Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αμπντουλάχ Οτζαλάν

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
(Ανακατεύθυνση από Αμπντουλάχ Οτσαλάν)
Αμπντουλάχ Οτζαλάν
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Abdullah Öcalan (Τουρκικά)
Γέννηση4 Απριλίου 1949 (1949-04-04) (75 ετών)
Ömerli
ΚατοικίαΙμραλί
Χώρα πολιτογράφησηςΤουρκία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΚουρδική γλώσσα[1]
τουρκικά
Σπουδέςσχολή Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου της Άγκυρας
Πανεπιστήμιο της Άγκυρας
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταπολιτικός
συγγραφέας
ακτιβιστής
πολιτικός επιστήμονας[2]
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/ΚίνημαΕργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν
Οικογένεια
ΣύζυγοςKesire Yıldırım (από 1978)[3]
ΑδέλφιαMehmet Öcalan
Fatma Öcalan
Osman Öcalan
ΣυγγενείςDilek Öcalan (ανιψιά) και Ömer Öcalan (ανιψιός)
Ιστότοπος
www.abdullah-ocalan.com
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα
Τμήμα μιας σειράς λημμάτων
Κομμουνισμός
Κόκκινο πεντάκτινο αστέρι
Έννοιες
Πτυχές
Παραλλαγές
Διεθνείς
  • Κομμουνιστική Λίγκα
Πρόσωπα
Σχετικά θέματα

Ο Αμπντουλάχ Οτζαλάν ή Οτσαλάν και σπάνια Ότζαλαν (Abdullah Öcalan, προφέρεται: [ød͡ʒaɫan], 4 Απριλίου 1949), λεγόμενος από τους οπαδούς του «Άπο», είναι ο ιδρυτής ηγέτης του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν, γνωστού ως Ρ.Κ.Κ. (προφέρεται: ΠεΚεΚέ ή ΠεΚαΚά), του οποίου σκοπός είναι η εγκαθίδρυση ενός ανεξάρτητου σοσιαλιστικού κουρδικού κράτους στο Κουρδιστάν. Ο Οτζαλάν, με την εμπλοκή μυστικών υπηρεσιών (CIA) και της ελληνικής πρεσβείας στην Κένυα, συνελήφθη από προδοσία και παραδόθηκε στις τουρκικές αρχές και βρίσκεται φυλακισμένος στο νησί Ιμραλί από τον Φεβρουάριο του 1999[4].

Βίος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γεννήθηκε στις από μία φτωχή οικογένεια χωρικών, στο Ομερλί της επαρχίας Ουρφ (της αρχαίας Έδεσσας), κοντά στον Ευφράτη. Έχει δύο αδελφούς, ο ένας εκ των οποίων, ο Μεχμέτ, συνελήφθη επανειλημμένα από τις τουρκικές αρχές και βασανίστηκε άγρια, με αποτέλεσμα να χάσει τελικά τα λογικά του. Ο νεαρός Αμπντουλάχ αποφοίτησε από το Επαγγελματικό Λύκειο Κτηματολόγιου και εργάστηκε για ένα διάστημα σε αυτόν τον κλάδο στην επαρχία του Ντιγιάρμπακιρ. Στη συνέχεια, το ενδιαφέρον του για τα πολιτικά πράγματα τον οδήγησε στην Άγκυρα, όπου σπούδασε και αποφοίτησε από τη Σχολή Πολιτικών Επιστημών. Ρίχτηκε ένθερμα στην πολιτική αρένα στις αρχές της δεκαετίας του '70. Μελέτησε βαθιά τον σοσιαλισμό, ιδιαίτερα τον Μάο, και προβληματίστηκε πολύ για τη θέση του κουρδικού λαού στο τουρκικό κράτος. Σχετίστηκε με το αριστερό κίνημα και πήρε ενεργά μέρος στο φοιτητικό κίνημα, στο οποίο σύντομα αναδείχτηκε σε ηγετικό στέλεχος. Ωστόσο, μέσα από τις πολιτικές συζητήσεις και τις ιδεολογικές ζυμώσεις σύντομα συνειδητοποίησε τη σοβινιστική θέση των Τούρκων αριστερών έναντι του Κουρδικού Ζητήματος. Εκείνα τα χρόνια το Κουρδικό θεωρείτο ως ζήτημα που έπρεπε να παραμεριστεί για «μετά την επανάσταση» και δεν αντιμετωπιζόταν ως πρόβλημα εθνικής αυτοδιάθεσης.

