Ροβέρτος Α΄ της Νορμανδίας
| Ροβέρτος Α΄ | |
|---|---|
 | |
Δούκας της Νορμανδίας | |
| Προκάτοχος | Ριχάρδος Γ΄ της Νορμανδίας |
| Διάδοχος | Γουλιέλμος Α΄ της Αγγλίας |
| Γέννηση | 1010 Νορμανδία, Γαλλία |
| Θάνατος | 22 Ιουλίου 1035 (25 ετών) Νίκαια Βιθυνίας |
| Επίγονοι | Γουλιέλμος Α΄ της Αγγλίας Αδελαΐδα της Νορμανδίας |
| Οίκος | Οίκος της Νορμανδίας |
| Πατέρας | Ριχάρδος Β΄ της Νορμανδίας |
| Μητέρα | Ιουδήθ της Βρετάνης |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα () | |
Ο Ροβέρτος Α΄ της Νορμανδίας ή Ροβέρτος ο Μεγαλοπρεπής (Robert Ier de Normandie, 1000 - 22 Ιουλίου 1035) δούκας της Νορμανδίας (1027 - 1035) ήταν δεύτερος γιος του Ριχάρδου Β΄ της Νορμανδίας και της Ιουδήθ της Βρετάνης κόρης του Κόναν Α΄ της Βρετάνης. Λόγω της αβεβαιότητας στην αρίθμηση των δουκών της Νορμανδίας ο Ροβέρτος Α΄ απαριθμείται από μερικούς ιστορικούς ως Ροβέρτος Β΄, οι ίδιοι ιστορικοί απαριθμούν ως Ροβέρτο Α΄ τον πρόγονο του Ρόλλο της Νορμανδίας. Διαδέχτηκε τον μεγαλύτερο αδελφό του Ριχάρδο Γ΄, σε λιγότερο από έναν χρόνο μετά τον θάνατο του πατέρα του ο Ριχάρδος πέθανε πρόωρα και τον διαδέχτηκε ο Ροβέρτος. Τον Ροβέρτο τον μεγαλοπρεπή διαδέχθηκε ο νόθος γιος του Γουλιέλμος Α΄ της Αγγλίας που έγινε ο πρώτος Νορμανδός βασιλιάς της Αγγλίας (1066) μετά τη Νορμανδική κατάκτηση.
Εμφύλιος με τον μεγαλύτερο αδελφό του Ριχάρδο
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Ροβέρτος ήταν εγγονός του Ριχάρδου Α΄ της Νορμανδίας, δισέγγονος του Γουλιέλμου Α΄ της Νορμανδίας και τρισέγγονου του Ρόλλου του Βίκινγκ γενάρχη του Οίκου του Νορμανδίας. Ο Ριχάρδος Β΄ πριν τον θάνατο του όρισε τον μεγαλύτερο γιο του Ριχάρδο Γ΄ διάδοχο του στο δουκάτο της Νορμανδίας και τον μικρότερο γιο του Ροβέρτο κόμη του Εμουά.[1] Τον Αύγουστο του 1026 πέθανε ο πατέρας τους και τον διαδέχθηκε ο μεγαλύτερος γιος Ριχάρδος Γ΄, πολύ σύντομα ο Ροβέρτος εξεγέρθηκε εναντίον του Ριχάρδου αλλά ηττήθηκε και αναγκάστηκε να δώσει όρκο υποτέλειας στον μεγαλύτερο αδελφό του.[2]
Ο Ροβέρτος κατηγορήθηκε ως ύποπτος για τον θάνατο του Ριχάρδου αλλά δεν αποδείχτηκε τίποτα με αποτέλεσμα να ενισχύσει περισσότερο τη θέση του στον θρόνο, ο εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα στα δυο αδέλφια έφερε αστάθεια στο δουκάτο με πολλούς πολέμους ανάμεσα στους βαρόνους.[3] Οι εμφύλιοι πόλεμοι είχαν αποτέλεσμα τη δημιουργία νέας αριστοκρατίας στη Νορμανδία αφού πολλοί από τους παλιούς ισχυρούς βαρόνους αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν στη Νότια Ιταλία.[3] Αμέσως μετά την άνοδο του στον δουκικό θρόνο ο Ροβέρτος συγκέντρωσε στρατό για να εκδικηθεί τον θείο του Ροβέρτο, αρχιεπίσκοπο της Ρουέν και κόμη του Εβρέ επειδή είχε υποστηρίξει τον αδελφό του Ριχάρδο. Ο Ροβέρτος εξορίστηκε στη Γαλλία και στη συνέχεια συνέταξε ένα διάταγμα αφορίζοντας τον ανιψιό του Ροβέρτο και όλους τους Νορμανδούς, το διάταγμα καταργήθηκε όταν ο θείος του Ροβέρτος επέστρεψε στη Νορμανδία και αποκαταστάθηκε στα αξιώματα του.[4] Ο Ροβέρτος επιτέθηκε σε άλλον έναν ισχυρό επίσκοπο τον ξάδελφο του Ούγο Γ΄ του Ιβρί επίσκοπο του Μπαγιέ και τον έστειλε εξορία για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ο Ροβέρτος έκανε επιπλέον κατάσχεση σε μεγάλα τμήματα της εκκλησιαστικής περιουσίας που ανήκαν στο Αββαείο του Φεκάν.[5]
