Μετάβαση στο περιεχόμενο

Άιντα Τάρμπελ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Άιντα Τάρμπελ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Ida Tarbell (Αγγλικά)
Γέννηση5  Νοεμβρίου 1857[1][2][3]
Erie County
Θάνατος6  Ιανουαρίου 1944[1][2][3]
Μπρίτζπορτ
Αιτία θανάτουπνευμονία
Συνθήκες θανάτουφυσικά αίτια
Τόπος ταφήςTitusville και Woodlawn Cemetery[4]
Χώρα πολιτογράφησηςΗνωμένες Πολιτείες Αμερικής[5]
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΑγγλικά[6]
ΣπουδέςAllegheny College (1876–1880)[7]
Poland Seminary[8]
Πανεπιστήμιο του Παρισιού
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταδημοσιογράφος
συγγραφέας[9][10]
βιογράφος
ιστορικός[5]
ερευνητής ρεπόρτερ
Αξιοσημείωτο έργοThe History of the Standard Oil Company
Οικογένεια
ΓονείςFranklin Sumner Tarbell[11]
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΒραβεύσειςNational Women's Hall of Fame (2000)[12]
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Η Άιντα Μινέρβα Τάρμπελ (5 Νοεμβρίου 1857 – 6 Ιανουαρίου 1944) ήταν αμερικανίδα συγγραφέας, ερευνήτρια δημοσιογράφος, βιογράφος και εκπαιδευτικός. Ήταν μία από τις κορυφαίες ερευνήτριες δημοσιογράφους της Προοδευτικής Εποχής στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα και πρωτοστάτησε στην ερευνητική δημοσιογραφία.[13]

Γεννήθηκε στην Πενσυλβάνια στην αρχή της εποχής της οικονομικής άνθησης χάρη στο πετρέλαιο, έγραψε πολλά άρθρα και βιογραφίες για τα έντυπα μέσα ενημέρωσης. Το βιβλίο που την έκανε διάσημη έχει τίτλο The History of the Standard Oil Company (1904). Το βιβλίο δημοσιεύτηκε ως μια σειρά άρθρων στο περιοδικό McClure's Magazine από το 1902 έως το 1904. Χαρακτηρίστηκε ως «αριστούργημα της ερευνητικής δημοσιογραφίας», από τον ιστορικό Τζ. Νορθ Κονγουέι,[14] ενώ παρέμεινε στην πέμπτη θέση της λίστας των New York Times το 1999 με τα εκατό πιο επιδραστικά έργα του εικοστού αιώνα.[15]

Η Τάρμπελ έγραψε επίσης αρκετές βιογραφίες κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας της, επί 64 χρόνια. Έγραψε βιογραφίες για τη Μαντάμ Ρολάν και τον Ναπολέοντα. Η Τάρμπελ πίστευε ότι «η αλήθεια και τα κίνητρα των ισχυρών ανθρώπων θα μπορούσαν να αποκαλυφθούν». Ήταν πεπεισμένη ότι αυτή η αλήθεια θα μπορούσε να γίνει γνωστή με τέτοιο τρόπο ώστε «να επιταχύνει την ουσιαστική κοινωνική αλλαγή».[13] Έγραψε πολλά βιβλία και έργα για τον Αβραάμ Λίνκολν, ορισμένα από τα οποία είχαν ως θέμα τα πρώτα στάδια της ζωής και της σταδιοδρομίας του. Μετά το έργο της για την εταιρεία Standard Oil και τη βιογραφία του Τζον Ντ. Ροκφέλερ, έγραψε βιογραφίες των επιχειρηματιών Έλμπερτ Χένρι Γκάρι, προέδρου της εταιρείας US Steel, και του Όουεν Ντ. Γιανγκ, προέδρου της General Electric.

Πολυγραφότατη συγγραφέας και ομιλήτρια, η Τάρμπελ ήταν γνωστή για την ενασχόλησή της με σύνθετα θέματα, όπως τη βιομηχανία πετρελαίου, τους δασμούς, τις εργασιακές πρακτικές, και την ανάλυσή τους σε ενημερωτικά και εύληπτα άρθρα. Τα άρθρα της κυκλοφόρησαν στα περιοδικά McClure's Magazine και The American Magazine και πολλά από τα βιβλία της ήταν δημοφιλή στο ευρύ αμερικανικό κοινό. Μετά από μια επιτυχημένη σταδιοδρομία τόσο ως συγγραφέας όσο και ως συντάκτρια στο περιοδικό McClure's, η Τάρμπελ αποχώρησε μαζί με αρκετούς άλλους συντάκτες προχωρώντας στην αγορά και έκδοση του περιοδικού The American Magazine. Η Τάρμπελ ταξίδεψε επίσης σε όλες τις 48 (τότε) πολιτείες κάνοντας διαλέξεις και μιλώντας για θέματα όπως τις αρνητικές επιπτώσεις του πολέμου, την παγκόσμια ειρήνη, την αμερικανική πολιτική, τα τραστ, τους δασμούς, τις εργασιακές πρακτικές και τα γυναικεία ζητήματα.

Η Τάρμπελ συμμετείχε σε επαγγελματικές οργανώσεις και σε δύο προεδρικές επιτροπές. Συντέλεσε στην ίδρυση της Ένωσης Συγγραφέων (γνωστή τότε ως Author's League και σήμερα ως Author's Guild) και υπήρξε Πρόεδρος της λέσχης Pen and Brush Club επί 30 χρόνια.[16] [17] Κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, συμμετείχε στην Επιτροπή Γυναικών του Προέδρου Γούντροου Ουίλσον, στο Συμβούλιο Εθνικής Άμυνας. Μετά τον πόλεμο, η Τάρμπελ συμμετείχε στη Διάσκεψη για την Ανεργία του Προέδρου Γουόρεν Γ. Χάρντινγκ το 1921.

Η Τάρμπελ, που δεν παντρεύτηκε ποτέ, θεωρείται συχνά φεμινίστρια λόγω της δράσης της, αν και ήταν εναντίον του κινήματος για δικαίωμα ψήφου των γυναικών.

Νεανικά χρόνια και εκπαίδευση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Άιντα Μινέρβα Τάρμπελ γεννήθηκε σε ένα αγρόκτημα στην κομητεία Ήρι της Πενσυλβάνια, στις 5 Νοεμβρίου 1857. Μητέρα της ήταν η Έστερ Ανν ΜακΚάλοου, δασκάλα, και πατέρας της ο Φράνκλιν Σάμερ Τάρμπελ, δάσκαλος και ξυλουργός, και αργότερα πετρελαιοπαραγωγός.[18][19] Η Τάρμπελ είχε τρία μικρότερα αδέρφια: τον Γουόλτερ, τον Φράνκλιν Τζούνιορ και τη Σάρα. Ο Φράνκλιν Τζούνιορ πέθανε από οστρακιά σε νεαρή ηλικία.[19] Ο Γουόλτερ έγινε πετρελαιοπαραγωγός όπως ο πατέρας του, ενώ η Σάρα ήταν καλλιτέχνης. [20]

Εξόρυξη πετρελαίου στην Πενσυλβάνια το 1862

Τα πρώτα χρόνια της Άιντα Τάρμπελ στις πετρελαιοπηγές της Πενσυλβάνια είχαν μεγάλη επίδραση αργότερα στο έργο της για την εταιρεία Standard Oil και για τις εργασιακές πρακτικές. Η οικονομική κρίση του 1857 έπληξε σκληρά την οικογένεια Τάρμπελ, καθώς οι τράπεζες κατέρρευσαν και οι Τάρμπελ έχασαν τις αποταμιεύσεις τους.

Η τύχη των Τάρμπελ άλλαξε όταν ξεκίνησε η εξόρυξη πετρελαίου στην Πενσυλβάνια το 1859.[21] Το πετρέλαιο, όπως έγραψε στην αυτοβιογραφία της, άνοιξε «ένα πλούσιο πεδίο για απατεώνες, απατεώνες, εκμεταλλευτές του κακού σε κάθε γνωστή μορφή».[22] Ο πατέρας της Τάρμπελ αρχικά κατασκεύαζε ξύλινες δεξαμενές αποθήκευσης πετρελαίου.[23][18] Η οικογένεια ζούσε σε μια παράγκα ανάμεσα σε είκοσι πέντε πετρελαιοπηγές. Η Τάρμπελ έγραψε για την εμπειρία της: «Κανένα ανθρώπινο εγχείρημα δεν ήταν ποτέ τόσο καταστροφικό για την ομορφιά, την τάξη, την ευπρέπεια, όσο η παραγωγή πετρελαίου».[24][19]

Το 1860, οι Τάρμπελ μετακόμισαν στο Ρούζβιλ της Πενσυλβάνια. Τα ατυχήματα σε εκείνη την πόλη επηρέασαν βαθιά την Άιντα Τάρμπελ. Ο γείτονάς τους και ιδρυτής της πόλης, Χένρι Ρουζ, έκανε γεωτρήσεις για πετρέλαιο όταν ανεφλέγη αέριο από μια αντλία.[25] Ο Ρουζ επιβίωσε λίγες μόνο ώρες, προλαβαίνοντας να γράψει τη διαθήκη του και να αφήσει ένα εκατομμύριο δολάρια στους άλλους αποίκους για να φτιάξουν δρόμους. Συνολικά σκοτώθηκαν 18 άνδρες και η μητέρα της Άιντα, η Έστερ, περιέθαλψε έναν από τους εγκαυματίες στο σπίτι τους. Δεν επιτρεπόταν στην Τάρμπελ να δει τα πτώματα, αλλά κατάφερε να μπει κρυφά στο δωμάτιο όπου τα είχαν μέχρι να ταφούν: θα υποφέρει από εφιάλτες για το υπόλοιπο της ζωής της.[26]

Το 1869, η οικογένεια μετακόμισε στο Τίτουσβιλ, στην Πενσυλβάνια. Ο πατέρας της Τάρμπελ έχτισε ένα σπίτι εκεί για την οικογένεια.

