπορικών οδών και ολόκληρες φυλές πιθανότατα εξοντώθηκαν χωρίς να έρθουν ποτέ σε άμεση επαφή με τους Ευρωπαίους.

Ο πορτογαλικός αποικισμός προκάλεσε την εξαφάνιση διάφορων αυτόχθονων φυλών και τη δραματική μείωση κάποιων φυλών. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μειωθεί ο αριθμός τους από μερικά εκατομμύρια τον 16ο αιώνα σε 245.000 περίπου το 1979.[8]

Πολιτισμός της Μαραζοάρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο πολιτισμός της Μαραζοάρα
  • Ταφική λάρνακα
    Ταφική λάρνακα
  • Μπολ μαραζοάρα
    Μπολ μαραζοάρα
  • Πιάτο Μαραζοάρα
    Πιάτο Μαραζοάρα
  • Ταφικό δοχείο
    Ταφικό δοχείο

Ο πολιτισμός της Μαραζοάρα άκμασε στο νησί Μαραζό στις εκβολές του ποταμού Αμαζονίου. [9] Οι αρχαιολόγοι έχουν βρει εκλεπτυσμένα αγγεία στις ανασκαφές τους στο νησί. Αυτά τα κομμάτια είναι μεγάλα, και περίτεχνα ζωγραφισμένα και εγχάρακτα με παραστάσεις φυτών και ζώων. Αυτά παρείχαν τα πρώτα στοιχεία ότι υπήρχε μια πολύπλοκη κοινωνία στο Μαραζό. Τα στοιχεία της οικοδόμησης των τύμβων υποδηλώνουν περαιτέρω ότι σε αυτό το νησί αναπτύχθηκαν καλοκατοικημένοι, περίπλοκοι και εξελιγμένοι οικισμοί, καθώς μόνο τέτοιοι οικισμοί θεωρούνταν ικανοί για τέτοια εκτεταμένα έργα όπως μεγάλες χωματουργικές εργασίες. [10]

Η έκταση, το επίπεδο πολυπλοκότητας και οι αλληλεπιδράσεις των πόρων του πολιτισμού της Μαραζοάρα έχουν αμφισβητηθεί. Δουλεύοντας τη δεκαετία του 1950 σε μερικές από τις πρώτες έρευνές της, η Αμερικανίδα Μπέτυ Μέγκερς πρότεινε ότι η κοινωνία μετανάστευσε από τις Άνδεις και εγκαταστάθηκε στο νησί. Πολλοί ερευνητές πίστευαν ότι οι Άνδεις κατοικούνταν από Παλαιοϊνδούς μετανάστες από τη Βόρεια Αμερική, που σταδιακά μετακινήθηκαν νότια αφού ήταν κυνηγοί στις πεδιάδες.

Στη δεκαετία του 1980, μια άλλη Αμερικανίδα αρχαιολόγος, η Άννα Κουρτένιους Ρούσβελτ, ηγήθηκε των ανασκαφών και των γεωφυσικών ερευνών του λόφου Teso dos Bichos. Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η κοινωνία, που κατασκεύασε τους τύμβους προέρχεται από το ίδιο το νησί. [11]

Η προκολομβιανή κουλτούρα του Μαραζό μπορεί να ανέπτυξε κοινωνική διαστρωμάτωση και να υποστήριζε έναν πληθυσμό έως και 100.000 ανθρώπων. [9] Οι ιθαγενείς της Αμερικής του τροπικού δάσους του Αμαζονίου μπορεί να χρησιμοποίησαν τη μέθοδο ανάπτυξης και εργασίας τους στην Terra preta, για να κάνουν τη γη κατάλληλη για τη μεγάλης κλίμακας γεωργία, που ήταν αναγκαία για την υποστήριξη μεγάλων πληθυσμών και περίπλοκων κοινωνικών σχηματισμών. [9]

Ιστορία του αποικισμού[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το παπικό διάταγμα inter caetera είχε μοιράσει τον Νέο Κόσμο μεταξύ της Ισπανίας και της Πορτογαλίας το 1493, και η Συνθήκη της Τορδεσίγιας επέτεινε αυτόν τον διαχωρισμό μετακινώντας τη διαχωριστική γραμμή προς τα δυτικά. [12]   Υπάρχουν πολλές θεωρίες σχετικά με το ποιος ήταν ο πρώτος Ευρωπαίος, που πάτησε το πόδι του στη γη που τώρα ονομάζεται Βραζιλία. Εκτός από την ευρέως αποδεκτή άποψη της ανακάλυψης του Καμπράλ, μερικοί λένε ότι ήταν ο Ντουάρτε Πατσέκο Περέιρα μεταξύ Νοεμβρίου και Δεκεμβρίου 1498 και κάποιοι άλλοι λένε ότι ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά από τον Βισέντε Γιάνιες Πινσόν, έναν Ισπανό πλοηγό, που είχε συνοδεύσει τον Κολόμβο στο πρώτο του ταξίδι της ανακάλυψης της Αμερικής, αφού υποτίθεται ότι έφτασε στη σημερινή περιοχή του Περναμπούκο στις 26 Ιανουαρίου 1500, αλλά δεν μπόρεσε να διεκδικήσει τη γη λόγω της Συνθήκης του Τορδεσίγιας. [13] Τον Απρίλιο του 1500, η Βραζιλία διεκδικήθηκε από την Πορτογαλία με την άφιξη του πορτογαλικού στόλου, που διοικούσε ο Πέδρο Άλβαρες Καμπράλ. Οι Πορτογάλοι συνάντησαν ιθαγενείς, που χρησιμοποιούσαν πέτρες χωρισμένους σε πολλές φυλές, πολλοί από τους οποίους μοιράζονταν την ίδια γλωσσική οικογένεια Τούπι-Γκουαρανί και πολέμησαν μεταξύ τους. [14] Τα πρώτα ονόματα για τη χώρα περιλάμβαναν Santa Cruz (Τίμιος Σταυρός) και Terra dos Papagaios (Γη των Παπαγάλων). [12] Μετά την ευρωπαϊκή άφιξη, η κύρια εξαγωγή από τη χώρα ήταν ένα είδος δέντρου, που οι έμποροι και οι άποικοι ονόμασαν pau-Brasil (στα Λατινικά σημαίνει το ξύλο κόκκινο σαν χόβολη) ή ξύλο Μπραζίλ. Αυτό είναι ένα μεγάλο δέντρο (Caesalpinia echinata) του οποίου ο κορμός αποδίδει μια πολύτιμη κόκκινη βαφή, και το οποίο σχεδόν εξαφανίστηκε ως αποτέλεσμα της υπερεκμετάλλευσης.

Μέχρι το 1529 η Πορτογαλία είχε μικρό ενδιαφέρον να εγκατασταθεί στη Βραζιλία, κυρίως λόγω της επικέντρωσής της στα υψηλά κέρδη, που αποκτούσε μέσω του εμπορίου της με την Ινδία, την Κίνα και τις Ανατολικές Ινδίες. Αυτή η έλλειψη ενδιαφέροντος επέτρεψε σε εμπόρους, πειρατές και ιδιώτες πολλών χωρών να εκμεταλλεύονται λαθραία το κερδοφόρο ξύλο Μπραζίλ σε εδάφη, που διεκδικούσε η Πορτογαλία, με τη Γαλλία να ιδρύει τη βραχύβια αποικία της Γαλλικής Ανταρκτικής το 1555. Σε απάντηση, το πορτογαλικό στέμμα επινόησε ένα σύστημα για την αποτελεσματική διευθέτηση της Βραζιλίας. Μέσω του κληρονομικού συστήματος των καπετάνιων της Βραζιλίας, η Βραζιλία χωρίστηκε σε λωρίδες γης, που παραχωρήθηκαν δωρεάν σε Πορτογάλους ευγενείς, οι οποίοι με τη σειρά τους ήταν υπεύθυνοι για την κατοχή και τη διοίκηση της γης και λογοδοτούσαν στον Βασιλιά. Το σύστημα αντικαταστάθηκε αργότερα από μια διακυβέρνηση δύο κρατών το 1572, όπου η χώρα χωρίστηκε στη Βόρεια Κυβέρνηση με έδρα το Σαλβαδόρ και στη Νότια Κυβέρνηση με έδρα το Ρίο ντε Τζανέιρο. [12]

Οι Πορτογάλοι-Βραζιλιάνοι άποικοι εισήγαγαν και διέδωσαν στοιχεία του πολιτισμού του παλαιού κόσμου όπως το ρύζι, ο καφές, η ζάχαρη, οι αγελάδες, το κοτόπουλο, οι χοίροι, το ψωμί (σιτάρι), το κρασί, τα πορτοκάλια, τα άλογα, η λιθοδομή, η μεταλλουργία και οι κιθάρες (και άλλα). [15] [16] [17] [18] [19] [20] [21] [22] [23] [24] [25] [26] Οι Πορτογάλοι παντρεύονταν συχνά τους ντόπιους αυτόχθονες και αφρικανικούς πληθυσμούς - επομένως, όταν αναφέρεται κανείς σε Πορτογάλους-Βραζιλιάνους αποίκους δεν αναφέρεται σε ένα συγκεκριμένο χρώμα δέρματος (όπως θα συνδέατε με το αγγλόφωνο μοντέλο της αποικιοκρατίας). Επίσης, πολλοί Πορτογάλοι άποικοι, που αναχώρησαν από την Ευρώπη είχαν ήδη πολλές διαφορετικές καταβολές και υπόβαθρα, που προέκυψαν από την ιστορία της Πορτογαλίας στην Ιβηρική Χερσόνησο και την εξερεύνηση της αφρικανικής ακτής, που ξεκίνησε το 1415, και έτσι το θέμα δεν πρέπει να γίνει κατανοητό από την οπτική γωνία της Αγγλόφωνης αποικιοκρατίας, όπου ο άκαμπτος φυλετικός διαχωρισμός ήταν ο κανόνας. [27] [28] Παραδείγματα αξιόλογων Πορτογάλων (Πορτογάλων/Βραζιλιάνων), που ηγήθηκαν των μαχών κατά της ολλανδικής εισβολής είναι οι εξής: Φρανσίσκο Μπαρρέτο ντε Μενέσες, Αντόνιο Φιλίπε Καμαράο, Ενρίκε Ντίας και Αντρέ Βιδάλ ντε Νεγκρέιρος. Η Πρώτη Μάχη του Γκουαραράπες το 1648 σηματοδοτεί την έναρξη του βραζιλιάνικου στρατού και γιορτάζεται σήμερα ως τέτοια. [29]

Ιβηρική Ένωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1578, ο νεαρός βασιλιάς Σεβαστιανός, βασιλιάς της Πορτογαλίας εξαφανίστηκε σε μια σταυροφορία στο Μαρόκο, κατά τη διάρκεια της μάχης του Alcácer Quibir. Ο βασιλιάς είχε μπει στον πόλεμο χωρίς πολλή συμμαχική υποστήριξη ή τους απαραίτητους πόρους, για να πολεμήσει σωστά. Με την εξαφάνισή του, και επειδή δεν είχε άμεσους κληρονόμους, ο Φίλιππος Β' της Ισπανίας, που ήταν θείος του (και του οποίου παππούς ήταν ο Πορτογάλος βασιλιάς Μανουήλ Α' της Πορτογαλίας), ήταν ο μόνος διάδοχος και πήρε την πορτογαλική διοίκηση στα χέρια το 1580, αυτό που ονομαζόταν Ιβηρική Ένωση, που διήρκεσε 60 χρόνια. Αργότερα, το 1640, ο Ιωάννης Δ' της Πορτογαλίας, δούκας της Μπραγκάνσα, αποκατέστησε την πορτογαλική ανεξαρτησία και σχημάτισε την 3η Πορτογαλική Βασιλική Δυναστεία, τον Οίκο της Μπραγκάνσα.

Με τη συγχώνευση των στεμμάτων στην Ιβηρική Ένωση, επιτράπηκε νόμιμα στους Πορτογάλους/Βραζιλιάνους άποικους να περάσουν πέρα από τη γραμμή της Συνθήκης του Τορδεσίγιας, και έτσι περισσότερες εσωτερικές επεκτάσεις της Βραζιλίας ξεκίνησαν ή τουλάχιστον επισημοποιήθηκαν και χαρτογραφήθηκαν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. [2]

Εδαφική εξέλιξη της Βραζιλίας

Ο Σεβαστιανός δεν επέστρεψε ποτέ, κάτι που ξεκίνησε τη μεσσιανική γραμμή σκέψης του Σεβαστιανισμού, ο οποίος θα έβλεπε τον νόμιμο Βασιλιά να επιστρέφει από την ομίχλη και να επαναφέρει το Βασίλειο στην παλιά του δόξα. Ο Σεβαστιανισμός διαποτίζει την κουλτούρα των Πορτογαλόφωνων ακόμη και σήμερα με διαφορετικούς τρόπους σε όλο τον κόσμο - αλλά μια αλλαγή συμβαίνει στην Πορτογαλία όσον αφορά τον τρόπο προσέγγισης και αίσθησης αυτής της προφητείας/μεταφοράς.

Στη Βραζιλία η πιο σημαντική εκδήλωση του Σεβαστιανισμού έλαβε χώρα στο πλαίσιο της Διακήρυξης της Δημοκρατίας, όταν εμφανίστηκαν κινήματα, που υπερασπίζονταν την επιστροφή στη μοναρχία. Έχει δημιουργηθεί ένα λαϊκό μοτίβο ενός βασιλιά, που κοιμάται στο βουνό, και οι άνθρωποι τον περιμένουν ως έναν ήρωα. Ο Πορτογάλος συγγραφέας Φερνάντο Πεσσόα έγραψε για έναν τέτοιο ήρωα στο έπος του Mensagem (Το Μήνυμα).

Είναι ο μακροβιότερος και πιο σημαντικός θρύλος της χιλιετίας στη Δυτική Ευρώπη, έχοντας βαθιά πολιτική και πολιτιστική απήχηση από την εποχή του θανάτου του Σεβαστιανού μέχρι τουλάχιστον τα τέλη του 19ου αιώνα στη Βραζιλία. [30]

Εξεγέρσεις ιθαγενών[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ένας πολεμιστής Σαρρούα, που απεικονίζεται από τον Ζαν-Μπατίστ Ντεμπρέ στις αρχές του 19ου αιώνα

Η Συνομοσπονδία Ταμόγιο (Confederação dos Tamoios στην Πορτογαλική γλώσσα) ήταν μια στρατιωτική συμμαχία αυτοχθόνων φύλαρχων της θαλάσσιας ακτής, που εκτείνονταν από τη σημερινή πόλη Σάντος έως το Ρίο ντε Τζανέιρο, που συνέβη από το 1554 έως το 1567.

