Αφηγηματική ποίηση

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Η Μυθιστορία του ρόδου, μεσαιωνικό αφηγηματικό ποίημα

Η αφηγηματική ποίηση είναι μια μορφή ποίησης που αφηγείται μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος. Στις περισσότερες περιπτώσεις, τα αφηγηματικά ποιήματα έχουν μόνο έναν αφηγητή, ο οποίος παρουσιάζει τη σειρά των γεγονότων που συχνά περιλαμβάνουν δράση και διάλογο. Όλη η ιστορία είναι γραμμένη σε στίχους με μέτρο και συχνά χωρίς ομοιοκαταληξία. Τα ποιήματα που απαρτίζουν αυτό το είδος μπορεί να είναι μικρά ή μεγάλα και η ιστορία που αναφέρουν συχνά είναι περίπλοκη, με πολλούς χαρακτήρες. Οι παραδοσιακές μορφές της αφηγηματικής ποίησης περιλαμβάνουν όλη την επική ποίηση, πολλές μπαλάντες και ειδύλλια, καθώς και πολλά ποιήματα που δεν εμπίπτουν σε ξεχωριστό είδος.[1]

Η αφηγηματική ποίηση είναι μια από τις κύριες κατηγορίες ποίησης και διακρίνεται από τη λυρική και τη δραματική ποίηση από την εστίασή της στην πλοκή. Στην πράξη, υπάρχει μια αλληλεπίδραση μεταξύ αυτών των τριών ειδών ποίησης: οι ποιητές συχνά ενσωματώνουν λυρικά και δραματικά στοιχεία στα αφηγηματικά τους ποιήματα και το αντίστροφο.[2]

Χαρακτηριστικά έργα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η αφηγηματική ποίηση είναι ένα από τα παλαιότερα είδη της ποίησης που εξελίχθηκε από την προφορική παράδοση πριν από τη γραπτή γλώσσα, όπου οι ποιητές χρησιμοποιούσαν στοιχεία όπως η επανάληψη και η ομοιοκαταληξία για να μπορούν τα ποιήματα να απομνημονεύονται πιο εύκολα, να απαγγέλλονται και να μεταδίδονται στις επόμενες γενιές. [3]

Αφηγηματικά ποιήματα είναι τα περισσότερα από τα παλαιότερα λογοτεχνικά έπη, από το έπος του Γκιλγκαμές, το σανσκριτικό έπος Μαχαμπαράτα και τα ομηρικά έπη Οδύσσεια και Ιλιάδα, τα μεσαιωνικά επικά άσματα που αφηγούνται ιστορίες ιπποτισμού όπως το Άσμα του Ρολάνδου, το έπος του Μπέογουλφ της αγγλοσαξωνικής λογοτεχνίας, το γερμανικό έποςΤο τραγούδι των Νιμπελούνγκεν και στην παλαιά σκανδιναβική ποίηση, μεταξύ άλλων.[4]

Τα αφηγηματικά ποιήματα ποικίλλουν ως προς το ύφος και έχουν αλλάξει με την πάροδο των αιώνων, καθώς οι γλωσσικές και λογοτεχνικές τάσεις εξελίσσονται. Με παρόμοιο λογοτεχνικό ύφος με διηγήματα εμφανίζονται Οι ιστορίες του Καντέρμπερυ του Τζέφρι Τσώσερ.

Η αφηγηματική ποίηση έγινε μια διαχρονική λογοτεχνική παράδοση σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο. Τον 19ο αιώνα σημαντικά αφηγηματικά ποιήματα είναι το μακροσκελές ποίημα του Ρόμπερτ Μπράουνινγκ Το δαχτυλίδι και το βιβλίο, Τα ειδύλλια του βασιλιά Αρθούρου του Άλφρεντ Τέννυσον, που βασίζονται σε μεσαιωνικές ιστορίες και θρύλους του κύκλου του Αρθούρου, Το τραγούδι του Χιαγουάθα του Αμερικανού Χένρι Λονγκφέλοου που αναφέρεται στην καθημερινή ζωή των Ινδιάνικων φυλών,[5] έργα του Λόρδου Βύρωνα και του Πούσκιν, η Μπαλάντα της φυλακής του Ρέντιν του Όσκαρ Ουάιλντ. Τα σύγχρονα αφηγηματικά ποιήματα τείνουν να χρησιμοποιούν ελεύθερο στίχο, ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το Χαμένοι στη μετάφραση (1974) του Τζέιμς Μέριλ.

Αφηγηματικά ποιήματα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πολτάβα (1828) Πούσκιν
Την παραμονή της αγίας Αγνής (1819) του Τζον Κητς

Όλα τα επικά ποιήματα και οι έμμετρες μυθιστορίες είναι εκτεταμένα αφηγηματικά ποιήματα. Αξιοσημείωτα παραδείγματα αφηγηματικών ποιημάτων περιλαμβάνουν:

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]