Μετάβαση στο περιεχόμενο

Standard Oil

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Standard Oil
Νομική μορφήσυμμετοχική εταιρεία και εταιρεία δημοσίου ενδιαφέροντος
Κλάδοςβιομηχανία πετρελαίου και manufacture of refined petroleum products
Διάδοχος34 οντότητες
Ίδρυση1870, 1882 και 1890
ΙδρυτήςΤζον Ντ. Ροκφέλερ, Γουίλιαμ Ροκφέλερ, Henry Morrison Flagler, Stephen V. Harkness και Samuel Andrews
Διάλυση1911
ΈδραΚλίβελαντ, Νέα Υόρκη και Οχάιο, Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής
ΠροϊόνταΚαύσιμα, λιπαντικά, πετροχημικά
ΙδιοκτήτηςΓουίλιαμ Ροκφέλερ
Υπάλληλοι60.000 (1909)
Commons page Πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Η Standard Oil Co. Inc. (ελληνικά: Στάνταρντ Όιλ)[1] ήταν αμερικανική εταιρεία παραγωγής, διύλισης, μεταφοράς και μάρκετινγκ πετρελαίου. Ιδρύθηκε το 1870 από τον Τζον Ντ. Ροκφέλερ στο Οχάιο και ήταν η μεγαλύτερη βιομηχανία διύλισης πετρελαίου στον κόσμο την εποχή εκείνη.[2] Η αμφιλεγόμενη ιστορία της, ως μία από τις πρώτες και μεγαλύτερες πολυεθνικές εταιρείες στον κόσμο, τερματίστηκε το 1911, όταν το Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών έκρινε ότι η Standard Oil ήταν παράνομο μονοπώλιο.

Η εταιρεία ιδρύθηκε το 1863 από τους Τζον Ντ. Ροκφέλερ και Χένρι Φλάγκερ το 1870.[2] Η Standard Oil κυριάρχησε στην αγορά προϊόντων πετρελαίου αρχικά μέσω της οριζόντιας δομής στον τομέα της διύλισης, στη συνέχεια, στα μετέπειτα χρόνια της κάθετης δραστηριοποιήσης. Η εταιρεία ήταν καινοτόμος στην ανάπτυξη της επιχειρηματικής εμπιστοσύνης. Η Standard Oil Trust εξορθολογούσε την παραγωγή και την εφοδιαστική αλυσίδα, μείωσε το κόστος και υποβάθμισε τους ανταγωνιστές. Οι επικριτές της «καταρράκωσης της εμπιστοσύνης» την κατηγόρησαν ότι χρησιμοποιούσε επιθετικές πολιτικές τιμών για να καταστρέψει τους ανταγωνιστές και να σχηματίσει μονοπώλιο που απειλούσε άλλες επιχειρήσεις.

Ο Τζον Ροκφέλερ διηύθυνε την εταιρεία ως πρόεδρός της, μέχρι τη συνταξιοδότησή του το 1897. Παρέμεινε ο κύριος μέτοχος και το 1911, με τη διάλυση της Standard Oil Trust σε 34 μικρότερες εταιρείες, όπου ο Ροκφέλερ έγινε ο πλουσιότερος άνθρωπος στη σύγχρονη ιστορία. Μεμονωμένες επιχειρήσεις αποδείχθηκαν πολύ μεγαλύτερες από αυτήν μιας μεμονωμένης μεγαλύτερης εταιρείας. Η Standard Oil του Νιου Τζέρσεϋ, που έλεγχε την Standard Oil τη στιγμή της διάλυσης, συνέχισε από τότε και σήμερα είναι γνωστή ως ExxonMobil, η μεγαλύτερη εταιρεία πετρελαίου που ανήκει σε επενδυτές από όλον τον κόσμο. Πολλές άλλες εταιρείες σε πολλούς τομείς είναι είτε άμεσοι απόγονοι της Standard Oil (όπως η Chevron και η Marathon Oil) είτε έχουν αποκτήσει έναν απόγονο της Standard Oil (όπως η BP και η Unilever).

Ίδρυση και πρώτα χρόνια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Τζον Ντ. Ροκφέλερ π. 1872, λίγο μετά την ίδρυση της Standard Oil

Η προϊστορία της Standard Oil ξεκίνησε το 1863, ως μια συνεργασία του Οχάιο που δημιουργήθηκε από τον βιομήχανο Τζον Ντ. Ροκφέλερ, τον αδελφό του Γουίλιαμ Ροκφέλερ, τον Χένρι Φλάγκερ, τον χημικό Σάμουελ Άντριους, τον σιωπηλό συνεργάτη Στίβεν Χάρκνες και τον Όλιβερ Μπερ Τζένινγκς, ο οποίος είχε παντρευτεί την αδερφή της συζύγου του Γουίλιαμ Ροκφέλερ. Το 1870, ο Ροκφέλερ κατάργησε την εταιρική σχέση και ενσωμάτωσε την Standard Oil στο Οχάιο. Από τις αρχικές 10.000 μετοχές, ο Τζον Ντ. Ροκφέλερ έλαβε 2.667, ο Χάρκνες έλαβε 1.334, ο Γουίλιαμ Ροκφέλερ, ο Φλάγκερ και ο Άντριους έλαβαν 1.333 ο καθένας, ο Τζένιγκς έλαβε 1.000 και η εταιρεία Rockefeller, Andrews & Flagler έλαβε 1.000. Ο Τζον Ρόκφελερ επέλεξε το όνομα "Standard Oil" ως σύμβολο των αξιόπιστων "προτύπων" ποιότητας και εξυπηρέτησης που οραματίστηκε για την εκκολαπτόμενη βιομηχανία πετρελαίου.