Ο κύριος λόγος αυτής της μάλλον ασυνήθιστης συμμαχίας μεταξύ χωριστών φυλών ήταν η αντίδραση ενάντια στη σκλαβιά και την εκτεταμένη δολοφονία και καταστροφή, που προκάλεσαν στον λαό Τουπινάμπα οι πρώτοι Πορτογάλοι,που ανακάλυψαν και εποίκησαν τη Βραζιλία. Στη γλώσσα Τούπι, "Ταμούγια" σημαίνει "πρεσβύτερος" ή "παππούς". Ο Κουναμπέμπε εξελέγη αρχηγός της Συνομοσπονδίας από τους ομολόγους του και μαζί με τους αρχηγούς Πιντομπούτσου, Κοακίρα, Αραράι και Αιμπέρε, κήρυξαν τον πόλεμο στους Πορτογάλους.

Εποχή της ζάχαρης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ξεκινώντας από τον δέκατο έκτο αιώνα, το ζαχαροκάλαμο, που καλλιεργείται σε φυτείες, που ονομάζονται ενγκένιο (engenhos) [Note 1] κατά μήκος της βορειοανατολικής ακτής της Βραζιλίας έγινε η βάση της βραζιλιάνικης οικονομίας και κοινωνίας, με τη χρήση σκλάβων σε μεγάλες φυτείες για την παραγωγή ζάχαρης για την Ευρώπη. Στην αρχή, οι άποικοι προσπάθησαν να υποδουλώσουν τους ντόπιους ως εργάτες, για να δουλέψουν στα χωράφια. Η Πορτογαλία ήταν πρωτοπόρος στο σύστημα φυτειών στα νησιά Μαδέρα και Σάο Τομέ του Ατλαντικού, με καταναγκαστική εργασία και με υψηλές εισροές κεφαλαίων σε μηχανήματα, σκλάβους και ζώα εργασίας. Η εκτεταμένη καλλιέργεια ζάχαρης προοριζόταν για εξαγωγές, γεγονός που απαιτούσε γη, που θα μπορούσε να αποκτηθεί με σχετικά μικρή σύγκρουση από τους ντόπιους κατοίκους. Μέχρι το 1570, η παραγωγή ζάχαρης της Βραζιλίας συναγωνιζόταν εκείνη των νησιών του Ατλαντικού. Στα μέσα του δέκατου έβδομου αιώνα, οι Ολλανδοί κατέλαβαν παραγωγικές περιοχές της βορειοανατολικής Βραζιλίας, από το 1630 έως το 1654, και ανέλαβαν τις φυτείες. Όταν οι Ολλανδοί εκδιώχθηκαν από τη Βραζιλία, μετά από μια ισχυρή ώθηση από τους Πορτογάλους-Βραζιλιάνους και τους αυτόχθονες και Αφρο-Βραζιλιάνους συμμάχους τους, οι Ολλανδοί καθώς και οι Άγγλοι και οι Γάλλοι δημιούργησαν την παραγωγή ζάχαρης στο μοντέλο φυτειών της Βραζιλίας στην Καραϊβική. Η αυξημένη παραγωγή και ο ανταγωνισμός σήμαιναν ότι η τιμή της ζάχαρης έπεσε και το μερίδιο αγοράς της Βραζιλίας μειώθηκε. Η ανάκαμψη της Βραζιλίας από την ολλανδική εισβολή ήταν αργή, αφού ο πόλεμος είχε επηρεάσει τις φυτείες ζάχαρης. Στη Μπαΐα, ο καπνός καλλιεργούνταν για εξαγωγές στην Αφρική, με τον καπνό εμποτισμένο σε μελάσσα (που προέρχεται από την παραγωγή ζάχαρης) να εμπορεύεται για Αφρικανούς σκλάβους. [31] Η οικιστική και οικονομική ανάπτυξη της Βραζιλίας ήταν σε μεγάλο βαθμό στη μεγάλη ακτογραμμή της. Η ολλανδική εισβολή είχε υπογραμμίσει την ευαλωτότητα της Βραζιλίας στους ξένους και το στέμμα απάντησε χτίζοντας παράκτια οχυρά και δημιουργώντας θαλάσσιες περιπολίες για την προστασία της αποικίας. [32]

Η νίκη των Πορτογάλων στη Μάχη του Γκουαραράπες τερμάτισε την ολλανδική παρουσία στη Βραζιλία.

Η αρχική εξερεύνηση του εσωτερικού της Βραζιλίας οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό στους παραστρατιωτικούς τυχοδιώκτες, τους μπαντεϊράντες (bandeirantes), που μπήκαν στη ζούγκλα αναζητώντας χρυσό και ντόπιους σκλάβους. Ωστόσο, οι άποικοι δεν ήταν σε θέση να υποδουλώνουν συνεχώς τους ιθαγενείς, και οι Πορτογάλοι καλλιεργητές ζάχαρης στράφηκαν σύντομα στην εισαγωγή εκατομμυρίων σκλάβων από την Αφρική. [33] Τα ποσοστά θνησιμότητας για τους σκλάβους σε επιχειρήσεις ζάχαρης και χρυσού ήταν δραματικές και συχνά δεν υπήρχαν αρκετές γυναίκες ή κατάλληλες συνθήκες, για να αναπληρωθεί ο πληθυσμός των σκλάβων μέσω της φυσικής αύξησης.

[Note 2] Ωστόσο, οι Αφρικανοί έγιναν αναπόσπαστο τμήμα του πληθυσμού της Βραζιλίας και πριν ακόμα την κατάργηση της δουλείας (1888) είχαν αρχίσει να συγχωνεύονται με τον Ευρωπαϊκό πληθυσμό της Βραζιλίας μέσω επιμειξίας.

Κατά τα πρώτα 150 χρόνια της αποικιοκρατίας, προσελκυσμένες από τους τεράστιους φυσικούς πόρους και την ανεκμετάλλευτη γη, άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις προσπάθησαν να ιδρύσουν αποικίες σε διάφορα μέρη της βραζιλιάνικης επικράτειας, αψηφώντας την παπική βούλα (Inter caetera) και τη Συνθήκη του Τορδεσίγιας, που είχε χωρίσει τον Νέο Κόσμο σε δύο μέρη μεταξύ Πορτογαλίας και Ισπανίας. Οι Γάλλοι άποικοι προσπάθησαν να εγκατασταθούν στο σημερινό Ρίο ντε Τζανέιρο, από το 1555 έως το 1567 (το λεγόμενο επεισόδιο της Γαλλικής Ανταρκτικής[34]) και στο σημερινό Σάο Λουίς, από το 1612 έως το 1614 (τη λεγόμενη France Équinoxiale). Οι Ιησουίτες έφτασαν νωρίς και ίδρυσαν το Σάο Πάολο, κηρύττοντας το Ευαγγέλιο στους ιθαγενείς. Αυτοί οι γηγενείς σύμμαχοι των Ιησουιτών βοήθησαν τους Πορτογάλους να εκδιώξουν τους Γάλλους. Η ανεπιτυχής εισβολή των Ολλανδών στη Βραζιλία ήταν μεγαλύτερης διάρκειας και πιο ενοχλητική για την Πορτογαλία (Ολλανδική Βραζιλία). Οι Ολλανδοί ιδιώτες ξεκίνησαν λεηλατώντας την ακτή: λεηλάτησαν την Μπαΐα το 1604 και κατέλαβαν ακόμη και προσωρινά την πρωτεύουσα Σαλβαδόρ. Από το 1630 έως το 1654, οι Ολλανδοί εγκαταστάθηκαν πιο μόνιμα στα βορειοδυτικά και έλεγχαν ένα μεγάλο τμήμα της ακτής, που ήταν πιο προσβάσιμο στην Ευρώπη, χωρίς ωστόσο να διεισδύσουν στο εσωτερικό. Αλλά οι άποικοι της Ολλανδικής Εταιρείας Δυτικών Ινδιών στη Βραζιλία βρίσκονταν σε συνεχή κατάσταση πολιορκίας, παρά την παρουσία στο Ρεσίφε του Ιωάννη Μαυρίκιου του Νασσάου ως κυβερνήτη. Μετά από αρκετά χρόνια ανοιχτού πολέμου, οι Ολλανδοί αποχώρησαν έως το 1654. Λίγες γαλλικές και ολλανδικές πολιτιστικές και εθνοτικές επιρροές παρέμειναν από αυτές τις αποτυχημένες προσπάθειες και οι Πορτογάλοι στη συνέχεια υπερασπίστηκαν την ακτογραμμή τους πιο δυναμικά.

Εξεγέρσεις σκλάβων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι εξεγέρσεις των σκλάβων ήταν συχνές έως ότου η πρακτική της δουλείας καταργήθηκε το 1888. Η πιο διάσημη από τις εξεγέρσεις ήταν με επικεφαλής τον Ζούμπι ντος Παλμάρες. Το κράτος, που ίδρυσε, με το όνομα Κιλόμπο ντος Παλμάρες,[35] ήταν μια αυτοσυντηρούμενη δημοκρατία των Μαρούν, που δραπέτευσαν από τους πορτογαλικούς οικισμούς στη Βραζιλία και ήταν "μια περιοχή ίσως όσο η Πορτογαλία στην ενδοχώρα του Περναμπούκο". [36] Στο απόγειό του, το Παλμάρες είχε πληθυσμό πάνω από 30.000. [37]

Αναγκασμένοι να αμυνθούν ενάντια στις επαναλαμβανόμενες επιθέσεις της πορτογαλικής αποικιακής δύναμης, οι πολεμιστές του Παλμάρες ήταν ειδικοί στην καποέιρα, μια μορφή πολεμικών τεχνών, που αναπτύχθηκε στη Βραζιλία από Αφρικανούς σκλάβους τον 16ο αιώνα.

Ένας Αφρικανός γνωστός μόνο ως Ζούμπι γεννήθηκε ελεύθερος στο Παλμάρες το 1655, αλλά συνελήφθη από τους Πορτογάλους και δόθηκε σε έναν ιεραπόστολο, τον πατέρα Αντόνιο Μέλο, όταν ήταν περίπου 6 ετών. Βαφτισμένος Φραγκίσκο, ο Ζούμπι διδάχτηκε τα ιερά Μυστήρια, έμαθε πορτογαλικά και λατινικά και βοηθούσε στην καθημερινή Θεία Λειτουργία. Παρά τις προσπάθειες να τον «εκπολιτίσουν», ο Ζούμπι δραπέτευσε το 1670 και, σε ηλικία 15 ετών, επέστρεψε στη γενέτειρά του. Ο Ζούμπι έγινε γνωστός για τη σωματική του ικανότητα και την πονηριά του στη μάχη και ήταν σεβαστός στρατιωτικός στρατηγός μέχρι τα είκοσί του.

Μέχρι το 1678, ο κυβερνήτης του Περναμπούκο, Πέδρο Αλμέιδα, κουρασμένος από τη μακροχρόνια σύγκρουση με την Παλμάρες, πλησίασε τον αρχηγό της Γκάνγκα Ζούμπα με ένα κλαδί ελιάς. Ο Αλμέιδα πρόσφερε ελευθερία σε όλους τους δραπέτες σκλάβους, εάν το Παλμάρες υποτασσόταν στην πορτογαλική αρχή. Ο Γκάνγκα Ζούμπα ήταν υπέρ αυτής της πρότασης. Όμως ο Ζούμπι δεν είχε εμπιστοσύνη στους Πορτογάλους. Επιπλέον, αρνήθηκε να δεχτεί την ελευθερία για τον λαό του Παλμάρες, ενώ άλλοι Αφρικανοί παρέμεναν σκλάβοι. Απέρριψε την πρόταση του Αλμέιδα και αμφισβήτησε την ηγεσία του Γκάνγκα Ζούμπα. Ορκιζόμενος να συνεχίσει την αντίσταση στην πορτογαλική καταπίεση, ο Ζούμπι έγινε ο νέος ηγέτης της Παλμάρες.

Δεκαπέντε χρόνια αφότου ο Ζούμπι ανέλαβε την ηγεσία της Παλμάρες, οι Πορτογάλοι στρατιωτικοί διοικητές Ντομίνγκος Ζόρζε Βέλιο και Βιέιρα ντι Μέλο πραγματοποίησαν επίθεση με πυροβολικό στους κιλόμπο. Στις 6 Φεβρουαρίου 1694, μετά από 67 χρόνια αδιάκοπης σύγκρουσης με τους καφούζος (Μαρούν) του Παλμάρες, οι Πορτογάλοι κατάφεραν να καταστρέψουν το Σέρκα ντο Μακάκο, τον κεντρικό οικισμό της δημοκρατίας. Οι πολεμιστές του Παλμάρες δεν ήταν ισοδύναμοι με το πορτογαλικό πυροβολικό. Η δημοκρατία έπεσε και ο Ζούμπι τραυματίστηκε. Αν και επέζησε και κατάφερε να ξεφύγει από τους Πορτογάλους, προδόθηκε, αιχμαλωτίστηκε σχεδόν δύο χρόνια αργότερα και αποκεφαλίστηκε επί τόπου στις 20 Νοεμβρίου 1695. Οι Πορτογάλοι μετέφεραν το κεφάλι του Ζούμπι στο Ρεσίφε, όπου εκτέθηκε στην κεντρική πλατεία ως απόδειξη ότι, σε αντίθεση με τον δημοφιλή θρύλο μεταξύ των Αφρικανών σκλάβων, ο Ζούμπι δεν ήταν αθάνατος. Έγινε επίσης ως προειδοποίηση για το τι θα συνέβαινε στους άλλους, αν προσπαθούσαν να είναι τόσο γενναίοι όσο αυτός. Τα απομεινάρια των παλαιών κιλόμπο (: κοινότητες στην Βραζίλία την εποχή της αποικιοκρατίας από δραπέτες σκλάβους, που κατέφευγαν στην ζούγκλα και δημιουργούσαν ομάδες αναζητώντας μια ελεύθερη ζωή) συνέχισαν να κατοικούν στην περιοχή για άλλα εκατό χρόνια.

