Μετάβαση στο περιεχόμενο

Γεωγραφία της Λευκορωσίας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Λεπτομερής χάρτης της Λευκορωσίας
Οι μέσες θερμοκρασίες τον Ιανουάριο (σε °C)[1]
Οι μέσες θερμοκρασίες τον Ιούλιο (σε °C)[1]
Οι μέσες ποσότητες βροχοπτώσεων τον Ιανουάριο (σε χλστ.)[2]
Οι μέσες ποσότητες βροχοπτώσεων τον Ιούλιο (σε χιλιοστά)[2]
Οι δασικές εκτάσεις στα ραγιόν της Λευκορωσίας.
  πάνω από 60%
  50–60%
  40–50%
  30–40%
  20–30%
  λιγότερο από 20%

Γεωγραφικά η Λευκορωσία είναι μια περίκλειστη, γενικά επίπεδη χώρα (το μέσο υψόμετρο είναι 162 μ. πάνω από το επίπεδο της θάλασσας), χωρίς φυσικά σύνορα, και έχει έκταση 207.600 τ.χλμ., δηλαδή είναι λίγο μικρότερη από το Ηνωμένο Βασίλειο και την πολιτεία του Κάνσας. Συνορεύει με τη Ρωσία στα ανατολικά και βορειοανατολικά, με τη Λετονία στο βορρά, με τη Λιθουανία στα βορειοδυτικά, με την Πολωνία στα δυτικά και με την Ουκρανία στα νότια. Η μέγιστη απόσταση βορρά-νότου είναι 560 χλμ. και δύσης-ανατολής είναι 650 χλμ.[3]

Τοπογραφία και υδρογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το επίπεδο έδαφος της Λευκορωσίας διακόπτεται από τη Λευκορωσική οροσειρά (Λευκορωσικά: Беларуская града), μία ζώνη από υψίπεδα και βουνά, που διασχίζει διαγώνια τη χώρα από τα δυτικά-νοτιοδυτικά προς τα ανατολικά-βορειοανατολικά. Το ψηλότερο σημείο της βρίσκεται στο Όρος Ντζιαρζίνσκαγια σε υψόμετρο 346 μ., η ονομασία του οποίου προέρχεται από τον Φέλιξ Ντζερζίνσκι, τον επικεφαλής της Τσέκα. Η Βόρεια Λευκορωσία έχει λοφώδη τοπία με πολλές λίμνες και κορυφογραμμές ήπιας κλίσης που έχουν σχηματιστεί από λιθώνες[4]. Στο νότο, περίπου το 1/3 της Λευκορωσικής επικράτειας γύρω από τον Ποταμό Πριπυάτ καταλαμβάνεται από την υψομετρικά χαμηλή βαλτώδη πεδιάδα της Πολεσία, την οποία μοιράζεται από κοιινού με την Ουκρανία, την Πολωνία και τη Ρωσία.

Στη Λευκορωσία υπάρχουν 3.000 ρέματα και 4.000 λίμνες που αξιοποιούνται με πληθώρα τρόπων, για την παραγωγή υδροηλεκτρικής ενέργειας, για πλεύση και μεταφορά ξυλείας μέσω ποταμών, και ως τοπία αναψυχής. Μεγάλοι ποταμοί είναι οι ρέοντες προς τα δυτικά Ποταμοί Δυτικός Ντβίνα και Νέμαν, και ο ρέων προς τα νότια Ποταμός Δνείπερος με τους παραποτάμους του, τους ποταμούς Μπερέζινα, Σοζ, και Πριπυάτ. Ο Ποταμός Πριπυάτ γεφυρώνει τον Δνείπερο που ρέει στην Ουκρανία με τον Βιστούλα στην Πολωνία, από τον καιρό του Κράτους των Ρως.