Καταστατικό ίδρυσης της Standard Oil υπογεγραμμένο από τους Τζον Ροκφέλερ, Χένρι Φλάγκερ, Σάμουελ Άντριους, Στίβεν Χάρκνες και Γουίλιαμ Ροκφέλερ, 1870
Μετοχή της Standard Oil Company, που εκδόθηκε την 1η Μαΐου 1878 [3]
Μετοχή του Standard Oil Trust, που εκδόθηκε στις 18 Ιανουαρίου 1883 [3]

Τα πρώτα χρόνια, ο Τζον Ντ. Ροκφέλερ κυριάρχησε στο συγκρότημα και ήταν η πιο σημαντική προσωπικότητα στη διαμόρφωση της νέας βιομηχανίας πετρελαίου. Γρήγορα μοίρασε την εξουσία και τα καθήκοντα διαμόρφωσης πολιτικής σε ένα σύστημα επιτροπών, αλλά παρέμεινε πάντα ο μεγαλύτερος μέτοχος . Η εξουσία ήταν συγκεντρωμένη στα κεντρικά γραφεία της εταιρείας στο Κλίβελαντ, αλλά οι αποφάσεις στην εταιρεία λαμβάνονταν από κοινού.

Standard Oil Refinery No. 1 στο Κλίβελαντ, Οχάιο, 1897

Η εταιρεία αναπτύχθηκε αυξάνοντας τις πωλήσεις και μέσω εξαγορών. Αφού αγόρασε ανταγωνιστικές εταιρείες, ο Ροκφέλερ έκλεισε εκείνες που πίστευε ότι ήταν αναποτελεσματικές και κράτησε τις υπόλοιπες. Σε μια θεμελιώδη συμφωνία, το 1868, η Lake Shore Railroad, μέρος του New York Central, έδωσε στην εταιρεία του Ροκφέλερ μια συνεχή ισοτιμία ενός σεντ ανά γαλόνι ή σαράντα δύο σεντ το βαρέλι, μια πραγματική έκπτωση 71% από τις εισηγμένες τιμές της και μια υπόσχεση να αποστέλλει τουλάχιστον 60 φορτία πετρελαίου καθημερινά και να χειρίζεται τη φόρτωση και την εκφόρτωση μόνη της. Οι μικρότερες εταιρείες αποδοκίμασαν τέτοιες συμφωνίες ως άδικες επειδή δεν παρήγαγαν αρκετό πετρέλαιο για να πληρούν τις προϋποθέσεις για τις εκπτώσεις.

Οι ενέργειες και οι μυστικές συμφωνίες μεταφοράς της Standard Oil βοήθησαν την τιμή της κηροζίνης να πέσει από 58 σε 26 σεντς από το 1865 έως το 1870. Ο Ροκφέλερ χρησιμοποίησε το κανάλι Έρι ως μια φθηνή εναλλακτική μορφή μεταφοράς - τους καλοκαιρινούς μήνες που δεν ήταν παγωμένο - για να μεταφέρει το επεξεργασμένο πετρέλαιο του από το Κλίβελαντ στη Νέα Υόρκη. Τους χειμερινούς μήνες, οι μόνες επιλογές του ήταν οι τρεις γραμμές σιδηροδρόμου — ο σιδηρόδρομος Έρι και ο κεντρικός σιδηρόδρομος της Νέας Υόρκης προς τη Νέα Υόρκη και ο σιδηρόδρομος της Πενσυλβάνια προς το Πίτσμπουργκ και τη Φιλαδέλφεια.

Οι ανταγωνιστές αντιπαθούσαν τις επιχειρηματικές πρακτικές της εταιρείας, αλλά στους καταναλωτές άρεσαν οι χαμηλότερες τιμές. Η Standard Oil, που σχηματίστηκε πολύ πριν από την ανακάλυψη του κοιτάσματος πετρελαίου Spindletop (στο Τέξας, μακριά από τη βάση της Standard Oil στα Μεσοδυτικά) και μια ζήτηση για πετρέλαιο εκτός από θερμότητα και φως, ήταν σε θέση να ελέγξει την ανάπτυξη της πετρελαϊκής επιχείρησης .