Εξόρυξη χρυσού και διαμαντιών[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Χρυσό νόμισμα Πορτογαλικής αποικιακής Βραζιλίας από τη νοτιοανατολική πολιτεία Μίνας Ζεράις της Βραζιλίας

Η ανακάλυψη χρυσού στις αρχές του δέκατου όγδοου αιώνα αντιμετωπίστηκε με μεγάλο ενθουσιασμό από την Πορτογαλία, η οποία είχε μια οικονομία σε αταξία μετά από χρόνια πολέμων εναντίον της Ισπανίας και της Ολλανδίας. [38] Γρήγορα ακολούθησε φρενίτιδα εξόρυξης χρυσού, με ανθρώπους από άλλα μέρη της αποικίας και την Πορτογαλία να πλημμυρίζουν την περιοχή στο πρώτο μισό του δέκατου όγδοου αιώνα. Το μεγάλο τμήμα της ενδοχώρας της Βραζιλίας όπου εξορυσσόταν ο χρυσός έγινε γνωστό ως Μίνας Ζεράις (Γενικά Ορυχεία). Η εξόρυξη χρυσού σε αυτήν την περιοχή έγινε η κύρια οικονομική δραστηριότητα της αποικιακής Βραζιλίας κατά τον δέκατο όγδοο αιώνα. Στην Πορτογαλία, ο χρυσός χρησιμοποιήθηκε κυρίως για την πληρωμή βιομηχανοποιημένων αγαθών (υφασμάτων, όπλων), που αποκτήθηκαν από χώρες όπως η Αγγλία και, ειδικά κατά τη διάρκεια της βασιλείας του βασιλιά Ιωάννη Ε', για την κατασκευή μπαρόκ μνημείων όπως το Μοναστήρι της Μάφρα. Στη Βραζιλία δημιουργήθηκαν κωμοπόλεις και πόλεις, που αποτελούν σήμερα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO όπως το Όρου Πρέτου, μια από τις μεγαλύτερες πολυπληθέστερες πόλεις της Αμερικής εκείνη την περίοδο, και πολλές άλλες ιστορικές πόλεις με πλούσια αρχιτεκτονική : Παράτι, Ολίντα, Λονγκόνιας, Γκοϊάς, Ντιαμαντίνα, Σαλβαδόρ, Σάο Λουίς, Πλατεία Σάο Φρανσίσκο, Καθεδρικός ναός Βασιλική του Σαλβαδόρ και Ρίο ντε Τζανέιρο.

Το Όρου Πρέτου είναι το στολίδι στο στέμμα των αποικιακών πόλεων του Μίνας Ζεράις. Ήταν η πλουσιότερη πόλη της Βραζιλίας κατά τη διάρκεια της εξόρυξης του χρυσού του 18ου αιώνα. Εκτός από ένα υπαίθριο μουσείο, το Όρου Πρέτου είναι επίσης μια μεγάλη πανεπιστημιακή πόλη, με νεανική και ζωντανή ατμόσφαιρα.

Το Μίνας Ζεράις ήταν το κέντρο εξόρυξης χρυσού της Βραζιλίας, κατά τον 18ο αιώνα. Η εργασία των σκλάβων χρησιμοποιήθηκε γενικά για το εργατικό δυναμικό. [39] Η ανακάλυψη χρυσού στην περιοχή προκάλεσε τεράστια εισροή Ευρωπαίων μεταναστών και η κυβέρνηση αποφάσισε να φέρει γραφειοκράτες από την Πορτογαλία για τον έλεγχο των επιχειρήσεων. [40] Δημιούργησαν πολυάριθμες διοικητικές υπηρεσίες, συχνά με αντικρουόμενα καθήκοντα και δικαιοδοσίες. Οι αξιωματούχοι γενικά αποδείχθηκαν αδύναμοι στο να ελέγχουν αυτήν την εξαιρετικά προσοδοφόρα βιομηχανία. [41] Μετά την ανεξαρτησία της Βραζιλίας, οι Βρετανοί ακολούθησαν εκτεταμένη οικονομική δραστηριότητα στη Βραζιλία. Το 1830, η εταιρεία εξόρυξης Saint John d'El Rey, που ελέγχεται από τους Βρετανούς, άνοιξε το μεγαλύτερο ορυχείο χρυσού στη Λατινική Αμερική. Οι Βρετανοί έφεραν σύγχρονες τεχνικές διαχείρισης και άριστους μηχανικούς. Το ορυχείο, το οποίο βρίσκεται στη Νόβα Λίμα παρήγαγε μετάλλευμα για 125 χρόνια. [42]

Κοιτάσματα διαμαντιών βρέθηκαν κοντά στο Βίλα ντο Πρίνσιπε, γύρω από το χωριό Τιζούκο τη δεκαετία του 1720, και ακολούθησε φρενίτιδα εξόρυξης των πολύτιμων λίθων, που πλημμύρισαν την ευρωπαϊκή αγορά. Το πορτογαλικό στέμμα παρενέβη, για να ελέγξει την παραγωγή στη Ντιαμαντίνα, την Περιοχή Διαμαντιών. Καθιερώθηκε ένα σύστημα προσφορών για το δικαίωμα εξόρυξης διαμαντιών, αλλά το 1771, καταργήθηκε και το στέμμα διατήρησε το μονοπώλιο. [43]

Η εξόρυξη τόνωσε την περιφερειακή ανάπτυξη στη νότια Βραζιλία, όχι μόνο από την εξόρυξη χρυσού και διαμαντιών, αλλά την τόνωση της παραγωγής τροφίμων για τοπική κατανάλωση. Το πιο σημαντικό, τόνωσε το εμπόριο και την ανάπτυξη εμπορικών κοινοτήτων στις πόλεις-λιμάνια. [43] Θεωρητικά, οι Πορτογάλοι έλεγχαν το εμπόριο προς τη Βραζιλία, απαγορεύοντας να παραχθούν εκεί προϊόντα, που παράγονται στην Πορτογαλία. Στην πράξη, η Πορτογαλία ήταν μια επιχείρηση για την εισαγωγή και εξαγωγή αγαθών από αλλού, τα οποία στη συνέχεια επανεξάγονταν στη Βραζιλία. Το άμεσο εμπόριο με ξένα έθνη ήταν απαγορευμένο, αλλά πριν από την ολλανδική εισβολή, μεγάλο μέρος των εξαγωγών της Βραζιλίας γινόταν με ολλανδικά πλοία. Μετά την Αμερικανική Επανάσταση, τα αμερικανικά πλοία πήγαιναν στα λιμάνια της Βραζιλίας. Όταν η πορτογαλική μοναρχία έφυγε από την Ιβηρία στη Βραζιλία το 1808 κατά τη διάρκεια των Ναπολεόντειων πολέμων, μία από τις πρώτες ενέργειες του μονάρχη ήταν να ανοίξει τα λιμάνια της Βραζιλίας σε ξένα πλοία. [44] [45]

Ανεξαρτησία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Βασίλειο και Αυτοκρατορία της Βραζιλίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Βασίλισσα Μαρία Α' του Ηνωμένου Βασιλείου της Πορτογαλίας, της Βραζιλίας και των Αλγκάρβες

Η Βραζιλία ήταν ένα από τα τρία μόνο σύγχρονα κράτη της Αμερικής, που είχαν μοναρχία (τα άλλα δύο ήταν το Μεξικό και η Αϊτή) - για μια περίοδο σχεδόν 90 ετών.

Καθώς η Αϊτινή Επανάσταση για την ανεξαρτησία κατά του γαλλικού στέμματος γινόταν στα τέλη του 1700, η Βραζιλία, τότε αποικία της Πορτογαλίας, ήταν επίσης στα πρόθυρα να ξεκινήσει τη δική της επανάσταση για την ανεξαρτησία. Στις αρχές της δεκαετίας του 1790, συνωμοσίες για την ανατροπή της πορτογαλικής αποικιακής κυβέρνησης πλημμύρισαν τους δρόμους της Βραζιλίας. Φτωχοί λευκοί, λίγοι λευκοί ανώτερης τάξης, απελευθερωμένοι άνθρωποι, σκλάβοι και μιγάδες ιθαγενείς ήθελαν να επαναστατήσουν ενάντια στο πορτογαλικό στέμμα, για να καταργήσουν τη δουλεία, να πάρουν την εξουσία από την Καθολική Εκκλησία, να τερματίσουν κάθε μορφή φυλετικής καταπίεσης και να δημιουργήσουν ένα νέο κυβερνητικό σύστημα, που έδινε ίσες ευκαιρίες σε όλους τους πολίτες. [46]

An old photograph showing a crowded square in front of a large, white, multi-storied building
Λίγες στιγμές μετά την υπογραφή του Χρυσού Νόμου, η πριγκίπισσα Ισαβέλλα υποδέχεται από το κεντρικό μπαλκόνι του City Palace ένα τεράστιο πλήθος κάτω στον δρόμο.

Αν και οι αρχικές συνωμοσίες είχαν αποτραπεί από τις βασιλικές αρχές, οι Βραζιλιάνοι παρέμειναν επίμονοι στη δημιουργία συνωμοσιών για επαναστάσεις μετά από ένα ξέσπασμα επιτυχημένων κινημάτων ανεξαρτησίας. Το σχέδιο ήταν παρόμοιο με αυτό των Γαλλικών Επαναστάσεων, οι οποίες σε αυτή τη χρονική περίοδο είχαν καθιερώσει την επαναστατική ρητορική για μεγάλο μέρος του αποικιακού κόσμου. Ωστόσο, η σκληρή τιμωρία, που επιβλήθηκε στους φτωχούς λευκούς, στους έγχρωμους εργαζόμενους και στους σκλάβους είχε φιμώσει πολλές φωνές της επανάστασης. Όσο για τις λευκές ελίτ, ενώ κάποιοι παρέμειναν επηρεασμένοι από τα επαναστατικά ιδεώδη, που διαδόθηκαν στη Γαλλία, άλλοι είδαν την απίστευτη και εκφοβιστική δύναμη των κατώτερων τάξεων μέσω της επανάστασης της Αϊτής και φοβήθηκαν ότι μια εξέγερση από τη δική τους κατώτερη τάξη μπορεί να οδηγήσει σε κάτι εξίσου καταστροφικό για την κοινωνία τους. [46] Μόλις στις 7 Σεπτεμβρίου 1822, ο Πορτογάλος πρίγκιπας Ντομ Πέδρο θα ανακήρυξε τη Βραζιλία ως τη δική του ανεξάρτητη αυτοκρατορία. [47]

Το 1808, η πορτογαλική βασιλική αυλή, αφού τράπηκε σε φυγή λόγω της εισβολής του Ναπολέοντα στην Πορτογαλία κατά τη διάρκεια του Πολέμου της Ιβηρικής Χερσονήσου με έναν μεγάλο στόλο συνοδευόμενο από Βρετανούς άνδρες του πολέμου, μετέφερε τον κυβερνητικό μηχανισμό στην τότε αποικία της, τη Βραζιλία, και εγκαταστάθηκε στην πόλη Ρίο Ντε Τζανέιρο. Από εκεί ο Πορτογάλος βασιλιάς κυβέρνησε την τεράστια αυτοκρατορία του για 15 χρόνια και εκεί θα παρέμενε για το υπόλοιπο της ζωής του, αν δεν υπήρχε η αναταραχή, που προκλήθηκε στην Πορτογαλία λόγω, μεταξύ άλλων λόγων, της μακράς παραμονής του στη Βραζιλία μετά το τέλος της βασιλείας του Ναπολέοντα.

Το 1815 ο βασιλιάς δημιούργησε ένα ενωμένο βασίλειο με την Πορτογαλία και το Αλγκάρβε. Το 1817 μια εξέγερση σημειώθηκε στην επαρχία Περναμπούκο, η οποία σε δύο μήνες κατεστάλη.

Όταν ο βασιλιάς Ιωάννης ΣΤ' της Πορτογαλίας έφυγε από τη Βραζιλία, για να επιστρέψει στην Πορτογαλία το 1821, ο μεγαλύτερος γιος του, Πέδρο, έμεινε στη θέση του ως αντιβασιλέας της Βραζιλίας. Ένα χρόνο αργότερα, ο Πέδρο δήλωσε τους λόγους για την απόσχιση της Βραζιλίας από την Πορτογαλία και ηγήθηκε του Πολέμου της Ανεξαρτησίας, ίδρυσε μια συνταγματική μοναρχία στη Βραζιλία, έγινε επικεφαλής της ως αυτοκράτορας Πέδρο Α΄ της Βραζιλίας και στη συνέχεια επέστρεψε στην Πορτογαλία, για να πολεμήσει για μια συνταγματική μοναρχία και εναντίον του απολυταρχικού σφετεριστή αδελφού του Μιγκέλ Α' της Πορτογαλίας στους Φιλελεύθερους Πολέμους. Η ανεξαρτησία της Βραζιλίας αναγνωρίστηκε με τη Συνθήκη του Ρίο ντε Τζανέιρο, το 1825.

Έκταση του Βασιλείου της Βραζιλίας (1816 - 1822) πριν από την ανεξαρτησία από το Ηνωμένο Βασίλειο της Πορτογαλίας, της Βραζιλίας και του Αλγκάρβες

Ο καθορισμός της γεωγραφικής έκτασης της Βραζιλίας ως έθνους επιτεύχθηκε πριν από την ανεξαρτησία από την Πορτογαλο-Βραζιλιάνικη μοναρχία (Οίκος της Μπραγκάνσα) το 1822. Αργότερα έγιναν κάποιες εδαφικές επεκτάσεις και διαμάχες με γειτονικές ισπανικές πρώην αποικίες, καθιστώντας τη Βραζιλία τη μεγαλύτερη συνεχόμενη περιοχή στην Αμερική σήμερα. Αξίζει να σημειωθεί ότι πριν την ανεξαρτησία το Ρίο ντε Τζανέιρο στη Βραζιλία ήταν η πρωτεύουσα της Πορτογαλικής Αυτοκρατορίας για 14 χρόνια.

