Η Γαλλική Αποστολή (ταινία)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
(Ανακατεύθυνση από Η γαλλική αποστολή (ταινία))
Η Γαλλική Αποστολή
The French Dispatch
Κινηματογραφική αφίσα της ταινίας
ΣκηνοθεσίαΓουές Άντερσον
ΠαραγωγήΓουές Άντερσον
ΣενάριοΓουές Άντερσον
ΙστορίαΓουές Άντερσον
Ρόμαν Κόπολα
Χιούγκο Γκίνες
Τζέισον Σουόρτσμαν
ΠρωταγωνιστέςΌουεν Γουίλσον
Μπενίσιο ντελ Τόρο
Τόνι Ρεβολόρι
Έιντριεν Μπρόντι
Τίλντα Σουίντον
Μπομπ Μπάλαμπαν
Χένρι Γουίνκλερ
Φράνσις ΜακΝτόρμαντ
Τιμοτέ Σαλαμέ
Λυνά Κουντρί
Κρίστοφ Βαλτς
Ρούπερτ Φρεντ
Τζέφρι Ράιτ
Λιβ Σράιμπερ
Ματιέ Αμαλρίκ
Γουίλεμ Νταφόε
Έντουαρντ Νόρτον
Σίρσα Ρόναν
Ελίζαμπεθ Μος
Τζέισον Σουόρτσμαν
Αντζέλικα Χιούστον
Μπιλ Μάρεϊ
Ηθοποιοί φωνήςΑντζέλικα Χιούστον
ΜουσικήΑλεξάντρ Ντεσπλά
ΦωτογραφίαΡόμπρτ Ντ. Γέομαν
ΜοντάζΆντριου Βάισμπλουμ
Εταιρεία παραγωγήςIndian Paintbrush
American Empirical Pictures[1]
ΔιανομήSearchlight Pictures
Πρώτη προβολή12 Ιουλίου 2021 (Κάννες)[2]
Κυκλοφορία22 Οκτωβρίου 2021 (ΗΠΑ)
Διάρκεια108 λεπτά
ΠροέλευσηΗνωμένες Πολιτείες[3]
ΓλώσσαΑγγλικά
Γαλλικά
Προϋπολογισμός$25 εκατομμύρια[4]
Ακαθάριστα έσοδα$46.3 εκατομμύρια[5][6]
δεδομένα (π • σ • ε )

Η Γαλλική Αποστολή (αγγλικά: French Dispatch of the Liberty, Kansas Evening Sun ή, απλά, The French Dispatch) είναι μια αμερικανική σπονδυλωτή κωμική-δραματική ταινία του 2021, σε σενάριο, σκηνοθεσία και παραγωγή του Γουές Άντερσον βασισμένη σε μια ιστορία που συνέλαβαν οι Ρόμαν Κόπολα, Χιούγκο Γκίνες και Τζέισον Σουόρτσμαν.[7] Η ταινία διαθέτει ένα ευρύ καστ και αρθρώνεται σε τρεις διαφορετικές ιστορίες που εκτυλίσσονται καθώς το γαλλικό γραφείο σύνταξης της φανταστικής εφημερίδας Liberty, Kansas Evening Sun δημιουργεί το τελευταίο του τεύχος.

Το πρώτο τμήμα της ταινίας, με τίτλο "Το μπετονένιο αριστούργημα", επικεντρώνεται σε έναν έγκλειστο, ψυχικά διαταραγμένο ζωγράφο με πρωταγωνιστές τους Μπενίσιο ντελ Τόρο, Έιντριεν Μπρόντι, Τίλντα Σουίντον και Λεά Σεϊντού. Το δεύτερο τμήμα, με τίτλο "Αναθεωρήσεις ενός μανιφέστου", είναι εμπνευσμένο από τις φοιτητικές διαμαρτυρίες του Μάη του '68 με πρωταγωνιστές τους Φράνσις Μακ Ντόρμαντ, Τιμοτέ Σαλαμέ και Λίνα Κούντρι. Στο "Η ιδιωτική τραπεζαρία του αστυνομικού διεθυντή" πρωταγωνιστούν οι Τζέφρι Ράιτ, Ματιέ Αμαλρίκ και Στίβεν Παρκ, με θέμα την απαγωγή του γιου ενός αστυνομικού διευθυντή. Επίσης, πρωταγωνιστεί και ο Μπιλ Μάρεϊ στον ρόλο του Άρθουρ Χάουιτζερ Τζούνιορ, εκδότη της εφημερίδας, ενώ εμφανίζεται και ο Όουεν Γουίλσον σε ένα σύντομο σκετς που παρουσιάζει τη φανταστική πόλη της ταινίας, "Ανουί σιρ Μπλαζέ", που στα ελληνικά θα μπορούσε να αποδοθεί ως "νωθρότητα και απάθεια". [8]

Η παραγωγή της ταινίας ανακοινώθηκε για πρώτη φορά τον Αύγουστο του 2018 ως άτιτλο μιούζικαλ που εκτυλίσσεται μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς, ανακοινώθηκε επίσημα ο τίτλος της τινίας, με τον Άντερσον να την αποκαλεί «επιστολή αγάπης προς τους δημοσιογράφους». Τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν μεταξύ Νοεμβρίου 2018 και Μαρτίου 2019, με διευθυντή φωτογραφίας τον Ρόμπερτ Ντ. Γιέομαν, στη γαλλική πόλη Ανγκουλέμ. Το μοντάζ ολοκληρώθηκε από τον Άντριου Βάισμπλουμ, ενώ τη μουσική συνέθεσε ο Αλεξάντρ Ντεσπλά.

Μετά από καθυστέρηση το 2020, Η γαλλική αποστολή έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ των Καννών στις 12 Ιουλίου 2021 και κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους στις Ηνωμένες Πολιτείες από την Searchlight Pictures στις 22 Οκτωβρίου 2021. [9] Η ταινία έλαβε γενικά θετικές κριτικές, με επαίνους για τη μουσική, τα σκηνικά και τις ερμηνείες της. Έχει αποφέρει έσοδα 44,1 εκατομμυρίων δολαρίων παγκοσμίως έναντι του προϋπολογισμού της των 25 εκατομμυρίων δολαρίων.

Υπόθεση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στη φανταστική γαλλική πόλη Ανουί σιρ Μπλαζέ, ο Άρθουρ Χάουιτζερ Τζούνιορ, ο εκδότης του περιοδικού The French Dispatch, πεθαίνει ξαφνικά από καρδιακή προσβολή. Σύμφωνα με τις επιθυμίες που εκφράζονται στη διαθήκη του, η έκδοση του περιοδικού αναστέλλεται αμέσως μετά από ένα τελευταίο αποχαιρετιστήριο τεύχος, στο οποίο δημοσιεύονται τέσσερα άρθρα, μαζί με μια νεκρολογία.

Ο ρεπόρτερ με το ποδήλατο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ερμσέν Σαζεράκ περιηγείται με ποδήλατο στην πόλη Ανουί σιρ Μπλαζέ, περνώντας από πολλά κεντρικά σημεία, όπως η στοά, το καφέ Le Sans Blague και ένα σοκάκι με άτομα του υποκόσμου. Στη συνέχεια, συγκρίνει το παρελθόν και το παρόν κάθε μέρους, αποδεικνύοντας πόσο πολλά και ταυτόχρονα πόσο λίγα έχουν αλλάξει στο Ανουί με την πάροδο του χρόνου.

Το μπετονένιο αριστούργημα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Τζ. Κ. Λ. Μπέρενσεν δίνει μια διάλεξη στην γκαλερί τέχνης της πρώην εργοδότριάς της, Άπσουρ "Μο" Κλαμπέτ, όπου περιγράφει λεπτομερώς την καριέρα του Μόουζες Ροζεντάλερ. Ο Ροζεντάλερ, ένας ψυχικά διαταραγμένος ζωγράφος που εκτίει ποινή στη φυλακή του Ανουί για δπλή ανθρωποκτονία, ζωγραφίζει ένα αφηρημένο γυμνό πορτρέτο της Σιμόν, μιας σωφρονιστικής υπαλλήλου με την οποία αναπτύσσει μια θυελλώδη σχέση. Ο Τζούλιεν Καντάζιο, έμπορος έργων τέχνης που εκτίει επίσης ποινή για φοροδιαφυγή, συγκινείται αμέσως από τον πίνακα και τον αγοράζει παρά τις διαμαρτυρίες του Ροζεντάλερ. Μετά την απελευθέρωσή του, ο Καντάζιο πείθει τους θείους τους να εκθέσουν το έργο στην οικογενειακή γκαλερί και ο Ροζεντάλερ γίνεται σύντομα διάσημος στον κόσμο της τέχνης. Μόνος, ο Ροζεντάλερ προσπαθεί να βρει έμπνευση και αφοσιώνεται σε ένα έργο μακράς πνοής.

Τρία χρόνια αργότερα, ο Καντάζιο, οι θείοι του, η Κλαμπέτ, η Μπέρενσεν και μια ομάδα καλλιτεχνών που εμπνέονται από τον Ροζεντάλερ, όλοι απογοητευμένοι από την έλλειψη νεότερων έργων του, μπαίνουν στη φυλακή δωροδοκώντας όλο το προσωπικό για να του μιλήσουν. Εκεί ανακαλύπτουν ότι το αριστούργημα του είναι στην πραγματικότητα. μια σειρά από τοιχογραφίες στην μπετονένια αίθουσα της φυλακής. Θυμωμένος που οι πίνακες δεν μπορούν να αφαιρεθούν από τη φυλακή, ο Καντάζιο έρχεται σε σωματική σύγκρουση με τον Ροζεντάλερ, αλλά σύντομα εκτιμά τους πίνακες έστω κι έτσι, ενώ αργότερα κανονίζει να μεταφερθεί ολόκληρο το δωμάτιο από τη φυλακή σε ένα ιδιωτικό μουσείο στο Κάνσας, ιδιοκτησίας της Κλαμπέτ. Για τις ενέργειές του στην ανάσχεση εξέγερσης που ξεσπά στη φυλακή κατά την αποκάλυψη των πινάκων, ο Ροζεντάλερ αφήνεται ελεύθερος με αναστολή. Η Σιμόν και ο Ροζεντάλερ διατηρούν τακτική αλληλογραφία μετά την αποφυλάκιση του Ροζεντάλερ.

Αναθεωρήσεις ενός μανιφέστου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Λουσίντα Κρέμεντς καλύπτει δημοσιογραφικά μια φοιτητική διαμαρτυρία που ξεσπά στους δρόμους του Ανουί, η οποία σύντομα καταλήγει στην «Επανάσταση της Σκακιέρας». Ενώ η αρχική έμπνευση για την επανάσταση βασίζεται σε ασήμαντες ανησυχίες σχετικά με την πρόσβαση των αγοριών στους φοιτητικούς κοιτώνες των κοριτσιών, η τραυματική στρατιωτική θητεία ενός φοιτητή, του Μιτς-Μιτς Σίμκα, κλιμακώνει την εξέγερση.