Η επιπεδότητα του Λευκορωσικού εδάφους και οι πολυάριθμες λίμνες οφείλονται σε διεργασίες παγετοδιάβρωσης.[4] Η Λίμνη Ναραχ, η μεγαλύτερη της χώρας, έχει έκταση 79,6 τ.χλμ.. Άλλες μεγάλες λίμνες είναι οι Οσβέγια (52,8 τ.χλμ.), Τσερνοβόγιε (43,8 τ.χλμ.), Λουμισκόγιε (36,7 τ.χλμ.) και Ντριβάτι (36,1 τ.χλμ.). Η Λίμνη Ντρακσιάι (Λευκορωσικά: Дрысвяты) (44,8 τ.χλμ.) βρίσκεται στα σύνορα με τη Λευκορωσία και τη Λιθουανία. Η βαθύτερη λίμνη στη Λευκορωσία είναι η Ντουχάγιε (53,7 μ.). Η Λίμνη Τσερνοβόγιε είναι η πιο ρηχή από τις μεγάλες λίμνες, με μέγιστο βάθος 4 μ. Η πλειοψηφία των μεγάλων λιμνών βρίσκεται στη βόρεια Λευκορωσία. Στις περιοχές Μπράσλαβ και Ουσάτσι, περισσότερο από το 10% του εδάφους καλύπτεται από λίμνες.[5]

Σχεδόν το 1/3 της χώρας είναι καλυμμένο με πούστσας, μεγάλες ακατοίκητες δασικές εκτάσεις. Τα ποσοστά δασικής έκτασης κυμαίνονται από 34% στις περιοχές Μπρεστ και Χρόντνα έως 45% στην περιοχή Χόμιελ. Τα δάση καλύπτουν το 36-37,5% των περιοχών Μινσκ, Μαχιλιού και Βίτσεμπσκ. Οι περιοχές με τα μεγαλύτερα ποσοστά δασικής κάλυψης είναι οι Ρασόνι και Λιέλυτσι, στα βόρεια και νότια άκρα της Λευκορωσίας, αντίστοιχα. Τα επίπεδα ξυλοποίησης είχαν μειωθεί με την πάροδο του χρόνου – από 60% το 1600 μ.Χ. σε 22% το 1922, αλλά ανέκαμψαν στα μέσα του 20ου αιώνα.[6] Το Δάσος Μπιαλοβιέζα (από κοινού με την Πολωνία) στο δυτικά άκρα είναι το παλαιότερο και πιο μαγευτικό από τα δάση, διατηρώντας και προσφέροντας καταφύγιο σε είδη ζώων και πουλιών που έχουν εξαφανιστεί από αλλού στο μακρινό παρελθόν.

Kλίμα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Λόγω της εγγύτητας στη Βαλτική Θάλασσα (257 χλμ. στο πιο κοντινό σημείο) η χώρα έχει ένα εύκρατο ηπειρωτικό κλίμα. Οι χειμώνες διαρκούν 105 - 145 ημέρες και τα καλοκαίρια διαρκούν έως και 150 ημέρες. Η μέση θερμοκρασία τον Ιανουάριο είναι -6 °C, και τον Ιούλιο είναι ~18 °C με υψηλή υγρασία. Η μέση θερμοκρασία τον Ιούλιο κυμαίνεται από 17,5 °C στο βορρά ως 18,5 –19 °C στο νότο. Τον Ιανουάριο κυμαίνεται από –4,5 °C στα νοτιοδυτικά ως –8 °C στα βορειοανατολικά. Η μέση ετήσια βροχόπτωση κυμαίνεται από 550 – 700 χλστ. και ενδέχεται να ξεπεράσει τα όρια.[7]

Η υψηλότερη μέση ετήσια ποσότητα βροχοπτώσεων καταγράφηκε στη Ναβαχρούδακ (769 χλστ. ετήσια). Η υψηλότερη ετήσια ποσότητα βροχοπτώσεων που έχει καταγραφεί ποτέ ήταν στο Βασιλιέβιτσι (1.115 χλστ. ετήσια), και η χαμηλότερη στο Μπραχιν (298 χλστ.). Το 70% των βροχοπτώσεων παρουσιάζονται τους μήνες Απρίλιος – Οκτώβριος. Οι ισχυρές βροχοπτώσεις είναι συχνό καλοκαιρινό φαινόμενο, και ενδέχεται μία θερινή ημέρα η ποσότητα βροχοπτώσεων να ξεπεράσει την μέση μηνιαία. Η εντονότερη βροχόπτωση που καταγράφηκε ποτέ ήταν τον Ιούλιο του 1973 στο Σλαουνάγιε του ραγιόν Ταλαχύν – 148 χλστ. σε μία μέρα. Το υψηλότερο επίπεδο υγρασίας παρατηρείται το Δεκέμβριο και τον Ιανουάριο (90%) και το χαμηλότερο τον Μάιο και τον Ιούνιο (65-70%), με μέσο επίπεδο 80%. Οι ημέρες που η υγρασία είναι χαμηλότερη του 30% σπανίζουν – είναι συνήθως λιγότερες από 20 ετήσια, και δεν υπερβαίνουν τις 3-5 σε ορισμένες περιοχές. Αντιθέτως, οι ημέρες που η υγρασία υπερβαίνει το 80% είναι πάνω από 100 και σε ορισμένες περιοχές φτάνουν τις 152. Λόγω της υψηλής υγρασίας οι περιοχές γύρω από το Μινσκ και το Ναβαχρούδακ έχουν 65 – 100 ομιχλώδεις ημέρες ετήσια.[7]