Ο Πέδρο Α' της Βραζιλίας παραιτήθηκε από τον αυτοκρατορικό θρόνο της Βραζιλίας το 1831 λόγω πολιτικών ασυμβίβαστων (δυσαρεστημένος, τόσο από τις ελίτ των γαιοκτημόνων, που τον θεωρούσαν πολύ φιλελεύθερο όσο και από τους διανοούμενους, που ένιωθαν ότι δεν ήταν φιλελεύθερος αρκετά), και έφυγε για την Πορτογαλία, για να υπερασπιστεί τη διεκδίκηση του πορτογαλικού θρόνου από την κόρη του Μαρία Β' της Πορτογαλίας και να εγκαθιδρύσει συνταγματική μοναρχία στην Πορτογαλία, αφήνοντας τον πεντάχρονο γιο του Πέδρο Β' της Βραζιλίας, μητέρα του οποίου ήταν η Μαρία Λεοπολδίνα της Αυστρίας, ως μελλοντικό αυτοκράτορα της Βραζιλίας. Κατά τη διάρκεια της παιδικής του ηλικίας, η χώρα ήταν υπό την αντιβασιλεία του κηδεμόνα του Πέδρο , Χοσέ Μπονιφάτσιο ντι Ανδράδα ε Σίλβα, μεταξύ 1831 και 1840. Αυτή η περίοδος πλαισιώθηκε από εξεγέρσεις διαφόρων κινήτρων, όπως η Σαμπινάδα, ο πόλεμος Ραγκαμούφιν, η επανάσταση του Μάλε, [48] Καμπανάζεμ και Μπαλαϊάδα, μεταξύ άλλων. Μετά από αυτή την περίοδο, ο Πέδρο Β' στέφθηκε βασιλιάς σε ηλικία 14 ετών και ανέλαβε τα πλήρη προνόμιά του με αφοσίωση. Ο Πέδρο Β' της Βραζιλίας ξεκίνησε μια κοινοβουλευτική μοναρχία, που διήρκεσε σχεδόν 50 χρόνια και έφερε ευημερία και ανάπτυξη στο έθνος. Ο Πέδρο Β' μιλούσε 8 γλώσσες: Πορτογαλικά, Τούπι-Γκουαρανί, Γερμανικά, Γαλλικά, Λατινικά, Ιταλικά, Ισπανικά, Εβραϊκά και μπορούσε να διαβάσει Ελληνικά, Αραβικά, Σανσκριτικά.

Η αυτοκρατορική σημαία της Βραζιλίας εισήγαγε το πράσινο φόντο με ένα κίτρινο διαμάντι, που αντιπροσώπευε τα χρώματα του Οίκου της Μπραγκάνσα και του Οίκου των Αψβούργων-Λωρραίνης αντίστοιχα, και διατήρησε το μοτίβο του πορτογαλικού σφαιρικού αστρολάβου και τα μπλε και λευκά χρώματα της Πορτογαλίας με τον Σταυρό μέσα στη σφαίρα. Η σημαία της Δημοκρατίας της Βραζιλίας διατήρησε το μοτίβο του σφαιρικού αστρολάβου με τη μορφή μπλε σφαίρας, σταυρωτής με λευκή λωρίδα και διάστικτη με λευκά αστέρια, που αντιπροσωπεύουν κάθε πολιτεία της Βραζιλίας και σχηματίζουν τον αστερισμό του Σταυρού του Νότου εντός της σφαίρας. Το πράσινο και το κίτρινο συνδέθηκαν επίσης με τα πλούσια δάση και τον ορυκτό πλούτο της Βραζιλίας. [49]

Εξωτερικά, εκτός από τον πόλεμο της Ανεξαρτησίας, ξεχώρισαν δεκαετίες πιέσεων από τη Μεγάλη Βρετανία, για να τερματίσει τη συμμετοχή της στο δουλεμπόριο του Ατλαντικού και οι πόλεμοι, που διεξήχθησαν στην περιοχή του ποταμού Ρίο ντε Λα Πλάτα : ο πόλεμος Σισπλατίνης (στο 2ο μισό του 1820), ο Πλατινικός πόλεμος (τη δεκαετία του 1850), ο πόλεμος της Ουρουγουάης και ο πόλεμος της Παραγουάης (τη δεκαετία του 1860). Αυτός ο τελευταίος πόλεμος εναντίον της Παραγουάης ήταν επίσης ο πιο αιματηρός και ο πιο ακριβός στην ιστορία της Νότιας Αμερικής, μετά τον οποίο η χώρα εισήλθε σε μια περίοδο, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα, απεχθής στις εξωτερικές πολιτικές και στρατιωτικές επεμβάσεις.

Φυτείες καφέ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σκλάβοι σε φαζέντα (φάρμα καφέ), περίπου 1885

Η καλλιέργεια του καφέ εισήχθη το 1720 και μέχρι το 1850 η Βραζιλία παρήγαγε το ήμισυ του καφέ στον κόσμο. Το κράτος ίδρυσε μία επιτροπή μάρκετινγκ, για να προστατεύσει και να ενθαρρύνει τη βιομηχανία.

Η κύρια εξαγωγική καλλιέργεια τον 19ο αιώνα ήταν ο καφές, που καλλιεργούνταν σε φυτείες μεγάλης κλίμακας στην περιοχή του Σάο Πάολο. Η περιοχή Ζόνα ντα Μάτα Μινέιρα αύξησε το 90% του καφέ στην περιοχή Μίνας Ζεράις κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1880 και το 70% κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1920. Οι περισσότεροι από τους εργάτες ήταν μαύροι, μεταξύ των οποίων και σκλάβοι και ελεύθεροι. Όλο και περισσότεροι Ιταλοί, Ισπανοί και Ιάπωνες μετανάστες ήρθαν ως εργατικό δυναμικό. [50] Ενώ οι σιδηροδρομικές γραμμές κατασκευάστηκαν, για να μεταφέρουν τους κόκκους καφέ στην αγορά, παρείχαν επίσης βασικές εσωτερικές μεταφορές τόσο για φορτία όσο και για επιβάτες, καθώς και ευκαιρίες εργασίας για ένα μεγάλο εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό. [51] Στις αρχές του 20ου αιώνα, ο καφές αποτελούσε το 16% του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος της Βραζιλίας και τα τρία τέταρτα των εσόδων της από τις εξαγωγές.

Οι καλλιεργητές και οι εξαγωγείς έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην πολιτική. Ωστόσο, οι ιστορικοί διερευνούν αν ήταν ή όχι οι πιο ισχυροί παράγοντες του πολιτικού συστήματος. [52]

Πριν από τη δεκαετία του 1960, οι ιστορικοί γενικά αγνόησαν τη βιομηχανία του καφέ. Ο καφές δεν ήταν μια σημαντική βιομηχανία κατά την περίοδο της αποικιοκρατίας. Σε οποιαδήποτε συγκεκριμένη τοποθεσία, η βιομηχανία του καφέ άκμασε για μερικές δεκαετίες και στη συνέχεια προχώρησε καθώς το έδαφος έχασε τη γονιμότητά του. Ως εκ τούτου, δεν ήταν βαθιά ενσωματωμένο στην ιστορία κάποιας τοποθεσίας. Μετά την ανεξαρτησία, οι φυτείες καφέ συνδέθηκαν με τη δουλεία, την υπανάπτυξη και την πολιτική ολιγαρχία, και όχι τη σύγχρονη ανάπτυξη του κράτους και της κοινωνίας.[53] Οι ιστορικοί αναγνωρίζουν τώρα τη σημασία της βιομηχανίας, και υπάρχει μια ακμάζουσα επιστημονική βιβλιογραφία. [54]

Καουτσούκ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ανάπτυξη καουτσούκ στον Αμαζόνιο τη δεκαετία 1880-1910 αναμόρφωσε ριζικά την οικονομία του Αμαζονίου. Για παράδειγμα, μετέτρεψε το απομακρυσμένο φτωχό χωριό της ζούγκλας Μανάους σε ένα πλούσιο, εκλεπτυσμένο, προοδευτικό αστικό κέντρο, με κοσμοπολίτικο πληθυσμό, που προστάτευε το θέατρο, τους λογοτεχνικούς συλλόγους και τα πολυτελή καταστήματα και διατηρούν καλά σχολεία. [55] Γενικά, τα βασικά χαρακτηριστικά της οικονομικής άνθισης του καουτσούκ περιελάμβαναν τις διάσπαρτες φυτείες και μια ανθεκτική μορφή οργάνωσης, αλλά δεν ανταποκρίθηκε στον ασιατικό ανταγωνισμό. Η οικονομική έκρηξη από καουτσούκ είχε σημαντικές μακροπρόθεσμες επιπτώσεις: η ιδιωτική περιουσία έγινε η συνήθης μορφή κατοχής γης. Κατασκευάστηκαν εμπορικά δίκτυα σε όλη τη λεκάνη του Αμαζονίου. Οι αυτόχθονες λαοί συχνά εκτοπίζονταν. Η οικονομική ανάπτυξη καθιέρωσε σταθερά την επιρροή του κράτους σε όλη την περιοχή. Η άνθηση έληξε απότομα στη δεκαετία του 1920 και τα επίπεδα εισοδήματος επανήλθαν στα επίπεδα της φτώχειας της δεκαετίας του 1870. [56] Υπήρχαν σημαντικές αρνητικές επιπτώσεις στο εύθραυστο περιβάλλον του Αμαζονίου.[57]

Δημοκρατία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παλαιά Δημοκρατία (1889–1930)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Πέδρο Β' καθαιρέθηκε στις 15 Νοεμβρίου 1889 από ένα Ρεπουμπλικανικό στρατιωτικό πραξικόπημα με επικεφαλής τον στρατηγό Ντεοντόρο ντα Φονσέκα, ο οποίος έγινε ο πρώτος de facto πρόεδρος της χώρας μέσω στρατιωτικού πραξικοπήματος. Το όνομα της χώρας έγινε Δημοκρατία των Ηνωμένων Πολιτειών της Βραζιλίας (η οποία το 1967 άλλαξε σε Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Βραζιλίας ). Δύο στρατιωτικοί πρόεδροι κυβέρνησαν τέσσερα χρόνια δικτατορίας εν μέσω συγκρούσεων μεταξύ των στρατιωτικών και πολιτικών ελίτ (δύο ναυτικές εξεγέρσεις, ακολουθούμενες από μια εξέγερση των ομοσπονδιακών) και μιας οικονομικής κρίσης λόγω των επιπτώσεων της έκρηξης μιας οικονομικής φούσκας, του ενσιλιαμέντο (encilhamento).

Από το 1889 έως το 1930, αν και η χώρα ήταν τυπικά συνταγματική δημοκρατία, το Πρώτο Ρεπουμπλικανικό Σύνταγμα, που δημιουργήθηκε το 1891, καθόρισε ότι οι γυναίκες και οι αναλφάβητοι (τότε η πλειοψηφία του πληθυσμού) εμποδίζονταν να ψηφίσουν. Η Προεδρική Δημοκρατία υιοθετήθηκε ως μορφή διακυβέρνησης και το Κράτος χωρίστηκε σε τρεις εξουσίες (Νομοθετική, Εκτελεστική και Δικαστική) «αρμονικές και ανεξάρτητες η μια από την άλλη».  Η προεδρική θητεία ορίστηκε σε τέσσερα χρόνια και οι εκλογές έγιναν άμεσες.

Χενρίκε Μπερναρντέλι : Ντεοντόρο ντα Φονσέκα, περίπου 1900

Μετά το 1894, η προεδρία της δημοκρατίας καταλήφθηκε από καλλιεργητές καφέ (ολιγαρχίες) από το Σάο Πάολο και το Μίνας Ζεράις, εναλλάξ. Αυτή η πολιτική ονομαζόταν política do café com leite (πολιτική «καφές με γάλα»). Οι εκλογές για τον πρόεδρο και τους κυβερνήτες διοικούνταν από την Política dos Governadores (πολιτική του Κυβερνήτη), στην οποία είχαν αμοιβαία υποστήριξη, για να εξασφαλίσουν τις εκλογές ορισμένων υποψηφίων. Οι ανταλλαγές ευνοιών έγιναν και μεταξύ πολιτικών και μεγαλογαιοκτημόνων. Χρησιμοποίησαν τη δύναμη, για να ελέγχουν τις ψήφους του πληθυσμού σε αντάλλαγμα την εύνοια (αυτό ονομαζόταν κορονελισμός).

Μεταξύ 1893 και 1926 πολλά κινήματα, πολιτικά και στρατιωτικά, συγκλόνισαν τη χώρα. Τα στρατιωτικά κινήματα είχαν την προέλευσή τους τόσο στο κατώτερο σώμα αξιωματικών του Στρατού και του Ναυτικού (το οποίο, δυσαρεστημένο με το καθεστώς, ζήτησε δημοκρατικές αλλαγές), ενώ τα πολιτικά κινήματα, όπως οι πόλεμοι Κανούντος και Κοντεστάντο, οδηγούνταν συνήθως από μεσσιανικούς ηγέτες, χωρίς συμβατικούς πολιτικούς στόχους.

Σε διεθνές επίπεδο, η χώρα θα επιμείνει σε μια πορεία συμπεριφοράς, που επεκτάθηκε σε όλο τον εικοστό αιώνα: μια σχεδόν απομονωτική πολιτική, διάσπαρτη με σποραδικές αυτόματες ευθυγραμμίσεις με τις μεγάλες δυτικές δυνάμεις, τους κύριους οικονομικούς εταίρους της, σε στιγμές υψηλών αναταράξεων. Ξεχωρίζουν από αυτή την περίοδο: η επίλυση του Ακρεανικού Ζητήματος , ο μικρός του ρόλος στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου ξεχωρίζει η αποστολή, που ολοκλήρωσε το Ναυτικό του στον ανθυποβρυχιακό πόλεμο, [58] και μια προσπάθεια να παίξει ηγετικό ρόλο στην Κοινωνία των Εθνών. [59]

Λαϊκισμός και ανάπτυξη (1930-1964)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά το 1930, οι διαδοχικές κυβερνήσεις συνέχισαν τη βιομηχανική και αγροτική ανάπτυξη και την ανάπτυξη του αχανούς εσωτερικού της Βραζιλίας. Ο Ζετούλιο Βάργκας ηγήθηκε μιας στρατιωτικής χούντας, που είχε πάρει τον έλεγχο το 1930 και θα παρέμενε να κυβερνά από το 1930 έως το 1945 με την υποστήριξη του βραζιλιάνικου στρατού. Σε αυτήν την περίοδο, αντιμετώπισε εσωτερικά τη Συνταγματική Εξέγερση το 1932 και δύο ξεχωριστές απόπειρες πραξικοπήματος: από κομμουνιστές το 1935 και από τοπικά δεξιά στοιχεία του κινήματος της βραζιλιάνικης ολοκλήρωσης το 1938.