To 1973 ο Οτζαλάν, κατά τη διάρκεια μίας διάλεξής του, δήλωσε ότι «στην Τουρκία υπάρχουν δύο έθνη, οι Τούρκοι και οι Κούρδοι». Επρόκειτο για μια ιστορική παρέμβαση καθώς παραβίασε ένα ζήτημα ταμπού για την τουρκική κοινωνία. Την ίδια χρονιά οι τουρκικές αρχές τον συνέλαβαν για τη δράση του και κρατήθηκε 7 μήνες στη φυλακή βασανιζόμενος. Ο ίδιος λέει σχετικά: «Είναι γνωστό ότι πριν ανακοινώσουμε το όνομα του Ρ.Κ.Κ. (Πε-Κα-Κα), δρούσαμε στην Άγκυρα για πολύ καιρό. Είχαμε διασυνδέσεις στην Κωνσταντινούπολη με την οργάνωση Επαναστατικό Κέντρο Ανατολικού Πολιτισμού (D.D.K.O.) και στην Άγκυρα με την τουρκική Αριστερά…Ύστερα από το θάνατο 10 ανθρώπων αρχίσαμε αποχή από τα μαθήματά μας στο Πανεπιστήμιο. Αυτό συνέβη το Μάρτη του '72. Κατόπιν άρχισαν οι συλλήψεις. Έμεινα στη φυλακή περίπου 7 μήνες. Εκεί μας έγινε έμμονη ιδέα ότι πρέπει να συγκροτηθεί μία μακρόπνοη οργάνωση με εθνικό χαρακτήρα».

Το Μανιφέστο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

To 1975 επέστρεψε στο Κουρδιστάν μαζί με μία ομάδα φίλων του. Σε συνεργασία με τον Μαζλούμ Ντογκάν και τον Μεχμέτ Χαϊρί Ντουρμούς εξέδωσαν «Το Μανιφέστο», που σκιαγραφεί, σε γενικές γραμμές, τα κύρια καθήκοντα και τις προοπτικές της επανάστασης στο Κουρδιστάν.

Την ίδια εποχή και οι τρεις περιόδευσαν σε κάθε γωνιά του τουρκοκρατούμενου Κουρδιστάν, σε μία έντονη προσπάθεια να πληροφορήσουν και να διαφωτίσουν τον κουρδικό λαό. Κατάφεραν έτσι να αποκτήσουν πολλούς υποστηρικτές, ιδιαίτερα ανάμεσα στη νεολαία. Σύντομα, όμως, η τουρκική εξουσία αντιλήφθηκε ότι η δράση τους αποτελούσε τον μεγαλύτερο κίνδυνο για τη δύναμή της από την εποχή του 1930 και ότι θα έπρεπε να εξουδετερωθούν με οποιονδήποτε τρόπο. Στο μεταξύ ο Οτζαλάν και η ομάδα του συνάντησαν πολλές αντιδράσεις και από τις αντιδραστικές φεουδαρχικές δυνάμεις του Κουρδιστάν, που περιφρουρούσαν ζηλότυπα τα προνόμιά τους.

Στις 27 Νοεμβρίου τον 1978, στο Φις, ένα μικρό χωριό στην περιοχή Λίτσε του Ντιγιάρμπακιρ ίδρυσαν τo Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν, το γνωστό Ρ.Κ.Κ. Εκεί παρουσιάστηκε για συζήτηση το «Μανιφέστο», το οποίο τελικά υιοθετήθηκε ως ιδρυτικό πρόγραμμα του Κόμματος στο Πρώτο Συνέδριό του. Το πρόγραμμα του Ρ.Κ.Κ ζητούσε ανεξαρτησία, δημοκρατία και ενοποίηση του Κουρδιστάν. Οι στόχοι και τα μέσα του συνοψίστηκαν ως εξής:

«Η Επανάσταση είναι διπλή, δηλαδή εθνική και δημοκρατική. Η εθνική επανάσταση θα εγκαθιδρύσει πολιτική, στρατιωτική και πολιτισμική δύναμη. Η δεύτερη φάση θα είναι η δημοκρατική επανάσταση.
Η δημοκρατική επανάσταση θα αγωνιστεί για να εξαφανίσει τις κοινωνικές αντιφάσεις που προέρχονται από την εποχή της φεουδαρχίας». Αυτές οι αντιφάσεις είναι «η φεουδαρχική εκμετάλλευση, η οργάνωση κατά φυλές, οι θρησκευτικές κάστες και η σκλαβιά της γυναίκας».
Σκοπός της επανάστασης θα πρέπει να είναι «να βάλει ένα τέλος σε όλες τις μορφές κυριαρχίας της τουρκικής αποικιοκρατίας και να εγκαθιδρύσει μία ανεξάρτητη οικονομία, καθώς και να αγωνιστεί για την ενότητα του Κουρδιστάν».

