Μπρουνχίλντα της Αυστρασίας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Μπρουνχίλντα της Αυστρασίας
Γενικές πληροφορίες
Θάνατος613[1]
Ρενέβ[1]
Αιτία θανάτουδιαμελισμός
Συνθήκες θανάτουθανατική ποινή
Χώρα πολιτογράφησηςΑυστρασία
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητασύζυγος ηγεμόνα[1]
Οικογένεια
ΣύζυγοςΣιγιβέρτος Α΄[2]
Merovech of Soissons[3]
ΤέκναΙνγούνδη[4]
Χιλδεβέρτος Β΄[5]
Chlodosind[6]
ΓονείςΑθαναγίλδος[1] και Γοϊσβίνθα[1]
ΑδέλφιαΓκαλσβίνθα[7]
ΟικογένειαΜεροβίγγειοι
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαΒασιλέας των Φράγκων
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Η Μπρουνχίλντα της Αυστρασίας (Τολέδο, περί το 543 - 613) ήταν βασίλισσα στην Αυστρασία μέσω του γάμου της με τον βασιλιά Σιγιβέρτο Α΄ από τον Οίκο των Μεροβίγγειων, διετέλεσε κατόπιν αντιβασίλισσα για λογαριασμό του γιου της, του εγγονού και του δισέγγονου της. Η μακρά περίοδος της αντιβασιλείας της διανέμεται σε τρεις περιόδους, τις εποχές που κυβέρνησαν ο γιος της Χιλδεβέρτος Β΄ (575 - 583), ο εγγονός της Θευδεβέρτος Β΄ (595 - 599) και ο δισέγγονος της Σιγιβέρτος Β΄ (613). Την περίοδο αυτή σημειώθηκαν ισχυρές εντάσεις ανάμεσα στο στέμμα και τους μεγιστάνες του βασιλείου. Η Μπρουνχίλντα ήταν ικανή ηγεμόνας με πανίσχυρη προσωπικότητα, αυτό την έφερε σε σύγκρουση με τους ευγενείς, την εκκλησία και τους συγγενείς του συζύγου της.

Η μεγαλύτερη προστριβή της έγινε με την Φρεδεγόνδη ερωμένη του βασιλιά της Νευστρίας Χιλπέριχου Α΄ η οποία είχε θανατώσει την αδελφή της Γκαλσβίνθα νόμιμη σύζυγο του Χιλπέριχου Α΄. Η σύγκρουση διατηρήθηκε μέχρι τον θάνατο της Φρεδεγόνδης (597), την ίδια περίοδο η Φρεδεγόνδη τακτοποίησε την δολοφονία του συζύγου της Μπρουνχίλντας και φυλακίστηκε και η ίδια ένα διάστημα. Ο εμφύλιος πόλεμος έληξε όταν ο γιος της Φρεδεγόνδης Χλωτάριος Β΄ νίκησε σε μάχη την Μπρουνχίλντα και την εκτέλεσε μαρτυρικά, ακρωτηριάστηκε από τέσσερα άλογα (613).

Η Μπρουνχίλντα ήταν η μικρότερη από της δύο κόρες του βασιλιά των Βησιγότθων στην Ισπανία Αθαναγίλδος και της συζύγου του Γκοσβίνθας. Ο πατέρας της έγινε βασιλιάς όταν ήταν η ίδια 11 ετών, την έστειλε για εκπαίδευση στο Τολέδο όπου και ασπάστηκε τον Αρειανισμό των γονέων της.