Ο πατέρας της Τάρμπελ έγινε αργότερα πετρελαιοπαραγωγός στην Κομητεία Βενάνγκο. Η επιχείρηση του Φράνκλιν Τάρμπελ, μαζί με εκείνες πολλών άλλων μικρών επιχειρηματιών, δέχτηκε μεγάλο πλήγμα μετά την απορρόφηση από τη Standard Oil των 22 από τους 26 ανταγωνιστές της στο Κλίβελαντ.[27] Η Τάρμπελ αναφέρει αυτό το γεγονός στο έργο της, στο οποίο κατηγόρησε τους ηγέτες της Standard Oil Company ότι χρησιμοποιούσαν αθέμιτες πρακτικές για να θέσουν εκτός λειτουργίας την εταιρεία του πατέρα της και πολλές μικρές εταιρείες πετρελαίου.[28][29]

Οι Τάρμπελ ήταν πολύ κοινωνικοί, και δέχονταν στο σπίτι τους τόσο υπερασπιστές της απαγόρευσης όσο και σουφραζέτες, υποστηρικτές και υποστηρίκτριες της παροχής δικαιώματος ψήφου στις γυναίκες.[23] Η οικογένειά της είχε συνδρομές σε έντυπα όπως το Harper's Weekly, το Harper's Monthly και το New York Tribune και χάρη σε αυτά μπόρεσε να παρακολουθήσει τα γεγονότα του Εμφυλίου Πολέμου.[20] Η Τάρμπελ έμπαινε επίσης κρυφά στον κοιτώνα των εργατών για να διαβάσει αντίτυπα της Police Gazette, ενός ταμπλόιντ.[19] Η οικογένειά της ήταν Μεθοδιστές και πήγαιναν στην εκκλησία δύο φορές την εβδομάδα. [20] Η Έστερ Τάρμπελ υποστήριζε τα δικαιώματα των γυναικών και φιλοξενούσε γυναίκες όπως η Μαίρη Λίβερμορ και η Φράνσις Ε. Ουίλαρντ.[20]

Ruter Hall, Allegheny College

Η Άιντα Τάρμπελ ήταν έξυπνη, αλλά και απείθαρχη μαθήτρια. Σύμφωνα με την ίδια, δεν πρόσεχε ιδιαίτερα στην τάξη και απουσίαζε συχνά, ώσπου μια δασκάλα τη νουθέτησε: «Μου είπε την ξεκάθαρη και άσχημη αλήθεια για τον εαυτό μου εκείνη την ημέρα, και καθώς καθόμουν εκεί και την κοιτούσα κατά πρόσωπο, πολύ περήφανη για να δείξω οποιοδήποτε συναίσθημα, αλλά ντροπιασμένη όσο ποτέ άλλοτε και ποτέ τόσο πολύ από τότε».[30] Η Τάρμπελ ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για τις επιστήμες και άρχισε να συγκρίνει το τοπίο γύρω της στην Πενσυλβάνια με αυτό που μάθαινε στο σχολείο.[19] «Εδώ βρέθηκα ξαφνικά σε ένα έδαφος που σήμαινε κάτι για μένα. Από μικρή, φυτά, έντομα, πέτρες ήταν αυτά που έβλεπα όταν πήγαινα στο εξωτερικό, αυτά που έφερνα σπίτι για να συμπιέσω, να βάλω σε μπουκάλια, να βρωμίσω όλο το σπίτι... Δεν είχα συνειδητοποιήσει ποτέ ότι ήταν αντικείμενα μελέτης... Το σχολείο έγινε ξαφνικά συναρπαστικό».[31]

Η Τάρμπελ αποφοίτησε πρώτη στην τάξη της από το λύκειο στο Τίτουσβιλ και συνέχισε τις σπουδές της στη βιολογία στο Κολέγιο Allegheny το 1876, όπου ήταν η μόνη γυναίκα στην τάξη της μεταξύ 41 ατόμων. Είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την εξελικτική βιολογία και κατά την παιδική της ηλικία είχε πάθος με το μικροσκόπιο. Είπε για το ενδιαφέρον της για την επιστήμη: «Η αναζήτηση της αλήθειας είχε γεννηθεί μέσα μου... η πιο ουσιαστική από τις ανθρώπινες αναζητήσεις».[32] Ένας από τους καθηγητές της Τάρμπελ, ο Τζερεμάια Τίνγκλεϊ, της επέτρεψε να χρησιμοποιήσει το μικροσκόπιο του κολεγίου για τις σπουδές της και η Τάρμπελ το χρησιμοποίησε για να μελετήσει ένα είδος σαλαμάνδρας, την Necturus maculosus, ένα αμφίβιο που χρησιμοποιούσε και βράγχια και πνεύμονα και θεωρούνταν ένας κρίκος που έλειπε από την εξελικτική αλυσίδα.[19]

Η Τάρμπελ επέδειξε ηγετικές ικανότητες στο Κολέγιο Allegheny. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος μιας φοιτητικής αδελφότητας. Η Τάρμπελ πρωτοστάτησε επίσης στην πρωτοβουλία για την τοποθέτηση μιας πέτρας στην πανεπιστημιούπολη, αφιερωμένης στη μάθηση, με μια επιγραφή, τη λατινική φράση Spes sibi quisque, που σημαίνει «Ο καθένας είναι η δική του ελπίδα».[33] Ήταν μέλος της γυναικείας λογοτεχνικής λέσχης της πανεπιστημιούπολης, της Ossoli Society, που πήρε το όνομά της από τη συγγραφέα Μάργκαρετ Φούλερ Οσσόλι, και έγραψε για το περιοδικό της λέσχης, το Mosaic. [19]

Η Τάρμπελ αποφοίτησε το 1880 με πτυχίο επιπέδου Bachelor of Arts και μεταπτυχιακό το 1883. [18] [19] Η Τάρμπελ αργότερα υπηρέτησε στο διοικητικό συμβούλιο του πανεπιστημίου,[34] στο οποίο εξελέγη για πρώτη φορά το 1912. Ήταν η δεύτερη γυναίκα που υπηρέτησε ως διοικητικό στέλεχος και κατείχε τη θέση για περισσότερες από τρεις δεκαετίες.[35][36]

Σταδιοδρομία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Άιντα Μινέρβα Τάρμπελ, 1890

Η Τάρμπελ εγκατέλειψε το πανεπιστημιακό σύστημα επιθυμώντας να συνεισφέρει στην κοινωνία, αλλά καθώς δεν ήταν σίγουρη για το πώς να το κάνει, έγινε δασκάλα.[37] Η Τάρμπελ ξεκίνησε την καριέρα της ως διευθύντρια στο Πόλαντ του Οχάιο τον Αύγουστο του 1880.[18][20][19] Η Τάρμπελ δίδαξε μαθήματα γεωλογίας, βοτανικής, γεωμετρίας και τριγωνομετρίας καθώς και γλώσσες, όπως ελληνικά, λατινικά, γαλλικά και γερμανικά.[38] Μετά από δύο χρόνια, συνειδητοποίησε ότι η διδασκαλία δεν της ταίριαζε και επέστρεψε στο σπίτι.[20] Ήταν εξαντλημένη από τον φόρτο εργασίας και εξοργισμένη από τους χαμηλούς μισθούς που την υποχρέωναν να δανειστεί χρήματα από τους γονείς της.[19]

Η Τάρμπελ επέστρεψε στην Πενσυλβάνια, όπου συνάντησε τον Θίοντορ Φλοντ, εκδότη του περιοδικού The Chautauquan, ενός εκπαιδευτικού συγγράμματος για μαθήματα κατ' οίκον μελέτης στο Σατάκουα της Νέας Υόρκης. Η οικογένεια της Τάρμπελ ήταν εξοικειωμένη με το κίνημα που ενθάρρυνε την εκπαίδευση ενηλίκων και την αυτοδιδασκαλία.[21] Δέχτηκε αμέσως την προσφορά του Φλοντ να γράψει για το σύγγραμμα. Αρχικά, η Τάρμπελ εργαζόταν δύο εβδομάδες στα κεντρικά γραφεία στο Μίντβιλ της Πενσυλβάνια και δύο εβδομάδες από το σπίτι.[19] Αυτό της επέτρεψε να συνεχίσει τη δική της μελέτη στο σπίτι στη βιολογία χρησιμοποιώντας μικροσκόπιο. Έγινε διευθύντρια σύνταξης το 1886.

Η Τάρμπελ άρχισε να γράφει σύντομα κείμενα για το περιοδικό και στη συνέχεια εργάστηκε σε μεγαλύτερα κείμενα, καθώς άρχισε να βρίσκει το δικό της στιλ γραφής. Το πρώτο της άρθρο ήταν το "The Arts and Industries of Cincinnati" («Οι Τέχνες και οι Βιομηχανίες του Σινσινάτι») που δημοσιεύτηκε τον Δεκέμβριο του 1886.[19]