Παρά την επιμονή της να διατηρήσει «δημοσιογραφική ουδετερότητα», η Κρέμεντς έχει ένα σύντομο ειδύλλιο με τον Ζεφιρέλι, αυτοαποκαλούμενο ηγέτη της εξέγερσης, και τον βοηθά κρυφά να γράψει το μανιφέστο του προσθέτοντας και ένα παράρτημα. Η Ζιλιέτ, μια επαναστάτρια, δεν εντυπωσιάζεται με το μανιφέστο. Αφού εκφράσουν εν συντομία τη διαφωνία τους σχετικά με το περιεχόμενο του μανιφέστου, η Κρέμεντς λέει στους δυο τους να «πάνε να κάνουν έρωτα», κάτι που κάνουν φεύγοντας με το σκούτερ της Ζιλιέτ.

Λίγες εβδομάδες αργότερα, ο Ζεφιρέλι σκοτώνεται προσπαθώντας να επισκευάσει τον πύργο ενός επαναστατικού πειρατικού ραδιοφωνικού σταθμού και σύντομα μια φωτογραφία του του γίνεται σύμβολο ολόκληρου του φοιτητικού κινήματος. Πέντε χρόνια αργότερα, η Κρέμεντς μεταφράζει για το θέατρο την ιστορία της στράτευσης του Μιτς-Μιτς Σίμκα και του θανάτου του Ζεφιρέλι. Το έργο ανεβαίνει από το National Playhouse του έργου του στο θέατρο Knoblock.

Η ιδιωτική τραπεζαρία του αστυνομικού διεθυντή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κατά τη διάρκεια μιας τηλεοπτικής συνέντευξης, ο Ρόμπακ Ράιτ αφηγείται την ιστορία ενό ιδιωτικού δείπνου στο οποίο παρευρέθηκ με τον αστυνομικό διεθντή του Ανουί και στο οποίο ετοιμάστηκε από τον θρυλικό αστυνομικό/σεφ υπαστυνόμο Νεσκαφιέ. Ο Νεσκαφιέ ειδικεύεται σε ένα είδος υψηλής κουζίνας που έχει σχεδιαστεί ειδικά για να τρώγεται από επαγγελματίες αστυνομικούς. Το δείπνο διακόπτεται όταν ο γιος του αστυνομικού διευθυντή, ο Τζίζτζι, απάγεται από εγκληματίες που τον κρατούν ζητώντας λύτρα. Επικεφαλής της σπείρας είναι ένας αποτυχημένος μουσικός με το όνομα Ο σοφέρ.

Οι απαγωγείς εκπροσωπούν τα εγκληματικά συνδικάτα του Ανουί και απαιτούν την απελευθέρωση ενός λογιστή του υπόκοσμου, του Άλμπερτ, που είναι γνωστός με το παρατσούκλι «Άβακας», ο οποίος κρατά τα οικονομικά τους αρχεία. Ο Άβακας κρατείται σε κελί απομόνωσης στο γραφείο της αστυνομικής διεύθυνσης. Ο Ράιτ θυμάται τη δική του φυλάκιση στο ίδιο εκείνο κελί για την ομοφυλοφιλία του, για την οποία διασώθηκε από τον Χάουιτζερ που του προσέφερε δουλειά στο περιοδικό.

Μετά από πυροβολισμούς στο κρησφύγετο των απαγωγέων, ο Τζίτζι καταφέρνει να στείλει κρυφά ένα μήνυμα σε κώδικα Μορς που λέει «στείλτε τον μάγειρα». Ο υπαστυνόμος Νεσκαφιέ στέλνεται στο κρησφύγετο των απαγωγέων, φαινομενικά για να μαγειρέχει στους ίδιους και στον Τζίτζι, αλλά τελικά δηλητηριάζει το φαγητό. Όλοι οι εγκληματίες πεθαίνουν από το δηλητήριο, το οποίο έχει αναγκαστεί να καταναλώσει και ο Νεσκαφιέ, που επιβιώνει (λόγω του δυνατού στομαχιού του), αλλά ο Σοφέρ δραπετεύει με τον Τζίτζι και η αστυνομία τον καταδιώξει. Ο Τζίτζι καταφέρνει να ξεφύγει από την ηλιοροφή του αυτοκινήτου και ξανασμίγει με τον πατέρα του. Κατά τη διάρκεια της ανάρρωσής του, ο Νεσκαφιέ σώζει τον «Άβακα» από την πείνα ετοιμάζοντάς του μια ομελέτα, καθώς ο κρατούμενος είχε ξεχαστεί τελείως μέσα στην αναταραχή.

Πίσω στο γραφείο της Αποστολής, ο Χάουιτζερ λέει στον Ράιτ να επαναφέρει ένα τμήμα της ιστορίας του που είχε διαγράψει από το κείμενο. Σε αυτό, ο Νεσκάφιε λέει στον Ράιτ την ώρα που αναρρώνει ότι η γεύση του δηλητηρίου δεν έμοιαζε με καμία άλλη γνωστή του γεύση και οι δυο τους μοιράζονται την εμπειρία τους για την κατάσταση των ξένων που ζουν στη Γαλλία. Ο Χάουιτζερ και ο Ράιτ διαφωνούν για το αν αυτή η συζήτηση είναι η καρδιά του κομματιού.

Νεκρολογία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στον επίλογο, το προσωπικό της Γαλλικής Αποστολής θρηνεί το θάνατο του Χάουιτζερ, αλλά δουλεύει για να κυκλοφορήσει ένα τελευταίο τεύχος που θα τιμήσει τη μνήμη του.

Στους τίτλους τέλους της ταινίας, υπάρχει μια αφιέρωση στους ακόλουθους συγγραφείς και συντάκτες, πολλοί από τους οποίους έγραψαν για το εβδομαδιαίο αμερικανικό περιοδικό The New Yorker: Χάρολντ Ρος, Γουίλιαμ Σον, Ρόζαμοντ Μπερνιέρ, Μέιβις Γκάλαντ, Τζέιμς Μπόλντουιν, Α. Τζ. Λίμπλινγκ, Σ. Ν. Μπέρμαν, Λίλιαν Ρος, Τζάνετ Φλάνερ, Λούσι Σάντι, Τζέιμς Θέρμπερ, Τζόζεφ Μίτσελ, Γουόλκοτ Γκιμπς, Σεντ Κλερ Μακίλγουεϊ, Βεντ Μέχτα, Μπρένταν Γκιλ, Ε. Μπ. Γουάιτ και Κάθριν Γουάιτ.

Διανομή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο ρεπόρτερ με το ποδήλατο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Ο Όουεν Γουίλσον ως Ερμσέν Σαζεράκ, ταξιδιωτικός συντάκτης της Γαλλικής Αποστολής, ρόλος που βασίζεται στον Τζόζεφ Μίτσελ, συντάκτη του περιοδικού The New Yorker [10]

Το μπετονένιο αριστούργημα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Μπενίσιο ντελ Τόρο ως Μόουζες Ροζεντάλερ, ζωγράφος
    • Τόνι Ρεβολόρι ως νεαρός Ροζεντάλερ
  • Έιντριεν Μπρόντι ως Τζούλιεν Καντάζιο, έμπορος έργων τέχνης, ρόλος που βασίζεται στον λόρδο Ντουβίν [11]
  • Τίλντα Σουίντον ως Τζ. Κ. Λ. Μπέρενσεν, συντάκτρια της Γαλλικής Αποστολής, ρόλος που βασίζεται στη Ρόζαμοντ Μπερνιέρ [12]
  • Λεά Σεϊντού ως Σιμόν, δεσμοφύλακας, νοσοκόμα και μούσα του Ροζεντάλερ
  • Μπομπ Μπάλαμπαν ως θείος Νικ,[11] θείος και συνέταιρος του Καντάζιο
  • Χένρι Γουίνκλερ ως θείος Τζο,[11] θείος και συνέταιρος του Καντάζιο
  • Λόις Σμιθ ως Άπσουρ "Μο" Κλαμπέτ, συλλέκτρια έργων τέχνης [11]
  • Ντένις Μένοτσετ ως δεσμοφύλακας
  • Λάρι Πάιν ως πρόεδρος δικστηρίου
  • Μόργκαν Πολάνσκι ως φιλενάδα
  • Φίλιξ Μοάτι ως τραπεζοκόμος

Αναθεωρήσεις ενός μανιφέστου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Φράνσις Μακ Ντόρμαντ ως Λουσίντα Κρέμεντς, δημοσιογράφος που καλύπτει τη φοιτητική εξέγερση
  • Τιμοτέ Σαλαμέ ως επαναστατημένος φοιτητής
  • Λίνα Κούντρι ως Ζιλιέτ, επαναστατημένη φοιτήτρια
  • Μοχάμεντ Μπελαντζίν ως Μιτς-Μιτς, επαναστατημένος φοιτητής που πάει φαντάρος
    • Τομ Χάντσον ως ηθοποιός που ενσαρκώνει τον Μιτς-Μιτς στη σκηνή
  • Νικολά Αβινέ ως Βιτέλ, επαναστατημένος φοιτητής
  • Κρίστοφ Βαλτς ως οικογενειακός φίλος
  • Σεσίλ ντε Φρανς ως κυρία Μπ., μητέρα του Ζεφιρέλι
  • Γκιγιόμ Γκαγιέν ως κύριος Μπ., πατέρας του Ζεφιρέλι
  • Ρούπερτ Φρεντ ως ηθοποιός που ενσαρκώνει έναν στρατιώτη
  • Άλεξ Λόδερ ως Μορισό, ηθοποιός που ενσαρκώνει έναν απελπισμένο στρατιώτη
  • Τοχίμπ Τζιμόχ ως ηθοποιός που ενσαρκώνει έναν στρατιώτη
  • Λίλι Τάλεμπ ως επαναστατημένη φοιτήτρια, φίλη της Ζιλιέτ
  • Στέφαν Μπακ ως υπεύθυνος επικοινωνίας

Η ιδιωτική τραπεζαρία του αστυνομικού διεθυντή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Τζέφρι Ράιτ ως Ρόμπακ Ράιτ, συντάκτης γαστρονομίας, ρόλος που βασίζεται στους Τζέιμς Μπόλντουιν και Α. Τζ. Λίμπλινγκ [13]
  • Λιβ Σράιμπερ ως τηλεπαρουσιαστής
  • Μάθιου Άμαλρικ ως αστυνομικός διευθυντής
  • Στίβεν Παρκ ως Νεσκαφιέ, σεφ και υπαστυνόμος, που ονομάστηκε με βάση τον θρυλικό Γάλλο σεφ Ογκίστ Εσκοφιέ
  • Ιπολίτ Ζιραρντό ως βοηθός σεφ
  • Γουίλεμ Νταφόε ως Άλμπερ ή "Άβακας", φυλακισμένος λογιστής του υποκόσμου
  • Έντουαρντ Νόρτον ως Σοφέρ, απαγωγέας
  • Σαοίρς Ρονάν ως μέλος της σπείρας
  • Γουίνσον Ετ Χελάλ ως Τζίτζι, γιος του αστυνομικού διευθυντή
  • Μορισέτ Κουντιβά ως Μαμά
  • Νταμιέν Μπονάρ ως αστυνόμος
  • Ροντόλφ Πολί ως αστυνομικός Μαρπασάν
  • Αντονία Ντεσπλά ως μέλος της σπείρας

