Μετάβαση στο περιεχόμενο

Κογκρέσο των Ηνωμένων Πολιτειών

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Κογκρέσο των ΗΠΑ

United States Congress
118ο Κογκρέσο των Ηνωμένων Πολιτειών
Coat of arms or logo
Είδος
ΤύποςΔιθάλαμο
ΣώματαΓερουσία
Βουλή των Αντιπροσώπων
Ηγεσία
Πρόεδρος της Γερουσίας
Κάμαλα Χάρις (Δ)
Από 20 Ιανουαρίου 2021
Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων
(Ρ)
Αναπληρώτρια Πρόεδρος της Γερουσίας
Πάτι Μάρεϊ (Δ)
Από 3 Ιανουαρίου 2023
Δομή
Γερουσία πολιτικές ομάδες
     Δημοκρατικό  (51)
     Ρεπουμπλικανικό (49)
Βουλή των Αντιπροσώπων
πολιτικές
ομάδες
     Ρεπουμπλικανικό (222)
     Δημοκρατικό (212)
     κενές (1)
Εκλογές
Γερουσία τελευταία εκλογή
8 Νοεμβρίου 2022
Βουλή των Αντιπροσώπων τελευταία εκλογή
8 Νοεμβρίου 2022
Τόπος συνεδριάσεων
Καπιτώλιο των ΗΠΑ
Ουάσινγκτον, Π.Κ., Ηνωμένες Πολιτείες
Ιστοσελίδα
Senate
House of Representatives

Το Κογκρέσο των Ηνωμένων Πολιτειών (αγγλικά: United States Congress) είναι το δικαμεραλικό νομοθετικό σώμα της ομοσπονδιακής κυβέρνησης των ΗΠΑ, αποτελούμενο από τη Γερουσία και τη Βουλή των Αντιπροσώπων. Το Κογκρέσο συνέρχεται στο Καπιτώλιο των ΗΠΑ που βρίσκεται στην Ουάσινγκτον ΠΚ.

Αμφότεροι οι γερουσιαστές και οι βουλευτές επιλέγονται μέσω άμεσης εκλογής. Κάθε ένα από τα 435 μέλη της Βουλής των Αντιπροσώπων αντιπροσωπεύει μια περιφέρεια και υπηρετεί διετή θητεία. Οι έδρες της Βουλής κατανέμονται μεταξύ των πολιτειών κατά πληθυσμό. Κάθε πολιτεία, ανεξαρτήτως πληθυσμού, έχει δύο γερουσιαστές· και εφόσον υπάρχουν πενήντα έδρες, υπάρχουν εκατό γερουσιαστές που υπηρετούν εξαετείς θητείες. Οι θητείες αλληλοεπικαλύπτονται, έτσι κάθε διετία, περίπου το ένα τρίτο της Γερουσίας είναι ανοιχτό προς εκλογή. Οι περισσότεροι κάτοχοι διεκδικούν επανεκλογή, και η πιθανότητα να κερδίσουν τις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις υπερβαίνει το 90%.[1] Τον Αύγουστο του 2012, μια δημοσκόπηση ανέφερε ότι το ποσοστό δημοτικότητας του Κογκρέσου μεταξύ των Αμερικανών ήταν 10%, πράγμα που σημαίνει ότι μόνο ένας στους 10 Αμερικανούς είχε μεγάλη ή αρκετά μεγάλη εμπιστοσύνη στον θεσμό.[2][3]

Επισκόπηση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Seven men wearing suits posing for a group picture.
Το 1868, η επιτροπή αντιπροσώπων αυτή, άσκησε δίωξη στον πρόεδρο Άντριου Τζόνσον για την παραπομπή του σε δίκη, αλλά η γερουσία δεν τον καταδίκασε.

