Ναπολέων Ιωσήφ Βοναπάρτης

Ναπολέων Ιωσήφ
	Τιτουλάριος Βασιλιάς της Βεστφαλίας (1860-91)
Τιτουλάριος αυτοκράτωρ των Γάλλων (Βοναπαρτιστές); Επικεφαλής του Οίκου του Βοναπάρτη
Περίοδος	1879 - 1891
Προκάτοχος	Ναπολέων (Δ΄)
Διάδοχος	Βίκτωρ (Ναπολέων Ε΄)
Υπουργός Αλγερίας & Αποικιών
Περίοδος	1876 - 1877
Βουλευτής
Περίοδος	1848 - 1851
Γερουσιαστής
Περίοδος	1852 - 1870
Γέννηση	9 Σεπτεμβρίου 1822; Τεργέστη, Αυστρία
Θάνατος	17 Μαρτίου 1891 (69 ετών); Ρώμη, Ιταλία
Σύζυγος	Μαρία Κλοτίλδη της Σαβοΐας
Επίγονοι	Βίκτωρ; Λουδοβίκος; Μαρία Λετίσια
Οίκος	Οικογένεια Βοναπάρτη
Πατέρας	Ιερώνυμος Βοναπάρτης
Μητέρα	Αικατερίνη της Βυρτεμβέργης
	Σχετικά πολυμέσα
	δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Ναπολέων Ιωσήφ (γαλλ. Napoléon Joseph, 9 Σεπτεμβρίου 1822 – 17 Μαρτίου 1891) από τον Οίκο Βοναπάρτη ήταν 3ος πρίγκιπας του Μονφόρ, τιτουλάριος βασιλιάς της Βεστφαλίας, κόμης του Μεντόν και του Μονκαλιέρι.

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ναπολέων Ιωσήφ Κάρολος Παύλος ήταν ο τρίτος γιος του Ιερώνυμου Βοναπάρτη, Βασιλιά της Βεστφαλίας, και της Αικατερίνης, κόρης του Φρειδερίκου Α΄ της Βυρτεμβέργης. Μικρός πρόφερε το Prince Napoléon ως Πλον-Πλον και τον αποκαλούσαν χαριτολογώντας έτσι.

Γεννήθηκε στην Τεργέστη, τότε στην Αυστρία. Με την επανάσταση του 1848 εκλέχθηκε αντιπρόσωπος της Κορσικής στην Εθνική Συνέλευση της Γαλλίας. Όταν ο εξάδελφός του Ναπολέων Γ΄ έγινε το 1848 πρόεδρος, ο Ναπολέων Ιερώνυμος ορίστηκε πληρεξούσιος υπουργός στην Ισπανία. Το 1852 ο Ναπολέων Γ΄ ανακηρύχθηκε αυτοκράτορας των Γάλλων και ο Ναπολέων Ιωσήφ έγινε ο στενός σύμβουλός του· θεωρείται ο συνήγορος της γαλλικής παρέμβασης στην Ιταλία υπέρ του Καμίλο ντι Καβούρ και των Ιταλών εθνικιστών.

Ο Ναπολέων Γ΄ ήταν φιλελεύθερος αντικληρικός και καθοδηγούσε αυτή τη μερίδα στην Αυλή· προσπάθησε να επηρεάσει τον αυτοκράτορα σε αντι-κληρικές πολιτικές ενάντια στη σύζυγό του Ευγενία ντε Μοντίχο, αφοσιωμένη Καθολική, συντηρητική και προστάτιδα αυτών που ήθελαν ο γαλλικός στρατός να προστατέψει το Παπικό Κράτος της Ρώμης. Ο Ναπολέων Γ΄ έπρεπε να προχωρά ανάμεσα στις δύο επιρροές.

Υπηρέτησε σε μία στρατιωτική μονάδα ως διοικητής μοίρας στον Κριμαϊκό Πόλεμο· ως κυβερνήτης της Αλγερίας και ως διοικητής σώματος του γαλλικού στρατού στην Ιταλία το 1859. Απουσίασε από τη μάχη του Σολφερίνο και ο στρατός τού έδωσε το παρωνύμιο "ο Υψόφοβος" (γαλλ. craint-plomb).

Για να ενισχύσει ο Ναπολέων Γ΄ τη συμμαχία του με το Πεδεμόντιο-Σαρδηνία, τον νύμφευσε με την κόρη του Βίκτωρα Εμμανουήλ Β΄ της Σαρδηνίας, που το 1861 έγινε βασιλιάς της Ιταλίας. Ο πρωτότοκος αδελφός του, Ιερώνυμος Ναπολέων, ζούσε στις ΗΠΑ και λόγω του μοργανατικού γάμου του είχε αποκηρυχθεί από τον Ναπολέοντα (Δ΄) αρχηγό του Οίκου. Το 1847 απεβίωσε άγαμος ο δευτερότοκος αδελφός του, Ιερώνυμος Ναπολέων Κάρολος, συνταγματάρχης στη Βυρτεμβέργη και ο Ναπολέων Ιωσήφ τον διαδέχθηκε ως 3ος πρίγκιπας του Μονφόρ και το 1860 απεβίωσε ο πατέρας του, που τον διαδέχθηκε ως τιτουλάριος βασιλιάς της Βεστφαλίας.

Το 1873 απεβίωσε ο εξάδελφός του και το 1879 ο γιος εκείνου Ναπολέων, τιτουλάριος Αυτοκράτορας των Γάλλων, άγαμος. Επόμενος στη διαδοχή ήταν ο Ναπολέων Ιωσήφ, αλλά ο Ναπολέων Ευγένιος είχε με τη διαθήκη του ορίσει τον Βίκτωρα, γιο του Ναπολέοντα Ιωσήφ. Ο τελευταίος διαφωνούσε για το θέμα αυτό με τον γιο του στην υπόλοιπη ζωή του και στη διαθήκη του τον εξαίρεσε.

Το 1886 ψηφίστηκε νόμος στη Γαλλία, όπου εξόριζε όλα τα μέλη των βασιλικών δυναστειών. Ο Ναπολέων εγκαταστάθηκε στο Πρανζίν, στις όχθες της λίμνης της Γενεύης, στο Βωντ της Ελβετίας, όπου είχε αποκτήσει εκεί -από την εποχή του Ναπολέοντα Γ΄- ιδιοκτησία. Το 1891 απεβίωσε στη Ρώμη σε ηλικία 69 ετών και η περιουσία που άφησε ήταν η Βίλλα Πρανζίν με τα γύρω 750 στρέμματα, αξίας 800.000 φράγκων της εποχής και ένα χαρτοφυλάκιο 1.000.000 φράγκων. Με τη διαθήκη του προσπέρασε τον γιο του Βίκτωρα και έκανε κληρονόμο τον εγγονό του Λουδοβίκο (γιο του Βίκτωρα).