Ο Ζετούλιο Βάργκας μετά την επανάσταση του 1930, που ξεκίνησε την εποχή του Βάργκας

Η φιλελεύθερη επανάσταση του 1930 ανέτρεψε τους ολιγαρχικούς ιδιοκτήτες φυτειών καφέ και έφερε στην εξουσία μια αστική μεσαία τάξη και επιχειρηματικά συμφέροντα, που προώθησαν την εκβιομηχάνιση και τον εκσυγχρονισμό. Η επιθετική προώθηση της νέας βιομηχανίας έδωσε ώθηση στην οικονομία μέχρι το 1933. Οι ηγέτες της Βραζιλίας στις δεκαετίες του 1920 και του 1930 αποφάσισαν ότι ο σιωπηρός στόχος εξωτερικής πολιτικής της Αργεντινής ήταν να απομονώσει την πορτογαλόφωνη Βραζιλία από τους ισπανόφωνους γείτονες, διευκολύνοντας έτσι την επέκταση της οικονομικής και πολιτικής επιρροής της Αργεντινής στη Νότια Αμερική. Ακόμη χειρότερος ήταν ο φόβος ότι ένας πιο ισχυρός στρατός της Αργεντινής θα εξαπέλυε μια αιφνιδιαστική επίθεση στον αδύναμο βραζιλιάνικο στρατό. Για να αντιμετωπίσει αυτήν την απειλή, ο Πρόεδρος Ζετούλιο Βάργκας σφυρηλάτησε στενότερους δεσμούς με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Εν τω μεταξύ, η Αργεντινή κινήθηκε προς την αντίθετη κατεύθυνση. Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η Βραζιλία ήταν πιστός σύμμαχος των Ηνωμένων Πολιτειών και έστειλε τον στρατό της στην Ευρώπη. Οι Ηνωμένες Πολιτείες παρείχαν πάνω από 100 εκατομμύρια δολάρια σε επιχορηγήσεις Lend-Lease, σε αντάλλαγμα για δωρεάν ενοίκιο αεροπορικών βάσεων, που χρησιμοποιούνται για τη μεταφορά Αμερικανών στρατιωτών και προμηθειών πέρα από τον Ατλαντικό, και ναυτικές βάσεις για ανθυποβρυχιακές επιχειρήσεις. Σε έντονη αντίθεση, η Αργεντινή ήταν επίσημα ουδέτερη και κατά καιρούς ευνοούσε τη Γερμανία.[60][61] Ένα δημοκρατικό καθεστώς επικράτησε από το 1945 έως το 1964. Στη δεκαετία του 1950, μετά τη δεύτερη περίοδο του Βάργκας (αυτή τη φορά, δημοκρατικά εκλεγμένη), η χώρα γνώρισε οικονομική άνθηση στα χρόνια του Ζουσελίνο Κούμπιτσεκ, κατά την οποία η πρωτεύουσα μεταφέρθηκε από το Ρίο ντε Τζανέιρο στη Μπραζίλια.

Εξωτερικά, μετά από μια σχετική απομόνωση κατά το πρώτο μισό της δεκαετίας του 1930 λόγω των επιπτώσεων της Κρίσης του 1929, στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1930 υπήρξε μια προσέγγιση με τα φασιστικά καθεστώτα της Ιταλίας και της Γερμανίας. Ωστόσο, μετά τη φασιστική απόπειρα πραξικοπήματος το 1938 και τον ναυτικό αποκλεισμό, που επέβαλε στις δύο αυτές χώρες το βρετανικό ναυτικό από την αρχή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, τη δεκαετία του 1940 επήλθε η επιστροφή στην παλιά εξωτερική πολιτική της προηγούμενης περιόδου.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1940, η Βραζιλία ενώθηκε με τις συμμαχικές δυνάμεις στη Μάχη του Ατλαντικού και στην ιταλική εκστρατεία. Τη δεκαετία του 1950 η χώρα άρχισε τη συμμετοχή της στις ειρηνευτικές αποστολές των Ηνωμένων Εθνών [62] με τη Διώρυγα του Σουέζ το 1956 και στις αρχές της δεκαετίας του 1960, επί προεδρίας του Ζάνιου Κουάντρους, οι πρώτες της προσπάθειες να σπάσει την αυτόματη ευθυγράμμιση (που είχε ξεκινήσει τη δεκαετία του 1940) με τις ΗΠΑ.[63]

Η θεσμική κρίση διαδοχής για την προεδρία, που πυροδοτήθηκε με την παραίτηση των Κουάντρος, σε συνδυασμό με την εξωτερική πίεση των Ηνωμένων Πολιτειών ενάντια σε μια πιο εθνικιστική κυβέρνηση, θα οδηγήσει στη στρατιωτική επέμβαση του 1964 και στο τέλος αυτής της περιόδου.

Στρατιωτική δικτατορία (1964-1985)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κύριο λήμμα: Στρατιωτική δικτατορία στη Βραζιλία

Η στρατιωτική κυβέρνηση της Βραζιλίας, επίσης γνωστή στη Βραζιλία ως Ηνωμένες Πολιτείες της Βραζιλίας ή Πέμπτη Δημοκρατία της Βραζιλίας, ήταν η αυταρχική στρατιωτική δικτατορία, που κυβέρνησε τη Βραζιλία από την 1η Απριλίου 1964 έως τις 15 Μαρτίου 1985. Ξεκίνησε με το πραξικόπημα του 1964 υπό την ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων κατά της διοίκησης του προέδρου Ζοάο Γκουλάρτ.[64]

Το πραξικόπημα σχεδιάστηκε και εκτελέστηκε από τους διοικητές του βραζιλιάνικου στρατού και έλαβε την υποστήριξη σχεδόν όλων των υψηλόβαθμων μελών του στρατού, μαζί με συντηρητικά στοιχεία της κοινωνίας, όπως η Καθολική Εκκλησία και τα αντικομμουνιστικά κινήματα πολιτών μεταξύ των βραζιλιάνικων μεσαίων και ανώτερων τάξεων.

Σε διεθνές επίπεδο, υποστηρίχθηκε από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ των Ηνωμένων Πολιτειών[64] μέσω της πρεσβείας του στη Μπραζίλια και της Επιχείρησης Brother Sam.

Αμέσως μετά το πραξικόπημα πάνω από 2000 πολίτες στερήθηκαν των πολιτικών τους δικαιωμάτων και οι ένοπλες δυνάμεις διόρισαν ως πρόεδρο τον στρατάρχη Καστέλου Μπράνκου. Το 1967 την προεδρία ανέλαβε ο στρατάρχης Κόστα ε Σίλβα.[65]

Η στρατιωτική δικτατορία κράτησε σχεδόν είκοσι ένα χρόνια. Παρά τις αρχικές δεσμεύσεις για το αντίθετο, η στρατιωτική κυβέρνηση, το 1967, θέσπισε ένα νέο, περιοριστικό Σύνταγμα και κατέπνιξε την ελευθερία του λόγου και την πολιτική αντιπολίτευση. Το καθεστώς υιοθέτησε τον εθνικισμό και τον αντικομμουνισμό ως κατευθυντήριες γραμμές του.

Η δικτατορία πέτυχε αύξηση του ΑΕΠ τη δεκαετία του 1970 με το λεγόμενο «Βραζιλιάνικο Θαύμα», παρόλο που το καθεστώς λογόκρινε όλα τα μέσα ενημέρωσης και βασάνιζε και εξόρισε αντιφρονούντες. Το 1974 ως πρόεδρος της Βραζιλίας τοποθετήθηκε ο στρατηγός Ερνέστου Γκέισελ, ο οποίος ανακοίνωσε μέτρα βαθμιαίας «φιλελευθεροποίησης».[65] Ο Ζοάο Φιγκεϊρέδο έγινε πρόεδρος τον Μάρτιο του 1979. Την ίδια χρονιά ψήφισε τον νόμο περί αμνηστίας για πολιτικά εγκλήματα, που διαπράχθηκαν υπέρ και κατά του καθεστώτος. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, η αυξανόμενη ανισότητα και η οικονομική αστάθεια είχαν αντικαταστήσει την προηγούμενη ανάπτυξη και ο Ζοάο Φιγκεϊρέδο δεν μπορούσε να ελέγξει την καταρρέουσα οικονομία, τον χρόνιο πληθωρισμό και την ταυτόχρονη πτώση άλλων στρατιωτικών δικτατοριών στη Νότια Αμερική. Εν μέσω μαζικών λαϊκών διαδηλώσεων στους δρόμους των κυριότερων πόλεων της χώρας, διεξήχθησαν οι πρώτες ελεύθερες εκλογές μετά από 20 χρόνια για το εθνικό νομοθετικό σώμα το 1982. Το 1988, ψηφίστηκε νέο Σύνταγμα και η Βραζιλία επέστρεψε επίσημα στη δημοκρατία. Έκτοτε, ο στρατός παρέμεινε υπό τον έλεγχο πολιτικών, χωρίς επίσημο ρόλο στην εσωτερική πολιτική.

Τον Μάιο του 2018, η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών δημοσίευσε ένα υπόμνημα, γραμμένο από τον Χένρι Κίσινγκερ, που χρονολογείται από τον Απρίλιο του 1974 (όταν υπηρετούσε ως Υπουργός Εξωτερικών), επιβεβαιώνοντας ότι η ηγεσία του βραζιλιάνικου στρατιωτικού καθεστώτος γνώριζε πλήρως τη δολοφονία αντιφρονούντων. Υπολογίζεται ότι 434 άνθρωποι είτε επιβεβαιώθηκαν ότι σκοτώθηκαν είτε είναι αγνοούμενοι,[66] 8.000 ιθαγενείς υπέστησαν γενοκτονία και 20.000 άνθρωποι βασανίστηκαν κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής δικτατορίας στη Βραζιλία, ενώ ορισμένοι ακτιβιστές ανθρωπίνων δικαιωμάτων και άλλοι ισχυρίζονται ότι ο πραγματικός αριθμός μπορεί να είναι πολύ μεγαλύτερος.

Εκδημοκρατισμός έως σήμερα (1985–σήμερα)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Τανκρέντο Νέβες εξελέγη πρόεδρος σε έμμεσες εκλογές το 1985 καθώς το έθνος επέστρεψε στην πολιτική διακυβέρνηση. Πέθανε πριν ορκιστεί και στη θέση του ορκίστηκε πρόεδρος ο εκλεγμένος αντιπρόεδρος, Χοσέ Σάρνεϊ.

Ο Φερνάντο Κόλορ ντε Μέλλο ήταν ο πρώτος εκλεγμένος πρόεδρος με λαϊκή ψηφοφορία μετά το στρατιωτικό καθεστώς τον Δεκέμβριο του 1989, νικώντας τον Λουίς Ινάσιο Λούλα ντα Σίλβα σε μια προεδρική κούρσα δύο γύρων και με 35 εκατομμύρια ψήφους. Ο Κόλορ κέρδισε στην πολιτεία του Σάο Πάολο ενάντια σε πολλές εξέχουσες πολιτικές προσωπικότητες. Ο πρώτος δημοκρατικά εκλεγμένος Πρόεδρος της Βραζιλίας σε 29 χρόνια, ο Κόλορ πέρασε πολλά από τα πρώτα χρόνια της κυβέρνησής του πολεμώντας τον υπερπληθωρισμό, ο οποίος κατά καιρούς έφτανε τα ποσοστά του 25% το μήνα. [67]

Το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα του Κόλορ ακολούθησε επίσης ο διάδοχός του Φερνάντο Ενρίκε Καρντόσο[68] ο οποίος διατήρησε προγράμματα ελεύθερου εμπορίου και ιδιωτικοποιήσεων.[69] Η διοίκηση του Κόλορ ξεκίνησε τη διαδικασία ιδιωτικοποίησης ορισμένων κρατικών επιχειρήσεων όπως η Acesita, η Embraer, η Telebrás και η Companhia Vale do Rio Doce.[70] Με εξαίρεση την Acesita, οι ιδιωτικοποιήσεις ολοκληρώθηκαν όλες κατά τη θητεία του Φερνάντο Ενρίκε Καρντόσο.

Μετά την παραπομπή του Κόλορ, ο αναπληρωτής πρόεδρος, Ιταμάρ Φράνκο, ορκίστηκε πρόεδρος. Στις εκλογές που διεξήχθησαν στις 3 Οκτωβρίου 1994, ο Φερνάντο Ενρίκε Καρντόσο, ο υπουργός Οικονομικών του, νίκησε ξανά τον αριστερό Λούλα ντα Σίλβα. Εκλέχθηκε πρόεδρος λόγω της επιτυχίας της λεγόμενης Plano Real. Επανεξελέγη το 1998, καθοδήγησε τη Βραζιλία μέσα από ένα κύμα οικονομικών κρίσεων. Το 2000, ο Καρντόσο διέταξε τον αποχαρακτηρισμό ορισμένων στρατιωτικών αρχείων σχετικά με την Επιχείρηση Κόνδορας, ένα δίκτυο στρατιωτικών δικτατοριών της Νότιας Αμερικής, που απήγαγαν και δολοφόνησαν πολιτικούς αντιπάλους.

Ζαΐρ Μπολσονάρο

Το πιο σοβαρό πρόβλημα της Βραζιλίας σήμερα είναι αναμφισβήτητα η εξαιρετικά άνιση κατανομή του πλούτου και του εισοδήματος, ένα από τα πιο ακραία στον κόσμο. Μέχρι τη δεκαετία του 1990, περισσότεροι από ένας στους τέσσερις Βραζιλιάνους συνέχισαν να επιβιώνουν με λιγότερο από ένα δολάριο την ημέρα. Αυτές οι κοινωνικο-οικονομικές αντιφάσεις βοήθησαν στην εκλογή του Λουίς Ινάσιο Λούλα ντα Σίλβα του Κόμματος Εργαζομένων (Partido dos Trabalhadores) (PT) το 2002. Την 1η Ιανουαρίου 2003, ο Λούλα ορκίστηκε ως ο πρώτος εκλεγμένος αριστερός Πρόεδρος της Βραζιλίας.[71]

Λίγους μήνες πριν από τις εκλογές, οι επενδυτές φοβήθηκαν από την προεκλογική πλατφόρμα του Λούλα για κοινωνική αλλαγή και την ταύτισή του στο παρελθόν με τα εργατικά συνδικάτα και την αριστερή ιδεολογία. Καθώς η νίκη του έγινε πιο βέβαιη, το Ρεάλ (:νόμισμα της Βραζιλίας) υποτιμήθηκε και η βαθμολογία επενδυτικού κινδύνου της Βραζιλίας έπεσε κατακόρυφα (τα αίτια αυτών των γεγονότων αμφισβητούνται, αφού ο Καρντόσο άφησε ένα πολύ μικρό συναλλαγματικό απόθεμα). Μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, ωστόσο, ο Λούλα διατήρησε τις οικονομικές πολιτικές του Καρντόσο, [72] προειδοποιώντας ότι οι κοινωνικές μεταρρυθμίσεις θα έχουν μακροχρόνια διάρκεια και ότι η Βραζιλία δεν είχε άλλη εναλλακτική από το να επεκτείνει τις δημοσιονομικές πολιτικές λιτότητας. Το Ρεάλ Βραζιλίας και η αξιολόγηση κινδύνου του έθνους ανέκαμψαν σύντομα.