Πρώτος γάμος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παντρεύτηκε τον Σιγιβέρτο Α΄ της Αυστρασίας, εγγονό του Κλόβις Α΄ (567) που έστειλε μία αποστολή στο Τολέδο με πολλά δώρα, ο γάμος έγινε στο Μετς και η Μπρουνχίλντα ασπάστηκε την Καθολική Εκκλησία.[8] Ο πεθερός της Χλωτάριος Α΄ είχε ενώσει ολόκληρο το βασίλειο των Φράγκων αλλά με τον θάνατο του μοιράστηκε ξανά ανάμεσα στους γιους του (611). Ο Γρηγόριος Τουρώνης γράφει ότι ο γάμος του Σιγιβέρτου στάθηκε αιτία να δεχτούν έντονη κριτική οι αδελφοί του για τις επιλογές τους που είχαν παντρευτεί γυναίκες κατώτερων τάξεων, ο ίδιος παντρεύτηκε πριγκίπισσα με υψηλή εκπαίδευση. Ο αδελφός του Χιλπέριχος Α΄ ήταν ο πρώτος που αντέδρασε όπως γράφει ο Γρηγόριος, μετέβη στην Ισπανία και παντρεύτηκε την Γκαλσβίνθα αδελφή της Μπρουνχίλντας. Η Γκαλσβίνθα διέταξε αμέσως τον βασιλιά να διώξει από τα ανάκτορα όλες τις ερωμένες κάτι που δυσαρέστησε έντονα τόσο τον ίδιο τον Χιλπέριχο όσο και την Φρεδεγόνδη που οργάνωσαν την δολοφονία της.[9] Την Γκαλσβίνθα έπνιξε στον ύπνο της ένας πληρωμένος δολοφόνος, αμέσως μετά ο Χιλπέριχος Α΄ παντρεύτηκε την ερωμένη του Φρεδεγόνδη.

Η δολοφονία της Γκαλσβίνθας εξόργισε τον Μπρουνχίλντα, έφερε τόσο μεγάλο μίσος ανάμεσα στις βασίλισσες που έπεισαν τους συζύγους τους να ξεκηνίσουν εμφύλιο πόλεμο.[10] Ο Σιγιβέρτος Α΄ έπεισε τον μεγαλύτερο αδελφό του Γκούντραμ της Βουργουνδίας να γίνει κριτής στην σύγκρουση ανάμεσα στις βασίλισσες. Ο Γκούντραμ αποφάσισε να επιστραφεί η προίκα της Γκαλσβίνθας που περιείχε τις πόλεις Λιμόζ, Καόρ, Μπεάρν και Μπιγκόρ στην Μπρουνχίλντα. Το μίσος ωστόσο εξακολουθούσε να υπάρχει, ο Χιλπέριχος αρνήθηκε να εγκαταλείψει τις πόλεις και η Μπρουνχίλντα δεν συγχωρούσε την δολοφονία της αδελφής της, ο επίσκοπος Τζερμέιν όφα Παρί (490 - 576) έκλεισε προσωρινά ειρήνη. Την περίοδο 567 - 570 ο Σιγιβέρτος Α΄ και η Μπρουνχίλντα έκαναν τρία παιδιά :

  • Ίνγκουντ γενν. 567/8, παντρεύτηκε τον άγιο Χερμένεγκιλντ πρίγκιπα των Βησιγότθων.
  • Χλοντοσίντ.
  • Χιλδεβέρτος Β΄ 570-595, βασιλιάς της Αυστρασίας (Ρενς) & της Προβηγκίας.

Η ειρήνη διεκόπη όταν ο Χιλπέριχος επιτέθηκε στα εδάφη του Σιγιβέρτου, ο Χιλπέριχος ηττήθηκε και δραπέτευσε στο Τουρναί. Ο λαός του Παρισιού επιφύλαξε θερμή υποδοχή στον Σιγιβέρτο Α΄ την σύζυγο του Μπρουνχίλντα και τα τρία τους παιδιά, ο επίσκοπος Τζερμέιν ζήτησε από την Μπρουνχίλντα να κλείσει ειρήνη και να συγχωρέσει τους δολοφόνους της αδελφής της. Η Μπρουνχίλντα τον αγνόησε και έπεισε τον σύζυγο της να ξεκινήσει την πολιορκία του Τουρναί. Η Φρεδεγόνδη έστειλε δύο πληρωμένους δολοφόνους, ο Σιγιβέρτος Α΄ θανατώθηκε με δηλητηριασμένα μαχαίρια και η Μπρουνχίλντα συνελήφθη και φυλακίστηκε στο Ρουέν.[11]

Δεύτερος γάμος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γάμος της Μπρουνχίλντας με τον Σιγιβέρτο Α΄ - Μεγάλα Χρονικά της Γαλλίας (15ος αιώνας)

