Διάκριση των εξουσιών

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια


Η διάκριση των εξουσιών είναι θεμελιώδης αρχή του κράτους δικαίου βεβαίως και της δημοκρατίας. Ο όρος αποδίδεται στον Γάλλο φιλόσοφο τον Μοντεσκιέ. Ο Αριστοτέλης και ο Όμηρος έχουν αναφερθεί στο θέμα αυτό. Ο Αριστοτέλης στο έργο του Πολιτικά, ο Όμηρος στην Ιλιάδα.

Ο Αριστοτέλης κάνει αναφορά σε τρία στοιχεία κάθε πολιτεύματος, τα οποία αν λειτουργούν σωστά, τότε και το πολίτευμα λειτουργεί σωστά.[1] "Κάθε πολίτευμα διαθέτει τρία στοιχεία των οποίων τη σκοπιμότητα για τα καθένα οφείλει να εξετάζει ο σπουδαίος νομοθέτης. Αν αυτά λειτουργούν σωστά, και το πολίτευμα οπωσδήποτε λειτουργεί σωστά. Στο βαθμό, πάλι, που παρατηρούνται διαφορές στο καθένα από αυτά, διαφέρουν και τα πολιτεύματα μεταξύ τους. Από τα τρία αυτά στοιχεία το πρώτο διαβουλεύεται για τα κοινά, το δεύτερο αφορά τις αρχές (ποιες πρέπει να είναι, ποιες αρμοδιότητες να έχουν και με ποιον τρόπο να γίνεται η εκλογή τους), και το τρίτο να απονέμει δικαιοσύνη".[2] Υπάρχει συγγένεια όρων με τη διαίρεση των Γαλλικό διαφωτισμό, αλλά όχι ταύτιση.[3]

Νομοθετική εξουσία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εκτελεστική εξουσία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Δικαστική εξουσία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στην ελληνική δικαιοσύνη υπάρχουν τρία ανώτατα δικαστήρια: το Συμβούλιο της Επικρατείας, ο Άρειος Πάγος και το Ελεγκτικό Συνέδριο. Τα δικαστήρια αυτά αποτελούνται από δικαστές, που έχουν αποφοιτήσει από την Εθνική Σχολή Δικαστικών Λειτουργών. Οι πρόεδροι και αντιπρόεδροι των τριών ανώτατων δικαστηρίων επιλέγονται από το Υπουργικό Συμβούλιο μεταξύ των εν ενεργεία μελών του κάθε ανώτατου δικαστηρίου.

Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. "ἔστι δὲ τῶν τριῶν τούτων ἓν μὲν τί τὸ βουλευόμενον περὶ τῶν κοινῶν, δεύτερον δὲ τὸ περὶ τὰς ἀρχάς, τοῦτο δ᾽ ἐστὶ τίνας δεῖ καὶ τίνων εἶναι κυρίας, καὶ ποίαν τινὰ δεῖ γίνεσθαι τὴν αἵρεσιν αὐτῶν, τρίτον δέ τί τὸ δικάζον".
  2. Αριστοτέλης Πολιτικά ΙΙΙ,ΙV, Εκδόσεις Ζήτρος, Μετάφραση-Σχόλια Πηνελόπη Τζιώκα-Ευαγγέλου
  3. «Πρόκειται για τρεις παράγοντες ή τρεις εξουσίες ή τρεις λειτουργίες, καθοριστικές για τη λειτουργία των πολιτευμάτων. Υπάρχει συγγένεια όρων με τη διαίρεση των εξουσιών που εισηγείται στο Πνεύμα των Νόμων ο Montesqieu κατά το γαλλικό διαφωτισμό, αλλά όχι ταυτότητα». Αριστοτέλης Πολιτικά ΙΙΙ,ΙV, Εκδόσεις Ζήτρος, Μετάφραση-Σχόλια Πηνελόπη Τζιώκα-Ευαγγέλου, Σχόλιο 157 στο βιβλίο IV