Ο Λούλα, ωστόσο, έδωσε μια σημαντική αύξηση στον κατώτατο μισθό (αύξηση από 200 R$ σε 350 R$ σε τέσσερα χρόνια). Ο Λούλα πρωτοστάτησε επίσης στη νομοθεσία για τη δραστική μείωση των συνταξιοδοτικών παροχών για τους δημόσιους υπαλλήλους. Η κύρια σημαντική κοινωνική πρωτοβουλία του, από την άλλη πλευρά, ήταν το πρόγραμμα Fome Zero (Μηδενική Πείνα), που σχεδιάστηκε, για να προσφέρει σε κάθε Βραζιλιάνο τρία γεύματα την ημέρα.

Το 2005 η κυβέρνηση του Λούλα υπέστη σοβαρό πλήγμα με πολλές κατηγορίες για διαφθορά και κατάχρηση εξουσίας εναντίον του υπουργικού συμβουλίου του, αναγκάζοντας ορισμένα από τα μέλη της να παραιτηθούν. Οι περισσότεροι πολιτικοί αναλυτές εκείνη την εποχή ήταν βέβαιοι ότι η πολιτική σταδιοδρομία του Λούλα ήταν καταδικασμένη, αλλά κατάφερε να κρατήσει την εξουσία, εν μέρει επισημαίνοντας τα επιτεύγματα της θητείας του (π.χ. μείωση της φτώχειας, ανεργία και εξάρτηση από εξωτερικούς πόρους, όπως το πετρέλαιο) και να αποστασιοποιηθεί από το σκάνδαλο. Ο Λούλα επανεξελέγη Πρόεδρος στις γενικές εκλογές του Οκτωβρίου 2006.[73]

Το εισόδημα των φτωχότερων αυξήθηκε κατά 14% το 2004, με την Bolsa Familia να αντιπροσωπεύει περίπου τα δύο τρίτα αυτής της αύξησης. Το 2004, ο Λούλα ξεκίνησε το πρόγραμμα "δημοφιλή φαρμακεία", που σχεδιάστηκε, για να κάνει τα φάρμακα, που θεωρούνται απαραίτητα, προσβάσιμα στους μη προνομιούχους. Κατά την πρώτη θητεία του Λούλα, ο υποσιτισμός των παιδιών μειώθηκε κατά 46%. Τον Μάιο του 2010, το Παγκόσμιο Πρόγραμμα Τροφίμων του ΟΗΕ (WFP) απένειμε στον Λούλα ντα Σίλβα τον τίτλο του «παγκοσμίου πρωταθλητή στην καταπολέμηση της πείνας». [74]

Ολυμπιακοί Αγώνες 2016, Τελετή έναρξης

Έχοντας υπηρετήσει δύο θητείες ως πρόεδρος, ο Λούλα είχε απαγορευθεί από το Σύνταγμα της Βραζιλίας να εκλεγεί ξανά. Στις προεδρικές εκλογές του 2010, η υποψήφια του PT ήταν η Ντίλμα Ρούσεφ. Η Ρούσεφ κέρδισε και ανέλαβε τα καθήκοντά της την 1η Ιανουαρίου 2011 ως η πρώτη γυναίκα πρόεδρος της χώρας. [75]

Ολυμπιακοί Αγώνες 2016, Τελετή έναρξης

Πανεθνικές διαμαρτυρίες ξέσπασαν το 2013 και το 2014 κυρίως για τους ναύλους των μέσων μαζικής μεταφοράς και τις κρατικές δαπάνες για το Παγκόσμιο Κύπελλο FIFA 2014. Η Ρούσεφ αντιμετώπισε έναν συντηρητικό αμφισβητία για την επανεκλογή της στον δεύτερο γύρο της 26ης Οκτωβρίου 2014 [76], αλλά κατάφερε να εξασφαλίσει επανεκλογή με λίγο περισσότερο από το 51% των ψήφων.[77]Οι διαμαρτυρίες ξεκίνησαν ξανά το 2015 και το 2016 ως απάντηση σε ένα σκάνδαλο διαφθοράς και σε μια ύφεση, που ξεκίνησε το 2014, με αποτέλεσμα την παραπομπή της Προέδρου Ρούσεφ για κακοδιαχείριση και παραβίαση του εθνικού προϋπολογισμού τον Αύγουστο του 2016. Το 2016, το Ρίο ντε Τζανέιρο ήταν ο οικοδεσπότης των Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων του 2016 και των Θερινών Παραολυμπιακών Αγώνων του 2016, καθιστώντας την πόλη την πρώτη Νοτιοαμερικανική και Πορτογαλόφωνη πόλη, που φιλοξένησε ποτέ τα γεγονότα και την τρίτη φορά, που οι Ολυμπιακοί Αγώνες διεξήχθησαν σε πόλη του νοτίου ημισφαιρίου.[78]

Τον Οκτώβριο του 2018, ο ακροδεξιός βουλευτής και πρώην λοχαγός του στρατού Ζαΐρ Μπολσονάρο εξελέγη Πρόεδρος της Βραζιλίας, διακόπτοντας δεκαέξι χρόνια συνεχούς αριστερής διακυβέρνησης από το Εργατικό Κόμμα (PT).[79] Με ένα άνευ προηγουμένου σκάνδαλο διαφθοράς, που διαβρώνει την εμπιστοσύνη του κοινού στους θεσμούς, η θέση του Μπολσονάρο ως πολιτικού αουτσάιντερ μαζί με την σκληροπυρηνική ιδεολογία του κατά του εγκλήματος και της διαφθοράς τον βοήθησαν να κερδίσει τις προεδρικές εκλογές. Κατά τη διάρκεια της προεδρίας του Μπολσονάρο, η εγκατάσταση αιολικής και ηλιακής ενέργειας έφτασε στο υψηλότερο επίπεδο στην ιστορία. Ως τις Φεβρουαρίου 2021 σύμφωνα με την ONS, η συνολική εγκατεστημένη ισχύς αιολικής ενέργειας ήταν 19,1 GW, με μέσο συντελεστή ισχύος 30%.[80]Το 2020 η Βραζιλία ήταν η 8η χώρα στον κόσμο όσον αφορά την εγκατεστημένη αιολική ενέργεια (17,2 GW). [81] Ως τις Απριλίου 2021 σύμφωνα με την ONS, η συνολική εγκατεστημένη ισχύς φωτοβολταϊκού ηλιακού ήταν 8,9 GW, με μέσο συντελεστή ισχύος 24%. [82][83][84] Το 2020, η Βραζιλία ήταν η 14η χώρα στον κόσμο όσον αφορά την εγκατεστημένη ηλιακή ενέργεια (7,8 GW). [81] Ένας από τους κύριους στόχους της κυβέρνησης Μπολσονάρο είναι να προσπαθήσει να ολοκληρώσει την εκτέλεση περισσότερων από 14.000 έργων, που υποσχέθηκαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, τα οποία δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ, αν και πολλά είχαν ξεκινήσει. Σύμφωνα με υπολογισμούς, η εκτέλεση και η ολοκλήρωση των εργασιών, που έχουν ήδη ξεκινήσει θα κόστιζε κάτι περίπου 144 δισεκατομμύρια R$. [85] Κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης Μπολσονάρο, υπήρξε επίσης μεγαλύτερη εστίαση στην κατασκευή των σιδηροδρόμων, με την κυβέρνηση, για παράδειγμα, να εγκαινιάζει ένα τμήμα του σιδηροδρόμου Βορρά-Νότου, μεταξύ Γκοϊάς και Σάο Πάολο,[86] την έναρξη της κατασκευής του σιδηροδρόμου της Ενοποίησης Ανατολής-Δύσης στην Μπαΐα, [87] εκτός από τον σχεδιασμό της κατασκευής του Φερρογκράο, μεταξύ του Μάτο Γκρόσο και της Πάρα,[88] μεταξύ άλλων. Κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης Μπολσονάρο ξεκίνησε η πανδημία του COVID-19. Το έτος 2020, το πρώτο έτος της πανδημίας, το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν της Βραζιλίας έπεσε κατακόρυφα περισσότερο από 4%.[89]Επίσης κατά τη διάρκεια του 2020 οι διαμαρτυρίες κατά της τρέχουσας κυβέρνησης της Βραζιλίας και οι εντολές παραπομπής κατά του Μπολσονάρο ενισχύθηκαν, λόγω των αντιεπιστημονικών δηλώσεων - εμπνευσμένων από τον Ντόναλντ Τραμπ - που προπαγάνδισε ο πρόεδρος της Βραζιλίας, ο οποίος ενθάρρυνε τη χρήση φαρμάκων χωρίς ιατρικά στοιχεία και αποθάρρυνε τους πολίτες να χρησιμοποιούν μάσκες και να κάνουν εμβολιασμούς.[90][91][92][93] Υπό την πίεση του Κογκρέσου της Βραζιλίας, κατά τη διάρκεια της πανδημίας, δημιουργήθηκε «επείγουσα βοήθεια» για άτομα με χαμηλό εισόδημα (στο ποσό των 600 R$).[94]Το 2021, το δεύτερο έτος της πανδημίας, η Γερουσία της Βραζιλίας δημιούργησε μια κοινοβουλευτική εξεταστική επιτροπή (CPI, στα πορτογαλικά) για να διερευνήσει τη συμπεριφορά του προέδρου Μπολσονάρο στην πανδημία.[95] Κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης Μπολσονάρο, η Βραζιλία έφτασε τα 33 εκατομμύρια ανθρώπους, που υποφέρουν από πείνα, ενώ λιγότερο από 2 χρόνια νωρίτερα ήταν 19,1 εκατομμύρια άνθρωποι.[96] Επίσης κατά τη διάρκεια της κυβέρνησής του, η Βραζιλία έγινε η δεύτερη χώρα με τους περισσότερους θανάτους από COVID-19. Έχουν αναφερθεί περισσότεροι από 670.000 θάνατοι και περισσότερες από 30 εκατομμύρια μολύνσεις. [97]

Λουίς Ινάσιο Λούλα ντα Σίλβα

Αρκετοί ισχυρισμοί για διαφθορά ξέσπασαν κατά τη διακυβέρνηση Μπολσονάρο, όπως το Covaxgate,[98][99] το "Tractorgate" (Tratoraço στα Πορτογαλικά),[100][101] και το " Bolsolão do MEC ".

Ο κεντροαριστερός πολιτικός Λουίς Ινάσιο Λούλα ντα Σίλβα κέρδισε στις προεδρικές εκλογές του Οκτωβρίου 2022 στη Βραζιλία. Ο ακροδεξιός πρώην πρόεδρος της Βραζιλίας, Ζαΐρ Μπολσονάρο, έφυγε από τη Βραζιλία στις 30 Δεκεμβρίου, δύο ημέρες προτού αναλάβει την προεδρία ο νέος πρόεδρος της χώρας.[102]Υποστηρικτές του Μπολσονάρο τον Ιανουάριο 2023 έκαναν επιθέσεις και διαδηλώσεις στο προεδρικό μέγαρο, στο Κογκρέσο και στο Ανώτατο Δικαστήριο και προέβησαν σε πλήθος καταστροφών εκφράζοντας την συμπαράστασή τους στον πρώην πρόεδρο της χώρας και αρνούνταν να αναγνωρίσουν το αποτέλεσμα των εκλογών.[102]Ο Λουίς Ινάσιο Λούλα ντα Σίλβα κατηγόρησε τον Μπολσονάρο ότι αυτός ήταν ο εγκέφαλος πίσω από αυτές τις ταραχές και τους βανδαλισμούς και ότι επιθυμούσε να γίνει πραξικόπημα αλλά ο Ζαΐρ Μπολσονάρο αρνήθηκε ότι είχε οποιαδήποτε ανάμειξη στις ταραχές της 8ης Ιανουαρίου στην Μπραζίλια. [103][104]

Σημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ engenho στα Πορτογαλικά σημαίνει μύλος παραγωγής ζάχαρης, αλλά τελικά έφθασε να σημαίνει ολόκληρο το κτήριο και την φυτεία γύρω από αυτό
  2. ↑ Κάποιοι σκλάβοι δραπέτευσαν από τις φυτείες και προσπάθησαν να ιδρύσουν ανεξάρτητους οικισμούς (κιλόμπος) σε απομακρυσμένες περιοχές. Το πιο σημαντικό από αυτά, το κιλόμπο του Πάλμαρες, ήταν ο μεγαλύτερος οικισμός δραπέτης σκλάβων στην Αμερική και ήταν ένα ενοποιημένο βασίλειο περίπου 30.000 ανθρώπων στο απόγειό του στις δεκαετίες 1670 και 80. Ωστόσο, αυτοί οι οικισμοί καταστράφηκαν ως επί το πλείστον από το στέμμα και τα ιδιωτικά στρατεύματα, τα οποία σε ορισμένες περιπτώσεις απαιτούσαν μακρές πολιορκίες και τη χρήση πυροβολικού.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

 

