Μετάβαση στο περιεχόμενο

Πρίγκιπας Γεώργιος της Ελλάδας και της Δανίας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Γεώργιος
Πρίγκιπας της Ελλάδας και της Δανίας
Περίοδος1898 - 1906
Προκάτοχος(κανένας)
ΔιάδοχοςΑλέξανδρος Ζαΐμης
Γέννηση24 Ιουνίου 1869
Κέρκυρα, Ελλάδα
Θάνατος25 Νοεμβρίου 1957 (88 ετών)
Σεν-Κλου, Γαλλία
Τόπος ταφήςΒασιλικό Κοιμητήριο Τατοΐου, Τατόι, Ελλάδα
ΣύζυγοςΠριγκίπισσα Μαρία Βοναπάρτη
ΕπίγονοιΠρίγκιπας Πέτρος
Πριγκίπισσα Ευγενία
ΟίκοςΟίκος της Ελλάδας
ΠατέραςΓεώργιος Α΄ της Ελλάδας
ΜητέραΌλγα της Ελλάδας
ΘρησκείαΟρθόδοξος Χριστιανισμός
Υπογραφή
Θυρεός
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )
Προσφωνήσεις του
Πρίγκιπα Γεωργίου της Ελλάδας και της Δανίας
Προσφώνηση αναφοράςΥψηλότατος
Προφορική προσφώνησηΥψηλότατε
Εναλλακτική προσφώνησηΔ/Δ

Ο Πρίγκιπας Γεώργιος της Ελλάδας και της Δανίας (24 Ιουνίου 1869 - 25 Νοεμβρίου 1957) ήταν πρίγκιπας της Ελλάδας και της Δανίας, Ύπατος Αρμοστής της Κρητικής Πολιτείας από το 1898 έως το 1906. Ήταν δευτερότοκος γιος του βασιλιά Γεωργίου Α΄ της Ελλάδας και της Μεγάλης Δούκισσας Όλγας Κωνσταντίνοβνας της Ρωσίας. Υπήρξε ο μοναδικός στην παγκόσμια ιστορία αξιωματούχος, που έφερε ταυτόχρονα το βαθμό του ναυάρχου τριών στόλων, της Ρωσίας, της Ελλάδας και της Δανίας.

Πρώτα χρόνια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά τις πρώτες εγκύκλιες σπουδές, που έλαβε κατ' οίκον, μετέβη στη Δανία, όπου και σπούδασε στη Βασιλική Ναυτική Σχολή της Κοπεγχάγης. Αποφοιτώντας, επέστρεψε στην Ελλάδα και κατατάχθηκε ως αξιωματικός στο Βασιλικό Ναυτικό, γενόμενος ταυτόχρονα υπασπιστής του Βασιλιά Γεωργίου Α΄. Κατά την περίοδο εκείνη, συνοδεύοντας τον διάδοχο της Ρωσίας και μετέπειτα Αυτοκράτορα Νικόλαο Β΄ σε περίπλου της γης, όταν βρίσκονταν στην Ιαπωνία σε γενόμενη απόπειρα δολοφονίας σε βάρος του Νικολάου από κάποιο φανατικό Ιάπωνα, ο πρίγκιπας Γεώργιος πρόλαβε και απέκρουσε αυτόν έγκαιρα, σώζοντας τον Νικόλαο. Σε ένδειξη ευγνωμοσύνης ο Τσάρος της Ρωσίας απέδωσε στον Γεώργιο τον βαθμό του ναυάρχου του ρωσικού στόλου με τα διάσημα αυτού.[1]

Το 1897 ο Πρίγκιπας Γεώργιος ήταν διοικητής του ελληνικού στόλου τορπιλοβόλων, με τον οποίο και συμμετείχε στον αποκλεισμό της Κρήτης κατ' εντολή της Ελληνικής κυβέρνησης του Θ. Δηλιγιάννη.

Ύπατος Αρμοστής

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ένα χρόνο μετά τον ελληνοτουρκικό πόλεμο (1897) που ακολούθησε, που μπορεί να χαρακτηρίστηκε ατυχής, πλην όμως υπήρξε ιδιαίτερα σημαντικός για τη μετέπειτα στρατιωτική αναδιοργάνωση της Ελλάδας, οι Μεγάλες Δυνάμεις (Αγγλία, Αυστρουγγαρία, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία και Ρωσία) ανάγκασαν την Οθωμανική Αυτοκρατορία να εγκαταλείψει την Κρήτη, δημιουργώντας υπό την προστασία τους ένα αυτόνομο κατ' εντολή κράτος, την Κρητική Πολιτεία, υπό την επικυριαρχία του Σουλτάνου, όπου ως Ύπατο Αρμοστή (γενικό διοικητή) εγκατέστησαν κατόπιν προτροπής της Ρωσίας τον πρίγκιπα Γεώργιο.