South Improvement Company

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1872, ο Ροκφέλερ έγινε μέτοχος στην South Improvement Co. που θα του επέτρεπε να λάβει εκπτώσεις για τη ναυτιλία και μειονεκτήματα για το πετρέλαιο που έστελναν οι ανταγωνιστές του. Αλλά όταν αυτή η συμφωνία έγινε γνωστή, οι ανταγωνιστές έπεισαν το νομοθετικό σώμα της Πενσυλβάνια να ανακαλέσει το καταστατικό της South Improvement. Καμία ποσότητα πετρελαίου δεν αποστέλλεται ποτέ στο πλαίσιο αυτής της συμφωνίας. Χρησιμοποιώντας εξαιρετικά αποτελεσματικές τακτικές, που αργότερα επικρίθηκε ευρέως, απορρόφησε ή κατέστρεψε το μεγαλύτερο μέρος του ανταγωνισμού της στο Κλίβελαντ σε λιγότερο από δύο μήνες [ Πώς; ] και αργότερα σε όλες τις βορειοανατολικές Ηνωμένες Πολιτείες.

Επιτροπή Χέπμπορν

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Α. Μπάρτον Χέπμπορν έλαβε οδηγίες από το νομοθετικό σώμα της Πολιτείας της Νέας Υόρκης το 1879, να ερευνήσει την πρακτική των σιδηροδρόμων να δίνουν εκπτώσεις στους μεγαλύτερους πελάτες τους εντός της πολιτείας .[4] Κάποιοι έμποροι χωρίς δεσμούς με τη βιομηχανία πετρελαίου είχαν πιέσει για τις ακροάσεις. Πριν από την έρευνα της επιτροπής, λίγοι γνώριζαν το μέγεθος του ελέγχου και της επιρροής της Standard Oil σε φαινομενικά μη συνδεδεμένα διυλιστήρια πετρελαίου και αγωγούς - ο Χωκ (1980) αναφέρει ότι μόνο μια ντουζίνα στελέχη εντός της Standard Oil γνώριζε την έκταση των εργασιών της εταιρείας.

Ο σύμβουλος της επιτροπής, Σάιμον Στερν, ρώτησε εκπροσώπους του Erie Railroad και του κεντρικού σιδηροδρόμου της Νέας Υόρκης και ανακάλυψε ότι τουλάχιστον το ήμισυ της κίνησης μεγάλων αποστάσεων χορηγούσε εκπτώσεις και μεγάλο μέρος αυτής της κίνησης προερχόταν από την Standard Oil. Στη συνέχεια, η επιτροπή εστίασε στις δραστηριότητες της Standard Oil. Ο Τζον Ντάστιν Άρτσμπολντ, ως πρόεδρος της Acme Oil Company, αρνήθηκε ότι η εταιρεία του συνδέθηκε με την Standard Oil. Στη συνέχεια παραδέχτηκε ότι ήταν διευθυντής της Standard Oil.[5]

Η τελική έκθεση της επιτροπής επέπληξε τους σιδηροδρόμους για τις πολιτικές τους για τις εκπτώσεις και ανέφερε ως παράδειγμα την Standard Oil. Αυτή η επίπληξη ήταν σε μεγάλο βαθμό αμφισβητήσιμη για τα συμφέροντα της Standard Oil, καθώς οι πετρελαιαγωγοί μεγάλων αποστάσεων ήταν πλέον η προτιμώμενη και συμφέρουσα μέθοδος μεταφοράς τους.

Standard Oil Trust

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σε απάντηση στους νόμους του κράτους που είχαν ως αποτέλεσμα τον περιορισμό της κλίμακας των εταιρειών, ο Ροκφέλερ και οι συνεργάτες του ανέπτυξαν καινοτόμους τρόπους οργάνωσης για την αποτελεσματική διαχείριση της ταχέως αναπτυσσόμενης επιχείρησής τους. Στις 2 Ιανουαρίου 1882,[6] συνδύασαν τις διαφορετικές εταιρείες τους, κατανεμημένες σε δεκάδες πολιτείες, κάτω από μια ενιαία ομάδα διαχειριστών. Με μια μυστική συμφωνία, οι υφιστάμενοι 37 μέτοχοι μετέφεραν τις μετοχές τους «εν πίστει» σε εννέα διαχειριστές: Τζον και Γουίλιαμ Ροκφέλερ, Όλιβερ Αζάρ Πέιν, Τσαρλς Πρατ, Χένρι Φλάγκερ, Τζον Ντάστιν Άρτσμπολντ, Γουίλιαμ Τζ. Γουάρντεν, Τζάμπεζ Μπόστγουικ και Μπέντζαμιν Μπρούστερ .

«Ενώ ορισμένα κρατικά νομοθετικά σώματα επέβαλαν ειδικούς φόρους σε εταιρείες εκτός πολιτείας που δραστηριοποιούνται στις πολιτείες τους, άλλα νομοθετικά σώματα απαγόρευσαν στις εταιρείες στην πολιτεία τους να διατηρούν μετοχές εταιρειών που εδρεύουν αλλού. (Οι νομοθέτες καθιέρωσαν τέτοιους περιορισμούς με την ελπίδα ότι θα ανάγκαζαν τις επιτυχημένες εταιρείες να ενσωματώσουν —και έτσι να πληρώσουν φόρους— στο κράτος τους.)» [7] Η οργανωτική ιδέα της Standard Oil αποδείχθηκε τόσο επιτυχημένη που άλλες μεγάλες επιχειρήσεις υιοθέτησαν αυτή τη μορφή «εμπιστοσύνης».