Σύντομα το Ρ.Κ.Κ κέρδισε αρκετούς οπαδούς ανάμεσα σε διαφορετικές κοινωνικές τάξεις και στρώματα, στους εργάτες, τους χωρικούς, τους σπουδαστές και τους τεχνίτες. Παράλληλα οργάνωσε απεργίες σε εργοστάσια, καθοδήγησε φοιτητικές διαδηλώσεις και βοήθησε στην οργάνωση της εξέγερσης των χωρικών ενάντια στους φεουδάρχες. Η τουρκική εξουσία απάντησε στην αρχή με συλλήψεις, σφαγές, αλλά και βασανιστήρια. Στις 24 Δεκεμβρίου του 1978, στο Μαράς, με αφορμή τη δολοφονία δύο μελών ακροδεξιών κομμάτων, προκλήθηκε γενικευμένη σύρραξη, που κατέληξε σε σφαγή ανάμεσα σε Κούρδους και Τούρκους. Τότε η τουρκική κυβέρνηση κήρυξε στρατιωτικό νόμο στις περισσότερες από τις κουρδικές επαρχίες της Ανατολίας.

Στρατιωτική και πολιτική οργάνωση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

To 1979 ο Αμπντουλάχ Οτζαλάν, βλέποντας ότι επίκειται η στρατιωτική επέμβαση του στρατηγού Εβρέν και όντας ανέτοιμος να την αντιμετωπίσει στρατιωτικά, αναζήτησε βάσεις στον Λίβανο (ο οποίος από το 1975 βρισκόταν υπό την κατοχή της Συρίας - πιστού συμμάχου της Ρωσίας), όπου κατόρθωσε να οργανωθεί στρατιωτικά. Στην κοιλάδα Μπεκάα ίδρυσε τη στρατιωτική και πολιτική ακαδημία του.

Το επόμενο έτος, στις 12 Σεπτεμβρίου του 1980, οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις με πραξικόπημα κατέλαβαν την εξουσία και εγκαθίδρυσαν δικτατορία. Ένας από τους κύριους στόχους σε προτεραιότητα της τουρκικής χούντας ήταν η καταστολή του Κουρδικού Εθνικού Απελευθερωτικού Κινήματος. Εν τω μεταξύ στον Λίβανο ο Οτζαλάν ανέπτυσσε τη στρατιωτική οργάνωση. Ήταν ήδη εκλεγμένος Γενικός Γραμματέας τον P.Κ.K., από το πρώτο Συνέδριό του, στις 27 Νοεμβρίου του 1978. Το Δεύτερο Συνέδριο, που διεξήχθη από τις 20 έως τις 25 Αυγούστου 1982, έλαβε την απόφαση επιστροφής στο Κουρδιστάν και την έναρξη ένοπλης εξέγερσης. Δύο χρόνια μετά, τον δεκαπενταύγουστο του 1984, το Ρ.Κ.Κ. επέστρεψε στην Τουρκία με εκπαιδευμένα στελέχη και ξεκίνησε τον ένοπλο αγώνα με επιθέσεις στις στρατιωτικές εγκαταστάσεις του Ερούχ και του Σεμντινλί.

Το 1987, με την επιβολή στρατιωτικού νόμου σε ολόκληρο το τουρκικό Κουρδιστάν, ξεκίνησε η ανάπτυξη «ειδικού πολέμου» από την Τουρκία, που είχε ως συνέπεια την εκκένωση 900 περίπου πόλεων και 3.000 χωριών του τουρκικού Κουρδιστάν. Η Τουρκία εστίασε όλη την προσοχή της στον Αμπντουλάχ Οτζαλάν. Τον βάπτισε τρομοκράτη, αφαιρώντας το επαναστατικό ιδεολογικό του υπόβαθρο και τρομοκρατική οργάνωση το P.K.K. Σε αυτή την άποψη συνηγόρησαν οι Η.Π.Α., η Ευρωπαϊκή Ένωση και πολλές άλλες χώρες.

Μετά από 8 χρόνια επιχειρήσεων ένθεν και ένθεν στις 15 Δεκεμβρίου 1995, το P.K.K. κήρυξε μονομερή κατάπαυση πυρός στο Κουρδιστάν. Ο Οτζαλάν κάλεσε το τουρκικό κράτος σε διάλογο προκειμένου να εξευρεθεί ειρηνική πολιτική λύση. Όμως δεν έλαβε απάντηση, αντίθετα η Τουρκία κατέστρωσε σχέδια για τη σύλληψή του. Διαθέτοντας στρατιωτική υπεροπλία απείλησε τη Συρία, όπου βρισκόταν ο Αμπντουλάχ Οτζαλάν, με τη διπλωματική υποστήριξη των Η.Π.Α. και του Ισραήλ. Η Συρία αρχικά αντέδρασε αλλά στη συνέχεια οπισθοχώρησε.

Η Οδύσσεια της περιπλάνησης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 21 Σεπτεμβρίου 1998 ο Αμπντουλάχ Οτζαλάν εγκατέλειψε τη Συρία προς άγνωστη κατεύθυνση, μετά τις πιέσεις που άσκησαν Αμερικανοί και Τούρκοι στη Δαμασκό για να σταματήσει να παρέχει υποστήριξη στο Ρ.Κ.Κ. και τον ηγέτη του. Από εκεί αρχίζει μια περιπλάνηση, η οποία καταλήγει, σχεδόν πέντε μήνες μετά, στην παράδοση και τη "σύλληψή" του από τους Τούρκους.