Το Άρθρο 1 του Συντάγματος αναφέρει ότι «όλες οι νομοθετικές εξουσίες που δίδονται από το παρόν είναι κεκτημένες του Κογκρέσου των Ηνωμένων Πολιτειών, το οποίο θα αποτελείται από μια Γερουσία και μια Βουλή των Αντιπροσώπων.» Η Βουλή και η Γερουσία είναι ίσοι εταίροι στη νομοθετική διαδικασία, η νομοθεσία δεν μπορεί να ενεργοποιηθεί χωρίς τη συναίνεση αμφότερων των σωμάτων. Όμως, το Σύνταγμα δίδει σε κάθε σώμα μερικές μοναδικές εξουσίες. Η Γερουσία επικυρώνει συνθήκες και εγκρίνει τους κορυφαίους προεδρικούς διορισμούς ενώ η Βουλή εγκρίνει νομοσχέδια αύξησης των εσόδων. Η Βουλή εγκρίνει υποθέσεις παραπομπής προσώπων, ενώ η Γερουσία αποφασίζει για τις υποθέσεις παραπομπής.[4] Απαιτείται η πλειοψηφία των δύο τρίτων της Γερουσίας για να καταστεί δυνατόν να καθαιρεθεί αναγκαστικά από το αξίωμά του ένα παραπεμπόμενο πρόσωπο.[4]

Ο όρος Κογκρέσο μπορεί επίσης να αναφέρεται σε μια συγκεκριμένη συνεδρίαση ενός νομοθετικού σώματος. Ένα Κογκρέσο καλύπτει δύο έτη· το 112ο Κογκρέσο, άρχισε στις 3 Ιανουαρίου 2011. Τα μέλη της γερουσίας αναφέρονται ως γερουσιαστές· τα μέλη της Βουλής των Αντιπροσώπων αναφέρονται ως αντιπρόσωποι, βουλευτές, ή βουλευτίνες.

Ο λόγιος και αντιπρόσωπος Λη Χ. Χάμιλτον ισχυρίσθηκε ότι η «ιστορική αποστολή του Κογκρέσου είναι να διατηρεί την ελευθερία» και επέμενε ότι ήταν μια «οδηγούσα δύναμη στην Αμερικανική κυβέρνηση»[5] και ένας "αξιοσημείωτα ελαστικός θεσμός."[6] Το Κογκρέσο είναι η "καρδιά και η ψυχή της δημοκρατίας μας", σύμφωνα με αυτήν την άποψη,[7] αν και οι νομοθέτες σπάνια επιτυγχάνουν το κύρος και την αναγνώριση του ονόματός τους όσο οι πρόεδροι ή οι δικαστές του Ανωτάτου Δικαστηρίου.[7]

Το Κογκρέσο μας αντανακλά σε όλες τις δυνάμεις μας και όλες τις αδυναμίες μας. Αντικατοπτρίζει τις περιφερειακές μας ιδιοσυγκρασίες, την εθνολογική, θρησκευτική, και φυλετική μας ποικιλομορφία, το πλήθος των επαγγελμάτων μας, και τις τάσεις των απόψεών μας σε οτιδήποτε, από την αξία του πολέμου έως τον πόλεμο των αξιών. Το Κογκρέσο είναι το πλέον αντιπροσωπευτικό σώμα της κυβέρνησης ... Το Κογκρέσο είναι απαραιτήτως επιφορτισμένο με τη συμφιλίωση των διαφόρων οπτικών μας γωνιών πάνω στα μεγάλα θέματα των δημοσίων πολιτικών της ημέρας. — Smith, Roberts, and Wielen[5]

Το Κογκρέσο αλλάζει μονίμως, είναι μονίμως σε ροή.[8] Στις πρόσφατες περιόδους, τα Αμερικανικά νότια και δυτικά έχουν κερδίσει έδρες στη Βουλή σύμφωνα με τις δημογραφικές αλλαγές που καταγράφουν οι απογραφές και περιλαμβάνει περισσότερες μειονότητες και γυναίκες αν και αυτές οι δλυο ομάδες ακόμη υποεκπροσωπούνται, σύμφωνα με μία άποψη.[8] Ενώ οι ισορροπίες εξουσίας μεταξύ των διαφορετικών μελών της κυβέρνησης συνεχίζουν να αλλάζουν, η εσωτερική δομή του Κογκρέσου είναι σημαντική να την καταλάβει κάποιος μαζί με τις αλληλεπιδράσεις που ονομάζονται ενδιάμεσοι θεσμοί όπως τα πολιτικά κόμματα, οι ενώσεις πολιτών, οι ομάδες συμφερόντων, και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.[7]

Το Κογκρέσο των Ηνωμένων Πολιτειών εξυπηρετεί δύο διακριτούς σκοπούς οι οποίοι αλληλοεπικαλύπτονται: την τοπική αντιπροσώπευση μιας κογκρεσιακής περιφέρειας στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση από τους αντιπροσώπους και την εκπροσώπηση μιας πολιτείας συνολικά στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση από τους γερουσιαστές.

Ιστορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κύριο λήμμα: Ιστορία του Κογκρέσου των Ηνωμένων Πολιτειών

Το Πρώτο Ηπειρωτικό Κογκρέσο ήταν μια συνάθροιση αντιπροσώπων από δώδεκα από τις δεκατρείς Βρετανικές Αποικίες στη Βόρεια Αμερική.[9] Στις 4 Ιουλίου 1776, το Δεύτερο Ηπειρωτικό Κογκρέσο υιοθέτησε τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, αναφερόμενο στο νέο έθνος ως "Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής". Τα Άρθρα της Συνομοσπονδίας το 1781 δημιούργησε ένα μονοθάλαμο σώμα με ίση αντιπροσώπευση μεταξύ των πολιτειών στο οποίο κάθε πολιτεία είχε βέτο στις περισσότερες αποφάσεις. Χωρίς εκτελεστικό ή δικαστικό κλάδο, και με ελάχιστη εξουσία, αυτή η κυβέρνηση ήταν αδύναμη[10] και είχε έλλειψη αρμοδιότητας να συλλέγει φόρους, να ρυθμίζει το εμπόριο, ή να επιβάλλει νόμους.[11][12]

Painting of men in a formal political meeting.
Ο Ο Τζορτζ Ουάσινγκτον προεδρεύει στην υπογραφή του Συντάγματος των Ηνωμένων Πολιτειών.

Η έλλειψη εξουσιών της κυβέρνησης οδήγησε στο Συνέδριο του 1787 το οποίο πρότεινε ένα αναθεωρημένο σύνταγμα με ένα διθάλαμο κογκρέσο.[13] Οι μικρότερες πολιτείες υποστήριξαν την ίση εκπροσώπηση για κάθε πολιτεία.[14] Η διθάλαμη δομή είχε λειτουργήσει καλά στις πολιτειακές κυβερνήσεις,[15] ήταν ένα σχέδιο συμβιβασμού με αντιπροσώπους επιλεγόμενους από τον πληθυσμό (που ωφελούσε τις μεγαλύτερες πολιτείες) και ακριβώς δύο γερουσιαστές επιλεγόμενους από τις πολιτειακές κυβερνήσεις (που ευνοούσε τις μικρότερες πολιτείες).[8][16] Το επικυρωμένο σύνταγμα δημιούργησε μια ομοσπονδιακή κυβέρνηση με δύο αλληλεπικαλυπτόμενα κέντρα εξουσίας ούτως ώστε κάθε πολίτης ως άτομο να υπόκειται στην εξουσία της πολιτειακής κυβέρνησης και της εθνικής κυβέρνησης.[17][18][19] Για την προστασία ενάντια στην κατάχρηση εξουσίας, κάθε κλάδος της κυβέρνησης —εκτελεστικός, νομοθετικός, και δικαστικός— είχε διακριτή σφαίρα αρμοδιότητας και μπορούσε να ελέγχει τους άλλους κλάδους σύμφωνα με την αρχή της διάκρισης των εξουσιών.[20] Επιπλέον, υπήρχαν έλεγχοι και ισορροπίες μέσα στο νομοθετικό σώμα αφότου υπήρχαν δύο διαφορετικά σώματα.[21] Η νέα κυβέρνηση ενεργοποιήθηκε το 1789.[20][22]

Ο πολιτικός επιστήμονας Τζούλιαν Ε. Ζέλιζερ πρότεινε ότι υπήρξαν τέσσερις κύριες κογκρεσιακές περίοδοι, με σημαντική αλληλεπικάλυψη, και περιέλαβε τη διαμορφωτική περίοδο (δεκαετία 1780–δεκαετία 1820), την κομματική περίοδο (δεκαετία 1830–δεκαετία 1900), την περίοδο επιτροπών (δεκαετία 1910–δεκαετία 1960), και τη σύγχρονη περίοδο (δεκαετία 1970-σήμερα).[23]

Η διαμορφωτική περίοδος (δεκαετία 1780–δεκαετία 1820)