Νεκρολογία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Μπιλ Μάρεϊ ως Άρθουρ Χάουιτζερ Τζούνιορ, εκδότης της Γαλλικής Αποστολής, ρόλος βασισμένος στον Χάρολντ Ρος, συνιδρυτή του περιοδικού The New Yorker [14]
  • Ελίζαμπεθ Μος ως Αλούμνα, [14] επιμελήτρια της Γαλλικής Αποστολής
  • Τζέισον Σουόρτσμαν ως Χέρμες Τζόουνς, σκιτσογράφος της Γαλλικής Αποστολής
  • Φίσερ Στίβενς ως συντάκτης
  • Γκρίφιν Νταν ως νομικός σύμβουλος
  • Πάμπλο Πόλι ως σερβιτόρος
  • Γουόλι Γουολοντάρσκι ως συντάκτης που δεν έχει ποτέ ολοκληρώσει άρθρο
  • Αντζέλικα Μπέτι Φελίνι ως διορθώτρια
  • Αντζέλικα Χιούστον ως αφηγήτρια [15]

Παραγωγή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ιστορικό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ταινία έχει περιγραφεί ως «ένα γράμμα αγάπης προς τους δημοσιογράφους που διαδραματίζεται σε ένα παράρτημα μιας αμερικανικής εφημερίδας σε μια φανταστική γαλλική πόλη του 20ού αιώνα», με επίκεντρο τέσσερις ιστορίες. [16] Ζωντανεύει μια συλλογή άρθρων που δημοσιεύτηκε στο ομώνυμο έντυπο Η Γαλλική Αποστολή, με έδρα τη φανταστική γαλλική πόλη Ανουί σιρ Μπλαζέ (κυριολεκτικά "νωθρότητα πάνω στην απάθεια"). [17] Η ταινία είναι εμπνευσμένη από την αγάπη του Άντερσον (από τα μαθητικά του ακόμη χρόνια) [18] για το περιοδικό The New Yorker και ορισμένοι χαρακτήρες και γεγονότα της ταινίας βασίζονται σε αντίστοιχα πραγματικά από το περιοδικό. Ο ρόλος του γεννημένου στο Κάνσας Άρθουρ Χάουιτζερ Τζούνιορ, εκδότη της Αποστολής, βασίστηκε στον συνιδρυτή του New Yorker Χάρολντ Ρος, ο οποίος καταγόταν από το Κολοράντο, ενώ ο Α. Τζ. Λίμπλινγκ χρησίμευσε ως δευτερεύουσα πηγή έμπνευσης για τον ρόλο. [10] Ο ρόλος του Ερμσέν Σαζεράκ είναι βασισμένος στον συντάκτη του New Yorker Τζόζεφ Μίτσελ. [10] Ο ρόλος του συντάκτη γαστρονομίας Ρόμπακ Ράιτ βασίστηκε σε μια συγχώνευση των Τζέιμς Μπόλντουιν, Λίμπλινγκ και Τενεσί Ουίλιαμς. [10] [19] Η ιστορία "Αναθεωρήσεις ενός μανιφέστου" βασίστηκε στο άρθρο (σε δύο συνέχειες) της Μέιβις Γκάλαντ "Τα γεγονότα του Μάη: Παρισινό σημειωματάριο", με επίκεντρο τις φοιτητικές διαμαρτυρίες του Μάη του '68. [10] Η έμπνευση για "Το μπετονένιο αριστούργημα" προήλθε από το άρθρο του 1951 "Οι ημέρες του Ντουβίν", ένα προφίλ για τον έμπορο έργων τέχνης λόρδο Ντουβίν, πάνω στο οποίο βασίζεται ο ρόλος του Τζούλιεν Καντάζιο (που υποδύεται ο Έιντριεν Μπρόντι). [10] Ο ρόλος της Άπσουρ "Μο" Κλαμπέτ βασίστηκε στη συλλέκτρια έργων τέχνης Ντομινίκ ντε Μενίλ και της Τζ. Κ. Λ. Μπέρενσεν στην ειδικό τέχνης Ρόζαμοντ Μπερνιέρ. [19]

Μιλώντας στη γαλλική έκδοση Charente Libre τον Απρίλιο του 2019, ο Άντερσον είπε:

Η ιστορία δεν είναι εύκολο να εξηγηθεί. . . [Πρόκειται για έναν] Αμερικανό δημοσιογράφο με έδρα τη Γαλλία [ο οποίος] δημιουργεί το περιοδικό του. Είναι περισσότερο ένα πορτρέτο ενός ανθρώπου, ενός δημοσιογράφου που παλεύει να γράψει αυτό που θέλει να γράψει. Δεν είναι μια ταινία για την ελευθεροτυπία, αλλά όταν μιλάς για δημοσιογράφους μιλάς και για το τι συμβαίνει στον πραγματικό κόσμο. [20]

Ανάπτυξη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τον Αύγουστο του 2018, ανακοινώθηκε ότι ο Γουές Άντερσον θα έγραφε και θα σκηνοθετούσε ένα άτιτλο μιούζικαλ που θα διαδραματιζόταν στη Γαλλία, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. [21] Τον Νοέμβριο του 2018, ανακοινώθηκε ότι παραγωγός της ταινίας θα ήταν ο Τζέρεμι Ντόσον, με την Τίλντα Σουίντον και τον Ματιέ Αμαλρίκ να πρωταγωνιστούν. Ο Ντόσον επιβεβαίωσε επίσης ότι η ταινία δεν είναι μιούζικαλ. [22] Επιπλέον, κυκλοφόρησαν φήμες ότι στην ταινία θα έπαιζαν επίσης οι Νάταλι Πόρτμαν, Μπραντ Πιτ και Λεά Σεϊντού. [23] Τον Δεκέμβριο του 2018, επιβεβαιώθηκε ότι ο Άντερσον θα γράψει και θα σκηνοθετήσει την ταινία, με τους Φράνσις Μακ Ντόρμαντ, Μπιλ Μάρεϊ, Μπενίσιο ντελ Τόρο και Τζέφρι Ράιτ. Επίσης ανακοινώθηκε ότι θα πρωταγωνιστήσει στην ταινία η Σεϊντού μαζί με τους Σουίντον και Αμαλρίκ και ότι ο Στίβεν Ρέιλς θα κάνει την παραγωγή, ενώ η Fox Searchlight Pictures τη διανομή της ταινίας. [24] Ο ρόλος του Τιμοτέ Σαλαμέ γράφτηκε πάνω στον ίδιο τον ηθοποιό. [25]

Τον ίδιο μήνα, εντάχθηκαν στο καστ οι Λόις Σμιθ Smith και Σίρσα Ρόναν. [26] [27] Τον Ιανουάριο του 2019, προστέθηκαν οι Όουεν Γουίλσον, Έιντριεν Μπρόντι, Χένρι Γουίνκλερ, [28] Γουίλεμ Νταφόε, Μπομπ Μπάλαμπαν, Στιβ Παρκ, Ντένις Μένοτσετ, Λίνα Κούντρι, Άλεξ Λόδερ και [29] Φίλιξ Μοάτι. [30] [31] Ο Ρόμπερτ Ντ. Γιέομαν ήταν διευθυντής φωτογραφίας της ταινίας. [32] Τον Φεβρουάριο του 2019, ανακοινώθηκε η ένταξη στο καστ των Γουόλι Γουολοντάρσκι, Φίσερ Στίβενς, Γκρίφιν Νταν και Τζέισον Σουόρτσμαν. [33] Τον Απρίλιο του 2019, προστέθηκαν οι Κρίστοφ Βαλτς, Ρούπερτ Φρεντ και Ελίζαμπεθ Μος. [34] [35] Αρχικά, η Κέιτ Γουίνσλετ ήταν επίσης μέρος του καστ, αλλά αναγκάστηκε να αποχωρήσει από το έργο για να προετοιμαστεί για τον επόμενο ρόλο της στην ταινία Αμμωνίτης. [36] [37]

Γυρίσματα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα γυρίσματα ξεκίνησαν τον Νοέμβριο του 2018, στην πόλη Ανγκουλέμ της νοτιοδυτικής Γαλλίας. [38] Ο Μάρεϊ και η Ρόναν, που είχαν μικρούς ρόλους, ηχογράφησαν τις σκηνές τους μέσα σε δύο μέρες. [39] [40]

Κινηματογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο διευθυντής φωτογραφίας Ρόμπερτ Γιέομαν τράβηξε τη Γαλλική αποστολή σε φιλμ 35 mm χρησιμοποιώντας Kodak Vision3 200T 5213 για τις χρωματικές σεκάνς και Eastman Double-X 5222 για τις ασπρόμαυρες σεκάνς, με κάμερες Arricam Studio και Lite από στούντιο στο Παρίσι. [41] Ο Άντερσον προτίμησε τις κλασικές μεθόδους για τη λήψη των σκηνών. [42] Το καρέ στις περισσότερες σκηνές είναι της μορφής 1.37:1, την οποία χρησιμοποίησε ο Άντερσον και στο Ξενοδοχείο Grand Budapest και η οποία χρησιμοποιήθηκε σε πολλές από τις γαλλικές ταινίες που ενέπνευσαν τη Γαλλική αποστολή. [41] Οι γαλλικές ταινίες της Νουβέλ Βαγκ ήταν οι κύριες πηγές έμπνευσης για τους φωτισμούς του Γιέομαν. Το Εν ψυχρώ (In Cold Blood, 1967, που γυρίστηκε από τον Κόνραντ Χολ) ήταν μία ακόμη σημαντική αναφορά. [41]

Τα τμήματα κινουμένων σχεδίων σκηνοθέτησε η Γκουέν Ζερμέν, η οποία είχε εργαστεί στο παρελθόν στο Νησί των σκύλων (Isle of Dogs, 2018) του Άντερσον. [43] Ως αναφορά στην κληρονομιά των κόμικ του Ανγκουλέμ, τα σκίτσα εξ ολοκλήρου από ντόπιους εικονογράφους. [44] Η ομάδα αποτελούταν το πολύ από 15 άτομα, με κύρια έμπνευση τα βελγικά κόμικΤεντέν και τους Blake and Mortimer, ενώ έχει αναφερθεί και συνάφεια με τα εβδομαδιαία σκίτσα του περιοδικού New Yorker. [45] Χρειάστηκαν περίπου επτά μήνες ώσπου να ολοκληρωθούν. [43]

Σκηνογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Άνταμ Στοκχάουζεν ήταν υπεύθυνος για τη σκηνογραφία της Γαλλικής αποστολής. Ο Στοκχάουζεν και η ομάδα του ξεκίνησαν τη διαδικασία χρησιμοποιώντας τους Χάρτες Google, για να αναζητήσουν πολλά υποσχόμενες τοποθεσίες πριν τις επισκεφτούν οι ίδιοι. [44] Ο Στοκχάουζεν και ο Άντερσον οραματίστηκαν μια πόλη που «έμοιαζε με το Παρίσι αλλά όχι όπως είναι σήμερα – περισσότερο ένα είδος ανάμνησης του Παρισιού, το Παρίσι του Ζακ Τατί». Η ομάδα τελικά εγκαταστάθηκε στο Ανγκουλέμ. [46] Ο Στοκχάουζεν υπολογίζει ότι κατασκευάστηκαν πάνω από 125 σκηνικά, τα περισσότερα από τα οποία σε τοποθεσία γύρω από το Ανγκουλέμ. Ένα πρώην εργοστάσιο τσόχας μετατράπηκε σε αυτοσχέδιο κινηματογραφικό στούντιο για το συνεργείο. [44] Ένα πραγματικό κτίριο στο Ανγκουλέμ επιλέχθηκε ως βάση για τα κεντρικά γραφεία της Αποστολής, ενισχυμένο με σκηνικά και μινιατούρες, προκειμένου να δημιουργηθεί η συμμετρία που παρατηρείται συνήθως στις ταινίες του Άντερσον. [47]

Η Ρίνα Ντε Άντζελο ήταν διακοσμήτρια σκηνικών στη Γαλλική αποστολή. [48] Οι Ντε Άντζελο και Άντερσον αναζήτησαν έμπνευση σε γαλλικές ταινίες όπως Το κόκκινο μπαλόνι (Le ballon rouge, 1956), Τα 400 χτυπήματα (Les Quatre Cents Coups, 1959), Μια ξεχωριστή συμμορία (Bande à part, 1964) και Ζούσε τη ζωή της (Vivre sa vie, 1962), και ερεύνησαν μια εκτενή συλλογή φωτογραφιών του Παρισιού από τα μέσα του 1800 έως τις δεκαετίες του 1950 και του 1960, προκειμένου να «πάρουν ένα αίσθηση του Παρισιού όταν ήταν πιο βρόμικο—και πάλι όμορφο, αλλά βρόμικο». [48] Η Ντε Άντζελο και η ομάδα της προμηθεύτηκαν τα έπιπλα στο καφέ Le Sans Blague από διάφορα μέρη στο Παρίσι και τα φλιτζάνια του καφέ κατασκευάστηκαν ειδικά στη Λιμόζ, μια πόλη διάσημη για τις πορσελάνες της. [44] Η Ντε Άντζελο έκανε επίσης αγορές μία φορά το μήνα κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων από όπου προμηθεύτηκε τα έπιπλα για το γραφείο του Ρόμπακ Ράιτ. Πολλά από τα υπόλοιπα έπιπλα της ταινίας προέρχονταν από τοπικούς πλειστηριασμούς ακινήτων στο Ανγκουλέμ. [44]

Οι αφηρημένοι πίνακες του Ροζεντάλερ δημιουργήθηκαν από τον Γερμανονεοζηλανδό εικαστικό (και σύντροφο της Τίλντα Σουίντον) Σάντρο Κοπ σε μια διαδικασία που διάρκεσε τρεις μήνες. [49] [50] Ο Κοπ ανέφερε τα έργα των Φρανκ Άουερμπαχ, Βίλεμ ντε Κούνινγκ και Φράνσις Μπέικον ως αναφορές, ενώ επέμεινε ότι οι πίνακες πρέπει να είναι «ιδιότυποι» και να μη «θυμίζουν πολύ τα έργα οποιουδήποτε ζωντανού ή νεκρού ζωγράφου». [49] Μετακόμισε στο σκηνικό της Γαλλικής αποστολής στο Ανγκουλέμ για να δημιουργήσει τους πίνακες, δουλεύοντας μέσα στο σκηνικό. [49] Ο Κοπ χρησίμευσε επίσης ως το χέρι του Τόνι Ρεβολόρι στις σκηνές όπου ο νεαρός Ροζεντάλερ φαίνεται να ζωγραφίζει. [50]

Μουσική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Για τη μουσική της ταινίας, ο Γουές Άντερσον συνεργάστηκε με τους μακροχρόνιους συνεργάτες του, Αλεξάντρ Ντεσπλά και Ράνταλ Πόστερ. Ο Ντεσπλά στρατολόγησε τον πιανίστα Ζαν-Ιβ Τιμποντέ για να αντλήσει έμπνευση από συνθέτες όπως οι Ερίκ Σατί και Θελόνιους Μονκ και να παίξει όργανα όπως άρπα, τυμπάνια, φαγκότο και τούμπα. [51] Η ηχογράφηση έγινε εξ αποστάσεως λόγω της πανδημίας COVID-19. [52] Το σάουντρακ της ταινίας κυκλοφόρησε σε σιντί και ψηφιακά στις 22 Οκτωβρίου 2021 από την ABKCO Records, [53] [54] ενώ έχει προγραμματιστεί και κυκλοφορία δίσκου βινυλίου. [55] Το ένα και μοναδικό σινγκλ του σάουντρακ της ταινίας, με τίτλο "Obituary", κυκλοφόρησε στις 14 Σεπτεμβρίου 2021. [56]

Η γαλλική αποστολή: Σάουντρακ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κατάλογος κομματιών[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αρ. TίτλοςΚαλλιτέχνης/ες Διάρκεια
1. "Obituary"  Αλεξάντρ Ντεσπλά 3:30
2. "After You've Gone" (from Σέιντι Μακί)Τζιν Όστιν, Κάντι και Κόκο 1:07
3. "Simone, Naked, Cell Block J. Hobby Room"  Αλεξάντρ Ντεσπλά 2:54
4. "Fiasco"  Γκας Βιζέρ 2:58
5. "Moses Rosenthaler"  Αλεξάντρ Ντεσπλά 2:29
6. "I've Seen That Face Before (Libertango)"  Γκρέις Τζόουνς 4:30
7. "Mouthwash de Menthe"  Αλεξάντρ Ντεσπλά 1:56
8. "Sonata for Mandolin and Guitar A-Dur, K. 331 Andante Grazioso con Variation VI. Variation 5 – Adagio"  Μπόρις Μπιόρν Μπάγκες και Ντετλέφ Τιους 3:34
9. "Cadazio Uncles and Nephew Gallery"  Αλεξάντρ Ντεσπλά 1:56
10. "Inseguimento al Taxi (The Chase)" (from Scent of Mystery)Μάριο Νασιμπένε 2:40
11. "The Berensen Lectures at the Clampette Collection"  Αλεξάντρ Ντεσπλά 1:51
12. "L'ultima volta" (from I malamondo)Ένιο Μορικόνε 2:34
13. "Tu m'as trop menti"  Σαντάλ Γκόγια 1:47
14. "J'en déduis que je t'aime"  Σαρλ Αζναβούρ 3:05
15. "Fugue No. 2 in C minor (The Well-Tempered Clavier, Book 2, BWV 871)"  The Swingle Singers 1:19
16. "Adagio" (from Comptes à rebours)Ζορζ Ντελαρί 3:13
17. "Police Cooking"  Αλεξάντρ Ντεσπλά 1:49
18. "The Private Dining Room of the Police Commissioner"  Αλεξάντρ Ντεσπλά 5:10
19. "Kidnappers Lair"  Αλεξάντρ Ντεσπλά 2:01
20. "A Multi-Pronged Battle Plan"  Αλεξάντρ Ντεσπλά 1:37
21. "Blackbird Pie"  Αλεξάντρ Ντεσπλά 0:53
22. "Commandos, Guerillas, Snipers, Climbers and the Jeroboam"  Αλεξάντρ Ντεσπλά 0:52
23. "Animated Car Chase"  Αλεξάντρ Ντεσπλά 1:52
24. "Lt. Nescaffier (Seeking Something Missing...)"  Αλεξάντρ Ντεσπλά 1:56
25. "Aline"  Τζάρβις Κόκερ 3:32

Κυκλοφορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πρεμιέρα και κυκλοφορία στις αίθουσες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τον Σεπτέμβριο του 2019, η Searchlight Pictures απέκτησε τα δικαιώματα διανομής της ταινίας. [57] Ήταν προγραμματισμένη να κάνει πρεμιέρα στο Φεστιβάλ των Καννών στις 12 Μαΐου 2020 και να κυκλοφορήσει στις αίθουσες στις 24 Ιουλίου, αλλά λόγω της πανδημίας COVID-19 το φεστιβάλ ακυρώθηκε και η ταινία αποσύρθηκε από το πρόγραμμα στις 3 Απριλίου, 2020. [58] [59] Η ταινία επαναπρογραμματίστηκε για κυκλοφορία στις 16 Οκτωβρίου 2020, προτού αποσυρθεί ξανά από το πρόγραμμα στις 23 Ιουλίου 2020. [60] [61]

Η γαλλική απσοτολή έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Καννών 2021. [62] Η ταινία προβλήθηκε σε φεστιβάλ κινηματογράφου στο Μπουσάν της Νότιας Κορέας, [63] στο Χάμπτονς, στο [64] Λονδίνο, [65] στο Μιλ Βάλεϊ, [66] στο Μονκλέρ [67] στη Νέα Υόρκη, [68] [69] στις Δίδυμες Πόλεις, [70] στη Φιλαδέλφεια, [71] στο Βρότσλαβ, [72] στο Σαν Ντιέγκο, [73] και στη Ζυρίχη. [74] Κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους στις 22 Οκτωβρίου 2021. [9]

Οικιακά μέσα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ταινία κυκλοφόρησε ψηφιακά στις 14 Δεκεμβρίου 2021 και ακολούθησε κυκλοφορία της σε Blu-ray και ντιβιντί στις 28 Δεκεμβρίου 2021 και στην Disney Plus στις 16 Φεβρουαρίου 2022 από την Walt Disney Studios Home Entertainment. [75]

Προώθηση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κατά την προώθηση της ταινίας, έγιναν εκθέσεις με αναδημιουργίες σκηνικών της στο Λος Άντζελες, τη Νέα Υόρκη και το Λονδίνο για περιορισμένα διαστήματα γύρω από την κυκλοφορία της ταινίας. [76] [77] Στο Λονδίνο εκτέθηκαν η βιτρίνα του καφέ Le Sans Blague, πολλά κοστούμια και η τοιχογραφία του Ροζεντάλερ.

Υποδοχή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εισπράξεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ως τις 25 Ιανουαρίου 2022, Η γαλλική αποστολή έχει αποφέρει 16,1 εκτατομμύρια δολάρια σε ΗΠΑ και Καναδά και 27,9 εκτατομμύρια σε άλλες περιοχές, με συνολικά παγκόσμια έσοδα 44,1 εκτατομμύρια δολάρια.