Η εμπλοκή της Ελλάδας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 9 Οκτωβρίου 1998 αεροσκάφος των Συριακών Αερογραμμών προσγειώνεται στο Διεθνές Αεροδρόμιο Ελληνικού προερχόμενο από τη Δαμασκό. Οι επιβάτες του, και κυρίως ο ένας από αυτούς, ο Αμπντουλάχ Οτζαλάν προκαλούν αναστάτωση στην ελληνική κυβέρνηση. Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, Κώστας Σημίτης, αρνείται κατηγορηματικά να τον δεχτεί. Έτσι, το αεροσκάφος του ανεφοδιάζεται και αναχωρεί για τη Μόσχα.

Στις 12 Οκτωβρίου 1998 ο ηγέτης του Κουρδικού Εργατικού Κόμματος αναχωρεί από τη Μόσχα για τη Ρώμη, αφού προηγουμένως έχουν γίνει πολλές μυστικές διαπραγματεύσεις με πολλές ευρωπαϊκές χώρες που αρνούνται να τον δεχτούν. Τελικά δεν παραμένει στη Ρώμη, αλλά τα ίχνη του χάνονται για σχεδόν ένα μήνα. Οι ενδείξεις, σύμφωνα με τον τύπο, συγκλίνουν στο συμπέρασμα πως εξακολουθεί να παραμένει κρυμμένος στην Αρμενία και τη Ρωσία.

Στις 12 Νοεμβρίου του ίδιου έτους ο Αμπντουλάχ Οτζαλάν προσγειώνεται στο Αεροδρόμιο της Ρώμης-Φιουμιτσίνο και συλλαμβάνεται, από την ιταλική Αστυνομία. Αρχικά ανακοινώνεται η σύλληψή του από τον υπουργό Εξωτερικών Λαμπέρτο Ντίνι, ως καταζητούμενου για παραβιάσεις του Διεθνούς Δικαίου, ενώ την ίδια στιγμή στη Ρώμη και άλλες πόλεις χιλιάδες Κούρδοι διαδηλώνουν υπέρ του ηγέτη τους. Η Τουρκία απειλεί ευθέως, πλέον, την Ιταλία με διπλωματικό επεισόδιο και ζητά την έκδοσή του, κατηγορώντας τον για θάνατο 30.000 αμάχων.

Τέσσερις μέρες μετά, στις 16 Νοεμβρίου, ξεσπά διπλωματική κρίση μεταξύ Ιταλίας και Τουρκίας, ενώ ο πρωθυπουργός Μάσσιμο Ντ' Αλέμα εμφανίζεται αρχικά αποφασισμένος να μην υποκύψει στις πιέσεις και κάνει σκληρή δήλωση κατά των τουρκικών παρεμβάσεων.

Στις 20 Νοεμβρίου ο Αμπντουλάχ Οτζαλάν, που μέχρι τότε βρίσκεται σε κατ' οίκον περιορισμό στη Ρώμη, μπορεί πλέον να κυκλοφορεί ελεύθερος, καθώς οι ιταλικές αρχές απέρριψαν το αίτημα της Τουρκίας για έκδοση, με την αιτιολογία ότι το ιταλικό Σύνταγμα απαγορεύει την έκδοση ατόμων σε χώρα που εφαρμόζει ακόμη τη θανατική ποινή.

Η ένταση μεταξύ Ιταλίας και Τουρκίας κορυφώνεται. Στις 22 Νοεμβρίου η τουρκική κυβέρνηση απειλεί ευθέως με μποϊκοτάζ των ιταλικών προϊόντων αν δεν παραδοθεί ο Οτζαλάν στην Τουρκία.

Ο τότε πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζακ Σαντέρ αντιδρά στις τουρκικές δηλώσεις και στις 24 Νοεμβρίου 1998 απειλεί με αντίποινα τους Τούρκους, αν υπάρξει μποϊκοτάζ στα ιταλικά προϊόντα. Η Γερμανία κάνει έκκληση για ενότητα. Τελικά η ένταση εκτονώνεται, ο Οτζαλάν δίνει κάποιες συνεντεύξεις, στις οποίες αφήνει αιχμές για τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης. Από εκεί και έπειτα τις κινήσεις του Κούρδου πολιτικού καλύπτει ένα πέπλο μυστηρίου. Κανείς δεν ξέρει πού βρίσκεται ή αν παραμένει στην Ιταλία, ως τις 15 Ιανουαρίου, ημέρα που αναχωρεί αιφνιδιαστικά από την ιταλική πρωτεύουσα προς άγνωστη κατεύθυνση. Ακούγονται πολλά για την επίσκεψη του στη Ρωσία, την Ελλάδα, την Αρμενία και αλλού.