Ο Μεροβαίος δεύτερος γιος του Χιλπέριχου Α΄ από την πρώτη σύζυγο του Αουντοβέρα πήγε στην Ρουέν να επισκεφτεί την μητέρα του, εκεί αποφάσισε να παντρευτεί την χήρα Μπρουνχίλντα ώστε να έχει πιθανότητες να γίνει βασιλιάς. Η Φρεδεγόνδη ωστόσο ξεκαθάρισε ότι μόνο οι δικοί της γιοι θα κληρονομήσουν τον Σιγιβέρτο Α΄, δεν θα επιτρέψει σε κανέναν γιο του συζύγου του από προηγούμενο γάμο να τον διαδεχτεί. Ο Μεροβαίος και η Μπρουνχίλντα παντρεύτηκαν από τον επίσκοπο της Ρουέν, ο γάμος ωστόσο ήταν αντίθετος με τους εκκλησιαστικούς κανόνες επειδή η Μπρουνχίλντα ήταν θεία του.[12] Ο Χιλπέριχος Α΄ πολιόρκησε τον γιο του στην εκκλησία του Αγίου Μαρτίνου, τελικά έκλεισαν ειρήνη και ο Μεροβαίος πήγε με τον πατέρα του στην Σουασόν. Στην προσπάθεια του να ακυρώσει τον γάμο ο Χιλπέριχος Α΄ κούρευε τον Μεροβαίο και τον έστειλε στο μοναστήρι του Λε Μαν για να γίνει ιερέας, ο Μεροβαίος δραπέτευσε στο ιερό του Αγίου Μαρτίνου στο Τουρ όπου βρισκόταν η εκκλησία του Γρηγορίου και αργότερα στην Καμπανία.[13] Ο Μεροβαίος επέστρεψε στην Τουρ και όταν είδε ότι οι προσπάθειες του να διαδεχτεί τον πατέρα του δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα διέταξε έναν ιερέα να τον θανατώσει.[14]

Πρώτη αντιβασιλεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Μπρουνχίλντα ανέλαβε την αντιβασιλεία στην Αυστρασία στο όνομα του ανήλικου γιου της Χιλδεβέρτου Β΄ αλλά οι ευγενείς αντιστάθηκαν έντονα, αποσύρθηκε στην αυλή του Γκούντραμ στην Βουργουνδία πριν πετύχει τους στόχους της. Στάθηκε ιδιαίτερα ικανή στον διοικητικό τομέα και κυβέρνησε σύμφωνα με τα πρότυπα των Βησιγότθων, επισκεύασε παλιούς Ρωμαϊκούς δρόμους, έκτισε εκκλησίες, αβαεία, μοναστήρια, αναδιοργάνωσε το βασιλικό θησαυροφυλάκιο και τον βασιλικό στρατό. Η αντίδραση που συνάντησε από την αριστοκρατία ήταν πολύ μεγάλη, προσπάθησε να ενισχύσει την θέση της και το πέτυχε όταν έπεισε τον Γκούντραμ να υιοθετήσει τον γιο της Χιλδεβέρτο Β΄ και να τον ορίσει διάδοχο του στην Βουργουνδία (577).[15] Η κόρη της Ίνγκουντ παντρεύτηκε τον Βησιγότθο πρίγκιπα Χερμένεγκιλντ σε ηλικία 13 ετών (579), με τον τρόπο αυτό συμμάχισε η οικογένεια του συζύγου της με την πατρική της. Ο Χερμένεγκιλντ ασπάστηκε την Τριαδική εκκλησία αλλά ο γάμος δεν κράτησε πολύ επειδή η Ίνγκουντ πέθανε στις θρησκευτικές συγκρούσεις που ακολούθησαν στο Βησιγοτθικό βασίλειο της Ισπανίας. Η Μπρουνχίλντα ασκούσε την αντιβασιλεία μέχρι την εποχή που έφτασε ο Χιλδεβέρτος Β΄ σε ηλικία 13 ετών (583), σύμφωνα με τα έθιμα των Μεροβιγγείων ήταν η ηλικία της ενηλικίωσης.