Μέχρι το 1882, ο κορυφαίος βοηθός του Ροκφέλερ ήταν ο Τζον Ντάστιν Άρτσμπολντ, τον οποίο άφησε τον έλεγχο αφού απέσυρε από τις επιχειρήσεις για να επικεντρωθεί στη φιλανθρωπία μετά το 1896. Άλλα αξιοσημείωτα στελέχη της εταιρείας περιλαμβάνουν τον Χένρι Φλάγκερ, κατασκευαστή του σιδηροδρόμου της ανατολικής ακτής της Φλόριντα και των παραθεριστικών πόλεων και τον Χένρι Ρότζερς, ο οποίος κατασκεύασε τον σιδηρόδρομο της Βιρτζίνια.

Το 1885, η Standard Oil του Οχάιο μετέφερε την έδρα της από το Κλίβελαντ στη μόνιμη έδρα της στο 26 Broadway στην πόλη της Νέας Υόρκης. Ταυτόχρονα, οι διαχειριστές της Standard Oil του Οχάιο ναύλωσαν την Standard Oil του Νιού Τζέρσει για να επωφεληθούν από τους πιο επιεικείς νόμους περί εταιρικής ιδιοκτησίας μετοχών του New Jersey.

Νόμος Σέρμαν Αντιτράστ του 1890

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1890, το Κογκρέσο ψήφισε με συντριπτική πλειοψηφία τον νόμο περί αντιμονοπωλιακής νομοθεσίας Σέρμαν (Γερουσία 51–1· Βουλή 242–0), η πηγή των αμερικανικών αντιμονοπωλιακών νόμων. Ο νόμος απαγόρευε κάθε σύμβαση, σχέδιο, συμφωνία ή συνωμοσία για τον περιορισμό του εμπορίου, αν και η φράση "περιορισμός του εμπορίου" παρέμεινε υποκειμενική. Ο όμιλος Standard Oil προσέλκυσε γρήγορα την προσοχή των αντιμονοπωλιακών αρχών που οδήγησε σε μήνυση που υπέβαλε ο Γενικός Εισαγγελέας του Οχάιο, Ντέιβιντ Κ. Γουάτσον .

Κέρδη και μερίσματα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Από το 1882 έως το 1906, η Standard κατέβαλε 548.436.000 $ σε μερίσματα με αναλογία πληρωμών 65,4%. Τα συνολικά καθαρά κέρδη από το 1882 έως το 1906 ανήλθαν σε $838.783.800, υπερβαίνοντας τα μερίσματα κατά $290.347.800, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν για επεκτάσεις εργοστασίων.

Περίοδος 1895–1913

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οικονομικά [8]

Το 1896, ο Τζον Ροκφέλερ αποσύρθηκε από την Standard Oil του Νιού Τζέρσεϊ, την εταιρεία χαρτοφυλακίου του ομίλου, αλλά παρέμεινε πρόεδρος και βασικός μέτοχος. Ο αντιπρόεδρος Τζον Ντάστιν Αρτσμπολντ ανέλαβε μεγάλο μέρος της διοίκησης της εταιρείας. Το έτος 1904, η Standard Oil ήλεγχε το 91% της διύλισης πετρελαίου και το 85% των τελικών πωλήσεων στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτή τη στιγμή, οι πολιτειακοί και ομοσπονδιακοί νόμοι προσπάθησαν να αντιμετωπίσουν αυτήν την εξέλιξη με αντιμονοπωλιακούς νόμους. Το 1911, το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ μήνυσε τον όμιλο βάσει του ομοσπονδιακού αντιμονοπωλιακού νόμου και διέταξε τη διάσπασή του σε 34 εταιρείες.

Η θέση της Standard Oil στην αγορά εδραιώθηκε αρχικά με έμφαση στην αποτελεσματικότητα και την υπευθυνότητα. Ενώ οι περισσότερες εταιρείες έριχναν βενζίνη στα ποτάμια (αυτό ήταν πριν γίνει δημοφιλές το αυτοκίνητο), η Standard Oil τη χρησιμοποιούσε για να τροφοδοτεί με καύσιμα τις μηχανές της. Ενώ τα διυλιστήρια άλλων εταιρειών συσσώρευαν βουνά από βαριά απόβλητα, ο Ροκφέλερ βρήκε τρόπους να τα πουλήσει. Για παράδειγμα, η Standard Oil δημιούργησε τον πρώτο συνθετικό ανταγωνιστή για το κερί μέλισσας ( παραφίνη ) και αγόρασε την εταιρεία που εφηύρε και παρήγαγε την βαζελίνη, την Chesebrough Manufacturing Co., η οποία ήταν μια θυγατρική της Standard Oil μόνο από το 1908 έως το 1911.

