Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές.Βοηθήστε συνδέοντας το κείμενο με τις πηγές χρησιμοποιώντας παραπομπές, ώστε να είναι επαληθεύσιμο.
Το πρότυπο τοποθετήθηκε χωρίς ημερομηνία. Για τη σημερινή ημερομηνία χρησιμοποιήστε: {{χωρίς παραπομπές|17|08|2022}}
Με τη νίκη της, η Τσεχοσλοβακία ξεκίνησε μια παράδοση που κράτησε έως το Ευρωμπάσκετ του 1971 και ήθελε τον τίτλο να καταλήγει σε χώρα του ανατολικού μπλοκ (εάν στο τελευταίο συνυπολογιστεί η Γιουγκοσλαβία του Τίτο, προστίθενται ακόμα πέντε διοργανώσεις). Επίσης:
Κάποιες ομάδες, όπως η Πολωνία, αποτελούνταν από πρώην στρατιώτες.
Πρωτοεμφανίστηκε το τζαμπ-σουτ (jump shot) από τον Ιταλό Τζιουζέπε Στεφανίνι.
Εφαρμόστηκαν για πρώτη φορά κάποιοι νέοι κανονισμοί που συνοδεύουν το άθλημα μέχρι σήμερα: Το όριο των ατομικών φάουλ ανέβηκε στα 5, οι αλλαγές παικτών σε έναν αγώνα έγιναν απεριόριστες, απαγορεύτηκε το κόψιμο («τάπα») όταν η μπάλα βρίσκεται σε καθοδική τροχιά προς το καλάθι.
Οι ομάδες χωρίστηκαν σε τρία γκρουπ, αποτελούμενα από 4 ομάδες το πρώτο και από 3 ομάδες τα άλλα δύο. Οι πρώτες δύο ομάδες του Α' γκρουπ και οι πρώτες των άλλων δύο προκρίνονταν απ' ευθείας στα ημιτελικά, ενώ οι υπόλοιπες ομάδες έπαιξαν για τις θέσεις 5-10.
Οι δεύτερες των γκρουπ Β' και Γ' έπαιξαν για τις θέσεις 5-6 ενώ οι δύο τελευταίες ομάδες του γκρουπ Α' και οι τελευταίες των Β' και Γ' έπαιξαν για τις θέσεις 7-10.
Τσεχοσλοβακία: Miloš Bobocký, Jiří Drvota, Josef Ezr, Gustav Hermann, Jan Hluchy, Josef Křepela, Ivo Mrázek, Pavel Nerard, Ladislav Simácek, František Stibitz, Josef Toms, Ladislav Trpkoš, Emil Velenský, Miroslav Vondráček.
Ιταλία: Albino Bocciai, Mario Cattarini, Marcello de Nardus, Armando Fagarazzi, Giancarlo Marinelli, Valentino Pellarini, Tullio Pitacco, Cesare Rubini, Giuseppe Stefanini, Sergio Stefanini, Venzo Vannini.
Ουγγαρία: Geza Bajari, Antal Bankuti, Geza Kardos, Laszlo Kiralyhidi, Tibor Mezöfi, György Nagy, Ferenc Nemeth.