Τα ερωτικά πείσματα

Τα ερωτικά πείσματα

Εικονογράφηση από έκδοση του 1682.
Συγγραφέας	Μολιέρος
Τίτλος	Le dépit amoureux
Γλώσσα	Γαλλικά
Ημερομηνία δημιουργίας	1656
Μορφή	θεατρικό έργο
δεδομένα ()

Τα ερωτικά πείσματα (γαλλικός τίτλος: Le Dépit amoureux) είναι έμμετρη πεντάπρακτη κωμωδία του Μολιέρου, που δημιουργήθηκε στο Μπεζιέ στις 16 Δεκεμβρίου 1656 και παίχτηκε για πρώτη φορά στο Παρίσι στο θέατρο του Πετί Μπουρμπόν τον Ιούνιο 1659. Σε παραστάσεις του 1679, τη μουσική συνέθεσε ο Μαρκ-Αντουάν Σαρπαντιέ.

Ο Μολιέρος εμπνεύστηκε πολύ από το ιταλικό θέατρο. Έτσι, το θέμα της κοπέλας που για κληρονομικούς λόγους εμφανίζεται σαν αγόρι και παντρεύεται μυστικά, ενώ ο σύζυγος φαντάζεται πως στεφανώνεται με άλλη, ακολουθεί την κωμωδία του Νικολό Σέκι Ο ενδιαφερόμενος.

Το έργο βασίζεται στις συμβάσεις της κωμωδίας της εποχής: μεταμφιέσεις, κρυφά παιδιά, μυστικοί γάμοι, εραστές που χωρίζουν λόγω παρεξηγήσεων και τελικά επανασυμφιλιώνονται.

Το έργο είχε μεγάλη επιτυχία, όπως και η προηγούμενη κωμωδία του Ο ασυλλόγιστος (1655), που επέτρεψε στον θίασο του Μολιέρου να επιβληθεί στη γαλλική θεατρική σκηνή. Ο τεράστιος θρίαμβος της κωμωδίας Οι γελοίες κομψευόμενες, λίγους μήνες αργότερα, προσέλκυσε την υποστήριξη του Λουδοβίκου ΙΔ΄.

Υπόθεση

Ένας νεαρός άνδρας, ο Έραστος είναι ερωτευμένος με τη Λουσίλ, την κόρη του Αλβέρτου. Η νεαρή κοπέλα δεν του κρύβει ότι τον αγαπάει κι εκείνη και τον ενθαρρύνει να τη ζητήσει σε γάμο από τον πατέρα της. Αλλά η Λουσίλ έχει και έναν άλλο υποψήφιο μνηστήρα, τον Βαλέριο. Της είναι αδιάφορος, αλλά μαζί του είναι ερωτευμένος ο Ασκάνιος, ο υποτιθέμενος αδερφός της Λουσίλ, ο οποίος στην πραγματικότητα είναι κορίτσι μεταμφιεσμένο σε αγόρι, λόγω μιας κληρονομικής υπόθεσης που απασχόλησε παλιότερα την οικογένεια. Ο Ασκάνιος, στην πραγματικότητα αδερφή της Λουσίλ, απεργάζεται σχέδια για τον έρωτά της.

Ο Έραστος μαθαίνει από τον Μασκαρίλο, τον υπηρέτη του αντιζήλου του, ότι πριν από τρεις ημέρες η Λουσίλ και ο Βαλέριος παντρεύτηκαν. Οργισμένος και πικραμένος για την προδοσία της αγαπημένης του, ο Έραστος αναθέτει στη Μαρινέτ, την υπηρέτρια της Λουσίλ, να πει στην κυρία της ότι η σχέση τους τελείωσε. Ο Γκρο-Ρενέ, ο υπηρέτης του Έραστου, επίσης μαλώνει με τη Μαρινέτ, με την οποία είχαν δεσμό και οι δύο άνδρες ορκίζονται να μην εμπιστευθούν ξανά γυναίκα. Στη συνέχεια ακολουθεί μια σκηνή ερωτικής λογομαχίας, μια πραγματική σύγχυση όπου η Λουσίλ διαψεύδει τον υποτιθέμενο γάμο της σθεναρά. Στη χαρακτηριστική σκηνή, οι δύο ερωτευμένοι απειλούν ασταμάτητα ο ένας τον άλλον ότι θα φύγει, χωρίς να μετακινούνται εκατοστό. Στο τέλος αποκαλύπτεται η ιστορία:

Για να εισπράξει την κληρονομιά ενός πολύ πλούσιου συγγενή, ο Αλβέρτος έπρεπε να αποκτήσει γιο. Δυστυχώς, η γυναίκα του γέννησε κόρη, έτσι την αντικατέστησε με τον γιο της κηπουρού, αλλά αυτό το μωρό πέθανε σε ηλικία δέκα μηνών. Η γυναίκα του πήρε πίσω την κόρη της στο σπίτι και τη μεγάλωσε με το όνομα Ασκάνιος, στη θέση του αγοριού που πέθανε. Ο Ασκάνιος, μέχρι τότε φορώντας ανδρικά ρούχα, παριστάνοντας τη Λουσίλ παντρεύτηκε κρυφά μια νύχτα με τον Βαλέριο, ενώ ο τελευταίος πίστευε ότι παντρεύεται τη Λουσίλ.

Ωστόσο, ο Βαλέριος γρήγορα παρηγορείται για την ατυχία του βρίσκοντας τη σύζυγό του γοητευτική και εγκαταλείπει πρόθυμα το χέρι της Λουσίλ στον αντίζηλό του Έραστο. Ο Γκρο-Ρενέ και η Μαρινέτ ακολουθούν το παράδειγμα των κυρίων τους και παντρεύονται. Ο Μολιέρος διπλασίασε τη γοητευτική σκηνή μεταξύ των πρωταγωνιστών του με μια κωμική σκηνή ανάμεσα στους υπηρέτες τους, τεχνική που επανέλαβε συχνά, με μεγάλη επιτυχία.

Μετάφραση στα ελληνικά

• Τα ερωτικά πείσματα, μετάφραση: Νικόλαος Ποριώτης, εκδόσεις Δωδώνη, 1993, 2013.