Η Αϊντα Τάρμπελ, ήταν μια Αμερικανίδα συγγραφέας και δημοσιογράφος, της οποίας ο πατέρας ήταν παραγωγός πετρελαίου, του οποίου η επιχείρηση είχε αποτύχει λόγω των επιχειρηματικών συναλλαγών του Ροκφέλερ. Μετά από εκτενείς συνεντεύξεις με ένα ανώτερο στέλεχος της Standard Oil, τον Χένρι Ρότζερς , οι έρευνες της Τάρμπελ για τη Standard Oil πυροδότησαν αυξανόμενες δημόσιες επιθέσεις κατά της Standard Oil και των μονοπωλίων γενικότερα. Το έργο της δημοσιεύτηκε σε 19 μέρη στο περιοδικό McClure από τον Νοέμβριο του 1902 έως τον Οκτώβριο του 1904, στη συνέχεια το 1904 ως βιβλίο με τίτλο The History of the Standard Oil Co.

Το Standard Oil Trust ελεγχόταν από μια μικρή ομάδα οικογενειών. Ο Ροκφέλερ δήλωσε το 1910: «Νομίζω ότι είναι αλήθεια ότι η οικογένεια Πραττ, η οικογένεια Πέιν–Γουίτνει (που ήταν μία, καθώς όλο το κεφαλαίο προερχόταν από τον συνταγματάρχη Πέιν), η οικογένεια Χάρκνες-Φλάγκερ (που μπήκαν μαζί στην εταιρεία) και η οικογένεια Ροκφέλερ έλεγχε την πλειοψηφία των μετοχών σε όλη την ιστορία της εταιρείας μέχρι σήμερα».

Αυτές οι οικογένειες επανεπένδυσαν τα περισσότερα από τα μερίσματα σε άλλες βιομηχανίες, ειδικά στους σιδηροδρόμους. Επένδυσαν επίσης βαριά στην επιχείρηση φυσικού αερίου και ηλεκτρικού φωτισμού (συμπεριλαμβανομένης της γιγαντιαίας Consolidated Gas Co. της Νέας Υόρκης ). Έκαναν μεγάλες αγορές μετοχών στις US Steel, Amalgamated Copper, ακόμη και στη Corn Products Refining Co.

Ο Γουίτμαν Πίρσον , ένας Βρετανός επιχειρηματίας πετρελαιοειδών στο Μεξικό, άρχισε να διαπραγματεύεται με την Standard Oil το 1912–1913 για να πουλήσει την εταιρεία πετρελαίου του «El Aguila», αφού ο Πίρσον δεν ήταν πλέον υποχρεωμένος να υποσχεθεί στο καθεστώς του Πορφίριο Ντίας (1876–1911) να μην πουλήσει σε αμερικανικά συμφέροντα. Ωστόσο, η συμφωνία απέτυχε και η εταιρεία πουλήθηκε στη Royal Dutch Shell .[9]

Στην Κίνα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η παραγωγή της Standard Oil αυξήθηκε τόσο γρήγορα που σύντομα ξεπέρασε τη ζήτηση των ΗΠΑ και η εταιρεία άρχισε να παρακολουθεί τις εξαγωγικές αγορές. Στη δεκαετία του 1890, η Standard Oil άρχισε να εμπορεύεται κηροζίνη στον μεγάλο πληθυσμό της Κίνας, σχεδόν 400 κατοίκων εκατομμύρια ως καύσιμο λαμπτήρων.[10] Για το κινεζικό εμπορικό σήμα και εμπορικό σήμα της, η Standard Oil υιοθέτησε το όνομα Mei Foo ( (Κινέζικα) : 美孚), (που μεταφράζεται σε Mobil).[11][12] Το Mei Foo έγινε επίσης το όνομα του λαμπτήρα από κασσίτερο που παρήγαγε η Standard Oil και χάρισε ή πούλησε φτηνά σε Κινέζους αγρότες, ενθαρρύνοντάς τους να στραφούν από το φυτικό λάδι στην κηροζίνη. Η ανταπόκριση ήταν θετική, οι πωλήσεις ανέβηκαν και η Κίνα έγινε η μεγαλύτερη αγορά της Standard Oil στην Ασία. Πριν από το Περλ Χάρμπορ, η Stanvac ήταν η μεγαλύτερη μεμονωμένη επένδυση των ΗΠΑ στη Νοτιοανατολική Ασία .

Για τη διανομή των προϊόντων της, η Standard Oil κατασκεύασε δεξαμενές αποθήκευσης (το χύμα πετρέλαιο από μεγάλα δεξαμενόπλοια επανασυσκευάστηκε σε γαλόνια, αποθήκες και γραφεία σε βασικές κινεζικές πόλεις. Για την διανομή στην κινεζική ενδοχώρα, η εταιρεία διέθετε μηχανοκίνητα βυτιοφόρα και βυτιοφόρα σιδηροδρομικά βαγόνια, και για την ναυσιπλοΐα ποταμών, διέθετε στόλο από ατμόπλοια χαμηλής βύθισης και άλλα πλοία.