Η σύγκρουση με την Φρεδεγόνδη πήρε μεγάλες διαστάσεις μετά τον θάνατο του Χιλπέριχου Α΄, σαν αντιβασιλέας της Νευστρίας η Μπρουνχίλντα ανανέωσε τον πόλεμο μαζί της και μιλούσε πλέον μονάχα με τους εσωτερικούς της εχθρούς. Πολλοί από τους ευγενείς αντέδρασαν στην εξουσία που ασκούσε στον γιο της Χιλδεβέρτο Β΄, τρεις ευγενείς επιχείρησαν να τον δολοφονήσουν αλλά η συνωμοσία αποκαλύφτηκε, ο ένας θανατώθηκε και οι άλλοι δύο δραπέτευσαν σε ένα κάστρο. Ο Γκούντραμ ζήτησε από την Μπρουνχίλντα, τον Χιλδεβέρτο Β΄ και τους δύο μικρούς του γιους να βρούν καταφύγιο στην αυλή του, η κατάσταση αποκαταστάθηκε όταν θανατώθηκαν οι άλλοι δύο συνωμότες. Με την "Ειρήνη του Άντελοτ" (587) ο Γκούντραμ, η Μπρουνχίλντα και ο Χιλδεβέρτος συμφώνησαν να γίνει διάδοχος του Γκούντραμ στην Βουργουνδία ο Χιλδεβέρτος Β΄, τα δύο βασίλεια θα είχαν ειρηνικές σχέσεις μέχρι τον θάνατο του.[16] Την ίδια εποχή ο βασιλιάς των Βησιγότθων Ριχάριδος Α΄ έστειλε αντιπροσωπεία στην αυλή της Βουργουνδίας αναζητώντας συμμαχία με τον Χιλδεβέρτο Β΄ και τον Γκούντραμ, ο πρώτος το δέχτηκε αλλά ο θείος του το αρνήθηκε. Η Μπρουνχίλντα συμφώνησε να παντρέψει την κόρη της Χλοντοσίντ αλλά τον γάμο σταμάτησε και αυτή την φορά ο Γκούντραμ. Ο Γκούντραμ πέθανε (592) και τον διαδέχθηκε στην Βουργουνδία ο Χιλδεβέρτος Β΄ όπως είχαν συμφωνήσει, αμέσως ξεκίνησε πόλεμο με τον Χλωτάριο Β΄ της Νευστρίας, τον γιο της Φρεδεγόνδης. Ο Χιλδεβέρτος Β΄ πέθανε πρόωρα σε ηλικία 26 ετών (596).[17]

Δεύτερη αντιβασιλεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η εκτέλεση της Μπρουνχίλντας - έργο του 15ου αιώνα

Με τον θάνατο του Χιλδεβέρτου Β΄ η Μπρουνχίλντα προσπάθησε να κυβερνήσει την Αυστρασία και την Βουργουνδία στο όνομα των ανήλικων εγγονών της Θευδεβέρτου Β΄ και Θευδέριχου Β΄, ο Θευδεβέρτος έγινε βασιλιάς στην Αυστρασία και ο Θευδέριχος στην Βουργουνδία.[18] Η Μπρουνχίλντα κατηγόρησε την Φρεδεγόνδη ότι βρισκόταν πίσω από τον πρόωρο θάνατο του γιου της ωστόσο εκείνη πέθανε την επόμενη χρονιά (597) και ο πόλεμος μεταξύ τους σταμάτησε, συνεχίστηκε με τους απογόνους τους. Ο μεγαλύτερος εγγονός της Θευδεβέρτος Β΄ την έδιωξε από την αυλή του, η Μπρουνχίλντα δραπέτευσε σε έναν χωρικό στην Καμπανία που την μετέφερε στον άλλο εγγονό της Θευδέριχο Β΄, ο χωρικός έγινε σύμφωνα με την παράδοση επίσκοπος της Οσέρ. Ο Θευδέριχος την καλοδέχτηκε και σύντομα έγινε όργανο της, η Μπρουχίλντα που ήθελε να εκδικηθεί τον Θευδεβέρτο Β΄ επειδή την έδιωξε έπεισε τον αδελφό του να του κηρύξει τον πόλεμο.