Χλωρίδα και πανίδα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στη Λευκορωσία, έχουν αναγνωριστεί 1.500 είδη ανώτερων φυτών (με συμπεριλαμβανόμενα 1.422 ανθοφόρα φυτά), 450 βρύα, 2.000 φύκη και 1.500 είδη μυκήτων.[6] Στο βορρά τα κωνοφόρα κυριαρχούν σε δάση που περιλαμβάνουν, επίσης, σημύδες και άλνους, ενώ νοτιότερα αναπτύσσονται άλλα φυλλοβόλα δέντρα. Τα Πεύκα καταλαμβάνουν το 50,2% της συνολικής δασικής έκτασης, τα έλατα Πικέα το 10%, οι άλνοι οι κολλώδεις το 8,2%, οι βελανιδιές το 3,3%, τα γκρίζα σκλήθρα το 2,3%, οι λεύκες οι τρέμουσες το 2,1%.[6] Το 15,4% της Λευκορωσίας καλύπτεται από λιβάδια με το 1/3 να παραμένουν φυσικά και τα υπόλοιπα να καλλιεργούνται. Τα πιο συνηθισμένα φυτά που βρίσκονται σε φυσικά λιβάδια είναι τα Δεσαμψία και πολλά διαφορετικά είδη κυπερίδων (Κάρηξ). Στα έλη αναπτύσσονται 267 είδη εμβρυόφυτων, 167 είδη βοτάνων, 37 είδη δέντρων και θάμνων, 32 είδη Bryidae και 31 είδη Sphagnopsida. 50 από αυτά θεωρούνται ναρκωτικά φυτά.[6]

Η πανίδα στη Λευκορωσία είναι κοινή με της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης.

Εθνικά Πάρκα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα Εθνικά Πάρκα της Λευκορωσίας είναι ένα σημαντικό μέρος της ταυτότητας και της υπερηφάνειας της χώρας. Το Εθνικό Πάρκο του Δάσους Μπιαλοβιέζα αναγνωρίστηκε ως Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς από την ΟΥΝΕΣΚΟ το 1992. Αργότερα, το Συμβούλιο της Ευρώπης δήλωσε ότι το πάρκο ήταν μία από τις πιο ευσυνείδητα διατηρημένες περιοχές. Στην πληθώρα ζώων που βρίσκονται σε αυτά τα πάρκα περιλαμβάνονται το κόκκινο ελάφι, οι αγριόχοιροι και οι τάρανδοι.[8]