Το τμήμα Βόρειας Κίνας της Stanvac, με έδρα τη Σαγκάη, κατείχε εκατοντάδες ποταμόπλοια, συμπεριλαμβανομένων μηχανοκίνητων φορτηγίδων, ατμόπλοιων, ρυμουλκών και δεξαμενόπλοιων. Και οι τρεις καταστράφηκαν στο περιστατικό του USS Panay το 1937.[13]

Στη Μέση Ανατολή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Standard Oil Company και η Socony-Vacuum Oil Company έγιναν συνεταίροι στην παροχή αγορών για τα αποθέματα πετρελαίου στη Μέση Ανατολή. Το 1906, η SOCONY (αργότερα έγινε η Mobil) άνοιξε τους πρώτους τερματικούς σταθμούς καυσίμων στην Αλεξάνδρεια. Αρχισε να εξερευνά την Παλαιστίνη πριν ξεσπάσει ο Παγκόσμιος Πόλεμος, αλλά συγκρούστηκε με τις τοπικές αρχές.

Μονοπωλιακές επιβαρύνσεις και αντιμονοπωλιακή νομοθεσία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μέχρι το 1890, η Standard Oil έλεγχε το 88% των ροών διυλισμένου πετρελαίου στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η πολιτεία του Οχάιο μήνυσε επιτυχώς την Standard Oil, αναγκάζοντας τη διάλυση του καταπιστεύματος το 1892. Αλλά η Standard απλώς διαχώρισε την Standard Oil του Οχάιο και κράτησε τον έλεγχο της. Τελικά, η πολιτεία του Νιου Τζέρσεϊ άλλαξε τους νόμους σύστασης για να επιτρέψει σε μια εταιρεία να κατέχει μετοχές σε άλλες εταιρείες σε οποιαδήποτε πολιτεία.[14]

Έτσι, το 1899, η Standard Oil Trust, με έδρα την όδο Μπροντγουέι 26 στη Νέα Υόρκη, αναγεννήθηκε νομικά ως εταιρεία χαρτοφυλακίου, την Standard Oil Co. του Νιού Τζερσεϊ, η οποία είχε μετοχές σε άλλες 41 εταιρείες, οι οποίες έλεγχαν άλλες εταιρείες, και αυτή με τη σειρά της ήλεγχε άλλες εταιρείες. Σύμφωνα με τον Ντάνιελ Γέρτζιν στο βραβευμένο με Pulitzer βιβλίο The Prize: The Epic Quest for Oil, Money, and Power (1990), αυτός ο όμιλος εθεωρείτο από το κοινό ως διάχυτος, ελεγχόμενος από μια επιλεγμένη ομάδα διεθυντών και εντελώς ακαταλόγιστος.[14]

Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Θίοντορ Ρούσβελτ απεικονίιζεται ως βρέφος Ηρακλής να παλεύει με την Standard Oil σε ένα καρτούν του περιοδικού Puck του 1906

Το 1904, η Standard Oil ήλεγχε το 91% της παραγωγής και το 85% των τελικών πωλήσεων. Το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής της ήταν κηροζίνη, από την οποία το 55% εξήχθη σε όλο τον κόσμο. Μετά το 1900, δεν προσπάθησε να αναγκάσει τους ανταγωνιστές να εγκαταλείψουν τις δραστηριότητές τους πουλώντας με ζημία.[15] Ο ομοσπονδιακός επίτροπος εταιρειών μελέτησε τις δραστηριότητες της Standard Oil από την περίοδο 1904 έως 1906 και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «πέρα από κάθε αμφιβολία… η δεσπόζουσα θέση της Standard Oil Co. στη βιομηχανία διύλισης οφειλόταν σε αθέμιτες πρακτικές—στην κατάχρηση του ελέγχου των αγωγών, στις σιδηροδρομικές διακρίσεις και στις αθέμιτες μεθόδους ανταγωνισμού στην πώληση των προϊόντων διύλισης πετρελαίου».

Λόγω του ανταγωνισμού από άλλες εταιρείες, το μερίδιο αγοράς τους μειώθηκε σταδιακά στο 70% μέχρι το 1906 που ήταν το έτος κατά το οποίο κατατέθηκε η αντιμονοπωλιακή υπόθεση κατά της Standard Oil. Το μερίδιο αγοράς της Standard Oil ήταν 64 % μέχρι το 1911 όταν διατάχθηκε να διαλυθεί. Τουλάχιστον 147 εταιρείες διύλισης ανταγωνίζονταν τη Standard, συμπεριλαμβανομένων των Gulf, Texaco και Shell.[16]

Ο Τζον Ντ. Ροκφέλερ κάθεται στο βήμα ως μάρτυρας και καταθέτει ενώπιον του δικαστή Κενεσάου Μάουντεν Λάντις, 6 Ιουλίου 1907

Το 1909, το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ μήνυσε την Standard σύμφωνα με τον ομοσπονδιακό αντιμονοπωλιακό νόμο, τον νόμο Σέρμαν Αντιτράστ του 1890, για διατήρηση ενός μονοπωλίου και περιορισμό του διακρατικού εμπορίου με:

Εκπτώσεις, προτιμήσεις και άλλες πρακτικές που εισάγουν διακρίσεις υπέρ του συνδυασμού από σιδηροδρομικές εταιρείες· περιορισμός και μονοπώληση με τον έλεγχο των αγωγών και αθέμιτες πρακτικές έναντι ανταγωνιστικών γραμμών αγωγών. συμβάσεις με ανταγωνιστές σε περιορισμό του εμπορίου· αθέμιτες μεθόδους ανταγωνισμού, όπως η τοπική μείωση των τιμών στα σημεία όπου είναι απαραίτητο για την καταστολή του ανταγωνισμού· [και] κατασκοπεία των επιχειρήσεων ανταγωνιστών, λειτουργία ψευδών ανεξάρτητων εταιρειών και πληρωμή εκπτώσεων για το πετρέλαιο, με παρόμοια πρόθεση.

Η αγωγή υποστήριξε ότι οι μονοπωλιακές πρακτικές της Standard είχαν πραγματοποιηθεί τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια:

Το γενικό αποτέλεσμα της έρευνας ήταν να αποκαλύψει την ύπαρξη πολυάριθμων και κατάφωρων διακρίσεων από τους σιδηροδρόμους για λογαριασμό της Standard Oil Co. και των συνδεδεμένων με αυτήν εταιρειών. Με σχετικά λίγες εξαιρέσεις, κυρίως άλλων μεγάλων επιχειρήσεων στην Καλιφόρνια, η Standard Oil ήταν ο μοναδικός δικαιούχος τέτοιων διακρίσεων. Σχεδόν σε κάθε τμήμα της χώρας διαπιστώθηκε ότι αυτή η εταιρεία απολαμβάνει κάποια αθέμιτα πλεονεκτήματα έναντι των ανταγωνιστών της και ορισμένες από αυτές τις διακρίσεις επηρεάζουν τεράστιες περιοχές.[17]

Η κυβέρνηση εντόπισε τέσσερα παράνομες πρακτικές: (1) μυστικά και ημι-μυστικά σιδηροδρομικά τέλη. (2) διακρίσεις στην ανοιχτή ρύθμιση των τιμών. (3) διακρίσεις στην ταξινόμηση και τους κανόνες αποστολής· (4) διακρίσεις στη μεταχείριση των ιδιωτικών βυτιοφόρων. Η κυβέρνηση ισχυρίστηκε:

Σχεδόν παντού οι τιμές από τα σημεία αποστολής που χρησιμοποιούνται αποκλειστικά ή σχεδόν αποκλειστικά από την Standard Oil είναι σχετικά χαμηλότερες από τις τιμές από τα σημεία αποστολής των ανταγωνιστών της. Οι τιμές έγιναν χαμηλές για να εισέλθει η Standard Oil στις αγορές ή έγιναν υψηλές για να κρατήσουν τους ανταγωνιστές της έξω από τις αγορές. Οι ασήμαντες διαφορές στις αποστάσεις αποτελούν δικαιολογία για μεγάλες διαφορές στις τιμές ευνοϊκές για την Standard Oil Co., ενώ οι μεγάλες διαφορές στις αποστάσεις αγνοούνται όταν είναι αντίθετες με την Standard Oil. Μερικές φορές οι συνδετικοί δρόμοι αναλογούν σε πετρέλαιο—δηλαδή, ρυθμοί διέλευσης που είναι χαμηλότεροι από τον συνδυασμό των τοπικών τιμών. Μερικές φορές αρνούνται να αναλογιστούν, αλλά και στις δύο περιπτώσεις το αποτέλεσμα της πολιτικής τους είναι να ευνοήσουν την Standard Oil Co. Χρησιμοποιούνται διαφορετικές μέθοδοι σε διαφορετικά μέρη και υπό διαφορετικές συνθήκες, αλλά το καθαρό αποτέλεσμα είναι ότι από το Μέιν μέχρι την Καλιφόρνια η γενική ρύθμιση των ανοικτών τιμών στο πετρέλαιο είναι τέτοια να δώσει στην Standrard Oil ένα αδικαιολόγητο πλεονέκτημα έναντι των ανταγωνιστών της.

Η κυβέρνηση ανέφερε ότι η Standard αύξησε τις τιμές στους μονοπωλιακούς πελάτες της, αλλά τις μείωσε για να βλάψει τους ανταγωνιστές της, συχνά συγκαλύπτοντας τις παράνομες ενέργειές της χρησιμοποιώντας ψευδείς υποτιθέμενες ανεξάρτητες εταιρείες που έλεγχε.

Τα στοιχεία είναι, στην πραγματικότητα, απολύτως πειστικά ότι η Standard Oil Co. χρεώνει εντελώς υπερβολικές τιμές όταν δεν συναντά ανταγωνισμό, και ιδιαίτερα όταν υπάρχει μικρή πιθανότητα να εισέλθουν ανταγωνιστές στο πεδίο και ότι, από την άλλη πλευρά, όπου ο ανταγωνισμός είναι ενεργός, συχνά μειώνει τις τιμές σε σημείο που αφήνει ακόμη και στην Standard Oil μικρό ή καθόλου κέρδος, και το οποίο τις περισσότερες φορές δεν αφήνει κανένα κέρδος στον ανταγωνιστή, του οποίου το κόστος είναι συνήθως κάπως υψηλότερο.