Η Τάρμπελ έγραψε δύο άρθρα που παρουσίαζαν τις αντικρουόμενες απόψεις της για τους ρόλους των γυναικών και που θα την ακολουθούσαν σε όλη της τη ζωή. Το άρθρο της Τάρμπελ για τις γυναίκες ως εφευρέτριες ("Women as Inventors") δημοσιεύτηκε στο τεύχος Μαρτίου 1887 του περιοδικού The Chautauquan. Ένα άρθρο που έγραψε η Μαίρη Λόου Ντίκινσον και στο οποίο υποστήριζε ότι ο αριθμός των γυναικών κατόχων διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας ήταν περίπου 300, καθώς και ότι οι γυναίκες δεν θα γίνονταν ποτέ επιτυχημένες εφευρέτριες, κίνησε την περιέργεια της Τάρμπελ και ξεκίνησε τη δική της έρευνα.[19] Η Τάρμπελ πήγε στο Γραφείο Διπλωμάτων Ευρεσιτεχνίας στην Ουάσιγκτον και συναντήθηκε με τον επικεφαλής του τμήματος, Ρ. ΜακΓκιλ. Ο ΜακΓκιλ είχε συντάξει μια λίστα με σχεδόν 2.000 γυναίκες.[20] Η Τάρμπελ έγραψε στο άρθρο της: «Τρία πράγματα που αξίζει να γνωρίζει και να πιστεύει κανείς: ότι οι γυναίκες έχουν εφεύρει έναν μεγάλο αριθμό χρήσιμων ειδών· ότι αυτές οι πατέντες δεν περιορίζονται σε συσκευές για τα ρούχα και την κουζίνα, όπως θέλουν να πιστεύουν οι άντρες· ότι οι εφευρέσεις είναι ένας τομέας στον οποίο οι γυναίκες έχουν μεγάλες δυνατότητες».[39] Η Τάρμπελ συνέχισε αργότερα αυτό το άρθρο με μια παρουσίαση για τις γυναίκες στη δημοσιογραφία τον Απρίλιο του 1887. Το άρθρο πραγματεύεται την ιστορία της δημοσιογραφίας, δημοσιογραφικές πρακτικές και συμβουλές, συμπεριλαμβανομένης μιας προειδοποίησης ότι η δημοσιογραφία είναι ένα ανοιχτό πεδίο για τις γυναίκες, αλλά οι γυναίκες πρέπει να αποφεύγουν να κλαίνε εύκολα για να μη φαίνονται αδύναμες.[19]

Η Τάρμπελ δεν ήθελε να είναι μια απλή υπάλληλος και αποφάσισε να ανεξαρτητοποιηθεί μετά από μια διαμάχη με τον Θίοντορ Φλοντ.[19] Ξεκίνησε να μελετά γυναικείες ιστορικές μορφές, συμπεριλαμβανομένων των Ζερμαίν ντε Σταλ και Μαντάμ Ρολάν ως έμπνευση για τα γραπτά της.[19]

Στο Παρίσι τη δεκαετία του 1890

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αφήνοντας την ασφάλεια του περιοδικού The Chautauquan, η Τάρμπελ μετακόμισε στο Παρίσι το 1891 σε ηλικία 34 ετών για να ζήσει και να εργαστεί.[21] Μοιραζόταν ένα διαμέρισμα στη Rue du Sommerard με τρεις φίλες της από το περιοδικό The Chautauquan.[20][40] Το διαμέρισμα βρισκόταν σε απόσταση λίγων τετραγώνων από το Πάνθεον, την Παναγία των Παρισίων και τη Σορβόννη.[19] Ήταν μια συναρπαστική εποχή στο Παρίσι, καθώς ο Πύργος του Άιφελ είχε μόλις ολοκληρωθεί, το 1889. Η Τάρμπελ και οι φίλες της εκτιμούσαν ιδιαίτερα την τέχνη των ιμπρεσιονιστών, όπως οι Ντεγκά, Μονέ, Μανέ και Βαν Γκογκ.[20]

Η Τάρμπελ είχε μια έντονη κοινωνική ζωή στο Παρίσι. Μαζί με τις συγκατοίκους της δημιούργησαν έναν χώρο όπου αγγλόφωνοι και γαλλόφωνοι μπορούσαν να συναντηθούν για εξάσκηση στις δύο γλώσσες. Η σπιτονοικοκυρά τους, η Μαντάμ Μπονέ, διοργάνωνε κάθε εβδομάδα δείπνα για τους ενοίκους της. Μεταξύ αυτών ήταν ο πρίγκιπας Σαΐντ Τουσούμ, ξάδερφος του Αιγύπτιου ηγεμόνα. Η Τάρμπελ γνώρισε και ίσως είχε σχέση με τον Τσαρλς Ντάουνερ Χέιζεν, έναν νεαρό Γαλλό που έγινε αργότερα ιστορικός και καθηγητής στο Κολέγιο Σμιθ.[41]

Το Πάνθεον στο Παρίσι, περ. 1890-1900

Η Τάρμπελ ξεκίνησε την καριέρα της ως συγγραφέας στο Παρίσι. Έβγαζε τα προς το ζην γράφοντας για πολλές αμερικανικές εφημερίδες, συμπεριλαμβανομένων των Pittsburgh Dispatch, Cincinnati Times-Star και Chicago Tribune. [20] Η Τάρμπελ δημοσίευσε το διήγημα France Adorée στο τεύχος Δεκεμβρίου 1891 στο περιοδικό Scribner's.[20][21] Όλη αυτή η δουλειά, μαζί με τη διδασκαλία, βοήθησαν οικονομικά την Τάρμπελ για να μπορέσει να δουλέψει άνετα στην πρώτη της βιογραφία, ένα βιβλίο για τη Μαντάμ Ρολάν: την επικεφαλής ενός σαλονιού με επιρροή κατά τη Γαλλική Επανάσταση.[20] Η Τάρμπελ ήθελε ήδη να σώσει τις γυναίκες από την αφάνεια της ιστορίας.[42] Η έρευνά της την οδήγησε στον Λεόν Μαριλιέρ, απόγονο της Ρολάν που της παρείχε πρόσβαση στις επιστολές και τα οικογενειακά έγγραφα της Μαντάμ Ρολάν. Ο Μαριλιέρ κάλεσε την Τάρμπελ να επισκεφτεί το κτήμα της Μαντάμ Ρολάν, το Le Clos.[20]

Η Τάρμπελ συνέχισε την εκπαίδευσή της στο Παρίσι, μαθαίνοντας τις ερευνητικές τεχνικές που χρησιμοποιούσαν οι Γάλλοι ιστορικοί. Παρακολούθησε διαλέξεις στη Σορβόννη, κυρίως για την ιστορία της Γαλλικής Επανάστασης, τη λογοτεχνία του 18ου αιώνα και τη ζωγραφική της εποχής.[19] Έμαθε από Γάλλους ιστορικούς πώς να παρουσιάζει αποδεικτικά στοιχεία με ξεκάθαρο και ελκυστικό στιλ.[19]

Αυτά που ανακάλυψε η Τάρμπελ για τη Μαντάμ Ρολάν άλλαξαν τη δική της κοσμοθεωρία. Ξεκίνησε τη βιογραφία της με θαυμασμό για τη Μαντάμ Ρολάν, αλλά απογοητεύτηκε καθώς προχωρούσε την έρευνά της και μάθαινε περισσότερα. Η Τάρμπελ διαπίστωσε ότι η Ρόλαν, η οποία ακολούθησε το παράδειγμα του συζύγου της, δεν είχε την ανεξάρτητη σκέψη που είχε φανταστεί και ήταν συνένοχος στη δημιουργία μιας ατμόσφαιρας όπου η βία οδήγησε στον τρόμο και στη δική της εκτέλεση.[21][19] Η Τάρμπελ έγραψε για τη Μαντάμ Ρολάν: «Αυτή η γυναίκα υποκινούσε σταθερά τη βία, πρόθυμη να χρησιμοποιήσει αυτή την τρομερή επαναστατική δύναμη, τόσο αλλοπρόσαλλη και τρομακτική για μένα, για να πετύχει τους στόχους της, πιστεύοντας αφελώς ότι η ίδια και οι φίλοι της αρκετά δυνατοί για να την ελέγξουν όταν δεν θα τη χρειαζόταν πια. Το πιο βαρύ πλήγμα στην αυτοπεποίθησή μου μέχρι τώρα ήταν η απώλεια της πίστης μου στην επανάσταση ως θεϊκό όπλο. Από τότε που ανακάλυψα ότι ο κόσμος δεν είχε φτιαχτεί σε έξι μέρες... είχα να αναστατωθώ τόσο πολύ, στον νου και την ψυχή μου».[43]

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου η Τάρμπελ έλαβε άσχημα νέα: Ο συνέταιρος του Φράνκλιν Τάρμπελ αυτοκτόνησε, αφήνοντας τον Φράνκλιν χρεωμένο. [21] Στη συνέχεια, σε μια εφημερίδα του Ιουλίου 1892 δημοσιεύτηκε ότι η γενέτειρα της Τάρμπελ, η Τίτουσβιλ, είχε καταστραφεί ολοσχερώς από πλημμύρα και πυρκαγιά. Τα θύματα ήταν περισσότερα από 150 και η Τάρμπελ φοβόταν ότι ανάμεσά τους ήταν και η οικογένειά της. Το Oil Creek είχε πλημμυρίσει και εύφλεκτα υλικά στο νερό είχαν αναφλεγεί και εκραγεί.[20][19] Η Τάρμπελ ανακουφίστηκε όταν έλαβε ένα μονολεκτικό τηλεγράφημα που έγραφε: «Ασφαλείς!»[44][45] Η οικογένειά της και το σπίτι τους είχαν σωθεί.[21]

Χριστουγεννιάτικο εξώφυλλο του McClure's του 1903

Το περιοδικό McClure's

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Τάρμπελ είχε δημοσιεύσει άρθρα για την ομάδα τύπου του εκδότη Σάμιουελ ΜακΚλούρ, ο οποίος είχε διαβάσει ένα άρθρο της Τάρμπελ με τίτλο The Paving of the Streets of Paris by Monsieur Alphand («Ο κύριος Αλφάν και τα λιθόστρωτά του στους δρόμους του Παρισιού»), το οποίο περιέγραφε τον τρόπο με τον οποίο οι Γάλλοι πραγματοποιούσαν μεγάλα δημόσια έργα. Εντυπωσιασμένος, ο ΜακΚλούρ είπε στον συνέταιρό του Τζον Φίλιπς: «Αυτό το κορίτσι ξέρει να γράφει. Πρέπει να την πείσουμε να δουλέψει για το περιοδικό μας».[46] Πεπεισμένος ότι η Τάρμπελ ήταν ακριβώς το είδος της συγγραφέως που έψαχνε, πήγε και τη βρήκε στο Παρίσι ενώ βρισκόταν σε προγραμματισμένη επίσκεψη στη Γαλλία το 1892 για να της προσφέρει τη θέση της συντάκτριας στο νέο περιοδικό.[18][21][47]