Στις 29 Ιανουαρίου ο απόστρατος πλοίαρχος Π.Ν., Αντώνης Ναξάκης, σύμφωνα με δική του ομολογία, αναλαμβάνει από μόνος του χωρίς να έχει καμία έγκριση, την πρωτοβουλία να μεταφέρει τον Οτζαλάν και τους συντρόφους του στην Ελλάδα, με ιδιωτικό τζετ αεροσκάφος, από το Μινσκ της Λευκορωσίας. Ο Ναξάκης ειδοποιεί τον τότε Έλληνα υπουργό Εξωτερικών, Θεόδωρο Πάγκαλο, κατόπιν εορτής (δηλαδή μετά την παράνομη άφιξη του Οτζαλάν στη χώρα) και στη συνέχεια κρύβει τον Οτζαλάν στο σπίτι του, αφού προηγουμένως φιλοξενείται για ένα βράδυ στο σπίτι της συγγραφέως-ποιήτριας, Βούλας Δαμιανάκου, στη Νέα Μάκρη.

Στις 31 Ιανουαρίου μια νέα οδύσσεια ξεκινά για τον Κούρδο ηγέτη. Το αεροπλάνο που τον μεταφέρει περιφέρεται και πάλι στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, ζητώντας άδεια προσγείωσης από διάφορες χώρες, την οποία δεν παίρνει. Η Ολλανδία τον διώχνει, το ίδιο και η Ελβετία. Από το Μινσκ ξαναγυρίζει στην Ελλάδα για να οδηγηθεί τελικά στην Κένυα.

Ο Αμπντουλάχ Οτζαλάν όταν παραδόθηκε στους πράκτορες της τουρκικής ΜΙΤ το 1999

Στις 2 Φεβρουαρίου 1999 ο Αμπντουλάχ Οτζαλάν βρίσκεται στην Κένυα και κρύβεται στην κατοικία του Έλληνα πρέσβη, Γεωργίου Κωστούλα, μαζί με τους συντρόφους του. Τον συνοδεύει και ο Έλληνας ταγματάρχης της Ε.Υ.Π. Σάββας Καλεντερίδης ως σωματοφύλακάς του. Την ίδια μέρα η κυβέρνηση της Άγκυρας καλεί τους πρεσβευτές της Σουηδίας, της Νορβηγίας και του Βελγίου και τους ζητά να μη δεχτούν οι χώρες τους τον Οτζαλάν, ο οποίος εκείνη τη χρονική στιγμή είναι άγνωστο πού βρίσκεται. Στις 13 Φεβρουαρίου, στην Κένυα, φτάνει ο Έλληνας δικηγόρος του Οτζαλάν, Φαήλος Κρανιδιώτης, ο οποίος συζητά με τον Κούρδο ηγέτη και τον Έλληνα πρέσβη και επιστρέφει στην Ευρώπη για να ζητήσει βοήθεια. Ο Οτζαλάν σκέφτεται να παραδοθεί στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Οι πρώτες πρωινές ώρες της 16ης Φεβρουαρίου βρίσκουν τον Κούρδο ηγέτη να μεταφέρεται με χειροπέδες, από πράκτορες της τουρκικής ΜΙΤ, στην Τουρκία με ένα ιδιωτικό αεροσκάφος. Όλα όσα έγιναν και αφορούν στη σύλληψή του παραμένουν άγνωστα. Η Άγκυρα πανηγυρίζει και στα Μ.Μ.Ε. κυκλοφορούν βίντεο της μεταφοράς του. Ο Καλεντερίδης είναι το πρόσωπο που δέχεται την πιο σοβαρή κριτική, κυρίως για τους αδέξιους επιχειρησιακούς του χειρισμούς.[5]

Παραιτήσεις Ελλήνων υπουργών

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Οτζαλάν μεταφέρθηκε, με την έγκριση του Θεόδωρου Πάγκαλου, στην ελληνική πρεσβεία της Κένυας και συνοδευόταν από τον αξιωματικό της ΕΥΠ Σάββα Καλεντερίδη, ο οποίος αργότερα δέχτηκε προφορικές εντολές αμφισβητούμενης προέλευσης να διώξει τον Οτζαλάν έξω από την πρεσβεία.[6] Έχει υποστηριχτεί ότι οι εντολές προέρχονταν από τον Πάγκαλο,[7][8][9] αν και ο ίδιος το αρνήθηκε.[10] Επίσης, ο Πάγκαλος παρείχε διαβεβαιώσεις στον Έλληνα πρέσβη στην Κένυα ότι είχε εξασφαλίσει δίοδο για τον Οτζαλάν προς την Ολλανδία σε συνεργασία με τις κενυάτικες αρχές,[11] οι οποίες όμως παρέλαβαν τον Οτζαλάν από την ελληνική πρεσβεία και τον οδήγησαν σε άγνωστη κατεύθυνση, σε μια επιχείρηση ενορχηστρωμένη κρυφά από την ΜΙΤ με την βοήθεια της CIA.[12][13]