Στις 15 Μαΐου 1911, το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ επικύρωσε την απόφαση του κατώτερου δικαστηρίου και κήρυξε τον όμιλο Standard Oil ως «παράλογο» μονοπώλιο βάσει του νόμου περί αντιμονοπωλιακής νομοθεσίας Sherman. Διέταξε την Standard να διασπαστεί σε 34 ανεξάρτητες εταιρείες με διαφορετικά διοικητικά συμβούλια, με τις δύο μεγαλύτερες από τις εταιρείες να ήταν η Standard Oil του Νιού Τζερσεϊ (που έγινε Exxon) και η Standard Oil της Νέας Υόρκης (που έγινε Mobil).

Ο πρόεδρος της Standard Oil , Τζον Ντ. Ροκφέλερ, είχε από καιρό αποσυρθεί από οποιοδήποτε διοικητικό ρόλο. Όμως, καθώς κατείχε το 1/4 των μετοχών των εταιρειών που προέκυψαν, και αυτές οι αξίες των μετοχών σχεδόν διπλασιάστηκαν, αναδείχθηκε από τη διάλυση ως ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο. Η διάλυση είχε αυξήσει στην πραγματικότητα τον προσωπικό πλούτο του Ροκφέλερ.

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Τζον Ροκφέλερ tovima.gr
  2. ↑ 2,0 2,1 «Exxon Mobil - Our history». Exxon Mobil Corp. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Νοεμβρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2009. 
  3. ↑ 3,0 3,1 Hielscher, Udo (1987). Historische amerikanische Aktien. σελίδες 68–74. ISBN 3921722063. 
  4. ↑ «Proceedings of the Special Committee on Railroads, Appointed under a resolution of the Assembly to investigate alleged abuses in the Management of Railroads chartered by the State of New York (Vol. I, 1879)». New York State Legislature. 1879. Ανακτήθηκε στις 11 Φεβρουαρίου 2022. Resolved, That a special Committee of five [afterwards increased to nine] persons be appointed, with power to send for persons and papers, and to employ a stenographer, whose duty it shall be to investigate the abuses alleged to exist in the management of the railroads chartered by this State, and to inquire into and report concerning their powers, contracts and obligations; said Committee to take testimony in the city of New York, and such other places as they may deem necessary, and to report to the Legislature, either at the present or the next session, by bill or otherwise, what, if any, legislation is necessary to protect and extend the commercial and industrial interests of the State. Composed of Messrs. HEPBURN, HUSTED, DUGUID, LOW, GRADY, NOYES, WADSWORTH, TERRY and BAKER, met at the Capitol in the City of Albany on Wednesday March 26th, 1879, at 3 o'clock P. M., and was called to order by the Chairman. 
  5. ↑ Hawke, David Freeman (1980). John D. The Founding Father of the Rockefellers. Harper & Row. σελίδες 145-150. ISBN 978-0060118136. 
  6. ↑ Whitten, David O.· Whitten, Bessie Emrick (1990). Handbook of American Business History: Manufacturing. Greenwood Publishing Group. σελ. 182.  Unknown parameter |name-list-style= ignored (βοήθεια)
  7. ↑ Armentano, Dominick (1999). Antitrust and Monopoly: Anatomy of a Policy Failure. Oakland, CA: The Independent Institute. σελίδες 64–65. Armentano, Dominick (1999).
  8. ↑ Jones (1922), σελ. 88.
  9. ↑ Schmidt, Arthur (1997). «Weetman Dickinson Pearson (Lord Cowdray)». Encyclopedia of Mexico. 2. Chicago: Fitzroy and Dearborn. σελ. 1068. 
  10. ↑ Crow, Carl (2007). Foreign Devils in the Flowery Kingdom (2nd έκδοση). Hong Kong: Earnshaw Books. ISBN 978-988-99633-3-0.  pp. 41–42
  11. ↑ Cochran, S. (2000). Encountering Chinese Networks: Western, Japanese, and Chinese Corporations in China, 1880–1937. University of California Press. σελ. 38. 
  12. ↑ Anderson, Irvine H. Jr. (1975). The Standard-Vacuum Oil Co. and United States East Asian Policy, 1933–1941. Princeton University Press. σελ. 16. 
  13. ↑ Mender, Peter (2010). Thirty Years a Mariner in the Far East 1907–1937, The Memoirs of Peter Mender, a Standard Oil Ship Captain on China's Yangtze River. Bangor, ME: Booklocker. 
  14. ↑ 14,0 14,1 Yergin (1991).
  15. ↑ Jones (1922), σελίδες 58–59, 64.
  16. ↑ Armentano, Dominick (1999). Antitrust: The Case for Repeal. Ludwig von Mises Institute. σελ. 57. 
  17. ↑ Jones (1922), σελ. 73.

Βιβλιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Standard_Oil&oldid=10505392"