Η Τάρμπελ περιέγραψε τον ΜακΚλούρ ως «μυστήριο». [46] Παρέτεινε την επίσκεψή του, έχασε το τρένο του και χρειάστηκε να δανειστεί 40 δολάρια από την Τάρμπελ για να ταξιδέψει στη Γενεύη. [21] [19] Η Τάρμπελ υπέθεσε ότι έχασε τα χρήματά της, αλλά το γραφείο του μετέφερε τα χρήματα την επόμενη μέρα.[21] Η Τάρμπελ αρχικά τον απέρριψε για να μπορέσει να συνεχίσει να εργάζεται στη βιογραφία της Μαντάμ Ρολάν αλλά ο ΜακΚλούρ ήταν αποφασισμένος. Στη συνέχεια, ο καλλιτεχνικός διευθυντής του McClure's, ο August Jaccaci, επισκέφτηκε την Τάρμπελ για να της δείξει το πρώτο τεύχος του περιοδικού.[21]

Αντί να αναλάβει τη θέση της συντάκτριας στο McClure's, η Τάρμπελ άρχισε να γράφει άρθρα για το περιοδικό ως ελεύθερος επαγγελματίας.[21] Έγραψε άρθρα για γυναίκες διανοούμενες και συγγραφείς στο Παρίσι, καθώς και για επιστήμονες. Ήλπιζε ότι άρθρα όπως το "A Paris Press Woman" («Μια δημοσιογράφος στο Παρίσι») για την εφημερίδα Boston Transcript το 1893 θα αποτελούσαν πρότυπο για τις γυναίκες δημοσιογράφους και συγγραφείς.[21][19] Το 1893 πήρε συνέντευξη από τον Λουί Παστέρ. Επέστρεψε ξανά στον Παστέρ για να μάθει τις απόψεις του για το μέλλον. Αυτό το γραπτό κατέληξε να γίνει ένα χρονικά με τίτλο "The Edge of the Future" («Η αιχμή του μέλλοντος»).[21] Πήρε επίσης συνέντευξη, μεταξύ άλλων, από τους Εμίλ Ζολά, Αλφόνς Ντωντέ και Αλέξανδρο Δουμά (υιό).[21] Η Τάρμπελ ανέλαβε το ρόλο του εκπροσώπου του περιοδικού στο Παρίσι.[21] Στη συνέχεια προσφέρθηκε στην Τάρμπελ η θέση της συντάκτριας για το νεανικό κοινό για να αντικαταστήσει τη Φράνσις Χόντζσον Μπέρνετ.[21] Όταν ολοκληρώθηκε η βιογραφία της για τη Μαντάμ Ρολάν, η Τάρμπελ επέστρεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες και εντάχθηκε στο προσωπικό του McClure's με μισθό 3.000 δολάρια τον χρόνο.[20]

Ναπολέων Βοναπάρτης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Τάρμπελ επέστρεψε από το Παρίσι το καλοκαίρι του 1894,[47] και μετά από μια επίσκεψη με την οικογένειά της στο Τίτουσβιλ, μετακόμισε στη Νέα Υόρκη.[19] Τον Ιούνιο του ίδιου έτους, ο Σάμιουελ ΜακΚλούρ επικοινώνησε μαζί της προκειμένου να της αναθέσει μια βιογραφική σειρά για τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη.[38][18] Ο ΜακΚλούρ είχε ακούσει ότι το περιοδικό Century, το ανταγωνιστικό περιοδικό του McClure's, είχε ξεκινήσει μια σειρά άρθρων για τον Βοναπάρτη.[21] Για να εργαστεί αποτελεσματικά, η Τάρμπελ μετακόμισε στην Ουάσιγκτον, στο σπίτι του Γκάρντινερ Γκριν Χάμπαρντ.[20][19] Η Τάρμπελ χρησιμοποίησε την εκτενή συλλογή αντικειμένων και εγγράφων του Ναπολέοντα που διατηρούσε ο Χάμπαρντ, καθώς και πηγές από τη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου και το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ.[20] Η προθεσμία της Τάρμπελ για το βιβλίο ήταν ασφυκτική, η πρώτη έκδοση κυκλοφόρησε μόλις έξι εβδομάδες αφότου ξεκίνησε τη δουλειά της.[20] Η Τάρμπελ το ονόμασε αυτό «καλπάζουσα βιογραφία».[48][49]

Η σειρά αποτέλεσε πεδίο εκπαίδευσης για το στιλ και τη μεθοδολογία της Τάρμπελ στις βιογραφίες. Η Τάρμπελ πίστευε στη θεωρία του Μεγάλου Ανθρώπου για τη βιογραφία και ότι τα εξαιρετικά άτομα μπορούσαν να διαμορφώσουν την κοινωνία τους τόσο όσο και η κοινωνία διαμόρφωσε αυτά τα άτομα.[19] Ενώ εργαζόταν στη σειρά, η Τάρμπελ παρουσιάστηκε στον ιστορικό και εκπαιδευτικό Χέρμπερτ Άνταμς του Πανεπιστημίου Johns Hopkins. Ο Άνταμς πίστευε στην «αντικειμενική ερμηνεία των πρωτογενών πηγών» που θα γινόταν επίσης η μέθοδος της Τάρμπελ για να γράφει για τα θέματά της.[50] Ο Άνταμς δίδαξε επίσης στο Κολέγιο Σμιθ και ήταν υπέρμαχος της εκπαίδευσης των γυναικών.[21]

Αυτή η σειρά άρθρων θα ενίσχυε τη φήμη της Τάρμπελ ως συγγραφέως, ανοίγοντάς της νέους δρόμους. Η σειρά για τον Ναπολέοντα αποδείχθηκε δημοφιλής, διπλασιάζοντας την κυκλοφορία του McClure's σε πάνω από 100.000 αντίτυπα. Το αναγνωστικό κοινό τετραπλασιάστηκε μέχρι την τελευταία έβδομη δημοσίευση για τον Ναπολέοντα.[51][52] Περιλάμβανε εικονογραφήσεις από τη συλλογή του Γκάρντινερ Γκριν Χάμπαρντ. Τα άρθρα συγκεντρώθηκαν σε ένα βιβλίο που έγινε μπεστ σέλερ και απέδιδε έσοδα από πνευματικά δικαιώματα στην Τάρμπελ για όλη την υπόλοιπη ζωή της, αφού τυπώθηκαν πάνω από 70.000 αντίτυπα της πρώτης έκδοσης.[19] Χάρη στην επιτυχία του βιβλίου, η Τάρμπελ μπόρεσε επίσης να βρει τελικά έναν εκδότη, τον Scribner's, για το βιβλίο της για τη Μαντάμ Ρολάν.[21]

Αβραάμ Λίνκολν

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μια άλλη σειρά άρθρων του McClure's που δημιουργήθηκε ανταγωνιστικά προς το περιοδικό Century αφορούσε τον πρόεδρο των ΗΠΑ Αβραάμ Λίνκολν, για τον οποίο το περιοδικό Century είχε δημοσιεύσει μια σειρά άρθρων που έγραψαν οι προσωπικοί του γραμματείς του, οι Τζον Νικολάι και Τζον Χέι[21] Στην αρχή, η Τάρμπελ ήταν απρόθυμη να ασχοληθεί με τον Λίνκολν, γιατί, όπως είπε αργότερα: «Αν ξεκινήσεις με την αμερικανική ιστορία, είπα στον εαυτό μου, ξέρεις καλά ότι τέλος η Γαλλία».[53] Παράλληλα, η Τάρμπελ είχε γοητευτεί με τον Λίνκολν από νεαρή ηλικία.[19] Θυμόταν την είδηση της δολοφονίας του και την αντίδραση των γονιών της σε αυτήν: ο πατέρας της επέστρεφε από το μαγαζί του, η μητέρα της έκρυψε το «πρόσωπό της στην ποδιά της και έτρεξε κλαίγοντας στο δωμάτιό της».[53]

Όταν η Τάρμπελ πλησίασε για πρώτη φορά τον Τζον Νικολάι, της είπε ότι αυτός και ο Χέι είχαν γράψει «όλα όσα άξιζε να ειπωθούν για τον Λίνκολν».[54] Η Τάρμπελ αποφάσισε να ξεκινήσει με την καταγωγή του Λίνκολν και τις ταπεινές του καταβολές.[21] Η Τάρμπελ ταξίδεψε στη χώρα συναντώντας και παίρνοντας συνεντεύξεις από ανθρώπους που γνώριζαν τον Λίνκολν, συμπεριλαμβανομένου του γιου του Ρόμπερτ Τοντ Λίνκολν.[20] Ο Ρόμπερτ Λίνκολν έδειξε στην Τάρμπελ μια παλιά και αδημοσίευτη δαγκεροτυπία του Λίνκολν.[21][19] Η Τάρμπελ βρήκε τα ίχνη μιας χαμένης ομιλίας του Λίνκολν που εκφωνήθηκε το 1856 εντοπίζοντας τον Χένρι Κλέι Γουίτνεϊ, ο οποίος ισχυριζόταν ότι είχε γράψει σημειώσεις, και στη συνέχεια επιβεβαιώνοντας τις σημειώσεις του μέσω άλλων μαρτύρων.[21] Η εκδοχή της ομιλίας του Γουίτνεϊ δημοσιεύτηκε στο McClure's, αλλά αργότερα θεωρήθηκε ψευδής από άλλους ιστορικούς.[21]