  1. ↑ Linda S. Cordell· Kent Lightfoot· Francis McManamon· George Milner (2008). Archaeology in America: An Encyclopedia. 4. ABC-CLIO. σελ. 3. ISBN 978-0-313-02189-3. 
  2. ↑ 2,0 2,1 Verotti Farah, Ana Gabriela (8 Μαΐου 2014). «History of Colonial Brazil». The Brazil Business. 
  3. ↑ «Brazilian Federal Constitution» (στα Πορτογαλικά). Presidency of the Republic. 1988. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Δεκεμβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 3 Ιουνίου 2008.  «Brazilian Federal Constitution». v-brazil.com. 2007. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Σεπτεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 3 Ιουνίου 2008. Unofficial translate 
  4. ↑ «UNESCO World Heritage Centre — World Heritage List». UNESCO. Ανακτήθηκε στις 25 Μαΐου 2012. 
  5. ↑ Romero, Simon (27 Μαρτίου 2014). «Discoveries Challenge Beliefs on Humans' Arrival in the Americas». The New York Times. Ανακτήθηκε στις 31 Μαΐου 2014. 
  6. ↑ 6,0 6,1 Levine, Robert M.· Crocitti, John J. (1999). The Brazil Reader: History, Culture, Politics. Duke University Press. σελίδες 11–. ISBN 978-0-8223-2290-0. Ανακτήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 2012. 
  7. ↑ Roosevelt, A. C.; Housley, R. A.; Imazio Da Silveira, M.; Maranca, S.; Johnson, R. (1991). «Eighth Millennium Pottery from a Prehistoric Shell Midden in the Brazilian Amazon». Science 254 (5038): 1621–1624. doi:10.1126/science.254.5038.1621. PMID 17782213. Bibcode: 1991Sci...254.1621R. 
  8. ↑ 8,0 8,1 Εγκυκλοπαίδεια, ΠΑΠΥΡΟΣ ΛΑΡΟΥΣ ΜΠΡΙΤΑΝΙΚΑ, τόμος 15, εκδ. Πάπυρος Γραφικές Τέχνες ΑΕ, Αθήνα 1985, σελ. 261
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 Mann, Charles C. (2006) [2005]. 1491: New Revelations of the Americas Before Columbus. Vintage Books. σελίδες 326–333. ISBN 978-1-4000-3205-1. 
  10. ↑ Grann, David (2009). The Lost City of Z: A Tale of Deadly Obsession in the Amazon. σελ. 315. ISBN 978-0-385-51353-1. 
  11. ↑ Roosevelt, Anna C. (1991). Moundbuilders of the Amazon: Geophysical Archaeology on Marajó Island, Brazil. Academic Press. ISBN 978-0-125-95348-1. 
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 Schwarcz, Lilia M.· Starling, Heloisa M. (2018). Brazil: A Biography. Farrar, Straus and Giroux. ISBN 978-0-374-71070-5. 
  13. ↑ Morison, Samuel (1974). The European Discovery of America: The Southern Voyages, 1492–1616. New York: Oxford University Press.
  14. ↑ Metcalf, Alida C. (2005). Go-Betweens and the Colonization of Brazil : 1500-1600. Austin, TX: University of Texas Press. σελίδες 17–33. ISBN 0-292-70970-6. 
  15. ↑ http://www.abiarroz.com.br/site-en/history-of-rice.php#:~:text=The%20origin%20of%20rice%20in%20Brazil%20and%20its%20development&text=In%20the%20middle%20of%20the,)%20and%20Bahia%20(1857) Αρχειοθετήθηκε 2023-02-04 στο Wayback Machine..
  16. ↑ https://www.drivencoffee.com/blog/brazilian-coffee-origins/#:~:text=Coffee%20is%20believed%20to%20have,the%20border%E2%80%94apparently%20it%20worked.
  17. ↑ https://brazilcham.com/white-papers/key-issues-facing-brazils-sugar-and-ethanol-industry/#:~:text=The%20Portuguese%20first%20planted%20sugarcane,social%2C%20political%20and%20economic%20history.
  18. ↑ «Cattle ranching in the Amazon rainforest». www.fao.org. 
  19. ↑ Fernandes, Carla (6 Δεκεμβρίου 2019). «Trigo: origem e histórico do cultivo no Brasil». Rehagro Blog. 
  20. ↑ «Associação Brasileira de Enologia - ABE». www.enologia.org.br. 
  21. ↑ «Origem da laranja | Summit Agro Estadão». Canal Agro Estadão. 
  22. ↑ https://www.alice.cnptia.embrapa.br/alice/bitstream/doc/409962/1/s01.pdf
  23. ↑ «Nova pagina 2». www.gege.agrarias.ufpr.br. 
  24. ↑ «História Engenharia Civil Brasil Mundo | Britos Engenharia». 
  25. ↑ «Notas sobre a história da Metalurgia no país». www.pmt.usp.br. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Αυγούστου 2022. Ανακτήθηκε στις 11 Φεβρουαρίου 2023. 
  26. ↑ «Nosso Brasil – A Viola Caipira». 10 Οκτωβρίου 2014. 
  27. ↑ «Características Étnico-raciais da População:Classificações e identidades» (PDF) (στα Πορτογαλικά). IBGE. 2010. σελ. 58. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 14 Μαΐου 2014. (Trans.) Since 1945, a Brazilian Black movement has resulted in more people using the term (and concept) of Afro-Brazilian. But, this term was coined by and remains associated with the United States and its culture, derived from a culturalist viewpoint. 
  28. ↑ Loveman, Mara; Muniz, Jeronimo O.; Bailey, Stanley R. (2011). «Brazil in black and white? Race categories, the census, and the study of inequality». Ethnic and Racial Studies 35 (8): 1466–1483. doi:10.1080/01419870.2011.607503. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2014-02-02. https://web.archive.org/web/20140202222851/http://www.ssc.wisc.edu/~mloveman/papers/LovemanMunizBailey_ERS_2011.pdf. 
  29. ↑ Christiane Figueiredo Pagano de Mello (2009). Forças Militares no Brasil Colonial [Military Forces in Colonial Brazil] (στα Πορτογαλικά). ISBN 9788576502050. 
  30. ↑ Bryan Givens: in Theory and Practice in Early Modern Portugal in Braudel Revisited University of Toronto Press, 2010, p. 127
  31. ↑ Russell-Wood, pp. 415–16
  32. ↑ Russell-Wood, p. 414.
  33. ↑ «Bandeirantes, Natives, and Indigenous Slavery». Brazil: Five Centuries of Change online. Brown University Library. Ανακτήθηκε στις 5 Νοεμβρίου 2012. 
  34. ↑ «Η Γαλλική Ανταρκτική». ΜΕΓΑΛΟΙ ΘΑΛΑΣΣΟΠΟΡΟΙ. 22 Απριλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 11 Φεβρουαρίου 2023. 
  35. ↑ meta-admin (7 Δεκεμβρίου 2022). «Αφρικανικές ιστορίες προς ανακάλυψη. 12 – Το Κιλόμπο ντος Παλμάρες στη Βραζιλία». ErgasiaNET. Ανακτήθηκε στις 11 Φεβρουαρίου 2023. 
  36. ↑ Braudel, Fernand (1984) The Perspective of the World, Vol. III of Civilization and Capitalism . pp. 232–35. p. 390. (ISBN 978-0060153175)
  37. ↑ Rodriguez, Junius (1997). The Historical Encyclopedia of World Slavery: Volume 1. σελ. 489. ISBN 0874368855. 
  38. ↑ Boxer, C. R. (1969). «Brazilian Gold and British Traders in the First Half of the Eighteenth Century». The Hispanic American Historical Review 49 (3): 454–472. doi:10.2307/2511780. https://archive.org/details/sim_hispanic-american-historical-review_1969-08_49_3/page/n51. 
  39. ↑ Higgins, Kathleen J. (1999) Licentious Liberty in a Brazilian Gold-Mining Region: Slavery, Gender & Social Control in Eighteenth-Century Sabara, Minas Gerais.
  40. ↑ Menezes Fernandes, Luis Henrique (Ιανουαρίου 2015). Um Governo de Engonços: Metrópole e Sertanistas na Expansão dos Domínios Portugueses aos Sertões do Cuiabá (1721–1728). Editora Prismas. ISBN 9788555070655. Ανακτήθηκε στις 12 Μαρτίου 2016. 
  41. ↑ Russell-Wood, A. J. R. (1974). «Local Government in Portuguese America: A Study in Cultural Divergence». Comparative Studies in Society and History 16 (2): 187–231. doi:10.1017/S0010417500007465. https://archive.org/details/sim_comparative-studies-in-society-and-history_1974-03_16_2/page/n52. 
  42. ↑ Eakin, Marshall C. (1990) British Enterprise in Brazil: The St. John d'el Rey Mining Company & the Morro Velho Gold Mine, 1830–1960.
  43. ↑ 43,0 43,1 Russell-Wood, p. 416.
  44. ↑ Cardoso, José Luís (2009). «Free Trade, Political Economy and the Birth of a New Economic Nation: Brazil, 1808–1810». Revista de Historia Económica / Journal of Iberian and Latin American Economic History 27 (2): 183–204. doi:10.1017/S0212610900000744. https://e-archivo.uc3m.es/bitstream/handle/10016/19644/RHE-2009-XXVII-Cardoso.pdf?sequence=1. 
  45. ↑ Russell-Wood, p. 419.
  46. ↑ 46,0 46,1 Meade, Teresa (2016). A History of Modern Latin America- 1800 to the Present. West Sussex, UK: John Wiley & Sons, Inc. σελίδες 41–42. ISBN 978-1405120500. 
  47. ↑ «Brazilian Independence | Boundless World History». courses.lumenlearning.com. Ανακτήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου 2018. 
  48. ↑ «Johns Hopkins University Press | Books|Slave Rebellion in Brazil». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Φεβρουαρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 11 Φεβρουαρίου 2023. 
  49. ↑ The World Factbook: Brazil – Flag description CIA. Retrieved on 8 October 2010.
  50. ↑ Metcalf, Alida C. (1989). «Coffee Workers In Brazil: A Review Essay». Peasant Studies 16 (3): 219–224. , reviewing Verena Stolcke, Coffee Planters, Workers and Wives: Class Conflict and Gender Relations on São Paulo Plantations, 1850–1980 (1988)
  51. ↑ Mattoon, Robert H. Jr. (1977). «Railroads, Coffee, and the Growth of Big Business in São Paulo, Brazil». Hispanic American Historical Review 57 (2): 273–295. doi:10.2307/2513775. https://archive.org/details/sim_hispanic-american-historical-review_1977-05_57_2/page/n74. 
  52. ↑ Perissinotto, Renato Monseff (2003). «State and Coffee Capital in São Paulo's Export Economy (Brazil 1889–1930)». Journal of Latin American Studies 35: 1–23. doi:10.1017/S0022216X02006582. https://archive.org/details/sim_journal-of-latin-american-studies_2003-02_35/page/n6. 
  53. ↑ Topik, S. (1999). «Where is the coffee? Coffee and Brazilian identity». Luso-Brazilian Review 36 (2): 87–93. PMID 22010304. https://archive.org/details/sim_luso-brazilian-review_winter-1999_36_2/page/n92. 
  54. ↑ Lima, Tania Andrade (2011). «Keeping a Tight Lid: The Architecture and Landscape Design of Coffee Plantations in Nineteenth-Century Rio de Janeiro, Brazil». Review: A Journal of the Fernand Braudel Center 34 (1–2): 193–215. 
  55. ↑ Burns, E. Bradford (1965). «Manaus, 1910: Portrait of a Boom Town». Journal of Inter-American Studies 7 (3): 400–421. doi:10.2307/164992. 
  56. ↑ Barham, Bradford L.; Coomes, Oliver T. (1994). «Reinterpreting the Amazon Rubber Boom: Investment, the State, and Dutch Disease». Latin American Research Review 29 (2): 73–109. doi:10.1017/S0023879100024134. https://archive.org/details/sim_latin-american-research-review_1994_29_2/page/n74. 
  57. ↑ Dean, Warren (2002) Brazil and the Struggle for Rubber: A Study in Environmental History. (ISBN 0-521-52692-2)
  58. ↑ Scheina, Robert L. (2003) Latin America's Wars Volume II: The Age of the Professional Soldier, 1900–2001. Potomac Books. (ISBN 1-57488-452-2). Part 4; Chapter 5 – World War I and Brazil, 1917–18.
  59. ↑ Ellis, Charles Howard (2003) The origin, structure & working of the League of Nations. The LawBook Exchange Ltd. pp. 105, 145. (ISBN 9781584773207)
  60. ↑ Hilton, Stanley E. (1985). «The Argentine Factor in Twentieth-Century Brazilian Foreign Policy Strategy». Political Science Quarterly 100 (1): 27–51. doi:10.2307/2150859. https://archive.org/details/sim_political-science-quarterly_spring-1985_100_1/page/27. 
  61. ↑ Hilton, Stanley E. (1979). «Brazilian Diplomacy and the Washington-Rio de Janeiro 'Axis' during the World War II Era». Hispanic American Historical Review 59 (2): 201–231. doi:10.2307/2514412. https://archive.org/details/sim_hispanic-american-historical-review_1979-05_59_2/page/201. 
  62. ↑ Hisrt, Monica (2004) The United States and Brazil: A Long Road of Unmet Expectations. Routledge. p. 43. (ISBN 0-415-95066-X)
  63. ↑ Hisrt, Monica (2004) The United States and Brazil: A Long Road of Unmet Expectations. Routledge. Introduction: page xviii 3rd paragraph. (ISBN 0-415-95066-X)
  64. ↑ 64,0 64,1 «Το «κρυφό χέρι» της Βρετανίας στο πραξικόπημα του '64 στη Βραζιλία». Kosmodromio (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 11 Φεβρουαρίου 2023. 
  65. ↑ 65,0 65,1 Εγκυκλοπαίδεια, ΠΑΠΥΡΟΣ ΛΑΡΟΥΣ ΜΠΡΙΤΑΝΙΚΑ, τόμος 15, εκδ. Πάπυρος Γραφικές Τέχνες ΑΕ, Αθήνα 1985, σελ. 269
  66. ↑ «Ακροδεξιός, χουντικός και αρνητής της Ιστορίας». Η Εφημερίδα των Συντακτών. Ανακτήθηκε στις 11 Φεβρουαρίου 2023. 
  67. ↑ «Fernando Henrique Cardoso». Brazil: Five Centuries of Change online. Brown University Library. Ανακτήθηκε στις 5 Νοεμβρίου 2012. 
  68. ↑ [1] "Tais políticas – iniciadas com a abertura do governo Collor – foram continuadas por Fernando Henrique Cardoso e Luiz Inácio Lula da Silva, segundo economistas e industriais ouvidos pela Folha"
  69. ↑ «Programa Nacional de Desestatização». gov.br (στα Πορτογαλικά). 
  70. ↑ Anuatti-Neto, Francisco; Barossi-Filho, Milton; Carvalho, Antonio Gledson de; Macedo, Roberto (June 5, 2005). «Os efeitos da privatização sobre o desempenho econômico e financeiro das empresas privatizadas». Revista Brasileira de Economia 59: 151–175. doi:10.1590/S0034-71402005000200001. http://www.scielo.br/j/rbe/a/TVjgv545MGj565LfWVRGc5M/?lang=pt. 
  71. ↑ Clendenning, Alan (2 January 2003). «Lula Holds Out Hope Against Odds in Brazil». Washington Post. 
  72. ↑ Lula segue política econômica de FHC, diz diretor do FMI. BBC. 26 June 2006
  73. ↑ «Brazil re-elects President Lula». 30 October 2006. http://news.bbc.co.uk/2/hi/6095820.stm. 
  74. ↑ ¿Cuál es el balance social de Lula? Sociologiaaqp.blogspot.com. 2011-02-08.
  75. ↑ «Dilma Rousseff sworn in as Brazil's new president». BBC News. 2 January 2011. https://www.bbc.com/news/world-latin-america-12103312. 
  76. ↑ Lewis, Jeffrey T. (5 October 2014) "Brazil's Presidential Vote Looks Headed for Runoff". Wall Street Journal
  77. ↑ "Dilma Rousseff Re-elected Brazilian President". BBC News. 26 October 2014
  78. ↑ «BBC Sport, Rio to stage 2016 Olympic Games». BBC News. 2 October 2009. http://news.bbc.co.uk/sport2/hi/olympic_games/8282518.stm. Ανακτήθηκε στις 4 October 2009. 
  79. ↑ Abdalla, Jihan (2 January 2020). «One year under Brazil's Bolsonaro: 'What we expected him to be'». Al Jazeera (Al Jazeera Media Network). https://www.aljazeera.com/news/2020/01/year-brazil-bolsonaro-expected-200101162649987.html. Ανακτήθηκε στις 21 February 2020. 
  80. ↑ «Boletim Mensal de Geração Eólica Fevereiro/2021» (PDF) (στα Πορτογαλικά). Operador Nacional do Sistema Elétrico - ONS. 3 Μαΐου 2021. σελίδες 6, 14. Ανακτήθηκε στις 17 Μαΐου 2021. 
  81. ↑ 81,0 81,1 RENEWABLE CAPACITY STATISTICS 2021. irena.org
  82. ↑ «Quais as melhores regiões do Brasil para geração de energia fotovoltaica? - Sharenergy» (στα pt-BR). Sharenergy. 2017-02-03. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2018-10-07. https://web.archive.org/web/20181007223213/http://sharenergy.com.br/quais-melhores-regioes-brasil-para-geracao-de-energia-fotovoltaica/. Ανακτήθηκε στις 2018-10-07. 
  83. ↑ «Invest in Brazil». CAPITAL INVEST: Top M&A Financial Advisors in Brazil (Sao Paulo). 2018-08-23. https://www.capitalinvest-group.com/en/invest-in-brazil-ma-guide/. Ανακτήθηκε στις 2018-10-07. 
  84. ↑ «Boletim Mensal de Geração Solar Fotovoltaica Abril/2021» (PDF) (στα Πορτογαλικά). Operador Nacional do Sistema Elétrico - ONS. 3 Μαΐου 2021. σελίδες 6, 13. Ανακτήθηκε στις 17 Μαΐου 2021. 
  85. ↑ Retomar obras destrava até R$ 144 bilhões. Globo Comunicação e Participações. 12 October 2019
  86. ↑ Bolsonaro participa de inauguração de trecho da Ferrovia Norte-Sul. agenciabrasil.ebc.com.br. March 2021
  87. ↑ «Governo firma acordo com Exército para construção de ferrovia na Bahia». Agência Brasil. 11 Σεπτεμβρίου 2020. 
  88. ↑ Estudos para implantação de ferrovia contarão com apoio de universidade do Pará. gov.br. January 2021
  89. ↑ «PIB do Brasil despenca 4,1% em 2020». Globo Comunicação e Participações (στα Πορτογαλικά). 3 Μαρτίου 2021. 
  90. ↑ «Brazil's Bolsonaro warns virus vaccine can turn people into 'crocodiles'». France 24. 18 Δεκεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 15 Αυγούστου 2021. 
  91. ↑ «Why is Bolsonaro Finally Embracing COVID-19 Vaccines?». Time. https://time.com/5946401/brazil-covid-19-vaccines-bolsonaro/. Ανακτήθηκε στις 2021-08-15. 
  92. ↑ «Brazil tops 251,000 Covid deaths as daily fatalities also set record». The Guardian. 26 Φεβρουαρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 15 Αυγούστου 2021. 
  93. ↑ Siddiqui, Usaid. «The battle to stop the spread of vaccine misinformation online». www.aljazeera.com. Ανακτήθηκε στις 15 Αυγούστου 2021. 
  94. ↑ «Brazil's Guedes says government to make two more payments of 600 reais to informal workers». Reuters. 2020-06-30. https://www.reuters.com/article/us-brazil-guedes-emergency-aid-idUSKBN2413J2. Ανακτήθηκε στις 2021-08-15. 
  95. ↑ «Brazil begins parliamentary inquiry into Bolsonaro's Covid response». The Guardian. 27 Απριλίου 2021. Ανακτήθηκε στις 15 Αυγούστου 2021. 
  96. ↑ «Brazil has 33 million people facing hunger». 8 Ιουνίου 2022. 
  97. ↑ «Brasil ultrapassa marca de 670 mil mortes por Covid; em alta, média móvel supera 180 vítimas por dia». Globo Comunicação e Participações. 24 Ιουνίου 2022. 
  98. ↑ «Caso Covaxin: O que se sabe até agora?». 
  99. ↑ «Caso Covaxin: Senadora aponta falsificação em documento usado pelo governo Bolsonaro». 6 Ιουλίου 2021. 
  100. ↑ «'Tratoraço': Entenda o suposto 'orçamento secreto' de Bolsonaro, que deverá ser investigado pelo TCU». 
  101. ↑ «'Tratoraço' recebeu verbas públicas destinadas por 30 parlamentares». 24 Οκτωβρίου 2021. 
  102. ↑ 102,0 102,1 Newsroom. «Βραζιλία: Ο Μπολσονάρο αναγνωρίζει πως έκανε «κάποια λάθη»». www.kathimerini.gr. Ανακτήθηκε στις 11 Φεβρουαρίου 2023. 
  103. ↑ Newsroom. «Βραζιλία: «Να σκοτώσουμε το τέρας της ακροδεξιάς», λέει ο Λούλα». www.kathimerini.gr. Ανακτήθηκε στις 11 Φεβρουαρίου 2023. 
  104. ↑ Newsroom. «Βραζιλία – Λούλα: Ο Μπολσονάρο ήταν ο «εγκέφαλος» της επίθεσης της 8ης Ιανουαρίου». www.kathimerini.gr. Ανακτήθηκε στις 11 Φεβρουαρίου 2023. 