Εξωτερικοί πόλεμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Παρά τις ταραχές που είχαν ξεσπάσει στο βασίλειο του ο Ροβέρτος επενέβη στα εσωτερικά της Φλάνδρας στην εμφύλια διαμάχη που είχε ξεσπάσει ανάμεσα στον κόμη Βαλδουίνο τον Γενειοφόρο και τον γιο του Βαλδουίνο Ε΄ της Φλάνδρας ο οποίος εξορίστηκε από τη Φλάνδρα.[6] Ο Βαλδουίνος Ε΄ είχε την υποστήριξη του πεθερού του Ροβέρτου Β΄ της Γαλλίας αλλά πιέστηκε να κλείσει ειρήνη όταν ο δούκας Ροβέρτος υποσχέθηκε την παροχή στρατιωτικής βοήθειας στον πατέρα του.[6] Ο Ροβέρτος υποστήριξε τον Ερρίκο Α΄ της Γαλλίας στη διαδοχή του θρόνου των Φράγκων την ίδια εποχή που η μητέρα του Κωνσταντία της Αρλ υποστήριξε τον μικρότερο γιο της Ροβέρτο, ο Ερρίκος Α΄ του παραχώρησε σαν ανταμοιβή τη Γαλλική αποικία του Βεξίν.[7] Στις αρχές της δεκαετίας του 1030 ο ξάδελφος του Αλαίν Γ΄ της Βρετάνης επεκτάθηκε στην περιοχή του Ρεν με σχέδια να προχωρήσει στην κατάληψη της Λε Μον-Σαιν-Μισέλ, ο Ροβέρτος αφού κατόρθωσε να ανατρέψει τις προσπάθειες του Αλαίν να καταλάβει την Αβράνς ξεκίνησε εκστρατεία με μεγάλο στρατό εναντίον του.[8] Ο Αλαίν ζήτησε βοήθεια από τον θείο του Ροβέρτο αρχιεπίσκοπο της Ρουέν ο οποίος έκλεισε ειρήνη ανάμεσα στον Ροβέρτο τον Μεγαλοπρεπή και τον υποτελή του Αλαίν Γ΄.[8]
Τα ξαδέλφια του Ροβέρτου Εδουάρδος ο Ομολογητής και Άλφρεντ Έθελινγκ γιοι της θείας του Έμμας της Νορμανδίας και του Έθελρεντ του Ουέσσεξ βρήκαν καταφύγιο στη Νορμανδική αυλή μετά την εκδίωξη τους από τον Κνούτο, ο Ροβέρτος ετοίμασε έναν μεγάλο στόλο για να τους αποκαταστήσει στον Αγγλικό στόλο αλλά η καταιγίδα βύθισε τα περισσότερα από τα πλοία του.[9] Ο Ροβέρτος έκανε ασφαλή απόβαση στο Γκέρνσεϊ αλλά όπως αναφέρει το Gesta Normannorum ducum ο Κνούτος έστειλε απεσταλμένος στον Ροβέρτο για να προσφέρει στον Εδουάρδο και τον Άλφρεντ το μισό από το βασίλειο του. Μετά την αποτυχία της εκστρατείας ο Ροβέρτος αποφάσισε να μετέβη για προσκύνημα στην Ιερουσαλήμ και να επαναλάβει την εκστρατεία στην Αγγλία μετά την επιστροφή του.[10]
Προσκύνημα και θάνατος
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Οι σχέσεις του Ροβέρτου με την εκκλησία είχαν βελτιωθεί σημαντικά μετά την αποκατάσταση του θείου του Ροβέρτου αρχιεπισκόπου της Ρουέν.[11] Στην προσπάθεια του να αποκαταστήσει πλήρως τις σχέσεις του με την εκκλησία επέστρεψε όλα τα εκκλησιαστικά κτήματα που είχαν κάνει κατάσχεση ο ίδιος και οι οπαδοί του, από το 1034 επέστρεψε όλη την περιουσία που είχε πάρει από το αβαείο του Φεκάμπ.[12] Ο Ροβέρτος έβαλε τους Νορμανδούς ευγενείς να ορκιστούν πίστη στον νόθο γιο και διάδοχο του Γουλιέλμο, στη συνέχεια αναχώρησε για τα Ιεροσόλυμα.[13] Το Gesta Normannorum ducum αναφέρει ότι μετέβη αρχικά στην Κωνσταντινούπολη και στη συνέχεια στα Ιεροσόλυμα, στον δρόμο της επιστροφής αρρώστησε βαριά και πέθανε στη Νίκαια Βιθυνίας στις 2 Ιουλίου 1035, τον διαδέχτηκε ο νόθος γιος του Γουλιέλμος που ήταν μόλις 8 ετών.[13][14]
Ο ιστορικός Γουλιέλμος του Μαλμέσμπουρι αναφέρει ότι ο Γουλιέλμος ο Κατακτητής πολλές δεκαετίες αργότερα έστειλε αποστολή στην Κωνσταντινούπολη και στη Νίκαια προκειμένου να ζητήσει τη σορό του πατέρα του και να τη μεταφέρει στη Νορμανδία για αναταφή.[15] Το αίτημα έγινε δεκτό και η αποστολή επέστρεψε για τη Νορμανδία, όταν έφτασαν στην Απουλία άκουσαν ότι ο βασιλιάς Γουλιέλμος είχε πεθάνει και αποφάσισαν να κάνουν την αναταφή του Ροβέρτου του Μεγαλοπρεπούς στην Ιταλία.[15]
Κληρονόμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Αν και δεν έκανε κάποιον γάμο, είχε πολλά νόθα παιδιά. Η σημαντικότερη από τις ερωμένες του ήταν η Ερλέβα του Φαλέζ με την οποία απέκτησε:
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ The Gesta Normannorum Ducum of William of Jumieges, Orderic Vitalis, and Robert of Torigni, Vol. II, Books V-VIII, ed. Elisabeth M.C. Van Houts (Clarendon Press, Oxford, 1995), pp. 40–1
- ↑ David Crouch, The Normans, The History of a Dynasty (Hambledon Continuum, London, New York, 2002), p. 46
- ↑ 3,0 3,1 David C. Douglas, William the Conqueror (University of California Press, Berkeley and Los Angeles, 1964), p. 32
- ↑ David Crouch, The Normans, The History of a Dynasty (Hambledon Continuum, London, New York, 2002), p. 48
- ↑ David Crouch, The Normans, The History of a Dynasty (Hambledon Continuum, London, New York, 2002), p. 49
- ↑ 6,0 6,1 David Crouch, The Normans, The History of a Dynasty (Hambledon Continuum, London, New York, 2002), pp. 49–50
- ↑ Elisabeth M C Van Houts, The Normans in Europe (Manchester University Press, Manchester and New York, 2000), p. 185
- ↑ 8,0 8,1 David Crouch, The Normans, The History of a Dynasty (Hambledon Continuum, London, New York, 2002), p. 50
- ↑ Christopher Harper-Bill; Elisabeth Van Houts, A Companion to the Anglo-Norman World (Boydell Press, Woodbridge, UK, 2003), p. 31
- ↑ The Gesta Normannorum Ducum of William of Jumièges, Orderic Vitalis, and Robert of Torigni, Ed. & Trans. Elizabeth M.C. Van Houts, Vol. I (Clarendon Press, Oxford, 1992), pp. 78–80
- ↑ François Neveux. A Brief History of The Normans (Constable & Robbinson, Ltd, London, 2008), p. 102
- ↑ François Neveux. A Brief History of The Normans (Constable & Robbinson, Ltd, London, 2008), p. 103
- ↑ 13,0 13,1 The Gesta Normannorum Ducum of William of Jumièges, Orderic Vitalis, and Robert of Torigni, Ed. & Trans. Elizabeth M.C. Van Houts, Vol. I (Clarendon Press, Oxford, 1992), pp. 80-5
- ↑ François Neveux, A Brief History of the Normans, trans. Howard Curtis (Constable & Robinson, Ltd. London, 2008), p. 110
- ↑ 15,0 15,1 William M. Aird, Robert Curthose, Duke of Normandy: C. 1050–1134 (Boydell Press, Woodbridge, UK, 2008), p. 159 n. 38
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Christopher Harper-Bill; Elisabeth Van Houts, A Companion to the Anglo-Norman World (Boydell Press, Woodbridge, UK, 2003)
- David Crouch, The Normans, The History of a Dynasty (Hambledon Continuum, London, New York, 2002)
- David C. Douglas, William the Conqueror (University of California Press, Berkeley and Los Angeles, 1964)
- François Neveux. A Brief History of The Normans (Constable & Robbinson, Ltd, London, 2008)
- George Edward Cokayne, The Complete Peerage of England Scotland Ireland Great Britain and the United Kingdom, Extant Extinct or Dormant, Vol. I, ed. Vicary Gibbs (The St. Catherine Press, Ltd., London, 1910)
- The Gesta Normannorum Ducum of William of Jumieges, Orderic Vitalis, and Robert of Torigni, Vol. II, Books V-VIII, ed. Elisabeth M.C. Van Houts (Clarendon Press, Oxford, 1995)