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι Φεντεραλιστές και οι αντιφεντεραλιστές πίεζαν για εξουσία τα πρώτα χρόνια καθώς αποκρυσταλλώθηκαν τα πολιτικά κόμματα, εκπλήσσοντας τους Συντάκτες του Συντάγματος. Η εκλογή του Τόμας Τζέφερσον στην προεδρία σηματοδότησε μια ειρηνική μετάβαση εξουσίας μεταξύ των κομμάτων το 1800. Ο Τζον Μάρσαλ, 4ος Αρχιδικαστής του Ανωτάτου Δικαστηρίου έδωσε εξουσία στα δικαστήρια εγκαθιδρύοντας την αρχή του δικαστικού ελέγχου σε νόμο στην απόφαση ορόσημο Μάρμπουρυ εναντίον Μάντισον το 1803, δίνοντας ουσιαστική εξουσία στο Ανώτατο Δικαστήριο να εκμηδενίσει τη νομοθεσία του Κογκρέσου.

Η κομματική περίοδος (δεκαετία 1830–δεκαετία 1900)

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αυτή η περίοδος σηματοδοτήθηκε από την αύξηση της δύναμης των πολιτικών κομμάτων. Το πηγαίο γεγονός αυτής της κατάστασης ήταν ο Εμφύλιος Πόλεμος ο οποίος έλυσε το ζήτημα της δουλείας και ένωσε το έθνος υπό ομοσπονδιακή εξουσία, αλλά εξασθένησε τη δύναμη των δικαιωμάτων των πολιτειών. Η Χρυσή Εποχή (1877–1901) σηματοδοτήθηκε από τη Ρεπουμπλικανική κυριαρχία στο Κογκρέσο. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η δραστηριότητα των λόμπι εντάθηκε, ειδικά κατά τη διοίκηση του Προέδρου Γκραντ κατά την οποία τα ισχυρά λόμπι υποστήριξαν τις επιδοτήσεις του σιδηροδρόμου και την τιμολόγηση του μαλλιού.[24] Η μετανάστευση προς τις ΗΠΑ και οι υψηλοί ρυθμοί γεννήσεων διόγκωσαν τον αριθμό των πολιτών και το έθνος αυξήθηκε με ραγδαίο ρυθμό. Η Προοδευτική Περίοδος χαρακτηρίσθηκε από ισχυρή κομματική ηγεσία σε αμφότερα τα σώματα του Κογκρέσου καθώς και από επιθυμία για μεταρρύθμιση· μερικές φορές οι μεταρρυθμιστές επιτίθεντο στους λομπίστες θεωρώντας ότι διαφθείρουν την πολιτική.[25] Η θέση του Ομιλητή της Βουλής έγινε ιδιαίτερα ισχυρή υπό ηγέτες όπως ο Τόμας Ριντ το 1890 και ο Τζόζεφ Γκάρνεϊ Κάννον. Η Γερουσία ελεγχόταν ουσιαστικά από έξι ανθρώπους.

Η περίοδος των επιτροπών (δεκαετία 1910–δεκαετία 1960)

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το Καπιτώλιο των Ηνωμένων Πολιτειών

Ένας σύστημα πρεσβύτητας —στο οποίο τα μακροχρόνια Μέλη του Κογκρέσου κέρδιζαν όλο και περισσότερη δύναμη— ενθάρρυνε πολιτικούς και των δύο κομμάτων να υπηρετούν μακρές θητείες. Οι πρόεδροι των Επιτροπών παρέμειναν ισχυροί και στα δύο σώματα μέχρι τις μεταρρυθμίσεις της δεκαετίας του 1970. Οι σημαντικές δομικές αλλαγές περιελάμβαναν την άμεση εκλογή των γερουσιαστών με λαϊκή εκλογή σύμφωνα με τη Δέκατη Έβδομη Τροποποίηση του Συντάγματος των Ηνωμένων Πολιτειών[16] με θετικές επιδράσεις (γερουσιαστές πιο ευαίσθητους στην κοινή γνώμη) και αρνητικές επιδράσεις (υπόσκαψη της εξουσίας των πολιτειακών κυβερνήσεων).[16] Αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου βασισμένες στην commerce clause (εμπορική ρήτρα) του Συντάγματος επέκτειναν τη δύναμη του Κογκρέσου στη ρύθμιση της οικονομίας.[26] Ένα αποτέλεσμα της λαϊκής εκλογής των γερουσιαστών ήταν η μείωση της διαφοράς μεταξύ της Βουλής και της Γερουσίας αναφορικά με τη σύνδεσή τους με το εκλεκτοράτο.[27]