Η έρευνα της Τάρμπελ στο Κεντάκι και το Ιλινόι αποκάλυψε την αληθινή ιστορία της παιδικής ηλικίας και της νεότητας του Λίνκολν. Έγραψε και πήρε συνεντεύξεις από εκατοντάδες ανθρώπους που γνώριζαν ή είχαν επαφή με τον Λίνκολν. Εντόπισε πιθανούς μάρτυρες και στη συνέχεια επιβεβαίωσε τις πηγές τους. Έστειλε εκατοντάδες επιστολές αναζητώντας φωτογραφίες του Λίνκολν και βρήκε στοιχεία για περισσότερες από τριακόσιες αδημοσίευτες επιστολές και ομιλίες του.[21] Κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης στο Knox College, όπου λέγεται ότι ο Λίνκολν ήρθε σε αντιπαράθεση με τον Στίβεν Ντάγκλας το 1858, η Τάρμπελ συναντήθηκε με τον Τζον Φίνλεϊ, τον νεαρό πρόεδρο, που αργότερα συνεισέφερε στο έργο της Τάρμπελ για την Standard Oil και κατόπιν έγινε εκδότης των New York Times.[21] Η Τάρμπελ ταξίδεψε στο εξωτερικό στην Ευρώπη, ανακαλύπτοντας ότι η φήμη ότι ο Λίνκολν είχε απευθύνει έκκληση στη βασίλισσα Βικτώρια να μην αναγνωρίσει τη Συνομοσπονδία ήταν, στην πραγματικότητα, ψευδής.[21]

Μέχρι τον Δεκέμβριο του 1895, η δημοφιλής σειρά των άρθρων της Τάρμπελ βοήθησε για άλλη μια φορά στην αύξηση της κυκλοφορίας του McClure's σε πάνω από 250.000 αντίτυπα,[55][56] η οποία αυξήθηκε ξανά σε περισσότερα από 300.000 αντίτυπα, μέχρι το 1900.[55][57]. Κι αυτό συνέβη ενώ οι συντάκτες στο περιοδικό Century's τους χλεύαζαν: «Έβαλαν ένα κορίτσι να γράψει για τη ζωή του Λίνκολν». [54]

Τότε ήταν που η Τάρμπελ αποφάσισε να γίνει συγγραφέας και όχι συντάκτρια.[21] Τα άρθρα της συγκεντρώθηκαν σε ένα βιβλίο, και η Τάρμπελ απέκτησε φήμη σε εθνικό επίπεδο ως σημαντική συγγραφέας και ως ειδικός για τον Λίνκολν.[58] Η Τάρμπελ δημοσίευσε πέντε βιβλία για τον Λίνκολν και ταξίδεψε δίνοντας διαλέξεις, αφηγούμενη τις ανακαλύψεις της σε μεγάλα ακροατήρια. [20]

Το έργο της ως συντάκτριας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1899 η Τάρμπελ μετακόμισε στη Νέα Υόρκη και δέχτηκε μια θέση ως συντάκτρια στο περιοδικό McClure's.[21] Αμειβόταν με 5.000 δολάρια τον χρόνο και της δόθηκαν μετοχές στην εταιρεία, κάνοντάς την έτσι συνιδιοκτήτρια.[21] Νοίκιασε ένα διαμέρισμα στο Γκρίνουιτς Βίλατζ που της θύμιζε τη Γαλλία.[21]

Standard Oil

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις αρχές του εικοστού αιώνα, το περιοδικό McClure's ξεκίνησε μια προσπάθεια «να αποκαλύψει τα δεινά της αμερικανικής κοινωνίας».[59] Έχοντας δημοσιεύσει πρόσφατα μια σειρά άρθρων για τα εγκλήματα στην Αμερική και ενώ ήταν σε αναζήτηση ενός νέου μεγάλου θέματος, η Τάρμπελ και οι άλλοι συντάκτες στο McClure's αποφάσισαν να εξετάσουν την ανάπτυξη των τραστ: εξέτασαν τις περιπτώσεις του χάλυβα και της ζάχαρης[21] πριν καταλήξουν στο πετρέλαιο. Υπήρχαν διάφοροι λόγοι για τους οποίους το περιοδικό αποφάσισε να δημοσιεύσει μια ιστορία για τη Standard Oil:[21] συγκεκριμένα, η εμπειρία της ίδιας της Τάρμπελ από πρώτο χέρι, με τη ζωή της στα κοιτάσματα πετρελαίου της Πενσυλβάνια και το γεγονός ότι η Standard Oil ήταν ένα τραστ που εκπροσωπούνταν από ένα και μόνο πρόσωπο, τον Ροκφέλερ, και ως εκ τούτου η υπόθεση μπορούσε να γίνει πιο εύκολα αντιληπτή. Η Τάρμπελ ταξίδεψε στην Ευρώπη και συναντήθηκε με τον ΜακΚλούρ για να συζητήσουν την ιδέα της.[21][19] Ο McClure θεώρησε ότι η Τάρμπελ θα έπρεπε να χρησιμοποιήσει τον ίδιο τύπο βιογραφίας που χρησιμοποίησε για τον Ναπολέοντα.[21]

Το 1901, κατά την επιστροφή της στις ΗΠΑ, η Τάρμπελ ξεκίνησε μια σχολαστική έρευνα με τη βοήθεια ενός βοηθού (του Τζον Σίνταλ) για το πώς ξεκίνησε η βιομηχανία, το ενδιαφέρον του Ροκφέλερ για το πετρέλαιο, και το τραστ της Standard Oil.[58] Ο πατέρας της Τάρμπελ εξέφρασε την ανησυχία του για το ότι έγραφε για τη Standard Oil, προειδοποιώντας την ότι ο Ροκφέλερ δεν θα σταματούσε σε τίποτα και θα κατέστρεφε το περιοδικό. Μία από τις τράπεζες του Ροκφέλερ πράγματι απείλησε ασκώντας οικονομική πίεση στο περιοδικό, αλλά η Τάρμπελ απάντησε στο στέλεχος της τράπεζας: «Αυτό φυσικά δεν κάνει για μένα καμία διαφορά».[60] Η Τάρμπελ ανέπτυξε τεχνικές ερευνητικές δημοσιογραφίας, ερευνώντας σε βάθος ιδιωτικά αρχεία και δημόσια έγγραφα σε ολόκληρη τη χώρα. Η τεκμηρίωση και οι προφορικές συνεντεύξεις που συγκέντρωσε απέδειξαν ότι η Standard Oil είχε χρησιμοποιήσει αθέμιτες πρακτικές και χειραγωγούσε ανταγωνιστές, εταιρείες σιδηροδρόμων και άλλους προκειμένου να επιτύχει τους εταιρικούς της στόχους.[19][61] Η Τάρμπελ οργάνωσε την έρευνά της σε ένα έργο που εξελίχθηκε σε μια «απεικόνιση που καταδίκαζε τις μεγάλες επιχειρήσεις»[61]. [62] Ένας υπότιτλος στο εξώφυλλο του βιβλίου του Γουάινμπεργκ αποτυπώνει το γεγονός ως εξής: «Πώς μια γυναίκα ερευνήτρια δημοσιογράφος κατέστρεψε τον μεγαλύτερο μεγιστάνα του κόσμου και διέλυσε το μονοπώλιο της Standard Oil».[63]

Η Τάρμπελ κατάφερε να βρει μια κρίσιμη πληροφορία που είχε χαθεί, ένα βιβλίο με τον τίτλο Rise and Fall of the South Improvement Company («Η άνοδος και η πτώση της εταιρείας South Improvement») που δημοσιεύτηκε το 1873.[60] Η Standard Oil και ο Ρόκφελερ κρύβονταν πίσω από τις παράνομες δραστηριότητες της Εταιρείας South Improvement. Η Standard Oil είχε προσπαθήσει να καταστρέψει όλα τα διαθέσιμα αντίτυπα του βιβλίου, αλλά η Τάρμπελ κατάφερε τελικά να εντοπίσει ένα αντίγραφο στη Δημόσια Βιβλιοθήκη της Νέας Υόρκης.[29]

Η σειρά των άρθρων και το βιβλίο για την εταιρεία Standard Oil έκαναν διάσημη την Τάρμπελ.[13] Το βιβλίο διασκευάστηκε σε θεατρικό έργο το 1905 με τίτλο The Lion and the Mouse («Το λιοντάρι και το ποντίκι»). Το έργο έκανε μεγάλη επιτυχία, παρόλο που η Άιντα απέρριψε είχε απορρίψει τον πρωταγωνιστικό ρόλο.[64]

Το μεγαλύτερο εμπόδιο της Τάρμπελ δεν ήταν ούτε το φύλο της ούτε η αντιπαράθεσή της με τον Ροκφέλερ. Το μεγαλύτερο εμπόδιο της ήταν οι πρακτικές της δημοσιογραφίας όπως ασκούνταν στις αρχές του εικοστού αιώνα. Έκανε έρευνα για τη Standard Oil και τον Ροκφέλερ χρησιμοποιώντας έγγραφα, εκατοντάδες χιλιάδες σελίδες διάσπαρτες σε όλη τη χώρα, και στη συνέχεια τεκμηρίωσε τα ευρήματά της μέσω συνεντεύξεων με στελέχη και ανταγωνιστές της εταιρείας, κυβερνητικές ρυθμιστικές αρχές και ακαδημαϊκούς εμπειρογνώμονες για το παρελθόν και το παρόν. Με άλλα λόγια, άσκησε αυτό που σήμερα θεωρείται ερευνητικό ρεπορτάζ, το οποίο δεν υπήρχε το 1900. Πράγματι, επινόησε μια νέα μορφή δημοσιογραφίας.[13]

Ο ιστορικός περιοδικών Φρανκ Λούθερ Μοτ χαρακτήρισε το έργο της ως «μία από τις καλύτερες σειρές άρθρων που δημοσιεύτηκαν ποτέ σε αμερικανικό περιοδικό».[65] Συνέβαλαν στη διάλυση της Standard Oil ως μονοπωλίου και οδήγησε στον αντιμονοπωλιακό νόμο Clayton. Ο Ροκφέλερ αποκαλούσε την Τάρμπελ «Δεσποινίς Ταρβαρέλ».[66][19]

Το History of the Standard Oil Company (1904) της Τάρμπελ έγινε μπεστ σέλερ
Η Τάρμπελ το 1904
Ο κήπος της οικίας της Άιντα Τάρμπελ