Ο Γεώργιος ως Αρμοστής εξέδωσε σύνταγμα και όρισε Συμβούλιο του Ηγεμόνα (δηλαδή κυβέρνηση) από τους Κρητικούς αρχηγούς. Το 1899 οργάνωσε την Κρητική Χωροφυλακή. Οι απόψεις του επάνω στο Κρητικό ζήτημα τον έφεραν σε σύγκρουση με τον πολιτικό και πρωταγωνιστή της επανάστασης Ελευθέριο Βενιζέλο, αλλά και με μεγάλο μέρος του λαού της Κρήτης. Η σύγκρουση κορυφώθηκε με την επανάσταση του Θερίσου το 1905, κατά την οποία η Κρητική Χωροφυλακή του έμεινε πιστή, αλλά χρειάστηκε να ζητήσει και την στρατιωτική συνδρομή των ξένων δυνάμεων. Για την αντιμετώπιση της κρίσης οι Μεγάλες Δυνάμεις έστειλαν στην Κρήτη ειδική εξεταστική επιτροπή. Ο Γεώργιος, θεωρώντας πως μ' αυτήν τους την ενέργεια οι Δυνάμεις τον έθιγαν προσωπικά, παραιτήθηκε του αξιώματός του τον Σεπτέμβριο του 1906. Μετά την άφιξη του αντικαταστάτη του Αλέξανδρου Ζαΐμη, αναχώρησε για την Αθήνα. Τον επόμενο χρόνο η Κρητική Συνέλευση ανακήρυξε την Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα, που πραγματοποιήθηκε επίσημα το 1913. Το 1907 νυμφεύθηκε την Πριγκίπισσα Μαρία Βοναπάρτη.[2] Μετά το κίνημα στο Γουδί το 1909 ο πρίγκιπας Γεώργιος εγκαταστάθηκε στη Γαλλία, χωρίς να πάψει να επισκέπτεται τακτικά την Ελλάδα.
Μετά τον θάνατό του η σορός του μεταφέρθηκε στην Ελλάδα, όπου και ετάφη στο βασιλικό κοιμητήριο στο Τατόι.

Η Γεωργιούπολη, ένα παραλιακό θέρετρο ανάμεσα στα Χανιά και το Ρέθυμνο, ονομάστηκε προς τιμήν του.

Οικογένεια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Princess Marie Bonaparte
Πριγκίπισσα Μαρία Βοναπάρτη

Ο Γεώργιος νυμφεύτηκε το 1907 την Πριγκίπισσα Μαρία Βοναπάρτη, κόρη του πρίγκιπα Ρολάνδου Βοναπάρτη, με την οποία απέκτησε ένα γιο και μια κόρη:

  • Τατιάνα Ράτνζιβιλ (γενν. 28 Αυγούστου 1939), παντρεύτηκε τον Ζαν-Ανρί Φρυσώ και απέκτησαν δύο τέκνα:
    • Φαμπιόλα Φρυσώ (γενν. 7 Φεβρουαρίου 1967), παντρεύτηκε τον Τιερύ Χέρμαν και απέκτησαν μία κόρη.
    • Αλέξης Φρυσώ (γενν. 25 Νοεμβρίου 1969), νυμφεύτηκε τη Ναταλί Τσάντλερ.
  • Γεώργιος-Ανδρέας Ράτνζιβιλ (4 Νοεμβρίου 1947 - 27 Αυγούστου 2001).

Η Ευγενία ξαναπαντρεύτηκε στις 28 Νοεμβρίου 1949 τον πρίγκιπα Ραϊμόνδο του Τόρε-Τάσσο, δούκα του Καστέλο Ντουίνο τον οποίο επίσης χώρισε το 1965. Απέκτησαν ένα γιο:

    • Κάρολος-Αλέξανδρος, δούκα του Καστέλο Ντουίνο (10 Φεβρουαρίου 1952-), νυμφεύτηκε το 1976 την Βερόνικα Λαντς. Απέκτησαν δύο γιους και μια κόρη:
      • Ντιμίτρι γενν. 1977, πρίγκιπας του Τουρν & Τάξις.
      • Μαξιμιλιανός γενν. 1979, πρίγκιπας του Τουρν & Τάξις.
      • Κονστάνζα γενν. 1989, πριγκίπισσα του Τουρν & Τάξις.