Η Μεγάλη Ύφεση εγκαινίασε την περίοδο του Προέδρου Φράνκλιν Ρούζβελτ και τον ισχυρό έλεγχο από τους Δημοκρατικούς[28] και τις ιστορικές πολιτικές του New Deal. Η εκλογή του Ρούζβελτ το 1932 σηματοδότησε μια μεταστροφή στην κυβερνητική εξουσία προς τον εκτελεστικό κλάδο. Πολυάριθμες πρωτοβουλίες του New Deal προήλθαν από τον Λευκό Οίκο παρά από το Κογκρέσο.[29] Το Δημοκρατικό Κόμμα έλεγχε και τα δύο σώματα του Κογκρέσου για πολλά έτη.[30][31][32] Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι Ρεπουμπλικανοί και οι συντηρητικοί νότιοι Δημοκρατικοί[33] δημιούργησαν τον Συντηρητικό Συνασπισμό.[32][34] Οι Δημοκρατικοί διατήρησαν τον έλεγχο του Κογκρέσου κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.[35][36] Το Κογκρέσο αγωνιζόταν για την αποδοτικότητα τη μεταπολεμική περίοδο εν μέρει μειώνοντας τον αριθμό των μόνιμων επιτροπών του Κογκρέσου.[37] Οι Νότιοι Δημοκρατικοί έγιναν ισχυρή δύναμη εναλλασσόμενη μεταξύ Ρεπουμπλικανών και Δημοκρατικών κατά τη διάρκεια αυτών των ετών. Πιο σύνθετα θέματα, όπως η διαστημοπλοΐα και η πολιτική ατομικής ενέργειας, απαιτούσαν μεγαλύτερη εξειδίκευση και αυθεντία.[37] Ο Γερουσιαστής Τζόζεφ ΜακΚάρθι εκμεταλλεύθηκε τον φόβο για τον κομμουνισμό και διεξήγαγε ακροάσεις σε δημόσια αναμετάδοση.[38][39] Το 1960, ο Δημοκρατικός υποψήφιος Τζον Φ. Κέννεντι οριακά κέρδισε την προεδρία και η εξουσία μεταστράφηκε προς τους Δημοκρατικούς οι οποίοι εξουσίαζαν τα δύο σώματα του Κογκρέσου μέχρι το 1994.

Η σύγχρονη περίοδος (δεκαετία 1970–σήμερα)

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Man with bowtie.
Η Γερουσία επέλεξε τον Άρτσιμπαλντ Κοξ για να χρηματίσει ειδικός κατήγορος στην έρευνα του Watergate.

Το Κογκρέσο ενεργοποίησε το πρόγραμμα Great Society του Λίντον Τζόνσον για την καταπολέμηση της φτώχειας και της πείνας.