Κριτικές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στον ιστότοπο συγκέντρωσης κριτικών Rotten Tomatoes, το 75% από τις 293 κριτικές είναι θετικές, με μέση βαθμολογία 7,10/10. Η συνολική κρική του ιστότοπου λέει: «Μια αγαπημένη ωδή στο πνεύμα της δημοσιογραφίας, [...] που θα απολαύσουν περισσότερο οι θαυμαστές της σχολαστικά οργανωμένης αισθητικής του Γουές Άντερσον». Στο Metacritic, η ταινία έχει σταθμισμένο μέσο όρο βαθμολογίας 74 στα 100, με βάση 56 κριτικές, υποδεικνύοντας "γενικά ευνοϊκές κριτικές".

Η γαλλική αποστολή αναφέρθηκε σε καταλόγους με τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς από τα The New Yorker (#1), [78] The Forward (καλύτερη ταινία), [79] IndieWire (#6), [80] Esquire (#38 ), [81] New Musical Express (#11), [82] Βρετανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου (#23) [83] και Vogue (εκτός καταλόγου) [84] .

Η Πόλυ Λυκούργου αναφέρει για την ταινία:

Ενας πλούσιος, μεστός, ουσιώδης κόσμος που όπως και τα περιοδικά με τα long reads κείμενα, δεν μπορεί απλώς να «ξεφυλλιστεί». Η «Γαλλική Αποστολή» απαιτεί πολλαπλές αναγνώσεις για να πιάσεις όλες της τις χορταστικές πτυχές, όπως επίσης και εικαστικά, χρειάζεσαι να επεξεργαστείς κάθε γωνιά των κάδρων της για να ανακαλύψεις όλα τα καλειδοσκοπικά της δώρα. Αυτό ίσως είναι κι ό,τι μπορεί να λειτουργήσει εναντίον της ταινίας - στον θεατή που θα νιώσει ότι μπουκώνει από την πληροφορία. Ο Αντερσον δεν επιτρέπει χώρο και χρόνο στα πλάνα του να αναπνεύσουν, να τα σκεφτείς και να τα χωνέψεις. Εχει ξεκινήσει το επόμενο. Με ένα πυκνό λογοτεχνικό/δημοσιογραφικό κείμενο μπορείς να σταματήσεις, να πας πίσω, να ξαναδιαβάσεις μια παράγραφο. Το σινεμά, αντιθέτως, τρέχει μπροστά. [85]

Ενώ ο Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος κλείνει την κριτική του ως εξής:

Αν έχει διαβάσει κανείς τουλάχιστον εκατό τεύχη του «New Yorker» από διαφορετικές δεκαετίες, κυρίως τα μακροσκελή άρθρα (ο Άντερσον, πάντως, τα έχει συλλέξει και διαβάσει σχεδόν όλα), θα κατανοήσει βαθύτερα την επιρροή και θα εκτιμήσει τον γάμο του πνεύματος με το γράμμα. Επειδή όμως δεν είναι υποχρεωτικό, η Γαλλική Αποστολή, που είναι ο τίτλος του περιοδικού της ομάδας των Αμερικανών που είναι εκπατρισμένοι στη Γαλλία, στέκει ως λογοτεχνική, νοσταλγική φαντασία με τη δομή τριών μικρού μήκους αφιερωμάτων, στριμωγμένων στην ομπρέλα μιας μεγαλύτερης έμπνευσης. [86]

Διακρίσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Βραβείο Κατηγορία Υποψήφιος Αποτέλεσμα Πηγή
Όσκαρ Μουσική (πρωτότυπη μουσική) Η γαλλική αποστολή Υποψηφιότητα [87]
Alliance Of Women Film Journalists Καλύτερο κάστινγκ Ντάγκλας Άιμπελ, Αντουανέτ Μπουλά Υποψηφιότητα [88]
American Cinema Editors Καλύτερο μοντάζ (Κωμωδία) Άντριου Γουάισμπλουμ Υποψηφιότητα [89]
Art Directors Guild Ταινία εποχής Άνταμ Στοκχάουζεν Υποψηφιότητα [90]
Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου του Ώστιν Best Ensemble The French Dispatch Υποψηφιότητα [91]
Καλύτερο πρωτότυπο σενάριο Γουές Άντερσον Υποψηφιότητα
Καλύτερος ηθοποιός σε β' ρόλο Τζέφρι Ράιτ Υποψηφιότητα
Βραβεία Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφο Ήχος Γουέιν Λέμερ, Κρίστοφερ Σκαραμπόζιο, Ζαν-Πολ Μιγκέλ Υποψηφιότητα [92]
Καλύτερος ηθοποιός σε β' ρόλο Μπενίσιο ντελ Τόρο Υποψηφιότητα
Φωτογραφία Ρόμπερτ Γιέομαν Υποψηφιότητα
Ενδυματολογία Μιλένα Κανονέρο Υποψηφιότητα
Μοντάζ Άντριου Γουάισμπλουμ Υποψηφιότητα
Μακιγιάζ και κωμμώσεις Φράνσις Χάνον Υποψηφιότητα
Πρωτότυπη μουσική Αλεξάντρ Ντεσπλά Υποψηφιότητα
Σκηνογραφία Άνταμ Στοκχάουζεν, Ρίνα Ντε Άντζελο Υποψηφιότητα
Ειδικά εφέ Η γαλλική αποστολή Υποψηφιότητα
Καλύτερη ταινία Η γαλλική αποστολή Υποψηφιότητα
Πρωτότυπο σενάριο Η γαλλική αποστολή Υποψηφιότητα
Chicago Film Critics Society Σκηνογραφία Άνταμ Στοκχάουζεν, Ρίνα Ντε Άντζελο Νίκη [93]
Μοντάζ Άντριου Γουάισμπλουμ Νίκη
Πρωτότυπη μουσική Αλεξάντρ Ντεσπλά Υποψηφιότητα
Πρωτότυπο σενάριο Γουές Άντερσον Υποψηφιότητα
Καλύτερος ηθοποιός σε β' ρόλο Τζέφρι Ράιτ Υποψηφιότητα
Chicago Independent Critics Καλύτερο κάστινγκ Η γαλλική αποστολή Νίκη [94]
Πρωτότυπο σενάριο Γουές Άντερσον Υποψηφιότητα
Καλύτερος ηθοποιός σε β' ρόλο Τζέφρι Ράιτ Νίκη
Columbus Film Critics Association Καλύτερο κάστινγκ Η γαλλική αποστολή Υποψηφιότητα [95]
Μοντάζ Άντριου Γουάισμπλουμ Υποψηφιότητα
Πρωτότυπη μουσική Αλεξάντρ Ντεσπλά Υποψηφιότητα
Καλύτερη μουσική Αλεξάντρ Ντεσπλά Υποψηφιότητα
Critics Choice Awards Καλύτερη κωμωδία Η γαλλική αποστολή Υποψηφιότητα [96]
Σκηνογραφία Άνταμ Στοκχάουζεν, Ρίνα Ντε Άντζελο Υποψηφιότητα
Dallas-Fort Worth Film Critics Association Καλύτερη ταινία Η γαλλική αποστολή Υποψηφιότητα [97]
Denver Film Critics Society Καλύτερη κωμωδία Η γαλλική αποστολή Νίκη [98]
Detroit Film Critics Society Καλύτερο κάστινγκ Η γαλλική αποστολή Νίκη [99]
Πρωτότυπο σενάριο Γουές Άντερσον Υποψηφιότητα
Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου της Φλόριντα Πρωτότυπο σενάριο Γουές Άντερσον Νίκη [100]
Καλύτερη μουσική Αλεξάντρ Ντεσπλά Υποψηφιότητα
Georgia Film Critics Association Σκηνογραφία Άνταμ Στοκχάουζεν, Ρίνα Ντε Άντζελο Υποψηφιότητα [101]
Golden Globe Awards Πρωτότυπη μουσική Αλεξάντρ Ντεσπλά Υποψηφιότητα [102]
Hamilton Behind The Camera Awards Βραβείο συνθέτη Αλεξάντρ Ντεσπλά Νίκη
Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου του Χόλιγουντ Σκηνογραφία Άνταμ Στοκχάουζεν, Ρίνα Ντε Άντζελο Υποψηφιότητα [103]