Ο Πάγκαλος επικρίθηκε για το γεγονός ότι δεν εξασφαλίστηκαν εγγυήσεις από τους Κενυάτες για την ασφαλή μεταφορά του Οτζαλάν στην Ολλανδία,[14] αλλά ο ίδιος δικαιολογήθηκε λέγοντας ότι απουσίαζε τρεις μέρες από την Αθήνα και δεν παρακολουθούσε την υπόθεση.[εκκρεμεί παραπομπή]

Μετά την σύλληψη του Οτζαλάν από τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες, προκλήθηκε πολιτική κρίση στην Ελλάδα που οδήγησε στην παραίτηση τριών υπουργών της κυβέρνησης του Κώστα Σημίτη συμπεριλαμβανομένου και του Πάγκαλου, ο οποίος θεωρήθηκε τότε πολιτικά υπεύθυνος για την αρνητική εξέλιξη της υπόθεσης.[15][16]Οι άλλοι δύο ήταν ο υπουργός Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης, Αλέκος Παπαδόπουλος και ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, Φίλιππος Πετσάλνικος.

Φυλάκιση και δίκη

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Διαμαρτυρίες από υποστηρικτές του Οτζαλάν στο Λονδίνο, Απρίλιος 2003

Από τη σύλληψή του και εντεύθεν ο Αμπντουλάχ Οτζαλάν είναι ο μοναδικός κρατούμενος στη νησίδα Ιμραλί στη Θάλασσα του Μαρμαρά, σε φυλακές υψίστης ασφαλείας. Στο νησί παραμένει μονάδα στρατιωτικού προσωπικού -1000 άτομα- για τη φύλαξή του. Το αποτέλεσμα της δίκης ήταν καταδίκη σε θάνατο, αλλά μετατράπηκε σε ισόβια κάθειρξη, οπότε η θανατική ποινή απαγορεύτηκε στην Τουρκία τον Αύγουστο του 2002[17].

Από τη φυλάκισή του και μετά υπήρξαν σημαντικές αντιδράσεις από εξόριστους Κούρδους οι οποίοι ζητούσαν την απελευθέρωσή του, κάτι που θεωρείται απίθανο στο εγγύς μέλλον εξ αιτίας της δεδομένης στάσης της τουρκικής δικαιοσύνης απέναντί του και της πίεσης που ασκεί η τουρκική κοινή γνώμη. Η απόφαση μη επιβολής της θανατικής ποινής ξεσήκωσε διαμαρτυρίες στην Τουρκία, στις οποίες πρωτοστάτησαν τουρκικές εθνικιστικές ομάδες. Το 2007, δικηγόροι του Οτζαλάν διαμαρτυρήθηκαν πως ειδικά τεστ που έγιναν σε τρίχες από το κεφάλι του αποκάλυπταν πως δηλητηριαζόταν επίμονα. Η τουρκική κυβέρνηση απάντησε στην κατηγορία με τη δημιουργία μιας ιατρικής ομάδας η οποία διενήργησε σχετικά τεστ που αποδείκνυαν το αντίθετο, δηλαδή καμία ένδειξη τοξινών ή βιολογικών διαταραχών[18][19]. Στην κυβερνητική δήλωση που ακολούθησε η τουρκική κυβέρνηση κατηγόρησε τους δικηγόρους ότι προσπαθούσαν να ελκύσουν το διεθνές ενδιαφέρον υπέρ του πελάτη, μετά την απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου ότι ο Οτζαλάν δεν δικαιούτο δεύτερη δίκη[20].

Στις 21 Μαρτίου του 2013 ο Οτζαλάν κάλεσε από την φυλακή τους Κούρδους αντάρτες σε αποχώρηση από το έδαφος της Τουρκίας και σε υπογραφή εκεχειρίας με τη χώρα.[21] Λίγες μέρες αργότερα το PKK κήρυξε επίσημα κατάπαυση του πυρός, υποστηρίζοντας την πρόταση Οτζαλάν.[22] Η διαδικασία αποχώρησης ξεκίνησε τον Απρίλιο του ίδιου έτους και συνεχίστηκε για τους επόμενους μήνες, παρουσιάζοντας ωστόσο διάφορα προβλήματα που προέκυπταν και από τις δύο πλευρές.