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Russell-Wood, A.J.R. (1996). «Brazil: The Colonial Era, 1500–1808». Encyclopedia of Latin American History and Culture. 1. New York: Charles Scribner's Sons. ISBN 978-0684804804. 

Περαιτέρω ανάγνωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

 

  • Alden, Dauril. Royal Government in Colonial Brazil. Berkeley and Los Angeles: University of California Press 1968.
  • Barman, Roderick J. Brazil The Forging of a Nation, 1798–1852 (1988)
  • Bethell, Leslie. Colonial Brazil (Cambridge History of Latin America) (1987) excerpt and text search
  • Bethell, Leslie, ed. Brazil: Empire and Republic 1822–1930 (1989)
  • Burns, E. Bradford. A History of Brazil (1993) excerpt and text search
  • Burns, E. Bradford. The Unwritten Alliance: Rio Branco and Brazilian-American Relations. New York: Columbia University Press 1966.
  • Dean, Warren, Rio Claro: A Brazilian Plantation System, 1820–1920. Stanford: Stanford University Press 1976.
  • Dean, Warren. With Broad Axe and Firebrand: The Destruction of the Brazilian Atlantic Forest. Berkeley and Los Angeles: University of California Press 1995.
  • Eakin, Marshall. Brazil: The Once and Future Country (2nd ed. 1998), an interpretive synthesis of Brazil's history.
  • Fausto, Boris, and Arthur Brakel. A Concise History of Brazil (Cambridge Concise Histories) (2nd ed. 2014) excerpt and text search
  • Garfield, Seth. In Search of the Amazon: Brazil, the United States, and the Nature of a Region. Durham: Duke University Press 2013.
  • Goertzel, Ted and Paulo Roberto Almeida, The Drama of Brazilian Politics from Dom João to Marina Silva Amazon Digital Services. (ISBN 978-1-4951-2981-0).
  • Graham, Richard. Feeding the City: From Street Market to Liberal Reform in Salvador, Brazil. Austin: University of Texas Press 2010.
  • Graham, Richard. Britain and the Onset of Modernization in Brazil, 1850–1914. New York: Cambridge University Press 1968.
  • Hahner, June E. Emancipating the Female Sex: The Struggle for Women's Rights in Brazil (1990)
  • Hilton, Stanley E. Brazil and the Great Powers, 1930–1939. Austin: University of Texas Press 1975.
  • Kerr, Gordon. A Short History of Brazil: From Pre-Colonial Peoples to Modern Economic Miracle (2014)
  • Leff, Nathaniel. Underdevelopment and Development in Nineteenth-Century Brazil. Allen and Unwin 1982.
  • Lesser, Jeffrey. Immigration, Ethnicity, and National Identity in Brazil, 1808–Present (Cambridge UP, 2013). 208 pp.
  • Levine, Robert M. The History of Brazil (Greenwood Histories of the Modern Nations) (2003) excerpt and text search; online Αρχειοθετήθηκε 2019-12-11 στο Wayback Machine.
  • Levine, Robert M. and John Crocitti, eds. The Brazil Reader: History, Culture, Politics (1999) excerpt and text search
  • Levine, Robert M. Historical dictionary of Brazil (1979) online
  • Lewin, Linda. Politics and Parentela in Paraíba: A Case Study of Family Based Oligarchy in Brazil. Princeton: Princeton University Press 1987.
  • Lewin, Linda. Surprise Heirs I: Illegitimacy, Patrimonial Rights, and Legal Nationalism in Luso-Brazilian Inheritance, 1750–1821. Stanford: Stanford University Press 2003.
  • Lewin, Linda. Surprise Heirs II: Illegitimacy, Inheritance Rights, and Public Power in the Formation of Imperial Brazil, 1822–1889. Stanford: Stanford University Press 2003.
  • Love, Joseph L. Rio Grande do Sul and Brazilian Regionalism, 1882–1930. Stanford: Stanford University Press 1971.
  • Luna Vidal, Francisco, and Herbert S. Klein. The Economic and Social History of Brazil since 1889 (Cambridge University Press, 2014) 439 pp. online review
  • Marx, Anthony. Making Race and Nation: A Comparison of the United States, South Africa, and Brazil (1998).
  • McCann, Bryan. Hello, Hello Brazil: Popular Music in the Making of Modern Brazil. Durham: Duke University Press 2004.
  • McCann, Frank D. Jr. The Brazilian-American Alliance, 1937–1945. Princeton: Princeton University Press 1973.
  • Metcalf, Alida. Family and Frontier in Colonial Brazil: Santana de Parnaiba, 1580–1822. Berkeley and Los Angeles: University of California Press 1992.
  • Myscofski, Carole A. Amazons, Wives, Nuns, and Witches: Women and the Catholic Church in Colonial Brazil, 1500–1822 (University of Texas Press; 2013) 308 pages; a study of women's religious lives in colonial Brazil & examines the gender ideals upheld by Jesuit missionaries, church officials, and Portuguese inquisitors.
  • Schneider, Ronald M. "Order and Progress": A Political History of Brazil (1991)
  • Schwartz, Stuart B. Sugar Plantations in the Formation of Brazilian Society: Bahia 1550–1835. New York: Cambridge University Press 1985.
  • Schwartz, Stuart B. Sovereignty and Society in Colonial Brazil: The High Court and its Judges 1609–1751. Berkeley and Los Angeles: University of California Press 1973.
  • Skidmore, Thomas. Black into White: Race and Nationality in Brazilian Thought. New York: Oxford University Press 1974.
  • Skidmore, Thomas. Brazil: Five Centuries of Change (2nd ed. 2009) excerpt and text search
  • Skidmore, Thomas. Politics in Brazil, 1930–1964: An experiment in democracy (1986) excerpt and text search
  • Smith, Joseph. A history of Brazil (Routledge, 2014)
  • Stein, Stanley J. Vassouras: A Brazilian Coffee Country, 1850–1900. Cambridge: Harvard University Press 1957.
  • Van Groesen, Michiel (ed.). The Legacy of Dutch Brazil (2014) [2]
  • Van Groesen, Michiel. "Amsterdam's Atlantic: Print Culture and the Making of Dutch Brazil". Philadelphia: University of Pennsylvania Press, 2017.
  • Wirth, John D. Minas Gerais in the Brazilian Federation: 1889–1937. Stanford: Stanford University Press 1977.
  • Wirth, John D. The Politics of Brazilian Development, 1930–1954. Stanford: Stanford University Press 1970.

Ιστοριογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • de Almeida, Carla Maria Carvalho, and Jurandir Malerba. "Rediscovering Portuguese America: Internal Dynamics and New Social Actors in the Historiography of Colonial Brazil: a Tribute to Ciro Flamarion Cardoso." Storia della storiografia 67#1 (2015): 87–100. online[νεκρός σύνδεσμος]
  • Historein/Ιστορείν. A review of the past and other stories, vol. 17.1 (2018) (issue dedicated on "Brazilian Historiography: Memory, Time and Knowledge in the Writing of History").
  • Perez, Carlos. "Brazil" in Kelly Boyd, ed. Encyclopedia of Historians and Historical Writing, vol 1 (1999) 1:115-22.
  • Schulze, Frederik, and Georg Fischer. "Brazilian History as Global History." Bulletin of Latin American Research 38.4 (2019): 408–422.
  • Skidmore, Thomas E. "The Historiography of Brazil, 1889–1964: Part I." Hispanic American Historical Review 55#4 (1975): 716–748. in JSTOR
  • Stein, Stanley J. "The historiography of Brazil 1808–1889." Hispanic American Historical Review 40#2 (1960): 234–278. in JSTOR

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • (Αγγλικά) Brazil – Article on Brazil from the 1913 Catholic Encyclopedia.
  • (Αγγλικά) Latin American Network Information Center. «Brazil: History». USA: University of Texas at Austin. 
  • (Πορτογαλικά) [3] – Online supplement to the textbook Brazil: Five Centuries of Change by Thomas Skidmore.
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ιστορία_της_Βραζιλίας&oldid=10477463"