Περιβαλλοντικά ζητήματα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Δορυφορική εικόνα της Λευκορωσίας το Δεκέμβριο 2002.
Περιβάλλον – Τρέχοντα Θέματα
  • Ποιότητα του Αέρα – αποτελεί ένα θέμα εδώ και πολλά χρόνια. Η Λευκορωσία βρίσκεται στην τρίτη θέση παγκόσμια όσον αφορά τους θανάτους που σχετίζονται με την ατμοσφαιρική ρύπανση, με αναλογία 100 ανά 100.000 θανάτους το 2010 - 2012.[9] Αν και τα τελευταία χρόνια η ποιότητα του αέρα έχει βελτιωθεί κατά ~50% σύμφωνα με τον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης.[10] Στα πλαίσια αντιμετώπισης της ρύπανσης στη Λευκορωσία εφαρμόστηκαν αποτελεσματικές πολιτικές, όπως παροχή κινήτρων για τη χρήση φυσικού αερίου και εναλλακτικών πηγών ενέργειας από την καύση του άνθρακα και η ευαισθητοποίηση του κοινού στο θέμα. Παράλληλα επιβλήθηκαν πρόστιμα και τέλη στη μη συμμόρφωση με τους νόμους και κανονισμούς με τα έσοδα από τα οποία χρηματοδοτήθηκε το Περιβαλλοντικό Ταμείο της Λευκορωσίας.
  • Ρύπανση του εδάφους από τη χρήση φυτοφαρμάκων.
  • Το Νότιο-Ανατολικό τμήμα της χώρας μολύνθηκε με ραδιενέργεια από το πυρηνικό ατύχημα του 1986 στο Πυρηνικό Σταθμό Παραγωγής Ενέργειας του Τσερνόμπιλ στην Ουκρανία, όταν δέχτηκε το ~60% του συνολικού νέφους ραδιενεργών καταλοίπων και ατμοσφαρικών κατακρημνισμάτων. Τεράστιες εκτάσεις εδάφους στις περιφέρειες Γόμελ και Μόγκιλεφ καταστάθηκαν μη κατοικήσιμες. Περίπου 7.000 τ.χλμ. εδάφους μολύνθηκαν με Καίσιο-137, σε επίπεδα άνω των 15 κιουρί (550 γιγαμπεκερέλ) ανά τ.χλμ. Το 1996 το 21% των περιοχών ήταν μολυσμένες με πάνω από 1 Κιουρί/τ.χλμ. (37 γιγαμπεκερέλ/τ.χλμ.) Καισίου-137 (μόνο 1% μείωση σε σύγκριση με το 1986), και το 2002 πάνω από 1,5 εκατομμύρια άνθρωποι ζούσαν ακόμα εκεί.
Περιβάλλον – διεθνείς συμφωνίες

Έκταση και όρια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Έκταση
Έκταση - συγκρίσεις
Εθνικά σύνορα
Ακτογραμμή
0 χλμ. Η Λευκορωσία είναι περίκλειστη και το πλησιέστερο υδατικό σώμα είναι η Βαλτική Θάλασσα.
Χωρικά ύδατα
0 χλμ. (περίκλειστη χώρα)
Υψομετρικά άκρα

Φυσικοί πόροι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τα[νεκρός σύνδεσμος] μέταλλα σημειώνονται με μπλε (Fe — σιδηρομεταλλεύματα, RM — Βηρύλλιο (λευκοφανίτης) με μέταλλα σπανίων γαιών). Τα ορυκτά καύσιμα σημειώνονται με κόκκινο (L — λιγνίτης, OS — ελαιώδης σχιστόλιθος, P — πετρέλαιο, η τύρφη δεν σημειώνεται). Τα μη μεταλλικά ιχνοστοιχεία σημειώνονται με πράσινο (DL — δολομίτης, K — ποτάσα, NaCl — αλάτι, P2O5 — φωσφορίτης).
Ορυχείο[νεκρός σύνδεσμος] ποτάσας κοντά στο Σάλιχορσκ.

Στους φυσικούς πόρους της Λευκορωσίας περιλαμβάνονται η ξυλεία, οι αποθέσεις τύρφης, μικρές ποσότητες πετρελαίου και φυσικού αερίου, ο γρανίτης, οι δολομιτικοί ασβεστόλιθοι, οι μάργες, η κιμωλία, η άμμος, τα χαλίκια, ο άργιλος, η ποτάσα και ο αλίτης (αλάτι).