Το περιοδικό The American

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Tarbell έγραφε άρθρα για το περιοδικό McClure's από το 1894 έως το 1906.[18] Μέχρι τότε, ο ΜακΚλούρ είχε γίνει ένας ολοένα και πιο απών εκδότης, που περιστασιακά ερχόταν μόνο και μόνο για να παρακάμψει τις ιδέες και τις εντολές της Τάρμπελ.[20] Η Τάρμπελ είχε εντωμεταξύ χάσει τον πατέρα της τον προηγούμενο χρόνο από καρκίνο του στομάχου και η αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του ΜακΚλούρ στο περιοδικό της προκαλούσε άγχος, καθώς απειλούσε τη σταθερότητα του περιοδικού και το μερίδιο της Τάρμπελ. Αυτό οδήγησε την Τάρμπελ και τον Τζον Φίλιπς να παραιτηθούν και οι δύο από το McClure's τον Ιούνιο του 1906, ακολουθούμενοι από τους Μπέικερ, Στίβενς και Σίνταλ.[20] Η Τάρμπελ και ο Φίλιπς η Philips συγκέντρωσαν χρήματα για να ιδρύσουν την εταιρεία Phillips Publishing και να αγοράσουν το περιοδικό The American Illustrated, (πρώην Leslie's Monthly Magazine ), το οποίο μετονόμασαν σε The American Magazine. Ο Φίλιπς έγινε πρόεδρος. Η Τάρμπελ έγινε συν-εκδότρια και παρέμεινε σε αυτή τη θέση ως το 1915.[18] Εκτός από την ίδρυση του νέου περιοδικού το 1906, η Τάρμπελ μετακόμισε στο Κονέκτικατ και αγόρασε ένα αγρόκτημα 40 στρεμμάτων στο Ρέντινγκ Ριτζ του Κονέκτικατ.[20]

Ο Μαρκ Τουέιν και άλλα άτομα από τον εκδοτικό χώρο της Νέας Υόρκης ζούσαν εκεί κοντά και η Τάρμπελ συχνά υποδεχόταν τους φίλους της εκεί.[20]

Η Tarbell έγραψε μια σειρά άρθρων στο The American Magazine, στα οποία διερεύνησε τους δασμούς και τον αντίκτυπό τους στις αμερικανικές επιχειρήσεις και τους καταναλωτές.[20] Η Τάρμπελ ταξίδεψε επίσης στο Σικάγο για να ερευνήσει την τοπική δημόσια συγκοινωνία. [20] Το 1908 γνώρισε την Τζέιν Άνταμς.[20]

Η Τάρμπελ και οι άλλοι συντάκτες αποφάσισαν να πουλήσουν το περιοδικό The American Magazine στην εταιρεία Crowell Publishing το 1911. [21] Ο Τζον Φίλιπς πούλησε το δικό του μερίδιο στην εταιρεία Crowell Publishing το 1915.

Η Τάρμπελ εξέτασε τη θετική πλευρά των αμερικανικών επιχειρήσεων σε μια σειρά άρθρων που γράφτηκαν μεταξύ 1912 και 1916. Έκανε περιοδεία στις Ηνωμένες Πολιτείες και συναντήθηκε με ιδιοκτήτες εργοστασίων, με εργάτες και τις οικογένειές τους.[20] Γοητεύτηκε από τον Τόμας Λιντς της εταιρείας Frick Coke, ο οποίος δεσμεύτηκε να παρέχει αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης για τους εργάτες του.[20] Η Τάρμπελ θαύμαζε επίσης τον ιδρυτή της εταιρείας Ford Motor Company, τον Χένρι Φορντ, και την πεποίθησή του ότι η προσφορά υψηλών αμοιβών θα οδηγούσε σε εξαιρετική εργασία, καθώς και τις ιδέες του γύρω από τη μαζική παραγωγή.[20]

Δικαίωμα ψήφου των γυναικών

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Άιντα Τάρμπελ το 1905

Ο Στιβ Γουάινμπεργκ έγραψε ότι η Άιντα Τάρμπελ ήταν «μια φεμινίστρια ως παράδειγμα, αλλά όχι ως προς την ιδεολογία».[67] Οι φεμινίστριες μελετήτριες θεωρούσαν την Τάρμπελ ως ένα αίνιγμα, καθώς φαινόταν τόσο να αγκαλιάζει το κίνημα όσο και να του ασκεί κριτική.[19] Ενώ τα επιτεύγματά της ήταν πολλά, η Τάρμπελ επίσης αμφισβητούσε τη λογική του δικαιώματος ψήφου των γυναικών.[19] Από νωρίς η Τάρμπελ ήρθε σε επαφή με το κίνημα των σουφραζετών όταν η μητέρα της διοργάνωνε συναντήσεις στο σπίτι τους.[65] Η Τάρμπελ αποθαρρύνθηκε από γυναίκες όπως η Μαίρη Λίβερμορ και η Φράνσις Γουίλαρντ που, όπως είπε, δεν της έδιναν ποτέ σημασία. Αντίθετα, σύμφωνα με την Τάρμπελ, οι άντρες που φιλοξενούσε ο πατέρας της έδειχναν ενδιαφέρον για εκείνη. Η Τάρμπελ είπε ότι πράγματι το κίνημα της έδωσε το έναυσμα να πάει στο κολέγιο και να λάβει εκπαίδευση.[65]

Ξεκινώντας το 1909, η Τάρμπελ έγραψε περισσότερα για τις γυναίκες και τους παραδοσιακούς τους ρόλους. Η Τάρμπελ αποστασιοποιήθηκε από τις πιο μαχητικές πτυχές του κινήματος[68] και το περιέγραψε ως αντι-αρσενικό.[69] Συνέστησε στις γυναίκες να αγκαλιάσουν τη ζωή στο σπίτι και την οικογένεια, λέγοντας ότι είχαν έναν «αληθινό ρόλο ως σύζυγοι, μητέρες και νοικοκυρές».[70] Η βιογράφος της, η Έμιλι Άρνολντ ΜακΚάλι πίστευε ότι ήταν περισσότερο το συναίσθημα παρά η λογική της απέναντι στα γυναικεία ζητήματα που μπορεί να αμαύρωσε τη μακροπρόθεσμη κληρονομιά της.[71] Η Τάρμπελ θεώρησε ότι «η προσπάθεια για ψηφοφορία» ήταν «ένας άστοχος πόλεμος εναντίον των ανδρών».[69] Οι πρώην σύμμαχοι μεταξύ των σουφραζετών ήταν απογοητευμένοι από την αλλαγή της και την ομιλία της σε οργανώσεις κατά των σουφραζετών. Η Τάρμπελ δημοσίευσε το άρθρο «Making a Man of Herself» στο The American Magazine το 1912, το οποίο εξόργισε αναγνώστες και ακτιβιστές.[20] Ο ιστορικός Ρόμπερτ Στίνσον πίστευε ότι έκανε νέες δημόσιες δηλώσεις βασισμένη στα δικά της βιώματα, σε μια ζωή που καθόριζε τους ρόλους των γυναικών με βάση τη φύση τους και έβλεπε τις προσπάθειες να ωθηθούν τα όρια στα ανδρικά βασίλεια ως αφύσικες.[42][28] Η ΜακΚάλι έγραψε: «το ότι η ψηφοφορία ήταν ένα ζήτημα ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν φαινόταν να της πέρασε από το μυαλό, ίσως επειδή, ως ιστορικός, ήταν πιο εύκολο γι' αυτήν να κοιτάζει προς το παρελθόν παρά προς το μέλλον».[69]

Η Τάρμπελ συνέλεξε τα δοκίμιά της για τις γυναίκες και τα δημοσίευσε σε ένα βιβλίο με τίτλο The Business of Being a Woman.[20] Το βιβλίο, το οποίο έτυχε κακής υποδοχής, περιείχε αφιερώματα στις πρώτες υποστηρίκτριες των γυναικών, όπως η Σούζαν Μπ. Άντονι και ηΕλίζαμπεθ Κάντι Στάντον.[20][21] Ακόμη και η ίδια η μητέρα της Τάρμπελ, η Έστερ, η οποία ήταν σουφραζέτα για όλη της τη ζωή, άσκησε κριτική στη θέση της Άιντα.[72][20]

Η Τάρμπελ έκανε στροφή και εναγκαλίστηκε το δικαίωμα ψήφου αφότου οι Αμερικανίδες κέρδισαν το δικαίωμα ψήφου το 1920. Έγραψε ένα άρθρο για το περιοδικό Good Housekeeping το 1924 για να διαλύσει τον μύθο ότι το δικαίωμα ψήφου είχε αποτύχει.[21] Έγραψε: «είκοσι εκατομμύρια γυναίκες ψήφισαν και πρέπει να ψηφίσουν».[73] Όταν ρωτήθηκε αν πίστευε ότι μια γυναίκα θα γινόταν μια μέρα Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, η Τάρμπελ επεσήμανε ότι οι γυναίκες είχαν κυβερνήσει έθνη σε ορισμένες περιπτώσεις καλύτερα από τους βασιλείς και ανέφερε τα παραδείγματα της Μεγάλης Αικατερίνης της Ρωσίας, της Λουίζας του Μεκλεμβούργου-Στρέλιτς της Πρωσίας, της Ελισάβετ Α' της Αγγλίας και της Αικατερίνης των Μεδίκων της Γαλλίας.[19]

Η Τάρμπελ εργάστηκε για να βοηθήσει γυναίκες που «δεν είχαν άλλη επιλογή από το να εργαστούν, συχνά κάτω από φρικτές συνθήκες».[73] Έγραψε για την ασφάλεια στον χώρο εργασίας και μίλησε για τις πραγματικές συνθήκες των εργοστασίων όπου εργάζονταν γυναίκες. Έγινε υπέρμαχος του Τεηλορισμού, ενός συστήματος επιστημονικής διαχείρισης της παραγωγής, ενθαρρύνοντας τη χρήση του στην οικιακή οικονομία . Έγινε μέλος της Taylor Society.[21] Επισκέφτηκε περισσότερες από πενήντα πέντε επιχειρήσεις για το άρθρο "The Golden Rule of Business" («Ο Χρυσός Κανόνας των επιχειρήσεων»), για να δει πώς συνδυάστηκαν «η επιστημονική διαχείριση και οι χριστιανικές αξίες». [74] Αποφάσισε ότι ήταν ο καλύτερος τρόπος για να προστατεύσει τους εργαζόμενους και ταυτόχρονα να μεγιστοποιήσει τα κέρδη.[21]