Δείτε ακόμη

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Perry Bacon Jr. (August 31, 2009). «Post Politics Hour: Weekend Review and a Look Ahead». The Washington Post. http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/discussion/2009/08/27/DI2009082703265.html. Ανακτήθηκε στις September 20, 2009. 
    • Huckabee, David C. (2003). Reelection Rates of Incumbents. Hauppauge, New York: Novinka Books, an imprint of Nova Science Publishers. σελ. 21. ISBN 1-59033-509-0. 
    • David C. Huckabee – Analyst in American National Government – Government Division (March 8, 1995) (PDF). Reelection rate of House Incumbents 1790–1990 Summary (page 2). Congressional Research Service – The Library of Congress. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2013-01-15. https://web.archive.org/web/20130115173810/http://www.policyarchive.org/handle/10207/bitstreams/265.pdf. Ανακτήθηκε στις September 20, 2009. 
    • Janice Francis-Smith (October 22, 2008). «Waging campaigns against incumbents in Oklahoma». The Oklahoma City Journal Record. http://findarticles.com/p/articles/mi_qn4182/is_20081022/ai_n30925232/. Ανακτήθηκε στις September 20, 2009. 
    • «How To Clean Up The Mess From Inside The System, A Plea—And A Plan—To Reform Campaign Finance Before It's Too». NEWSWEEK. October 28, 1996. http://www.newsweek.com/id/103143. Ανακτήθηκε στις September 20, 2009. 
  2. ↑ Wall Street Journal, Approval of Congress Matches All-Time Low, Accessed June 13, 2013
  3. ↑ Carrie Dann, NBC News, Americans' faith in Congress lower than all major institutions – ever, Accessed 13-6-2013
  4. ↑ 4,0 4,1 John V. Sullivan (July 24, 2007). «How Our Laws Are Made». The Library of Congress. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2015-10-16. https://web.archive.org/web/20151016045756/http://thomas.loc.gov/home/lawsmade.bysec/congress.html. Ανακτήθηκε στις September 11, 2010. 
  5. ↑ 5,0 5,1 Lee H. Hamilton (2004). «How Congress works and why you should care». Indiana University Press. ISBN 0-253-34425-5. http://books.google.com/books?id=bmFSp3b8J_oC&dq=How+Congress+Works+and+Why+You+Should+Care&printsec=frontcover#v=onepage&q&f=false. Ανακτήθηκε στις September 11, 2010. 
  6. ↑ Steven S. Smith, Jason M. Roberts, Ryan J. Vander Wielen (2006). «The American Congress (Fourth Edition)». Cambridge University Press, σελ. 23. http://books.google.com/books?id=fWpE_HxuxVEC&dq=Smith,+Steven+S.,+Jason+M.+Roberts,+and+Ryan+Vander+Wielen+%282007%29.+The+American+Congress&printsec=frontcover#v=onepage&q&f=false. Ανακτήθηκε στις September 11, 2010. 
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 Julian E. Zelizer (editor) Joanne Barrie Freeman, Jack N. Rakove, Alan Taylor, and others (2004). «The American Congress: The Building of Democracy». Houghton Mifflin Company, σελ. xiii–xiv. ISBN 0-618-17906-2. http://books.google.com/books?id=_MGEIIwT5pUC&printsec=frontcover&dq=Zelizer+Julian+2004+American+Congress+The+Building+of+Democracy#v=onepage&q=Zelizer%20Julian%202004%20American%20Congress%20The%20Building%20of%20Democracy&f=false. Ανακτήθηκε στις September 11, 2010. 
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 Steven S. Smith, Jason M. Roberts, Ryan J. Vander Wielen (2006). «The American Congress (Fourth Edition)». Cambridge University Press. http://books.google.com/books?id=fWpE_HxuxVEC&dq=Smith,+Steven+S.,+Jason+M.+Roberts,+and+Ryan+Vander+Wielen+%282007%29.+The+American+Congress&printsec=frontcover#v=onepage&q&f=false. Ανακτήθηκε στις September 11, 2010. 
  9. ↑ Kramnick, Isaac (ed); Thomas Paine (1982). Common Sense. Penguin Classics. σελ. 21. CS1 maint: Πολλαπλές ονομασίες: authors list (link)
  10. ↑ «References about weaknesses of the Articles of Confederation». 
  11. ↑ English (2003), pp. 5–6
  12. ↑ Collier (1986), p. 5
  13. ↑ James Madison (1787). «James Madison and the Federal Constitutional Convention of 1787 – Engendering a National Government». The Library of Congress – American memory. http://memory.loc.gov/ammem/collections/madison_papers/mjmconst.html. Ανακτήθηκε στις October 10, 2009. 
  14. ↑ «The Founding Fathers: New Jersey». The Charters of Freedom. October 10, 2009. http://www.archives.gov/exhibits/charters/constitution_founding_fathers_new_jersey.html. Ανακτήθηκε στις October 10, 2009. 
  15. ↑ «THE PRESIDENCY: Vetoes». Time Magazine. March 9, 1931. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2008-12-15. https://web.archive.org/web/20081215034704/http://www.time.com/time/magazine/article/0,9171,741166,00.html. Ανακτήθηκε στις September 11, 2010. 
  16. ↑ 16,0 16,1 16,2 David E. Kyvig, author, Julian E. Zelizer (editor) (2004). «The American Congress: The Building of Democracy». Houghton Mifflin Company, σελ. 362. ISBN 0-618-17906-2. http://books.google.com/books?id=_MGEIIwT5pUC&printsec=frontcover&dq=Zelizer+Julian+2004+American+Congress+The+Building+of+Democracy#v=onepage&q=Zelizer%20Julian%202004%20American%20Congress%20The%20Building%20of%20Democracy&f=false. Ανακτήθηκε στις September 11, 2010. 
  17. ↑ By David B. Rivkin Jr. and Lee A. Casey (August 22, 2009). «Illegal Health Reform». Washington Post. http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2009/08/21/AR2009082103033.html. Ανακτήθηκε στις October 10, 2009. 