Ποτάσα, αλίτης και φωσφορίτης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Λευκορωσία έχει πληθώρα από αποθέσεις ποτάσας, που σχηματίστηκαν κατά τη διάρκεια του Φαμένιου σταδίου της Ύστερης Δεβόνιας περιόδου, με τα εμπορικά αποθέματα να φτάνουν τους 10 δισ. μετρικούς τόνους. Έχουν εξερευνηθεί κυρίως τα τρία κοιτάσματα ποτάσας – τα Σταρόμπιν (Λευκορωσικά: Старобінскае, ρωσικά: Старобинское‎‎), Πετρικώφ (Λευκορωσικά: Петрыкаўскае, ρωσικά: Петриковское‎‎) και Οκτυάμπρσκι (Λευκορωσικά: Акцябрскае, ρωσικά: Октябрьское‎‎). Ο Συλβινίτης (ορυκτό ποτάσας) των 3 κοιτασμάτων περιέχει έως και 28%, 40% και 39% KCl αντίστοιχα. Οι ποσότητες MgCl2 κυμαίνονται από 0,15–0,3% στο Σταρόμπιν, σε 1,5–4% στο Πετρικώφ και πάνω από 5% στο Οκτυάμπρσκι. Το κοίτασμα Σταρόμπιν διαθέτει 2,6 δισ. τόνους αποδεδειγμένα αποθέματα (Κατηγορίες Α, Β, Γ1 κατηγορίες) και 600 εκατ. τόνους προβλεπόμενα αποθέματα (Κατηγορία Γ2 ) ποτάσας. Εκτιμάται ότι στο κοίτασμα Πετρικώφ υπάρχουν 2,12 δισ. τόνοι (Κατηγορίες Γ1 και Γ2) ποτάσας. Το Οκτυάμπρσκι διαθέτει 637 εκατ. τόνους ποτάσας (Κατηγορίες Γ1 και Γ2) και 1,1 δισ. τόνους καρναλίτη.[11] Επί του παρόντος εξορύσσεται μόνο το Σταρόμπιν και το 2014 η άρχισε η κατασκευή του πρώτου εργοστασίου στο κοίτασμα Πετρικώφ.[11][12] Υπάρχουν και αρκετά μικρότερα, λιγότερο εξερευνημένα κοιτάσματα, κυρίως στις περιφέρειες Χόμιελ και Μινσκ.[11]

Πολλές αποθέσεις αλίτη (άλατος) σχηματίστηκαν κατά τη διάρκεια του Φράσνιου και του Φαμμένιου σταδίου στην Ύστερη Δεβόνια περίοδο. Οι αλατούχες αποθέσεις καλύπτουν 26.000 τ.χλμ. στο νοτιοανατολικό τμήμα της χώρας. Έχουν εξερευνηθεί τρία κοιτάσματα – το Σταρόμπιν (στην περιφέρεια Μινσκ), το Μαζυρ και το Νταβινταουσκάγιε (και τα δύο στην περιφέρεια Χόμιελ). Το μεγαλύτερο κοίτασμα είναι του Νταβινταουσκάγιε με αποδεδειγμένα αποθέματα πάνω από 20 δισ. τόνους, αλλά μόνο το Σταρόμπιν και Μαζυρ παράγουν αλάτι επί του παρόντος. Στο Σταρόμπιν εξορύσσονται πάνω από 350.000 τόνοι αλίτη ετήσια (2004). Στο Μαζυρ τα αλατούχα υγρά εξάγονται μέσα από πηγάδια, και παράγονται ως και 60.000 τόνοι άλατος ετήσια (2004).[11]

Τα κοιτάσματα φωσφορίτη κοντά στο Μστσισλάβ, και στο Λομπκοβίτσι (ραγιόν Κριτσέβσκι) στην ανατολική Λευκορωσία (περιφέρεια Μογκίλεφ) περιέχουν πάνω από 400 εκατ. τόνους φωσφοριτών (προβλεπόμενα αποθέματα: Κατηγορίες Γ1 και Γ2). Υπάρχουν άλλα δύο μικρότερα κοιτάσματα στην περιφέρεια Μπρεστ με προβλεπόμενα αποθέματα 95 εκατ.τόνους,[11] αλλά δεν χρησιμοποιούνται.