Η Τάρμπελ ήταν ιδρυτικό μέλος της Authors'League (Ένωσης Συντακτών) το 1914: μια συλλογικότητα για την υποστήριξη των εργαζόμενων συγγραφέων που αργότερα έγινε η Author's Guild.[21]

Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Ida Tarbell το 1917

Όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες εντάχθηκαν στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο τον Απρίλιο του 1917, ο Πρόεδρος Γούντροου Ουίλσον κάλεσε την Τάρμπελ να συμμετάσχει σε μια νέα επιτροπή: την Επιτροπή Γυναικών του Συμβουλίου Εθνικής Άμυνας.[21][20] Οι σουφραζέτες στην επιτροπή ήταν αρχικά δυσαρεστημένες με τον διορισμό της Τάρμπελ, αλλά η «ζεστασιά και το ομαδικό της πνεύμα» τις κέρδισε.[75] Ο στόχος της γυναικείας επιτροπής ήταν να κινητοποιήσει τις πολεμικές προσπάθειες των Αμερικανίδων γυναικών και το πρώτο θέμα που εξετάστηκε ήταν μια εν εξελίξει επισιτιστική κρίση. Η ομάδα ενθάρρυνε τις γυναίκες να καλλιεργήσουν λαχανόκηπους και προώθησε τόσο την αποξήρανση όσο και την κονσερβοποίηση των τροφίμων. Άλλες προσπάθειες περιελάμβαναν το πλέξιμο, το ράψιμο, την κατασκευή επιδέσμων και τη λειτουργία κέντρων ημερήσιας απασχόλησης των παιδιών, καθώς οι γυναίκες ξεκίνησαν να εργάζονται σε εργοστάσια.[20] Η Τάρμπελ συχνά λειτουργούσε ως μεσάζων του Συμβουλίου των Ανδρών και της Επιτροπή των Γυναικών.[21]

Η Τάρμπελ είχε μια σειρά ατυχιών το 1917. Η μητέρα της πέθανε τον Σεπτέμβριο και μετά την επιστροφή της Τάρμπελ στην Ουάσιγκτον τον επόμενο χρόνο, η Τάρμπελ κατέρρευσε.[21][20] Νοσηλεύτηκε στο Τζονς Χόπκινς όπου διαγνώστηκε με φυματίωση και πέρασε τρεις μήνες στο νοσοκομείο αναρρώνοντας.[21][20] Η Τάρμπελ άρχισε επίσης να εμφανίζει τα πρώτα σημάδια της νόσου του Πάρκινσον. Ο γιατρός της δεν της αποκάλυψε τη διάγνωσή του. Μόνο μετά από χρόνια, καθώς το τρέμουλό της επιδεινώθηκε και επηρέασε τη γραφή της, έμαθε τελικά τη διάγνωση.[21]

Η Επιτροπή Γυναικών διαλύθηκε με το τέλος του πολέμου το 1918 και η Τάρμπελ ταξίδεψε για άλλη μια φορά στο Παρίσι. Μερικοί από τους πρώην συναδέλφους της στο McClure ήταν επίσης εκεί για τη Διάσκεψη Ειρήνης στο Παρίσι: ο Τζον Φίλιπς ως συντάκτης του περιοδικού του Ερυθρού Σταυρού και ο Ρέι Στάναρντ Μπέικερ ως βοηθός του Προέδρου Γούντροου Ουίλσον.[20][21] Ο Πρόεδρος Ουίλσον ήθελε την Τάρμπελ ως μέλος της της επίσημης αποστολής των ΗΠΑ, αλλά, εν αγνοία της Τάρμπελ, ο υπουργός Εξωτερικών Ρόμπερτ Λάνσινγκ είχε αρνηθεί να έχει μια γυναίκα στην ομάδα του.[21]

Η Τάρμπελ έγραψε για το περιοδικό του Ερυθρού Σταυρού και πήρε συνεντεύξεις από τους κατοίκους του Παρισιού για το πώς τους είχε επηρεάσει ο πόλεμος.[21] Ταξίδεψε επίσης στην ύπαιθρο για να πάρει συνέντευξη από αγρότες που ζούσαν στα συντρίμμια των σπιτιών τους. Η Τάρμπελ εστίασε στην εμπειρία της μέσης Γαλλίδας με άρθρα όπως "The French Woman and Her New World" («Η Γαλλίδα και ο νέος της κόσμος»), "The Homing Instinct of Woman" («Το ένστικτο της γυναίκας στο σπίτι») και "That Brave Northwest".[20]

Ύστερη σταδιοδρομία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ύστερη σταδιοδρομία της Τάρμπελ περιελάμβανε συγγραφή, διαλέξεις και κοινωνική εργασία. Η Τάρμπελ συνέχισε να εργάζεται ως ελεύθερος επαγγελματίας δημοσιογράφος και να ταξιδεύει δίνοντας διαλέξεις.[20][21] Υπηρέτησε σε δύο Προεδρικές Διασκέψεις.[18] Η Τάρμπελ ήταν μέλος της Βιομηχανικής Διάσκεψης του Προέδρου Γουίλσον το 1919, εκπροσωπώντας τη Λέσχη Pen and Brush[76] του Γκράμερσι Παρκ της Νέας Υόρκης και υπήρξε μέλος μιας επιτροπής που διερευνούσε το ωράριο εργασίας μαζί με τον Ρόμπερτ Μπρούκινγκς.[77] Μεταξύ των συστάσεων που έκανε η επιτροπή της Τάρμπελ περιλαμβάνονταν προστατευτικά μέτρα για την υγεία των εργαζομένων γυναικών, συμπεριλαμβανομένης της οκτάωρης εργασίας, της εβδομάδας έξι ημερών και της διακοπής της εργασίας μεταξύ 10 μ.μ. και 6 π.μ. [78] Ο Τζον Ροκφέλερ ήταν επίσης εκπρόσωπος στη Διάσκεψη.[79] Η Τάρμπελ συμμετείχε επίσης στη Διάσκεψη Ανεργίας του Προέδρου Γουόρεν Χάρντινγκ το 1921,[18] τη διάσκεψη που πρότεινε ο Χέρμπερτ Χούβερ για την αντιμετώπιση μιας ύφεσης.[80]

Η Τάρμπελ δημοσίευσε το μοναδικό της μυθιστόρημα, Η άνοδος της παλίρροιας, το 1919.[21] Έγραψε άρθρα σχετικά με τη Διάσκεψη για τον Αφοπλισμό για την ομάδα του McClure's και τα δημοσίευσε αργότερα στο βιβλίο Peacemakers—Blessed and Otherwise (Ειρηνοποιοί—Ευλογημένοι και αλλιώς).[21]

Θάνατος και κληρονομιά

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Tarbell ολοκλήρωσε την αυτοβιογραφία της με τίτλο All in a Day's Work («Τα πάντα μέσα στη δουλειά μιας μέρας») το 1939 όταν ήταν 82 ετών.[21] Οι κριτικές για το βιβλίο ήταν μικτές.[20] Εργαζόταν σε ένα άλλο βιβλίο, το Life After Eighty («Η ζωή μετά τα 80») όταν πέθανε από πνευμονία στο νοσοκομείο του Μπρίτζπορτ στο Κονέκτικατ στις 6 Ιανουαρίου 1944. Νοσηλευόταν από τον Δεκέμβριο του 1943. Ήταν 86 ετών.[18]

Το 1993 το σπίτι της Άιντα Τάρμπελ στο Ίστον του Κονέκτικατ ανακηρύχθηκε Εθνικό Ιστορικό Μνημείο. Στις 14 Σεπτεμβρίου 2002, η Ταχυδρομική Υπηρεσία των Ηνωμένων Πολιτειών εξέδωσε ένα αναμνηστικό γραμματόσημο προς τιμήν της Τάρμπελ ως μέρος μιας σειράς τεσσάρων γραμματοσήμων προς τιμήν των γυναικών δημοσιογράφων.[81]

Η Τάρμπελ έλαβε πολλούς επαίνους για τη συμβολή της στη δημοσιογραφία και την αμερικανική ιστορία.[82]

Επιλεγμένα έργα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Βιβλία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Επιλεγμένα άρθρα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • "The Arts and Industries of Cincinnati." Chautauquan, December 1886, 160–62.
  • "Women as Inventors." Chautauquan, March 1887, 355–57.
  • "Women in Journalism." Chautauquan, April 1887, 393–95.
  • "Pasteur at Home." McClure's Magazine, September 1893, 327–40.
  • "In the Streets of Paris." New England Magazine, November 1893, 259–64.
  • "The Identification of Criminals." McClure's Magazine, March 1894, 355–69.
  • "Napoleon Bonaparte." McClure's Magazine, November 1894 – April 1895.
  • "Abraham Lincoln." McClure's Magazine, November 1895 – November 1896.
  • "The History of the Standard Oil Company." McClure's Magazine, November 1902 – July 1903; December 1903 – October 1904.
  • "John D. Rockefeller: A Character Study." Parts 1 and 2. McClure's Magazine, July 1905, 227–49; August 1905, 386–97.
  • "Commercial Machiavellianism." McClure's Magazine, March 1906, 453–63.
  • "Tariff in Our Times." American Magazine, December 1906, January 1907, March–June 1907.
  • "Roosevelt vs. Rockefeller." American Magazine, December 1907 – February 1908.
  • "The American Woman." American Magazine, November 1909 – May 1910.
  • "The Uneasy Woman." American Magazine, January 1912.
  • "The Business of Being a Woman." American Magazine, March 1912, 563–68.
  • "Flying — A Dream Come True!" American Magazine, November 1913, 65–66.
  • "The Golden Rule in Business" American Magazine, October 1914 – September 1915.
  • "Florida — and Then What?" McCall's Magazine, May–August 1926.
  • "The Greatest Story in the World Today?" McCall's Magazine, November 1926 – February 1927.
  • "As Ida Tarbell Looks at Prohibition" Delineator, October 1930, 17.