Καλύτερη μουσική Αλεξάντρ Ντεσπλά Υποψηφιότητα
Hollywood Music In Media Awards Καλύτερη μουσική Αλεξάντρ Ντεσπλά Υποψηφιότητα [104]
Indiana Film Journalist Association Καλύτερο κάστινγκ Η γαλλική αποστολή Υποψηφιότητα [105]
Πρωτότυπο σενάριο Γουές Άντερσον Υποψηφιότητα
Καλύτερος ηθοποιός σε β' ρόλο Τζέφρι Ράιτ Υποψηφιότητα
Kansas City Film Critics Circle Πρωτότυπο σενάριο Γουές Άντερσον Υποψηφιότητα [106]
Las Vegas Film Critics Society Σκηνογραφία Η γαλλική αποστολή Υποψηφιότητα [107]
Kαλύτερη κωμωδία Η γαλλική αποστολή Υποψηφιότητα
Καλύτερο κάστινγκ Η γαλλική αποστολή Υποψηφιότητα
Καλύτερη μουσική Αλεξάντρ Ντεσπλά Υποψηφιότητα
London Critics Circle Σκηνοθέτης της χρονιάς Γουές Άντερσον Υποψηφιότητα [108]
Καλύτερος ηθοποιός της χρονιάς σε β' ρόλο Τζέφρι Ράιτ Υποψηφιότητα
Bραβείο τεχνικού επιτεύγματος Άνταμ Στοκχάουζεν, Σκηνογραφία Υποψηφιότητα
Music City Film Critics Association Kαλύτερη ταινία Γουές Άντερσον Υποψηφιότητα [109]
Σκηνογραφία Άνταμ Στοκχάουζεν, Ρίνα Ντε Άντζελο Υποψηφιότητα
Kαλύτερο σενάριο Γουές Άντερσον Υποψηφιότητα
North Carolina Film Critics Association Καλύτερο κάστινγκ Η γαλλική αποστολή Υποψηφιότητα [110]
Kαλύτερο μοντάζ Άντριου Γουάισμπλουμ Νίκη
Kαλύτερη ταινία Η γαλλική αποστολή Υποψηφιότητα
Πρωτότυπο σενάριο Γουές Άντερσον Υποψηφιότητα
Σκηνογραφία Άνταμ Στοκχάουζεν, Ρίνα Ντε Άντζελο Υποψηφιότητα
Καλύτερος ηθοποιός σε β' ρόλο Τζέφρι Ράιτ Υποψηφιότητα
North Dakota Film Society Kαλύτερη ενδυματολογία Μιλένα Κανονέρο Υποψηφιότητα [111]
Kαλύτερος σκηνοθέτης Γουές Άντερσον Υποψηφιότητα
Kαλύτερο μοντάζ Άντριου Γουάισμπλουμ Υποψηφιότητα
Πρωτότυπη μουσική Αλεξάντρ Ντεσπλά Υποψηφιότητα
Kαλύτερη ταινία Η γαλλική αποστολή Υποψηφιότητα
Σκηνογραφία Άνταμ Στοκχάουζεν, Ρίνα Ντε Άντζελο Νίκη
Καλύτερο σενάριο Γουές Άντερσον Υποψηφιότητα
Oklahoma Film Critics Circle Καλύτερο κάστινγκ Η γαλλική αποστολή Νίκη [112]
Πρωτότυπο σενάριο Γουές Άντερσον Υποψηφιότητα
Kαλύτερες 10 ταινίες Η γαλλική αποστολή Νίκη
Online Film Critics Society Kαλύτερη ενδυματολογία Μιλένα Κανονέρο Υποψηφιότητα [113]
Πρωτότυπη μουσική Αλεξάντρ Ντεσπλά Υποψηφιότητα
Σκηνογραφία Άνταμ Στοκχάουζεν, Ρίνα Ντε Άντζελο Νίκη
Καλύτερος ηθοποιός σε β' ρόλο Τζέφρι Ράιτ Υποψηφιότητα
Philadelphia Film Critics Circle Καλύτερο σενάριο Γουές Άντερσον Υποψηφιότητα [114]
Phoenix Critics Circle Καλύτερος ηθοποιός σε β' ρόλο Τζέφρι Ράιτ Υποψηφιότητα [115]
Kαλύτερη κωμωδία Η γαλλική αποστολή Υποψηφιότητα
Kαλύτερος σκηνοθέτης Γουές Άντερσον Υποψηφιότητα
Kαλύτερη μουσική Αλεξάντρ Ντεσπλά Υποψηφιότητα
Portland Critics Association Kαλύτερη κωμωδία Η γαλλική αποστολή Νίκη [116]
Καλύτερο κάστινγκ Η γαλλική αποστολή Νίκη
Καλύτερος ηθοποιός σε β' ρόλο Τζέφρι Ράιτ Νίκη
Σκηνογραφία Άνταμ Στοκχάουζεν, Ρίνα Ντε Άντζελο Υποψηφιότητα
Καλύτερο σενάριο Γουές Άντερσον Υποψηφιότητα
Kαλύτερες 10 ταινίες Η γαλλική αποστολή Νίκη
Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου του Σαν Ντιέγκο Σκηνογραφία Άνταμ Στοκχάουζεν, Ρίνα Ντε Άντζελο Υποψηφιότητα [117]
Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου του Σαν Φρανσίσκο Kαλύτερη φωτογραφία Rόμπερτ Γιέομαν Υποψηφιότητα [118]
Πρωτότυπη μουσική Αλεξάντρ Ντεσπλά Υποψηφιότητα
Σκηνογραφία Άνταμ Στοκχάουζεν, Ρίνα Ντε Άντζελο Υποψηφιότητα
Βραβεία Satellite Σκηνογραφία Άνταμ Στοκχάουζεν, Ρίνα Ντε Άντζελο Υποψηφιότητα [119]
Καλύτερη ταινία, κωμωδία ή μιούζικαλ Η γαλλική αποστολή Υποψηφιότητα
Πρωτότυπη μουσική Αλεξάντρ Ντεσπλά Υποψηφιότητα
Seattle Film Critics Society Πρωτότυπη μουσική Αλεξάντρ Ντεσπλά Υποψηφιότητα [120]
Σκηνογραφία Άνταμ Στοκχάουζεν, Ρίνα Ντε Άντζελο Υποψηφιότητα
Καλύτερος ηθοποιός σε β' ρόλο Τζέφρι Ράιτ Υποψηφιότητα
Set Decorators Society Of America Καλύτερη σκηνογραφία, μιούζικαλ ή κωμωδία Η γαλλική αποστολή Υποψηφιότητα [121]
Society Of Composers And Lyricists Outstanding Original Score for a Studio Film Η γαλλική αποστολή Υποψηφιότητα [122]
Southern Film Critics Association Καλύτερο κάστινγκ Η γαλλική αποστολή Νίκη [123]
10 Καλύτερες Η γαλλική αποστολή Νίκη
St Louis Film Critics Association Καλύτερη κωμωδία Η γαλλική αποστολή Υποψηφιότητα [124]
Καλύτερος σκηνοθέτης Γουές Άντερσον Υποψηφιότητα
Καλύτερο κάστινγκ Η γαλλική αποστολή Υποψηφιότητα
Σκηνογραφία Άνταμ Στοκχάουζεν, Ρίνα Ντε Άντζελο Νίκη
The North Texas Film Critics Association Καλύτερος ηθοποιός σε β' ρόλο Τζέφρι Ράιτ Νίκη [125]
Καλύτερη ηθοποιός σε β' ρόλο Τίλντα Σουίντον Νίκη
Καλύτερο κάστινγκ Η γαλλική αποστολή Υποψηφιότητα
Washington, Dc Area Film Critics Association (WAFCA) Καλύτερο κάστινγκ Η γαλλική αποστολή Υποψηφιότητα [126]
Kαλύτερο μοντάζ Άντριου Γουάισμπλουμ Υποψηφιότητα
Πρωτότυπη μουσική Αλεξάντρ Ντεσπλά Υποψηφιότητα
Σκηνογραφία Άνταμ Στοκχάουζεν, Ρίνα Ντε Άντζελο Υποψηφιότητα
Βραβεία Writers Guild of America Πρωτότυπο σενάριο Γουές Άντερσον Υποψηφιότητα [127]
Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Σαν Σεμπαστιάν Βραβείο κοινού Γουές Άντερσον Υποψηφιότητα
Golden Frog Award Κύριο διαγωνιστικό Ρόμπερτ Γιέομαν (φωτογράφος)
Γουές Άντερσον (director)		 Υποψηφιότητα
HMMA Award Πρωτότυπη μουσική Αλεξάντρ Ντεσπλά Υποψηφιότητα
Βραβεία Satellite Καλύτερη ταινία, κωμωδία ή μιούζικαλ Η γαλλική αποστολή Εκκρεμεί
Σκηνογραφία Άνταμ Στοκχάουζεν, Ρίνα Ντε Άντζελο Εκκρεμεί
Πρωτότυπη μουσική Αλεξάντρ Ντεσπλά Εκκρεμεί