Η Μπρουνχίλντα ήταν ήδη σε μεγάλη ηλικία και αρκετά ταλαιπωρημένη από τις συγκρούσεις, τα γεγονότα αυτά έκαναν περισσότερο βίαιο τον χαρακτήρα της με αποτέλεσμα να προχωρήσει σε ακρότητες. Ο πρώτος ερωμένος της ήταν ο Προτάντιος που ήθελε να του δώσει υψηλά αξιώματα, αποφάσισε να θανατώσει τον Μαγιορδόμο Μπέρτολντ για να του δώσει την θέση του. Έπεισε τον Θευδέριχο να τον στείλει σχεδόν απροστάτευτο να επιθεωρήσει ένα βασιλικό χωριό κατά μήκος του Σηκουάνα, την ίδια εποχή έστειλε στο ίδιο σημείο ο Χλωτάριος Β΄ τον δικό του Μαγιορδόμο με ισχυρό στρατό. Ο Μπέρτολντ κατάλαβε την παγίδα που τον έριξε η βασίλισσα και προσπάθησε να δραπετεύσει, περικυκλώθηκε από τους εχθρούς και θανατώθηκε, ο ερωμένος της Μπρουνχίλντας πήρε την θέση του ως Μαγιορδόμος. Η Μπρουνχίλντα και ο Προτάντιος έπεισαν σύντομα τον Θευδέριχο να κηρύξει τον πόλεμο στον Θευδεβέρτο αλλά οι ευγενείς που δεν μπορούσαν να ανεχθούν την αλαζονεία της Μπρουνχίλντας θανάτωσαν τον Προτάντιο. Ο δολοφόνος βασανίστηκε και εκτελέστηκε αλλά δεν ήταν το τελευταίο θύμα της βασίλισσας. Ο επίσκοπος της Βιέννης Δεζιδέριος κατηγόρησε γρήγορα την Μπρουνχίλντα για κατάχρηση της βασιλικής εξουσίας και βιαιότητα, έκανε δημόσιο κήρυγμα εναντίον της, η Μπρουνχίλντα και ο εγγονός της έστειλαν τρεις πληρωμένους δολοφόνους να τον θανατώσουν (612).

Τρίτη αντιβασιλεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η εκτέλεση της Μπρουνχίλντας - έργο του 15ου αιώνα (Βρετανική Βιβλιοθήκη)

Ο διάδοχος του Θευδέριχου Β΄ ήταν ο νόθος γιος του Σιγεβέρτος, ένα μικρό παιδί. Ο Μαγιορδόμος της Αυστρασίας Βαρνάχαρ Β΄ με τον φόβο ότι θα γίνει όργανο της ηλικιωμένης προγιαγιάς του συγκάλεσε Σύνοδο ευγενών στην οποία ορκίστηκαν ότι θα δίνουν όρκο υποτέλειας μόνο στον ίδιο σαν κυβερνήτη των δύο βασιλείων. Η Μπρουνχίλντα ωστόσο δεν εγκατέλειψε ποτέ τις προσπάθειες της, τον είχε κάθε στιγμή υπό αυστηρή επιτήρηση. O Μαγιορδόμος της Αυστρασίας Βαρνάχαρ Β΄, ο Μαγιορδόμος της Βουργουνδίας Ράντο, o Αρνούλφος του Μετς και ο Πεπίνος Β΄ του Λάντεν την εγκατέλειψαν και συμμάχησαν με τον Χλωτάριο Β΄, τον αναγνώρισαν σαν πραγματικό κυβερνήτη και κηδεμόνα του μικρού Σιγιβέρτου. Η Βρουνχίλδη, ο Σιγεβέρτος Β΄ και ο στρατός τους συνάντησαν τον Χλωτάριο Β΄ στο Αιν αλλά οι Πατρίκιοι τους εγκατέλειψαν και δραπέτευσαν. Η Μπρουνχίλντα με τον δισέγγονο και τον στρατό τους έφτασαν στο Ορμπ με την ελπίδα να τους υποστηρίξουν οι τοπικές Γερμανικές φυλές αλλά συνελήφθησαν από τους στρατιώτες του Χλωτάριου στην Λίμνη Νεσατέλ. Η Μπρουνχίλντα, ο Σιγεβέρτος Β΄, o μικρότερος αδελφός του Κόρβος και πολλά άλλα μέλη της βασιλικής οικογένειας εκτελέστηκαν με διαταγή του Χλωτάριου Β΄, χάρισε την ζωή μόνο στον βαπτιστικό του Μεροβαίο. Ο Χλωτάριος Β΄ ένωσε ξανά την Αυστρασία και την Νευστρία και έγινε βασιλιάς όλων των Φράγκων. Ο Χλωτάριος Β΄ κατηγόρησε την Μπρουνχίλντα σαν υπεύθυνη για τον θάνατο 11 βασιλέων των Φράγκων. Τα ονόματα των βασιλέων καταγράφονται στο "Τέταρτο Βιβλίο των Χρονικών της Φρεδεγόνδης" : Σιγεβέρτος Α΄, Χιλπέριχος Α΄, Θευδεβέρτος Β΄, Θευδέριχος Β΄, Σιγεβέρτος Β΄, Μεροβαίος γιος του Χιλπέριχου, Μεροβαίος γιος του Θευδέριχου, Κόρβος γιος του Θευδέριχου, Χιλδεβέρτος γιος του Θευδέριχου, οι γιοι του Θευδεβέρτου και πολλοί κληρικοί όπως ο Δεζιδέριος. Το Χρονικό γράφει συγκεκριμένα :