Η άνοδος του ΙSIS στην περιοχή της Συρίας και του Ιράκ, η σύγκρουση των τζιχαντιστών μαχητών της οργάνωσης με τους Κούρδους των περιοχών αυτών και η μετριοπαθής στάση της Τουρκίας κατά τη μάχη για την κατάληψη της πόλης Κομπάνι, στα σύνορα της Συρίας με την Τουρκία, παρά την απόφαση του Τουρκικού Κοινοβουλίου για συμμετοχή της χώρας στη συμμαχία κατά της οργάνωσης οδήγησαν σε νέες συγκρούσεις μεταξύ των Κούρδων και των Τουρκικών δυνάμεων ασφαλείας εντός της Τουρκίας, τον Οκτώβριο του 2014. Από την φυλακή ο Οτζαλάν, ο οποίος είχε καλέσει στα τέλη Σεπτεμβρίου 2014 τους Κούρδους σε γενικευμένη αντίσταση κατά των τζιχαντιστών[23], προειδοποίησε τις αρχές της Τουρκίας πως αν οι μαχητές της οργάνωσης καταλάβουν το Κομπάνι και προχωρήσουν σε σφαγή του Κουρδικού πληθυσμού της πόλης, με την ανοχή του Τουρκικού στρατού, τότε οι ειρηνευτικές συνομιλίες μεταξύ PKK και Τουρκίας θα τερματιστούν.[24]

Εργογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εκτός από την ενεργό πολιτική και στρατιωτική δράση ο Οτζαλάν έγραψε τα εξής βιβλία:

  • Μανιφέστο, 4 εκδόσεις, 1978, 1982, 1986 και 1992.
  • Προβλήματα της Προσωπικότητας και τα Χαρακτηριστικά του Μαχητή, 1982.
  • Πολιτικές Αναφορές 2 Τόμοι 1981-1990. 5 Τόμοι, 1986-92.
  • Προβλήματα της καθοδήγησης και η επίλυσή τους, 1990.
  • Η επαναστατική προσέγγιση στο θρησκευτικό ζήτημα. 1991.
  • Το ζήτημα των γυναικών και η οικογένεια. 1992.

Με τη μορφή άρθρων έχουν δημοσιευτεί αρκετά αρχεία ήχου και αποσπασματικά του κείμενα.