  18. ↑ Founding Fathers via FindLaw (1787). «U.S. Constitution: Article I (section 8 paragraph 3) – Article Text – Annotations». FindLaw. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2009. 
  19. ↑ English (2003), p. 7
  20. ↑ 20,0 20,1 John V. Sullivan (July 24, 2007). «How Our Laws Are Made». The Library of Congress. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2010-10-07. https://web.archive.org/web/20101007093920/http://thomas.loc.gov/home/lawsmade.bysec/foreword.html. Ανακτήθηκε στις September 11, 2010. 
  21. ↑ English (2003), p. 8
  22. ↑ «The Convention Timeline». U.S. Constitution Online. 10 Οκτωβρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2009. 
  23. ↑ Eric Patashnik, author, Julian E. Zelizer (editor) (2004). «The American Congress: The Building of Democracy». Houghton Mifflin Company. ISBN 0-618-17906-2. http://books.google.com/books?id=_MGEIIwT5pUC&printsec=frontcover&dq=Zelizer+Julian+2004+American+Congress+The+Building+of+Democracy#v=onepage&q=Zelizer%20Julian%202004%20American%20Congress%20The%20Building%20of%20Democracy&f=false. Ανακτήθηκε στις September 11, 2010. 
  24. ↑ Margaret S. Thompson, The "Spider Web": Congress and Lobbying in the Age of Grant (1985)
  25. ↑ Elisabeth S. Clemens (1997), The People's Lobby: Organizational Innovation and the Rise of Interest-Group Politics in the United States, 1890–1925.
  26. ↑ David B. Rivkin Jr. and Lee A. Casey (August 22, 2009). «Illegal Health Reform». The Washington Post. http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2009/08/21/AR2009082103033.html. Ανακτήθηκε στις September 28, 2009. 
  27. ↑ Steven S. Smith, Jason M. Roberts, Ryan J. Vander Wielen (2006). «The American Congress (Fourth Edition)». Cambridge University Press, σελ. 38. http://books.google.com/books?id=fWpE_HxuxVEC&dq=Smith,+Steven+S.,+Jason+M.+Roberts,+and+Ryan+Vander+Wielen+%282007%29.+The+American+Congress&printsec=frontcover#v=onepage&q&f=false. Ανακτήθηκε στις September 11, 2010. 
  28. ↑ «THE CONGRESS: 72nd Made». TIME. November 17, 1930. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2011-01-30. https://web.archive.org/web/20110130045455/http://www.time.com/time/magazine/article/0,9171,740692,00.html. Ανακτήθηκε στις October 5, 2010. 
  29. ↑ English (2003), p. 14
  30. ↑ «THE CONGRESS: Democratic Senate». Time. November 14, 1932. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2010-10-27. https://web.archive.org/web/20101027073231/http://www.time.com/time/magazine/article/0,9171,847065,00.html. Ανακτήθηκε στις October 10, 2010. 
  31. ↑ «POLITICAL NOTES: Democratic Drift». Time. November 16, 1936. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2010-11-21. https://web.archive.org/web/20101121163233/http://www.time.com/time/magazine/article/0,9171,756879,00.html. Ανακτήθηκε στις October 10, 2010. 
  32. ↑ 32,0 32,1 «THE CONGRESS: The 76th». Time. November 21, 1938. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2010-08-26. https://web.archive.org/web/20100826092956/http://www.time.com/time/magazine/article/0,9171,760301,00.html. Ανακτήθηκε στις October 10, 2010. 
  33. ↑ «THE VICE PRESIDENCY: Undeclared War». Time. March 20, 1939. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2011-04-29. https://web.archive.org/web/20110429014527/http://www.time.com/time/magazine/article/0,9171,789486-2,00.html. Ανακτήθηκε στις October 10, 2010. 
  34. ↑ «CONGRESS: New Houses». Time. November 11, 1940. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2010-10-14. https://web.archive.org/web/20101014092712/http://www.time.com/time/magazine/article/0,9171,849318,00.html. Ανακτήθηκε στις October 10, 2010. 
  35. ↑ «Before the G.O.P. Lay a Forked Road». Time. November 16, 1942. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2010-10-14. https://web.archive.org/web/20101014141814/http://www.time.com/time/magazine/article/0,9171,932828,00.html. Ανακτήθηκε στις October 10, 2010. 
  36. ↑ «Business & Finance: Turn of the Tide». Time. November 16, 1942. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2010-10-14. https://web.archive.org/web/20101014142602/http://www.time.com/time/magazine/article/0,9171,932900,00.html. Ανακτήθηκε στις October 10, 2010. 
  37. ↑ 37,0 37,1 «The Congress: Effort toward Efficiency». Time Magazine. May 21, 1965. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2010-07-15. https://web.archive.org/web/20100715111548/http://www.time.com/time/magazine/article/0,9171,901685,00.html. Ανακτήθηκε στις September 11, 2010. 
  38. ↑ «National Affairs: JUDGMENTS & PROPHECIES». Time. November 15, 1954. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2011-05-01. https://web.archive.org/web/20110501130122/http://www.time.com/time/magazine/article/0,9171,820388-2,00.html. Ανακτήθηκε στις October 10, 2010. 
  39. ↑ «THE CONGRESS: Ahead of the Wind». Time. November 17, 1958. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2011-01-31. https://web.archive.org/web/20110131165211/http://www.time.com/time/magazine/article/0,9171,810635,00.html. Ανακτήθηκε στις October 10, 2010. 