"Ο ενωμένος στρατός των Φράγκων και των Βουργουνδίων ζήτησε ομόφωνα την καταδίκη της Μπρουνχίλντας σε θάνατο. Ο βασιλιάς Χλωτάριος διέταξε να την ανεβάσουν σε μιά καμήλα, τέσσερα άγρια άλογο τράβηξαν με δύναμη τα άκρα της και την ακρωτηρίασαν, στην συνέχεια έκαψε την ίδια και όλα τα μέλη της μαζί με τα οστά".

Ένα θρύλος λέει ότι σύρθηκε από μια άγρια φοράδα σε έναν Ρωμαϊκό δρόμο.

Θρησκεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Βασίλειο των Φράγκων μετά την δεύτερη διανομή (561)

Η Μπρουνχίλντα ανατράφηκε με τον Αρειανισμό αλλά μετά τον γάμο της με τον Σιγιβέρτο ασπάστηκε την Τριαδική Εκκλησία και έγινε σημαντικός προστάτης της. Ο Πάπας Γρηγόριος Α΄ την έβλεπε με απέραντο σεβασμό, της έστειλε πολλές επιστολές, σε μία από αυτές της ζήτησε να απαγορεύσει από τον λαό της παγανιστικές συνήθειες όπως την λατρεία των δέντρων (597). Ο Γρηγόριος Τουρώνης ήταν άλλος ένας ευνοούμενος κληρικός, ήταν έμπιστος αυλικός τόσο του συζύγου όσο και του γιου της, ανέλαβε προσωπικά την προστασία των μοναστηριών και των επισκοπών στο βασίλειο. Η τακτική αυτή την έφερε σε σύγκρουση με τον επίσκοπο του Λυξέιγ-λε-Μπαιν Κολουμβάνο που εξορίστηκε στην Ιταλία και ίδρυσε το Μπόμπιο. Η Μπρουνχίλντα έπαιξε σημαντικό ρόλο στην διαιώνιση της επισκοπής του Μωριέν σαν θυγατρική της επισκοπής της Βιέννης. Ο μεγαλύτερος κουνιάδος της και προστάτης της Γκούντραμ ίδρυσε νέα επισκοπή στη Σαιν-Ζαν-ντε-Μωριέν διαχωρίζοντας την κοιλάδα του Μωριέν και την κοιλάδα των Σούσων με την επισκοπή του Τορίνο. Ο επίσκοπος του Τορίνο διαμαρτυρήθηκε περισσότερο από 20 χρόνια για την Μπρουνχίλντα αλλά ο πάπας Γρηγόριος ο Μέγας απέρριπτε συνέχεια τα αιτήματα του, τελικά η Μπρουνχίλντα τον έδιωξε (599).

Θρύλοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Μπρουνχίλντα τάφηκε στο Αββαείο του Αγίου Μαρτίνου στην Οτέν που ίδρυσε η ίδια (602), στο ίδιο σημείο ο επίσκοπος του Τουρ είχε κόψει μια βελανιδιά που λάτρευαν σε παγανιστικές τελετές. Το αβαείο καταστράφηκε μαζί με δύο τμήματα από το κάλυμμα της σαρκοφάγου της Μπρουνχίλντας (1793), η σαρκοφάγος βρίσκεται σήμερα στο "Μουσείο Ρολίν" του Οτέν.[19] Πολλοί σχολιαστές έχουν δει την Μπρουνχίλντα σαν έμπνευση για την "Μπρουχίλντα και την Κριμχίλντα", δύο αντίπαλους χαρακτήρες στο Τραγούδι των Νιμπελούνγκεν. Η Κριμχίλντα παντρεύτηκε τον Ζίγκφριντ που έχει πολλές ομοιότητες με τον σύζυγο της Μπρουνχίλντας Σιγιβέρτο, οι χαρακτήρες και τα γεγονότα παραπέμπουν στην Γαλατία των Μεροβίγγειων το δεύτερο μισό του 6ου αιώνα. Ο ιστορικός Τόμας Χότζκιν σημειώνει :