Ορυκτά καύσιμα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Λευκορωσία διαθέτει άφθονες βαλτώδεις περιοχές και τύρφη. Συγκεκριμένα, 9.191 αποθέσεις τύρφης που περιέχουν 5,7 δισ. τόνους αποθέματα. Προτού υλοποιηθούν τα έργα έγγειων βελτιώσεων του 20ου αιώνα, η τύρφη κάλυπτε το 14% της Λευκορωσίας. Μολονότι η χώρα δεν διαθέτει κοιτάσματα ανώτερης ποιότητας γαιανθράκων, υπολογίζεται ότι διαθέτει 553 εκατ. τόνους φαιάνθρακα, με μέση ενθαλπία 25,2 MJ/χλγ. Στη νότια Λευκορωσία εκτιμάται ότι υπάρχουν 8,8 δισ. τόνοι ελαιώδους σχιστόλιθου, εκ των οποίων τα 3,6 δισ. ευρώ στα κοιτάσματα των περιοχών Λυούμπαν (Λευκορωσικά: Любанскае, ρωσικά: Любанское‎‎) και Τουρώφ (Λευκορωσικά: Тураўскае, ρωσικά: Туровское‎‎). Ο ελαιώδης σχιστόλιθος βρίσκεται σε βάθος 66-600 μ και βαθύτερα, το πάχος του στρώματος αποθέσεων είναι συνήθως 0,1–3,7 μ. και η μέση ενθαλπία είναι 6,7 MJ/χλγ. Τα Λευκορωσικά κοιτάσματα ελαιώδους σχιστόλιθου σχηματίστηκαν κατά την Ύστερη Δεβόνια και την Όψιμη Λιθανθρακοφόρο περίοδο.[11]

Στη νοτιοανατολική Λευκορωσία υπάρχουν πολλές μικρές πετρελαιοπηγές, εκ των οποίων η πρώτη ανακαλύφθηκε το 1964 κοντά στη Ρεχίτσα. Η χώρα εξάγει ~1,8 εκατ. τόνους πετρελαίου ετησίως, καλύπτοντας το 17-18% των εγχώριων αναγκών (2004). Το πετρέλαιο βρίσκεται συνήθως σε αποθέσεις της Ύστερης Δεβόνιας περιόδου και συχνά συνυπάρχει με στρώματα άλατος, αλλά έχουν βρεθεί και δύο κοιτάσματα σε αποθέσεις της Προτεροζωικής περιόδου.[11]

Μέταλλα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Λευκορωσία διαθέτει δύο μεγάλα αποθέματα σιδήρου – το Οκολόβσκογιε στο ραγιόν Στόουμπτσι με 175 εκατ. τόνους σιδηρομεταλλεύματος, και το Νοβοσυοκλόβσκογιε στο ραγιόν Καρέλιτσυ – που όμως δεν αξιοποιούνται. Τα κοιτάσματα του Οκολόβσκογιε βρίσκονται 235-338 μ. υπό του εδάφους με το 24,5% του σιδήρου (Fe2+, Fe3+) σε ορυκτά. Η περιεκτικότητα των μεταλλευμάτων του Νοβοσυοκλόβσκογιε σε σίδηρο κυμαίνεται από 16-52%, και περιέχουν επίσης σημαντικές ποσότητες τιτανίου (ως και 7% TiO2) και βαναδίου (ως και 0,16% V2O5). Έχουν βρεθεί και μικρά κοιτάσματα ορυκτού χαλκού (χαλκοπυρίτης, μέταλλα περιέχοντα χαλκό και αυτοφυής χαλκός) και αλουμινίου (βωξίτης-ντωσονίτης). Στα κεντρικά και νότια τμήματα της χώρας υπάρχουν μικρά κοιτάσματα σπάνιων γαιών εκ των οποίων το μεγαλύτερο είναι το Ντιαμπαζοβογιε στο ραγιόν Ζυτκαβίτσυ, που διαθέτει βηρύλλιο και σπάνιες γαίες.[11]

Άλλα μέταλλα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εξορύσσονται μεγάλες ποσότητες από μάργες και κιμωλία που χρησιμοποιούνται στις βιομηχανίες τσιμέντου στις πόλεις Κρίτσεβ, Καστυουκόβιτσι και Βαλκάβισκ. Υπάρχουν δύο μεγάλα κοιτάσματα μασώνος στις πόλεις Μικασέβιτσι (Περιοχή Λουνινέτς) και Χλουσκαβίτσι (Περιοχή Λιελτσιτσι).[11] Για όλα τα Λευκορωσικά υαλουργικά και τις τοιχοποιίες χρησιμοποιούνται τοπική άμμος και άργιλος, αντίστοιχα. Το μεγαλύτερο κοίτασμα δολομίτη βρίσκεται κοντά στο Βίτσεμπσκ.