Τίτλος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • 24 Ιουνίου 1869 - 25 Νοεμβρίου 1957: Η Βασιλική Υψηλότητα Πρίγκιπας Γεώργιος της Ελλάδας και της Δανίας
Πρόγονοι Πρίγκιπας Γεώργιος της Ελλάδας και της Δανίας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
16. Φρειδερίκος-Κάρολος-Λουδοβίκος δούκας του Σ.Χ.Σ.Μπεκ
 
 
 
 
 
 
 
8. Φρειδερίκος-Γουλιέλμος δούκας του Σ.Χ.Σ.Γκλύκσμπουρκ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
17. Φρειδερίκη του Σλίμπεν
 
 
 
 
 
 
 
4. Χριστιανός Θ΄ της Δανίας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
18. Κάρολος πρίγκιπας της Έσσης-Κάσσελ
 
 
 
 
 
 
 
9. Λουίζα Καρολίνα της Έσσης-Κάσσελ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
19. Λουίζα της Δανίας (1750-1831)
Οίκος των Όλντενμπουρκ
 
 
 
 
 
 
 
2. Γεώργιος Α΄ της Ελλάδας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
20. Φρειδερίκος πρίγκιπας της Έσσης-Κάσσελ
 
 
 
 
 
 
 
10. Γουλιέλμος πρίγκιπας της Έσσης-Κάσσελ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
21. Καρολίνα του Νάσσαου-Ούζινγκεν
 
 
 
 
 
 
 
5. Λουίζα της Έσσης-Κάσσελ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
22. Φρειδερίκος διάδοχος της Δανίας
Οίκος των Όλντενμπουρκ
 
 
 
 
 
 
 
11. Λουίζα-Καρλότα της Δανίας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
23. Σοφία Φρειδερίκη του Μεκλεμβούργου-Σβερίν
 
 
 
 
 
 
 
1. Γεώργιος ύπατος αρμοστής της Κρήτης
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
24. Παύλος Αυτοκράτορας της Ρωσίας
Οίκος των Σ.Χ.Γκόττορπ
 
 
 
 
 
 
 
12. Νικόλαος Α΄ Αυτοκράτορας της Ρωσίας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
25. Σοφία Δωροθέα της Βυρτεμβέργης
 
 
 
 
 
 
 
6. Κωνσταντίνος Νικολάγιεβιτς μέγας δούκας της Ρωσίας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
26. Φρειδερίκος-Γουλιέλμος Γ΄ της Πρωσίας
Οίκος των Χοεντσόλερν
 
 
 
 
 
 
 
13. Αλεξάνδρα Φεοντόροβνα (Καρλότα της Πρωσίας)
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
27. Λουίζα του Μεκλεμβούργου-Στρέλιτς
 
 
 
 
 
 
 
3. Όλγα Κωνσταντίνοβνα μεγάλη δούκισσα της Ρωσίας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
28. Φρειδερίκος δούκας της Σαξονίας-Άλτενμπουργκ
Οίκος των Βέττιν
 
 
 
 
 
 
 
14. Ιωσήφ της Σαξονίας-Άλτενμπουργκ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
29. Καρλόττα Γεωργίνα του Μεκλεμβούργου-Στρέλιτς
 
 
 
 
 
 
 
7. Αλεξάνδρα της Σαξονίας-Άλτενμπουργκ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
30. Λουδοβίκος δούκας της Βυρτεμβέργης
 
 
 
 
 
 
 
15. Αμαλία της Βυρτεμβέργης
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
31. Ερριέττα του Νάσσαου-Βάιλμπουργκ
 
 
 
 
 
 

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Bertin, Celia (1982). «A False Happiness». Marie Bonaparte: A Life. New York: Harcourt Brace Jovanovich. σελίδες 85–86. ISBN 0-15-157252-6. From that day, from that moment on, I loved him and I have never had any other friend but him...You will love him too, when you meet him. 
  2. ↑ Bertin, Celia (1982). «A False Happiness». Marie Bonaparte: A Life. New York: Harcourt Brace Jovanovich. σελίδες 109–112. ISBN 0-15-157252-6. 
  3. ↑ Bertin, Celia (1982). «A False Happiness». Marie Bonaparte: A Life. New York: Harcourt Brace Jovanovich. σελίδες 82–84. ISBN 0-15-157252-6. 
  4. ↑ Bertin, Celia (1982). «A False Happiness». Marie Bonaparte: A Life. New York: Harcourt Brace Jovanovich. σελίδες 83–88. ISBN 0-15-157252-6. 
  5. ↑ Bertin, Celia (1982). Marie Bonaparte: A Life. New York: Harcourt Brace Jovanovich. σελίδες 16, 25, 68. ISBN 0-15-157252-6. 
  6. ↑ Bertin, Celia (1982). «A False Happiness». Marie Bonaparte: A Life. New York: Harcourt Brace Jovanovich. σελίδες 88, 91. ISBN 0-15-157252-6. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Πρίγκιπας_Γεώργιος_της_Ελλάδας_και_της_Δανίας&oldid=10641992"