"Οι θησαυροί που έχουν ταφεί πολλά χρόνια από μακρινούς βασιλείς, οι μυστηριώδεις σπηλιές, τα ερπετοειδή και οι κηδεμόνες των ερπετοειδών δεν μεταφέρονται στην περίεργη ατμόσφαιρα που συναντάμε στο Νιμπελούνγκεν; Ο καλός βασιλιάς Γκούντραμ πέρασε σαν απλός θεατής αλλά οι αδελφοί του, οι νύφες του με την κακία, το μίσος και τους εμφύλιους πολέμους στάθηκαν σαν πηγή για το υλικό με το οποίο έγραψαν αυτά τα τραγικά έπη. Η πιο γνωστή από αυτές τις τραγικές ηρωίδες ήταν η βασίλισσα της Αυστρασίας Μπρουνχίλντα".[20]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 78-79. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  2. ↑ Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 78-81. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  3. ↑ Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 90. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  4. ↑ Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 79. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  5. ↑ Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 82. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  6. ↑ Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 79-81. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  7. ↑ Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 78-79. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  8. ↑ Γρηγόριος Τουρώνης, "Ιστορία των Φράγκων", Κεφ. Δ΄, σ. 27
  9. ↑ Γρηγόριος Τουρώνης, "Ιστορία των Φράγκων", Κεφ. Δ΄, σ. 28
  10. ↑ Γρηγόριος Τουρώνης, "Ιστορία των Φράγκων", Κεφ. Δ΄, σ. 47
  11. ↑ Thatcher, Oliver Joseph; Schevill, Ferdinand (1896). Europe in the Middle Age. C. Scribner's Sons. σ. 93
  12. ↑ Γρηγόριος Τουρώνης, "Ιστορία των Φράγκων", Κεφ. Ε΄, σ. 2
  13. ↑ Γρηγόριος Τουρώνης, "Ιστορία των Φράγκων", Κεφ. Ε΄, σ. 14
  14. ↑ Γρηγόριος Τουρώνης, "Ιστορία των Φράγκων", Κεφ. Ε΄, σ. 18
  15. ↑ Γρηγόριος Τουρώνης, "Ιστορία των Φράγκων", Κεφ. ΣΤ΄, σ. 1
  16. ↑ Γρηγόριος Τουρώνης, "Ιστορία των Φράγκων", Κεφ. Θ΄, σ. 20
  17. ↑ Thatcher, Oliver Joseph; Schevill, Ferdinand (1896). Europe in the Middle Age. C. Scribner's Sons. σ. 93
  18. ↑ Thatcher, Oliver Joseph; Schevill, Ferdinand (1896). Europe in the Middle Age. C. Scribner's Sons. σ. 93
  19. ↑ Autun, AVGVSTODVNVM, Capitale des Eduens, ed. by Matthieu Pinette, Autun 1985, σ. 380
  20. ↑ Hodgkin, V, σ. 202

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Γρηγόριος Τουρώνης, "Ιστορία των Φράγκων"
  • Autun, AVGVSTODVNVM, Capitale des Eduens, ed. by Matthieu Pinette, Autun 1985.
  • Thatcher, Oliver Joseph; Schevill, Ferdinand (1896). Europe in the Middle Age. C. Scribner's Sons.
  • Hodgkin, Thomas. Italy and her Invaders. Clarendon Press, 1895.
  • Joseph Henry Dahmus, Seven Medieval Queens, 1972.
  • Ian Wood, The Merovingian Kingdoms, 1994.
  • Nicolas and Paul Chalmin, "L'Etrange Histoire de la Chaussee Brunehaut" (Calais, Nordmag, 2004).
  • Andrew Gillett, "Love and Grief in Post-Imperial Diplomacy: The Letters of Brunhild," in Barbara Sidwell and Danijel Dzino (eds), Studies in Emotions and Power in the Late Roman World: papers in honour of Ron Newbold (Piscataway (NJ), 2010), 141-180 (Gorgias Precis Portfolios, 8).
Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Μπρουνχίλντα_της_Αυστρασίας&oldid=10040735"