Παραπομπές-σημειώσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb145752401. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  2. ↑ (Γερμανικά) Κατάλογος της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γερμανίας. 119374374. Ανακτήθηκε στις 4  Αυγούστου 2024.
  3. ↑ second.wiki/wiki/kesire_yc4b1ldc4b1rc4b1m.
  4. ↑ «Ο μεγάλος τραγουδιστής», «η γιαγιά» και η «δεσποινίς Κατεχάκη». Η προχειρότητα και τα παρατσούκλια στην υπόθεση Οτσαλάν. Το αλαλούμ των ελληνικών αρχών και ο ρόλος της CIA στην απαγωγή...». Μηχανή του Χρόνου. 15 Φεβρουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 13 Φεβρουαρίου 2018. 
  5. ↑ Τα Νέα 14/3/99
  6. ↑ «Διαβάστε πώς ο Πάγκαλος παρέδωσε τον ηγέτη των Κούρδων στους Τούρκους». 14-10-2014. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13-04-2017. https://web.archive.org/web/20170413004832/http://www.tribune.gr/politics/news/article/81501/diavaste-pos-o-pagkalos-paredose-ton-igeti-ton-kourdon-stous-tourkous.html. Ανακτήθηκε στις 05-10-2020. 
  7. ↑ «"Πετάξτε έξω τον Οτσαλάν"!». 07-03-1999. https://www.rizospastis.gr/story.do?id=3764020. Ανακτήθηκε στις 05-10-2020. 
  8. ↑ «20 χρόνια από την «υπόθεση Οτζαλάν» - Ο Σάββας Καλεντερίδης στο Newpost: «Ηττημένο μυαλό ο Σημίτης – Λύση στο κυπριακό μέσω των Κούρδων»». 16-02-2019. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20-02-2020. https://web.archive.org/web/20200220171726/http://newpost.gr/specials/5c67db2f40f67f5a1f75b968/20-hronia-apo-tin-ypothesi-otzalan-o-savvas-kalenteridis-sto-newpost-ittimeno-myalo-o-simitis-lysi-sto-kypriako-meso-ton-koyrdon. Ανακτήθηκε στις 05-10-2020. 
  9. ↑ «Μηχανή του Χρόνου. Υπόθεση Οτσαλάν: Το αλαλούμ των ελληνικών αρχών και ο ρόλος της CIA στην απαγωγή». 16-02-2016. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19-07-2018. https://web.archive.org/web/20180719021442/http://www.news247.gr/mixani-tou-xronou/michani-toy-chronoy-ypothesi-otsalan-to-alaloym-ton-ellinikon-archon-kai-o-rolos-tis-cia-stin-apagogi.6406408.html. Ανακτήθηκε στις 05-10-2020. 
  10. ↑ «Τα σημεία-κλειδιά εξηγούν τι ακριβώς συνέβη με την παράδοση Οτσαλάν και γιατί». 16-02-2017. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19-02-2017. https://web.archive.org/web/20170219220538/http://www.freepen.gr/2017/02/blog-post_227.html. Ανακτήθηκε στις 05-10-2020. 
  11. ↑ «Ocalan interpreter tells how trap was set». The Irish Times (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2020. 
  12. ↑ «Υπόθεση Οτσαλάν: 21 χρόνια μετά την αρπαγή από τους Τούρκους». 16-02-2020. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17-02-2020. https://web.archive.org/web/20200217151119/https://www.ethnos.gr/istoria/21895_ypothesi-otsalan-21-hronia-meta-tin-arpagi-apo-toys-toyrkoys. Ανακτήθηκε στις 05-10-2020. 
  13. ↑ Weiner, Tim (20 February 1999). «U.S. Helped Turkey Find and Capture Kurd Rebel». The New York Times. https://query.nytimes.com/gst/fullpage.html?res=9E03E3D8143DF933A15751C0A96F958260. 
  14. ↑ «Ερωτηματικά από την απόρρητη έκθεση του πρέσβη». 04-03-1999. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 07-09-2018. https://web.archive.org/web/20180907155938/http://www.tanea.gr/1999/03/04/greece/erwtimatika-apo-tin-aporriti-ekthesi-toy-presbi/. Ανακτήθηκε στις 05-10-2020. 
  15. ↑ «17 χρόνια μετά, ο Οτσαλάν στέλνει την Ελλάδα στο δικαστήριο». 08-11-2015. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13-07-2018. https://web.archive.org/web/20180713175405/http://www.news247.gr/weekend-edition/17-chronia-meta-o-otsalan-stelnei-tin-ellada-sto-dikastirio.6386997.html. Ανακτήθηκε στις 05-10-2020. 
  16. ↑ «Η συγκλονιστική υπόθεση της απαγωγής Οτσαλάν και πώς ο Πάγκαλος περιέγραψε τα δραματικά γεγονότα». in.gr. 31 Μαΐου 2023. Ανακτήθηκε στις 31 Μαΐου 2023. 
  17. ↑ «Text of the Ocalan verdict». BBC News. 29 Ιουνίου 1999. Ανακτήθηκε στις 11 Ιανουαρίου 2008. 
  18. ↑ «A medical report says "no toxins", HaberX, news in Turkish». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Δεκεμβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 29 Ιανουαρίου 2008. 
  19. ↑ Sarah Rainsford (6 Μαρτίου 2007). «Turkish medics to examine Ocalan». BBC News. Ανακτήθηκε στις 11 Ιανουαρίου 2008. 
  20. ↑ Sarah Rainsford (1 Μαρτίου 2007). «Inquiry into Ocalan 'poisoning'». BBC News. Ανακτήθηκε στις 11 Ιανουαρίου 2008. 
  21. ↑ «Έκκληση Οτσαλάν για εκεχειρία και παράδοση των όπλων». Ναυτεμπορική. 21 Μαρτίου 2013. http://www.naftemporiki.gr/story/629749/ekklisi-otsalan-gia-ekexeiria-kai-paradosi-ton-oplon. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2014. 
  22. ↑ «Επίσημη κατάπαυση πυρός με την Άγκυρα κήρυξε το PKK». ΔΟΛ μέσω in.gr. 23 Μαρτίου 2013. http://news.in.gr/world/article/?aid=1231240781. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2014. 
  23. ↑ «Ο Οτσαλάν καλεί τους Κούρδους να ενωθούν κατά των τζιχαντιστών». Έθνος. 23 Σεπτεμβρίου 2014. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2014-09-25. https://web.archive.org/web/20140925015147/http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22769&subid=2&pubid=64068362. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2014. 
  24. ↑ «Οτζαλάν: Τέλος η ειρήνευση με την Τουρκία εάν το Ισλαμικό Κράτος σφαγιάσει Κούρδους». Ναυτεμπορική. 4 Οκτωβρίου 2014. http://www.naftemporiki.gr/story/862697/otsalan-telos-i-eirineusi-me-tin-tourkia-ean-to-islamiko-kratos-sfagiasei-kourdous. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2014. 

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Καλεντερίδης Σ. 2007, "Παράδοση Οτζαλάν: Η ώρα της αλήθειας", Ινογνώμων, Αθήνα.
  • Καλογερόπουλος Κ. 1999, Οτζαλάν, Ιάμβλιχος, Αθήνα.
  • Κάσδαγλης Ν. 1995, Το Αραράτ βρυχάται, Κέδρος, Αθήνα.
  • Οτζαλάν Αμπντ. Για ένα ελεύθερο Κουρδιστάν, Αθήνα.
  • Οτζαλάν Αμπντ. P.K.K. Η ιστορία της αναγέννησης ενός λαού, Αθήνα
  • Περιοδική έκδοση Φωνή του Κουρδιστάν.
  • Περιοδική έκδοση Κουρδιστάν Ραπόρτ.
  • Εφημερίδα Η Ελευθεροτυπία
  • Εφημερίδα Το Βήμα.
  • Εφημερίδα Αθηναϊκή.

Δικτυακοί τόποι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αμπντουλάχ_Οτζαλάν&oldid=10355652"