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Debruge, Peter (12 Ιουλίου 2021). «'The French Dispatch' Review: Wes Anderson's Dizzyingly Intricate Homage to 20th-Century Newsmen and Women». Variety. Ανακτήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 2021. 
  2. ↑ Sharf, Zack (27 Μαΐου 2021). «Wes Anderson's 'French Dispatch' to Open in Theaters October 16, Plus Cannes and NYFF». IndieWire. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Μαΐου 2021. Ανακτήθηκε στις 27 Μαΐου 2021. 
  3. ↑ «The French Dispatch». British Film Institute. Ανακτήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 2021. 
  4. ↑ Croll, Ben (15 Ιανουαρίου 2020). «Angouleme Delivers for Wes Anderson's 'The French Dispatch' Shoot». Variety. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Μαρτίου 2021. Ανακτήθηκε στις 15 Ιανουαρίου 2020. 
  5. ↑ Πρότυπο:Cite Box Office Mojo
  6. ↑ «The French Dispatch». The Numbers. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Οκτωβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 25 Ιανουαρίου 2022. 
  7. ↑ News, A. B. C. «Review: 'The French Dispatch' is a film of 4 quirky stories». ABC News (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου 2022. 
  8. ↑ «Η Γαλλική Αποστολή». Shape.gr. Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2022. 
  9. ↑ 9,0 9,1 Rubin, Rebecca (27 Μαΐου 2021). «Wes Anderson's 'The French Dispatch' Sets New Theatrical Release Date». Variety (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Μαΐου 2021. Ανακτήθηκε στις 27 Μαΐου 2021. 
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 10,3 10,4 10,5 Nast, Condé (11 Φεβρουαρίου 2020). «A Look at Wes Anderson's New, New Yorker-Inspired Film». The New Yorker (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου 2022. 
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 11,3 «Σύνδεση • Instagram». www.instagram.com. Ανακτήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου 2022. 
  12. ↑ «The New Yorker Instagram Account». instagram.com. Ανακτήθηκε στις 29 Ιανουαρίου 2022. 
  13. ↑ Nast, Condé (11 Φεβρουαρίου 2020). «A Look at Wes Anderson's New, New Yorker-Inspired Film». The New Yorker (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου 2022. 
  14. ↑ 14,0 14,1 Nast, Condé (11 Φεβρουαρίου 2020). «A Look at Wes Anderson's New, New Yorker-Inspired Film». The New Yorker (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου 2022. 
  15. ↑ «The French Dispatch». Cannes Film Festival. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Ιουνίου 2021. Ανακτήθηκε στις 28 Ιουνίου 2021. 
  16. ↑ Thompson, Anne (December 2, 2018). «Wes Anderson Is Shooting 'The French Dispatch' in France — Exclusive» (στα αγγλικά). IndieWire. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις December 2, 2018. https://web.archive.org/web/20181202223558/https://www.indiewire.com/2018/12/wes-anderson-the-french-dispatch-france-casting-1202024587/. Ανακτήθηκε στις December 2, 2018. 
  17. ↑ Reilly, Nick (20 Σεπτεμβρίου 2019). «Wes Anderson reveals cast of new movie 'The French Dispatch'». NME (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Δεκεμβρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 16 Δεκεμβρίου 2019. 
  18. ↑ «Η Γαλλική Αποστολή, ο μαγικός ρεαλισμός των εντυπώσεων». www.epohi.gr. Ανακτήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου 2022. 
  19. ↑ 19,0 19,1 Ryzik, Melena (22 Οκτωβρίου 2021). «In the Company of Wes Anderson». The New York Times. Ανακτήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 2021. 
  20. ↑ Sharf, Zack (23 Αυγούστου 2019). «'The French Dispatch': Everything You Need to Know About Wes Anderson's New Movie». IndieWire (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Νοεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2020. 
  21. ↑ Trumbore, Dave (15 Αυγούστου 2018). «Wes Anderson's Next Film Could Be a Post-World War II Musical Set in France, Obviously». Collider. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Αυγούστου 2018. Ανακτήθηκε στις 15 Αυγούστου 2018. 
  22. ↑ Barfield, Charles (21 Νοεμβρίου 2018). «Producer Gives Plot Details About Wes Anderson's Upcoming Film & Says It's Not A Musical». The Playlist. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Δεκεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 2 Δεκεμβρίου 2018. 
  23. ↑ «Tilda Swinton Joins Wes Anderson's French Musical; Brad Pitt, Natalie Portman Rumored». Collider. 16 Νοεμβρίου 2018. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Δεκεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου 2018. 
  24. ↑ Multiple sources:
  25. ↑ Sharf, Zack (16 Οκτωβρίου 2020). «Why Wes Anderson Cast Timothée Chalamet: He Belongs in the French New Wave». IndieWire. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Σεπτεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2021. I had seen Timmy in ‘Lady Bird’ and ‘Call Me by Your Name’ and I never had the inconvenience of ever thinking of anybody else for this role even for a second. 
  26. ↑ Lang, Brent (10 Δεκεμβρίου 2018). «Wes Anderson's 'French Dispatch' Adds Lois Smith». Variety. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Δεκεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 10 Δεκεμβρίου 2018. 
  27. ↑ Sharf, Zack (24 Δεκεμβρίου 2018). «Saoirse Ronan Joins 'The French Dispatch,' Reuniting With Wes Anderson and Timothée Chalamet». IndieWire. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Δεκεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 24 Δεκεμβρίου 2018. 
  28. ↑ Kit, Borys (10 Ιανουαρίου 2019). «Henry Winkler Joins Wes Anderson Movie 'French Dispatch' (Exclusive)». The Hollywood Reporter. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Ιανουαρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 10 Ιανουαρίου 2019. 
  29. ↑ Grater, Tom (31 Ιανουαρίου 2019). «'The End Of The F***ing World' star Alex Lawther joins Wes Anderson's 'The French Dispatch' (exclusive)». Screen International. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 31 Ιανουαρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 31 Ιανουαρίου 2019. 
  30. ↑ «Adrien Brody, Benicio del Toro, Owen Wilson, Willem Dafoe: Pluie De Stars Sur La Ville!». Charente Libre. 8 Ιανουαρίου 2019. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Ιανουαρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 10 Ιανουαρίου 2019. 
  31. ↑ Sarreau, Lea Andre (31 Ιανουαρίου 2019). «A luxury French casting for Wes Anderson's "The French Dispatch"». Les Inrockuptibles. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 31 Ιανουαρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 31 Ιανουαρίου 2019. 
  32. ↑ Tyler, Jacob (10 Ιανουαρίου 2019). «Wes Anderson's 'The French Dispatch' Casts Henry Winkler and Hires Stunt Coordinator Dominique Fouassier». thegww.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Ιανουαρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 11 Ιανουαρίου 2019. 
  33. ↑ Dunne, Griffin (15 Φεβρουαρίου 2019). «Boxes in the wardrobe department for Wes Anderson's "The French Dispatch" where the brilliant costumer Milena Canonero keeps the belongings of the characters. The only time I'll get top billing over Bill Murray so I'd better get a pic of it». Instagram.com. Ανακτήθηκε στις 15 Φεβρουαρίου 2019. 
  34. ↑ Barfield, Charles (15 Απριλίου 2019). «Wes Anderson Says Christoph Waltz Has Small Role In 'The French Dispatch' & Reveals More Details Including Possible Late-2019 Release». The Playlist. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Απριλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 15 Απριλίου 2019. 
  35. ↑ Davids, Brian (25 Απριλίου 2019). «Elisabeth Moss on 'Her Smell' and a Feminist Take on 'The Invisible Man'». The Hollywood Reporter. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Απριλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 25 Απριλίου 2019. 
  36. ↑ «Saoirse Ronan Reveals Kate Winslet Is Latest Actor To Join Wes Anderson's 'The French Dispatch'». The Playlist. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Ιανουαρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 29 Ιανουαρίου 2019. 
  37. ↑ Siegel, Tatiana (26 Αυγούστου 2020). «Oh F***, I've Forgotten How to Act": Kate Winslet, Back in the Awards Race With Same-Sex Romance 'Ammonite,' on Getting Back to Work». The Hollywood Reporter. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Αυγούστου 2020. Ανακτήθηκε στις 26 Αυγούστου 2020. 
  38. ↑ «Untitled Wes Anderson Project». Backstage. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Μαρτίου 2019. Ανακτήθηκε στις 2 Δεκεμβρίου 2018. 
  39. ↑ Barfield, Charles (15 Απριλίου 2019). «Wes Anderson Says Christoph Waltz Has Small Role In 'The French Dispatch' & Reveals More Details Including Possible Late-2019 Release». The Playlist. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Απριλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 15 Απριλίου 2019. 
  40. ↑ Radish, Christina (16 Νοεμβρίου 2020). «Saoirse Ronan on Taking Control of 'Ammonite' and Wes Anderson's 'The French Dispatch'». Collider. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Νοεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2020. 
  41. ↑ 41,0 41,1 41,2 «DP Robert Yeoman used Kodak color and B&W 35mm filmstocks for director Wes Anderson's 'The French Dispatch'». Kodak. 11 Οκτωβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 2021. 
  42. ↑ Tizard, Will (15 Νοεμβρίου 2021). «Robert Yeoman on Filming the Impossible for Wes Anderson's 'The French Dispatch'». Variety. Ανακτήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 2021. 
  43. ↑ 43,0 43,1 Zahed, Ramin (21 Οκτωβρίου 2021). «Animating with Anderson: Gwenn Germain on the Charming 2D Sequence in 'The French Dispatch'». Animation Magazine. Ανακτήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 2021. 
  44. ↑ 44,0 44,1 44,2 44,3 44,4 Wallace, Rachel (3 Νοεμβρίου 2021). «Go Behind the Scenes of Wes Anderson's New Film, The French Dispatch». Architectural Diges. Ανακτήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 2021. 
  45. ↑ ««Η Γαλλική Αποστολή» (2021): Ο Γουές Άντερσον στα καλύτερά του». OffLine Post. 12 Ιανουαρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου 2022. 
  46. ↑ Pennington, Adrian (30 Ιουνίου 2021). «Behind the Scenes: The French Dispatch». International Broadcasting Convention. Ανακτήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 2021. 
  47. ↑ Murphy, Mekado (13 Σεπτεμβρίου 2021). «When Wes Anderson Comes to Town, Buildings Get Symmetrical». The New York Times. Ανακτήθηκε στις 27 Νοεμβρίου 2021. 
  48. ↑ 48,0 48,1 Andriotis, Mary Elizabeth (21 Οκτωβρίου 2021). «Inside the Set Design of Wes Anderson's New Film The French Dispatch». House Beautiful. Ανακτήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 2021. 
  49. ↑ 49,0 49,1 49,2 Dinsdale, Emily (3 Νοεμβρίου 2021). «Sandro Kopp's art is the star of Wes Anderson's The French Dispatch». Dazed. Ανακτήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 2021. 
  50. ↑ 50,0 50,1 Rosen, Miss (26 Οκτωβρίου 2021). «The Making of The French Dispatch, As Seen by Artist Sandro Kopp». Another Magazine. Ανακτήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 2021. 
  51. ↑ Olsen, Mark (22 Οκτωβρίου 2021). «Defining 'Andersonian': Inside the music of Wes Anderson's 'The French Dispatch'». Los Angeles Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Οκτωβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 2021. 
  52. ↑ Burlingame, Jon (23 Οκτωβρίου 2021). «'French Dispatch' Music: Alexandre Desplat and Randall Poster on a Soundtrack Ranging From Classical Piano to Jarvis Cocker». Variety. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Οκτωβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 2021. 
  53. ↑ «The French Dispatch (Original Soundtrack) by Alexandre Desplat on Apple Music». Apple Music. 21 Μαΐου 2021. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Οκτωβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 2021. 
  54. ↑ Album notes for The French Dispatch: Original Soundtrack.
  55. ↑ «The French Dispatch (Original Soundtrack) Featuring Oscar™ Winning Composer Alexandre Desplat To Be Released On October 22 In Conjunction With Theatrical Release». ABKCO Records. 14 Σεπτεμβρίου 2021. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Οκτωβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 2021. 
  56. ↑ «Twitter». Twitter. Ανακτήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου 2022. 
  57. ↑ Wiseman, Andreas (19 Σεπτεμβρίου 2019). «Fox Searchlight Acquires World Rights To Wes Anderson's Upcoming Movie 'The French Dispatch'». Deadline Hollywood. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Δεκεμβρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου 2019. 
  58. ↑ Roxborough, Scott (3 Ιουνίου 2020). «Cannes 2020 Lineup Unveiled». The Hollywood Reporter. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Ιουνίου 2020. Ανακτήθηκε στις 3 Ιουνίου 2020. 
  59. ↑ Welk, Brian (29 Ιανουαρίου 2020). «Wes Anderson's 'The French Dispatch' Gets July 2020 Release». TheWrap. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Ιανουαρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 29 Ιανουαρίου 2020. 
  60. ↑ Welk, Brian (3 Απριλίου 2020). «'Black Widow' Moves to November as Other MCU Films Shift Back to 2021, 2022». TheWrap. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Απριλίου 2020. Ανακτήθηκε στις 3 Απριλίου 2020. 