Χρήση γης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Χρήση γης
  • Αρόσιμη γη: 27,21%
  • Καλλιεργήσιμη γη: 0,59%
  • Άλλες: 72,19% (2012)
Αρδευόμενες εκτάσεις
1.150 τ.χλμ. (2003)
Συνολικοί ανανεώσιμοι υδατικών πόρων
58 κ.χλμ. (2011)
Κατανάλωση γλυκού νερού (οικιακή/βιομηχανική/αγροτική)
Συνολικά: 4,34 κ.χλμ./έτος (32%/65%/3%)
Κατά κεφαλήν: 435,4 κ.μ./έτος (200p)
Υδατικοί πόροι
Υπάρχουν 10.800 ποτάμια και ρέματα με συνολικό μήκος 91.000 χλμ. και περίπου 11.000 λίμνες, με συμπεριλαμβανόμενες 470 λίμνες με έκταση που υπερβαίνει το 0,5 τ.χλμ. έκαστη. Η Ναραχ είναι η μεγαλύτερη λίμνη (79,2 τ.χλμ. με μέγιστο βάθος ~25 μ.). Υπάρχουν, επίσης, εκτεταμένες βαλτώδεις περιοχές, ιδίως στην περιοχή Πολεσία.

Αναφορές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 Клімат // Беларуская энцыклапедыя [Λευκορωσίας Εγκυκλοπαίδεια]. — Т. 18, ч. 2: Беларусь [Vol. 18, μέρος 2]. — Мн.: Беларуская энцыклапедыя, 2004. — С. 41.
  2. ↑ 2,0 2,1 Клімат // Беларуская энцыклапедыя [Λευκορωσίας Εγκυκλοπαίδεια]. — Т. 18, ч. 2: Беларусь [Vol. 18, μέρος 2]. — Мн.: Беларуская энцыклапедыя, 2004. — С. 43.
  3. ↑ «Main Geographic Characteristics of the Republic of Belarus». Land of Ancestors. The Scientific and Production State Republican Unitary Enterprise “National Cadastre Agency” of the State Property Committee of the Republic of Belarus. 2011. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Σεπτεμβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 2013. 
  4. ↑ 4,0 4,1 «ENGLISH – GREEK GLOSSARY OF GEOMORPHOLOGICAL TERMS» (PDF). 
  5. ↑ Азёры και вадасховшічы // Беларуская энцыклапедыя [Λευκορωσίας Εγκυκλοπαίδεια]. — Т. 18, ч. 2: Беларусь [Vol. 18, μέρος 2]. — Мн.: Беларуская энцыклапедыя, 2004. — С. 49-53.
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 Раслінны свет // Беларуская энцыклапедыя [Λευκορωσίας Εγκυκλοπαίδεια]. — Т. 18, ч. 2: Беларусь [Vol. 18, μέρος 2]. — Мн.: Беларуская энцыклапедыя, 2004. — С. 56-65.
  7. ↑ 7,0 7,1 Клімат // Беларуская энцыклапедыя [Λευκορωσίας Εγκυκλοπαίδεια]. — Т. 18, ч. 2: Беларусь [Vol. 18, μέρος 2]. — Мн.: Беларуская энцыклапедыя, 2004. — С. 40-45.
  8. ↑ Roberts, Nigel (2008). Belarus. Bradt Travel Guides. ISBN 1841622079. 
  9. ↑ Batalevich, Luchina (Νοεμβρίου 24–25, 2016). «Actual Environmental Problems» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 1 Μαρτίου 2017. 
  10. ↑ «Belarus» (PDF). Organization for Economic Cooperation and Development. Αρχειοθετήθηκε (PDF) από το πρωτότυπο στις 2 Μαρτίου 2017. Ανακτήθηκε στις 2 Μαρτίου 2017. 
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 11,3 11,4 11,5 11,6 11,7 11,8 Карысныя выкапні // Беларуская энцыклапедыя [Λευκορωσίας Εγκυκλοπαίδεια]. — Т. 18, ч. 2: Беларусь [Vol. 18, μέρος 2]. — Мн.: Беларуская энцыклапедыя, 2004. — С. 28-34.
  12. ↑ Η Belaruskali αρχίζει να χτίζει τη νέα μεταλλεία και το εργοστάσιο επεξεργασίας Αρχειοθετήθηκε 2019-04-21 στο Wayback Machine., belarus.by, 27 αυγούστου 2014

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Γεωγραφία_της_Λευκορωσίας&oldid=10827958"