Αναφορές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Περαιτέρω ανάγνωση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Baker, Ross K. (2000). House and Senate, 3rd ed. New York: W. W. Norton. (Procedural, historical, and other information about both houses)
  • Barone, Michael and Richard E. Cohen. The Almanac of American Politics, 2006 (2005), elaborate detail on every district and member; 1920 pages
  • Berg-Andersson, Richard E. (2001). Explanation of the types of Sessions of Congress (Term of Congress)
  • Berman, Daniel M. (1964). In Congress Assembled: The Legislative Process in the National Government. London: The Macmillan Company. (Legislative procedure)
  • Bianco, William T. (2000) Congress on Display, Congress at Work, University of Michigan Press.
  • Hamilton, Lee H. (2004) How Congress Works and Why You Should Care, Indiana University Press.
  • Herrick, Rebekah (2001). «Gender effects on job satisfaction in the House of Representatives». Women and Politics 23 (4): 85–98. doi:10.1300/J014v23n04_04. 
  • Hunt, Richard (1998). «Using the Records of Congress in the Classroom». OAH Magazine of History 12 (Summer): 34–37. 
  • Imbornoni, Ann-Marie, David Johnson, and Elissa Haney. (2005). "Famous Firsts by American Women." Infoplease.
  • Lee, Frances and Bruce Oppenheimer. (1999). Sizing Up the Senate: The Unequal Consequences of Equal Representation. University of Chicago Press: Chicago. (Equal representation in the Senate)
  • Rimmerman, Craig A. (1990). "Teaching Legislative Politics and Policy Making." Political Science Teacher, 3 (Winter): 16–18.
  • Ritchie, Donald A. (2010). The U.S. Congress: A Very Short Introduction. (History, representation, and legislative procedure)
  • Smith, Steven S., Jason M. Roberts, and Ryan Vander Wielen (2007). The American Congress (5th έκδοση). Cambridge University Press. ISBN 052119704X. CS1 maint: Πολλαπλές ονομασίες: authors list (link) (Legislative procedure, informal practices, and other information)
  • Story, Joseph. (1891). Commentaries on the Constitution of the United States. (2 vols). Boston: Brown & Little. (History, constitution, and general legislative procedure)
  • Tarr, David R. and Ann O'Connor. Congress A to Z (CQ Congressional Quarterly) (4th 2003) 605pp
  • Wilson, Woodrow. (1885). Congressional Government. New York: Houghton Mifflin.
  • Some information in this article has been provided by the Senate Historical Office.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Κογκρέσο_των_Ηνωμένων_Πολιτειών&oldid=10844767"