  61. ↑ D'Alessandro, Anthony (23 Ιουλίου 2020). «'Mulan' Off The Calendar; Disney Also Delays 'Avatar' & 'Star Wars' Movies by One Year as Studio Adjusts to Pandemic». Deadline Hollywood. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Δεκεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 23 Ιουλίου 2020. 
  62. ↑ Keslassy, Elsa (26 Μαΐου 2021). «'The French Dispatch' to World Premiere at Cannes (EXCLUSIVE)». Variety. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Μαΐου 2021. Ανακτήθηκε στις 26 Μαΐου 2021. 
  63. ↑ Kim Bo-ra (September 30, 2021). «'프렌치 디스패치', 11일 BIFF 첫 공개…초고속 매진 기록[공식»] (στα ko). Osen (Naver). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις September 30, 2021. https://web.archive.org/web/20210930085716/https://n.news.naver.com/entertain/movie/article/109/0004482917. Ανακτήθηκε στις September 30, 2021. 
  64. ↑ Rubin, Rebecca (1 Σεπτεμβρίου 2021). «'Mothering Sunday' Sets U.S. Premiere at Hamptons International Film Festival». Variety (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 12 Σεπτεμβρίου 2021. 
  65. ↑ Ritman, Alex (7 Σεπτεμβρίου 2021). «London Film Festival: 'Last Night in Soho,' 'French Dispatch,' 'Succession' Added as Full Lineup Unveiled». The Hollywood Reporter (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Σεπτεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 12 Σεπτεμβρίου 2021. 
  66. ↑ G. Allen, Johnson (9 Σεπτεμβρίου 2021). «Mill Valley Film Festival returns with Kenneth Branagh among big names and major emphasis on safety». San Francisco Chronicle (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Σεπτεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 12 Σεπτεμβρίου 2021. 
  67. ↑ George, Liz (17 Σεπτεμβρίου 2021). «Montclair Film Festival To Open with Wes Anderson's The French Dispatch». Baristanet (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Σεπτεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 18 Σεπτεμβρίου 2021. 
  68. ↑ Lewis, Hilary (19 Αυγούστου 2021). «NY Film Festival Adds 'Dune,' 'French Dispatch' to Lineup». The Hollywood Reporter. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Αυγούστου 2021. Ανακτήθηκε στις 19 Αυγούστου 2021. 
  69. ↑ «The French Dispatch». New York Film Festival. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Αυγούστου 2021. Ανακτήθηκε στις 20 Αυγούστου 2021. 
  70. ↑ «TCFF ANNOUNCES A ROBUST LINEUP OF FILMS!». TCFF (στα Αγγλικά). 9 Οκτωβρίου 2021. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Οκτωβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2021. 
  71. ↑ «30th Philadelphia Film Festival | Full line-up of movies». 6abc Philadelphia (στα Αγγλικά). 7 Οκτωβρίου 2021. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Οκτωβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2021. 
  72. ↑ «"The French Dispatch" oraz "C'mon C'mon" otworzą 12. American Film Festival | Poinformowani.pl». kultura.poinformowani.pl (στα Πολωνικά). 14 Οκτωβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 10 Νοεμβρίου 2021. 
  73. ↑ «The French Dispatch». San Diego International Film Festival (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Σεπτεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 2021. 
  74. ↑ Yossman, K. J. (9 Σεπτεμβρίου 2021). «Zurich Film Festival Reveals Line-Up: 'Spencer,' 'The Last Duel,' 'French Dispatch' to Join 'No Time to Die'». Variety (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Σεπτεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 12 Σεπτεμβρίου 2021. 
  75. ↑ «'The French Dispatch' Gets Blu-ray Release Date». Collider. 10 Νοεμβρίου 2021. 
  76. ↑ «Take a look inside the pop-up Wes Anderson experiences for 'The French Dispatch'». Newsweek (στα Αγγλικά). 25 Οκτωβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 7 Ιανουαρίου 2022. 
  77. ↑ «The French Dispatch Exhibition | Best Exhibitions». London On The Inside (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 7 Ιανουαρίου 2022. 
  78. ↑ «The Best Movies of 2021». The New Yorker (στα Αγγλικά). 2 Δεκεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 2021. 
  79. ↑ GoldmannOctober 28, A. J.· Paintbrush, 2021By Indian. «Eternally fascinated with Jewish culture, Wes Anderson delivers the best film of the year». The Forward (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 2021. 
  80. ↑ Lattanzio, Ryan (17 Δεκεμβρίου 2021). «The 50 Best Movies of 2021, According to 187 Film Critics». IndieWire (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 2021. 
  81. ↑ Schager, Nick (16 Δεκεμβρίου 2021). «The Best Movies of 2021». Esquire (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 2021. 
  82. ↑ «The 20 best films of 2021». NME (στα Αγγλικά). 9 Δεκεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 2021. 
  83. ↑ «The 50 best films of 2021». British Film Institute. 
  84. ↑ «The Best Movies of 2021, According to Vogue Editors». Vogue (στα Αγγλικά). 21 Οκτωβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 2021. 
  85. ↑ «Η Γαλλική Αποστολή - FLIX». flix.gr. Ανακτήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου 2022. 
  86. ↑ «Η Γαλλική Αποστολή (The French Dispatch) | Σινεμά | LiFO». www.lifo.gr. Ανακτήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου 2022. 
  87. ↑ «94TH OSCARS® SHORTLISTS IN 10 AWARD CATEGORIES ANNOUNCED». Oscars.org | Academy of Motion Picture Arts and Sciences (στα Αγγλικά). 20 Δεκεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2022. 
  88. ↑ «Alliance of Women Film Journalists (AWFJ) nominations: 'The Power of the Dog,' 'Belfast,' 'Passing' lead the field». AwardsWatch (στα Αγγλικά). 10 Δεκεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2022. 
  89. ↑ Giardina, Carolyn· Giardina, Carolyn (27 Ιανουαρίου 2022). «'Belfast,' 'King Richard,' No Time to Die' Among American Cinema Editors Eddie Awards Nominees». The Hollywood Reporter (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2022. 
  90. ↑ Tangcay, Jazz· Tangcay, Jazz (24 Ιανουαρίου 2022). «Art Directors Guild 2022 Nominations Headed by 'Nightmare Alley,' 'Cruella,' 'No Time to Die,' 'In the Heights'». Variety (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2022. 
  91. ↑ Partridge, Jon (11 Ιανουαρίου 2022). «2021 Austin Film Critics Association Award Nominations». Medium (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Ιανουαρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2022. 
  92. ↑ Grater, Tom· Grater, Tom (12 Ιανουαρίου 2022). «BAFTA Unveils Longlists For 2022 Film Awards: Complete List». Deadline (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2022. 
  93. ↑ «Chicago Film Critics winners: 'The Power of the Dog' tops with seven». AwardsWatch (στα Αγγλικά). 15 Δεκεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2022. 
  94. ↑ «Chicago Indie Critics nominations: 'The Power of the Dog' leads with nine». AwardsWatch (στα Αγγλικά). 2 Ιανουαρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2022. 
  95. ↑ «Awards 2021 Nominees». COFCA (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2022. 
  96. ↑ «Awards 2021 Nominees». COFCA (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2022. 
  97. ↑ «Dallas-Fort Worth Film Critics: 'The Power of the Dog,' Kristen Stewart, Ariana DeBose top best of list». AwardsWatch (στα Αγγλικά). 20 Δεκεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2022. 
  98. ↑ «Denver Film Critics nominations: 'The Power of the Dog' leads, 'Spider-Man: No Way Home' nominated for Best Movie». AwardsWatch (στα Αγγλικά). 10 Ιανουαρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2022. 
  99. ↑ «Detroit Film Critics Society Announces 2021 Nominations». detroitfilmcritics.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Δεκεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2022. 
  100. ↑ «The 2021 Florida Film Critics Circle (FFCC) Nominations». Next Best Picture (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Αυγούστου 2022. Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2022. 
  101. ↑ «Georgia Film Critics Association nominations: 'The Power of the Dog' and 'Licorice Pizza' receive top mentions». AwardsWatch (στα Αγγλικά). 7 Ιανουαρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2022. 
  102. ↑ Moreau, Brent Lang,Jordan· Lang, Brent· Moreau, Jordan (13 Δεκεμβρίου 2021). «Golden Globes 2022: The Complete Nominations List». Variety (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2022. 
  103. ↑ «'Dune,' 'Belfast,' 'CODA,' 'Spencer' top 5th Hollywood Critics Association (HCA) awards nominations». AwardsWatch (στα Αγγλικά). 2 Δεκεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2022. 
  104. ↑ «2021 MUSIC IN VISUAL MEDIA NOMINATIONS». www.hmmawards.com. Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2022. 
  105. ↑ «Indiana Film Journalists Association (IFJA) nominations: 'I'm Thinking of Ending Things' leads with 11». AwardsWatch (στα Αγγλικά). 15 Δεκεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2022. 
  106. ↑ «Kansas City Film Critics: 'The Power of the Dog' triumphs in spread out winners list». AwardsWatch (στα Αγγλικά). 16 Ιανουαρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2022. 
  107. ↑ «2021 Las Vegas Critics nominations: 'Dune' and 'West Side Story' lead». AwardsWatch (στα Αγγλικά). 12 Δεκεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2022. 
  108. ↑ Yossman, K. J.· Yossman, K. J. (16 Δεκεμβρίου 2021). «Female Filmmakers Shine at London Critics' Circle Film Awards With Nominations for Jane Campion, Maggie Gyllenhaal and Joanna Hogg». Variety (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2022. 
  109. ↑ «'The Power of the Dog' leads Music City Film Critics nominations». AwardsWatch (στα Αγγλικά). 11 Ιανουαρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2022. 
  110. ↑ «The Power of the Dog Leads the Pack for NCFCA Wins». NC Film Critics (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2022. 
  111. ↑ «'The Power of the Dog' Leads the 3rd NDFS Awards Nominees». North Dakota Film Society (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2022. 
  112. ↑ «Oklahoma Critics love 'Licorice Pizza,' 'The Power of the Dog'». AwardsWatch (στα Αγγλικά). 5 Ιανουαρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2022. 
  113. ↑ «Online Film Critics Society (OFCS) winners: 'The Power of the Dog' makes a clean sweep». AwardsWatch (στα Αγγλικά). 25 Ιανουαρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2022. 
  114. ↑ Heimlich, Rich. «2021 PFCC Annual Awards – Philadelphia Film Critics Circle» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2022. 
  115. ↑ «Phoenix Critics Circle (PCC) winners: 'The Power of the Dog,' 'Licorice Pizza,' Mike Faist and more». AwardsWatch (στα Αγγλικά). 18 Δεκεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2022. 
  116. ↑ «Portland Critics Association nominees: 'Dune' leads with 10, 'The Green Knight' and 'The Power of the Dog' with 9». AwardsWatch (στα Αγγλικά). 13 Δεκεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2022. 
  117. ↑ «San Diego Film Critics winners: 'The Power of the Dog' wins Best Pic, Caitríona Balfe and Penélope Cruz tie for Best Actress». AwardsWatch (στα Αγγλικά). 10 Ιανουαρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2022. 
  118. ↑ «SFBAFCC 2021 Awards». The San Francisco Bay Area Film Critics Circle (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2022. 
  119. ↑ «'Belfast,' 'The Power of the Dog' lead 26th Satellite Awards nominations». AwardsWatch (στα Αγγλικά). 1 Δεκεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2022. 
  120. ↑ «Seattle Film Critics nominations: 'The Power of the Dog,' 'Dune,' 'The Green Knight' lead». AwardsWatch (στα Αγγλικά). 10 Ιανουαρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2022. 
  121. ↑ Complex, Valerie· Complex, Valerie (18 Ιανουαρίου 2022). «Set Decorators Society of America Award Nominees Revealed». Deadline (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2022. 
  122. ↑ Pedersen, Erik· Pedersen, Erik (14 Ιανουαρίου 2022). «Society of Composers & Lyricists' SCL Awards Rescheduled For March – Update». Deadline (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2022. 
  123. ↑ «Southeastern Film Critics give 'The Power of the Dog' Picture, Director, three acting wins». AwardsWatch (στα Αγγλικά). 13 Δεκεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2022. 
  124. ↑ «St. Louis Film Critics nominations: 'Licorice Pizza,' 'West Side Story' lead». AwardsWatch (στα Αγγλικά). 12 Δεκεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2022. 
  125. ↑ «North Texas Critics nominations: 'West Side Story' leads with 7». AwardsWatch (στα Αγγλικά). 14 Δεκεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2022. 
  126. ↑ «2021 WAFCA Award Winners - The Washington DC Area Film Critics Association (WAFCA)». www.dcfilmcritics.com. Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2022. 
  127. ↑ «2022 Writers Guild Awards Nominees». awards.wga.org (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2022. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


π • σ • ε Γουές Άντερσον
Σκηνοθεσία και σενάριο
Μεγάλου Μήκους
Μικρού Μήκους
Μόνο παραγωγή
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Η_Γαλλική_Αποστολή_(ταινία)&oldid=10469862"