Δείτε επίσης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Ida-M-Tarbell. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 (Αγγλικά) SNAC. w6dv1m2w. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 (Αγγλικά) Find A Grave. 1017. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. ↑ 4,0 4,1 woodlawncemeterytitusvillepa.omeka.net/items/show/30493.
  5. ↑ 5,0 5,1 «American Women Historians, 1700s-1990s» Greenwood Publishing Group. Οκτώβριος 1996. ISBN-13 978-0-313-29664-2.
  6. ↑ CONOR.SI. 225959779.
  7. ↑ sites.allegheny.edu/ida-tarbell/briefbio/. Ανακτήθηκε στις 30  Ιουλίου 2024.
  8. ↑ Ανακτήθηκε στις 4  Μαρτίου 2021.
  9. ↑ «American Women Writers» (Αγγλικά) 1979.
  10. ↑ «Library of the World's Best Literature». Library of the World's Best Literature. 1897.
  11. ↑ 11,0 11,1 (πολλαπλές γλώσσες) Geni.com.
  12. ↑ www.womenofthehall.org/inductee/ida-tarbell/.
  13. ↑ 13,0 13,1 13,2 13,3 Weinberg 2008, σελ. xiv.
  14. ↑ Conway 1993, σελ. 211.
  15. ↑ NY Times (1 mars 1999)
  16. ↑ «Pen + Brush History». PEN + BRUSH. Ανακτήθηκε στις 2 Ιουλίου 2021. 
  17. ↑ Jones, Alex A. (4 Σεπτεμβρίου 2019). «Pen + Brush». The Brooklyn Rail (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 2 Ιουλίου 2021. 
  18. ↑ 18,00 18,01 18,02 18,03 18,04 18,05 18,06 18,07 18,08 18,09 18,10 The New York Times 1944.
  19. ↑ 19,00 19,01 19,02 19,03 19,04 19,05 19,06 19,07 19,08 19,09 19,10 19,11 19,12 19,13 19,14 19,15 19,16 19,17 19,18 19,19 19,20 19,21 19,22 19,23 19,24 19,25 19,26 19,27 19,28 19,29 19,30 19,31 19,32 19,33 19,34 Weinberg 2008.
  20. ↑ 20,00 20,01 20,02 20,03 20,04 20,05 20,06 20,07 20,08 20,09 20,10 20,11 20,12 20,13 20,14 20,15 20,16 20,17 20,18 20,19 20,20 20,21 20,22 20,23 20,24 20,25 20,26 20,27 20,28 20,29 20,30 20,31 20,32 20,33 20,34 20,35 20,36 20,37 20,38 20,39 20,40 20,41 Sommervill 2002.
  21. ↑ 21,00 21,01 21,02 21,03 21,04 21,05 21,06 21,07 21,08 21,09 21,10 21,11 21,12 21,13 21,14 21,15 21,16 21,17 21,18 21,19 21,20 21,21 21,22 21,23 21,24 21,25 21,26 21,27 21,28 21,29 21,30 21,31 21,32 21,33 21,34 21,35 21,36 21,37 21,38 21,39 21,40 21,41 21,42 21,43 21,44 21,45 21,46 21,47 21,48 21,49 21,50 21,51 21,52 21,53 McCully 2014.
  22. ↑ «The Woman Who Took on Rockefeller». The Attic. Ανακτήθηκε στις 11 Απριλίου 2019. 
  23. ↑ 23,0 23,1 Brady 1984.
  24. ↑ McCully 2014, σελ. 11.
  25. ↑ Steve Weinberg (2008). Taking on the trust (στα Αγγλικά). New-York: W.W. Norton. Ανακτήθηκε στις 12 Φεβρουαρίου 2023. 
  26. ↑ Barbara A Somervill (2002). Ida Tarbell (στα Αγγλικά). M. Reynolds. Ανακτήθηκε στις 6 Μαρτίου 2021. 
  27. ↑ Segall, Grant (8 Φεβρουαρίου 2001). John D. Rockefeller: Anointed With Oil. Oxford: Oxford University Press. σελ. 44. ISBN 978-0-19512147-6. Ανακτήθηκε στις 19 Δεκεμβρίου 2012. 
  28. ↑ 28,0 28,1 American Experience.
  29. ↑ 29,0 29,1 Conway 1993.
  30. ↑ Weinberg 2008, σελ. 71.
  31. ↑ Weinberg 2008, σελ. 72.
  32. ↑ Sommervill 2002, σελ. 21.
  33. ↑ Weinberg 2008, σελ. 93.
  34. ↑ Weinberg 2008, σελ. 94.
  35. ↑ The Evening Republican 1912, σελ. 5.
  36. ↑ Allegheny College Bulletin 1944, σελ. 4.
  37. ↑ Weinberg 2008, σελίδες 88–100.
  38. ↑ 38,0 38,1 Randolph 1999.
  39. ↑ Sommervill 2002, σελ. 26.
  40. ↑ Randolph 1999, σελ. 222.
  41. ↑ Weinberg 2008, σελίδες 126–149.
  42. ↑ 42,0 42,1 Stinson 1979.
  43. ↑ McCully 2014, σελ. 83.
  44. ↑ Sommervill 2002, σελ. 33.
  45. ↑ Weinberg 2008, σελ. 140.
  46. ↑ 46,0 46,1 McCully 2014, σελ. 76.
  47. ↑ 47,0 47,1 Bodden, Valerie (2016). The Muckrakers: Ida Tarbell Takes on Big Business. Minneapolis: ABDO Publishing. σελίδες 29–31. ISBN 978-1-6807-9741-1. 
  48. ↑ Sommervill 2002, σελ. 42.
  49. ↑ Weinberg 2008, σελ. 175.
  50. ↑ McCully 2014, σελ. 91.
  51. ↑ Sommervill 2002, σελ. 40.
  52. ↑ McCully 2014, σελ. 92.
  53. ↑ 53,0 53,1 Weinberg 2008, σελ. 177.
  54. ↑ 54,0 54,1 McCully 2014, σελ. 95.
  55. ↑ 55,0 55,1 Cook 1972, σελ. 69.
  56. ↑ Sommervill 2002, σελ. 44.
  57. ↑ McCully 2014, σελ. 99.
  58. ↑ 58,0 58,1 Serrin & Serrin 2002.
  59. ↑ McCully 2014, σελ. 115.
  60. ↑ 60,0 60,1 Conway 1993, σελ. 209.
  61. ↑ 61,0 61,1 Roush 2012, σελ. 65.
  62. ↑ Doran 2016, σελ. 184.
  63. ↑ Weinberg 2008, σελ. front cover.
  64. ↑ McCully 2014, σελ. 157.
  65. ↑ 65,0 65,1 65,2 Kochersberger 1994.
  66. ↑ Conway 1993, σελ. 208.
  67. ↑ Weinberg 2008, σελ. 263.
  68. ↑ Kochersberger 1994, σελ. xiii.
  69. ↑ 69,0 69,1 69,2 McCully 2014, σελ. 181.
  70. ↑ Stinson 1979, σελ. 219.
  71. ↑ McCully 2014, σελ. 180.
  72. ↑ Sommervill 2002, σελ. 80.
  73. ↑ 73,0 73,1 McCully 2014, σελ. 190.
  74. ↑ McCully 2014, σελ. 192.
  75. ↑ McCully 2014, σελ. 202.
  76. ↑ Pen and Brush History.
  77. ↑ Proceedings of the first Industrial conference (called by the President), σελ. 6.
  78. ↑ Proceedings of the first Industrial conference (called by the President), σελ. 139.
  79. ↑ Proceedings of the first Industrial conference (called by the President), σελ. 5.
  80. ↑ Report of the President's Conference on unemployment, σελ. 15.
  81. ↑ Baadke 2016.
  82. ↑ Kochersberger 1994, σελ. xxiv.
  83. ↑ Guarneri, Carl J., Lincoln's Informer: Charles A. Dana and the Inside Story of the Union War (University Press of Kansas, 2019), p. 6.

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Περαιτέρω ανάγνωση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Brady, Kathleen. Ida Tarbell: Portrait of a Muckraker, 2004.
  • Goodwin, Doris Kearns. «The Bully Pulpit: Theodore Roosevelt, William Howard Taft, and the Golden Age of Journalism». Νέα Υόρκη: Simon & Schuster, 2013.
  • Gorton, Stephanie. Citizen Reporters: S.S. McClure, Ida Tarbell and the Magazine that Rewrote America. New York: Ecco/HarperCollins, 2020.
  • Kochersberger Jr., Robert C., επιμ. More Than a Muckraker: Ida Minerva Tarbell's Lifetime in Journalism, The University of Tennessee Press, 1995 - συλλογή άρθρων
  • McCully, Emily Arnold. Ida M. Tarbell The Woman Who Challenged Big Business and Won. New York: Clarion Books, 2014.
  • Randolph, Josephine D. "A Notable Pennsylvanian: Ida Minerva Tarbell, 1857–1944," Pennsylvania History (1999) 66#2 σελ. 215–241, σύντομη επιστημονική βιογραφία
  • Serrin, Judith & William. Muckraking! The Journalism that Changed America, New York: The New York Press, 2002.
  • Somervill, Barbara A. Ida Tarbell: Pioneer Investigative Reporter Greensboro, nc: M. Reynolds, 2002.
  • Weinberg, Steve. Taking on the Trust: The Epic Battle of Ida Tarbell and John D. Rockefeller, 2008.
  • Yergin, Daneil. The Prize: The Epic Quest for Oil, Money, and Power, 2008.
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Άιντα_Τάρμπελ&oldid=10310161"